The sky is the limit, deel 1

The sky is the limit tIk zat een beetje op hete kolen. Ik was op weg naar Schiphol en zat op de ring van Amsterdam in de file. Wat er aan de hand was, wist ik niet. Wel wist ik dat ik op tijd op mijn bestemming moest zijn, want ik was ingepland voor een vlucht naar Manilla op de Philippijnen, en die moest natuurlijk op tijd vertrekken. De maatschappij zou er niet blij mee zijn als we te laat in de lucht zaten. tIk ben gezagvoerder op een Boeing 747-400, en men heeft mij verteld dat ik in die functie de jongste ik ben 32 van de maatschappij ben. Het zal wel, maar mij boeide dat niet zo. Wat mij meer boeide was met wie ik de vlucht zou moeten doen, en dat horen we pas als we in Skyport zijn. Skyport is een gebouw op Schiphol, pal tegenover de markante verkeerstoren, waar alle vluchten beginnen en waar de binnenkomende vluchten eindigen, althans voor de binnenkomende bemanningen. Gelukkig was daar pal tegenover ook de parkeergarage, waar ik mijn auto altijd neerzette als ik moest vliegen, zodat ik alleen maar een weg hoefde over te steken. tIn Skyport gingen we voor de vlucht altijd naar een soort vergaderkamer van de maatschappij, waar we kennis maakten met een deel van de bemanning. Het gebeurde dus vaak, dat ik mijn co-piloot pas daar ontmoette, hooguit twee of drie uur voor een vlucht. Daar bespraken we de vlucht, waarbij vaak ook de senior-stewardess aanwezig was en controleerden en bespraken we alle noodzakelijke informatie. Daarna liepen we dan via een paar scanpoortjes naar de gate, waar ons vliegtuig stond en gingen we aan boord om daar te controleren of alles aanwezig was. tDe senior-purser en zijn vrouwelijke collega controleerden of alles levensmiddelen aan boord werden gebracht en dat ze naar de juiste pantries werden gebracht. Met mijn co-piloot ging ik dan naar de cockpit en controleerden we vluchtschema’s en natuurlijk de apparatuur aan boord. Daar waren we wel een uurtje mee bezig. En dan kon op een gegeven moment de vlucht beginnen, met taxiën naar de startbaan. Als we pech hadden en van de Polderbaan moesten opstijgen, dan duurde dat een klein half uurtje. tHet raadselachtige van files is soms dat je niet weet waarom of waardoor er een file is. Dat was ook nu het geval. Het ene moment zat het verkeer nog muurvast, het andere reden we al weer met normale snelheid richting Schiphol. Dan let ik meestal op of ik ergens een oorzaak van de file zie: een auto-ongeluk of wegwerkzaamheden, maar deze keer was er helemaal niets te zien. Enfin, we reden weer en dat werd tijd ook, want anders kwam ik toch echt krap in mijn tijd te zitten. Een half uurtje later zat ik op kantoor in Skyport, waar ik met mijn co-piloot voor de komende vlucht kennis maakte: Dave Mitchell, een Canadees die in Toronto woonde. tVan hem hoorde ik dat de stewardessen al aan boord waren, en dat gaf mij enige hoop. Ik kende maar één senior-stewardess, die zonder mijn toestemming officieel moet de gezagvoerder aan de bemanning toestemming geven om aan boord te gaan met haar ploeg aan boord ging, en dat was Sharon. Sharon was mijn favoriet onder de stewardessen. Ze was een vrij grote, knappe vrouw van 28 jaar met een figuur om van te likkebaarden, lang donker haar en een paar prachtige borsten. “Weet je wie de senior-stewardess is? ” vroeg ik Dave. “Nee, ik ken haar niet. ” antwoordde hij, en om mijn volgende vraag een slag voor te zijn, voegde hij eraan toe: “Ik heb haar ook niet gezien. Het is mij alleen maar verteld dat ze al aan boord is met haar dames, om te controleren of alles aan boord komt. ” tAls het Sharon was, dan maakte ik me over dat laatste geen enkele zorg, want ik had met haar nog nooit een vlucht gedaan, die niet perfect georganiseerd was. Ze belde rustig met de catering om te zeggen dat ze nog een paar dingen miste, en of die maar even rap gebracht konden worden. Bij de catering hadden ze al ontdekt dat ze dat dan inderdaad maar beter heel rap konden doen. tTerwijl Dave en ik met de vluchtbespreking bezig waren, kwam de reserve-bemanning binnen: twee jonge vliegers, die ver genoeg waren om een vliegtuig te besturen, maar nog neit zo ver, dat ze ook mochten starten en landen. tHet beviel me niet dat ze te laat waren, want zij hoorden op tijd te zijn. Ik stak mijn ongenoegen hierover niet onder stoelen of banken, maar de heren hadden een goed excuus: ze hadden vastgezeten in een file voor een ongeluk, en konden geen kant op. Er was nauwelijks nog tijd om hen te vertellen wat we al besproken hadden, dus deden we dat zo kort en bondig mogelijk, want ik wilde aan boord, waar we ook nog genoeg te doen hadden. tMaar een goed kwartier later gingen we toch naar onze kist voor deze vlucht. Toen we via de slurf naar binnen gingen zag ik dat de stewardessen van de Economy Class al hard aan het werk waren om alles voor de vlucht in gereedheid te brengen. We gingen via een trap naar boven, en daar kwam ik tot mijn niet geringe vreugde Sharon tegen, die net even naar beneden zou om daar de gang van zaken te controleren. tZe toverde een big smile op haar knappe gezicht toen we elkaar zagen. Ze zag er weer betoverend uit, ondanks haar uniform, dat volkomen zedig was. We begroetten elkaar met een hartelijke kus. “Ik kom zo nog wel bij je, Paul. ” zei ze hartelijk, “Ik moet even naar beneden om te kijken hoe het daar gaat. Ik wil over een uur in de lucht zitten. ” “Kom maar even mee naar mijn slaapcabine, dan heb ik je veel sneller in de lucht. ” grinnikte ik. Ze lachte hartelijk en zei: “Ik heb momenteel wel iets anders te doen. ” tTerwijl ze lachend naar beneden ging, liepen Dave en ik naar de cockpit. Pal achter de cockpit van een onze 747’s bevinden zich aan de linker kant twee niet overbemeten cabines, waar gezagvoerder en co-piloot op lange vluchten een paar uur kunnen slapen als ze de kist aan de reserve-bemanning konden overdragen. Ik maakte daar vaak gebruik van, en nu Sharon met ons meeging, was ik dat zeker ook van plan. tIn de cockpit controleerden we de instrumenten en de besturing. Toen we daar klaar waren besloot ik het vliegtuig aan een visuele inspectie te onderwerpen. Dat hield in dat ik naar buiten moest om te controleren of aan de buitenkant van de kist alles was zoals het hoorde te zijn. Op het Economy Deck zag ik Sharon in gesprek met een paar ondergeschikten en ik ging via de trap naar het platform. Ik liep onder de hele kist door en er omheen en zag niets dat ik niet wilde zien. tNet toen ik weer naar de trap liep, zag ik dat de pushback-trekker arriveerde, die ons van de gate zou duwden. Dat is een vrachtwagen-achtig voertuig, dat met een hydraulische klem het neuswiel van ons vliegtuig kon optillen om het van de gate te duwen en in de richting naar de taxibaan te zetten, waar we op eigen kracht verder konden gaan. tIk herkende de chauffeur van de trekker en besloot een ogenblik een babbeltje met hem te maken. “Hé Kees, hoe is het, jongen? ” “Prima Paul. En met jou ook, zo te zien. Waar gaat de reis naar toe? ” “Manilla. ” “Dat wordt een lange ruk. Maar gelukkig kun je een paar uur gaan pitten. ” “Ja, zeg dat wel. Dus vandaag mag jij ons op weg helpen. ” “Als je genoeg schuift, wel, anders laat ik je staan. ” “Haha, ik spreek je straks nog wel, Kees. Ga jij intussen maar een krantje lezen. ” tDe chauffeur van de psuhback-trekker kan pas aan het werk als het vliegtuig volledig klaar is voor vertrek. Het kan zo maar gebeuren dat de trekker meer dan een uur onder het vliegtuig staat, en ik zo’n geval wil de chauffeur nog wel eens terug naar de kantine gaan, als die niet te ver uit de buurt is. tIk gaf Kees een hartelijke klap op zijn schouder, kreeg er een stevige stomp voor terug en ging weer aan boord. Boven kwam ik Sharon tegen, die zei: “Nou, beneden loopt alles gesmeerd. ” “Vertel eens iets nieuws, schat. ” zei ik vriendelijk, “Ik ben van jou niet anders gewend. ” tZe glimlachte liefjes en zei: “Oké, ik heb nieuws voor je: ik heb de koffie al klaar. Willen jullie een bakje? ” “Ik graag. Van mijn co-piloot weet ik het niet, maar ga er maar van uit dat hij ook wel een bakje wil. Anders drink ik dat ook wel op. ” “Oké, het komt er aan, captain. ” lachte ze vrolijk. “Kijk niet zo vrolijk, want dan word ik verliefd op je. ” grapte ik. tZe lachte allercharmantst en ging naar de pantry om een paar bakjes koffie in te schenken, terwijl ik weer in de linker stoel in de cockpit ging zitten. “Alles in orde, neem ik aan? ” veronderstelde Dave, die met een map vol papieren op schoot zat. “Alles in orde, Dave. Ik heb trouwens koffie voor je besteld. ” “O fijn, daar heb ik nu echt zin in. ” zei hij, “Hoe is het bij de dames? ” “Prima. Sharon heeft de leiding, en dan hoeven wij ons nergens meer zorgen over te maken. Die zie je zo direct wel, want zij komt de koffie brengen. ” tEven later kwam Sharon de cockpit in en gaf Dave een kop koffie, die hij dankbaar accepteerde. Ze boog zich naar mij toe om mij koffie te geven, en gaf me zo de gelegenheid om heel even in haar bloes te kijken. Ze wist dat ik die kans niet onbenut zou laten, en dat deed ik nu dus ook niet. Het zag er weer heerlijk uit, want ze droeg nooit grote beha’s en ik kon een opwindend deel van haar borsten zien. “Bedankt, meid. ” zei ik, haar dankbaar aankijkend. “Geen dank, graag gedaan. Wanneer vertrekken we? ” “Over een half uurtje. Laat de passagiers maar vast aan boord komen. ” “Oké. Tot straks. ” tEen half uur later hoorde ik via de intercom de stem van Kees, die zei dat hij klaar was. Ik controleerde of wij dat ook waren en zei dat hij zijn gang kon gaan. Langzaam zag ik ons van de gate achteruit weggeduwd worden en een kwart draai naar rechts maken. Vanuit de cockpit konden we Kees niet zien, maar ik wist dat hij op dit punt zijn stoel zou omdraaien om ons voorwaarts naar het ontkoppelpunt te rijden. tDat duurde maar even en toen voelde ik, dat hij ons neuswiel liet zakken, zodat we nu weer op eigen poten stonden. Dat was nog niet het moment om met taxiën te beginnen, want zijn trekker stond nog steeds onder ons. “Oké, vanaf hier mag u het zelf doen, captain. ” hoorde ik Kees zeggen, “Ik verbreek nu de verbinding en zal plaats voor u maken. ” “Bedankt, Kees, en tot ziens, jongen. ” zei ik. “Geen dank, en goeie reis. ” tIk hoorde een klik en wist dat hij de communicatiekabel had verwijderd. Even later zagen we hem een meter of dertig voor ons naar de zijkant van de taxibaan gaan, zodat wij veilig op eigen kracht konden gaan taxiën. Om brandstof te besparen taxieden we nooit op alle motoren; daarvoor was één motor meer dan voldoende, de andere draaiden stationair, tot we aan het begin van de startbaan stonden. tVan de grondverkeersleiding kregen we toestemming om te taxiën en die gaf ons meteen de startbaan. Het was de Polderbaan, dus we zouden een minuut of twintig onderweg zijn. Toen we daar aan kwamen, stonden er een stuk of zes andere vliegtuigen te wachten op toestemming om op te stijgen. Daardoor duurde het ook nog een kwartiertje voordat wij ons aan het begin van de baan konden opstellen. tToen we eindelijk toestemming kregen om op te stijgen, kregen we ook nog informatie over windrichting en windkracht, die zeker bij startende en landende vliegtuigen heel belangrijk is. Na de verkregen toestemming schoof ik de vier gashandels naar voren, hield de kist nog even vast en liet de remmen toen los. Ik wist dat Sharon en haar meisjes hadden gecontroleerd dat alle passagiers 258 in totaal hun riemen om hadden. Twee minuten later zaten we in de lucht. tNa een paar minuten lieten we de passagiers weten, dat de riemen los mochten. Korte tijd later kwam Sharon, die boven de Business Class bediende, en daarmee ook ons in de cockpit, vragen of we iets wilden eten of drinken. “Ach, breng me nog maar een kop koffie, met iets lichts erbij. ” zei ik. Ze kende mij goed genoeg om te weten wat ze zich bij “iets lichts ” moest voorstellen, dus vroeg ze niet verder. Dave nam koffie en ham-and-eggs. tTerwijl Sharon dit voor ons klaarmaakte, klommen wij nog steeds naar onze voorgeschreven kruishoogte. Als we daar waren aangekomen kon Charlie, de automatische piloot, het werk een tijdje overnemen en kon ik de benen even strekken. Omdat ik wat moe was, mede door de reis van huis naar Schiphol, nam ik me voor een paar uur te gaan slapen, maar ik wist nog niet of daar veel van zou komen, met de knappe, sexy Sharon zo dicht in de buurt. tEven later bracht ze onze bestellingen. We zetten Charlie even aan het werk om rustig te kunnen eten, maar we hielden hem natuurlijk wel in de gaten. Intussen ging Sharon even zitten en zuchtte ietwat vermoeid. “Ik denk dat ik straks maar even naar achteren ga om wat slaap in te halen. Drie intercontinentale vluchten achter elkaar vind ik wel wat veel van het goede. ” zei ze, een donkere haarlok wegschuivend. tOm die opmerking te begrijpen moet je weten dat onze 747 een Combi werd genoemd: gedeeltelijk pasaagiersvlietuig en gedeeltelijk vrachtvliegtuig. De vrachtruimte bevindt zich achterin en daar boven in bevindt zich een ruimte met een aantal slaapcabines, waar vermoeide bemanningsleden op lange vluchten een tijdje kunnen slapen. Veel privacy heb je daar niet, en ook al heb ik daar nog nooit geslapen, volgens mij is het daar nogal gehorig ook. Daarom zei ik ook tegen Sharon, terwijl ik nu even dankbaar was dat Dave geen woord Nederlands verstond: “Lieve schat, als jij graag lekker wilt slapen, dan moet je niet naar achteren gaan. Dan ben je de gast van de captain. ” tZe lachte allerliefst, legde een hand op mijn schouder en streelde met haar vingers mijn nek, wat voor Dave niet zichtbaar was. “En als jij wilt slapen dan? ” vroeg ze liefjes. “Ach, er gaan veel makke schapen in een hok, en we zijn elkaar nog nooit in de haren gevlogen, je hebt mij nog nooit de ogen uitgekrabd of zo, dus dat hoeft wat mij betreft geen probleem te zijn. ” “Wat mij betreft ook niet. ” zei ze, aaide me nog even in mijn nek ze wist dat ik dat lekker vind en vroeg bij het weggaan: “Wanneer draag je de kist over? ” “Over een kwartiertje. Dan zitten we op kruishoogte, dus dan mogen de kinderen een paar uur spelen. En dan ga ik uitzoeken of jij kunt slapen naast een man, die verschrikkelijk schijnt te snurken. ” tZe schoot in een hartelijke lach en zei: “Als ik slaap, dan ben ik bewusteloos, lieve Paul. En nu ga ik kijken of alles op rolletjes loopt, en dan zal ik mijn slaapspullen maar gaan halen. ” rn Een kwartiertje later droeg ik het commando over het vliegtuig over aan de reserve-bemanning, die de komende zes ?á zeven uur “op de bok ” zou zitten. Tijd genoeg om even lekker te slapen en zo. Dave was al gauw naar zijn eigen cabine vertrokken en zou al wel slapen. Toen ik in mijn cabine kwam, zat Sharon daar al, tot mijn aangename verrassing. Ze droeg een t-shirt, dat nogal moeite met haar grote borsten had, en een minuscuul slipje, dat onder het t-shirt alleen te zien was als je erop lette. tTerwijl ik de deur achter me sloot kwam ze zwoel glimlachend naar me toe, sloeg haar slanke armen om mijn nek en plaatste haar fraai gevormde, sensuele lippen op de mijne. Ze duwde haar tong naar binnen, want ze wist dat ik dat heerlijk vond, en duwde haar onderlijf tegen me aan. Met haar ervaring voelde ze me direct en glimlachte ze tevreden. “Ik heb op dit moment nog niet zo heel veel slaap. ” zei ik zacht, terwijl ik haar rug streelde en voegde er grinnikend aan toe: “Maar ik ben wel te moe om me uit te kleden. ” tSharon lachte verleidelijk en fluisterde in mijn oor: “Dan doe ik dat toch even voor je? Ik ben nog helemaal niet moe. ” “Daarnet in de cockpit was je dat anders wel. ” plaagde ik haar. “Ja-a, maar nu ben jij er, en nu ben ik even over mijn vermoeidheid heen. ” tIk schoof haar t-shirt wat omhoog om haar blote rug te strelen en voelde haar buik sterker tegen de mijne drukken. Het signaal kwam prima over en ik besloot, omdat ik daar toch al mee bezig was, haar van haar t-shirt te ontdoen. Toen ze met haar blote borsten voor me stond, trok ze zelf haar slipje uit en was toen heerlijk naakt. Van mijn uniform maakte ze ook geen probleem, en in minder dan geen tijd lagen we in bed. “We hebben niet zo heel veel tijd, Paul, want we zullen echt ook een paar uur moeten slapen. ” “Je hebt gelijk, schat. In Manilla hebben drie lange dagen de tijd om van elkaar te genieten. ” “Inderdaad, en ik ben van plan die ten volle uit te buiten. ” tHet bed waarop we lagen, was maar iets breder dan een eenpersoons bed, dus lagen we lekker dicht tegen elkaar aan. Ze nam mijn lul in haar warme hand en begon me heerlijk te masseren. “Kus me, Paul. ” fluisterde ze licht hijgend in mijn oor, “Kus me zoals alleen jij me kunt kussen. ” “Mag ik intussen ook nog even met die overheerlijke borsten van je spelen? ” vroeg ik glimlachend. “Dat mag je niet, dat m??et je. ” lispelde ze met een verleidelijke glimlach. tMijn lul groeide in haar hand in rap tempo, terwijl ik met haar volle, stevige borsten vermaakte, verlekkerd aan haar tepels sabbelde en er nu en dan zachtjes in beet. Ik wist dat ze daar bloedgeil van werd. Ik had het wel eens meegemaakt dat ze niet van plan was te neuken, maar wel toestond dat ik dat ik even met haar borsten speelde. Als ik dat langer dan een paar seconden wist vol te houden, wist ik ook dat ze voor de verleiding bezweek. Ik was nog niet uitgespeeld en gesabbeld, toen ze vond dat mijn lul stijf genoeg was. tZe trok me op zich en leidde mijn paal naar haar wachtende en smachtende kut. “Kom in me , en neuk me, Paul. En laat me neerstorten. ” “Lekkere meid ben jij, zeg. ” grijnsde ik, duwde mijn lul in haar al vochtige kut en begon haar heerlijk te neuken, waarbij zij het spel geweldig meespeelde. Met haar ervaring wist ze hoe ze mijn orgasme zo lang mogelijk kon rekken, en daarvan maakte ze flink gebruik. Intussen was ze zelf al een keer zwaar hijgend klaargekomen en wilde dat nog een keer, maar dan tegelijk met mij. tDus werkte ze er nu naar toe om mij te laten komen, en even later slaakte ik een gesmoorde kreet, toen ik haar drijfnatte kut volspoot met het zaad, waar ze zo naar verlangde. Ze kon met moeite een gil onderdrukken, toen ze op dat moment nog een keer zinderend klaarkwam. Niet dat ik het belangrijk vond, maar op dat moment zaten we op twaalf kilometer hoogte boven het grensgebied tussen Griekenland en Turkije. Toen ik mijn ballen in haar zuigende kut had leeggespoten, liet ze me op mijn knieën zitten en begon mijn lul schoon te likken. Vijf minuten later sliepen we als de bekende roos.rn”