Bah, drie uur ’s middags pas. He – da’s toevallig. Weer die drie.
Hij kon zijn aandacht vandaag niet bij het werk houden, zijn gedachten
dwaalden als vanzelf af. Op dit moment betreurde hij zijn zittende
beroepsleven, beweging verminderde de spanning enigszins. De enige
mogelijkheid hiertoe werd geboden door de wandeling naar het koffiezet-
apparaat of het toilet.
“Gisteren behoorlijk doorgezakt zeker?” – zijn constante aanvoer van verse
koffie leverde voedsel voor kritiek. Hij slikte de bemoeizuchtige opmerking
weg en nam het bakkie troost weer in de hand. Kop en schotel, en een lepeltje.
Op zijn bureau had hij verscheidene papieren neergelegd, fantasieloze teksten
waarop hij onleesbare aantekeningen maakte en zinsdelen volstrekt willekeurig
ondertrepen, zodat zijn omgeving het idee zou krijgen dat hij druk bezig was.
Op zijn rekekmachine raakte hij soms wat toetsen aan, de getallen
interesseerden hem niet, alleen zijn houding was van belang: ‘ik ben aan het
werk’, en ‘stoor me niet!’
Hij wipte met zijn voet en kauwde voortdurend op de plastic dop van zijn pen,
bezigheden die echter geen verlichting brachten. De telefoon ging, geirriteerd
keek hij op, hij wilde zijn gedachten niet onderbreken. Hij staarde naar het
apparaat – toestel, cijfers en hoorn – maar zijn hypnotiserende blik kon het
gerinkel niet stoppen. Tenslotte nam hij op, beantwoordde op een autoritaire
en bitse toon de vragen, waarna hij zich weer schijnbaar verdiepte in de
verslagen en rekenopgaven.
Nogmaals bekeek hij zijn horloge. Het leven is wonderlijk: twee wijzers op een
plaat. Seconden, minuten, uren. Hij moest lachen: alles waar hij zijn oog op
liet rusten, bestond uit drie delen. een is saai en eentonig, er is geen
alternatief. Twee is spoedig verkend en wordt dan voorspelbaar. Drie… dat
is uitdagend! Het biedt een grotere keuze, verscheidene invalshoeken en
onverwachte wendingen. Heeft men niet aan drie ribben van een pyramide
magische krachten toegeschreven? Kent het christendom niet een speciale waarde
toe aan het cijfer drie? – De heilige drieeenheid. En wat te denken van de
volkswijsheid ‘alle goede dingen bestaan in drieen’? Zijn ogen dwaalden af
naar buiten, zijn blik bleef hangen op de parkeerplaats. Zelfs mijn
Renault 19! Ach ja… toen in de auto…
Hij had Martine en Paula opgehaald, Paula was naast hem komen zitten; zij
moest er als eerste uit en in een DRIE-deurs is dit de meest logische plek.
Het strakke truitje waarin ze naar fitness was gegaan, had zich na de
inspannende les als een tweede huid gevormd. Het katoen, nat van het zweet,
had aan haar bovenlichaam geplakt waardoor gissingen overbodig werden; de
vormen en lijnen konden zonder te turen uitgetekend worden.
Als hij normaliter achter het stuur zat, lette hij nauwelijks op fietsers en
bij een afslag maakte hij slechts een routinegebaar naar rechts. Nu had hij
het hoofd de volle negentig graden gedraaid zodat zijn ogen, alvorens
eventuele fietsers waar te nemen, eerst haar vochtige verpakking konden
observeren. Hij had met volle teugen genoten toen haar tepels zich verhieven.
Ze had het koud gekregen en aanstalten gemaakt om haar zwarte vest aan te
trekken.
“Ach, laat toch”, had hij gezegd, “je vest gaat wellicht naar zweet ruiken en
dan moet je dat ook weer wassen. Ik zet de verwarming wel wat hoger.”
Ze had geglimlacht. “Veel mannen denken niet aan dit soort zaken, hoe attent
van je.”
Bij het uitstappen had haar strakke nylon legging de ronde, gespierde billen
benadrukt. Hij had zijn grijpgrage vingers moeten bedwingen; van deze winkel
vol snoepgoed kon hij toen nog slechts de etalage bewonderen. Maar zijn lust
was opgewekt en moest hoe dan ook bevredigd worden!
Nadat Paula uit het zicht was verdwenen, kwam zijn vrouw voorin zitten. Hij
was direkt weggereden en al na de eerste bocht kneedde hij met de rechterhand
haar goedgevulde sweater.
“Windt mijn zweetlucht je soms op?” had Martine verbaasd gevraagd.
Bij de herinnering aan deze veronderstelling moest hij hardop lachen.
“Waarom lach je? Ben je nu nog niet nuchter?” klonk een stem.
“Een binnenpretje”, antwoordde hij en vermeed oogcontact om verdere
nieuwsgierige vragen te ontmoedigen.
Ach Paula, wat een sensuele vrouw. In zijn fantasie verscheen het beeld van
haar bovenlichaam. Paula kleedt zich uit. Het natte T-shirt krijgt ze met
moeite los: de rand bleef even onder haar stevige rondingen klemmen. Ze geeft
een zachte ruk; het hemdje komt vrij en twee grote borsten, nog natrillend
van het schokje, openbaren zich. Als ze het bezwete kledingstuk over haar
hoofd trekt, vallen haar lange rode haren weer terug in model.
Donkerrood, krullend haar. Zou haar schaamhaar dezelfde kleur hebben? Een rood
doekje voor de aankomende stier die het vuur kan en zal blussen!
Hij kon nu zijn grote vriend niet langer negeren en stond daarom op, het
colbert snel over zijn geprononceerde kruis sluitend.
“Ik ga even haar het toilet.”
“Tja, dat krijg je van zoveel koffie, je kunt beter daar gaan werken.”
Hij grinnikte. Als ze eens wisten…
Hij verheugde zich op vanavond, en alsof het lot ermee speelde: om drie maal
drie uur. Wonderlijk hoe de situatie zich ontwikkeld had. Martine had
uiteindelijk toch ja gezegd. Al lang voordat ze Paula leerden kennen, had hij
zijn partner gevraagd of ze wel eens fantaseerde over intiem contact met een
vrouw.
“Nee”, luidde het korte en bondige antwoord.
Het vervolgens voorstellen van een trio vond hij volstrekt zinloos. Na veel
aandringen zou zij het misschien voor hem doen – een keer met tegenzin en
passiviteit. Zij zou nadien het slachtoffer gaan spelen en hem van egoisme
beschuldigen. Een langdurige en zorgeloze ‘menage a trois’ kon hij zo wel
vergeten. Daarentegen zou altruisme monder wrevel en machtsstijd opleveren.
Een je-mist-wat-strategie waarbij hij haar belangen duidelijk voorop zou
plaatsen leek hem effectiever, en een bedekte introductie een betere
manipulatietechniek dan een rechtstreeks verzoek.
“Vrouwen zijn gevoeliger, openhartiger en raken de ander meer aan”, zo was hij
dus begonnen en had hieraan toegevoegd: “Een dergelijke omgang kan makkelijk
leiden tot intimiteiten. Heb jij er nooit over nagedacht, nooit de behoefte
gevoeld om de platonische relaties met je vriendinnen uit te breiden met
intens fysiek contact?”
Nee, die behoefte had ze niet en nooit gehad ook. Ze raakte niet opgewonden
van naakte vrouwen en evenmin werd ze geprikkeld door de lichamen van haar
vriendinnen.
In de jaren (of maanden?) daarna volgden soortgelijke gesprekken. Door zijn
uitlatingen veranderde hij niet haar sexuele aard, wel haar standpunt! Hij had
haar zover gekregen dat ze ooit eens wilde weten hoe het zou zijn om met en
vrouw naar bed te gaan. Kortom: ze werd nieuwsgierig. Hoewel, als hij eerlijk
was, moest hij toegeven dat hij haar nog niet volledig overgehaald had om het
te proberen. Wat hij bereikt had, was een welwillende opstelling.
Het concrete ja-woord was door Paula gerealiseerd. Hij had Martine in de vele
gesprekken warm gemaakt, haar onbewust voorbereid op de onverwachte
confrontatie met Paula. Als een marktkoopman had hij de waar aangeprezen. Hij
had een continu bloemlezing gehouden over het zachte, ronde lichaam van de
vrouw waarvan men zoveel kan genieten. Hij had gesproken met de woorden van
een doortastende vertegenwoordiger die overtuigd is van de kwaliteit van het
produkt, de te ervaren voordelen en de tevredenheid van duizenden andere
gebruikers. Het was geen moeilijke opgave geweest, hij sprak immers uit eigen
ervaring. De gladde huid, de warme bekoorlijkheden, de zoete geur, een
kirrende lach, de opwindende smaak, een kreetje van genot; al zijn zintuigen
ontvingen prikkels in het intieme contact met een vrouw.
Hij sloot de deur van het door hem uitgekozen hokje en maakte zijn broek open.
Hier, in de verlaten toiletruimte, kon hij ongehinderd vooruitlopen op de
te verwachte gebeurtenissen.
Hij sloot zijn vingers aaneen en oefende een lichte druk uit terwijl hij zijn
hand op en neer bewoog. Een man, twee vrouwen. Twee opgewonden vrouwen op de
knieen voor mij. Wat een mooi gezicht! Onweerstaanbaar. Ik neem dezelfde
houding aan en voel vier handen mijn geknielde lichaam strelen.
In elke hand een andere borst. Hetzelfde lichaamsdeel – maar zo verschillend.
Ik lik de stevige appels van Paula, een mondvol, en kneed de peervormigen van
Martine. Paula’s tepels worden hard, ze kreunt. Martine betast met twee
vingers haar kruis, uitdagend! Zal ik haar nemen? Nee, Paula heb ik nog nooit
gehad. Ik wil weten hoe strak zij van binnen is.
Ik geef Martine een tongzoen terwijl Paula langzaam mijn borstkas aait, mijn
buik likt en de weg naar beneden volgt. Ze bereikt mijn paal die trots omhoog
staat. Haar tong is warm en nat. Als ik op haar neerkijk, zie ik hoe Paula vol
aandacht en overgave de top in haar mond neemt. Haar rode haren zijn verward.
Ik duw haar hoofd meer naar mijn lichaam toe. Voorzichtig en regelmatig
beweegt ze haar lippen over mijn geslachtsdeel.
Martine voelt even tussen Paula’s omhoogstaande billen en neemt dan achter
mij plaats. Ze duwt mijn knieen uiteen, draait op haar rug en schuift haar
hoofd onder mijn kruis. Met haar handen aait ze mijn billen en haar tong
glijdt langs de gespannen bellen. Haar mond zuigt zich eromheen.
Hij leunde tegen de muur, zijn benen leken moeite te hebben het gespannen
lichaam nog te dragen. Zijn ademhaling werd dieper en zijn hand voerde het
tempo op. Hij sloot zijn ogen en zag het voor zich: een van voren en de
ander van onderen. Twee monden, twee tongen.
“Godver, die brillekijker is altijd zo kinderachtig. Kan-ie niet tegen zijn
verlies en als reactie gooit-ie dan zijn koffie over je goeie broek!”
Hij was niet langer alleen in de w.c.-ruimte, zijn concentratie was wreed
verstoord. Even hield hij zijn adem in. Hij voelde zijn hart in de keel
kloppen; hij had zijn hand acuut tot stilstand gebracht maar het bloed raasde
nog in zijn aderen.
“Man, zeur niet zo”, zei een tweede stem, “je zag toch dat hij werkelijk
srtuikelde. Hij wilde je echt geen hak zetten.”
“Nou, hij kan erop rekenen dat ik de stomerijkosten op hem verhaal.”
“Met een beetje water kom je volgens mij een heel eind. Ik ga mijn blaas
legen.”
Hij hoorde gespoel aan de wasbak en even later ook geklater in het hok naast
hem. Berusting ging hij op de toiletbril zitten. Bij deze drukte kon hij zich
lichamelijk niet overgeven. Het onbenullige gesprek in de hol klinkende ruimte
zette zich voort. Hopelijk zou het niet lang duren, zijn kameraad werd al
slap en hangerig.
Toen ze aan hem werd voorgesteld, beschouwde hij Paula slechts als een van de
vele vriendinnen van Martine. Niets bijzonders. Paula trok vaak met zijn vrouw
op, veelal in de uren dat hij aan het werk was of de tijd doodde met zijn
hobbies. Als Martine hem tijdens het eten inlichtte over de gezamelijke
activiteiten, luisterde hij nauwelijks; beuzelarijen konden hem niet boeien.
Hij was dan ook licht geergerd toen Martine op een dag aankondigde dat Paula
zou komen eten. En had geen zin om hun geestdodende gebabbel lijfelijk te
moeten ondergaan: “Hebben jullie overdag, zonder mijn storende aanwezigheid,
niet voldoende tijd om aan elkaar te besteden?” vroeg hij.
“Daar gaat het niet om”, zei Martine ontstemd, “ze heeft vaak mijn
voorbereidingen meegemaakt en nu wil ze het eindresultaat ook eens proeven. Ze
bewondert mijn kookkunst.”
“En komt haar man ook mee?”
“Nee”, verzuchtte Martine, “dat weet je toch, Paula is vrijgezel.”
Nee dat wist hij niet, ongetwijfeld was die mededeling toendertijd het ene
oor in en het andere uitgegaan.
“En nota bene”, voegde Martine eraan toe, “het is ook leuk voor haar eens in
gezelschap van anderen te eten.”
Hij kon niets tegen deze redelijke argumenten inbrengen en ging er daarom
noodgedwongen mee accoord.
Zijn weerzin verdween als sneeuw voor de zon na het aperitief en het met zorg
bereide voorgerecht. Hij bemerkte dat Paula totaal anders was dan de indruk
die hij van de vluchtige ontmoetingen en de informatieve praatjes van zijn
vrouw had overgehouden. Hun activiteiten waren wellicht niet veelzeggend maar
hun gespreksonderwerpen bleken dat wel te zijn. Over koetjes en kalfjes werd
nauwelijks gesproken. Gevoelens, de verschillen tussen man en vrouw, en
sexualiteit kwamen uitvoerig tijden het hoofdgerecht ter sprake.
Paula was openhartig en stimuleerde Martine tot het doen van vertrouwelijke
uitspraken. Martine was dit kennelijk gewend want van de gebruikelijke gene
die zij bij anderen ten toon spreidde, was nu geen sprake. Ook hij mengde
zich in het gesprek, maar Paula had zelfs bij de beantwoording van zijn vragen
slechts oog voor Martine en keek hem zelden aan.
Later in bed had hij haar gedrag overdacht. Haar eerlijkheid, haar direkte
antwoorden – ze nam geen blad voor de mond – en haar erudiete, hadden zonder
twijfel zijn houding veranderd. Ze stak met kop en schouder uit boven de
meute kneuterige vriendinnen. Zij toonde zich aan de wereld zoals ze was.
Tenminste voor wat betreft haar gevoelsleven, haar karakter en verleden,
tegelijkertijd was ze in haar houding erg afstandelijk geweest.
Intrigerend. Zo’n persoonlijkheid was uitdagend om nader te verkennen en nu
waren hem ook haar uiterlijk aantrekkelijkheden opgevallen. Vroeger was hij op
de veelal tuttige kleren afgegaan, op de terloopse, weinig enerverende
conversaties. Hij had zich niet in haar verdiept, geheel ten onrechte, want
haar inhoud en bagage waren de moeite waard. Ze was intelligent en
scherpzinnig, had warme, stralende ogen, een vrolijke lach, een zalige mond
en prima borsten!
Hij vond haar aantrekkelijk, maar was dat wederzijds? Waarom vermeed ze
oogcontact? Of Paula mocht hem niet, of ze was lesbisch. Het eerste leek hem
niet het geval. Hij kon zich eenvoudigweg niet voorstellen dat iemand, en
Paula in het bijzonder, een afkeer van hem zou voelen. Paula was ook niet
lesbisch, ze had immers verteld over haar diverse plezierige ervaringen met
mannen.
Waarom beantwoordde ze wel uitvoerig al zijn vragen maar niet zijn ogen?
Waarom zo’n spel van kat en muis? Een riskant spel, en verleidelijk!… Ach,
dat was het, verleiding! Subtiel! – Logisch, want in de nabijheid van zijn
vrouw had ze hem niet openlijk doordringend kunnen aankijken. Natuurlijk was
ze gecharmeerd, daarom gaf ze ook duidelijk antwoord, maar haar gevoelens had
ze niet onverholen kunnen tonen waar Martine bij was. Terwille van Martine had
ze hem niet aangestaard! Hij was opgelucht geweest; hij had wel degelijk
indruk op haar gemaakt. Sterker nog, was het niet zo dat als je verliefd was
dat je diegene nauwelijks durfde aan te kijken?
Oh Paula, verrukkelijke vrouw, ik ben dol op je. En jij op mij. Martine is
erin getuind; kookkunst proeven! Goede smoes.
Ondanks Martine – via Martine wil jij mij versieren.
Na zijn nachterlijke overpeinzing wilde hij haar zo vaak als mogelijk
ontmoeten. Vandaar dat toen Martine besloot om Paula naar fitness te
vergezellen, hij direkt had aangeboden om hen op te halen.
Hij hoorde de twee mannen al pratend de toiletten verlaten. De stilte was
wedergekeerd, hij was alleen. Hij zag zichzelf zitten op het toilet en voelde
zich belachelijk: de vrijgemaakte opening in zijn broek werd weer geheel
door zijn roze vriend in beslag genomen. De druk moest van de ketel. Hij stond
op, draaide zich om en zette zijn hand weer in beweging.
Twee verlangende vrouwen, op hun handen en voeten naast elkaar, en geheel
naakt. Zijn hand ging snel op en neer. Twee paar ronde billen op een rij. De
benen uiteen, uitnodigend. Ik houd mijn handen voor de verschillende heuvels
op mijn weg. Donkerrode haartjes en zwarte haartjes. Maar bij beiden is het
smalle pad naar binnen roze van kleur. Eerst de een, ik glijd naar binnen.
Erin, eruit, een paar keer, dan de ander. Billen, steeds andere billen in mijn
handen.
Visualiserend voerde hij de druk en het tempo op. Hij was niet meer op het
toilet maar bevond zich in een groot vierkant bed met twee vrouwen die ervan
genoten hem te bevredigen. Hij kon niet langer stil zijn, zijn opgejaagde
adem was duidelijk in de kille rui,te hoorbaar. Hij spande zijn spieren, zijn
mond stond open als had hij ademnood, een krampachtige uitdrukking verscheen
op zijn gezicht waarna zijn lichaam voorover schokte.
Fluitend liep hij de gang door en nam plaats achter zijn bureau. Het leek hem
of hij uren op het toilet had doorgebracht maar de klok bewees dat de beleefde
minuten slechts seconden waren geweest.
Niet altijd vliegt de tijd, dacht hij. Helaas, want nu moest hij wederom de
indruk wekken een ‘workaholic’ te zijn. Praten met anderen wilde hij niet en
was ook onmogelijk: hij kon bij de uitgesproken alledaagse zinnen niet de
passende beelden oproepen, de fantasieen lieten zich door niets verdringen.
Hoe vrij is een mens in zijn gedachten? De mens kan zich rationeel niet
onttrekken aan sterke instinctieve gevoelens.
“Zeg jongens, prettig weekend! Ik wens jullie nog een aangename en nuttige
werktijd toe.”
Een ATV-lijder verdween met een ironische grijns. Jaloers staarde hij de man
na, hij kon deze maand geen uren meer vrij nemen. De resterende collega’s
begonnen informatie uit te wisselen over hun nog op te nemen snipperuren en
baaldagen, de geplande vakanties en de jaren tot hun pensioen. Het was weer
vrijdagmiddag!
Een en ander resulteerde in een melige discussie over het recht of voorrecht
op een rustige dan wel rusteloze ouwe dag in deze vergrijzende maatschappij.
Hij hield zich afzijdig. De pogingen om de dooie pier in hun amusement te
betrekken door hem het onderwerp van spot te maken – “Die perfectionist haalt
niet eens zijn penopauze!” – strandden spoedig op zijn koppig stilzwijgen. Het
mikpunt was zich al niet meer bewust van de wereld om zich heen.
Martine had enkele dagen na de fitnessles die verstrekkende samenvatting
gegeven van haar conversatie met Paula tijdens een gezamenlijke lunch.
“… Paula is bisexueel… Ze wil haar gevoelens ook graag fysiek uiten…
Lichamelijke intimiteit… Vrouwenliefde… Ze wil met mij naar bed…”
Deze bekentenis kwam als een donderslag bij heldere hemel. Daardoor had hij
het grootste deel van het verslag vergeten, maar de enkele zinnen die hij uit
zijn geheugen kon oproepen, waren de belangrijkste. ‘Bisexueel’. Die Paula!
‘The things we do for love’; het was voor hem overduidelijk dat hij en niet
Martine het doel van Paula was. Bovendien: geen mens, zelfs geen man, zou
anders zo openlijk, met medeweten van de echtgenoot, een getrouwde vrouw
benaderen. Ze wilde hem; indien niet zonder Martine dan kennelijk maar met
Martine. En dit laatste was hem niet ongevallig. Integendeel, Paula was degene
met wie hij zijn droom kon realiseren. Hopelijk ging Martine nu niet
dwarsliggen. Het geluk lag voor het oprapen, mist zijn vrouw het niet
verknalde door opeens geen belangstelling, of zelfs afschuw te tonen.
“Was je geschokt na deze openbaring van haar geaardheid?” had hij enigszins
onzeker gevraagd.
“Nee, in het geheel niet. Ik was verward en kon niet goed overzien welke
consequenties haar woorden voor onze vriendschap zouden hebben. Ik mag haar
graag, ik kan uitstekend met haar opschieten. Haar gevoelens hebben een grote
indruk op mij gemaakt. Op het moment dat Paula dit alles vertelde, voelde ik
me eigenlijk vereerd… en onzeker – nu nog steeds. Mijn vriendschap betekent
voor haar veel meer. Ik weet niet zo goed wat ik doen moet.”
Godzijdank, ze had in ieder geval geen gevoelens van afkeer. Ze gaf immers
blijk van respect voor Paula. Maar had ze nu nog interesse, of waren zijn
pogingen om haar nieuwsgierig te maken naar een andere vrouw vergeefse moeite
geweest?
“Ben je bereid om Paula tegemoet te komen? Wil je haar tederheid en affectie
ontvangen, ondergaan?” had hij voorzichtig gevraagd, “Vroeger was je benieuwd
naar de liefkozingen van een vrouw.”
Ze had fel en verontwaardigd gereageerd: “Nu gaat het niet om zomaar een
vrouw. De vrouw over wie wij het hadden, heeft een gezicht gekregen, een
persoonlijkheid. Ik ben haar gewend als een goede vriendin, ik kan haar
plotseling niet tot mijn minnares maken.”
Zijn stem bleef kalm, een ruzie zou zijn plannen schaden.
“Noem eens een goede reden. Je stelt haar vriendschap zeer op prijs en
daarnaast wil je graag een fysiek contact met een vrouw. Waarom combineer je
dat niet? Juist met Paula, zij zal extra attent voor je zijn omdat zij om je
geeft.”
Paula had zich kennelijk van soortgelijke bewoordingen bediend. Hij vernam van
Martine dat zij haar algemene belangstelling voor vrouwen met Paula had
besproken. Paula had Martine direkt verzocht om haar eerste ervaring op dat
gebied met haar te delen. Zij wilde Martine graag inwijden, vertrouwd maken
met de onbekende bekendheid – vrijen met je spiegelbeeld – en was ingegaan op
details die een aantrekkingskracht op de twijfelaar zouden uitoefenen, zoals
het gevoel van zacht huid op zachte huid, kwetsbare borsten die over elkaar
glijden, mooie ronde heupen. Ah, hij zag het allemaal voor zich. Overal waar
hij zou kijken of grijpen: zacht, rond en warm. In elke hand zou hij een nat
kruis voelen, opgewonden en afwachtend, gereed voor de sexuele daad. Hij
merkte de prikkeling in zijn buik, zijn hand verdween onder het bureau om de
zaken bij zijn kruis wat te ordenen. Hij moest glimlachen, hij was niet te
stuiten vandaag. Tot uw dienst, dames: erekties aan de lopende band.
Hij keek even op, zijn collega’s waren druk met opruimen, klokslag vijf uur
wilde men verdwijnen. Hij zag hoe laat het feitelijk was; ze waren zoals
gewoonlijk veel te vroeg met de afsluiting begonnen.
Gisteravond had Martine hem verteld dat ze op Paula’s verzoek zou ingaan. Ze
wilde het proberen en hoopte de zenuwen de baas te kunnen zijn als ze Paula,
niet als zielsverwante maar als erotisch wezen, zou ontmoeten. Hij had zijn
vreugde en ongeduld niet kunnen inhouden. “Wanneer? Morgen?”
“Pas als de tijd rijp is. Ik heb nu nog enige schroom.”
“Waarom niet meteen morgen? Man, wat zal het mooi zijn met zijn drieen.”
Oei, hij had zich versproken, en snel verklaarde hij: “Ik wil erbij zijn; zien
wat je voelt en je stimuleren – aanmoedigen. Ik wil je door mijn aanwezigheid
geruststellen. Ik houd van je, daarom wil ik je ervaring meemaken.”
Ze had moeten lachen. “Wat ben je enthousiast! Ik zou bijna denken dat het om
jou draait.”
Maar op serieuze toon vervolgde ze: “Ik vind het lief van je dat je dit met
mij wilt delen.”
Om haar uitspraak te ondersteunen, gaf ze hem een zoen en zei vervolgens
vastberaden: “Pas als de tijd rijp is. Punt.”
Vanmorgen was hij door Martine gebeld, uitgelaten zei ze: “Ik heb zojuist
Paula aan de telefoon gehad en een afspraak gemaakt.”
“Heb je haar ook verteld…”, hij zocht naar woorden, hier op kantoor kon hij
niet vrijuit praten, “heb je haar verteld wat je gisteravond hebt besloten,
dat je het binnenkort wilt doen?”
“Nee, daarover heb ik haar nog niet gesproken – dat wil ik persoonlijk doen.
Ik heb alleen gezegd dat ik haar graag wilde zien. We hebben voor vanavond
afgesproken; om negen uur. Overigens, of ik er dan al aan toe zal zijn, weet
ik niet zeker, hoor!”
Hij wel! Vanavond zou het gebeuren. Martine vereiste slechts een klein zetje,
Paula was gewillig, hij doelbewust. Hij zou ervoor zorgen dat de tijd vanavond
al rijp zou zijn. Hij zou het tactisch aanpakken en Paula een koekje van zijn
verleidingsdeeg geven. Men neme: de juiste kleding – een beetje uitdagend –
een gemoedelijke en ogenschijnlijk spontane instelling, een persoonlijk en
diepgaand gespreksniveau, een zachte fluistertoon en vervolgens subtiele
handtastelijkheden die de wellust doen ontvlammen.
Ze waren laat, hij had Martine verzocht zich verleidelijk aan te kleden, maar
zij had niet kunnen bepalen wat ze moest aantrekken. Zich optutten voor een
man, dat was al een heel karwei, maar wat beschouwde een vrouw als
aantrekkelijk?
Ze had de bel nauwelijks losgelaten of de deur ging al open. Paula begroette
Martine warm en hartelijk. Vervolgens trad hij het huis binnen.
“Jij ook hier?” vroeg ze met een vage glimlach op haar gezicht.
“Ja”, antwoordde hij met een knipoog en moest prompt hard lachen. Ze was
onverbeterlijk. Ongetwijfeld vermoedde ze zijn enorme staat van opwinding. Ze
verhoogde bewust de spanning door het ‘onschuldige vrouwtje’ te spelen. Wie
verleidde nu wie? Hij had zich voorgenomen het initiatief te nemen maar
blijkbaar kon hij dat uit handen geven.
In de woonkamer was de open haar al aangestoken. Nadat ze de wijn had
ingeschonken, schakelde Paula de muziekinstallatie aan waarna Vivaldi uit
niet te bepalen hoeken de ontspannen sfeer in gang zette. Ze toonde volledige
belangstelling en gaf Martine, die struikelde over haar woorden, de tijd om
te bedaren. Paula vertelde over haar laatste bezigheden en leek geen haast te
hebben. Hij had respect voor haar – hoe was het mogelijk dat zij zich zo
rustig kon houden?
Hij luisterde maar half en vroeg beleefd naar enkele onbelangrijke zaken,
terwijl hij in gedachten de twee vrouwen uitkleedde. Hij had zin om te vrijen.
Nu het bijna zover was, kon hij zijn geduld slechts met veel moeite bewaren.
Hij trok zich meer en meer in zichzelf terug, de gespreksonderwerpen konden
hem deze avond niet boeien. Net als ’s middags waren zijn fantasieen te sterk
om bij de les te blijven. Gelukkig was zijn aandacht niet noodzakelijk, Paula
zou het proces op een gegeven moment wel in gang zetten, zo redeneerde hij.
Hij vond haar een vrouw die precies kreeg wat ze wilde en wanneer ze dat
wilde.
Dat zij langzaam tot actie was overgegaan, werd hem duidelijk toen hij na
verloop van tijd uit zijn dromen ontwaakte.
“Likken – dat kunnen de meeste mannen niet. Ze geven te snel op, ze zijn
gefixeerd op zichzelf en willen het daarom niet lang volhouden. Tenminste, dat
is mijn ervaring.”
Was deze stelling een verkapte uitnodiging om het tegendeel te bewijzen? Hij
zag ervan af om haar nu al te bevredigen. Martine moest lekker worden gemaakt,
over de drempel worden geholpen – zijn tussenkomst zou storend werken op het
beoogde doel.
Haar visie zette niettemin zijn fantasie in werking. Paula zou Martine likken
en hij zou Paula van achteren nemen. Mijn god, hij hield dit niet lang uit.
Waarom had hij toch deze strakke spijkerbroek aangetrokken? Hij had indruk
willen maken op Paula – deze broek benadrukte zijn kruis weliswaar zelfs in
slappe toestand, maar bevatte verdomd weinig groeiruimte.
Het hoge woord was eruit. Martine had lang om de kern heengedraaid maar had
uiteindelijk toch de beschroomde wens uitgesproken: “Ik wil… euh, met jou..”
Hebbes! dacht hij.
Paula stond op, nam Martine’s hoofd in haar handen en gaf een tedere zoen op
twee gespannen lippen.
“Ik ben zo blij”, zei ze met een zucht.
Kom Paula, smeed het ijzer als het heet is! Paula keek Martine lang aan en
zei: “Je hoeft maar te zeggen wanneer.”
Sluwe zet, Paula!
Martine knikte, en nauwelijks hoorbaar vroeg ze onzeker: “Nu…, vanavond?”
Wat dacht je dan?! Volledig verrast maar met een stralende blik gaf Paula haar
nogmaals een kus. Prachtig! Wat een ontwapenend toneelspel! Nu is Martine als
was in onze handen.
Paula keek hem plots aan en en blos verscheen op haar gezicht. Tja, ze schaamt
zich, ze heeft me onbedoeld toch buitenspel gezet door nu al met zijn tweeen
te beginnen. Hij was benieuwd naar het vervolg, hoe zou ze haar schade
herstellen en hem in het spel betrekken?
Maar Martine reageerde: “…Hij kijkt slechts toe. We hebben het besproken,
hij wil mijn ervaring meemaken. Ik vind het ook prettig als hij erbij is, als
hij nabij is.”
Paula resteerde daardoor niets anders dan goedkeurend te knikken. Ook hij kon
geen actie ondernemen zonder Martine voor het hoofd te stoten. Als hij nu niet
passief bleef, zou de sfeer verstoord worden. Hij had gezegd te willen
toekijken, zijn actieve deelname zou dit tegenspreken. Hij moest wachten op
het moment dat zijn participatie natuurlijk en vanzelfsprekend zou zijn.
Liefde is als bergbeklimmen, langzaam en beheerst, anders bereik je nooit de
top – maar ik sta wel op het punt van springen!
Paula ging op de schapevacht voor de open haard zitten en trok Martine naar
zich toe. Ze gaf voorzichtige kusjes op Martine’s voorhoofd en wangen en
streelde zacht de rug. Bij de nek aangekomen waren haar liefkozingen niet
langer vluchtig; ze betrok haar tong erbij en de lippen zogen zich vast
terwijl ze haar vriendin stevig tegen zich aandrukte.
Martine zag er enigszins hulpeloos uit, overdonderd door de plotselinge passie
van de ander. Ze wist niet goed waar ze een vrouw kon en mocht beetpakken.
Onzeker gingen haar handen over Paula’s rug, alsof haar vriendin een kind was
dat getroost moest worden. Paula voelde haar ongemak kennelijk aan: “Geniet,
ontspan je, laat mij mijn gang gaan, laat alles over je heenkomen. Volg gewoon
je gevoelens en zet je verstand op nul. Je hoeft bij mij niets te presteren.
Jou te zien genieten is alles wat ik verlang.”
Overdrijf het nu niet, Paula!
Martine liet zich met een zucht van verlichting op de grond zakken en sloot
haar ogen. Paula beschouwde dit als een aanmoediging en raakte teder de
borsten aan, haar streling veranderde in licht kneden. Deze handeling wakkerde
Martine’s lustgevoelens aan en hongerig naar meer gewaarwordingen zocht ze
het bovenste knoopje van haar blouse.
Haar aanpak is toch wel effectief!
Paula nam het werkje van Martine over, daarna gooide ze het kledingstuk open.
Ze bekeek even het mooie uitzicht en richtte zich vervolgens op de
linkerborst. Ze beet op de tepel die zich als antwoord verlangend oprichtte.
Haar vingers bewerkten de blote buik en de strakke spijkerstof bij de
dijbenen, maar vermeden het kruis.
Waarom kleedt Paula zich nu niet uit? Ik wil haar borsten zien. Ik heb lang
genoeg gedroomd van die appels, dacht hij. Hij wilde twee naakte vrouwen zien,
dit voorspel duuurde hem te lang.
Martine beton te hijgen, ze bewoog haar heupen op en neer ni de richting van
de handen die haar overal betastten, behalve daar waar ze de vingertoppen
verlangde. Maar Paula omzeilde de plek zorgvuldig; ze wilde de spanning nog
meer verhogen. Dit was teveel gevraagd. Martine rukte de drukknoop van haar
jeans los, trok haar rits open en duwde de broek naar beneden.
Plagend gaf Paula kusjes op de huid rond het kanten onderbroekje en streelde
zacht de binnenkant van de benen. Assertief pakte Martine Paula’s hoofd en
duwde haar kruis in het gezicht van haar vriendin. Vervolgens trok ze aan de
trui van Paula als teken dat ze ook ontbloot lichaam wilde voelen. Paula keek
Martine even lachend aan en voldeed toen aan haar verzoek.
Hij zag de wellust in hun ogen. Ze gingen geheel in elkaar op, hoe lang moest
hij nu nog wachten? Hij had nu een mooi uitzicht op de volle rondingen van
Paula, de tepels waren hard en groot. Hij moest zich inhouden om niet naar
voren te stappen, en zich terstond aan Paula te vergrijpen.
Nog niet, nog niet. Hij moest zich nog even afzijdig houden; toezien hoe vier
borsten op elkaar drukten, vier handen streelden, twee tongen elkaar innig
omhelsden.
Paula’s opwindende toewijding had effect gehad: Martine liet zich gaan en
betastte vrijelijk de lichaamsdelen van de ander. Ze pakte Paula’s borsten,
ging eronder liggen en likte vol lust.
Moeizaam, om niet aan Martine’s mond te ontsnappen, trok Paula haar rokbroek
uit. Martine greep haar billen en verdween met haar handen onder het zwart
katoenen onderbroekje.
Oh, doe die broek uit, ik wil die billen zien! Hij zat gespannen te kijken als
speelde zich voor zijn ogen een voetbalwedstrijd af. Het leek alsof Martine
zijn gedachten had gelezen, want Paula’s broekje werd snel van haar achterste
getrokken. Direkt kneedde Martine de vrijgekomen bollingen. Ze probeerde haar
vingers tot in het kruis te brengen maar kon er net niet bijkomen.
Draai je om, Paula, draai om, laat je poesje zien. Is het rood? Kom, draai om!
Nee, niet zo!
Paula keerde zich om – maar zo dat haar kruis boven het gezicht van Martine
kwam, zonder dat hij een glimp van de voorzijde van Paula’s lichaam het kunnen
opvangen.
Paula trok nu eindelijk het slipje van Martine uit en streek met de nagels
door de haartjes.
“Geniet Martine, ontspan, doe niets. Concentreer je op mijn vingers en mijn
mond, laat je niet afleiden van je gevoelens. Denk niet aan je man. Hij doet
niet mee, hij is niet belangrijk. Vergeet hem. Het gaat om ons – om jou en
jouw genot.”
Zijn maag kromp sterk ineen; ook zijn grote trots slonk opeens tot een slap
aftreksel. Paula wijdde zich met heel haar wezen aan Martine. Hij zag haar
vingers in het natte kruis van zijn vrouw bewegen en haar tong de bovenkant
likken. God, ze wilden hem niet. Paula wilde hem niet! Hij zat er voor niets
bij. Voor joker. Het bloed stroomde van zijn verschrompelde jongeheer naar
zijn hoofd. Paula had geen interesse in hem. Met weerzin volgde hij het
schouwspel. De beide naakte vrouwen kreunden, hijgden en voelden alleen
elkaar. Ze merkten niet dat zijn enthousiastme en gretigheid waren verdwenen:
afwisselend stonden walging, woede en teleurstelling op zijn gezicht
geschreven. Paula bleek geen mede -maar een tegenstander te zijn, waardoor dit
veelbelovende projekt was mislukt.
Hij zag zweetdruppels op Martine’s voorhoofd, haar ogen bewogen achter de
gesloten leden, haar mond stond open. Paula had het tempo verhoogd en deed
haar uiterste best. Haar ene hand gleed in en uit, met de andere hield ze de
weg vrij voor haar lippen en tong. Hij richtte zijn aandacht weer op Martine,
ontdekte de in zichzelf teruggetrokken houding, de gespannen spieren van haar
lichaam en wist: ze gaat zo klaarkomen.
Het was hem nog nooit op deze manier gelukt. Godverdomme, zijn vrouw ging
klaarkomen bij een ander. Het kreunen nam toe. Martine moedigde Paula aan:
“Oh… ja, ga door, je doet het zo goed!”
Daarna had ze wederom geen benul meer van haar omgeving. Hij zag de golf
komen. Haar schreeuw was luid en langgerekt. HIj voelde zich onpasselijk
worden.
Paula aaide nu licht de onderbuik van Martine. Met een voldane zucht zei ze:
“Je bent van mij.”
En al kussend vervolgde ze: “Oh, ik geef zoveel om je…, je bent zo lief.
Zo lief… ik hou van je.”
Hij haatte haar, hij haatte zijn vrouw. Hij slikte een brok weg. Zijn vrouw
was vreemdgegaan. Waar hij bij was! De slet. Wat moest hij doen? Wat moest hij
hier nog zoeken? Paula!
En hij had zijn vrouw zelfs gestimuleerd om met dat wijf naar bed te gaan.
Paula, die verliefd was. Ze had hem al die tijd bewust buitengesloten,
genegeerd! De zelfzuchtige trut!
Hij zag ze liggen, nog nagenietend. Zachte lieve woordjes prevelend, zelfs als
hij ze had willen horen, had hij ze niet kunnen verstaan. Hij kreeg een zure
smaak in zijn mond. De twee tortelduifjes. Zij adrenaline-gehalte schoot
omhoog. De twee geliefden. Hij balde zijn vuisten, die egoistische lesbo’s
moesten niet denken dat een man zo over zich laat lopen!
Stik! Slikken helpt niet meer. Met een ruk stond hij op. Naar het toilet.
Boven de w.c.-pot spoot hij nu uit een heel andere lichaamsopening. En samen
met het vocht verloor hij zijn kracht, het laatste restant van zijn
mannelijkheid, zijn lichaam besloot de strijd op te geven. Zelfs hier had hij
geen invloed meer op.
‘Misselijk!’ was het enige dat nog door zijn hoofd spookte.