Controle op de luchthaven

Van de auteur van Het Gevangenenkamp (deel I-IV) en De marteling van Demoniah (deel I-II) in de bondage-reeks en van mijn meesterwerk POW part II in de engelse verhalen reeks. Controle op de luchthaven De aanslagen van 11 september waren een handig toeval voor mij geweest. Als gevolg van die gruweldaden waren de controles op alle luchthavens over de hele wereld scherp versterkt. Alle passagiers vonden het nu blijkbaar normaal dat sommige mensen tot tweemaal toe werden gecontroleerd alvorens ze nog maar in de buurt van hun vliegtuig konden komen. En laat mij nu precies een zwak hebben om mensen te contoleren en dan vooral knappe jonge dames. Vandaag was het mijn verjaardag en ik was helemaal klaar om een spel te spelen dat ik al vele malen had gespeeld, maar nu tot het uiterste toe doorgedreven. Zelf bediende ik de tweede -beter bekend als de binnenste- metaaldetector. Hij werd zo genoemd omdat het de laatste controle is alvorens in het vliegtuig te stappen. Mijn shift was pas begonnen toen de passagiers van een trans-atlantische vlucht inchekten. Meteen had ik ze gezien: een Zuid-Amerikaans type in haar late twintig met prachtig lang zwart haar tot halverwege haar rug, mooie volle borsten en een interessant kontje. Ze droeg een gebloemde zomerjurk die haar figuur extra mooi liet uitkomen en een zonnebril. Haar enige bagage was een handtas. Ik wist meteen dat dit mijn slachtoffer zou worden. Ik knikte nog vriendelijk naar de mensen die voor haar door de metaaldetector liepen en toen zij aan de beurt was liet ik de metaaldetector afgaan door een knopje dat ik eens tijdens een eenzame weekend-dienst op een verborgen plaats had geinstaleerd. Ze had meteen die g?â?¬ne op haar gezicht van mensen die in een winkel betrapt worden op diefstal en natuurlijk werd ze door iedereen bekeken. “Heeft u nog metaal bij u,’ vroeg ik vriendelijk, “misschien in uw handtas?’ “Ik denk het niet,’ zei ze. Maar op mijn aanwijzingen zette ze haar handtas aan de kant en stapte ze opnieuw door de detector. Opnieuw liet ik zonder dat iemand het zag het alarm afgaan. “Kan u misschien even uit de rij stappen juffrouw,’ zei ik zelfverzekerd. Meteen doken er schijnbaar uit het niets twee extra veiligheidsmensen op. Ik vroeg hen mijn werk even over te nemen en zei tegen de Zuid-Amerikaanse schone dat ze me moest volgen. Ik leidde haar naar een ziekenkamertje dat gebruikt werd als een van de reizigers of personeelsleden onwel werd. Er stond dan ook een onderzoekstafel in. Maar in feite werd het zelden of nooit gebruikt: Onze privacy was dus gegarandeerd. Nog voor ik de deur toe gedaan had vroeg ik of ik haar paspoort mocht zien. Ze rommelde even in haar handtas en gaf het aan mij. “Maricruz Valdez “? bleek haar naam te zijn. Ze was Cubaanse, maar had de juiste papieren om een jaar in Belgie mogen te verblijven. Dat jaar was nu half om en ze keerde blijkbaar voor een week terug naar Cuba. “Aan wat hebben wij de eer van uw een jaar durend verblijf in ons land te danken, juffrouw Valdez?’ vroeg ik haar. “Ik studeer hier een jaar,’ zei ze in goed Nederlands, maar met een accent. Dat was een leugen wist ik want, als ze hier was om te studeren zou ze niet nu, in het midden van het academiejaar een week naar huis gaan. Zwartwerk dus, niet dat zoiets mij interesseerde, maar ik kon het later misschien nog als drukkingsmiddel gebruiken. “Juffrouw Valdez, blijkbaar draagt u ergens een stuk metaal met u mee. Als u echt geen idee heeft waar, zal ik u even moeten onderzoeken’. “Ik heb geen idee,’ leek ze oprecht en met enige angst in haar stem te zeggen. “Het zal dan wel een vergissing van de metaaldetector zijn,’ zei ik, “Dit duurt maar even hoor’. Nu nam ik een draagbare detector uit mijn riem, vroeg haar tegen de muur gaan te staan en handen en benen te spreiden. Ze deed dit zonder mopperen en ik liet mijn draagbare detector langs haar lichaam glijden. Ik liet het ding alarm slaan ter hoogte van haar middel. Ik zuchtte en vroeg haar of ze bezwaar had dat ik haar fouilleerde. Hier ging ik natuurlijk ver buiten mijn boekje: alleen vrouwelijke veiligheidsagentes mochten passagiers van datzelfde geslacht onderzoeken. Maar ik was niet van plan om op een antwoord te wachten en terwijl ze nog aan het twijfelen was hoe ze zou reageren liet ik mijn handen over haar armen glijden. Haar huid voelde aangenaam zacht en warm aan. Pas toen ik al halverwege haar schouders was stamelde dat ze geen bezwaar had. Ik liet mijn handen snel even over haar borsten glijden waarop ze even bewoog, maar nog voordat ze kon protesteren waren mijn handen alweer verder en gleden langs haar buik naar haar middel, over haar heupen en langs haar benen naar beneden. De andere keren dat ik deze truc had uitgehaald, was ik hier gestopt, maar niet vandaag. Vandaag was ik vastbesloten om “all the way “? te gaan. “Juffrouw Valdez, ik kan nets vinden, maar dat betekent niet dat er niets is: de metaaldetector zegt namelijk precies dat er wel iets is,’ zei ik, “zou u dan ook uw kleedje willen uittrekken?’ Maricruz hield haar hoofd schuin en bekeek me alsof ik een buitenaards wezen was. Ik wist dat ik gefaald had: mijn plan was gebaseerd op het element van verrassing en op het gezag dat ik had als veiligheidsagent en Maricruz was me al ver gevolgd, maar ik had nu haar limiet bereikt. Ik moest snel iets improviseren of ik zou niet alleen juffrouw Valdez nooit naakt te zien krijgen, maar ik zou dan ook meer dan waarschijnlijk mijn job kwijtraken. Dit denkproces duurde slechts een halve seconde en ik ging dan ook snel verder: “… maar daarvoor zal ik een van onze vrouwelijke veiligheidsagentes halen. Ik ging buiten en vijf minuten later ging ik opnieuw binnen benieuwd of mijn plan zou werken. “Onze vrouwelijke veiligheidsagente is ziek,’ loog ik, “de volgende shift komt pas binnen zes uur, zij zal u verder moeten onderzoeken’. “En mijn vliegtuig dan,’ kloeg Maricruz. “Morgen of overmorgen zetten we je dan op een ander vliegtuig met onze excuses. Goed, als u hier dan zou willen wachten,’ zei ik terwijl ik de deurklink in mijn hand nam. Het was een slechte gok en ik wist het: hoeveel vrouwen zouden nu willen strippen en zich laten betasten in ruil voor een dag eerder op reis kunnen te vertrekken… “Wacht,’ zei ze,.’als jij het doet, kan ik dan mijn vliegtuig nog halen?’ Nonchalant keek ik op mijn horloge: “Het vliegtuig vertrekt pas binnen een half uur, dat haal je dus nog makkelijk’. “Goed dan,’ zei ze, “laten we er dan maar aanbeginnen’. Ik deed de deur terug toe en sloot ze achter me terwijl juffrouw Valdez zich ontdeed van haar zomerjurkje. Daaronder droeg ze lichtblauw ondergoed met een zomerse tekening. Ik zeg wel degelijk “ondergoed “? en niet “lingerie “?, alles was van een ruime oppervlakte van het lichtblauwe stof voorzien. Ik nam haar jurk van haar aan en ging er met de metaaldetector overheen zo gezegd om te controleren of het metaal daarin verborgen zat. Toen dat niet het geval bleek te zijn, keek ze me met een ongelovige blik aan. Opnieuw liet ik de metaaldetector over haar lichaam glijden en ik liet hem afgaan in een vage zone tussen haar borsten en haar vagina. “Moet ik mij nu n?âg verder uitkleden?!’ zei ze wanhopig. “De detector is blijkbaar zeker van zijn stuk juffrouw Valdez, als u uw bh en slip zou willen uitdoen,’ zei ik. Ze zuchtte, maar zonder verder moeilijk te doen, ontdeed ze zich eerst behendig van haar bh. Maar ze deed dit op zo een manier dat ik haar borsten nog steeds niet kon zien: ze hield haar armen voor haar mooie rondingen. Na enkele momenten bedekte ze haar borsten alleen nog met haar linker arm en gebruikte haar rechter hand om haar slip uit te trekken. Die beschermde ze vervolgens met haar rechter hand, maar ze slaagde er niet in haar uitgebreide bos zwart schaamhaar te verbergen. Maricruz begon nu wat zwaarder te ademen en ik nam de laatste restjes kleding van haar over en liet de detector hierover passeren. Opnieuw gaf die geen teken van leven. “Juffrouw Valdez,’ zei ik, “blijkbaar draagt u ergens op of in uw lichaam een metalen voorwerp. U begrijpt dat we dit helemaal moeten uitzoeken. Wilt u uw handen voor uw lichaam vandaan halen’. Zonder veel protest nam ze haar handen langzaam weg. Voor de eerste maal kon ik haar lichaam in volle glorie aanschouwen. Haar borsten die ik nu met zekerheid kon identificeren als een C-cup, stonden vrij mooi rechtop, maar zakten net dat beetje door wat ze extra sexy maakt. Haar taille was net smal genoeg, maar niet zo smal als bij die zogezegde “topmodellen “?, nee de mooie ronding ervan maakten haar extra wulps. Aangezien ze met haar gezicht naar me toe stond, kon ik haar achterste niet zien, maar ik vertrouwde erop dat het even mooi gerond zou zijn. Ze was intiem niet kaalgeschoren, waar ze had nog een mooie volumineuze en verzorgde bos schaamhaar laten staan. Haar benen tenslotte waren ronduit knap, maar interesseerden me eerlijk gezegd minder. Ik liet de metaaldetector nu even achterwegen en besloot tot een manuele inspectie. “Ik kan nog steeds geen metalen onderdeel zien,’ zei ik, “ik zal je opnieuw moeten fouilleren’. “Maar,…’ protesteerde juffrouw Valdez verschrokken. “juffrouw Valdez, wil je soms niet meewerken?! Het is nu al wel duidelijk dat je een bijzonder goed verborgen metalen voorwerp op het vliegtuig wilde smokkelen. Ik denk niet dat je alles nog erger wil maken door niet mee te werken. Je mag nog van geluk spreken dat je bij mij bent terecht gekomen: ik zal proberen je straf beperkt te houden … als je volledig meewerkt’. Maricruz begon nog zwaarder adem te halen en knikte. Mijn bluf was opnieuw gelukt. Waarom toch? Ergens in mijn achterhoofd begon er een lampje te branden, maar dat was voor later, nu eerst plezier beleven. Ik begon haar te “fouilleren “?, betasten dus, met een zweem van professionalisme, maar die liet ik al snel vallen. Haar borsten voelden heerlijk zacht. Ik kneedde ze echt alsof daar een verborgen voorwerp in zat dat ik aan het zoeken was. Haar tepels voelden echt geweldig aan. Toen ik daar genoeg van had, kamde ik de zachte zwarte jas van haar schaamhaar uit alsof daar iets verborgen in kon zitten. Uiteindelijk liet ik mijn vingers haar warme, vochtige spleet binnenglijden … heerlijk was dat! “Juffrouw Valdez, zou u op de onderzoekstafel kunnen gaan liggen zodat ik uw geslachtsdelen beter kan onderzoeken,’ zei ik met een stem die trilde van opwinding nadat ik de draagbare detector had laten piepen toen hij daar voorbij kwam. Ze protesteerde nu niet meer en ging met een gezicht alsof ze betrapt was op de tafel liggen met haar benen lichtjes gespreid. Dat lichtje achter in mijn hoofd begon nu harder te branden, maar ik was te geil om te kunnen zeggen wat het precies was. “Zo, laten we eens kijken,’ zei ik terwijl ik met mijn linker hand haar schaamlippen spreidde en haar met mijn rechter wijs- en middenvinger begon te vingeren, “nee, ik kan niets vinden’. “Misschien nog even voor de zekerheid,…’ zei ik toen ik uit pure opgewondenheid mijn metaaldetector diep in haar vagina duwde. Toen hij plots begon te piepen kon ik mijn oren niet geloven: ik had helemaal niet op het verborgen knopje geduwd. Er moest dus echt een metalen deeltje (verborgen???) zitten!!! “Juffrouw Valdez, ik denk dat ik gevonden heb waarnaar ik op zoek was,’ ik spreidde nu haar schaamlippen verder en onder luid gejammer duwde ik mijn andere hand diep in haar vagina en uiteindelijk voelde ik iets. Na heel wat gedoe slaagde ik erin om het beet te nemen en het mysterieuze voorwerp uit haar vagina te trekken. Het bleek een aardig grote zak te zijn met wat aanvoelde als een kilo wit poeder, ongetwijfeld drugs. Ik probeerde mij in te beelden hoe iemand zo een grote zak in Maricruz haar lichaam had gekregen, maar slaagde daar niet in. Ik had dus gelijk gehad dat juffrouw Valdez in Belgie was voor zwartwerk, maar wie had nu kunnen denken dat het drugssmokkel was?! Het pak was gesloten met een metalen knop zoals sommige broeken en juffrouw Valdez moet gedacht hebben dat de metaaldetector de hele tijd daarop reageerde en daarom had ze nooit tegengestribbeld, ze dacht dat ze betrapt was en kon alleen nog maar hopen dat ik de drugs niet zou vinden. In werkelijkheid was onze detector daar helemaal niet sterk genoeg voor totdat ik hem op het einde er bijna letterlijk tegenaan duwde. “Dit kan gewoon onder ons blijven,’ zei Maricruz toen ze van de tafel opstond en mijn broek begon los te knopen. Voor ik wist wat er gebeurde, was ze mij een heerlijke pijpbeurt aan het geven. Nodeloos om te zeggen dat ik onder deze omstandigheden nog maar weinig extra stimulatie nodig had en al snel kwam ik klaar. Nadat ze zich nog wat door mij liet betasten, kleedde ze zich terug aan en met een glimlach nam ze het pak drugs terug van mij over en stak het in haar handtas. Ik zei haar dat ze opnieuw de controle moest passeren en ze glimlachte me toe. Opnieuw liep ze door de metaaldetector, maar ze gaf de handtas eerst aan mij in de overtuiging dat als ze daarmee door de metaaldetector zou gaan, die terug zou afgaan. Alsof er niets gebeurt was, keek ik in haar handtas en “ontdekte “? de drugs. Ik riep er meteen enkele collega’s bij en juffrouw Valdez werd gearresteerd. “Dat is niet eerlijk,’ schreeuwde ze toen ze werd weggebracht, “hij heeft me verkracht!!’ Ze kon schreeuwen wat ze wilde, zo wist ik, zij zou voor een tijdje (waarschijnlijk enkele weken of zelfs enkele dagen als ze de juiste mensen kende) achter de tralies verdwijnen en ik, wel ik had een fijne verjaardag gehad en zou zonder twijfel promotie krijgen!!! EINDE.”