Ik durf me niet richting haar te richten nadat ze me heeft geroepen. Mijn moeder staat achter me, haar stem scherp en dwingend. Naast me staat Hans, die vraagt wat er met haar aan de hand is. Maar voordat ik kan antwoorden, snauwt mijn moeder hem af. “Moei je er niet mee,” zegt ze kortaf. “Dat zijn privézaken waar jij niets over weet.”
Ik slik en loop mee met mijn moeder naar onze slaapkamer. Mijn adem stokt in mijn keel als ik de vlekken op ons beddengoed zie liggen. Mijn hart bonst wild in mijn borstkas. Wat is er gebeurd? Het zijn spermavlekken, mijn maag draait zich om. Het voelt alsof de grond onder me wegvalt. Ik weet niet wat ik moet denken. Ik voel me verloren in mijn eigen huis.
“Meneer denkt dat hij alles mag?” Mijn moeders stem snijdt door de lucht als een mes. “Hoe ga je dat uitleggen?” Haar ogen schieten vuur terwijl ze naar me kijkt. “We zijn een paar dagen niet thuis geweest en kijk wat hier allemaal gebeurt.” Mijn vader komt de slaapkamer binnen, zijn frons diep en zijn stem zwaar van teleurstelling. “Wat is dat hier allemaal? Wat moeten de buren niet denken?” Ik voel me als een klein kind betrapt op een ondeugende daad. Mijn keel knijpt dicht en mijn hoofd voelt als een chaos van gedachten die ik niet kan ordenen. Wat kan ik zeggen? Hoe kan ik dit uitleggen? Ik kan niet zeggen dat ik hier nog geen uur geleden het bed heb gedeeld met Hans.
Mijn vader laat een zeldzame glimlach zien terwijl zijn blik naar de vlekken op het beddengoed glijdt. “Haha, onze kleine man is groot geworden,” zegt hij met een lichte trilling van trots in zijn stem. “Ik ben trots op je, maar ik wil nog geen bompa worden.” Mijn moeder daarentegen lijkt nog bozer te worden door zijn opmerking. Ze draait zich om en loopt de kamer uit, zonder een woord te zeggen. De spanning in de lucht is bijna tastbaar. Ik sta daar, verward en overweldigd door de tegenstrijdige emoties die door me heen razen.
Mijn vaders vraag overtreft mijn begrip. “Ken ik ze?” herhaal ik, verward. Ik staar hem aan, mijn gedachten een wirwar van onzekerheid. “Ik weet het niet,” mompel ik uiteindelijk, mijn stem bijna fluisterend. Hij lacht zachtjes en schudt zijn hoofd. “Je hoeft niets meer te zeggen, hoor,” zegt hij met een knipoog. “Ik weet het al.” Een zucht van opluchting ontsnapt me. Blijkbaar begrijpt hij meer dan ik denk, of misschien is hij gewoon bereid om me het voordeel van de twijfel te geven. Wat het ook is, ik ben dankbaar voor zijn begrip in deze verwarrende situatie.
Mijn vader grijpt het beddengoed vast en zegt resoluut: “Ik zal het vervangen, trek je er niets van aan.” Zijn woorden brengen een golf van dankbaarheid over me heen. Het voelt als een last die van mijn schouders valt. Hij begrijpt me tenminste, zelfs als mijn moeder dat niet doet. Het is geruststellend om te weten dat hij aan mijn kant staat. Terwijl hij naar buiten gaat, kijk ik uit het raam en zie Hans met mijn moeder praten. Mijn nieuwsgierigheid wordt gewekt. Wat zouden ze bespreken? Mijn gedachten racen terwijl ik me afvraag wat er achter gesloten deuren wordt gezegd. Ik voel me buitengesloten, alsof ik in een spel ben waarvan ik de regels niet begrijp.
Met een zwaar gevoel in mijn maag loop ik naar mijn kamer, verloren in een wirwar van gedachten. Wat moet ik doen? Hoe kan ik deze situatie oplossen? Mijn telefoon trilt, een berichtje van Hans. Zijn woorden brengen een vlaag van opluchting over me heen, maar ook een diepe bezorgdheid. “Trek het je niet aan, manneke. Het komt allemaal goed,” lees ik. “Ze is kwader dan je denkt. Ik heb het uitgelegd en ze begrijpt de situatie al veel beter.” Mijn adem stokt terwijl ik zijn woorden herlees. Wat heeft hij uitgelegd? Mijn hart bonst in mijn keel. Dit kan niet waar zijn. Heeft hij echt verteld wat wij hebben gedaan?
In paniek typ ik terug, mijn vingers trillend over het scherm: “WAT HEB JE GEDAAN?!” Zijn antwoord komt snel, maar het biedt weinig geruststelling. “Sorry, misschien komt het verkeerd over, maar ik heb gewoon gezegd dat ik je heb zien binnen gaan met een meisje, meer niet. Tuurlijk ga ik niet zeggen wat er is gebeurd vanmiddag.” Een golf van verlichting overspoelt me. Hij heeft niet alles verteld. Ik laat een zucht van opluchting ontsnappen terwijl de stress van me afvalt. Misschien komt het inderdaad wel goed.
Mijn hart bonst wild in mijn borstkas terwijl ik naar het scherm van mijn telefoon staar. Een anoniem nummer. Normaal gesproken zou ik niet opnemen, maar nu ben ik toch nieuwsgierig. Misschien is het Hans, misschien is het iets belangrijks.
“Hallo?” zeg ik, mijn stem schor van de spanning. “Hey schatje, hoe is het?” klinkt de stem aan de andere kant van de lijn. Mijn adem stokt. Het is Bernard. Waarom belt hij nu, uit het niets? Alsof hij weet dat ik het moeilijk heb. Ik heb wekenlang niets van hem gehoord, en nu belt hij ineens. Ik kan nauwelijks woorden vinden om te antwoorden terwijl hij doorgaat met praten. “Het voetbalseizoen begint binnenkort weer, ben je er klaar voor? Ik hoop dat je al wat hebt geoefend, want het serieuze werk komt eraan.” “Ja hoor, ik ben er volop mee bezig,” stamel ik, mijn gedachten elders. “Top, ik verlang er al naar,” zegt hij, en voordat ik iets kan toevoegen, wordt de verbinding verbroken. Ik blijf verbijsterd achter, mijn telefoon slap in mijn handen. Mijn wereld lijkt op zijn kop te staan.
En alsof dat nog niet genoeg is, hoor ik deze keer mijn vader mijn naam luid roepen vanuit de woonkamer. Wat nu weer? Met een zucht van frustratie berg ik mijn telefoon op en haast me naar beneden, mijn gedachten nog steeds in de war door het onverwachte telefoontje van Bernard. Als ik de woonkamer binnenkom, zie ik mijn moeder met een gefronste blik en mijn vader die ongeduldig staat te wachten. Mijn moeder kijkt me aan met een bezorgde uitdrukking. “Stan, wat is er aan de hand met jou?” vraagt ze, haar stem schor van de emoties. Ma zucht diep en kijkt me ernstig aan. “Je moet echt beter opletten, man. Doe dat weg,” zegt ze, terwijl ze naar iets op tafel wijst. Ik volg haar blik en zie de gebruikte condooms van twee verschillende maten liggen, van mij en Hans.
Ik voel dat het te laat is, ondanks dat Hans haar op andere ideeën heeft proberen brengen. Hoe kan ik dit nu uitleggen? Ik zal het wel moeten vertellen wat er gebeurd is, vier gebruikte condooms kan ik nooit uitleggen. Mijn vader probeert het luchtig te maken, zoals altijd. “Ze zijn zelfs nog warm, we hebben haar duidelijk net gemist,” grapt hij. Maar moeder vindt het niet om mee te lachen. “Dat is niet grappig,” zegt ze ernstig. “Wees blij dat hij het veilig doet,” voegt vader eraan toe. Ik slik de brok in mijn keel weg en probeer de moed te vinden om mijn ouders te vertellen wat er werkelijk is gebeurd. Hun reactie zal niet mild zijn, dat weet ik. Maar ik kan niet blijven liegen. Ik moet eerlijk zijn, hoe moeilijk het ook is.
“Ik heb inderdaad, jullie slaapkamer gebruikt…” stamel ik, mijn stem bijna onhoorbaar terwijl de woorden moeizaam mijn mond verlaten. Mijn vader kijkt me aan en zegt: “Komaan jongen, je bent je moeder geen uitleg verschuldigd. Je bent geen twaalf jaar meer. Let gewoon op, meer kunnen we niet zeggen. Spons erover, op jouw leeftijd zou ik het ook wel geweten hebben.” Zijn woorden brengen een mengeling van opluchting en schaamte met zich mee. Opluchting dat mijn ouders begrip tonen, ondanks de situatie. Maar ook schaamte omdat ik weet dat ik hun vertrouwen heb geschonden door hun slaapkamer te gebruiken zonder toestemming. Ik knik langzaam, wetende dat ik geluk heb met zulke begripvolle ouders, maar de herinnering aan mijn acties blijft als een zware last op mijn schouders drukken.
Ik loop naar mijn kamer en laat me neervallen op mijn bed. Alles lijkt in een waas voorbij te gaan terwijl ik probeer te verwerken wat er allemaal is gebeurd. Mijn hele leven is compleet overhoop gehaald sinds ik de mannen van het voetbalteam heb ontdekt. Het voetbalseizoen is nog niet eens begonnen, en toch heb ik al meer drama ervaren dan ik ooit had verwacht. Aan de ene kant ben ik benieuwd naar wat er nog komen gaat, maar aan de andere kant vraag ik me af wat er allemaal schuilgaat achter het team. Dit voelt niet als een gewone situatie waarin ik ben beland. En dan is er Hans. Hij lijkt meer te weten dan hij laat blijken. Het feit dat hij de ploeg kent, roept vragen op die ik niet durf te stellen. Mensen zijn zo onvoorspelbaar, en het lijkt alsof iedereen om me heen een tweede leven leidt waar ik geen weet van heb. Het is verwarrend en beangstigend tegelijk. Het avondeten laat ik aan me voorbij gaan en ik val in een diepe slaap die me meeneemt tot de volgende ochtend.
Zaterdagmorgen zeven uur
Het zonlicht dat door mijn raam naar binnen schijnt, kondigt de start van een nieuwe dag aan. Het is zaterdagochtend, nog twee weken voor de zaalvoetbalcompetitie begint. “Elke woensdag een nieuw avontuur,” denk ik bij mezelf. Maar tegelijkertijd vraag ik me af of ik er wel echt klaar voor ben. Les twee van Hans heb ik nog niet gehad, en Bernard verwacht dat ik alles al onder de knie heb. Terwijl ik aan tafel zit met mijn ontbijt, speelt de vraag in mijn hoofd: moet ik contact opnemen met Hans voor een tweede les? Ik neem mijn telefoon en zoek naar zijn nummer. Per ongeluk druk ik op de videobelknop. Mijn hart bonst in mijn keel terwijl de beltoon klinkt. Dan, tot mijn verrassing, neemt Hans op, zijn gezicht verschijnt op het scherm. Ik kijk naar het scherm en zie zijn ontblote borstkas. Ik kan niet ontkennen dat het een knappe man is, dat heb ik gisteren ook mogen ontdekken. Hij ligt nog op bed, omringd door rode kussens. Zijn ontspannen houding en de warme gloed van het ochtendlicht dat door het raam valt, geven hem een bijna serene uitstraling.
“Hé, Stan,” groet hij met een glimlach, hij lijkt buiten adem te zijn. “Wat kan ik voor je doen?” Ik slik even en herstel mezelf. “Eh, sorry Hans, ik wilde eigenlijk gewoon even bellen om te vragen of we een tweede les kunnen plannen.” Zijn glimlach verbreedt zich. “Natuurlijk, man. Ik ben blij dat je zo enthousiast bent. Zullen we morgenmiddag afspreken? Zeg maar waar en hoe laat.” Ik knik, opgelucht dat hij zo bereidwillig is. “Ja, dat klinkt goed. Maar het is niet zo makkelijk om een afspraak vast te leggen bij mij thuis omdat mijn ouders thuis zijn.” Hans knikt begrijpend. “Geen probleem, zou je naar de Kortestraat 5 kunnen komen morgenmiddag? Hoe laat spreken we af?” Ik denk even na. “Is zestien uur goed?” “Prima, ik zal er zijn. Tot morgen, Stan,” zegt hij vriendelijk. “Tot morgen, Hans. Bedankt!” antwoord ik.
Terwijl Hans de telefoon nog niet heeft afgelegd, hoor ik in de verte een vrouwenstem. “Is dat je zoon, die knappe jongen?” vraagt ze. Ik houd mijn adem even in, luisterend naar hun conversatie zonder te antwoorden. “Ja, dat zou je kunnen zeggen,” antwoordt Hans met een lichte toon van amusement. Het feit dat er een vreemde vrouw aan de andere kant van de lijn is, doet mijn wenkbrauwen fronsen. Maar voordat ik de kans krijg om meer te horen of te vragen, onderbreekt Hans abrupt de conversatie. “Stan, ik moet hier nog even iets afwerken,” zegt hij kortaf, en dan legt hij neer. Ik blijf even verbaasd zitten met de telefoon nog steeds aan mijn oor. Wat betekende dit? Is hij echt zo’n geile bok die altijd goesting heeft? Mijn gedachten tollen rond in mijn hoofd, maar ik kan geen antwoorden vinden. Met een zucht leg ik uiteindelijk ook mijn telefoon neer en laat de verwarrende gedachten voor wat ze zijn.
De aanblik van Hans’ stevige mannenborsten heeft me wel flink opgewonden. Mijn hand glijdt met gejaagde bewegingen over mijn gespannen lichaam, terwijl mijn gedachten gevuld zijn met beelden van Hans’ gespierde borstkas en zijn suggestieve glimlach. Met gesloten ogen geniet ik van het gevoel terwijl mijn handen hun weg vinden naar genot. Ik kan niet wachten, ik moet het hier en nu doen. De keuken lijkt de perfecte plek, boven de gootsteen. Mijn ademhaling wordt zwaarder terwijl ik mijn broek losmaak, mijn erectie springt tevoorschijn, verlangend naar bevrijding. Maar wanneer ik naar beneden kijk, realiseer ik me plotseling het ontnuchterende feit dat mijn eigen vetbuik in de weg zit, waardoor mijn erectie nauwelijks zichtbaar is. Een gevoel van zelfbewustzijn mengt zich met mijn opwinding, maar het is te laat om me te laten weerhouden.
Het idee dat mijn ouders me kunnen betrappen maakt het wel erg spannend. Met een hand vol verlangen omklem ik mijn stijve lid, mijn vingers verlangend naar de bevrediging die ze zoeken. Met het andere hand probeer ik mijn buik in te duwen, zodat ik toch mijn piemel beter kan zien. Met snelle, opgewonden bewegingen verlies ik mezelf in het moment, wetende dat ik snel mijn zaad moet lozen.
Met een ingehouden kreun laat ik me overgeven aan de golf van intens genot die door mijn lichaam golft. Mijn climax is hevig en overweldigend, mijn lichaam schokt van het intense plezier terwijl ik mijn zaad met krachtige stralen in de gootsteen laat spatten. Een gevoel van bevrijding overspoelt me terwijl ik mezelf verlies in het moment van pure extase.
Met trillende handen trek ik snel mijn broek weer omhoog, mijn adem nog steeds zwaar van opwinding. Een blik op mijn eigen spiegelbeeld in het raam onthult de ondeugende glimlach die op mijn lippen speelt, een stille herinnering aan het genot dat ik zojuist heb ervaren.
Met een laatste blik op de gootsteen, nu glinsterend van het verspilde zaad, besef ik dat mijn verlangen naar Hans slechts een voorproefje was van de passie die nog komen gaat. En met die gedachte in mijn achterhoofd, spoel ik snel alle sporen van mijn ondeugende daad weg, klaar om me voor te bereiden op de intense ontmoeting die me morgen te wachten staat.
Zondagmiddag elf uur
Ik vertrek richting de Kortestraat, zonder mijn ouders te informeren over mijn bestemming. Een gevoel van zelfstandigheid en vrijheid borrelt in me op. Ik ben volwassen, denk ik bij mezelf, ze hoeven niet altijd alles te weten. Met het adres ingevoerd op mijn navigatie-app, begin ik aan de acht kilometer lange fietstocht. De spanning stijgt naarmate ik dichter bij mijn bestemming kom. Elke passerende auto lijkt gevuld te zijn met vreemden, en ik voel me lichtelijk nerveus. Als ik bijna bij de Kortestraat ben, moet ik langs een onbekend aardeweggetje. Het voelt als een avontuurlijke zijweg die me naar een mysterieuze bestemming leidt. Geen wonder dat ik deze straat nog nooit eerder heb bezocht.
In de verte zie ik Hans staan, gekleed in een korte broek en een lichtblauwe polo. Onder zijn oksels zie ik kleine zweetvlekken, wat aangeeft dat hij waarschijnlijk al een tijdje staat te wachten. “Hey Stan, het is hier!” roept hij. Ik fiets naar hem toe en zie een groot reclamepaneel dat licht uitstraalt, zelfs in het zonnige weer. “Kiss me,” staat er in verleidelijke letters geschreven. Het paneel werpt een mysterieuze sfeer over de omgeving. Hans staat bij een imposante witte villa, verlicht door verschillende lichtpanelen. Het lijkt bijna op een scène uit een film, waarin het huis een rol speelt als het decor voor een spannend avontuur. De combinatie van de onbekende locatie en de intrigerende sfeer zorgt ervoor dat mijn hart sneller begint te kloppen. Wat staat me te wachten in deze mysterieuze setting?
Ik kijk met verbazing naar de ramen van de villa en zie vrouwen die verleidelijk dansen. Het vreemde is dat ze gekleed zijn in lingerie, niets anders. Mijn wenkbrauwen schieten omhoog van verbazing en ik voel een mix van verwarring en ongemak. Hans merkt mijn blik en grijnst breed. “Snoeper,” zegt hij met een ondeugende ondertoon, “vandaag gaan we een extra les doen.”
Mijn mond valt open van verbazing. Wat is dit voor een plek? Wat voor extra les gaan we hier in hemelsnaam doen? Mijn nieuwsgierigheid wordt gewekt, maar tegelijkertijd voel ik me ook ongemakkelijk bij de situatie. Ik had niet verwacht dat onze intieme afspraak zou plaatsvinden in een villa met lingerie-danseressen. Twijfelend stap ik van mijn fiets af en volg Hans naar de ingang van de villa, waar de muziek zachtjes door de ramen naar buiten sijpelt. Wat staat me hier te wachten?