De mysterieuze voetbalploeg (3)

In een waas rij ik naar huis, mijn gedachten tollend over alles wat er zojuist is gebeurd. De aanrakingen van Bernard echoën nog steeds in mijn hoofd. De geur van vers gemaaide gras vermengt zich met de warme lucht terwijl ik mijn fiets in de schuur zet. In de verte hoor ik het vertrouwde geluid van de koeien die loeien in de wei, en instinctief weet ik dat ik thuis ben. Binnen in de keuken is mijn moeder bezig met de afwas, het geluid van klotsend water en kletterende borden vult de kamer.
Mijn ouders, ook allebei vrij zwaar gebouwd, zijn al jarenlang de steunpilaren van deze boerderij. Mijn moeder Ann, in de bloei van haar leven en begin de 40, heeft een vriendelijk gezicht, omgeven door een wolk van krullend haar dat ze altijd in een nette knot draagt. Haar schort, versierd met bloemmotieven, hangt losjes om haar middel terwijl ze druk bezig is met de afwas. Mijn vader Chris, met zijn grijze baard en donkergroene hemd, ligt snurkend uit te rusten in de zetel.

“Hey mama,” begroet ik haar terwijl ik de keuken binnenloop. Ze kijkt op van de afwas en haar gezicht breekt in een brede glimlach bij het zien van mij. “Hey schat,” antwoordt ze met warmte in haar stem. “Je bent al thuis. Hoe was het?” Ik aarzel even, nog steeds in de war door alles wat er vandaag is gebeurd. “Het was… interessant,” mompel ik terwijl ik mijn woorden kies. “Ik heb vandaag een medisch onderzoek voor mijn nieuwe voetbalploeg.” Mijn moeder stopt even met afwassen en kijkt me bezorgd aan. “Oh? Is alles in orde?” vraagt ze, haar handen rustend in het sop. Ik knik langzaam. “Ja, alles is in orde,” bevestig ik, terwijl ik me voorbereid op het nieuws dat ik haar ga vertellen. “Maar er is meer… Ik ben gevraagd om lid te worden van het voetbalteam van OBEES. Iemand heeft me uitgenodigd om mee te spelen.” Een glimlach van oprechte vreugde verspreidt zich over het gezicht van mijn moeder terwijl ze haar handen afdroogt. “OBEES?” herhaalt ze, haar ogen wijd opengesperd van verbazing. “Dat is wel een beetje een vreemde naam voor een voetbalploeg, maar hoe dan ook ik ben trots op jou.” Ik glimlach zwakjes, blij dat mijn moeder positief reageert op het nieuws. “Ja, het is een leuke kans,” geef ik toe, terwijl ik mijn gedachten probeer te ordenen. “Ik ben blij dat ze mij hebben gevraagd.” Mijn moeder kijkt me recht in de ogen, haar blik vol trots. “Je vader zal zo blij zijn als ik hem vertel dat je bij een ander team gaat spelen,” zegt ze, haar hand op mijn schouder leggend. “Mama,” begin ik aarzelend, terwijl ik haar bezorgde blik ontmoet, “ik denk niet dat papa hier echt in geïnteresseerd zal zijn. Het maakt hem allemaal niet uit.” Mijn moeder knikt begrijpend, haar blik vol medeleven. “Misschien heeft hij gewoon wat tijd nodig om te wennen aan het idee,” stelt ze voor, haar stem vol hoop.

Ik besluit het onderwerp te veranderen en trek het nieuwe voetbalshirt uit mijn tas. “Kijk,” zeg ik enthousiast terwijl ik het shirt omhoog houd, “wil je mijn nieuwe shirt zien?” Mijn moeder glimlacht en knikt, haar nieuwsgierigheid gewekt. Het shirt is vernieuwd, nog steeds geel met groene accenten, maar nu pronkt er een sponsor op de voorkant: Toys4Everyone. “Ah, leuk, een speelgoedwinkel,” merkt mijn moeder op, haar Engelse kennis verrast me. Ik knik instemmend, hoewel ik me begin af te vragen waarom ik die winkel niet ken. Op de achterkant van het shirt staat een rugnummer: 69. Ik frons mijn wenkbrauwen, verbaasd omdat ik altijd nummer 18 had gedragen. “Het mag eens vernieuwen, dacht ik dan,” zeg ik terwijl ik mijn verbazing probeer te verbergen. Mijn moeder knikt begrijpend, maar haar aandacht wordt snel getrokken naar de naam boven het nummer. “Spektiet,” leest ze voor, haar stem vol verwarring. Geschrokken steek ik het shirt snel weg, mompelend dat het een drukfout moet zijn. Mijn moeder kijkt me bezorgd aan, maar voor ik iets kan zeggen, wordt onze aandacht afgeleid door gestommel in de woonkamer. Mijn vader is wakker geworden en wanneer ik het shirt heb weggestoken zie ik iets onder het shirt liggen wat absoluut niet gezien mag worden. Paniek overvalt me terwijl ik besef dat die zak zo snel mogelijk uit de woonkamer moet verdwijnen, voordat iemand de inhoud ervan ziet. Mijn vader is nog te veel in slaapmodus om iets toe te zeggen, en ik zie mijn kans schoon. Zonder aarzeling ren ik via de trap zo vlug mogelijk naar boven, de zak stevig vastgeklemd in mijn hand. Mijn hart bonst in mijn keel terwijl ik hoop dat er niets uit de zak is gevallen en dat niemand iets heeft opgemerkt. Elk geluid lijkt luider dan normaal terwijl ik de trap op storm, vastbesloten om de inhoud van de zak veilig te stellen voordat iemand erachter komt wat er aan de hand is.

Na deze voormiddag wist ik al dat ik in een vreemde situatie was beland. Met een mengeling van nieuwsgierigheid en zenuwen begin ik meteen door de spullen te zoeken, mijn hart bonzend in mijn keel. Het eerste wat mijn aandacht trekt, is de brief die bovenop de stapel ligt. Met bonkend hart lees ik de woorden:

“Liefste Stan

Welkom bij ons team. We zijn verheugd om jou aan boord te hebben. Zoals je misschien hebt opgemerkt, is ons team een beetje anders dan gebruikelijk. We houden van openheid en eerlijkheid, en we verwachten hetzelfde van jou. Maar voordat je verder gaat, willen we dat je begrijpt waar we voor staan.

Na onze wedstrijden, is er een traditie die we in ere houden. Een jong kalfje zoals jij is altijd een welkome aanvulling op ons team na zo’n inspannende wedstrijd. We komen samen om te ontspannen en te genieten van elkaars gezelschap op een unieke manier. En ja, we willen het jonge kalfje ook wel eens melken. We willen dat je je comfortabel voelt bij ons en dat je begrijpt dat we een hecht team zijn. We merken dat je nog wat verlegen bent en nog niet veel ervaring hebt. Maar maak je geen zorgen, we kunnen je alles leren wat je moet weten.

Om je verder te helpen, wat meer te leren over onze traditie, hebben we alles wat je moet weten opgeslagen op de USB-stick die je in deze tas vindt. Neem de tijd om alles door te nemen en als je vragen hebt, aarzel dan niet om ze te stellen. En vergeet niet van te zwijgen hé.

Hete groeten
Het OBEES-team”

De woorden brengen me helemaal van de kaart. Maar mijn nieuwsgierigheid wordt al snel geprikkeld door het volgende item in de tas: een polaroid. Mijn hartslag versnelt terwijl ik deze omdraai, niet wetende wat ik kan verwachten. Wat ik zie, doet mijn ogen bijna uit hun kassen springen. Het zijn de teamleden, afgebeeld op een manier die ik nooit had verwacht. Ze staan allemaal naakt op de foto, naast elkaar, met een flinke erectie. Een warme blos kruipt over mijn wangen terwijl ik naar het beeld staar, mijn ademhaling versnelt bij het zien van hun mollige lichamen en opgewonden staat.

Hoewel ik verrast ben door de expliciete afbeelding, voel ik een onverwachte aantrekkingskracht. Mijn ogen dwalen over de contouren van hun lichamen, terwijl mijn gedachten afdwalen naar verboden verlangens. Ik kan niet ontkennen dat er een deel van me is dat dit tafereel verrassend opwindend vindt. Ik ervaar een opmerkelijke sensatie, een erg krachtig gevoel van opwinding dat door mijn lichaam stroomt, waardoor mijn lichaam reageert met een sterke reactie. Ik herinner me het advies van dokter Bernard daarnet en besluit zijn wijze raad op te volgen. Met een kalme handeling neem ik mijn geslachtsorgaan, die ondertussen loodrecht staat onder mijn jeansbroek, vast en volg zijn instructies op. De handeling is intens, maar tegelijkertijd verrijkend. Een gevoel van zalige bevrediging overspoelt me, en na enkele ogenblikken bereik ik een hoogtepunt. Het witte spul komt terecht op mijn dikke buik, ik probeer het zorgvuldig weg te vegen met een papieren doekje. Dit onverwachte genot smaakt naar meer. Na dit bevredigende moment ga ik verder met de kennismaking met de verschillende spullen.

Terwijl ik daar lig, gevangen in een draaikolk van emoties, besef ik dat deze ontdekking mijn wereld op zijn kop heeft gezet. Wat voor team heb ik in godsnaam betreden? Wat is hier aan de hand? Terwijl ik worstel met mijn verwarde gevoelens, dringt de realiteit van de situatie langzaam tot me door, en ik weet dat mijn leven nooit meer hetzelfde zal zijn.
Mijn handen trillen lichtjes terwijl ik de tas doorzoek, mijn blik gefixeerd op de opmerkelijke inhoud. Ik vind een Gillette scheermes, met een glanzend zilveren blad. Het contrasteert scherp met het romige wit van het scheerschuimflesje. De felle kleuren van de verpakkingen lijken bijna uit de tas te springen, terwijl mijn gedachten zich verstrikt in de vraag waarom ik überhaupt scheerspullen nodig zou hebben. Ik heb amper gezichtshaar… Of zouden ze willen dat ik mij vanonder scheer? Ik heb inderdaad wat beginnend schaamhaar. Plots krijg ik een flashback van het douchemoment met het team, toen waren de struise mannen allemaal gladgeschoren.

Er ligt een Durex-doosje naast, het kleurrijke ontwerp en de verleidelijke verpakking roept enerzijds nieuwsgierigheid en anderzijds ongemak op. Ik weet dat het iets met seks te maken heeft, maar seks heeft me nooit echt geïnteresseerd. Ik moet het nog allemaal ontdekken, denk ik. Ik herinner me dat ik vroeger wel eens waterballonnen maakte van condooms, maar dit is vast niet waarvoor ze bedoeld zijn.

Ik ga verder in de sporttas en ik zie een object in de vorm van een penis, maar het lijkt niet op de mijne. Deze is veel groter en langer dan de mijne, en het voelt vreemd aan mijn hand. Het is glad en glanzend, van een vreemd roze kleur die doet denken aan een zonsondergang. Als ik erop druk, buigt het een beetje mee, alsof het leeft. Het voelt vreemd aan mijn hand, koud en tegelijkertijd zacht. Ik kan me niet voorstellen waarvoor het bedoeld is. Misschien een soort beeldje om op mijn plank te zetten? Maar dan begint het te bewegen, te trillen in mijn hand. Het geeft me een ongemakkelijk gevoel, en ik laat het snel los, alsof het me zou bijten als ik te lang zou vasthouden.”

Vervolgens stuit ik op een soort dagboek. Het boek is versierd met een opvallende, diepzwarte kaft, waarop in glanzende letters de woorden “Geheimen van OBEES” prijken. Als ik het open, onthullen de pagina’s een wereld van intieme details en persoonlijke bekentenissen van alle teamleden, geschreven in een krullend handschrift dat me intrigeert en tegelijkertijd verontrust.

Naast het dagboek vind ik een waardebon van vijftig euro voor Toys4Everyone, bedoeld voor “stoute speeltjes”. Ik probeer me voor te stellen waarom speeltjes als stout worden beschouwd, maar het antwoord ontglipt me. Na een snelle zoekopdracht op internet, besef ik dat Toys4Everyone geen gewone speelgoedwinkel is, maar een winkel voor erotisch speelgoed. De gedachte dat ik daar ook een bijdrage aan heb geleverd, doet me lichtelijk blozen. Ik hoop alleen maar dat mijn moeder niet besluit om op te zoeken wat deze winkel precies verkoopt. Het wordt me ook langzaam duidelijk dat ik een dildo heb gekregen.

Terwijl ik dieper in de tas graaf, voel ik iets kleins en hards aan mijn vingers. Met een frons trek ik het voorwerp tevoorschijn en ontdek tot mijn verbazing een klein doosje met blauwe snoepjes erin. Een plakkertje op het doosje trekt meteen mijn aandacht. Er staat geschreven: “Voorzichtig Stanneman, enkel in noodgevallen.” Mijn nieuwsgierigheid wordt aangewakkerd door de mysterieuze waarschuwing, maar ik kan me niet voorstellen waarom snoepjes als deze alleen in noodgevallen zouden worden gebruikt. Terwijl ik het doosje bestudeer, beginnen er vage herinneringen aan de oppervlakte te borrelen. Ik herinner me vaag dat ik deze blauwe pilletjes eerder heb gezien, tijdens het avondeten aan tafel. Mijn vader neemt ze altijd op vrijdagavonden in, maar ik had er nooit echt bij stilgestaan wat ze precies waren. Een plotselinge ingeving doet me besluiten om naar beneden te gaan, naar de medicijnkast in de badkamer. Daar aangekomen, open ik de kast en mijn ogen vallen meteen op een potje met blauwe pillen erin. Met een zucht van herkenning pak ik het potje en lees de bijsluiter aandachtig door. Mijn hart slaat een slag over terwijl ik tot de ontdekking kom dat het om Viagra gaat, een medicijn waarvan je een erectie gaat krijgen. Walging overvalt me bij de gedachte aan mijn ouders die deze pillen gebruiken. Bah, denk ik, mijn ouders zijn nog seksueel actief. Ik hoop maar dat er geen kinderen meer van komen. Ik heb liever geen broertje of zusje meer. Ik ben liever alleen. Met een zucht van opluchting en afkeer berg ik het potje weer op in de medicijnkast en sluit de deur.

Als laatste vind ik de USB-stick, klein en onopvallend tussen de andere voorwerpen. Het gladde plastic voelt koel aan in mijn hand, terwijl ik me afvraag welke geheimen erop verborgen liggen. De gedachte om naar de bibliotheek te gaan om de inhoud te bekijken, lijkt steeds aantrekkelijker te worden, als een uitweg uit deze vreemde en verontrustende situatie.

Na het ontdekken van de stick, besef ik plotseling dat ik de inhoud van de zak zo snel mogelijk moet verstoppen voordat mijn vader me roept om te helpen met de koeien te melken. Mijn hart slaat een slag over terwijl ik me haast om de tas weer dicht te ritsen en snel een goede verstopplaats te vinden. Een plotselinge ingeving schiet door mijn hoofd terwijl ik me herinner dat er een losse plank in de vloer van de zolder zit, een overblijfsel van een oude verbouwing. Zonder verder na te denken, haast ik me naar de zolder en schuif ik de tapijten opzij om bij de losse plank te komen. Met een snelle beweging trek ik de plank omhoog en zie ik de ruimte eronder, perfect voor het verbergen van de tas en zijn inhoud. Ik duw de tas zo ver mogelijk onder de vloer en leg de plank voorzichtig weer terug op zijn plek, zodat het lijkt alsof er niets is gebeurd. Mijn handen trillen lichtjes van de adrenaline terwijl ik opsta en naar de deur loop, klaar om naar beneden te gaan en mijn vader te helpen met de koeien. Een gevoel van opluchting overspoelt me terwijl ik besef dat ik de inhoud van de tas veilig heb verborgen, voorlopig weg van nieuwsgierige ogen en vragende blikken. Met een vastberaden stap verlaat ik de zolder en haast ik me naar beneden, vastbesloten om te doen alsof er niets aan de hand is.

Maar in mijn achterhoofd blijft de gedachte aan de verborgen geheimen en vreemde ontdekkingen, wachtend om te worden onthuld en geconfronteerd in de toekomst.