De mysterieuze voetbalploeg (2)

Zaterdagmiddag, half twaalf.
De zon schijnt fel terwijl ik mijn weg door de straten van onze kleine gemeente fiets. De frisse lucht voelt verkwikkend aan en mijn hart bonst van de opwinding voor het medische onderzoek dat ik straks zal ondergaan. Ik moet toegeven dat ik een beetje nerveus ben, maar ik ben vastbesloten om te laten zien dat ik fit genoeg ben om deel uit te maken van het OBEES-voetbalteam. Ik tel de huisnummers terwijl ik door de Dorpstraat fiets, 1, 3, 5… hier moet het zijn. Ik kom tot stilstand voor een prachtig wit geschilderd herenhuis, met aan de deur een glanzend gouden bordje waarop staat “Bernard De Decker, huisarts”. Dit is de plek waar ik moet zijn voor mijn medische keuring.

Met een zenuwachtige glimlach stap ik van mijn fiets en loop ik naar binnen. De wachtzaal is rustig, slechts twee andere mensen zitten te wachten. Aan de ene kant van de wachtkamer zit een zwangere vrouw, haar handen rustend op haar bolle buik. Aan de andere kant zit een man die stevig verkouden is, zijn neus rood en zijn ogen waterig terwijl hij af en toe een diepe snuif neemt. Ik neem plaats op een van de vrije stoelen en laat mijn blik door de kamer dwalen. De muren zijn geschilderd in een rustgevende tint blauw en er hangt een kalme sfeer in de ruimte. Ik voel mijn hartslag vertragen terwijl ik wacht op het moment dat ze me binnenlaten voor mijn onderzoek.

Het duurt niet lang voordat de verpleegkundige me komt halen. Ze heeft een vriendelijk gezicht en een geruststellende glimlach, maar er ligt ook iets mysterieus in haar ogen. Bernard zegt iets tegen haar voordat ze me binnenleidt, een kort gesprek dat me niet ontgaat. “Wat dacht je ervan, lieverd?” hoor ik Bernard zeggen tegen de verpleegster, die zijn vrouw blijkt te zijn. “Je mag naar boven gaan en alvast beginnen met het eten klaarmaken. Ik denk dat Stan en ik hier nog wel even bezig zullen zijn.” Zijn vrouw knikt begrijpend en staat op. “Goed idee,” antwoordt ze terwijl ze me nog een bemoedigende glimlach schenkt. “Succes, Stan!”

Met een knikje van dankbaarheid kijk ik haar na terwijl ze de kamer verlaat. Nu zijn Bernard en ik alleen, wat me een lichte opluchting geeft. Toch blijft er een vreemd gevoel hangen in de kamer wanneer hij de deur sluit. Maar ik schud de gedachte snel van me af en richt mijn aandacht weer op het medische onderzoek dat voor me ligt.

Bernard begint het gesprek met wat algemene vragen over mijn gezondheid en familieachtergrond. “Hoe gaat het met je, Stan?” vraagt hij met een vriendelijke glimlach. “Heb je last van bepaalde gezondheidsproblemen waarvan ik op de hoogte moet zijn?” Ik schud mijn hoofd en antwoord: “Nee, dokter, ik voel me over het algemeen prima. Geen grote gezondheidsproblemen waar ik me zorgen over maak.”

Vervolgens gaat Bernard verder met wat persoonlijkere vragen, die me wat ongemakkelijk doen voelen. “Hoe is je relatie met je ouders?” vraagt hij plotseling, zijn stem rustig maar doordringend. Ik aarzel even voordat ik antwoord geef. “Nou, mijn relatie met mijn vader is niet echt top,” begin ik voorzichtig. “Hij is erg veeleisend en wil dat ik bijna altijd op de boerderij werk. Ik heb meer steun van mijn moeder, maar ze is ook druk met het werk op de boerderij.” Bernard knikt begrijpend. “Dat klinkt als een lastige situatie,” zegt hij op een kalme toon. “Het is belangrijk om een goede band te hebben met je ouders, maar soms is dat makkelijker gezegd dan gedaan.”

Dan komt de vraag die me het meest verrast: “Stan, voel je je aangetrokken tot mannen, vrouwen, of beide?” Bernard kijkt me recht in de ogen terwijl hij deze vraag stelt, zijn blik vastberaden maar niet oordelend. Ik voel een blos op mijn wangen verschijnen en ik weet niet goed hoe ik moet reageren. “Ik… uh… ik denk dat ik me voornamelijk aangetrokken voel tot vrouwen,” mompel ik uiteindelijk, mijn stem een beetje onzeker. Bernard kijkt me begrijpend aan na mijn antwoord en knikt langzaam. “Het kan soms moeilijk zijn op jouw leeftijd,” zegt hij bedachtzaam. “Je ontdekt nog veel over jezelf en je gevoelens, en dat is helemaal oké. Seksualiteit is een complex en persoonlijk onderwerp, en het is belangrijk om jezelf de ruimte te geven om het op jouw eigen tempo te ontdekken.”

Ik voel een zekere opluchting bij zijn begripvolle woorden, maar er blijft een zwaarte hangen in de lucht. “Ik wil wel graag kinderen later,” voeg ik er aarzelend aan toe, mijn gedachten teruggaan naar de verantwoordelijkheden van de boerderij en mijn rol daarin. “Maar ik denk niet dat mijn pa blij zou zijn als ik op mannen zou vallen. Hij ziet graag dat ik de boerderij voortzet en hij zou willen dat mijn kinderen dat later ook doen.” Bernard knikt begrijpend. “Het is begrijpelijk dat je je zorgen maakt over de reactie van je vader,” zegt hij op een bedachtzame toon. “Maar het belangrijkste is dat jij gelukkig bent en dat je jezelf kunt zijn. Je hebt recht op liefde en geluk, ongeacht wie je bent of waar je vandaan komt.” De woorden van hem brengen me een zekere rust, wetende dat hij mijn gevoelens serieus neemt en me steunt in mijn zoektocht naar mezelf. Met deze gedachten in mijn achterhoofd laat ik me ontspannen voor het medische onderzoek dat volgt.

Bernard kijkt me bedenkelijk aan en vervolgt dan met een andere vraag. “En hoe zit het met masturberen, Stan? Hoe vaak doe je dat?” Ik kijk hem verbaasd aan. “Masturberen? Wat is dat?” vraag ik, mijn verwarring duidelijk merkbaar. Bernard lijkt even verrast door mijn vraag, maar herstelt zich snel. “Oh, euh, dat is gewoon… spelen met jezelf, weet je wel?” probeert hij uit te leggen, een lichte blos op zijn wangen. Maar ik schud mijn hoofd, nog steeds in het duister tastend. “Sorry, ik begrijp het niet,” zeg ik eerlijk. “Wat bedoel je met spelen met jezelf?” Bernard lijkt even te aarzelen, alsof hij niet goed weet hoe hij verder moet gaan. “Eh, laten we er later op terugkomen,” mompelt hij uiteindelijk, zijn ogen even afwendend.

Hoewel ik nog steeds in het ongewisse ben over wat masturberen precies inhoudt, besluit ik er niet verder op door te vragen. Het lijkt me geen onderwerp voor dit moment, en ik vertrouw erop dat Bernard het op een geschikter moment zal uitleggen. Met deze gedachten laat ik het onderwerp rusten en richt ik me weer op het medische onderzoek dat volgt.

Na de ietwat vreemde vragen, gaat de dokter over tot de metingen. Hij begeleidt me naar een kleine ruimte achter een gordijn en geeft me instructies om mijn kleren uit te doen, met uitzondering van mijn onderbroek. Ik kleed me snel uit en loop weer naar buiten, waar Bernard al klaarstaat met een weegschaal. Hij geeft me een bemoedigend knikje terwijl ik op de weegschaal stap. De cijfers springen snel omhoog en stoppen bij 104,2 kilogram. Bernard glimlacht goedkeurend en wrijft over mijn dikke buik. “Goed zo, jongen,” zegt hij trots. “Ideaal voor onze ploeg. Je moet namelijk minstens honderd kilogram wegen.” Ik voel me opgelucht bij zijn woorden en glimlach breed. Het voelt goed om te weten dat ik aan de vreemde verwachtingen voldoe en een waardevolle aanwinst kan zijn voor het team.

Plotseling merkt Bernard iets op. Hij ziet de opgewekte erectie die zijn wrijving over mijn buik heeft veroorzaakt. Ik voel me gegeneerd en probeer het te verbergen, maar het is te laat. De oude man merkt het op en knipoogt naar me. “Daar ben je ook gezond,” zegt hij met een lichte grijns, terwijl hij zijn hand terugtrekt. Ik voel me rood worden van schaamte, maar tegelijkertijd ook een vreemde opluchting dat hij er zo luchtig over doet.

Ik probeer het ongemakkelijke moment van de erectie snel achter me te laten en me te concentreren op het verdere verloop van het medisch onderzoek. Ik wil er niet te veel over nadenken en gewoon doorgaan. Bernard gaat verder met de metingen en neemt een meetlint om mijn lichaamslengte te meten. “175,2 centimeter,” leest hij af terwijl hij het meetlint langs mijn rug strekt. Maar dan gebeurt er iets onverwachts. Bernard pakt een meetlat en kijkt me serieus aan. “Stan, ik weet dat dit misschien wat ongebruikelijk lijkt, maar ik moet vragen of je je onderbroek kunt uittrekken,” zegt hij met een ernstige blik. Ik voel me verward en ongemakkelijk bij zijn verzoek. “Waarom moet ik mijn onderbroek uittrekken?” vraag ik aarzelend. Bernard zucht lichtjes en legt uit: “Om te zien of je gezond bent, moeten we ook je piemel meten. Het is een standaardprocedure om te controleren op afwijkingen in de ontwikkeling.” Mijn hart bonst in mijn keel terwijl ik probeer te bevatten wat hij zegt. Ik voel me plotseling blootgesteld en kwetsbaar, maar tegelijkertijd begrijp ik het belang van een grondig medisch onderzoek. Met een zucht van weerstand stem ik toe en trek ik mijn onderbroek uit, terwijl ik mijn ogen neersla om mijn gêne te verbergen.

Bernard zet het nulpunt door de meetlat tegen mijn pens te plaatsen, zijn aanraking veroorzaakt een rilling van opwinding door mijn lichaam. Hij neemt de metingen heel serieus terwijl ik daar blootgesteld sta, mijn erectie nog steeds aanwezig. “Hmm, iets kleiner dan het gemiddelde,” mompelt Bernard terwijl hij zijn notities maakt. “Maar geen paniek, Stan. De mijne is ook niet van de grootste. Ze kunnen niet allemaal zo groot zijn als die van Olli,” voegt hij eraan toe met een knipoog. “Hij helpt het gemiddelde wel naar boven.” Ik voel mij helemaal rood worden terwijl ik de opmerking verwerk, een mengeling van gêne en amusement. De erotische spanning in de kamer is tastbaar terwijl Bernard zijn onderzoek voortzet, en ik kan niet helpen maar meegesleept te worden in de sensuele atmosfeer.

Na de meting van mijn erecte penis, geeft Bernard aan dat hij ook een meting wil doen terwijl mijn penis in slappe toestand is. Echter, tot mijn verbazing blijft mijn erectie onverminderd aanwezig, zelfs na een tijdje wachten. “Weet je hoe we dat kunnen verhelpen?” vraagt Bernard met een bezorgde frons. Ik herinner me plotseling een techniek die ik vroeger bij het medisch onderzoek op school had geleerd: het plaatsen van een koude lepel op het geslachtsdeel om de penis slap te maken. Maar wanneer ik dit voorstel, schudt Bernard zijn hoofd. “Nee, nee, manneke,” zegt hij beslist. “We gaan geen ouderwetse methodes gebruiken. Er is een veel effectievere manier om je penis te laten verslappen.”

Ik kijk hem vragend aan, benieuwd naar zijn suggestie. Bernard legt uit dat masturberen de meest efficiënte methode is om de erectie te verminderen. Dit woord herken ik nog van de vragenlijst, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik niet precies weet wat het betekent. “Ah, ik zie het al,” zegt Bernard begripvol. “Je weet echt niet wat masturberen is. Geen zorgen, Stan, dat is heel normaal. Masturberen is gewoon een ander woord voor… zelfbevrediging, rukken, fappen, aftrekken…” Hij noemt enkele synoniemen op terwijl ik daar een beetje ongemakkelijk sta. Bernard vervolgt zijn uitleg en vraagt dan plotseling: “Mag ik het eens voordoen bij jou? Je moet geen schrik hebben, Stan. Ik ben hier om je te helpen.”

Ik knik en laat de dikke dokter zijn werk doen. Bernards grote hand omvat mijn piemel en begint er met stevige rukken aan te trekken. Ik kan niet ontkennen dat het aangenaam voelt, mijn lichaam reageert met een mix van schaamte en opwinding. Thuis wil ik dit zeker ook eens proberen. Dit medisch onderzoek begint echt vreemd te lijken, maar ik laat het gebeuren, vertrouwend op Bernards expertise. Na enkele minuten van deze ongewone handeling komt er plotseling een witte, plakkerige substantie uit mijn penis, rechtstreeks op de vloer. Ik schrik van deze onverwachte wending, mijn gezicht kleurt rood van schaamte en verbazing. Maar Bernard blijft kalm en stelt me gerust.

“Maak je geen zorgen, Stan,” zegt hij met een kalme stem terwijl hij een tissue pakt om het op te ruimen. “Dit is heel normaal, het is gewoon sperma. Ik zal het straks wel even opkuisen.” Ik knik zwijgend, nog steeds verbijsterd door wat er zojuist is gebeurd. Dit hele medische onderzoek lijkt vreemder te worden met de minuut, maar ik voel me te verward en overrompeld om er iets van te zeggen. Ik laat Bernard zijn werk doen en probeer mijn gedachten te ordenen terwijl ik daar sta, blootgesteld en verward.

Mijn penis is na het aftrekken inderdaad slap geworden na het opmerkelijke voorval, en Bernard gaat weer over tot een meting. Hij neemt de lat en meet de lengte terwijl mijn penis in slappe toestand is. “Vier centimeter,” zegt hij, terwijl hij de meting noteert op het formulier. “Daar is helemaal niets mis mee, Stan.” Ik kijk hem met een bedenkelijke blik aan, nog steeds verward door de hele situatie. “De mijne is zelfs nog kleiner,” vervolgt Bernard met een lichte glimlach. “En niemand heeft er ooit van geklaagd.” Aan de ene kant ben ik gerustgesteld dat mijn penis binnen een normale grootte valt, maar aan de andere kant blijft het hele gebeuren rondom het medisch onderzoek me verbijsteren. Ik probeer mijn gedachten te ordenen terwijl Bernard verdergaat met het afronden van het onderzoek.

“Zo, we kunnen afronden,” zegt Bernard met een tevreden glimlach. “Ik weet genoeg.” Ik knik, opgelucht dat het medisch onderzoek eindelijk voorbij is. Maar dan komt Bernard met een onverwacht verzoek. “Ik wil enkel nog een foto van jou maken, als dat mag,” zegt hij terwijl hij een lade opent en een Polaroid tevoorschijn haalt. Ik kijk hem verbaasd aan, maar stem uiteindelijk toe. Bernard neemt de foto en begint er mee te wapperen zodat hij ontwikkelt. Vervolgens schrijft hij mijn naam erop en legt de foto op zijn bureau. Daarna pakt de dokter een boek uit zijn kast, een boek vol met foto’s van andere naakte mannen. Het zijn er zeker honderden, en ik kan mijn verbazing nauwelijks verbergen. Dit kan toch niet alleen van de voetbalploeg zijn? In een flits meen ik de naam ‘Verhoeven’ te zien op een van de foto’s, mijn achternaam. Maar de voornaam is net niet zichtbaar, en ik kan niet anders dan verbaasd en verward staren naar de foto’s in het boek.

Terwijl ik me richting de kleedkamer begeef, roept Bernard me nog na. “Het spijt me verschrikkelijk, jongen, maar ik ben nog iets vergeten,” zegt hij met een bezorgde blik. “Ik moet nog een staaltje sperma hebben, om te zien of je vruchtbaar bent.” Verbaasd vraag ik waarom hij dat moet weten, waarop hij antwoordt: “Vruchtbare mensen zijn de beste voetballers.” Ik slik even en vraag me af of dit wel echt nodig is. Maar uiteindelijk denk ik aan het belang van de ploeg en stem ik toe. Ik probeer opnieuw een erectie te krijgen, maar dit keer lukt het niet. Bernard biedt aan om te helpen en haalt een Playboy uit zijn lade. Terwijl ik door de pagina’s blader, zie ik volslanke dames die me doen denken aan mijn moeder, waardoor mijn opwinding volledig verdwijnt. Ik vertel dit aan de dokter en hij stelt voor het anders op te lossen. Hij vraagt of ik oudere mannen met een buikje wel aantrekkelijk vind. Ik aarzel, maar besluit eerlijk te antwoorden dat ik het niet zeker weet. Bernard stelt voor om het te proberen en vraagt of ik hem vertrouw. Ik stem toe en hij zegt: “Ik doe dat niet voor iedereen, maar voor jou maak ik graag een uitzondering.” De dokter kleedt zich uit en we staan daar allebei naakt. Voor zijn leeftijd mag hij er best zijn. Zijn erectie valt me op, en ik vraag me af of die van mij had kunnen zijn. Hij vraagt of ik bij hem wil masturberen. Ik stem toe en voel mijn eigen opwinding toenemen terwijl we elkaar aanraken. Uiteindelijk gaan we allebei op de onderzoekstafel zitten en nemen elkaars penis vast. Bernard stelt voor om er een wedstrijdje van te maken om als eerste klaar te komen. Mijn hart bonst in mijn keel terwijl we beginnen.

We wisselen af, soms houden we elkaars piemel vast. Het voelt vreemd om een andere man zijn geslachtsdeel vast te houden, maar het voelt niet onaangenaam. Na ongeveer vijf minuten stevig trekken zegt Bernard: “Als je iets voelt, roep dan.” Wanneer ik voel dat het bijna zover is, zeg ik: “Ik denk dat ik ga klaarkomen.” “Oké,” antwoordt Bernard, “ik laat je los en pak een potje.” Hij haalt een doorzichtig potje tevoorschijn en richt het op mijn eikel. “Kom maar,” moedigt hij me aan, “doe het maar in het potje.” En opnieuw komt er een witte lading, dit keer keurig in het potje. “Goed gedaan,” zegt hij met een schouderklopje, “ik ben trots op je, jongen.”

Maar dan zegt hij dat hij zelf nog niet is klaargekomen. Zijn erectie is inderdaad verdwenen en hij is weer klein geworden. Zijn balzak is echter wel erg groot, het lijken wel grote vleestomaten, terwijl die van mij eerder kerstomaatjes zijn. Hierdoor lijkt zijn penis toch kleiner dan de mijne naast die fameuze balzak. “Hier jongen, wil je nog eens spelen?” vraagt hij. Ik knik instemmend. Door wat te spelen wordt zijn oude penis weer hard, maar na tien minuten lukt het nog steeds niet om klaar te komen. “Dat is de leeftijd,” zegt hij. “We gaan nog tien minuten door, en dan is het zover denk ik.” Uiteindelijk spuit er een enorme lading over zijn bolle buik. Hij bedankt me en vraagt of ik wil proeven. Ik stem toe en lik een beetje aan zijn vette buik. Het voelt erotisch aan en ik voel me alsof ik een andere persoon ben geworden.

Daarna kleden we ons aan. Bernard zegt: “Nog voor ik je sperma laat analyseren, ben ik er zeker van dat je een fantastische ploeggenoot zal zijn. Ik zie je graag terug in september wanneer de wedstrijden weer beginnen.” Hij geeft me een sporttas en zegt: “Hier is je shirt en nog wat andere dingen die je zal kunnen gebruiken.” Hij vraagt ook om mijn gsm-nummer, zodat hij me aan de groepschat kan toevoegen. We nemen afscheid met een innige knuffel.

Ik vertrek naar huis met een heel vreemd gevoel, maar toch ook een gevoel van opwinding en anticipatie voor wat er komen gaat.