Voetjes op de grond (3)

Eenmaal weer thuis van die vakantie met Danielle kropen de dagen voorbij als één lange treurmars om een verloren liefde. Nauwelijks zeventien was ik en toch keek het mooiste wat het leven me kon bieden mij al voorgoed ontnomen. Tenminste, zo voelde het op dat moment aan. Ik treurde in stilte maar het mag duidelijk zijn dat ik voor mijn huisgenoten allesbehalve te genieten was. Op de zondagavond die vooraf ging aan de jaarlijkse poets en opruim weken op de basisschool, kon mijn moeder het niet langer aanzien. Ze kwam bij me op de kamer nadat ik even voordien, zonder een duidelijke reden, mijn zusje tijdens het avondeten flink had afgesnauwd. Languit op het bed, in het niets starend, verwachtte ik me al aan een stortvloed van verwijten, maar in plaats daarvan kwam moeder bij me op bed zitten. In een teder gebaar legde ze haar hand op mijn arm en keek me doordringend aan. Marianne, wat scheelt er, vroeg ze zacht. Niets. Jawel, meisje. Sinds je terug bent van vakantie ben jij jezelf niet. Ik herken mijn eigen dochter niet meer. Wat is er daar in Cadzand gebeurd? Niets, mam herhaalde ik met een zucht. Mij maak je niets wijs, mijn kind. Wat is er gebeurd tussen jullie? drong ze aan. Eigenlijk wilde ik dat ze wegging, maar mijn moeder kennende zou ze dat nooit doen zonder dat ik een antwoord gaf. Ik Danielle en ik kregen ruzie. Alleen haar naam uitspreken deed al pijn en ik vocht tegen de opkomende tranen. Ruzie zei mijn moeder, bedenkelijk kijkend. Alleen ruzie, of is er meer aan de hand? Alleen ruzie, zei ik snel. Véél te snel allicht, waardoor mijn moeder me plots argwanend aankeek. Wil je me iets duidelijk maken, Marianne? vroeg ze. Je mag me altijd in vertrouwen nemen als je ergens mee zit hoor. Alhoewel ik niet bepaald een hechte vertrouwensband had met mijn moeder, voelde ik wel aan dat ze meende wat ze zei. Even speelde ik met het idee om haar mijn gevoelens voor Danielle op te biechten en haar in vertrouwen te nemen aangaande mijn twijfels rond mijn seksuele geaardheid. Na wat wikken en wegen, besloot ik om het toch maar niet te doen. Niet zozeer omdat ik bang was dat ze me erom zou veroordelen, wel omdat het me beter leek om te zwijgen tot ik zeker was van mijn gevoelens voor meisjes en vrouwen. Ach mam, zei ik uiteindelijk, de laatste avond kregen we zo’n heftige ruzie dat onze vriendschap definitief voorbij is. Jullie vriendschap ? herhaalde ze mijn woorden, bijna op fluistertoon. Ze legde haar hand op de mijne en kneep er zachtjes in. Was het alleen maar vriendschap? Ja! reageerde ik feller dan ik het bedoelde. Alleen vriendschap, mam. Mijn moeder fronste de wenkbrauwen en ik merkte hoe ze nadacht over haar antwoord. Ok, zei ze en stond op. Ik zal niet verder aandringen, maar weet dat je altijd welkom bent als je ergens over wilt praten. Op een bepaalde manier hadden moeders woorden een geruststellend effect op me, waardoor ik haar vanzelf nariep toen ze al met een voet in de gang stond. Mam! Ja? Bedankt, zei ik oprecht. Ze glimlachte. Graag gedaan, Marianne. Onthoud vooral dat ik er voor je ben als je met jezelf in de knoop ligt. Ik zal het onthouden, mam. Mooi zo Misschien is het wel goed voor je dat ik de komende twee weken een leuke uitdaging voor je heb. Dat zal je zinnen verzetten. Een uitdaging? vroeg ik argwanend. Ik zag niets uitdagends in de jaarlijkse, verplichte poetsbeurt die op me wachtte. Ja. Er komt een nieuwe juf voor de tweede klas. Ze heet Suzanne. Omdat jij intussen je weg wel weet in de basisschool heb ik aan jou gedacht om onze nieuwe leerkracht wegwijs te maken. Ik heb liever dat je me weer samen zet met Heleen, mam. Ik kan erg goed met haar opschieten, reageerde ik, denkend aan hoe goed ik het jaar voordien kon vinden met die oudere juf met haar opvallend grote tepels. Dat weet ik wel, Marianne, maar Heleen brengt dit jaar voor het eerst haar dochter van dertien mee. Op Heleens verzoek zet ik moeder en dochter samen. Ik denk trouwens dat jij het uitstekend zult kunnen vinden met Suzanne. Ik heb haar nog maar eenmaal ontmoet, maar ik ben er vrijwel zeker van dat onze nieuwe juf iets over zich heeft wat jou zal aanspreken. Moeder had niet overdreven. Dat merkte ik de volgende ochtend toen ik aan de nieuwe leerkracht werd voorgesteld. De mooie, betrekkelijk jonge vrouw, die er meteen op stond dat ik haar Suzanne zou noemen, maakte zo’n verpletterende indruk op me dat mijn hand trilde bij de begroeting. Ze leek me Fries, afgaande op het ietwat afwijkend accentje als ze sprak. Ik schatte haar ergens rond de dertig. Ze was lang en oogde tegelijk zowel slank als sterk. Haar lange blonde haren hingen golvend op haar schouders. Het brilletje met een fijn zwart montuur leek wel voor haar gezicht gemaakt en gaf haar look iets ernstig en voornaam. Haar blozende wangen en guitige ogen zwakten dat beeld echter weer wat af en zorgden voor een sympathiek contrast. Ze droeg kleren die een beetje hippieachtig aandeden. Een wijde gebloemde rok en een bijpassende effen bloes, die heel ruim zat. We waren dan wel half jaren tachtig maar wat Suzanne droeg was typisch jaren zeventig. De lichtbruine lederen laarzen maakten dat beeld helemaal compleet. Terwijl haar warme handdruk mijn vingers deden tintelen, wist ik al dat mijn moeder gelijk had. De nieuwe juf van de tweede klas had wel degelijk iets over zich wat me aansprak en voor het eerst was Danielle even weg uit mijn gedachten. In de dagen die volgden, leerde ik haar wat beter kennen. Suzanne bleek een bijzonder spraakzaam type en de voorraad verhalen uit haar verleden en heden leek onuitputtelijk. Ik hing als het ware aan haar lippen en sloeg al wat ze vertelde in me op. Ik vernam met blijdschap dat ze pas achtentwintig was en sinds kort in een klein huisje bij ons in het dorp woonde. Alleen het feit dat ze daar samenwoonde met een vriend, die Ben bleek te heten, voelde aan als een afknapper. Suzanne droeg dagelijks wel een andere rok en bloes, maar steeds in dezelfde stijl. Haar bruine laarzen droeg ze echter altijd, zodat ik haar voeten niet te zien kreeg. Daar kwam op donderdagnamiddag verandering in, toen we in de lerarenkamer een kopje thee zaten te drinken en Suzanne haar laarzen uittrok. Zulke mooie voeten had ik nog nooit gezien. Haar huid was glad en blank. Haar ongelakte teennagels waren gaaf van vorm en mooi kort geknipt. Van de plotse opwinding wist ik niet waar ik het had. Met een blos van oor tot oor keek ik schichtig de kamer rond, maar er was gelukkig niemand die op me lette. De juffen en meesters rond de tafel hadden het te druk met hun eigen verhalen en daar kon ik alleen maar blij om zijn. Later die middag waren we bezig met het schoonmaken van de kast onder het raam in de klas waar Suzanne het komende schooljaar les zou geven. Ik had een emmer proper water gehaald en toen ik daarmee de klas binnenkwam, zat Suzanne op haar knieën voor de kast, met haar blote voeten in mijn richting. Van pure opwinding liet ik de emmer bijna vallen, zo’n mooi zicht had ik op haar voetzolen. Prachtige voetzolen en tenen, die ik liefst van al onmiddellijk had willen likken en kussen. In werkelijkheid bleef ik alleen maar toekijken, maar mijn fantasie ging zodanig met me op de loop, dat de warme kriebels in mijn buik alsmaar sterker werden. Uiteindelijk heb ik iets gemompeld over dringend plassen,’ maar de waarheid was dat ik mezelf op het toilet in geen tijd naar een hoogtepunt vingerde. Diezelfde avond, met in gedachten datgene wat ik allemaal met Suzanne’s voeten had willen doen, heb ik mezelf nog een keer zo’n verlossend moment gegund. Dat ik Danielle niet langer nodig had als voedingsbron voor mijn intiemste fantasieën, dat was een goed aanvoelende conclusie. Tegelijk hield ik mezelf voor dat ik niet verliefd was op Suzanne en dat hetgeen ik voor haar voelde alleen maar lichamelijk was. Achteraf gezien was dat natuurlijk onzin. Uiteraard was er de fysieke aantrekkingskracht, maar daarvan ging mijn hart niet spontaan aan het bonzen zodra ik nog maar bij haar in de buurt kwam. Ik wist dat ik mezelf wat voorloog, waarschijnlijk omdat ik gewoonweg niet verliefd wilde zijn op iemand die al een relatie had. Ergens voelde dat verkeerd aan, en toch dat ene plekje in mijn hart, wat ruim een half jaar voor Danielle voorbehouden was geweest, kreeg binnen een tijdspanne van enkele dagen een nieuwe bewoonster. Dank zij de elf jaar oudere Suzanne was ik in geen tijd verlost van mijn liefdesverdriet en bloeide ik weer helemaal open. Op vrijdagmiddag van de tweede week – de laatste opruimdag dus – werden Suzanne en ik door mijn moeder aan het werk gezet in de bibliotheek. Alle boeken moesten nodig afgestoft worden en om er bovenaan bij te kunnen, hadden we een tafel tot bij de muurbrede boekenkast geschoven. Toen Suzanne haar laarzen uittrok en op de tafel neerknielde, had ik het niet meer. Haar voeten waren plotseling zo bereikbaar dat mijn verlangen om ze te kussen zo sterk werd dat ik er niet aan kon weerstaan. Als door een onzichtbare hand voortgeduwd, boog ik voorover en plaatste een dikke smakkerd, ergens in het midden van haar verleidelijk uitziende linker voetzool. Heu? reageerde ze verrast. Ze trok haar voet echter niet weg en daarom durfde ik het aan om mijn tong in de strijd te gooien en een vochtig likspoor te trekken vanaf de hiel tot aan haar grote teen. Marianne, wat doe je? vroeg ze. Ditmaal trok ze haar voet wel weg, waarna ze zich omdraaide, zodat ze met haar billen op de tafel zat. Sorry , mompelde ik, terwijl het schaamrood me naar de wangen steeg. Ik ik hou van voeten en de jouwe zijn zo mooi. Dank je, antwoordde Suzanne, met op haar gezicht iets dat op een glimlach leek. Dus jij valt op voeten? Ik knikte en haar glimlach werd breder. Zit maar nergens over in hoor, zei ze met een knipoog. Zo erg was het helemaal niet, al lijkt het me niet meer dan redelijk dat je nu mijn andere voet dezelfde behandeling geeft. Anders wordt die nog jaloers. Ze schoof op tot ze bij de rand van de tafel zat, waarna ze haar rechterbeen optrok en haar voet in mijn handen drukte. Nog heel even keek ik haar onzeker aan, maar toen ze me bemoedigend toeknikte, wist ik wat me te doen stond. Ik bracht haar voet tot bij mijn mond en overlaadde de hele voetzool met kusjes. Hmm lekker, mompelde ze Daardoor aangemoedigd liet ik mijn tong likkend op en neer gaan, waarbij ik geen centimeter van haar blanke huid oversloeg. Vervolgens begon ik met beide handen haar voet te strelen en tegelijkertijd stulpte ik mijn lippen rond haar grote teen. Toe maar, Marianne, dat voelt pas lekker aan, lispelde Suzanne op het moment waarop ik krachtig op haar teen begon te zuigen en er tegelijk met mijn tong in rondjes omheen likte. Ook voor mij voelde het enorm lekker aan, maar dan wel hoofdzakelijk in mijn onderbuik en in mijn borsten. Het was nog maar de tweede keer dat ik iemands teen in mijn mond had, maar ik kreeg wel de bevestiging dat dit soort handelingen mij mateloos opwond. Ongetwijfeld zou ik haar andere tenen eenzelfde behandeling hebben gegeven, maar plots hoorden we het geluid van naderende voetstappen op de gang. Tegen de tijd dat mijn moeder binnenkwam en vroeg of het werk al wat opschoot, zaten we zusterlijk naast elkaar geknield op de tafel en waren we boeken aan het afstoffen alsof we nooit iets anders hadden gedaan. Toch durfde ik mijn moeder niet aankijken. Mijn rode kop zou me ongetwijfeld verraden hebben. Zodra mijn moeder weg was, voelde ik Suzanne’s hand op mijn schouder. Vanzelf draaide ik mijn hoofd naar haar toe en keek in haar vriendelijk lachende gezicht. Dat was op het nippertje hé, zei ze, begeleid door een samenzweerderige knipoog. Zeg dat wel, beaamde ik. Wat jammer dat moeder juist nu kwam kijken. Mag ik daaruit concluderen dat je nog graag eventjes was doorgegaan? Eventjes..? Zeg maar gerust heel erg lang, Suzanne. Van mij had je gemogen, antwoordde ze lachend. Ik vond het helemaal niet erg om mijn voeten aan een mooi meisje als jij toe te vertrouwen. Zullen we dan nog even? vroeg ik hoopvol. Dat lijkt me geen goed idee, Marianne. De kans dat er nog eens iemand langs komt is te groot. Ik wil mijn baan niet verliezen nog voor ik goed en wel begonnen ben, snap je? Uiteraard begreep ik dat wel, maar toch bleef ik het jammer vinden en dat leek Suzanne te merken. Ik heb een idee, zei ze. Heb je zin om zondagmiddag naar mij te komen? Ben is weer eens de hele dag vissen op de Westerschelde met zijn vrienden. We zouden eerst een hapje kunnen eten en het onszelf daarna lekker gezellig kunnen maken. Alle tijd van de wereld om verder te gaan waar we nu werden onderbroken en ik ken zelf ook nog wel een paar leuke dingetjes die je met voeten kunt doen. Wat denk je? Lijkt het je wat? Oh ja, dat zou helemaal geweldig zijn, Suzanne al weet ik niet of ik mag van mijn moeder. Op zondagmiddag wil ze namelijk haar gezin rond zich aan tafel hebben. Het is haar wekelijkse familiemoment en daar staat ze nogal op. Laat dat maar aan mij over, liefje, zei ze en onverwacht drukte ze een lekkere, warme kus op mijn wang. Ik overtuig jouw moeder wel. Diezelfde dag nog, tijdens het avondeten, deelde moeder ons mee dat we met hele gezin waren uitgenodigd om op zondagmiddag bij Suzanne te komen eten, én dat ze die uitnodiging gelijk ook had aangenomen. Vader en mijn zusje leken daar wel oren naar te hebben, maar ik deelde hun enthousiasme niet. Na de kus van die middag had ik al opgewonden zitten dagdromen over een intiem middagje met Suzanne, maar de aanwezigheid van mijn ouders en mijn zus paste niet in dat plaatje. Mijn teleurstelling daarover was zelfs zo groot dat ik op zondagmiddag dik tegen mijn zin achter mijn ouders aanslenterde in de richting van het huis van Suzanne en haar vriend. Die tegenzin verdween echter razendsnel nadat mijn vader aanbelde en onze gastvrouw voor die middag in de deuropening verscheen. Gelukkig stond ik achteraan, waardoor het allicht niet opviel hoe ik haar aangaapte. Ik herkende Suzanne nauwelijks, zo anders zag ze eruit. Haar blonde, loshangende haren en haar brilletje waren hetzelfde als altijd, maar verder leek ze in niets op de vrouw die ik de voorbije twee weken had leren kennen. Niet zozeer haar subtiel en oordeelkundig aangebrachte make-up was daarvoor verantwoordelijk. Wél het lichtgrijze, tweedelige mantelpakje dat ze droeg. In haar strak zittende kokerrok, met daar bovenop een kraakwitte bloes en een al even nauwsluitend kraagloos jasje, zag Suzanne er gewoonweg adembenemend vrouwelijk uit. Om nog maar te zwijgen van de zwarte nylons die haar fraaie benen nog langer deden lijken dan ze al waren. In haar doordeweekse, bijna vormeloze en hippieachtige rok en bloes vond ik haar al een mooie vrouw. Nu was ze niet alleen mooi, maar zag ze er ook nog eens ongelooflijk sexy uit, waardoor mijn blik vanzelf naar haar billen werd gezogen toen ze ons voorging naar de woonkamer. Het was geen grote kamer, maar wel met een open keuken, waardoor er toch een zeker gevoel van ruimte gecreëerd werd. Overal waar je keek hingen fleurige gordijnen aan de wand, die de kamer een heuse jaren zeventig uitstraling gaven. Kijkend naar het keukengedeelte vroeg ik me af of het vierkanten tafeltje van nauwelijks een halve meter hoogte, met daaronder enkele zitkussens, ook in die tijdsgeest thuishoorde. Ergens vermoedde ik van wel. Nu ja, gelukkig zouden we niet geknield moeten eten, want de eetkamertafel was keurig gedekt voor vijf personen. Het vegetarisch rijstgebak dat we een tijd later als hoofdgerecht op ons bord kregen, was dan weer wel typisch jaren zeventig. Eigenlijk smaakte het nergens naar, maar bedwelmd door de glimlach van Suzanne, liet ik me toch een tweede bord opscheppen. De samenzweerderige aandoende knipoog die ze me daarbij toestuurde, deed mijn meisjeshart overlopen van verliefdheid. Tegelijk gaf ze me het gevoel dat ze alsnog een aangename verrassing voor me in petto had. Nog eens een half uur later bleek dat ik me daarin niet vergiste. Na het tweede kopje koffie dankte mijn vader onze gastvrouw voor het eten en de gastvrijheid, waarna hij aangaf dat we zouden opstappen. Blijkbaar had Suzanne op dat moment gewacht, want meteen stelde ze voor dat ik nog even zou blijven om haar te helpen bij de afwas. Uiteraard alleen als jij dat ziet zitten, rondde ze haar vraag af. Euh ja natuurlijk, zei ik. Een heel graag zelfs’ kon ik nog net inslikken. Naar mijn moeder toe wilde ik niet al te enthousiast overkomen, want als er thuis afgewassen moest worden, dan had ik daar meestal wel wat aansporing voor nodig. Dat is dan afgesproken. Moet je vandaag nog ergens heen, Marianne? vroeg Suzanne, begeleid door een knipoog die alleen door mij te zien was. Nee Hoezo? Het is mooi weer. We zouden nadien nog wat op het terras in het zonnetje kunnen zitten en gezellig wat kletsen. Het zou de tijd wat sneller doen gaan tot Ben weer thuis is. Graag als ik je daarmee een plezier doe. Alweer probeerde ik mijn alsmaar toenemend enthousiasme in te tomen. Het werd me duidelijk dat Suzanne hierover had nagedacht en ik was er vrijwel zeker van dat ze plannen had die niet zo nodig op het terras hoefden door te gaan. Ma en pa gingen probleemloos akkoord en terwijl Suzanne mijn ouders en zus buiten liet, begon ik alvast de borden en de kopjes naar het aanrecht te dragen. Dat bleek echter niet nodig, want toen Suzanne terugkwam, nam ze me mee naar de bergplaats, waar ik voor het eerst in mijn leven een afwasmachine te zien kreeg. Juf Suzanne mocht dan voor een stuk wel zijn blijven hangen in de jaren zeventig, maar met het nieuwe comfort van de jaren tachtig had ze blijkbaar toch geen probleem. Een verjaardagscadeau van Ben, zei ze, net alsof ze mijn gedachten kon lezen. Sindsdien behoort die eeuwige rotklus tot het verleden. De vaat in de vaatwasser laden was met twee uiteraard een fluitje van een cent en nadat ze de machine had opgestart, gingen we terug naar de keuken. Wil je nog iets drinken? vroeg ze. Ik lust nog wel een bakje koffie, antwoordde ik. Koffie is niet meteen wat ik in gedachten heb, Marianne. Het volgende moment trok ze de koelkast open en haalde een mooie, groene fles tevoorschijn. Daarna pakte ze twee cocktailglazen uit een van de bovenkastjes. Wat dacht je van champagne? Wauw. Dat dronk ik nog nooit, antwoordde ik, geheel naar waarheid. Dan wordt dat hoog tijd, liefje. De luide knal waarmee de stop van de fles ging liet me schrikken. Iets wat Suzanne deed schaterlachen. Terwijl haar aandacht gericht was op het vullen van de glazen, schoot me plots het complimentje te binnen dat ik haar al had willen maken toen we aankwamen, maar wat ik in de aanwezigheid van mijn ouders niet had aangedurfd. Nu we alleen waren durfde ik het wel. Suzanne, wat zie jij er ongelooflijk schitterend uit vandaag. Dank je, zei ze glimlachend. Jij trouwens ook hoor. Meisjesachtig zul je bedoelen. Lang niet zo op en top vrouwelijk zoals jij. Meisjesachtig mooi! Dat is wat ik bedoel, Marianne. Een ontluikende bloem in de knop waarvan alleen een kenner weet welke schoonheid er straks tevoorschijn zal komen. En geloof me ik ben een kenner. Haar antwoord bracht me redelijk in verlegenheid. Met een blos op de wangen kon ik zo gauw geen passend antwoord bedenken. Toen Suzanne dat merkte, maakte ze het wat gemakkelijker voor me. Heb nog even geduld wat jouw uiterlijk betreft, Marianne, want het komt helemaal goed met je. Nogmaals bedankt voor jouw compliment. Daar ben ik heel erg blij mee. Eerlijk gezegd Ondertussen had ze de beide glazen opgepakt en duwde er eentje in mijn hand. Eerlijk gezegd, is het speciaal voor jou dat ik er vandaag zo bij loop. Voor mij..!? Ik geloofde mijn oren niet. Waarom? Nou Jij zag me tot hiertoe alleen maar in die losse kleren die ik bijna altijd draag. Als jij straks mijn voetjes nog eens gaat verwennen, dan kun je maar beter een idee hebben wat voor een lijf er op die voetjes rust, dacht ik zo. Vandaar dit strak zittende pakje. Zo te horen moet ik niet bepaald spijt hebben van mijn keuze. Zeer zeker niet, Suzanne. Het staat je beeldig. Mooi zo, ik geloof je, zei ze lachend. Zullen we dan nu maar eens proeven? Haar voorbeeld volgend, nam ik meteen ook maar een flinke slok van het parelende vocht. En? Is het lekker, vroeg ze. Lekker wel, zei ik, mijn vrije hand bewegend alsof ik mezelf koelte stond toe te wuiven. Poeh! De bubbels stijgen me meteen naar het hoofd. Ik heb niet zoveel ervaring met alcohol, maar dit lijkt me wel wat sterker dan een biertje. Dat is zeker zo, grinnikte Suzanne. Zullen we een volgend slokje dan nog maar even uitstellen? Dat leek mij ook het beste en omdat zij haar glas op het aanrecht zette, deed ik dat ook maar. Ze draaide zich terug in mijn richting en plots keek ze me met een ernstige blik aan. Marianne, ik kan maar beter eerlijk zijn tegen je. Sinds vrijdagmiddag heb ik uitgekeken naar dit moment waarop jij en ik eens ongestoord kunnen samenzijn. Vind je dat niet vreselijk? Hélemaal niet. Ik keek er ook heel erg naar uit. Het leek me niet het moment om op te biechten dat ik tegen mijn zin was meegekomen. Het was zinloos in om nu de sfeer te verpesten en dus kon ik dat maar beter voor mezelf houden. Bovendien leek dat ondertussen alweer zolang geleden dat het er niet echt meer toe deed. Blij van dat te horen, Marianne. Misschien mag ik je dan wel iets persoonlijks vragen? Natuurlijk. Heb jij een vriendje? Euh Nee. De plotse wending die ze aan het gesprek gaf, verraste me nogal. Een ex vriendje misschien? Nee.., zei ik aarzelend, ook niet. Kom nou, Marianne. Een mooi meisje zoals jij Je mag het me gerust zeggen hoor. Ik vertel het niet verder. Dat is het probleem niet, Suzanne. Oh nee? Wat dan wel? Opnieuw aarzelde ik. Hetgeen op mijn lippen lag, wist in mijn directe omgeving immers niemand. Alleen aan Danielle had ik het verteld, maar dat was niet bepaald een succes geworden. Zou ik Suzanne wel durven zeggen wat ik een paar weken eerder niet eens tegen mijn eigen moeder had durven bekennen. Wat als ze me zou uitlachen? Plots voelde ik haar hand op mijn wang. Zeg het maar, zei ze zacht. Zo erg kan het niet zijn. De warme blik die ze me daarbij toestuurde, hielp me over de streep. Suzanne, ik ik val op meisjes én vrouwen. Gedurende enkele seconden keek ze me uitdrukkingloos aan maar dan knikte ze me glimlachend toe. Ik vermoedde al zoiets, zei ze. Weet je het zeker? Op dit moment heel zeker. Het was niet gelogen want met deze knappe, volwassen vrouw zo dicht bij me in de buurt waren mijn twijfels verder weg dan ooit. Toch was ik best een beetje nerveus, want ik had er geen idee van hoe ik haar woorden mocht interpreteren. Heb jij wel eens staan zoenen met een jongen? vroeg ze. Nee. De gedachte daaraan alleen al stuurde een onaangename rilling door mijn lichaam en ergens had ik het idee dat Suzanne dat opmerkte. En met een meisje? Euh, ja. Onlangs op vakantie, met een Duitse meid. En hoe was dat? Best lekker. Alleen lekker? Lekker opwindend, vurig bijna dwingend zelfs. Hmm. Niet helemaal een typisch vrouwelijke zoen dus. Hoe bedoel je? vroeg ik. Ach Marianne zei ze met een zucht, waarna ze een tijdje dromerig langs me heen keek. Toen ze me weer aankeek, voelde haar lieve glimlach aan als een warme streling, al kan het feit dat ze plotseling héél dicht bij me kwam staan daar ook wel de oorzaak van geweest zijn. Marianne, soms denk ik wel eens dat het vandaag de dag voor een tienermeisje heel wat moeilijker moet zijn om jezelf als vrouw te ontdekken en te ontwikkelen dan toen wij jong waren. Ik heb de naweeën van de hippietijd nog meegemaakt. Vrijheid / blijheid, weet je wel, én vooral lekker doen waar je zin in had. Nou Dat heb ik gedaan hoor. Anders dan mijn vriend, die in een streng gereformeerd gezin opgroeide, ben ik op het gebied van seks best heel open. Altijd al geweest. Ik heb destijds met nogal wat verschillende mannen gevreeën maar ook met vrouwen. Zelfs het experimenteren met meerdere mannen en meerdere vrouwen tegelijk ben ik niet uit de weg gegaan, al moet ik bekennen dat het ene me al meer aansprak dan het andere. Maar ja, wat je niet geprobeerd hebt kun je ook niet beoordelen. Snap je wat ik bedoel? Euh, ik denk het wel, stamelde ik, daarbij Suzanne met grote ogen aankijkend. Uiteraard was zij een volwassen vrouw, maar dan nog verbaasde het me hoeveel ervaring ze had op het gebied van de lichamelijke liefde. Voor een meisje dat op dat vlak nog niet verder was gekomen dan welgeteld één korte, hete zoen met een meid die ik allicht nooit meer zou zien, was deze openhartige bekentenis van Suzanne nauwelijks te behappen. Marianne? Ja? Ben zou het nooit goedkeuren, maar het is al zolang geleden dat ik nog eens iets intiems beleefde met een vrouw. Mag ik je kussen? Mijn hart schreeuwde ja’ maar nog voor ik dat verlangen uit kon spreken, boog ze naar me toe en drukte ze haar als fluweel aanvoelende lippen zachtjes op die van mij. Plots lagen haar handen op mijn heupen en meteen daarna voelde ik hoe het puntje van haar tong de lijn van mijn lippen volgde. Ergens was ik een beetje overdonderd, maar tegelijk nam het verlangen naar meer razendsnel toe. Toen ik mijn lippen uit elkaar deed, was ik er helemaal klaar voor om haar tong te ontvangen. Dat gebeurde echter niet. Suzanne bleef met het puntje van haar warme, vochtige tong mijn lippen likken. Net zo lang tot ik het niet meer uithield en ik mijn tong ook maar naar buiten bracht. Direct trok zij haar mond een beetje terug en van dan af gleden onze tongen langs en over elkaar heen in een langzame, liefdevolle streling. Hoe anders was dit dan die korte, gulzige tongzoen met Agnethe? In deze kus lag zoveel meer tederheid, én hoe raar het ook mag klinken, tegelijkertijd voelde de tong van Suzanne heel wat zachter aan. Op het ogenblik dat ik, door mijn bloes heen, een hand op mijn linkerborst voelde, was ik alle besef van tijd al lang verloren. Omdat ik met mijn billen tegen het aanrecht leunde, kon ik geen kant op, maar eigenlijk wilde ik dat ook helemaal niet. Ondanks dat Suzanne me maar heel lichtjes aanraakte, was het gevoel van haar vingers op mijn borst heel intens. Het werd nog gekker toen ze haar mond plots wel fel op de mijne drukte en tegelijk haar tong in één keer bij me naar binnen schoof. Eventjes hapte ik naar adem, maar dan tongde ik haar even gretig terug. De adrenaline raasde door mijn hele lijf en in combinatie met onze zinderende kus zorgde de subtiele streling van mijn borst ervoor dat ik bijna tot een hoogtepunt kwam. Het was zo’n sensationele ervaring dat ik nauwelijks begreep wat me overkwam. Al die keren dat ik met mezelf aan de slag ging, moest ik mijn klit telkens flink stimuleren om tot een orgasme te komen. Nu had ik al mijn kleren nog aan. Niets of niemand was ook maar in de buurt van mijn gevoelige knopje gekomen, én toch stond mijn lichaam al in lichterlaaie. Wellicht zou ik ook zijn klaargekomen als Suzanne was blijven doorgaan, maar onverwacht hield ze op. We hebben alle tijd, lieverd, zei ze, daarmee aangevend dat ze wel degelijk gemerkt had hoe ik er aan toe was. Laat ons eerst nog maar een slokje nemen. Wordt vervolgd”