Veel leesplezier. Liefs, Beau306Jangles@gmail.com
1. Cockers
Het was deze donkere zaterdagochtend in oktober al weer behoorlijk koud buiten. De straatlantarens brandden nog en de nachtvorst had de ruiten van de auto’s in de straat met een wit laagje ijs bedekt. Zojuist was ik vroeg opgestaan, had de krant uit de brievenbus getrokken en de tijdklok thermostaat van de verwarming had zichzelf ingeschakeld waardoor mijn huis snel behaaglijk warm begon te worden. Met een kop thee en een bord muesli zat ik aan mijn keukentafel de plannen voor vandaag door te nemen. Een bezoek aan de plaatselijke doe-het-zelf winkel was noodzakelijk om een extra plank in een kast te maken maar stond niet boven aan mijn lijstje. Ook de wekelijkse boodschappen moesten weer in huis worden gehaald. Ik wist dat ik mijn wekelijkse rondje moest gaan lopen om mijn conditie op peil te houden maar besloot eerst te genieten van mijn ontbijt om, na mijn hardloop rondje met bijbehorende douche, op mijn gemak de krant door te nemen. Het was weekend, tijd voor ontspanning. Na het ontbijt liep ik met lichte tegenzin in mijn pyjama naar de kledingkast boven, trok mijn hardloop kleding uit de kast, verkleedde me en trok beneden mijn loopschoenen aan. Zoals te doen gebruikelijk liep ik elke zaterdagochtend zo’n 8 tot 10 kilometer hard. Maar vandaag had ik eigenlijk niet zoveel zin. Na de vergadering, die gisteravond behoorlijk was uitgelopen, was ik doodop laat thuisgekomen en direct als een blok in slaap gevallen. Ik moest dus vechten tegen het stemmetje dat me probeerde te verleiden om nu lui met de krant en een kop koffie op de bank te gaan zitten. Maar mijn zelfopgelegde discipline dwong me deze opdracht uit te voeren en dat was ‘lopen met je luie reet’.
Het ochtendlicht gaf blijk van de kou buiten. Ik trok mijn jack over mijn thermoshirt dicht, checkte de nummers en genre op mijn smartphone, zette deze aan en trok de voordeur achter me dicht. Al rennend door de straten en in mezelf zingend trok de tegenzin als mist weg en voelde ik me na een paar honderd meter al heerlijk ontspannen. Er was geen zuchtje wind wat het lopen aangenamer maakte. Ik ademde in door mijn neus en blies deze ritmisch en door de koude lucht in wolkjes weer uit door mijn mond. Met deze techniek kon ik het hoge tempo conditioneel goed uithouden. Na enkele kilometers door de straten van de stad naderde ik het bos waar ik zo’n beetje mijn vaste route had gevonden. Eerst langs het betonnen fietspad, waar ik al meerdere vroege sporters tegen kwam, liep ik van de gebaande paden af het bos in. Ik sprong, tevreden over mijn lijf en conditie, soepel over laaghangende takken en donkere plassen heen. Mijn schoenen knisperden over de bevroren bladeren en mijn haar, vastgebonden in een paardenstaart, zwiepte achter me langs. Op mijn voorhoofd parelden de eerste zweetdruppels die ik met een automatisme wegstreek. Intussen gingen mijn gedachten weer terug naar gisteravond.
De ziektekosten verzekeraar waar ik voor werk had een paar maanden geleden een nieuwe unit manager aangesteld. Ik had een behoorlijk verschil van mening met deze man die afkomstig was van de IT afdeling waar hij als programmeur had gewerkt. Met mijn kennis van het schrijven van programma taal wist ik dat zijn voorstel tot verkrijgen van meer data niet klopte. Ik had in de discussie het gevoel gekregen dat het niet ging om erkenning van kennis en waardering voor het verschil van inzicht maar dat het hem vooral te doen was om de machtspositie die hij bekleedde en het feit dat een vrouw niet meer kennis kon hebben dan hij had als man. Mijn tegenvoorstel tot een andere benadering en werkwijze werden zonder er ook maar verder op in te gaan naar de prullenbak verworpen. Mijn verbazing in dit alles was niet gespeeld. Ik had grondig onderzoek gedaan. De data was beschikbaar en, met beleid en de juiste handelingen te doen, klaar voor gebruik. Door het koppelen van data was niet alleen veel geld te besparen, maar met een slimme toepassing ook veel geld te verdienen. Maar hij had met een hautaine blik, steun zoekend bij de meelopers aan tafel, me op mijn nummer proberen te zetten. Een reactie die natuurlijk alles te maken had met zijn vruchteloze en lachwekkende pogingen om indruk op me te maken de weken in zijn begin periode.
Toen had ik, na een seksistische opmerking over mijn kleding, hem in het bijzijn van zijn stafmedewerkers, met een ad rem opmerking weg gezet als een puber op het schoolplein. Ik kreeg ook de indruk dat het daarom een persoonlijke kwestie zou zijn. Alleen Paul had me gisteravond gesteund. Ik mocht Paul wel. Een stille collega die veel werk verzette. Altijd eerlijk was en nooit te beroerd om harder te werken dan nodig. Jammer dat het verder een nogal saaie en grijze man was. Niettemin nam ik me voor om hem maandag nog te bedanken dat hij het met een goede opmerking voor me opgenomen had. Door zijn bijdrage en het feit dat ik betrouwbare informatie had ingewonnen was mijn idee zeer wel bruikbaar. Maar omdat ik ergens al een vermoeden had dat mijn ambitieuze plan op tegenstand kon rekenen had ik na de vergadering nog gauw een veiligheidsmodus ingebouwd. In mijn hoofd was als een klein stemmetje een waarschuwing geslopen die me vertelde alert te zijn en dat er niet met mijn plan aan de haal zou worden gegaan. En ik had mezelf aangeleerd te luisteren naar kleine waarschuwende stemmetjes. De ergernis die ik voelde opkomen door de gedachten aan mogelijke diefstal van mijn kennis losten op als mist en maakten plaats voor een fijn plan om vanavond, na de boodschappen en de klus met het plankje, lekker te gaan koken en te genieten van een goed glas witte wijn. En terwijl ik me bedacht dat ik daarmee vergeten was de zalm uit de vriezer te halen schrok in me rot door 2 kleine hondjes die plots in een bocht van het pad verschenen.
Ik schrok, verloor mijn evenwicht en viel, nutteloos steun zoekend met mijn handen in de lucht, voorover in de bijna bevroren plas die ik eigenlijk net had willen ontwijken. Ik voelde meteen een pijn aan mijn linker heup toen die onzacht in aanraking kwam met de hard bevroren bodem van de plas en vloekte hardop, meer nog van schrik dan van boosheid. Ik zag dat mijn jack, tight en schoenen helemaal nat en onder de modder en vuile vegen waren komen te zitten. Toen ik wrijvend over mijn heup opkeek zag ik 2 kleine hondjes, al kwispelend op een aantal meters naar me zitten kijken. ’Nou lekker dan’, mompelde ik terwijl ik opstond. Ik probeerde het meeste vuil van mijn kleren af te vegen maar maakte het daardoor alleen maar erger. Ook zag ik dat de stof, waar mijn heup de grond had geraakt, licht beschadigd was. Onderwijl, over mijn heup en kapotte tight wrijvend, keek ik om me heen om te zien of er een baasje bij de hond hoorde maar kon in de directe omgeving niet ontdekken. Ik haalde diep adem om het ritme, die ik inmiddels was kwijt geraakt, weer te herwinnen en maakte me op om de laatste kilometers terug naar huis af te maken in een nat en vuil tenue. Omdat ik geen baasje kon ontdekken hoopte ik maar dat de hondjes me niet achterna zouden komen. Maar net op het moment dat ik wilde aanzetten verscheen uit dezelfde bosjes gehaast een vrouw persoon. Nieuwsgierig en geërgerd keek ik naar haar. Ze was inmiddels stil gaan staan en keek nu beurtelings naar de hondjes en mij en ik zag aan haar hoe ze de situatie inschatte.
Een muts, lange crèmekleurige winterjas, warme laarzen en een spijkerbroek kleedde de vrouw. De sjaal die het gezicht verborg werd nu weggehaald en het gezicht wat daar onder verborgen had gezeten keek me verschrikt aan. ‘Oh shit sorry hoor’, zei ze. ‘Heeft u zich pijn gedaan?’ ‘Oh nee en kijk uw kleren die zijn helemaal vies. Sorry, sorry mijn excuses’ riep ze vervolgens ontzet uit, ‘ik weet dat ik hier de honden aan de lijn moet houden maar het is hier meestal zo rustig dat ik ze lekker wil laten rennen’. Haar stem had een prettige klank en ik kreeg de indruk dat de vrouw er inderdaad erg veel spijt van had dat als gevolg van het loslopen van haar honden ik was gevallen. Mijn boosheid ebde al snel weg. ‘Nou ja u kunt er ook niets aan doen denk ik. Ik vermoed dat de honden en ik van elkaar schrokken en ja, ik verloor mijn evenwicht en ben nu nogal nat en vies. Maar joh, maakt verder niets uit ik loop nu gewoon wat harder naar huis voordat ik een kou vat’, zei ik, het laatste venijniger dan ik eigenlijk bedoelde en maakte me gereed om mijn weg te vervolgen. Maar de vrouw hield me tegen door te zeggen ‘nee echt, het is mijn schuld. Ik had ze even uit het oog verloren en nu heeft u zich bezeerd en zijn uw kleren vies, ik wil het graag goedmaken. Kan ik u niet thuis brengen of zo?’
Ik bekeek de vrouw nogmaals en bedacht me, tijdens het oogcontact dat we hadden, dat ik door mijn van zweet nat geworden lijf inderdaad wel eens een flinke kou kon oplopen als ik de laatste kilometers verder ging rennen. En hoe was het gesteld met mijn heup die ik nu toch nog wel voelde kloppen? Had ik daar misschien toch een ernstiger blessure opgelopen dan de adrenaline deed verbergen? Ik stond dat alles te overwegen al dampend in mijn vieze kleren. Ik bekeek de vrouw nogmaals maar nu wat beter, ze was nog jong, aan haar stem te raden schatte ik haar ergens midden 20 en, ik weet het niet, ze had wel iets. Wat precies kon ik niet thuisbrengen maar mijn intuïtie gaf me een signaal dat haar karma me wel intrigeerde. ‘Joh’, zei ik eigenlijk hopend tegen beter weten in, ‘ik loop die laatste 5 kilometers wel naar huis, doe geen moeite en nee hoor, ik heb me nauwelijks bezeerd’. Maar ze hield aan en haar stem klonk ergens verwachtingsvol, ‘ik wil u ook wel naar mijn huis brengen hoor. Ik woon hier vlakbij, dan kunt u zich even douchen, was ik de vieze kleren, drinken we een kop thee en breng ik u daarna weer naar huis. Dat is toch het minste wat ik kan doen?’
Ik overwoog het aanbod even, bedacht dat het klonk als een boeteschuld en ook erg aanlokkelijk om aan toe te geven. Mijn intuïtie besloot voor me het voorstel te accepteren. ‘Dat is goed, aan een kop thee ben ik straks wel toe’, zei ik glimlachend. ‘Maar zou je alsjeblieft willen ophouden me u te noemen, het maakt me dat ik me zo oud voel’. ’Zal ik doen’, zei de vrouw nu glimlachend. ‘Loop maar mee, mijn auto staat hier vlakbij’. Ze trok haar rechterhandschoen uit, stak haar hand naar me uit en zei, ‘laat ik me dan ook meteen even voorstellen, ik heet Jolene’. Ik schudde haar hand, “mijn naam is Jess, aangenaam kennis met je te maken Jolene”. Jolene floot naar de honden die meteen reageerde door naar ons toe te komen en zo liepen we naar de parkeerplaats die een paar honderd meter verderop was en waar haar auto stond. De auto was een klein, nieuw type driedeurs populair model. Jolene opende de deur waarna de hondjes snel naar binnen en op de achterbank sprongen. Ze pakte een oude handdoek uit de achterbak en legde die op de passagiersstoel. ‘Zo’, zei ze, ‘neem plaats’ en liep naar de bestuurderskant. In de auto was het koud en ik voelde een rilling langs mijn rug lopen wat me deed huiveren. Zo warm ik was geweest tijdens het rennen, zo afgekoeld door mijn natte kleren en het verdampen van mijn zweet was ik nu. Jolene merkte het op en zei de verwarming meteen hoog te zetten en zette de auto in beweging.
Terwijl we van de parkeerplaats af het bos doorreden op weg naar de doorgaande weg speelde de radio zachte muziek van een populaire zender en werd het door de hoge stand van de verwarming snel aangenamer van temperatuur in de auto. Vaag rook ik de lucht van de honden die keurig achterin voor het raampje zaten te genieten van de rit. Jolene trok onder het rijden de muts van haar hoofd en streek een hand door het lange blonde haar dat hiermee vrijvallend tevoorschijn kwam. Ik kon haar nu vanaf de passagiersstoel beter bekijken. Een knappe vrouw met blauwe ogen die met een iets licht aangezette eyeliner waren geaccentueerd. Ze had een fraai symmetrisch gezicht met hoge jukbeenderen en rode wangen van de buitenlucht. Ik moest mijn schatting van midden 20 wat scherper bijstellen naar zeg maar 27-30 jaar. ‘Het is niet mijn gewoonte hoor om met vreemde vrouwen mee te rijden’, zei ik haar glimlachend aankijkend. ‘En het is ook niet mijn gewoonte om vreemde vrouwen zomaar naar mijn huis mee te nemen’, respondeerde Jolene. ‘Ik vind het erg vervelend voor je dat je kleding helemaal onder de modder is komen te zitten. Het is overigens niet ver meer hoor we zijn er zo. Loop je vaak hard?’
Ik antwoordde dat ik wekelijks mijn conditie op peil wilde houden en dat het meteen een goed excuus was om mezelf af en toe te verwennen met lekker eten een goed glas wijn en een chocolaatje op zijn tijd. Ze glimlachte en beaamde dat dat inderdaad een doelmatige manier was om op je gewicht te blijven en meer van het leven te genieten. Terwijl Jolene de ene straat na de andere straat doorreed vroeg ik haar op mijn beurt of ze vaak met de honden in dat gedeelte van het bos liep omdat we elkaar niet eerder hadden ontmoet. ‘Ja’, antwoordde ze, ‘ik heb een flink aantal uren met ze getraind en dat heeft zijn vruchten afgeworpen. De laatste paar maanden loop ik wel meer met ze in dat gebied. Sinds mijn inmiddels ex vriendje er vandoor is gegaan en heb ik me over onze hondjes ontfermd. Daardoor kom ik veel vaker in beweging. Ik werk namelijk in wisseldiensten in het stads ziekenhuis en het verschil in dag- en nacht ritme bezorgt me soms vreetbuien. Dus net als bij jou hardlopen helpt, helpt dit wandelen mij ook om mijn gewicht op peil te houden’.’ Hoe doe je dat dan met je honden als je in nachtdiensten moet werken en overdag slaapt?’ vroeg ik.
‘Nou, dat valt wel mee hoor’, zei Jolene, ‘ik werk parttime en gelukkig kan ik terugvallen op mijn buurvrouw als Google en Pamper uit gelaten moet worden’. Ik moest glimlachen aan de leuke namen die Jolene aan de honden had gegeven. ‘Wat is het eigenlijk voor ras?’ vroeg ik Jolene. ‘Cocker Spaniel’, zei Jolene. ‘Het zijn 2 lieverds die heel goed luisteren en aanhankelijk zijn’. ‘Zo, we zijn er’, zei Jolene een volgende straat indraaiend en ze stopte voor een rijtje nieuwbouw woningen van 3 hoog. We stapten uit en Jolene deed de honden de halsbanden en riem om. ‘Ik woon daar’, wees Jolene op een appartement halverwege het blok waar een gekleurd zonnescherm voor het raam hing. ‘Loop je mee?’