De mysterieuze voetbalploeg (1)

Woensdagavond, acht uur.
Dit is de avond waar ik de hele week naar uitkijk. Het is mijn enige vrije avond, de andere dagen ben ik bezig met school of help ik mijn ouders op de boerderij. Mijn naam is Stan, net achttien geworden, een jongeman van 1m75, vrij struis gebouwd met een gewicht van rond de honderd kilogram.

Het is de laatste zaalvoetbalwedstrijd van het seizoen, en ook meteen de laatste keer dat ik met mijn KLJ-team zal spelen. De anderen gaan in september studeren, maar ik kies ervoor om te gaan werken op de boerderij. Ik wil graag blijven voetballen, maar het lijkt erop dat het niet zal gebeuren. Mijn ouders zijn niet echt geïnteresseerd in mijn passie voor voetbal. Ze hebben geen tijd om naar mijn wedstrijden te komen kijken, ze zijn continu aan het werk op de boerderij met onze koeien. Maar vanavond draait alles nog één keer om het voetbal. Het is mijn moment om te schitteren op het veld, om alles te geven wat ik heb.

De lucht voelt zwaar van opwinding terwijl ik me voorbereid op de wedstrijd. Mijn zwarte haren zijn netjes gekamd terwijl ik mijn voetbalschoenen aantrek, klaar om het veld te betreden. In de kleedkamer is de sfeer gespannen maar opgewonden, de lucht gevuld met het geluid van ritselende voetbaltenues en lachende stemmen. Ik voel de adrenaline stromen terwijl ik me klaarmaak voor de strijd die voor ons ligt. Maar wanneer we het veld betreden en onze tegenstanders zien, weet ik dat het geen gemakkelijke wedstrijd zal worden.

Aan de overkant van het veld staat het team van OBEES, onze tegenstanders voor vanavond. Ze lijken als reuzen te staan, hun gestalten indrukwekkend en intimiderend tegelijk.

De grootste van hen, Olivier, steekt er met kop en schouders bovenuit. Met zijn reusachtige gestalte van 1m90 en een indrukwekkend gewicht van honderdvijftig kilogram, lijkt hij bijna als een berg te zijn. Zijn buik spant zijn shirt strak op, de contouren van zijn spieren zijn duidelijk zichtbaar.

Naast Olivier staat Bernard, een 60 plusser met grijze haren en een stevige buik die onder zijn shirt uitpuilt. Zijn gezicht straalt vriendelijkheid uit, maar zijn spel is vastberaden en vol energie. Bernard is een ervaren rot in het vak, en zijn aanwezigheid op het veld is voelbaar.

Dan is er Eryk, een typische truckchauffeur met een dik en ongeschoren gezicht. Zijn haar is kort en zijn baard ruig, maar zijn ogen twinkelen van opwinding. Eryk straalt een ruwe charme uit, en zijn spel is even robuust als zijn uiterlijk.

Elias en Sander, de jongsten van het team, zijn ook gezegend met een mollig postuur dat hun jeugdige onschuld benadrukt. Hun ronde gezichten stralen jeugdige energie en vastberadenheid uit, terwijl hun dikke buiken een teken zijn van hun liefde voor lekker eten en gezelligheid. Ondanks hun mollige verschijning zijn ze vastbesloten om zich te bewijzen op het voetbalveld en laten ze hun talent en doorzettingsvermogen zien bij elke beweging die ze maken. Hun mollige lichamen mogen dan wel niet voldoen aan het stereotype van een atletische voetballer, maar hun vastberadenheid en toewijding zijn onmiskenbaar.

Voordat de wedstrijd begint, geven we elkaar stevige handdrukken als teken van respect en vastberadenheid. De kracht van Oliviers handdruk voelt als een bankschroef om de mijne, zijn donkere blik vol vastberadenheid. Bernards warme hand is geruststellend en vriendelijk, een teken van zijn joviale persoonlijkheid. Eryks ruwe handdruk laat zien dat hij klaar is voor de strijd, terwijl Elias’ en Sanders krachtige handdrukken tonen hun vastberadenheid en energie.

De wedstrijd begint en meteen vliegen beide teams er stevig in. De spelers van OBEES zijn niet bang om hun volle gewicht in de strijd te gooien. Bij elke duel voel ik hun massieve lichamen tegen me aan botsen, hun krachtige tackles maken dat de grond onder mijn voeten trilt. Maar ondanks de felle strijd, voel ik me levendiger dan ooit tevoren. De adrenaline giert door mijn aderen terwijl ik ren, tackel en passeer, alles gevend voor het spel.

Tijdens het spel voel ik af en toe iets vreemds. Telkens wanneer ik in duel ga met Olivier of een van de andere mannen van OBEES, voel ik een harde staaf in hun broek, drukkend tegen mijn rug. Het is afleidend, maar ik probeer me te concentreren op het spel. Mijn focus ligt op het balanceren tussen het ontwijken van hun stevige tackles en het creëren van kansen voor mijn team. De spanning stijgt naarmate de score hoog oploopt. Het gaat gelijk op, 2-2, 5-5, 8-8 enzovoort. Elk doelpunt wordt met luid gejuich en applaus ontvangen door de supporters langs de zijlijn. Als topschutter van mijn team voel ik de druk om te presteren en mijn team naar de overwinning te leiden. Bij het andere team is het vooral de oude man, Bernard, die de doelpunten maakt. Vaak duwt hij de bal gewoon binnen met zijn dikke buik, een onverwachte maar effectieve tactiek die ons telkens weer verrast. Terwijl ik mijn best doe om de verdediging te organiseren, vind ik mezelf af en toe verrast door de onorthodoxe speelstijl van Bernard en zijn medespelers. Vooral Olivier, met zijn harde erectie die tegen mijn rug drukt tijdens de duels, brengt me in de war. Ik laat me een paar keer verrassen in de verdediging, afgeleid door zijn opwindende aanwezigheid achter me. Soms weet hij de bal simpelweg van achter mijn rug te scoren, terwijl ik worstel met mijn focus en concentratie. Maar ondanks deze afleidingen blijf ik vastberaden om mijn team naar de overwinning te leiden, wetende dat elke misstap fataal kan zijn in deze gelijk opgaande strijd.

In de laatste seconden van de wedstrijd, wanneer de klok genadeloos aftikt, krijg ik nog een laatste kans. De bal komt perfect op mijn rechtervoet terecht, en met een krachtige trap stuur ik hem richting het doel. De Poolse keeper Eryk reikt nog wanhopig naar de bal, maar het is te laat. De bal gaat langs hem heen en belandt in het net. Een golf van euforie overspoelt me terwijl het fluitsignaal klinkt en het publiek juicht. Ik heb gescoord, en mijn team heeft de overwinning behaald.

Uitgeput laat ik me op de grond vallen, mijn ademhaling zwaar en mijn spieren trillend van inspanning. Langzaam komt de realisatie over me heen dat dit mijn laatste wedstrijd is geweest. Terwijl de andere mannen mij komen feliciteren met mijn goede spel, voel ik een knagend gevoel van melancholie in mijn borstkas.

Na het douchen voel ik me verfrist maar ook wat weemoedig terwijl ik alleen op de tribune zit, mijn gedachten zwalkend door de herinneringen aan mijn tijd bij het team. Het besef dat dit mogelijk mijn laatste ervaring met het team was, drukt zwaar op me.

Plotseling komt Bernard, de oudste speler van het team, naar me toe. Hij heeft een vriendelijke glimlach op zijn gezicht terwijl hij naast me komt zitten en vraagt wat er aan de hand is. Ik vertel hem eerlijk over mijn gevoelens, over de teleurstelling dat dit misschien mijn laatste wedstrijd was. Bernard luistert aandachtig en legt vervolgens een vriendelijke hand op mijn schouder. “Je hebt fantastisch gespeeld, jongen,” zegt hij met een geruststellende toon. “Maar wees niet zo teleurgesteld. Ik heb gehoord dat onze Sander wat meer vrije tijd wil nu hij vader is geworden. Dat betekent dat er een plekje vrijkomt in het team voor jou.” Een sprankje hoop flakkert op in mijn borst bij deze woorden. “Echt waar?” vraag ik, mijn stem trillend van opwinding. “Zeker weten,” bevestigt Bernard. “Je hoort erbij, Stan. We kunnen altijd een goede, kloeke speler zoals jij gebruiken.” Met een mengeling van opluchting en dankbaarheid kijk ik naar Bernard. “Bedankt, Bernard. Dit betekent echt veel voor me.” Hij geeft me een bemoedigend klopje op mijn rug, maar voordat we verder kunnen praten, stelt Bernard voor dat we eerst nog even naar de douches van het team van OBEES gaan. “Ik wil je graag voorstellen aan de jongens,” legt hij uit.

Ik stem toe en loop met Bernard mee naar de douches. Als we aankomen, staan alle mannen van OBEES daar, helemaal naakt. Het is een vreemde gewaarwording voor mij, aangezien we bij ons team altijd in onze onderbroek douchen. De mannen van OBEES zijn stuk voor stuk imposante figuren, hun lichamen stevig en gespierd ondanks hun omvang. Nu ze naakt zijn, valt hun omvang nog meer op, en ik kan niet helpen maar mijn blikken over hun lichamen laten glijden.

Olivier, de grootste van hen, torent boven de rest uit met zijn indrukwekkende gestalte en brede schouders. Zijn borstkas is bedekt met een donzig tapijt van zwarte haren, terwijl zijn forse buik een afdakje vormt voor zijn reusachtige penis. Eryk, de Poolse voetballer, staat iets apart met zijn brede schouders en massieve armen. Zijn lichaam is bedekt met tattoos die glinsteren onder het water van de douches. Naast hem staan Elias en Sander met hun mollige lichamen en vrolijke glimlachen.

Bernard begroet de mannen hartelijk en stelt me vervolgens voor aan iedereen. “Dit is Stan,” zegt hij met een glimlach. “Hij heeft ons daarnet geleerd hoe we moeten voetballen en volgend seizoen komt hij ons waarschijnlijk versterken.” De andere mannen lachen en geven me stevige handdrukken, terwijl ik probeer mijn ongemak te verbergen. Het voelt vreemd om tussen deze mannen te staan, met hun naakte lichamen en openhartige gesprekken. Maar tegelijkertijd voel ik me ook welkom en geaccepteerd. Misschien is dit wel precies waar ik hoort te zijn. Bernard voelt dat ik me ongemakkelijk voel en zegt dat het misschien makkelijker is als we allemaal naakt zijn. Ik knik langzaam, mijn hart bonzend in mijn keel terwijl ik mijn kleren uittrek. Het voelt vreemd om mijn naakte lichaam bloot te geven aan deze mannen, maar tegelijkertijd voelt het ook bevrijdend.

Als ik mijn onderbroek uitdoe, voel ik me bloot en kwetsbaar, maar tegelijkertijd ook vrij en verbonden met de mannen om me heen. Het voelt alsof er geen barrières meer zijn tussen ons, alsof we allemaal op gelijke voet staan.

Bernard, die als een soort vaderfiguur voor mij is, glimlacht bemoedigend naar me terwijl hij zijn eigen kleren uitdoet. Ik bewonder de vriendelijke glimlach op zijn gezicht en voel me warm van binnen. Het is alsof Bernard me geruststelt en me laat zien dat het oké is om mezelf te zijn.

Terwijl de mannen onder de warme stralen van de douches staan, worden hun geslachtsdelen zichtbaar. Ik kijk nieuwsgierig rond en merk op dat de mannen van OBEES een verscheidenheid aan geslachtsdelen hebben. Het is de eerste keer dat ik andere piemels zie, buiten die van mijn vader heb ik nooit een pik van een andere man gezien. Mijn vader loopt altijd naakt rond na het douchen, daarna kruipt hij in zijn overall om naar de koeien te gaan. Maar dit is anders. Dit zijn niet de vertrouwde, bekende lichamen van mijn familie. Deze mannen zijn vreemden, ook al hebben ze me zo vriendelijk begroet. Ik voel me zowel nieuwsgierig als ongemakkelijk bij de gedachte dat ik nu zo’n intiem deel van deze mannen

Bernard, met wie ik me het meest verwant voel, hij voelt als een soort vaderfiguur. Hij heeft een geslachtsdeel dat erg lijkt op die van mijzelf, relatief klein maar toch vrij dik. Bij Eryk, de Poolse doelman, kan je amper zijn pik terugvinden onder zijn imposante bierbuik. Elias en Sander hebben allebei mollige lichamen maar ook kleine geslachtsdelen die fier rechtop staan.

Terwijl ik om me heen kijk, valt het me op dat niemand van de mannen schaamhaar heeft. Ze zijn allemaal gladgeschoren, wat een contrast vormt met mijn eigen lichaam. Als 18-jarige heb ik wat beginnend schaamhaar, maar het voelt ongemakkelijk om te beseffen dat ik de enige ben met deze kenmerken, zeker omdat ik de jongste ben. Het brengt me in verlegenheid, alsof ik niet aan de norm voldoe. Ik probeer dit gevoel van ongemak te verbergen achter een geforceerde glimlach, maar vanbinnen voel ik me wat onzeker.

Dan is er nog Olivier, Olli voor de vrienden, wiens geslachtsdeel opvalt door zijn indrukwekkende grootte. Deze had ik al gevoeld tijdens de wedstrijd. Hij maakt zelfs een grapje naar me, waarbij hij vraagt of ik geschrokken ben van zijn “cobra”, terwijl hij lachend zijn geslachtsdeel vasthoudt.

Terwijl we ons wassen onder de warme stralen van de douches, voel ik me steeds meer op mijn gemak bij deze mannen. De gesprekken zijn luchtig en ontspannen, gevuld met gelach en plagerijen. Het voelt alsof we elkaar al jaren kennen, alsof we één grote familie zijn.

Na het douchen trekken we langzaam onze kleren weer aan, onze gesprekken nog steeds levendig en opgewonden. Ik merk op dat we allemaal verschillende soorten onderbroeken dragen, van strakke boxers tot losse slips. Het voelt vertrouwd en intiem, alsof we een stukje van onszelf delen met elkaar. Als we allemaal weer gekleed zijn, verlaten we de kleedkamer en lopen naar de kantine. Ik voel me opgelucht en dankbaar dat ik deel mag uitmaken van dit bijzondere gezelschap. Met een glimlach op mijn gezicht en een warm gevoel in mijn hart, volg ik de mannen naar de volgende fase van mijn avontuur met OBEES. Dit is een nieuwe ervaring voor mij, en ik kan niet helpen maar me afvragen wat de toekomst zal brengen als lid van dit bijzondere voetbalteam.

“Je hebt goed gespeeld en we kunnen zo’n jonge stier goed gebruiken, Stan,” zegt Bernard met een glimlach terwijl hij me een bundel overhandigt. “Voordat je officieel lid wordt van ons team, moet je dit contract ondertekenen. Het is een geheimhoudingscontract om de privacy en het vertrouwen binnen de club te waarborgen.” Ik neem de bundel aan en blader er vluchtig doorheen. De tekst lijkt me vreemd, vol juridisch jargon waar ik weinig van begrijp. Maar ik doe geen moeite om het grondig te lezen en zet snel mijn handtekening onderaan de pagina. Met een glimlach feliciteert Bernard me opnieuw en klopt me op de rug. “Goed gedaan, jongen. Je bent nu officieel een lid van OBEES.”

“Maar je bent nog niet helemaal ready, man,” voegt Eryk toe met een knipoog in zijn gebrekkig Nederlands. “Je moet nog een fysieke proef afleggen om te bewijzen dat je fit genoeg bent voor ons team.” Ik knik langzaam, een gevoel van twijfel begint zich in mijn maag te nestelen. Ik ben niet de meest fitte persoon en het idee om een fysieke test af te leggen maakt me nerveus. “Ik weet het niet, jongens,” zeg ik aarzelend. “Ik ben niet echt in topconditie.” Maar Olli, altijd de grapjas van het team, slaat me op de rug en lacht luid. “Maak je geen zorgen, Stan,” zegt hij met een brede grijns. “Als ik het kan, dan kan jij het zeker! Ik ben totaal uit vorm en kijk eens naar mij!” Hij wuift naar zijn eigen omvangrijke lichaam, zijn dikke buik wiebelt heen en weer onder zijn zwarte shirt. De andere mannen lachen mee en al snel is de spanning gebroken. We praten en lachen nog een tijdje, genietend van elkaars gezelschap en de opwinding van de avond.

Uiteindelijk neem ik na enkele biertjes afscheid van de mannen en beloof ik om volgend weekend langs te komen voor de fysieke test bij Bernard in zijn praktijk. Met een mengeling van opwinding en nervositeit loop ik naar huis, me afvragend wat de toekomst zal brengen als lid van OBEES.