Nympho 5

Marijke staarde wezenloos voor zich uit. Ze zat in de keuken, achter een kop dampende koffie en dacht na over de woorden van haar man. Ze wist dat hij meende, wat hij tegen haar gezegd had. Ze had hulp nodig, dat was wel duidelijk geworden de afgelopen tijd. Voordat hij naar zijn werk was vertrokken had hij haar koeltjes meegedeeld, dat wanneer ze niet bereid was om professionele hulp in te roepen, hij van haar zou gaan scheiden. Misschien had hij wel gelijk en had ze inderdaad dringend hulp nodig. Wat moest ze in Godsnaam doen? Ze kon toch moeilijk de eerste de beste psychiater bellen met de mededeling dat ze genezen diende te worden van haar seksuele honger. Wanneer haar man op de hoogte was geweest hoezeer ze de laatste twee jaar haar middagen had doorgebracht, was hij allang van haar gescheiden, dat wist ze wel. Alleen al bij het horen van het woord lul, liep de smurrie al bij bakken uit haar poesje. Een man hoefde haar maar aan te raken en ze was al verkocht. En het leek wel, alsof die rotzakken het roken! Het zoals die laatste keer, toen zij en haar man samen naar een feest van een vriend waren gegaan. Die vriend was haar hondsbrutaal gevolgd, toen ze op een bepaald moment naar het toilet was gegaan. Hij had haar het toilet in geduwd en de deur achter hen op slot gedaan. Daar had hij haar als een dolleman tegen zich aangedrukt en haar rok omhoog geslagen. Vervolgens had hij gewoon haar slipje van haar lijf gescheurd. Zich niets van haar protesten aantrekkend, had hij haar staande genomen, terwijl op nog geen paar meter afstand haar man nietsvermoedend aan het dansen was. Gelukkig had niemand iets gemerkt. Later was hij nog drie maal overdag bij haar langsgekomen. Ze had hem bij die gelegenheid een flinke klap in het gezicht verkocht en luid geschreeuwd, maar toen hij haar gevoelige tieten was gaan kneden, had ze zich met knikkende knieen van verlangen aan hem vastgeklampt. En zo was het bijna elke keer verlopen, wanneer ze in contact met een man kwam. Ze kon er met de beste wil van de wereld niets tegen doen. Haar vlees stond al in de fik als een man er maar naar wees. Nee, er zat werkelijk niets anders meer op. Wanneer ze er niets aan deed, zou ze onherroepelijk haar man kwijtraken. Die gedachte deed haar huiveren van angst, want ze hield zielsveel van hem. Een leven zonder hem, was bijna ondenkbaar. Aarzelend draaide ze het nummer van haar huisarts. “Hallo, u spreekt met Marijke Boonstra “, zei ze, toen zijn assistente had opgenomen. “Ik wilde weten of ik een verwijskaart voor een psychiater kan krijgen. ” “Wat scheelt u, dat u naar een psychiater wilt? ” vroeg het meisje zakelijk. “Ja, dat is een beetje moeilijk om zo door een telefoon te bespreken “, antwoordde Marijke aarzelend. “Ik kan u niet zo maar doorsturen naar een specialist. Komt u vanmiddag maar even langs, dat zal de dokter u wel verder helpen. ” “Goed, dank u. ” Zuchtend legde ze de hoorn op de haak. Ze wilde net naar de slaapkamer lopen om zich aan te kleden, toen er gebeld werd. Ze trok snel een kamerjas over haar ragdunne nachtpon aan en liep naar de deur om open te maken. Ze keek op de klok, die in de gang stond. Half tien. Het was vast Ellen, haar vriendin. Die kwam wel vaker even ’s ochtends koffie drinken. “Oh… nee “, kreunde ze, toen ze de deur had open gedaan en zag wie er voor de deur stond. “Je doet net, alsof je niet blij bent, dat je me ziet! ” In de deuropening stond een forse, blonde jongen van een jaar of zesentwintig. Hij keek haar met een brede grijns op zijn gezicht aan. “Sorry, Rob, maar je kunt nu niet binnenkomen! ” zei Marijke nerveus. “Oh, en waarom niet, als ik vragen mag? ” “Uhhhh… mijn man kan ieder moment thuiskomen! ” “Jaja, dat zal wel! ” lachte de jongen, terwijl hij haar eenvoudigweg opzij duwde en naar binnen liep. “Toe, ga nou weg. Hij kan echt ieder moment terug zijn! ” Zonder zich aan haar te storen, liep de jongen de huiskamer binnen. “Ik kom even een bakkie koffie halen “, zei hij, toen Marijke achter hem aan kwam lopen. “Ja, dat is goed, maar daarna moet je direkt weer weg. ” Ze haastte zich naar de keuken om koffie te zetten. Hoe eerder hij zijn koffie op had, des te sneller was hij weer weg. De fors uit de kluiten gewassen jongen werkte aan de overkant in een garage als monteur. Ze had hem leren kennen, toen ze haar auto er een keer had laten repareren. Hij was misschien wel de brutaalste van alle mannen die ze kende. Ze had de fout gemaakt door een beetje met hem te flirten, met als gevolg dat hij op een dag had aangebeld. Ze had aangenomen dat hij voor de gezelligheid langs was gekomen, maar dat bleek al snel een misverstand te zijn. Hij had haar op een bepaald moment ruw beetgepakt en haar met geweld op de mond gekust. Er was een worsteling ontstaan, die haar zodanig had opgehitst dat ze niets had gedaan om hem tegen te houden, toen hij een hand in haar slipje had gestoken. Aangemoedigd door het feit dat ze natuurlijk weer drijfnat tussen de benen was geworden, had hij haar naar de slaapkamer geduwd. Het was op een wilde neukpartij uitgelopen, en ze was bepaald niet passief geweest. Hoe dan ook, toen hij had gemerkt dat ze geen nee kon zeggen tegen een stijve lul, had hij haar regelmatig overdag opgezocht. Aangezien hij al een tijdje niet geweest was, had ze gehoopt, dat hij een vriendinnetje had gevonden, zodat zij geen last meer van hem zou hebben. Maar nu was hij er weer. Vastbesloten om hem, zodra hij zijn koffie op had, weg te sturen, stapte ze de zitkamer binnen.”