We waren met zijn zessen een kleine week op seminarie in Londen. Maarten, Koen, Frank, Linda, Mary en ik. Onze verkoopcijfers waren meer dan gebudgetteerd, en dus was dit seminarie een beloning voor het harde werk van het afgelopen jaar. We waren allen collega’s, maar zaten op verschillende vestigingen. We kenden elkaar van ziens op seminaria of verkooptrainingen als deze, maar echt close waren we niet. Ik wist bv. van de meesten niet wie een relatie of kinderen had of nog vrijgezel was. Aangezien we allen al wat ervaring hadden, hadden we wel de leeftijd voor een gezellig gezinnetje, maar of er dat ook echt (nog?) was?
Enkel Mary, die kende ik wat beter.
Mary was op verschillende vlakken een soort B-plan voor mij. Professioneel werkte ze in de regio waarin ik woonde en die ik dus het beste kende. Mijn beste kans op een betere werk/privé balans in dit bedrijf was dus het inpikken van de sector van Mary. Inpikken was een verkeerd woord, want ik wist dat Mary exact hetzelfde dacht over de sector naast de hare (waar zij woonde). Alleen werd haar daar de weg versperd door een collega wiens resultaten niet meer opperbest waren maar wiens anciënniteit voor verworven rechten zorgden. Op werkvlak hadden we dus gemeenschappelijke doelstellingen.
Maar ook privé. Mary had de juiste looks, de juiste leeftijd, de juiste humor, de juiste interesses. Als er geen morele obstakels waren zou ik zeker geen “neen” gezegd hebben, eerder een “ja” proberen uit te lokken hebben. Maar 2 gezinnen vormden meer dan genoeg morele obstakels.
Het seminarie was opgezet als een teambuilding, best practices uitwisseling en culturele verbroedering met internationale best sellers als wij. Met flink wat tijd voor Kerstshopping tussendoor.
De eerste dag was uitgetrokken voor de verplaatsing, het inchecken en een social evening per land. De reis verliep vlekkeloos; het hotel was smetteloos en ruim; het diner klassiek zonder meer. En uiteraard overgoten met aangepaste en dure wijnen. Na de pousse-café was er een spelletje ‘truth or dare’ voorzien. Weinig spectaculair, maar als de juiste vragen gesteld werden, kon het een ontspannen manier zijn om elkaar wat beter te leren kennen.
De avond kabbelde dus rustig verder met vragen over de sulligste verkoopmislukkingen, gênante examenverhalen en uitdagingen rond platte moppen en Vlaamse schlagermuziek. Alles uiteraard overgoten met Vlaanderens exportproduct bij uitstek: zware bieren.
Toen iedereen al naar zijn bed snakte, keek Mary me recht in de ogen en vroeg een zoveelste keer: “truth or dare?”
“Truth,” was mijn antwoord.
“OK, zei Mary: Surf jij weleens moedwillig naar pornosites?”
Je kon ineens een spelt horen vallen. Alle collega’s waren perplex over de wending die Mary insloeg. En ik hoefde eigenlijk geen antwoord te geven. Een blinde kon aan de gestegen temperatuur merken dat ik bloosde tot achter mijn oren.
“Eh, Ja dus” kon ik nog net uitbrengen.
Gelukkig gaf de teamleader daarna snel een teken dat de avond erop zat en dat iedereen naar zijn kamer mocht gaan.
Ik moest nog even bekomen en bleef dus nog wat zitten. Vreemd genoeg bleef ook Mary talmen en dus zaten we met zijn twee aan de bar. “Sorry voor zonet,” begon Mary het gesprek. “Ik vind niets schokkends aan porno. Ik surf er zelf regelmatig heen”.
Ze bestelde ons elk nog een laatste Leffe en we geraakten aan de praat over een onderwerp waar ik nog met niemand over sprak. De routine van het pleziertje eens per week, de nieuwsgierigheid naar iets pittiger. Het anonieme van het web en de sites die me toonden wat ik thuis niet vond: bondage en onderdanigheid. De grote woorden waren eruit voor ik het wist. Mary luisterde geïnteresseerd, maar ging er verbazingwekkend niet op in. Ze ledigde haar glas, gaf me een familiair tikje op mijn wang en wenste me een goede nachtrust.
’s Ochtends reageerde Mary professioneel. Niets aan haar handelingen wees erop dat we de avond ervoor toch wel erg intieme gesprekken hadden gehad. De dag vorderde routineus zoals sales trainingen altijd verlopen.
Wist ik veel wat me de avond verder nog zou brengen.
Nice and slow
Die avond werd ingezet met een klopje op de deur. Ik was me aan het klaarmaken voor het diner en kon niet meteen openmaken. Maar ik zag nog net dat een briefje onder mijn deur geschoven werd. Nieuwsgierig raapte ik het op en las het snel door.
Gisteren koos je voor de waarheid en die was openhartig en speciaal. Maar durf je vanavond de uitdaging aan?
Zo neen? Lees dan niet verder en vergeet dit briefje.
Zo ja? Kom dan exact 30 minuten nadat ik de tafel straks verlaat naar mijn hotelkamer.
De deur zal 5 minuten op een kier staan. Geen seconde langer.
Groetjes. Mary.
Voor een goed begrip: ik stopte niet met lezen. En ik las het briefje opnieuw en opnieuw. Verbazing ging over in ongeloof. Ongeloof in angst en nieuwsgierigheid. En twijfel. Wat me hier op een briefje aangeboden werd, was wellicht het vervolg op de gesprekken van gisteren. En dat zag ik met Mary wel zitten. Maar wat als ik mij vergiste? En wat was Mary met me van plan als ik me niet vergiste? Welk soort uitdaging had ze voor mij in petto?
De klok bracht me weer enigszins bij mijn positieven. Ik was laat voor het diner. In zeven haasten zocht ik het restaurant op. Ik wilde uitleg van Mary. Ik vreesde wel dat dat tussen de collega’s hopeloos zou zijn, maar ik hoopte op enkele woorden privé. Per slot van rekening kende ik zelfs haar kamernummer niet eens.
Aan de tafel was nog maar één plaats vrij. Aan dezelfde kant als Mary, maar aan het andere uiterste van de tafel. Intiem praten was uitgesloten en oogcontact moeizaam. Bovendien bleef Mary heel de tijd in een geanimeerd gesprek met Koen.
Het eten zal wel lekker zijn geweest en ik moet me verontschuldigen bij mijn tafelgenoten want ik was er met mijn hoofd niet bij. Mary en haar uitdaging spookten er doorheen. Wat was ze van plan? Durfde ik het aan? Kon ik erop in gaan? Aan morele obstakels geen gebrek. Heel even dacht ik dat ze me met een knipoog aankeek toen ze een ijsrestje van haar lip lekte. Maar dat kon evenzeer wishfull thinking zijn geweest.
Mary verliet als eerste de tafel. Al maakte ik mezelf wijs dat ik nog niets beslist had, onder de tafel drukte ik de chronometer van mijn uurwerk in. Die avond was er geen teamevent geplant en dus trok bijna iedereen zich terug op zijn kamer. Toen ik mijn buurman van de tafel volgde, was Mary al exact 12 minuten weg.
De zenuwen gierden me door het lichaam, maar ik wist goed genoeg dat ik het voorstel van Mary niet zou weigeren. Om de tijd te doden wilde ik op mijn kamer nog snel even mijn mails gaan lezen. Ontspannen zou nu sowieso niet lukken.
Onder mijn deur lag een nieuw briefje.
Als je besloten hebt om op mijn uitdaging in te gaan, heb je mijn kamernummer nodig. Dat plakt op het sleuteltje dat hierbij ingesloten is. Neem dat zeker mee.
Als je niet wil ingaan op de uitdaging, bezorg je me het sleuteltje morgen maar terug. In dat geval: slaap lekker. In het andere geval: tot zo dadelijk.
Uit het briefje was inderdaad een klein sleuteltje gevallen. Met een post-itje met een kamernummer. Het bleek één verdieping hoger te zijn.
Er was ondertussen geen tijd meer voor mails. Nog snel een plasje en ik moest op stap. Ik kon nog terug, maar besefte dat er eigenlijk geen keuze was, en dat ik ook allerminst terug wilde. (1/2)
Je bouwt lekker slow op, putje, heerlijk. Publiceer dat vervolg maar.
Ik ben echt benieuwd naar het vervolg!!