De onvergetelijke vrijdagmiddag gaat verder.
Hans, met zijn indrukwekkende gestalte, vraagt plotseling: “Gaat het nog allemaal?” Met een glimlach op mijn gezicht antwoord ik: “Jaja, ik vind het fantastisch.” Ik voel een opwelling van dankbaarheid en vertrouwen. “Mag ik zeggen dat ik me heerlijk voel?” vraag ik aan Hans. Hans knikt. “Natuurlijk mag dat, Stan. Ik vind het fantastisch om te horen dat het lekker voelt. Je bent een fantastische jongen.” Zijn woorden raken me diep. Het is niet alleen het compliment, maar ook het gevoel van erkenning dat de dikke man me geeft. “Ik ben blij dat ik dit speciale moment met jou mag delen,” vervolgt Hans. “Ik hoop dat je er iets aan hebt gehad. Ik heb dat in elk geval nooit gekregen, weet je. Ik moest het allemaal zelf uitzoeken. De eerste keer was dramatisch, maar laten we daar niet te ver op ingaan.”
Het feit dat hij dit ook speciaal vindt, maakt me alleen maar geiler. Ik voel een lichte rilling over mijn rug gaan als ik Hans hoor zeggen: “Ben je er klaar voor?” Hij kijkt me aan met een mengeling van zorg en vastberadenheid in zijn ogen. “Het kan misschien een beetje pijn doen de eerste keer,” vervolgt hij, “maar verwittig me als je je er niet gemakkelijk bij voelt.” Ik haal diep adem en probeer mijn zenuwen te bedwingen. Dit is een moment waar ik al een tijdje naartoe heb gewerkt en ik weet dat ik er klaar voor ben. Ik ken Hans al mijn hele leven en ik vertrouw hem volledig. “Het is oké,” antwoord ik met een zelfverzekerde glimlach. “Ik ben er klaar voor.” Hans knikt en plaatst zijn hand geruststellend op mijn schouder. “Goed,” zegt hij. “Laten we beginnen.”
“Ga maar op bed liggen,” zegt hij met een geruststellende stem. Ik doe wat hij vraagt en voel mijn hart sneller kloppen terwijl ik mezelf neerleg, mijn rug tegen de zachte matras. Hij komt dichterbij en ik voel hoe hij zijn eikel tegen mijn strakke holletje drukt. Een rilling gaat door mijn lichaam, maar niet van angst. Het voelt vreemd, maar niet onaangenaam. Langzaam en voorzichtig begint hij dieper door te drukken, zijn ogen nog steeds op de mijne gericht, alsof hij elk signaal van ongemak wil opvangen. Met enkele kleine bewegingen gaat hij heen en weer, zijn imposante lichaam beweegt soepel en gecontroleerd. Ik merk dat mijn aanvankelijke spanning langzaam wegebt. Zijn aanrakingen zijn teder en de pijn die ik verwacht had, blijft uit. Het is een intense ervaring, een mengeling van nieuwe sensaties en emoties die ik nog nooit eerder heb gevoeld.
Hans blijft me zachtjes heen en weer bewegen, zijn aandacht volledig op mij gericht. Zijn kalme ademhaling en rustige bewegingen geven me een gevoel van veiligheid en vertrouwen. Langzaam begin ik mezelf te ontspannen, de spanning in mijn spieren neemt af en ik laat me meevoeren door het ritme van zijn stoten. Ik voel hoe mijn eigen kleine pikje, liggend op mijn buik, meebeweegt, hard en verlangend, terwijl hij diep in me doordringt. De ruimte om ons heen lijkt te vervagen, het enige wat nog telt is dit moment tussen ons twee.
Zijn dikke lul voelt zo groot in me, maar hij gaat langzaam en voorzichtig. Ik voel elke centimeter van hem, mijn anus spant zich rond zijn harde lid. Hij duwt diep en trekt zich dan weer terug, steeds weer opnieuw. Het gevoel van zijn pik die diep in me beweegt, maakt me duizelig van genot. Ik begin zachtjes te kreunen, mijn ademhaling versnelt. Hans, met zijn behaarde borst en buik, blijft me zachtjes neuken, zijn grote lichaam voelt beschermend en warm aan. Ik weet dat ik in goede handen ben en dat we dit samen konden doen. De zorgen die ik had, verdwijnen beetje bij beetje en maken plaats voor een gevoel van verbondenheid en overgave. Het duurt niet lang voordat ik besef dat dit niet alleen een fysieke ervaring is, maar ook een emotionele. Het vertrouwen en de intimiteit die we delen, maakt deze ervaring veel betekenisvoller dan ik me ooit had kunnen voorstellen.
“Mag ik klaarkomen?” vraagt Hans, zijn stem zacht maar intens. Ik kijk hem aan en vraag: “Kan dat kwaad?” “Nee,” antwoordt hij geruststellend, “we doen het toch veilig.” “Oké, doe maar,” zeg ik. Met enkele luide kreunen komt hij klaar, zijn hele lichaam schokt van genot. Hij laat een stevige lading los. Ondanks de situatie voel ik me ook verbonden met hem. Wanneer hij klaar is, komt hij naast me liggen, zijn ademhaling langzaam weer normaal. “Je hebt het fantastisch gedaan,” zegt hij met een warme glimlach. “Ik hoop dat je het leuk vond en als je wil, mag je het ook eens bij mij proberen.”
Zijn intussen weer kleiner geworden lul hangt slap onder zijn hangbuik, met sperma dat nog van zijn eikel druipt. “Lik je het nog even af?” vraagt hij zachtjes. “Ja,” antwoord ik enthousiast, terwijl ik me klaarmaak om ook zijn grot van Alibaba te betreden.
“Laten we het voorzichtig doen, niet te hard gaan,” zegt hij. “Ik weet uit ervaring dat je als jonge hengst hard tekeer kan gaan. Volg gewoon mijn tempo.” Met een mengeling van spanning en opwinding sta ik voor zijn anus en druk voorzichtig met mijn stijve pikje tegen zijn toegangspoort. Dit is een moment waar ik nu al een tijdje naar uitkijk. “Doe maar Stan,” moedigt hij me aan. Ik stop mijn lid in hem, maar het voelt onvertrouwd aan, een gevoel dat ik niet meteen kan thuisbrengen. Uit schrik haal ik mijn piemel er weer uit. Hij kijkt bezorgd en vraagt: “Wat scheelt er? Als je niet durft, hoef je niet hoor, het is niet erg. We kunnen het heus nog een volgende keer proberen als je dat wil.” Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik wil het nu doen, vooral nu mijn ouders niet thuis zijn. Plotseling sla ik volledig in paniek en voel tranen opkomen. Ze rollen over mijn wangen en hij neemt me in zijn armen. Onze dikke buiken wrijven tegen elkaar, en ook onze penissen maken contact. Hij stelt me gerust: “Het is niet erg om wat schrik te hebben.”
“Misschien moeten we het eventjes uitstellen,” stelt hij voor, hoewel ik het niet echt wil. “Maar het kan niet,” zeg ik, “ik wil het proberen.” Hij kijkt me aan en zegt: “Ik vermoed dat je er nog niet volledig klaar voor bent. We kunnen hier beter stoppen, anders krijg je er misschien later spijt van.” Hij stelt me gerust en we liggen naast elkaar in bed. Hij geeft me een kus op het voorhoofd en wrijft over mijn buikje. “Je hebt het echt goed gedaan hoor, voor de eerste keer.” “Dank je wel dat je er voor me bent,” zeg ik hem. Een glimlach verschijnt op zijn gezicht. “Gaan we om af te sluiten toch nog even die erectie ongedaan maken?” vraagt hij, en ik krijg een flashback naar het doktersbezoek met Bernard. Hij neemt de condoom van mijn pikje af. “Dat kan wat ongemakkelijk voelen,” waarschuwt hij. Hij gaat ritmisch tekeer en binnen enkele seconden kom ik opnieuw klaar, mijn zaad spuit uit mijn stijve lul.
“Dankjewel, Hans,” zeg ik, “ik ben heel blij dat ik dit met jou heb mogen delen.” Hij knikt begrijpend. “Ik heb er ook van genoten hoor, het is zeker voor herhaling vatbaar. Maar, de voorbije weken moeten niet gemakkelijk voor jou geweest zijn.” Ik knik terug. “Ik heb met veel stress rondgelopen, maar ik ben blij dat ik het met iemand heb kunnen delen.” Met een kusje op mijn wang staan we beiden op en beginnen we onze kleren weer aan te trekken. Terwijl ik mijn kleding recht trek, kijk ik trots naar wat ik de afgelopen minuten heb gepresteerd. Het voelt als een overwinning, niet alleen vanwege de fysieke daad, maar ook vanwege de emotionele stap die ik heb gezet.
Hans, met zijn imposante bierbuik en rustige uitstraling, is precies het soort persoon waar ik me bij op mijn gemak voel. Het idee dat ik het bed heb mogen delen met iemand zoals hij, iemand die zo begripvol en geduldig is, maakt me trots en tevreden. Terwijl we ons aankleden, voel ik een diepe verbondenheid en een gevoel van opluchting. “Met inseminator Hans heb ik het bed mogen delen,” denk ik bij mezelf, “de man met een imposante bierbuik, helemaal mijn type.” Het was een ervaring die ik nooit zal vergeten, en ik ben dankbaar dat ik het met hem heb mogen beleven.
Ik maak het bed van mijn ouders netjes op zoals het was en we lopen naar beneden. Hans gaat terug richting de stallen, waar de inseminatie van de koeien nog moet gebeuren.
Plots zie ik de auto van mijn ouders de oprit opdraaien. Ze zijn terug van hun reisje naar Nederland. “Hey Hans,” roept mijn moeder enthousiast als ze hem ziet. Mijn vader vult aan: “Ben je hier nu nog? Het is al laat op de avond, normaal ben je toch al weg.” Hans glimlacht en zegt: “Ja, ik ben wat later toegekomen vandaag, mijn excuses. Maar Stan heeft me goed geholpen.” Hij knipoogt naar me, en ik voel een warme gloed van trots door me heen gaan. “Ah, mijne jongen,” zegt mijn vader trots, “dat is een echte man geworden, hè.” Ik kan mijn glimlach niet verbergen en kijk naar Hans, die ook een tevreden glimlach op zijn gezicht heeft. Terwijl mijn ouders hun spullen uitladen, voel ik een diepe voldoening en verbondenheid met Hans, wetende dat we iets speciaals hebben gedeeld en dat hij me echt waardeert.
Ik leun tegen de staldeur, de koele avondlucht streelt mijn gezicht terwijl ik naar Hans kijk. Zijn ogen lijken een verhaal te vertellen dat zijn lippen niet durven uit te spreken. “Hans,” begin ik aarzelend, “ik vraag me gewoon af of ik ooit zal kunnen zeggen dat ik misschien op jongens val tegen mijn vader.” Mijn woorden klinken in de stille stallen. Hans zet een stap dichterbij en legt zijn hand op mijn schouder. “Hij hoeft dat toch niet te weten,” antwoordt hij zachtjes. Ik zie begrip in zijn ogen, alsof hij mijn innerlijke strijd kent. “Ik ben al jaren vrijgezel of dat is toch wat iedereen denkt van mij, dat terwijl ik een boeiend seksleven heb hoor. Doordat ik vrijgezel ben doe ik het waar, wanneer en met wie ik wil. Wil ik het bed delen met een knappe jongen zoals jou Stan of vanavond het bed induiken met een hoertje vanachter het raam, niemand hoeft het ooit te weten of heeft er zaken mee”.
Ik val uit de lucht door zijn bekentenis en de twijfel blijft knagen. “Maar hoe lang kan ik dit verborgen houden? Wat als hij er ooit achter komt?” Hans haalt zijn schouders op. “Misschien zal hij het nooit weten,” zegt hij. “Sommige dingen hoeven niet altijd uitgesproken te worden, vooral niet als ze anderen pijn kunnen doen.” Zijn woorden dringen langzaam tot me door. Misschien heeft hij gelijk. Misschien is het beter om mijn vader in zijn bubbel van verwachtingen te laten, zelfs als dat betekent dat ik een deel van mezelf moet verbergen. Maar ergens diep van binnen voelt het alsof ik mezelf verloochen. Alsof ik niet echt leef, maar slechts een rol speel die anderen van me verwachten. Ik wil niet langer vastzitten in de kooi van andermans oordelen en vooroordelen. “Hans,” zeg ik vastbesloten, “ik wil niet langer leven in de schaduw van mijn vaders verwachtingen. Ik wil vrij zijn om te zijn wie ik ben, zonder me te hoeven verbergen.” Hans glimlacht, een bemoedigende blik in zijn ogen. “Je bent moedig, Stan,” zegt hij. “En ik zal er altijd voor je zijn, wat er ook gebeurt.” Zijn woorden geven me kracht. Ik weet dat de weg voor me niet gemakkelijk zal zijn, maar ik ben vastbesloten om mijn eigen pad te volgen, zelfs als dat betekent dat ik afscheid moet nemen van de veiligheid van de schaduw en de sprong moet wagen in het onbekende licht.
Terwijl Hans zijn woorden tot me richt, voel ik een mengeling van emoties door me heen gaan. Zijn openheid over zijn seksualiteit en zijn levensstijl wekt een nieuwsgierigheid in me op die ik niet kan negeren. Maar tegelijkertijd voel ik een steek van teleurstelling bij zijn uitleg over de aard van onze relatie. Het idee dat ik slechts een van de vele avonturen ben in Hans’ leven, raakt me wel diep. Ik had gehoopt op iets meer dan alleen maar fysieke verbondenheid, iets dat verder reikt dan vluchtige ontmoetingen in het duister. Ik wilde een connectie, een diepgaande relatie die gebaseerd is op wederzijds begrip en genegenheid. Terwijl Hans opnieuw zijn gedachten deelt, probeer ik mijn teleurstelling te verbergen. Ik knik instemmend, alsof ik begrijp wat hij bedoelt, maar van binnen voel ik een storm van emoties woeden. Ik wil niet alleen maar een moment in zijn leven zijn, ik wil meer zijn dan dat. Maar Hans’ woorden dringen langzaam door tot mijn bewustzijn. Hij is eerlijk over zijn grenzen en zijn behoefte aan vrijheid. Ik moet zijn keuze respecteren, zelfs als het mijn eigen verlangens in de weg staat.
Toch voel ik me verscheurd. Aan de ene kant waardeer ik zijn oprechtheid en zijn bereidheid om me te leren kennen, maar aan de andere kant kan ik de teleurstelling niet negeren. Het gevoel dat ik niet genoeg ben, dat ik slechts een tijdelijke afleiding ben in zijn leven, knaagt aan me. Maar voor nu onderdruk ik die gevoelens en glimlach ik zwakjes naar Hans. Misschien is dit alles wat we kunnen hebben, misschien is dit alles wat we nodig hebben. Misschien is het genoeg. Maar ergens diep van binnen blijft er een sprankje hoop branden, een verlangen naar iets meer, iets echters. En misschien, heel misschien, zal dat ooit werkelijkheid worden.
Ik voel een golf van opluchting door me heen gaan terwijl me in zijn armen neemt. Het gewicht van de verwachtingen van mijn vader lijken plotseling wat lichter te worden, nu ik iemand gevonden heb die me begrijpt en accepteert zoals ik ben. Toch blijft er een zweem van twijfel hangen in mijn gedachten. Ik heb altijd gedacht dat mijn leven volgens een vast stramien zou verlopen: trouwen, kinderen krijgen, een gezin stichten. Maar nu, met Hans aan mijn zijde, begin ik te beseffen dat geluk vele vormen kan aannemen. Misschien is mijn pad niet zo voorspelbaar als ik altijd had gedacht, en misschien is dat juist wel de schoonheid ervan. Terwijl ik daar staan, in elkaars omhelzing, voel ik een warme gloed van hoop en vertrouwen door me heen stromen. Misschien is het tijd om mijn eigen weg te vinden, weg van de verwachtingen van anderen en naar het pad dat zijn hart hem wijst. Met Hans aan mijn zijde voelt dat pad niet langer zo angstaanjagend en onbekend. Hans voelt mijn penis tegen de zijne drukken, “Dat zal voor een volgende keer zijn, man,” knipoogt hij. “Volgende week ben ik er weer en we hebben nog een les tegoed, wie weet.” Ik kan nu al niet meer wachten.
Plots hoor ik mijn moeder in de verte. “Stan, wat heb jij gedaan?!”