(Wederom een lang verhaal, niet geschikt voor lezers die op zoek zijn naar het relaas van een snelle wip)
Introductie door de auteur:
Verliefdheid op de werkvloer… het is en blijft een heikele materie, niet in het minst omdat stiekeme intimiteiten, al dan niet gewenst, in dat geval al snel om het hoekje komen kijken. En toch… Soms gebeurt het dat daaruit iets moois en waardevols groeit, zoals blijkt uit de story die volgt en die gebaseerd is op het waargebeurde verhaal van een goede vriendin van mij. Het is trouwens op haar verzoek, en dus mét haar toestemming, dat ik dit verhaal heb geschreven.
Omwille van de privacy zijn de namen van de hoofdpersonages gewijzigd. Ook een aantal situaties en bedrijfsnamen werden omwille van de herkenbaarheid aangepast, maar die mutaties hebben geen impact op de essentie van het verhaal. Anderzijds hoop ik dat u het mij vergeeft dat ik als ‘auteur’ in het personage van mijn vriendin ben gekropen, in de overtuiging dat dit zowel de geloofwaardigheid als de leesbaarheid ten goede komt.
***
1)
“Te veel heen en weer gelopen naar het kopieerapparaat, Tessa?” vroeg Angela op haar eigen, sympathieke manier. Uitgerekend op het moment dat ik naast mijn bureau stond en een opkomende pijnscheut in mijn kuit probeerde weg te masseren, liep ze langs me heen met haar derde kopje koffie van die dag.
Ik slaakte een diepe zucht en wilde reageren, maar ze was alweer verdwenen achter de deur van haar kantoor. Ik schudde mijn hoofd en plofte in mijn stoel waarna mijn masserende bewegingen zich verplaatsten naar mijn pijnlijke enkels. Het was zeker niet de schuld van mijn werkgeefster dat het kopieerapparaat geïnstalleerd was in het bijkantoortje naast de sanitaire ruimten, aan de overkant van de gang. In mijn piepkleine werkruimte was er nu eenmaal geen plaats voor zo’n groot toestel. Evenmin was het Angela’s schuld dat ze wel honderd keer per dag dingen gekopieerd wilde hebben. Dat was nu eenmaal eigen aan mijn job.
Toen ik bijna een jaar geleden bij Angela als assistente in dienst kwam, was dat mijn derde poging om een vaste stek te vinden op de arbeidsmarkt. Mijn eerste werkgever was een verzekeringsconsulent. Helaas moest de vriendelijke, oudere man na zijn tweede hartaanval noodgedwongen met pensioen, wat tegelijk het einde van mijn carrière in de verzekeringswereld betekende.
Mijn tweede baas was een makelaar, die me ervan probeerde te overtuigen dat assistentes altijd beschikbaar moesten zijn. Op zich was en is het geen probleem voor me om lange dagen te werken, ook al omdat er thuis toch niemand op me zit te wachten. Maar zes dagen van de zeven minimaal veertien uur per dag werken, zonder wezenlijk respect én voor een hongerloontje, dat werd me op de duur toch teveel. In mijn zoektocht naar een betere betrekking stootte ik toevallig op een advertentie van Advocatenkantoor ‘Keinen, Thijs & Partners’. Ondanks dat ik niet helemaal de juiste opleiding had genoten, trok ik de stoute schoenen aan en tot mijn eigen verbazing werd ik nog aangenomen ook.
Het was een bescheiden advocatenkantoor, opgericht door Adelbert Keinen. De man had intussen zijn ‘schaapjes op het droge’. Hij zat tegen zijn pensioen aan en verbleef tegenwoordig het grootste deel van het jaar, samen met zijn liefhebbende echtgenote, in het zonnige Tenerife. De dagdagelijkse leiding van het kantoor liet de heer Keinen met plezier over aan Angela Thijs. Deze ambitieuze advocate als partner in zijn praktijk opnemen, was een beslissing die hij zich op geen enkel moment beklaagde. Op termijn zou Angela zijn zaak kunnen overnemen, maar tot die tijd paste de veel jongere, maar o zo hardwerkende advocate hem én zijn praktijk als een handschoen.
De ‘partners’ waarvan sprake in de naam van het kantoor waren twee vijftigers die ik maar zelden zag. Ze werkten als freelance advocaten voor de zaak en hadden hun kantoor op de tweede verdieping. Eigenlijk kende ik beide heren niet echt maar hun namen zag ik herhaaldelijk passeren in de interne mailconversatie. Helemaal vreemd waren ze me dus ook weer niet. Beide heren hadden elk ook een assistente ter beschikking. Dat waren twee sympathieke, oudere dames die al jarenlang voor het kantoor van Keinen werkten en met wie ik af en toe een praatje maakte, ook al had ik vaak het gevoel dat het van hun kant uit nooit echt van harte was. Ik denk dat ze me als een indringer beschouwden, die hen over het hoofd was gesprongen. Hoe dan ook, dat was hun probleem.
Angela Thijs had zichzelf ontwikkeld tot een kei in bedrijfsrecht. Het legde haar geen windeieren, want steeds meer grote bedrijven wisten haar kantoor te vinden. Ondanks dat ze nog maar negenendertig was, sleepte ze al de reputatie met zich mee van een meedogenloze, bloedzuigende advocaat, die altijd en overal ging voor het belang van haar cliënt. Wellicht was haar uiterlijk daar niet vreemd aan. Met haar 1m86 was ze zonder meer een imposante verschijning, die moeiteloos het ‘domme blondje’ vooroordeel weerlegde als ze je met haar koele, blauwe ogen aankeek. Menige advocaat van de tegenpartij had zich in de vakbekwaamheid van de volslanke meester Thijs vergist, waardoor haar reputatie van ‘harde tante’ alleen maar versterkt werd.
Zelf merkte ik daar echter nauwelijks iets van. Eigenlijk vond ik haar een heel aardige vrouw, rustig en beheerst, misschien bij momenten veeleisend, maar altijd met een glimlach. Dat maakte van haar op kantoor nog geen fruitig, zoetsappig type, maar ze behandelde mij beslist niet als haar slaaf. Koffie voor haar halen was iets wat alleen van me werd verwacht als ze daar zelf niet de tijd voor had. Ze behandelde me als een gelijke en praatte honderduit met me over van alles en nog, behalve over haar privé-leven. Toen ze me op een bepaald moment vroeg om haar voortaan Angela te noemen, voelde ik zo aan dat ze het niet betuttelend bedoelde.
In het begin dat ik voor Angela werkte, had ik nauwelijks de moed om haar iets te vragen. Ik ben wat je zou kunnen noemen eerder een verlegen type, klein van gestalte, kort rood haar, én met teveel sproeten op en rond de neus voor een meisje van tweeëndertig. Regelmatig bezoek aan het fitnesscenter zorgde er wel voor dat ik een redelijk goed figuur had, maar dan nog leek ik enkel in staat om de aandacht te trekken van mannen die een kwarteeuw ouder waren dan ik. Het feit dat ik geen date met een jongen meer heb gehad sinds de middelbare school is op dat vlak veelzeggend. Tegelijk zegt het lang niet alles. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik al op mijn zestiende ontdekte dat ik ‘anders’ was. Tijdens een slapeloze nacht realiseerde ik me plots dat mijn masturbatiefantasieën niet op jongens of mannen waren gericht. Niet dat ik in die tijd veel afspraakjes met meisjes had. De tijd was er niet rijp voor óf ik viel op de verkeerde. Mijn gevoelsleven was één grote puinhoop op het moment dat ik naar de universiteit ging, maar ik had geluk. Mijn vrienden daar stelden zich heel begrijpend op, waardoor ik stilaan de moed vond om met mijn ware gevoelens naar buiten te komen. Toen ik het mijn ouders vertelde, toonden die zich minder verrast dan ik vreesde. Moeder bleek het al een hele tijd te vermoeden en leek opgelucht dat ik het eindelijk had durven zeggen. Mijn vaders voornaamste reactie was een advies dat ik mijn hele leven niet zal vergeten.
“Tessa, denk eraan,” zei hij, “als het erop aan komt, kan een vrouw een even grote lul zijn als een man.”
Zijn woorden klonken toen hard en bot, maar het leven heeft me geleerd dat hij overschot van gelijk had…dus, alsnog bedankt, pap!
Alhoewel ik helemaal niets wist over het privé-leven van Angela, begon me dat toch te intrigeren. Op een dag ving ik ergens op dat ze gescheiden was. Waar het was en van wie ik het hoorde, dat weet ik niet precies meer, maar ik ving iets op over een professor in de rechten met wie ze gehuwd zou zijn geweest. Haar ernaar vragen durfde ik niet en uit zichzelf zou ze het er nooit met mij over hebben, dat wist ik wel zeker. Angela was nu eenmaal iemand die je jouw eigen levensverhaal van naaldje tot draadje kon laten vertellen, om dan aan het eind te beseffen dat zij wel alles van jou wist, zonder dat ze ook maar iets over zichzelf had gelost.
Tot dan toe was de basis van onze samenwerking gebaseerd op alle denkbare variaties van de omgangsvorm die ik hierboven schetste. Basis beleefdheden, duidelijke afspraken en korte gesprekjes waren daarin de rode draad. Zo konden we bijvoorbeeld gezellig kletsen over koffie en koffiekoeken…
Op een dag stond ze erop dat ik na het werk met haar zou dineren om het binnenhalen van een grote opdracht voor een multinational te vieren. Angela was in een uitgelaten stemming, waardoor het een bijzonder leuke en gemoedelijke avond werd. Vanaf die dag begon ik ons, zei het aarzelend, als vriendinnen te beschouwen. Nou ja, voor zover zoiets natuurlijk mogelijk is tussen werkgever en werknemer.
“Tessa?” klonk het een week later. Zoals steeds sprong ik meteen op bij het horen van mijn naam en liep naar haar kantoor om te kijken wat Angela van me wilde. Haar hele bureau lag bezaaid met papieren documenten en ze had haar Bluetooth-telefoon bij haar oor. De hoopvolle blik waarmee ze me aankeek, liet me al vermoeden wat er van me verwacht werd.
“Tess,” zei ze, haar telefoon afdekkend met haar vrije hand, “ik kan die ondertekende bevestiging van Verstrepen die ze vorige week stuurden nergens vinden.”
Ik knikte. “Die is al geklasseerd. Ik zal ze even voor je pakken.” Snel liep ik naar de achterzijde van haar kantoor, waar in een enorme wandkast alle belangrijke bestanden werden bijgehouden. Dit soort vragen waren niet ongebruikelijk. Angela was een zeer goede advocaat, maar ze had een hekel aan papieren documenten. Liefst van al handelde ze haar zaakjes af via e-mail of scan. Papier bracht, volgens haar welteverstaan, alleen maar rompslomp met zich mee en dat beschouwde ze als tijdverlies. Helaas voor Angela was het lang niet mogelijk om al haar zaken via elektronische weg af te handelen, maar dan nog had ze een hekel aan het bijhouden van een degelijk klassement en dus deed ik dat in haar plaats.
Als ik erop terugkijk, dan is het eigenlijk best grappig dat we dat deel van mijn taak nooit besproken hebben. Zonder nadenken ben ik daar ingerold alsof het vanzelfsprekend was.
Toen ik na een paar maanden voorstelde om het klasseringsysteem van mijn voorgangster wat doorzichtiger en gebruiksvriendelijker te maken, kreeg ik als goedbedoelde opmerking dat ik zoiets niet hoefde te vragen. Geen wonder dus dat ik het bewuste bestand binnen de twintig seconden op haar bureau kon leggen.
“Ja,” zei Angela in de telefoon, “ik heb het hier voor me.” Ze schonk me een dankbare glimlach en met een handgebaar gaf ze aan dat ik best nog even kon blijven.
“Ja, precies…” hoorde ik haar zeggen. “U bedoelt de specifieke Europese richtlijnen, neem ik aan?” Angela keek naar me op en ik knikte begrijpend. Snel bladerde ik doorheen de bundel naar het document dat ze nodig had. Ook dat was een van die dingen die ze nooit had gevraagd, maar die ik spontaan voor haar deed. Even vanzelfsprekend bleef ik de hele duur van het gesprek bij haar en de conversatie volgend, kon ik haar nog een aantal keren probleemloos doorheen de papieren bundel gidsen. Toen Angela een einde maakte aan het gesprek en de verbinding verbrak, rolde ze met haar ogen.
“Idioot,” mompelde ze. Ze keek naar de grote, kristallen wandklok en schudde haar hoofd.
“Verstrepen en Co wil het een en ander herbekijken. Binnen tien minuten heb ik beneden met hen een vergadering. Zorg ervoor dat ik niet gestoord word, Tessa. Ik moet me kunnen voorbereiden.”
“Geen probleem,” verzekerde ik haar, waarna ik terugliep naar mijn eigen kantoortje en de deur achter me sloot.
Ook dit was niet ongewoon. Twee tot drie keer per week kwamen er cliënten langs – of potentiële cliënten – om hun zaak te bespreken. De bloei van Angela ’s praktijk hing af van dit soort bijeenkomsten. In zekere zin waren het een soort van ‘verkooppraatjes’ waar ze nooit onvoorbereid aan begon. Na een oproep zoals deze, waaruit af te leiden viel dat het geen eenvoudig gesprek zou worden, had Angela voorafgaand wat tijd nodig om te ontspannen en om zich optimaal voor te bereiden op de vergadering. Dat was haar vertrouwde, succesvolle recept. Als ze eenmaal goed voorbereid was, dan was ze in staat om zowat iedereen van de sokken te blazen. Als de ‘juridische machine Thijs’ eenmaal op volle toeren draaide, kon ze zo overtuigend overkomen, dat een cliënt zich angstig afvroeg hoe hij zijn zaak ooit zou kunnen winnen zonder haar… óf, nog belangrijker, dat hij tot het besef kwam dat hij zijn zaak nooit kon verliezen met haar als raadsman.
Geloof me, het werkte. Een paar keer mocht ik getuige zijn op zo’n vergadering en het zou me niet verbazen als er cliënten bij waren die met haar in zee gingen om er zeker van te zijn dat Angela Thijs in geen geval de zaak van hun tegenstander zou bepleiten.
De rustmomenten die Angela inbouwde voor zulke belangrijke vergaderingen waren privé. Van mij werd verwacht dat ik alle binnenkomende telefoons opnam en dat ik personen die haar wilde spreken in de wachtrij zette. Angela’s kantoor mocht dan in alle opzichten comfortabel zijn, het had geen ramen, zelfs niet in de deur. Omdat ze er ook nooit over sprak, had ik er dus geen idee van wat ze precies deed om zich voor te bereiden. Alhoewel… als ik er wat dieper over had nagedacht, dan had ik het kunnen weten. Een van mijn vrienden aan de universiteit, met wie ik nog wel eens een glaasje ging drinken, was intussen afgestudeerd als neurochirurg. Hij vertelde me wat hij deed als voorbereiding op een levensbedreigende operatie… en volgens hem kwam het veel vaker voor dan de meeste mensen denken.
Geholpen door het toeval, zou ik het spoedig ontdekken. Angela deed datgene wat nogal wat topsporters, piloten, artiesten, chirurgen en andere mensen in hoog stresserende beroepen doen om te ontspannen als ze weldra stabiel en rustig moeten kunnen handelen. De sterke stijging van endorfine en andere positieve stemmingverhogende dingen die gepaard gaan met een orgasme, zorgen voor effectieve rust en een betere focus op wat komen gaat. Veel sterker naar het schijnt dan eender welke door de mens gemaakte drug… en uiteraard veel goedkoper.
Als ik erop terugkijk, dan is op die dag dat mijn werkgeefster een niet vooraf geplande vergadering had met de vertegenwoordigers van Vertrepen en Co het onvermijdelijke uiteindelijk gebeurd. Meer dan wat dan ook heeft een slecht werkende deurklink mijn leven veranderd.
Ik hoorde een zachte klik en merkte dat haar kantoordeur een beetje open kwam te staan, iets wat kan gebeuren met deurkrukken die slijtage vertonen na jaren van intensief gebruik. Zonder na te denken, stond ik op om de deur weer te sluiten en geheel toevallig – ik zweer het op mijn communiezieltje – keek in door de centimeterbrede spleet van de deur.
Mijn zo op privé gestelde bazin had haar stoel opzij gedraaid en leunde achterover. Een van haar lange benen lag op haar bureau, en haar hand zat onder haar rok. Met haar hoofd achterover leunde ze op de rugleuning van haar comfortabele bureaustoelstoel. Haar ogen waren gesloten en haar lippen hingen een beetje uit elkaar. Als de niet mis te verstane beweging van haar hand tussen haar benen er niet was geweest, en het me tegelijk niet was opgevallen hoe haar andere hand de armsteun van haar stoel bijna tot moes kneep, dan zou ik gedacht hebben dat ze sliep.
Compleet verrast stond ik enkele seconden onthutst naar haar te staren, maar dan hervond ik genoeg helderheid van geest om datgene te doen wat elke goede assistente zou doen. In het daaropvolgende moment moet ik vast een nieuw wereldrecord hebben gevestigd voor wat betreft het langzaam en stilletjes sluiten van een deur. Ik sloop als het ware terug naar mijn bureau, waar ik mezelf af ging zitten vragen wanneer ik weer wakker zou worden. Wat ik net had gezien, kwam me zo onwezenlijk voor dat het aanvoelde alsof ik het had gedroomd. Maar het was geen droom, daarvoor waren de beelden die op mijn netvlies gebrand stonden veel te helder.
Twee minuten later kwam Angela uit haar kantoor en ging naar de vergadering. Ze was weer helemaal de rustige, zelfverzekerde advocaat die ik kende. Gelukkig lette ze niet echt op mij, want ik geloof nooit dat ik er al in geslaagd was om mijn ogen weer op hun normale grootte te krijgen. Zodra ze weg was, overdacht ik de hele situatie en realiseerde me dat er in feite niets was veranderd. Angela had me duidelijk niet gezien en niemand anders hoefde dit te weten. Ik kon doen alsof het niet gebeurd was, dacht ik naïef.
***
De dagen waarop Angela een belangrijke vergadering had, zag ik voortaan in een heel ander perspectief. Telkens ze haar deur sloot voor wat privé-tijd was ik opeens niet meer in staat om mezelf helemaal te concentreren op wat dan ook. Ik probeerde wel om niet na te denken over wat ze aan het doen was, maar het was sterker dan mezelf. Ongewild bleven de beelden van wat ik had gezien doorkomen en dat was allesbehalve goed voor mijn concentratie.
Het was zeker niet zo dat ik haar veroordeelde of verafschuwde, maar nu ik wist wat ze achter die gesloten deur deed, bracht me dat op een bepaalde manier toch wel in de war. Ik kan niet zeggen dat ik mezelf tot dan toe tot Angela aangetrokken voelde, zeker niet. Natuurlijk vond ik haar mooi, lief en charmant, maar haar houding als het op privé zaken aankwam, plus het feit dat ze mijn baas was, zorgde op dat vlak voor een natuurlijke barrière. Ik had haar nog nooit door die specifieke lens bekeken, maar tijdens de weken die volgden, had ik een manier gevonden om me bij mezelf te verontschuldigen als mijn fantasie met me op de loop ging. Ik bedoel maar dat ik op mijn tweeëndertigste in de fleur van mijn leven was én bezitster van een gezonde seksuele appetijt. Net als zoveel alleenstaande vrouwen had ook ik mijn verlangens. Aangezien ik al paar jaar geen relatie meer had, kan het me zeker vergeven worden dat er in mijn geest van tijd tot tijd dingen gebeurden die op seks gerelateerd waren. Wat ik op mijn werk zag, dook steeds vaker als een soort pop-up venster op in mijn hoofd in de momenten dat ik voor mezelf zorgde. Meestal gebeurde dat tegen het einde aan, omdat mijn hersenen dan altijd op zoek gingen naar een duidelijk beeld om me op te concentreren. Op zich voelde dat aan als volkomen logisch en dus besloot ik maar om mezelf er niet slecht bij te voelen als mijn baas weer eens deel uitmaakte van mijn opwindende fantasieën.
Dat ik wel degelijk een probleem had, realiseerde ik me op een vrijdagmiddag, ongeveer twee maanden na mijn toevallige en ongewilde ‘spionage.’ Terwijl ik weer eens aan mijn bureau zat te wachtend tot Angela uit haar kantoor zou komen om naar een vergadering te gaan, betrapte ik mezelf erop dat ik allerlei manieren zat te overwegen om te knoeien met de deurklink, zodat ze nog een keer zou openspringen. Ik staarde naar de deur en hoopte vurig dat het vanzelf zou gebeuren, zodat ik nog eens een glimp kon opvangen. Ik maakte mezelf wijs dat ik haar gewoon nog een keer bezig móest zien om de nieuwsgierigheid die al weken in mij woekerde te bevredigen.
Nadat Angela naar de vergadering was vertrokken, ging ik naar haar kantoor om een aantal documenten te klasseren. Zodra ik daarmee klaar was en terug naar mijn eigen werkplek wilde lopen, zag ik iets lichtgekleurds onder haar bureau liggen. Achteraf klinkt het idioot, maar op dat moment dacht ik dat het een blad papier was dat van haar desk was afgegleden. Ik knielde om het op te rapen en merkte gelijk dat ik een mooi, luxueus én met kant afgewerkt slipje in mijn hand hield. Op zich zou dat niet genoeg zijn geweest als reden voor nog meer onheil, maar een speciale aroma bereikte mijn neus. Een bouquet dat ik al veel te lang niet meer had mogen ruiken. Angela’s geur zat onmiskenbaar op dat slipje en de zintuiglijke aanvulling die dat gaf aan de beelden in mijn hoofd, deden me bijna duizelen. Het was alsof er een vurige pijl door mijn borstkas schoot, én tegelijk ook door veel minder onschuldige delen van mijn lichaam. Zoiets had ik in lange tijd niet meer gevoeld.
Het kanten slipje zat al voor de helft in de zak van mijn jeans, toen ik me realiseerde dat Angela er later waarschijnlijk naar op zoek zou gaan. Hoopvol liep ik naar de kleine kleerkast waar ze altijd wat reservekleding achter de hand hield voor bij eventuele ongemakjes. Mijn hoop werd ingelost, want op het bovenste schap lagen er ook enkele hagelwitte slipjes, waaronder eentje dat heel erg leek op het exemplaar dat ik onder haar bureau had aangetroffen. Ik gooide het propere exemplaar snel onder haar bureau, waarna ik terug naar mijn eigen kantoortje ging, mezelf afvragend hoe lang het zou duren voor ik die zachte, muskusachtige geur van Angela uit mijn neus zou krijgen.
Die nacht beleefde ik een van mijn sterkste en meest pikante fantasieën ooit, met het zachte, geurige slipje van mijn baas in een nogal belangrijke bijrol. Mijn opwinding was grenzeloos groot, mijn ‘honger’ navenant. Bij herhaling snoof ik haar geur zo krachtig in me op dat het soms leek alsof mijn sinussen zouden knappen.
‘s Anderendaags heb ik dat kleine broekje mooi gewassen, zodat ik het op maandagmorgen weer netjes in haar kast kon leggen. Tegelijkertijd heb ik mezelf gedwongen om het hele gebeuren uit mijn hoofd te wissen. Ik denk dat het ook wel nodig was, want zoveel teugelloos enthousiasme had bij herhaling zeker voor last met de bovenburen gezorgd.
Op een dag had Angela een afspraak gemaakt met een potentiële grote klant. Het betrof ‘Daems en Zonen’. De machtigste projectontwikkelaar van de hele regio, die grootse plannen had binnen onze stad. Het soort klant dus dat voor een klein kantoor als het onze voor jaren werkzekerheid en geldgewin kon betekenen. Angela had tijdens de voorbereidende vergadering met de freelance advocaten van de bovenverdieping benadrukt dat het absoluut nodig was voor het welvaren van ‘Keinen & Thijs’ dat ze als team zouden optreden. Voor haar was het superbelangrijk om op de eerste vergadering met de bestuurders van het projectontwikkelingbedrijf een perfecte indruk te maken, ook al stelde de eerste job die we van hen kregen aangeboden niet al teveel voor. Angela zei onomwonden wat ze van haar collega advocaten aan voorbereiding verwachtte.
De week die vooraf ging aan die belangrijke vergadering met de projectontwikkelaars herkende ik mijn bazin nauwelijks. Zo gestrest en zo opvliegend had ik haar nog nooit gezien. Naar mij toe viel het nog wel mee, maar haar telefoongesprekken en interne mailconversatie met de freelancers bevatten heel wat frustratie en een dreigende ondertoon was nooit ver weg. Om het de toch al gestreste Angela nog wat lastiger te maken, was net die week een aannemer begonnen met de renovatie van het kantoorgebouw naast het onze. De dubbele scheidingsmuur volstond niet om het gedreun van boorhamers en betonzagen buiten te deur te houden, om nog maar te zwijgen van het eeuwigdurende gedaver.
De dag van de vergadering met Daems zat ik aan mijn bureau nerveus de tijd in de gaten de houden. De meeting op het gelijkvloers begon binnen zeven minuten en Angela was nog niet uit haar kantoor gekomen. Misschien klinkt het niet echt geloofwaardig als je rekening houdt met het lawaai van de verbouwing, maar ik werd plots bang dat ze misschien in slaap was gevallen. Het was mij zelf in het verleden ook een paar keer overkomen en dus wist ik dat het echt niet moeilijk is om in te dommelen na een goed orgasme. Waar ik het lef vandaan haalde, is iets wat ik vandaag nog steeds niet weet, maar voor ik het goed en wel besefte stond ik bij de deur van haar kantoor en klopte zachtjes aan. Er kwam geen antwoord, dus klopte ik opnieuw. Iets harder dan eerst, maar dan nog kwam er geen antwoord.
Enigszins bevreesd vroeg ik me af hoe ik zou reageren als ik haar in haar slaap aantrof met haar hand onder haar rok. Zou ik het hoofd koel kunnen houden of sterven van schaamte? Ach, eigenlijk was er geen tijd voor dat soort beschouwingen. Er was haast bij en dus opende ik de deur toch maar.
Angela sliep niet, maar gelukkig voor mij had ze haar ogen dicht. Ze had niet eens in de gaten dat ik de deur opende. Haar ene been lag op het bureau, precies zoals ik dat eerder had gezien, en onder haar omhoog geschoven rok ging haar hand verwoed tekeer. Ze lag met haar hoofd achterover. Toch merkte ik één wezenlijk verschil. De uitdrukking op haar gezicht was niet dromerig als van een vrouw die net een orgasme heeft gehad. Óók niet gespannen en opgewonden als van een vrouw die heel dicht tegen haar hoogtepunt aan zat. Wat ik zag was het teleurgestelde, getergde gezicht van een vrouw die geen vrede nam met een ‘net niet’ ervaring.
Gedurende enkele seconden staarde ik haar aan, terwijl door mijn hoofd de gedachten elkaar veel sneller opvolgden dan ik ze kon registreren. Terwijl ze haar hoofd schudde hoorde ik haar gefrustreerd kreunen, boven het gebulder van de boorhamers uit. Ik realiseerde me de ernst van het probleem en tegelijkertijd werd in mijn geest met een figuurlijke sloophamer een gat geslagen in mijn muur van morele bezwaren. Iets waarvan ik denk wat we het vroeg of laat allemaal wel een keer meemaken.
Ik had twee keuzes, sléchts twee. Als ik koos voor wat ethisch en professioneel verantwoord was, dan liet ik haar nu alleen en behield ik mijn baan. Maar… we stonden op het punt om een grote klant te verliezen, nog voor we hem hadden binnengehaald. Zoiets zorgt binnen de zakenwereld dikwijls voor een imagoverlies waartegen een kantoor jarenlang moest vechten. Niemand wil in zee gaan met een advocatenbureau dat niet goed genoeg werd bevonden door de grote jongens. Als Angela die vergadering gestrest én seksueel gefrustreerd inging, dan zou het haar nooit lukken om een stel door de wol geverfde zakenlui te imponeren. Angela’s freelance collega’s waren beslist geen prutsers, maar zonder de ambitie en motivatie van hun gangmaker zou het nooit lukken om ‘Daems en Zonen’ over de streep te halen.
Dus bleef alleen de tweede keuze over. Een keuze die goed zou zijn voor haar, maar misschien wel rampzalig voor mij. Nou ja, ik zal het maar toegeven, mijn hersenen lieten zich vrij soepel uitschakelen. Angela was de beste baas die ik ooit had gehad en ik durfde haar te zien als een vriendin. Ik moest haar helpen. Ik wist maar één manier om dat te doen.
Ik liep rond haar bureau tot bij Angela en knielde voor haar neer, erop lettend dat ik haar daarbij niet aanraakte. Ik leunde voorover en wriemelde mijn tong over en tussen haar wanhopig bewegende vingers.
Als ze niet zo vertwijfeld en wanhopig ‘op zoek’ was geweest, had het heel anders kunnen lopen, daar ben ik me wel van bewust. Ze had me in mijn gezicht kunnen schoppen, mij met onmiddellijke ingang kunnen ontslaan, of zelfs laten arresteren, maar aan die risico’s dacht ik toen niet echt. Daarvoor verkeerde Angela in veel te hoge nood. Toch was het even schrikken toen eerst haar vingers en daarna de rest van haar lichaam wel leken te bevriezen. Tegelijk zag ik echter mijn kans schoon en met mijn tong duwde ik haar vingers opzij. Ik likte over haar klit en vandaar al fladderend over haar hele schaamstreek. Meer had ze gelukkig niet nodig om te berusten en mij mijn gang te laten gaan.
Wat haar vingers door de combinatie van stres en een irritante boorhamer niet konden bereiken, lukte mij met mijn warme, zachte tong wel. Haar verbazing maakte al gauw plaats voor nauwelijks hoorbare opgewonden geluidjes. Ik voelde hoe haar lichaam zich aanspande en spastische trekjes begon te vertonen. Seconden later ontsnapte haar een lange, diepe kreun en meteen daarna werd mijn mond overspoeld door de zoete smaak van haar climax. Haar ademhaling stopte gedurende een tiental seconden, terwijl ze spastisch bleef schokken. Toen ze haar ingehouden adem liet ontsnappen voelde dat in mijn haren aan als een warme zomerbries.
Ik likte haar zachtjes door haar orgasme heen en stopte pas toen ze zich weer ontspande. Achterover leunend op mijn knieën keek ik naar Angela’s gezicht, al weet ik tot op de dag van vandaag nog altijd niet waar ik het lef vandaan haalde om dat te doen. Haar hoofd lag nog steeds achterover op de leuning van haar stoel, maar haar ogen waren wijd open, starend naar het plafond. Haar lippen waren gescheiden en haar ademhaling klonk licht hijgend. Langzaam boog ze haar hoofd omlaag en ze keek me aan. Haar koele blik deed me rillen, maar anderzijds toonde haar gezicht de warme gloed van een vrouw die net een lekker hoogtepunt had. Toch kon ik haar vorsende blik niet aan, dus likte ik mijn lippen schoon. Zonder haar verder nog aan te raken stond ik op. Ik liep haar kantoor uit en sloot de deur achter me, precies alsof er niets was gebeurd. Op dat moment wist ik twee dingen zeker. Ik zou op zoek moeten naar een nieuwe baan, én de smaak van Angela zou me altijd bijblijven. Twee minuten later, precies op het tijdstip waarop de meeting met Daems gepland was, liep ze langs mijn bureau. Met grote, zelfzekere passen ging ze op weg naar de vergadering, zonder mij een woord of blik te gunnen.
***
Angela’s houding op het moment dat ze naar de meeting met ‘Daems en Zonen’ vertrok, deed me besluiten dat ik tijd had tot na de vergadering om mijn spullen te pakken en te rennen voor mijn leven. Maar in plaats van in actie te schieten, bleef ik zitten waar ik zat. Mijn geest was niet in staat tot rationeel denken en bleef hangen bij expliciete, zintuiglijke dingen. Ik dacht aan het poesje dat ik net had gelikt, aan kortgeknipt, donzig blond haar en aan een fluweelzachte warme huid. Ook stond ik stil bij de zoete, pittige geur die me zou achtervolgen tot in mijn dromen en een kruidige smaak die nergens mee te vergelijken viel.
Ik zat daar maar te zitten. Domweg zat ik voor me uit te staren, niet in staat om te bewegen. Laat staan dat ik me nog op mijn werk kon concentreren. Mijn gedachten golfden heen en weer tussen wat ik net had gedaan en de angst dat mijn carrière bij Keinen & Thijs een abrupt einde zou kennen. Vreemd genoeg was ik tegelijkertijd ten prooi aan een soort opwinding die mijn hart sneller deed kloppen en die me deed kronkelen op mijn stoel.
“Tessa!?”
Bij het horen van mijn naam ging mijn hoofd vanzelf met een ruk omhoog. Ik keek in Angela’s koele, blauwe ogen en zij keek mij aan. Het was zonneklaar dat we geen van beiden wisten wat er nu gezegd moest worden en dat we ons allebei schaamden. Uiteindelijk verscheen er iets van een glimlach op haar gezicht, waardoor mijn spieren zich wat ontspanden.
“Tess,” zei ze, “we hebben een veel beter contract beet dan ik vooraf durfde hopen. Bij de eerste vijf projecten die Daems in onze stad wil realiseren, zullen wij hen vertegenwoordigen.”
“Dat… dat is geweldig,” stamelde ik, onderwijl een glimlach forcerend die wellicht meer op een grijnslach geleken zal hebben. “Gefeliciteerd.”
“Dank je,” zei ze , begeleid door een knikje. “Ik… ik denk dat ik maar naar huis ga. Ik ben toe aan wat rust, dus lijkt het me een goed idee om maar wat vroeger aan het weekend te beginnen.” Ze keek wat ongemakkelijk om zich heen. Voor zover ik me herinnerde, had ik haar nog nooit zo onhandig naar iets ondefinieerbaars op zoek gezien. “Als… als jij door jouw papierwerk heen bent, dan moet je ook maar naar huis gaan, Tess. Ik zie je maandag wel weer.”
Ik had de grootste moeite om mijn kin niet op het bureau te laten zakken. Werd ik écht niet ontslagen? “Goed idee,” mompelde ik, nadat ik mezelf eerst eens flink in de arm had geknepen. “Alvast een prettig weekend, Angela.”
Tijdens het weekend kwam ik tot het inzicht dat ik vooral mezelf niets wijs moest maken. Angela had me beslist geen signaal gegeven dat ze mijn ‘actie’ goedkeurde. Ze had zich alleen maar waardig gedragen door mij niet te ontslaan voor mijn ‘spontane hulp’, hoe ongepast hetgeen ik had gedaan ook was. Tegen maandagmorgen had ik over de hele zaak voldoende kunnen nadenken en was tot het besluit gekomen dat ik maar beter kon doen alsof het nooit had plaatsgevonden. Angela leek hetzelfde te willen doen en uiteraard was dat een hele opluchting voor me. Het vreselijke, slopende gevoel dat je in een paar minuten je hele leven hebt verpest, wilde ik nooit meer meemaken.
Na enkele dagen lukte het ons al aardig om weer normaal met elkaar om te gaan. Onze interactie werd langzaamaan weer even vertrouwd en professioneel. Het onhandige gevoel dat ik had als we om elkaar heen bewogen, gleed vanzelf naar de achtergrond en we konden weer gewoon met elkaar praten en lachen, zonder dat we ons daarbij als dwazen gedroegen.
Uiteindelijk geraakte ik ervan overtuigd dat Angela het gebeurde al bijna was vergeten, maar zelf kon ik dat niet. Hoe hard ik ook mijn best deed om daar verandering in te brengen, het lukte me gewoon niét. Angela maakte voortaan prominent deel uit van mijn stoutste fantasieën en ergens was dat best wel gek. Op haar negenendertigste zag Angela er beslist nog heel goed uit, maar dan nog. Nooit eerder had ik me aangetrokken gevoeld tot een vrouw die ouder was dan ik. Ergens was er wel het besef dat het een gevaar inhield dat ik mijn werkgeefster, en wat er tussen ons gebeurd was, gebruikte om mijn eigen erotische verlangens in te vullen, maar het was sterker dan mezelf. Sinds die bewuste vrijdagmiddag lag ik elke avond te kronkelen op mijn eigen vingers, terwijl in mijn vertroebelde geest Angela steeds heel erg dichtbij was. Elke avond ‘proefde’ ik haar warme zachtheid op mijn lippen, opnieuw en opnieuw…
“Tessa?” We waren alweer een week verder. Afgaande op de klank van haar stem had ze me dringend nodig en dus haastte ik me naar Angela’s kantoor. Ze stond rechtop achter haar bureau en dekte haar telefoon af toen ze me zag binnenkomen.
“Hebben we al iets teruggekregen van die man van de belastingsdienst?” vroeg ze. “Ik heb die cijfers dringend nodig.”
“Ik denk het niet,” antwoordde ik, “maar als je wil, kan ik voor alle zekerheid wel snel even door de ingekomen mails bladeren.”
Ze knikte, dus rende ik naar mijn computer en scrolde snel door de lijst van binnengekomen berichten. Er zat niets tussen van de belastingen en met die boodschap liep ik terug naar het kantoor van mijn bazin.
“Nee, zeg ik je!” hoorde ik haar zeggen. Ze klonk boos. “Ik kan geen schikking ondertekenen zonder dat de taxatiedienst de cijfers bevestigd heeft. Ik zal nooit zomaar een blind advies geven, laat dat duidelijk zijn.”
Angela keek me hoopvol aan maar ik kon niet anders dan mijn hoofd schudden. Ze beet op haar onderlip, waardoor ik wist dat ze een aantal dingen stond in te slikken die ze onmogelijk hardop kon zeggen.
“Nee!” zei ze uiteindelijk in de telefoon. “U luister niet naar me… We kunnen niet… Ja… Nee… Nou ja, dat is een mogelijkheid. Zou hij daarmee akkoord gaan?… Wat..!?” Haar ogen werden plots groot. “Al onderweg naar hier…? Dat kunt u niet menen?”
Het gesprek volgend, wachtte ik geduldig af voor het geval ze nog iets nodig zou hebben en zonder het te willen dwaalden mijn ogen af naar de stoel achter Angela. De herinneringen gierden direct door mijn hersenen, tot ik me plots realiseerde dat ze met een handgebaar mijn aandacht trok.
“Ja,” zei ze met een zucht, “we kunnen hen ontvangen. We zullen er klaar voor zijn… Fijn… Tot ziens.” De ergernis stond op haar gezicht te lezen toen ze de telefoon neerlegde.
“Wat is er aan de hand?” vroeg ik.
“Die ezels willen de deal aanpassen,” gromde Angela. Ze liet zich in haar bureaustoel vallen en wreef over haar voorhoofd. “Ze onderhandelden een nieuwe overeenkomst met de spoorwegmaatschappij en daar willen ze mijn mening over. Ze zijn al onderweg en binnen tien minuten zijn ze hier.”
“Tien minuten?” reageerde ik onthutst.
“Ik weet het, Tess,” zuchtte ze, “cho… wat heb ik een bloedhekel aan last minute vergaderingen.”
“Zul je er klaar voor zijn?” vroeg ik zo rustig mogelijk. In mijn hoofd woede echter een grote storm, in het verontrustende besef dat minstens een deel van mijn hersenen een kans registreerden.
“Ik hoop het,” klonk haar stem somber. “Ze zullen zo hier zijn. Gemakkelijk wordt het niet, want de vorige keer waren ze niet echt blij met mijn advies.”
Ik produceerde een nerveus glimlachje. “Heb je alles wat je nodig hebt?”
“Min of meer,” antwoordde ze met een nieuwe, diepe zucht.
Het ‘verziekte’ deel van mijn hersenen nam de bovenhand en vertelde me dat het nu of nooit was. Wat mij er precies toe dreef om daar gehoor aan te geven weet ik nog steeds niet, maar toch gebeurde het dat ik rond Angela’s bureau stapte, de armsteun vastpakte en haar stoel naar me toe draaide. Ze staarde me verbaasd aan toen ik voor haar neerknielde, haar polsen vast nam en die boven op de armleuningen legde. Ze wilde ze wegtrekken, maar ik hield ze stevig op hun plaats.
“Tessa, wat… Ooh!”
Ze schokte op het moment dat ik voorover leunde en met mijn hoofd haar rok omhoog begon te duwen. Haar in huidkleurige nylons gehulde dijen voelden warm en zacht aan op mijn wangen. Het stukje naakte huid erboven nog véél warmer.
“Ben je gek geworden? ‘ Ze hapte naar adem. “Tessa,” ik kan niet …”
Het deel van mijn hersenen dat het commando had, registreerde alleen maar dat ze me niet vroeg om te stoppen. Voor ze verder nog iets kon zeggen, gleden mijn lippen over Angela’s door haar slipje bedekte poesje en ik hoorde haar ademhaling verzwaren. Haar armen spanden zich om onder mijn greep uit te komen. Coherent denken kon ik niet meer en dus liet ik dat niet gebeuren. Haar polsen stevig vasthoudend, begon ik krachtig over haar kleine broekje te likken en ik voelde hoe onder de dunne stof haar schaamlippen zich openden. Terwijl Angela aan het kronkelen ging, hoopte ik dat het moment snel zou komen waarop ze haar weerstand op zou geven.
”Tessa,” hijgde ze, “alsjeblieft, je kunt niet…”
Ze hield abrupt op met praten toen mijn tong doorheen het textiel haar klit vond. Ze huiverde diep en ik voelde haar armen even ontspannen. Net lang genoeg voor mij om haar slipje opzij te schuiven en mijn tong krachtig in het poesje te porren dat al weken mijn nachtelijke fantasieën beheerste. Ik verloor mezelf in het zoetige fluweel van haar spleetje en genoot van de manier waarop ze beefde, terwijl mijn tong haar zachte plooien gretig onderzocht.
“Het is goed,” murmelde ik snel, maar voor ze de kans kreeg om te antwoorden, tikte ik haar reeds uitpuilende, harde klitje al aan. Als een bezetene liet ik mijn tong er rondom en overheen flitsen, in de wetenschap dat geen enkele vrouw bij wie ik dit ooit deed aan het goede gevoel dat zo’n behandeling haar bezorgde, had kunnen weerstaan. Angela ook niet.
Wat ze had willen zeggen, ging verloren in een gesmoorde snik, waarna ze onderuit zakte en haar lichaam nu pas echt begon te kronkelen in haar stoel. Toen ik even naar haar opkeek, lag ze met haar hoofd achterover op de leuning en met grote ogen staarde ze naar het plafond. Ze ademde zwaar, maar waar ik vooral van genoot, dat was de zwoegende, ritmische deining van haar boezem. Ik verlaagde het tempo van mijn likjes, voelde hoe ze opnieuw huiverde, waarna ze haar ogen sloot. Ze gaf zich over… Terwijl diep in mij een jubelend gevoel opborrelde, voelde ik voor het eerst hoe opgewonden ik intussen zelf wel was. Nog even liet ik mijn tong rond haar harde knopje dartelen, maar dan schoof ik ze diep in haar. Ik kon een kreuntje onmogelijk tegenhouden op het moment dat ik haar zoete, pittige smaak proefde.
Angela ontspande plots helemaal. Ik wist niet of ze haar laatste verzet opgaf omwille van haar opwinding, of omdat ze merkte dat het zinloos was. Misschien kwam het wel doordat ze besefte dat ze met mijn hulp alsnog ontspannen aan de vergadering zou kunnen beginnen. Het precieze waarom van haar plotse ommekeer wist ik niet, maar eerlijk gezegd, kon me dat op dat moment niet eens schelen.
Met mijn tong door haar glibberige spleetje schurend, ontdekte ik gevoelige plekjes in overvloed. Tenminste als ik mocht afgaan op haar hijgende ademhaling en haar zachte kreetjes van genot.
Wat was ik graag doorgegaan zolang Angela me dat zou toestaan, maar net op tijd kwam het besef door dat ik met een tijdslimiet te maken had. Nog enkele keren liet ik mijn tong zo diep mogelijk afdalen in haar kutje, genietend van haar smaak en haar bedwelmend aroma. Daarna concentreerde ik me terug op haar klit. Mijn lippen zogen haar kleine kraaltje in mijn mond en ik bewoog mijn tong schurend over het trillende topje. Dat bleek een goede keuze, want ik voelde hoe ze haar zitvlak vrijwel meteen van de stoel tilde, waarbij ze zacht grommend naar adem snakte. Haar heupen schokten enkele keren wild, terwijl ik haar bekkenspieren voelde aanspannen. Ik zoog en sabbelde zoveel ik kon, net zo lang tot ze weer ontspande en met een diepe huivering terug in haar stoel zakte.
Eerst likte ik haar zachtjes schoon en eenmaal daarmee klaar, schoof ik haar witte broekje weer op zijn plaats. Pas toen ik achterover leunde en mijn lippen schoon likte, drong het tot me door dat ik daadwerkelijk een nieuwe kans had gekregen om te proeven van haar goddelijke vrouwelijkheid. Mijn benen trilden toen ik opstond, in het besef dat ikzelf bij de minste aanraking van mijn kutje ook moeiteloos klaar zou kunnen komen.
Ik had niet het lef om haar aan te kijken. Mijn blik was gericht op haar gespreide benen en haar intussen ontspannen onderlichaam.
“Ik zal naar de receptie bellen dat jij onderweg bent naar de vergadering,” zei ik met hese stem. Snel draaide ik me om en begon naar de deur te lopen.
“Tess…” hoorde ik haar aarzelend zeggen, waarbij het me opviel dat ze niet bepaald boos klonk. Ik wachtte gespannen af wat ze zou zeggen.
“Tess, ik… ik had niet gedacht… niet verwacht dat je dit… dit zou doen.”
Ik draaide me langzaam om en nu durfde ik haar wel aan te kijken.
“Angela, ik… ik dacht dat jij dit nodig had,” zei ik met bevende stem. “Ik wilde je alleen maar helpen.”
Zonder verder iets te zeggen staarde Angela me met grote ogen aan, zodat ik me uiteindelijk toch nog ongemakkelijk omdraaide en haar kantoor verliet. Ze zei ook niets tegen me toen ze een halve minuut later langs me heen liep, op weg naar die vergadering.
Wordt vervolgd