Mijn man Peter werkt als senior sales manager bij een groot internationaal bedrijf, waarvan de grootste tak het ICT bedrijf is. Omdat de zaak de afgelopen jaren behoorlijk was uitgebreid, met vestigingen in een aantal Europese landen, zou het aantal partners dat in de top van het bedrijf zat, toenemen om zodoende de Europese activiteiten in de portefeuille te krijgen. Er waren vijf mensen die allemaal hun sporen in het bedrijf hadden verdiend, maar er konden slechts twee mensen toetreden tot deze selecte groep van mensen. Het was een voor iedereen felbegeerde functie. De mensen die benoemd zouden worden zouden een verdriedubbeling van het salaris krijgen, en aandelen in het bedrijf, verder een vorstelijke onkostenvergoedingsregeling, en het gebruik van een vrij ter beschikking staand chalet in Oostenrijk, om wanneer men dat nodig vond de broodnodige energie aan te vullen, zoals dat werd genoemd, en een representatieve auto. De afgelopen weken liepen de spanningen hoog op, omdat de dag naderde waarop de beide benoemingen bekend gemaakt zouden worden. Peter, mijn echtgenoot, had uitstekende papieren, maar dat hadden zijn concurrenten net zo goed. Er was geen pijl op te trekken, verzuchtte hij menigmaal, en als het nu niet zou gebeuren, zou het, onvoorziene omstandigheden voorbehouden, nog wel eens een aantal jaren kunnen duren voordat zo’n mogelijkheid zich opnieuw voordeed. Het klinkt misschien heel raar, vertrouwde hij me op een avond toe, maar het hangt van zulke kleine dingen af, dat ook het kennismakingsbezoek dat door de hoogste baas zou worden gedaan bij hun thuis, wel eens van doorslaggevende aard zou kunnen zijn. Dit privé bezoek was een van de onderdelen van de selectieprocedure, dat wist ik al enige tijd en het maakte me onzeker en bloednerveus alleen al bij de gedachte. Mijnheer de Vries, president-commissaris van het bedrijf, zou alle kandidaten thuis bezoeken, om formeel, maar vooral informeel, kennis te maken met de partner en/of kinderen van het gezin. Een goede huiselijke relatie was voor hem van groot belang voor iemand in zo’n zware functie en hoe kon dat beter worden beoordeeld dan door zelf een avond in die sfeer door te brengen? Misschien geef jij dan wel de doorslag, opperde Peter. Het is mogelijk een groot voordeel dat wij geen kinderen hebben en dat jij nog zo’n jonge, knappe en opwindende vrouw bent. Hij had al vaker met haar over dat onderwerp gesproken. Al zijn concurrenten waren getrouwd met vrouwen van hun eigen leeftijd, rond veertig/vijfenveertig. Peter was drieënveertig en ik pas dertig. Hij mocht graag pronken met zijn veel jongere vrouw, maar de gedachte dat dit nu ook een grote rol zou kunnen spelen in deze concurrentiestrijd kneep mijn keel dicht. Hij is beslist niet ongevoelig voor vrouwelijk schoon, gooide Peter er nog een schepje bovenop. Misschien kun jij hem met jouw charmes inpalmen…’ Mijnheer de Vries, een statige man van ruim zestig jaar,die ik alleen kende van horen zeggen, als hij weer eens nieuwe plannen van het bedrijf bekend maakte of een aandeelhoudersvergadering voorzat, moest ik die met mijn vrouwelijke charmes zover krijgen dat Peter benoemd zou worden? Hoe had Peter zich dat voorgesteld? Ik kon toch moeilijk in mijn nieuwste bikini rond gaan lopen, grapte ik zenuwachtig. Ik had, voordat we op vakantie gingen naar Ibiza, een paar bikini’s gekocht die amper onder de noemer bikini vielen. Het waren twee minuscule lapjes glanzende stof die mijn tepels maar net bedekten, en een stukje stof met een paar leren vetertjes eraan die ik voor mijn kutje kon doen. Ze waren niet geschikt om in het plaatselijke zwembad te dragen, maar voor Ibiza waren ze perfect, en dat had ze in die drie weken letterlijk ervaren, want elke keer dat ze deze aanhad, was ze zo ontzettend geil geweest, dat Peter er meerdere keren aan had moeten geloven. Peter liep bijna paars aan bij de gedachte. Ik moest er zeker niet te uitdagend uitzien, maar aan de andere kant ook weer niet té degelijk. Een kort, strak rokje, met daarop een mooi doorzichtig bloesje met knoopjes aan de voorkant, dat van boven best wel open mocht staan, en onder het rokje bij voorkeur opwindende, dunne nylons met een jarretellegordeltje. Toen ik hem vroeg waarom ik nylons en een jarretellegordeltje moest dragen, dat hij toch niet te zien zou krijgen, lachte Peter een beetje. Dat klopte wel, zei hij, maar een ervaren man als meneer de Vries, zou wel in staat zijn op mijn heupen, door het rokje heen de jarretelle knopjes te zien waaraan de nylons waren vastgegespt, als ik bijvoorbeeld tegenover hem op de bank zou zitten, en het rokje daarbij iets omhoog zou kruipen, zou hij daar beslist opgewonden van raken, en hij was een echte liefhebber wat dat soort zaken betrof, daar konden alle secretaresses die hij de afgelopen jaren had gehad, over meepraten. Allemaal, zonder uitzondering, hadden ze er uitdagend en super vrouwelijk bij gelopen, waarbij nylonkousen en naaldhakken een absolute must waren. Ik was echt een beetje overdonderd! Maar zulke dingetjes konden wel degelijk een rol spelen, verzekerde hij me. En trouwens: hij vond het zelf ook wel opwindend om te weten dat ik kousen en uitdagende lingerie onder mijn kleding zou dragen, bij voorkeur dan zonder BH tje! Meneer de Vries kwam die avond om acht uur met een vette Mercedes aanrijden. Allebei waren we zo nerveus als het maar kon, de zenuwen gierden ons door de keel. Toen hij de hal binnen kwam, nam ik met een blos op mijn wangen het boeket bloemen van hem aan, dat hij zeer attent voor mij had meegenomen en ik vroeg me in paniek af of ik er toch niet te hoerig of ordinair uitzag, toen hij even strak met zijn ogen over mijn lijf ging. Ik stond te trillen op mijn naaldhakken, die op dat moment veel te hoog leken te zijn. Ik serveerde hete koffie met een groot glas franse cognac, Peter had me gezegd om dat aan te bieden, en wel voor alle drie. Hij had speciaal hiervoor een fles van de duurste cognac die er was gekocht, die ik in grote glazen had ingeschonken en even had verwarmd. ‘Heerlijk’ was de reactie van meneer de Vries, nadat hij het glas cognac in zijn hand had rondgedraaid, eraan had geroken en een klein slokje had genomen. Hij zat in de gemakkelijke stoel waarin Peter altijd zat, Peter zat voor deze gelegenheid naast mij op de bank. Het begon allemaal heel goed. Langzaam kwam ik tot rust terwijl het gesprek over koetjes en kalfjes ging en gelukkig niet over het werk. Meneer de Vries was echt geinteresseerd in wat wij zoal deden elke dag, en hij leek echt geimponeerd door de miniatuurschilderijtjes die ik had geschilderd. Werkelijk heel erg mooi , zei hij, terwijl hij er één in zijn handen had. Na de koffie schonk ik opnieuw een glas cognac voor hen in, en hoewel ik liever een glas wijn had genomen, liet ik me overhalen om ook nog zo’n bel te nemen. Ik was niet gewend aan zulke hoeveelheden cognac, iIk kreeg het er warm van, maar alles verliep zo vlekkeloos dat ik daar verder geen aandacht schonk. De geliefde vakantiebestemmingen werden besproken, de ditjes en datjes van alledag. Het gesprek kabbelde voort en meneer de Vries was zo aardig en voorkomend dat langzamerhand alle spanning van me af viel. Ik voelde dat ik meer ontspannen werd, het werd prettiger om deel te nemen aan het gesprek. Het volgende glas cognac wilde ik eigenlijk overslaan, want ik voelde dat ik overmoedig begon te worden, maar Peter drong erop aan dat ik er toch nog eentje zou nemen en toen meneer de Vries ook nog zei dat hij er niet aan dacht een nieuw glas tot zich te nemen als ik dat ook niet zou doen, liet ik me toch weer overhalen. Ik voelde dat ik loom begon te worden, en ik moest de nodige moeite doen om me te blijven concentreren en van tijd tot tijd iets zinnigs te zeggen. De beide heren schenen daar totaal geen last van te hebben. Ze rookten nog een sigaar, namen van tijd tot tijd een slok uit hun glas, en hun woordenstroom draaide om me heen. Pff, ik kreeg het er warm van. Ik voelde dat ik opgewonden werd, want als ik teveel op heb dan stap ik over een onzichtbare drempel, en wordt ik steeds geiler, dan wil ik eigenlijk maar een ding, en dat is een stevige neukbeurt. Onwillekeurig voelde ik aan de hals van mijn bloesje, dat begon te knellen, en ik schudde even aan mijn kraagje om me een beetje koelte toe te zwaaien. Ik dacht dat ik dit onopgemerkt had gedaan, maar dat bleek niet zo te zijn. Peter vroeg me of ik het benauwd had en met een rode blos op mijn wangen moest ik wel toegeven dat ik het behoorlijk warm had gekregen. Ik ben er nu eenmaal niet aan gewend om zoveel cognac te drinken, zei ik als verontschuldiging naar onze gast aan toe. Doe dan gewoon een extra knoopje van je bloesje open, zei Peter, dat hindert toch niets? Een knoopje extra? Het bloesje telde in totaal maar vier knoopjes, het bovenste was al open, het tweede bevond zich halverwege mijn borsten, en als ik die opendeed, zou er tot aan het derde knoopje, dat net boven mijn navel zat, een stevige inkijk op mijn borsten kunnen ontstaan, wanneer ik me wat onvoorzichtig bewoog. Ik had immers op zijn verzoek geen BH tje aangetrokken! Dat kon toch echt niet, zei ik zwakjes tegen hem, maar Peter dacht er heel anders over en ook meneer de Vries was het met hem eens: als het me zo beknelde moest ik me door hem niet laten weerhouden. Hij zou het juist waarderen als ik me gedroeg zoals ik me thuis altijd gedroeg, en hij knikte instemmend toen Michael aan mijn aarzeling een eind maakte door zich naar me toe te buigen en zorgzaam zelf het tweede knoopje los te maken. Ik voelde mijn hoofd kleuren, mijn kutje werd al behoorlijk nat, toen Peter meteen probeerde om ook het derde knoopje los te maken. Nee joh, doe niet zo gek, zei ik geschrokken, maar hij had het al open gemaakt voordat ik er iets aan kon doen om hem tegen te houden. Wat moet meneer de Vries hier wel niet van denken gekkie! , zei ik, en trok een beetje in paniek met beide handen mijn bloesje dicht. Ach mevrouw, klonk de bedaarde stem van de president-commissaris, laat uw man toch doen wat hij graag wil, en voelt u zich vooral niet overdonderd. Ik kan u alleen maar complimenten geven met wat ik daarnet even mocht zien. Ik wist eventjes niet wat ik hoorde, zei hij dat werkelijk, of speelde de alcohol een spelletje met me? Ik keek verward naar Peter, die me vriendelijk, maar ook duidelijk opgewonden toeknikte. Je hoort het Francine, meneer de Vries heeft dit al zo vaak gezien bij zijn vrouw, en zijn secretaresses, hij kan er echt wel tegen. Tegelijk pakte hij mijn verkrampte handen beet en trok de bloes zachtjes los. Tot mijn grote schrik trok hij daarna met een flinke ruk het bloesje uit mijn korte rokje, en maakte in één flitsende beweging ook het laatste knoopje open. Het gebeurde zo snel en onverwacht dat ik me erdoor liet overbluffen. Mijn hele bloesje was al open voordat ik er erg in had en pas toen liet ik een gilletje van schrik, waarbij ik in een reflex beide handen voor mijn borsten sloeg. Deze stonden strak naar voren, de tepels waren duidelijk zichtbaar, en keihard. Ik kon geen woord uitbrengen.
Kom Francine, doe niet zo flauw , lachte Peter, maar ik kon hem alleen maar vol ontzetting aankijken. Het was opnieuw meneer de Vries die ertussen kwam met zijn bedaarde en rustige stem. Deze oude ogen zien zelden nog zoiets moois mevrouw. Ik hoop dat u mij dat plezier en genoegen niet wilt ontnemen? Hij schraapte zijn keel en vervolgde op dezelfde bedachtzame toon: de mogelijkheid is heel goed aanwezig dat ik u vanavond al kan feliciteren met de benoeming tot partner van uw man, als u begrijpt wat ik bedoel…. De betekenis van zijn woorden drong heel langzaam tot me door door een teveel aan cognac, en naast me voelde ik Peter verstrakken. Was dit wat hij had bedoeld met zijn opmerking dat ik wel eens de doorslag zou kunnen geven in die mogelijke promotie? Ik draaide mijn gezicht naar mijn man en zag de smekende blik in zijn ogen. Mijn mond was ineens kurkdroog, ik besefte dat het nu inderdaad van mij afhing of hij die promotie zou krijgen. De warmte van de cognac die door mijn lijf raasde, leek te zijn verdwenen en ik voelde onder mijn handen, die nog steeds mijn borsten afschermden, mijn tepels harder worden. Alles lag in mijn handen! Die zelfde handen liet ik nu schuchter zakken en ik zei, met mijn wimpers naar beneden: Dat zou geweldig zijn, meneer, als u dat vanavond zou kunnen doen. Ik rilde over mijn hele lijf, ik wist niet of dat van opwinding was, of van iets anders, bij het uitspreken van die woorden en nog meer bij de gedachte aan wat er nu van me verwacht werd, want alleen het laten zakken van mijn handen waardoor mijn volle borsten nadrukkelijk te zien waren, was natuurlijk niet voldoende. Er werd méér van me verwacht. En dus, nog steeds met mijn ogen op de grond gericht, trok ik, bibberend van de zenuwen, het bloesje van mijn schouders. Toen Michael me te hulp schoot en het bloesje verder van mijn armen trok, besefte ik dat dit inderdaad was wat van me werd verwacht. Er was niets meer te verbergen en het zou belachelijk zijn om nu nog mijn armen voor mijn borsten te houden. Met een diepe zucht leunde ik daarom achterover, met mijn armen slap langs mijn trillende lijf. Dank u wel mevrouw voor dit mooie gebaar. De stem van meneer de Vries was nog steeds kalm en bedachtzaam. ‘En ook jou natuurlijk Peter, voor dit bewijs van loyaliteit.’ We doen het heel graag voor u , antwoordde Michael zachtjes, maar met verborgen hebzucht in zijn stem. Hij zag zijn promotie al voor zich. Mocht u nog iets te wensen hebben, dan hoor ik dat graag van u. Ach, misschien nog een glas van die voortreffelijke cognac? glimlachte deze. En uw vrouw zou mij een enorm plezier doen door dit voor me in te schenken en aan mij te geven. Hij wilde dat ik op zou staan en hem dat glas geven! Natuurlijk, dan moest ik met mijn bloesje geopend naar hem toe gaan, zodat hij me nog beter kon bekijken, en als ik me voorover boog om hem zijn glas te geven, dan zouden mijn borsten als twee heerlijke, verleidelijke vruchten voor zijn neus heen en weer gaan. Het was een huiveringwekkende gedachte die ongeduldig krampjes onder in mijn buik veroorzaakte. Ja, ik moest toegeven dat het me niet onberoerd liet wat hier met me gebeurde. Ik probeerde zo goed als maar mogelijk was op te staan, maar de alcohol bleek behoorlijk te werken, en ik moest steun zoeken aan de rand van het salontafeltje. De kamer leek heen en weer te gaan, en ik bleef even zo staan. Kleine zweetdruppeltjes parelden op mijn voorhoofd en ik haalde diep adem. Wanhopig met mijn ogen knipperend probeerde ik de kamer tot rust te brengen, maar dat was gemakkelijker gedacht dan gedaan. De flatscreen TV ging voor mijn ogen spottend op en neer en nu leken ook mijn benen het te begeven. Oh,oh, , kreunde ik. Pas op, vlug Peter , hoorde ik vanuit de verte de nu wat bezorgd klinkende stem van meneer de Vries. En vlak voordat ik door mijn benen dreigde te zakken sloten de reddende armen van mijn man zich om mijn middel, hij probeerde me weer veilig op de bank te krijgen. Die poging strandde echter jammerlijk. Toen hij mijn volle gewicht te torsen kreeg, schoten zijn handen los en plofte ik met mijn kontje op de grond. Ik probeerde op te staan, maar het leek wel of er lood in mijn benen zat en ik viel wederom, en bepaald niet gracieus, op mijn kontje. Meneer de Vries kwam overeind. Tot mijn grote opluchting zag ik geen afkeurende blik in zijn ogen, meer een bezorgde. Kom Peter’, zei hij resoluut, laten we je vrouw samen op de bank leggen! Peter viel op zijn knieën naast me en sloeg zijn armen onder mijn oksels en meneer de Vries bukte zich om me bij mijn benen te pakken. O god, hij kan z?? onder mijn rokje kijken, schoot het in paniek door me heen, toen ik werd opgepakt, en ik sloot mijn ogen. Ik werd languit op de bank gelegd. Vanuit de verte hoorde ik de mannen iets tegen elkaar mompelen en toen voelde ik vingers aan het rokje. Wat doe je nu? vroeg ik vertwijfeld, maar onmachtig om enig verzet te plegen. Uw rokje knelt te veel mevrouw , kwam het antwoord van meneer de Vries. Peter trekt het gewoon eventjes uit. Ik schaam me kapot, stotterde ik, maar het rokje werd onverbiddelijk naar beneden getrokken. U hoeft zich nergens voor te schamen, zei meneer de Vries, Wij zouden ons eerder moeten schamen voor het feit dat wij u zover hebben gebracht, door met ons mee te drinken. Min of meer gerustgesteld door deze woorden, maar toch nog steeds trillend over mijn hele lijf, lichtte ik mijn kontje op, zodat Peter mijn rokje naar beneden kon schuiven. Ziezo, dat is een stuk beter , constateerde meneer de Vries, toen ik alleen nog in mijn zwartkanten stringetje, mijn jarretellegordeltje en mijn nylons op de bank lag. Ik wil graag zeggen, Peter, dat je een geluksvogel bent met zo’n schitterende, opwindende en charmante vrouw. Ik sloeg schuchter mijn ogen neer om ze meteen weer wijd open te sperren toen hij ineens wat geschrokken opmerkte: Kijk nu toch eens, er zit een ladder in haar nylonkous! Ik tilde benauwd mijn hoofd omhoog en keek naar de plaats die hij aanwees. En inderdaad, aan de binnenkant van mijn linkerdij was tot aan mijn knieholte een lelijke ladder zichtbaar. Ook Peter boog zich nu belangstellend over me heen en ik voelde een opwindende kriebeling over mijn rug trekken tot in de puntjes van mijn haarwortels. IK begon behoorlijk geil te worden. Liefje, je nylonkousen zijn geruineerd, je hebt een ladder, concludeerde mijn man overbodig. Zullen we ze maar uittrekken? En meteen begon hij al het jarretelleknopje op mijn linkerbeen van de boord van mijn kous open te maken. Zou u de andere kous voor uw rekening te nemen meneer? , vroeg hij aan zijn baas. Natuurlijk, heel erg graag zelfs, knikte deze. Ik drukte mijn hoofd in het kussen van de bank, omdat ik bang was dat ik het anders van opwinding uit zou schreeuwen, toen ik de handen van meneer de Vries op mijn rechterdij voelde, die daar zorgvuldig mijn nylonkous van mijn gordeltje afhaalde. Ik perste mijn lippen stevig op elkaar en hield mijn ogen dicht, toen de mannen tergend langzaam de kousen van mijn benen aftrokken, maar het gejaagde trillien van mijn buik kon ik niet verborgen houden. Met de nagels van mijn vingers in mijn handpalmen probeerde ik mezelf onder controle te houden, terwijl ik de aderen in mijn slapen voelde zwellen. Het was me nog nooit overkomen dat twéé mannen bij elkaar zoiets hadden gedaan, want z?? voelde het aan: ontzettend geil, zoals ze dat deden! En nog niet eerder had ik me zo weerloos gevoeld dan op het moment dat de nylons over mijn verkrampte tenen, uit werden getrokken.”
Geil verhaal met een paar foutjes.
Peter wordt een aantal keren Michaël