Sexvakantie deel 10

Deel 10 Lachend voldeden ze aan zijn verzoek. Leo onderzocht hun kutten tegelijk. Hij kneep in de schaamlippen en rukte eraan. Trok aan de klitjes en vingerde hen wat. Uiteindelijk legde hij zich over Digna heen. Hij duwde zijn lid zonder meer in haar gapende natte snee. Toen begon hij te naaien. Met zijn linkerhand vingerde hij intussen Jolanda’s kutje. Met de rechter kneep hij in de tietjes van de beide meisjes. Die raakten zo opgewonden dat ze tegelijk een hoogtepunt bereikten! Nauwelijks had hij de hijgende Digna klaar geneukt of hij trok zich terug. Vervolgens drukte hij zijn nog stijve lul in de spleet van Jolanda. Zij kreeg nu een geduchte beurt. Ondertussen vingerde Leo de opgewonden Digna. De beide meisjes kregen orgasme na orgasme. Ze stroomden gewoonweg leeg! Het bed onder hun kontjes was nat van het kutsap! Leo had hen alles gegeven wat hij te geven had. Tot slot zoog hij op hun tieten. Ze zogen om de beurt op zijn pik. Daarna kleedden ze zich weer aan. Ze keerden terug naar de woonkamer. Nu kregen de andere drie de gelegenheid om te gaan vrijen. Cees, Nora en Iris beleefden niet minder genot. Ook zij hadden de grootste pret boven in de slaapkamer. Leo, Jolanda en Digna hielden intussen de omgeving in de gaten. Daarbij vrijden ze natuurlijk nog graag wat met elkaar. Maar aan alles komt helaas een eind. Een uurtje later namen de jongens en hun vriendinnen afscheid. Digna en Nora keken hen nog een hele poos na. Ze waren in de wolken omdat ze onverwacht zoveel genot hadden ondervonden. Iets waarop ze die dag helemaal niet gerekend hadden… De vakantie was intussen wel een bijzonder groot succes geworden. Voor allemaal. Niemand had iets te klagen. Ze waren allemaal volkomen kontent. Elke dag was er wel iets anders te beleven. Ze amuseerden zich altijd. Meestal bleven ze bij elkaar. Maar soms ook gingen enige stelletjes er alleen op uit. Op een morgen waren Arie en Max al vroeg opgestaan. Ze wilden samen met Tina en Carla op stap gaan. Het plan was de bossen in de omgeving eens te gaan verkennen. Max had daar eens een opwindend avontuur beleefd. Hij wilde de bossen nog eens met een bezoek vereren. “Het is er zeer gaaf in die bossen. Er is een meer waar je kunt zwemmen. Ook is er een oude ruine, met oude gangen en zo. Daar is het ook reuze fijn. Vooral als je daar met een paar leuke meisjes bent… ” “Dat zal wel “, lachte Carla. “De juiste meisjes en de juiste jongens, zeker? ” De overige vrienden en vriendinnen hadden andere plannen. Dus vertrok het viertal in de wagen van Max. Het was inderdaad een fijne rit. Er viel van alles te zien. Ook binnenin de wagen trouwens. De meisjes hadden er niet op tegen dat er af en toe gestopt werd. Op zo’n ogenblik speelden de jongens even met de ‘ballen’ van de meisjes. De meisjes hadden daar geen bezwaar tegen. Ze speelden met de kleinere ballen van de jongens. Er was dus geen gebrek aan vertier. Tegen twaalf uur belandden ze in de bossen. Eerst gebruikten ze een lunch in een dorp. Daarna reden ze een eind de bossen in. Ze parkeerden de auto tussen het geboomte. Ook die dag was het gelukkig schitterend weer. Dus genoten ze met volle teugen. Ze zwierven wat rond in het dichte bos. Een poosje zaten ze bij het meer in de zon. Toen dat begon te vervelen gingen ze naar de ruine. De ruine was precies zoals Max gezegd had: buitengewoon interessant. Het was er behoorlijk druk. Een troep schoolmeisjes verlieten net samen met hun lerares de ruine. Ze waren blijkbaar met een bus gekomen. De lerares drong de meisjes tot spoed aan. Ze waren kennelijk al aan de late kant. “Daar zitten verschillende aardige teefjes bij “, merkte Arie op. Ik zie hier en daar behoorlijke tietjes. ” “Maar veel heb je er niet aan “, zei Carla. “Het zijn meisjes van een kostschool hier in de buurt. Ik herken de uniformen dadelijk. ” “Het is een stijve, streng gereformeerde school, heb ik me laten vertellen “, viel Tina haar bij. “Deze meisjes konden zeker niet naar huis gaan tijdens de vakantie. ” “Maar goed dat wij niet zo zijn “, grijnsde Max. “Kom, laten we eens afdalen in de kerkers van de ruine. Er schijnen vroeger zelfs onderaardse gangen te zijn geweest. Maar die zijn allemaal ingestort. ” Het was een beetje griezelig, vonden de meisjes toen ze door de kelders zwierven. Maar gelukkig hadden de jongens zaklantaarns meegenomen. Bij het licht daarvan schuifelden ze voorzichtig door de donkere gangen. Na een kwartier bleef Tina opeens staan. “Het is net alsof ik iemand hoor roepen “, merkte ze op. De anderen luisterden ok. Na een paar seconden hoorden ze inderdaad geluid. Even later opnieuw. “Daar is inderdaad iets of iemand “, zei Max. “Kom mee, we gaan kijken. ” Het geroep werd luider en klaaglijker naarmate ze dichterbij kwamen. “Vast iemand die verdwaald is “, lachte Carla. “Iemand die de weg terug niet kan vinden in het donker. Wat griezelig, zeg. ” “Het is ook niet gemakkelijk. Maar ja, zonder licht moet je je ook niet zo ver in die gangen wagen “, zei Tina. “Wacht eens even. We kunnen er niet ver meer van af zijn. ” Ze luisterden weer en toen zei Arie: “Het geluid komt uit die zijgang daar. Verdraaid, zeg, het is er stikdonker! ” “Wat een warnet van gangen hier. We moeten oppassen dat we zelf niet verdwalen “, merkte Carla op. “Laten we hier iets achterlaten. ” Dat was een goed idee. Max legde op de hoek van de gang een blaadje papier neer. Dat had hij uit een zakagende gescheurd. Hij legde er een stuk steen bovenop. Even verder deed hij het opnieuw. Kort daarop hoorden ze de stem weer roepen. Maar nu vlakbij! “In die gang is het “, zei Arie. Hij liet het licht in een donkere spelonk schijnen. “Kom op, erop af! ” Ze volgden elkaar op de voet. “Max riep met zijn zware stem: “We komen eraan! Wees maar niet bang meer! ” “Hier ben ik! ” riep een schorre stem. “Hier… ” Weer sloegen ze een hoek om. En toen scheen het licht op een angstig meisje. Ze droeg het bekende kostschooluniform. “Die is te ver gegaan en verdwaald “, zei Max. “Hallo, meisje, je bent veilig, hoor! Je mag van geluk spreken dat we je hebben gevonden. Er is niemand anders hier, vandaag. ” Het meisje kwam snikkend op hen toerennen. “O, ik weet niet hoelang ik hier al ronddwaal “, huilde ze. “Ik liep een gang in en het werd donkerder. En er waren zoveel gangen. Ik raakte de weg kwijt. Ik heb steeds in een cirkel gelopen, denk ik. ” “Je medescholieren zijn allang weg “, merkte Tina op. “We zagen hen weggaan met een lerares. Maak je maar niet ongerust. We zorgen wel, dat je weer op school komt. We zijn met de auto hier. Kom maar gauw mee naar buiten. ” Het meisje bedaarde weldra. Ze namen haar tussen hen in. Samen liepen ze weer alle gangen door. Spoedig bereikten ze de uitgang. Buiten gekomen konden ze kun vondst beter opnemen. Het meisje bleek Deborah te heten. Het was een mollig, niet onknap ding. Haar uniform was nogal vuil geworden. Het jasje hing open. Daaronder droeg ze een lichtblauwe bloes. Die zat strak gespannen om een paar behoorlijke busten. Ze had wat brede heupen. Haar benen waren stevig te noemen. Het was een heel behoorlijk meisje… “Wat moet ik nu doen? ” vroeg Deborah. “De anderen zijn weg. Ze hebben me misschien nog niet eens gemist… ” “Wees maar niet benauwd. We nemen je eerst mee naar het meer. Daar kun je je een beetje opknappen. Daarna eten en drinken we wat. Als je weer wat opgeknapt bent rijden we je terug naar je school “, verzekerde Arie haar. “Ik weet iets beters “, zei Tina. “Ik neem de auto en rijd naar het dorp. Ik bel dan de school even op. Dan zeg ik wel dat ze zich niet ongerust hoeven te maken. ” “Goed idee. Maar Deborah kan niet met je mee. Ze moet eerst wat op verhaal komen “, zei Carla. “We kunnen haar zo niet laten gaan. ” Ze knipoogde naar de beide jongens. “Daar heeft Carla gelijk in “, antwoordde Max. Deborah werd niets gevraagd. Zij was nog teveel van streek om veel te zeggen. Ze vond alles trouwens goed. Tina reed dus naar het dorp. Een half uur later was ze weer terug. “Alles is in orde, hoor “, berichtte ze. “Ik heb die lerares al gesproken. Ze hadden de verdwijning van Deborah net ontdekt. Ze stond op het punt om naar de ruine terug te rijden. Maar ik heb haar gezegd, dat Deborah in goede handen is en dat we haar later wel naar school terug brengen. ” Deborah was al wat bekomen van de schrik. Ze zag er nu weer toonbaar uit. Ze had haar kleren wat gereinigd. Haar jasje lag in de zon te drogen. Ze had ook wat te eten en te drinken gekregen. En nu zaten ze over koetjes en kalfjes te praten. Deborah vertelde dat ze een hekel aan de kostschool had. “Ik welk opzicht? ” vroeg Arie. “Kun je misschien niet goed meekomen of zo? ” “Nee, daar ligt het niet aan. Ik ben zelfs een van de besten. Er zijn alleen van die vervelende meisjes bij me in de klas. Meisjes die je nooit met rust laten. ” “Hoe bedoel je? ” vroeg Carla nieuwsgierig. “Ik tracht een ingetogen leven te leiden en alleen het goede te doen. Maar er zijn meisjes onder ons die proberen mij van het rechte pad te doen afdwalen door allerlei zondige dingen voor te stellen en mij in verleiding te brengen. ” “Echt waar? ” vroeg Carla met een stralend gezicht. “Bedoel je dat ze je willen verleiden tot onzedelijke dingen? Proberen ze je over te halen dat jij ze aanraakt en andersom? ” Deborah knikte met een rood hoofd. “Ja, dergelijke dingen. Ze komen zelfs ’s avonds op mijn slaapkamer. Dan halen ze mijn dekens weg. Ze proberen dan mijn nachtpon uit te trekken en zo. Ik wil die dingen niet. Het is zondig… En strijdig met ons Geloof! ” De anderen konden met moeite hun lachen inhouden. “Dus je hebt nog nooit met een van je vriendinnen gespeeld? Je hebt je nog nooit laten strelen, of zelf iemand anders gestreeld? Ook niet met jezelf gespeeld? Ik bedoel, als je alleen bent, ga je jezelf dan nooit tussen je benen strelen? ” vroeg Carla. “Afschuwelijk “, zei Deborah met walging. “Dat is absoluut verboden. Je lichaam is een heilige tempel die gereserveerd moet worden voor God. ” “Ik hoor het al “, zei Tina. “We hebben een heilige in ons midden. Je bent dus in alle opzichten een maagdelijk meisje, Deborah? En je denkt dat te blijven? ” “Maar natuurlijk! Ik zal me nooit laten verleiden tot de zonde! ” “Nee maar, dat is voor het eerst dat ik een meisje van jouw leeftijd zo hoor praten “, grijnsde Arie. “Nou, Deborah, wij zijn anders, hoor. Wij houden van plezier maken. Wij jongens zien niets liever dan een aardig meisje. En de meisjes zien ook graag een leuke knul. ” Deborah keek hem met walging aan. “Wil je beweren dat jullie wel zondigen? ” “Zondigen wil ik dat niet noemen. Wij beleven plezier aan onze lichamen en aan dat van andere jongens en meisjes. Zonder die zogenaamde zonden van jou zou het leven maar een saaie boel zijn! Waarom bezitten jongens en meisjes aantrekkelijk lichaamsdelen als je er toch nooit aan mag komen? Of ze nooit mogen zien? ” “Ja, waarom hebben de jongens zulke fijne pikken als je daar niets mee mag doen? Wat een oervervelend leven zou dat zijn “, viel Carla hem met een gemaakte zucht bij. “Nee, hoor. Leven de sex en de zonde! ” lachte Tina. “Leve de mooie meisjes en de knappe jongens met hun enorme dingen! ” Deborah had al begrepen dat ze in verkeerd gezelschap terecht was gekomen. Ze stond op. Ze wou kennelijk de benen nemen. “Nee, Deborah, daar komt niets van in “, zie Arie direkt. “Je mag niet zomaar weglopen. Wij hebben je gered. Daarom willen we een kleine beloning van je hebben. We hebben al enige tijd naar je blauwe bloesje gekeken. Daar schijnt nogal wat in te zitten. Als beloning willen we de inhoud van je bloesje wel eens zien. Deborah schrok zichtbaar. De angst verscheen in haar blauwe ogen. Ze deed een stap voorwaarts. Snel greep ze naar haar jasje. Maar Arie strekte een hand naar haar uit. Hij omklemde haar enkel. “Nee, zo gaat dat niet, Deborah. Eerst willen we een zoen van je. Vervolgens mogen we zien wat voor moois jij bezit. Daarna mag je pas naar huis. Het meisje rukte. Ze trachtte zich te bevrijden. Maar daar was geen hoop op. Max had haar enkel gegrepen. Arie gaf hem een teken. Tegelijk trokken ze aan een been. Deborah verloor haar evenwicht. Ze viel op de grond neer. Tina en Carla hadden daarop gewacht. Ze hadden meteen door wat de jongens van plan waren. Deborah probeerde overeind te komen. Maar de andere meisjes grepen dadelijk in. Ze pakten elk een arm van het meisje. Nu was ze machteloos. Ze worstelde wel. Maar tegen het viertal had ze absoluut geen kans. Die keken vol triomf op hun slachtoffer neer. “Blijf nu maar rustig liggen “, zei Max. “We zullen je heus niet opeten, hoor. Kalm blijven, dan gebeurt er niets ergs. ” “Wat willen jullie van me? ” stamelde Deborah. “Dat heb ik je al verteld. Om te beginnen, een zoentje. ” Hij bukte zich over haar heen. Grijnzend kuste hij haar op de mond. Arie volgde zijn voorbeeld. De meisjes bleven niet achter. “Ziezo, dat heb je alvast gehad “, zei Max. “Nu gaan we je laten zien hoe leuk het is een beetje te zondigen. Je zult ervan leren, Deborah. Het zal je trouwens goed doen! “”