Terwijl Bernard en Hans rechtstaan, blijf ik liggen op bed zoals ze me hebben gevraagd. Ze fluisteren zachtjes tegen elkaar terwijl ze om me heen bewegen. Mijn hart bonst in mijn keel terwijl ik gehoorzaam op mijn buik ga liggen. De lakens voelen klam tegen mijn huid. Mijn gedachten razen door mijn hoofd, een wirwar van opwinding en angst. Wat staat me nu te wachten? Het voelt alsof ik in een film zit, maar dan eentje waarvan ik de plot niet ken. Warmte verspreidt zich over mijn rug terwijl hun handen contact maken, geruststellend en vertrouwd. Het is vreemd om zo’n intiem moment te delen met mensen die ik op een vreemde manier heb leren kennen, maar tegelijkertijd voelt het goed. Alsof ik eindelijk deel uitmaak van iets groters dan mezelf.
Bernard zijn dikke buik drukt stevig tegen mijn rug terwijl hij zijn penis tegen mijn holletje duwt. Hij fluistert, “Ik zal voorzichtig zijn.” Zijn handen glijden naar mijn heupen, zijn grip stevig maar teder. Langzaam begint hij naar binnen te duwen, en de spanning bouwt zich op in mijn lichaam. In enkele seconden glijdt zijn bescheiden piemel volledig in me. Het gevoel is intens, een mix van pijn en genot die mijn hele lichaam doet trillen. Het voelt aangenamer dan gisteren. Bernards lid is veel kleiner dan Hans, en dat maakt het voor mij makkelijker om te ontspannen en te genieten. De druk in mijn achterste is nog steeds stevig, maar minder overweldigend. Ik sluit mijn ogen en geef me volledig over aan het moment. Elke stoot van Bernard brengt me verder weg van de realiteit, naar een plek waar alleen dit intense genot bestaat. Mijn hele lichaam trilt van verlangen, en ik voel me compleet ondergedompeld in de ervaring.
Plotseling voel ik iets zachts en warms tegen mijn gezicht. Ik open mijn ogen en zie Hans voor me staan, zijn dikke, grote, stijve penis vlak voor mijn mond. Hans is een grote, dikke man met een robuust lichaam en een ruwe uitstraling. Zijn handen zijn grof, zijn grip vastberaden. Hij kijkt me met een grijns aan en zegt, “Geniet maar, Stan, je hebt het verdiend.” Zonder aarzeling open ik mijn mond en begin hem gretig af te zuigen. De smaak is sterk en zurig, een mengeling van zweet en voorvocht, maar ik trek me er niet veel van aan. Ik concentreer me op het ritmische bewegen van mijn tong en lippen, op de manier waarop zijn penis in en uit mijn mond glijdt. Hans grijpt mijn hoofd vast en begint dieper te stoten, terwijl Bernard zijn bewegingen in mijn holletje versnelt. De dubbele penetratie, voor en achter, is overweldigend. Mijn zintuigen worden overspoeld door de intensiteit van het moment. Ik voel hoe mijn eigen erectie tegen mijn buik drukt, elke stoot van Bernard doet mijn lichaam trillen van genot.
Mijn lichaam is een speelbal van hun verlangen, mijn gedachten vervagen, alles wat overblijft is het pure, rauwe genot van dit moment. Bernard komt met een diepe, rauwe kreun klaar in mijn holletje, zijn hete sperma vult me op. Tegelijkertijd merk ik dat het bij Hans ook moeizamer wordt, het ‘voederen’ van zijn penis aan mijn mondje gaat in schokken. Zijn aanrakingen blijven nochtans krachtig en vurig, waardoor mijn lichaam zich nog meer spant in anticipatie op wat komen gaat. Hans volgt kort daarna, zijn penis pulseert in mijn mond terwijl hij zijn lading diep in mijn keel spuit. Maar ik verslik me even. “Ga… gaat het?” vraagt Bernard bezorgd, zijn stem doordrenkt van zorg terwijl hij me ondersteunt. “Ja hoor,” antwoord ik schor, mijn stem nog steeds een beetje schokkerig van de plotselinge onderbreking. “Het gaat prima.” Hans knikt instemmend. “Deze bijles is serieus uitgelopen,” voegt hij toe met een grijns, zijn ogen twinkelen met een mix van amusement en medeleven. Ik kan niet anders dan lachen. Het is een onverwachte wending van gebeurtenissen, maar het brengt ook een gevoel van verbondenheid en gemeenschappelijke menselijkheid met zich mee. We zijn allemaal maar mensen, en soms gaan dingen gewoon anders dan gepland.
Met een zucht van opluchting richt ik me op, overgevend aan het moment en de vreemde, doch op de een of andere manier vertrouwde dynamiek tussen ons. Deze bijzondere bijeenkomst was verre van conventioneel, maar heeft me onmiskenbaar meer bijgebracht dan ik had verwacht. En wie weet, misschien liggen er nog meer ontdekkingen in het verschiet.
“Hans, je bent echt een karakter,” roept hij met een grijns, terwijl we ons alle drie beginnen aan te kleden. “De brave koeienboer is ineens een echte slet geworden. Ik ben trots op je.” Ik kan niet anders dan glimlachen bij zijn opmerking, terwijl ik Bernard en Hans aankijk. Dit avontuur heeft inderdaad iets in mij veranderd, me uit mijn comfortzone gehaald en onbekende aspecten van mezelf laten ontdekken. Het voelt goed te weten dat mijn transformatie niet onopgemerkt is gebleven.
Bernard spreekt Hans aan, maar zijn woorden brengen een lichte spanning met zich mee. “Je zult hem de komende maanden met mij moeten delen, Hans. Ik heb hem elke woensdag nodig vanaf september, tot mei voor het voetbalseizoen.” Hans knikt begrijpend, maar zijn terughoudendheid is voelbaar. “Jij bent niet elke dag op de boerderij zoals ik,” merkt hij op. “Dat klopt,” geeft Bernard toe, “maar wie weet wat de toekomst brengt.”
De sfeer na afloop maakt me wat nerveus. Het lijkt alsof ze iets bespreken waar ik geen weet van heb. Tegelijkertijd voel ik me opgewonden bij de gedachte aan meer avonturen met hen, zowel apart als samen. Hans doorbreekt de stilte met een opmerking die me aan het denken zet. “We hebben wel één ding geleerd na vandaag,” zegt hij, terwijl hij me speels aankijkt, “jij bent er eentje van de mannen.” Ik besluit er niet te lang bij stil te staan en we begeven ons richting de deur. Anita en de Afrikaanse vrouw staan in de gang en kijken me trots aan, alsof ze willen zien wat ik heb gepresteerd met deze ervaren mannen.
“Stan, ik breng je wel naar huis,” biedt Bernard aan. “Maar nee, dat kan niet,” protesteer ik, “ik ben met de fiets.” “Geen tegenspraak,” onderbreekt Bernard me resoluut, “je stapt bij me in de auto en Hans zorgt ervoor dat je fiets thuis komt.” Hans knikt instemmend. Hij neemt me bij de hand en begeleidt me naar zijn zwarte BMW-jeep. Wanneer ik instap, voel ik me nerveus. Hoe moet ik dit alles uitleggen aan mijn ouders? Voordat ik vertrek, wil ik mijn adres nog doorgeven, maar Bernard onderbreekt me opnieuw. “Ik ben al genoeg bij je thuis geweest, hoor,” zegt hij, waardoor ik verbaasd opkijk. Wat weet hij over mij dat ik zelf niet weet? Kent hij mijn ouders?
Het is een rit vol stilte nadat we het afgelegen weggetje oprijden. Bernard zet de radio aan, waar rustige klassieke muziek van Klara de auto vult. Plotseling gaat zijn telefoon. Hij kijkt me veelbetekenend aan, een teken om stil te zijn terwijl hij opneemt. “Dag meneer de dokter, heeft u morgen tijd voor een afspraak bij ons thuis? Mijn man is niet thuis,” hoor ik een jonge vrouw aan de andere kant zeggen. Het is duidelijk dat ze niet zijn vrouw is. Bernard antwoordt nonchalant: “Oké, voor u altijd, schat.” Wie is deze vrouw? Wat doet ze met Bernard? En wat betekent dit alles voor mij, gezeten naast hem in zijn auto? De rest van de rit verloopt in stilte, maar mijn gedachten razen vol verwarring en onzekerheid.
Net voordat we mijn straat indraaien, gaat Bernards telefoon opnieuw. Dit keer staat er “Schattie” op het scherm. Het is zijn vrouw, haar stem klinkt vrolijk. “Ben je bijna hier met de taart?” vraagt ze. Bernard antwoordt zonder aarzelen: “Ja hoor, het was druk bij de bakker, ik ben bijna buiten.” Ze lijkt geen idee te hebben van zijn dubbel leven.
Ik voel me nerveus wanneer we mijn oprit oprijden. “Je hoeft niet helemaal door te rijden,” probeer ik snel, maar Bernard lijkt erop gebrand te bewijzen dat hij echt thuis is. Ik stap uit de auto en bedank hem beleefd. Mijn moeder staat buiten de was op te hangen wanneer we aankomen. “Zo, ze is nog geen haar veranderd, mama,” mompelt hij terwijl hij naar haar glimlacht. Het voelt vreemd Bernard ‘mama’ te horen zeggen, maar ik stel er geen vragen over. Mijn moeder begroet hem hartelijk en vraagt wat hij komt doen. “Je zoon was aan het fietsen en zijn band was lek, ik heb hem een lift gegeven naar huis,” verzint Bernard zonder aarzelen. “Wat lief van je,” reageert mijn moeder oprecht. “Wauw, jij bent echt een man uit de duizend, Bernard. Ik ben je opnieuw zo dankbaar. Kom je iets drinken?” Ik hoop dat hij het aanbod afslaat en gelukkig doet hij dat ook. “Nee, mijn vrouw wacht thuis op me. Het is wat uitgelopen,” haast Bernard zich te zeggen. “Oké, geen probleem. Een volgende keer dan,” antwoordt mijn moeder vriendelijk.
Met piepende banden rijdt Bernard weg en ik voel me erg opgelucht. Het voelt vreemd om zo dicht bij hem te zijn terwijl hij zijn normale leven met zijn vrouw leidt, alsof ik een glimp opvang van een wereld die ik niet volledig begrijp. Met een zucht van verlichting ga ik naar binnen. “Hoe ken je Bernard eigenlijk?” vraag ik mijn moeder terwijl we naar binnen lopen. “Hij is jaren onze dokter geweest,” antwoordt ze terwijl ze de wasmand neerzet. Mijn vader, die tot dan toe in de zetel lag te slapen, schrikt plotseling op bij het horen van de naam Bernard. “Godverdomme, wie? Bernard? Hoe durft hij hier nog te verschijnen na alles wat hij mij heeft…” Hij stopt abrupt, zijn woede is voelbaar. Maar voordat hij verder kan gaan, onderbreekt mijn moeder hem. “Laat maar, schat,” zegt ze zacht. “Wat geweest is, is geweest. En trouwens, hij heeft ook goede dingen gedaan.” Ik kijk van mijn moeder naar mijn vader, verward door zijn plotselinge uitbarsting van emotie. Wat is er tussen hen en Bernard gebeurd? Maar voordat ik iets kan vragen, zegt mijn moeder: “Laat maar zitten. Het zijn oude koeien.” Ik voel dat er meer aan de hand is dan mijn ouders willen toegeven, maar ik besluit er niet verder op door te gaan. Misschien is het beter om het verleden te laten rusten en me te richten op het heden.
Het is een middag vol adrenaline en opwinding. Bernard, Hans en ik hebben iets meegemaakt wat ik nooit had durven dromen. Terwijl ik op bed lig en de gebeurtenissen van die middag herbeleef, voel ik nog steeds de spanning in mijn lichaam. Het voelt alsof mijn hart nog steeds sneller klopt, alsof de sensatie van het avontuur nog steeds door mijn aderen stroomt. Het begon allemaal zo onschuldig, maar al snel veranderde het in iets veel groters.
Terwijl ik daar lig, probeer ik me voor te stellen hoe het zou zijn met de mannen van OBEES, binnen een paar dagen is het zover, de eerste keer met het team. Maar voor nu koester ik gewoon het gevoel van voldoening, wetende dat ik iets buitengewoons heb meegemaakt. En terwijl ik mijn ogen sluit en glimlach, weet ik dat dit slechts het begin is van nog veel meer avonturen die op ons wachten.