Niemand zeggen 3

Snel liep Sofie naar de lift en drukte op de knop. Het was tien over acht en ze moest om acht uur in Stephans kantoor zijn. Tweede dag en nu al te laat! Dit was geen officiële afspraak voor haar werk, maar toch vond ze het vervelend dat ze niet op tijd was. Die stomme bus!
Ze had een zwarte kokerrok aangetrokken met een lichtblauwe bloes erboven. Aan haar voeten droeg ze eenvoudige pumps. Ze hield haar tas vast en stapte de lift in.
Ze dacht terug aan de vorige avond. Het lekkere eten met Stephan, het leuke gesprek, het gelach. De kus. Alleen de herinnering was al genoeg om haar verlangen weer aan te wakkeren. In een opwelling had ze hem gevraagd mee naar binnen te gaan, maar Stephan had geweigerd. Achteraf gezien was ze daar wel blij om, anders zou het te overhaast zijn geweest.
Ze stapte de lift uit en liep naar Stephans kantoor. Hij zat achter zijn bureau en keek naar het scherm van zijn laptop. Naast zijn laptop lagen enkele brieven. Hij had een wit overhemd aan en had zich geschoren. Hij hield zijn blik op de laptop gericht en zat te typen.

“Je bent laat,” merkte hij op. Geen geflirt of geplaag, maar de zakelijke werkgever die een werknemer berispte.
“Het spijt me,” zei Sofie. “De bus had vertraging.”
Stephan typte het laatste stukje en legde daarna de papieren opzij. “Heb je een rijbewijs?” vroeg hij en hij keek haar eindelijk aan.
Ze knikte. “Ja, maar ik heb geen auto. Ik was werkloos en een auto is best duur.”
Stephan knikte begrijpend. “Zou je een auto van de zaak willen?” vroeg hij. “Soms moeten we naar cliënten toe, dus dat kan makkelijk zijn. Je zult niet de enige met een auto van de zaak zijn. Simone en Frans hebben er ook een.”
Sofie was in de war. Ze had er niet op gerekend dat dit een zakelijk gesprek zou worden. “Is dat niet wat overdreven?” vroeg ze.
Stephan haalde zijn schouders op. “Je kunt ook met mij meerijden, maar ik begin altijd om acht uur en sluit pas rond half zes af.”
Hoewel Sofie van negen tot vijf werkte, was dit aanbod erg aantrekkelijk. Was het een serieus aanbod, of retorisch? “Dat kan ook,” antwoordde ze. “Mits ik die uren wel betaald krijg als ik doorwerk.”
“Uiteraard,” antwoordde Stephan kalm. Hij kwam overeind en bleef haar aankijken. “Ik ga je niet meer om toestemming vragen,” zei hij opeens. Zijn stem was zacht en dwingend. “Vanaf nu draaien we het om. Als je iets niet wil, moet je dat zeggen. Kun je dat, of ben je daar te verlegen voor?”

Ze dwong zichzelf hem aan te kijken. “Dat kan ik,” antwoordde ze met hese stem.
Hij bekeek haar schaamteloos van top tot teen. “Je ziet er leuk uit,” zei hij goedkeurend. “Ik heb echter de voorkeur voor los haar.”
“Dat had je niet gezegd,” wierp ze tegen.
Stephan knikte en liep om haar heen. “Maak het maar los,” droeg hij haar op.
Ze bleef roerloos staan. Hij stond achter haar, maar ze had geen idee of hij dichtbij of een paar stappen van haar vandaan stond. Langzaam hief ze haar armen en begon haar haren los te maken.
Ze hapte naar adem toen hij plotseling zijn handen op haar borsten legde. Ze liet haar armen zakken, maar hield hem niet tegen. Ze sloot haar ogen, genietend van zijn handen. Zijn vingers gleden over haar borsten en kneedden ze zachtjes. Genietend bleef ze zwijgend staan, bang om de betovering van het moment te verbreken. Haar tepels waren veranderd in keiharde knopjes. Gelukkig wist haar beha die puntjes onder haar shirt te verbergen.
“Je moest eens weten hoe erg ik naar je verlang,” hoorde ze Stephan zeggen. Zijn rechterhand liet haar borst los en lag opeens op haar bil. Zonder erbij na te denken legde ze haar handen op de rand van het bureau en maakte haar rug een beetje hol. “Je hebt er zin in,” merkte Stephan goedkeurend op. “Ik zou niets liever willen dan je rok omhoog te schuiven, je slipje te laten zakken en mijn pik diep in je te stoten. Ik luister liever naar jouw gekreun en gekerm dan naar de gesprekken met mijn cliënten.” Hij haalde zijn handen weg. “Binnenkort zal dat ook gebeuren,” beloofde hij.

De ping van de lift verbrak de betovering. Snel ging ze rechtop staan en trok haar truitje recht. Ze hoorde voetstappen op de gang.
“Goedemorgen,” groette Simone toen ze langs het kantoor liep.
Sofie keek verbijsterd naar de openstaande deur. Dat scheelde niet veel! Geamuseerd knipoogde Stephan naar haar. “Koffie?” vroeg hij onschuldig.
Ze haalde diep adem en probeerde zichzelf tot de orde te roepen. Snel verliet ze Stephans kantoor en ging naar haar bureau. Ze zuchtte diep en voelde haar hart wild in haar borst kloppen. Ze wilde Stephans handen weer op haar lichaam voelen.
“Gaat het wel goed?” hoorde ze Simone vragen.
Snel toverde ze een glimlach tevoorschijn. “Ja, sorry. Ik was even afgeleid. Goedemorgen.”
Simone keek haar bezorgd aan en vroeg: “Weet je het zeker? Je ziet er wat verhit uit. Ben je niet lekker?”
Stephan kwam de deur door en liep naar de koffieautomaat. “Ik had haar gevraagd om acht uur hier te zijn,” vertelde hij. “Ze was te laat dankzij de bus, dus was ze bang dat ik haar een uitbrander zou geven.”
Simone glimlachte hartelijk, de uitleg accepterend. “Ach, Sofie, maak je geen zorgen! Die paar minuten dat je te laat was, daar zal niemand iets van zeggen.”
Sofie lachte onzeker. “Dat zei Stephan ook al.”

Stephan wachtte geduldig tot hij drie bekers koffie had. “Ik wilde Sofie even spreken en vragen of ze een bedrijfsauto nodig heeft,” zei hij. “Ze gaat erover nadenken.”
Simone pakte haar koffie aan. “Gewoon ja zeggen,” spoorde ze Sofie aan. “Het heeft veel voordelen.”
Meerijden met Stephan ook, dacht Sofie bij zichzelf. Het moest geweldig zijn om naast hem te zitten als hij haar naar haar werk of huis bracht. Ze dacht terug aan zijn warme handen die haar borsten liefkoosden en verkenden. Ze kon zijn handen bijna weer op haar huid voelen. Zou hij zich kunnen beheersen als ze samen in de auto zaten?
Stephan zette Sofies beker op haar bureau. “Ik ben in mijn kantoor, eens zien of Berend vandaag wel alle stukken bij zich heeft. Ik kom straks terug als ik klaar ben.” Hij vertrok naar zijn kantoor.
Sofie voelde een twijfel. Hij praatte hartelijk, maar keek haar nauwelijks aan. Geen heimelijke aanraking als hij de beker aangaf, maar hij koos ervoor hem afstandelijk op het bureau neer te zetten. Was hij zijn interesse al kwijt? Ze startte haar computer op en ging zitten om aan haar tweede werkdag te beginnen.

Na een half uur kwam er onderin haar scherm een melding. 1 nieuw bericht. Ze klikte erop en werd naar de inbox van haar werk geleid.
Een e-mail van Stephan. Onderwerp: Belangrijk
Ze opende het bericht.
‘Je hebt heerlijke borsten. Ik zit hier al de hele tijd met een stijve omdat ik aan niks anders meer kan denken. Je rok zit mooi om je kont.’
Ze moest haar uiterste best doen om niet naar haar scherm te staren met een afwezige glimlach op haar gezicht. Met een zakelijke uitdrukking begon ze terug te typen.
‘Dank je wel voor je compliment, meneer Blaeyenberg. Is er nog iets waar ik u mee van dienst kan zijn?’
Ze sloot snel haar e-mail af en ging weer verder met haar werk. Een nieuw bericht trok haar aandacht.
‘Ik weet wel een paar dingen die je kunt doen.’
Ze glimlachte, maar herstelde zich snel. Ze kon niet wachten tot ze alleen met hem was.

Na de koffiepauze kwam Stephan binnen, gevolgd door een man. “Stop maar even met wat je aan het doen bent,” zei Stephan tegen iedereen. Drie vrouwen en een man keken op van hun werk. “Dit is Marcel. Hij werkt bij een reclamebureau, maar helaas dalen de cijfers. Hij vroeg of ik kon helpen, maar ik betwijfel of ik veel kan betekenen. Ze moeten make-up promoten. Misschien dat deze lieve dames kunnen helpen met brainstormen.” Hij keek Marcel aan. “Wat is het thema?”
Marcel haalde zijn schouders op. “Dat is nog niet gekozen. Dit moet de knaller worden die ons uit de rode cijfers haalt, en hopelijk meer opdrachten binnenhaalt.”
Stephan liep naar een whiteboard en veegde hem schoon. “Wat willen vrouwen?” vroeg hij.
“Seks!” zei de man, die Roy heette.
Er werd gelachen. “Seks? Hoe kom je daarbij?” vroeg Simone.
Roy hief zijn handen ten overgave. “Jullie praten erover, dus zullen vrouwen dat wel willen.”
Stephan schreef ‘liefde’ op. “Volgende.”
“Shoppen,” zei iemand. “Met de pinpas van mijn man!”
Stephan schreef ‘shoppen’ en ‘geld’ op. “Mannen en vrouwen shoppen anders,” merkte Marcel op. “Mannen pakken wat ze nodig hebben en zijn weer weg. Vrouwen lopen de hele pleuriswinkel door en nemen veel te veel troep mee dat ze niet nodig hebben.”

De vrouwen begonnen te mopperen, maar konden erom lachen. Stephan keek Marcel aan. “Weet je ook waarom?” vroeg hij. “Omdat vrouwen veroverd willen worden. Ze willen verleid worden. Niet alleen qua seks, maar ook in winkels en bars. Ze zullen eerder een schandalig dure cocktail met kleur, fruit en een parasolletje bestellen, dan een glaasje wijn van drie euro.”
De vrouwen lachten en Simone klapte in haar handen. “Schrijf op, dit is goud!” riep Marcel. Stephan schreef ‘verleiding’ en ‘veroveren’ op.
“Wat een baan,” merkte Stephan op en leunde tegen de muur. “We krijgen hier alles te horen dat vrouwen willen en we krijgen er nog voor betaald ook.” Hij keek Sofie aan en knipoogde ondeugend. Ze kreeg een kleur.
“Plaag haar niet zo,” zei Simone lachend. “Bloemen! Vrouwen houden van bloemen.”
“Specifiek bloemen, of cadeaus?” vroeg Stephan.
“Schrijf ze allebei maar op,” zei iemand. “We vinden allebei leuk.”
Stephan bleef woorden opschrijven. Er werd veel gelachen, maar er kwamen steeds meer woorden te staan. Dieren, zekerheid, avontuur, vakantie, zon, plezier, eenvoud, familie en nog veel meer woorden.
“Orgasmes,” zei Sofie. Was het opeens zo stil of leek het alleen maar zo?
Stephan wees op het woord ‘liefde’. “Valt dat hier niet onder?”
Sofie schudde haar hoofd. “Seks en liefde kunnen heel goed los van elkaar staan.”
Stephan knikte. “Prima.” Hij schreef met grote letters ‘orgasme’ op het bord.
“Macht,” zei Sofie.
Marcel keek haar aan. “Hoe bedoel je?” vroeg hij. Stephan keek geïnteresseerd naar Sofie.
“Om anderen te kunnen beïnvloeden,” verduidelijkte ze. “Door middel van invloed, niet door manipulatie. Een zachte aanpak, zeg maar.”
“Ik denk niet dat vrouwen altijd macht willen,” merkte Stephan op. “Vrouwen dragen maar al te graag hun macht soms over aan een man.” Hij wees op ‘orgasmes’. “Zoals in de slaapkamer. Veel vrouwen willen een dominante minnaar.”
Sofie knikte. “Dat klopt, maar zij heeft altijd de macht. Zelfs in de rol van een onderdanige die zich volledig onderwerpt, heeft zij nog de macht. Haar macht ligt dan in het stopwoord, waarmee ze de macht heeft alle activiteiten per direct te stoppen en de rol van haar partner als dominant per direct te staken.”
Stephan glimlachte en schreef ‘macht’ op. “Ik denk dat we zo aardig wat punten hebben. Maak gerust een foto van het bord, dan kun je verder brainstormen met je team,” zei hij tegen Marcel. Hij legde de stift weg en liep naar de koffieautomaat.

Sofie staarde naar haar beeldscherm. Stephan gaf haar een knipoog waar iedereen bij was. Hij had ‘orgasme’ extra groot opgeschreven. Welk spel speelde hij? Ze kende de regels niet. Ze hoopte vanochtend wat afspraken te kunnen maken over hun omgang, maar Stephan had andere plannen gehad. Leukere plannen.
“Lukt het?” hoorde ze vlakbij haar oor. Ze schrok en greep snel een papier vast.
Stephan lachte achter haar. “Sorry, het was gemeen je zo te laten schrikken. Je had goede punten en mooie argumenten. Ik mag wel oppassen dat je niet bij Marcel gaat solliciteren.”
Sofie glimlachte. “Dank je. Wel apart dat een reclamebureau hulp vraagt van een administratiekantoor.”
Stephan ging naast haar zitten. “Dat was mijn suggestie. Soms helpt een frisse kijk om de resultaten te verbeteren. Dat doen we hier wel vaker. Het is een leuke afwisseling, al die cijfers kunnen ook vervelen. Het is een soort teambuilding.”
“Vandaar dat je orgasme zo groot mogelijk opschreef,” merkte ze op.
Stephan grinnikte. “Die kans was te mooi om te laten liggen.” Hij pakte zijn mobiel en las een berichtje. “Je weet wel hoe je me gek moet maken,” zei hij wat zachter en legde zijn mobiel neer.
Sofie voerde wat gegevens in. “Jouw handen en knipoog ook,” kaatste ze terug.
Stephan leunde voorover en keek naar het scherm. “Binnenkort zul je meer voelen dan enkel mijn handen.” Hij stond op, pakte zijn beker koffie en ging naar zijn kantoor.
Opgelucht haalde ze adem. Hoe moest ze werken als hij constant haar het hoofd op hol bracht? Ze trok de papieren naar zich toe, maar zag toen Stephans mobiel liggen. Ze pakte hem op en ging naar zijn kantoor.

De deur stond op een kier. Ze klopte op de deur, maar er kwam geen reactie. Zachtjes duwde ze de deur verder open en zag dat hij er niet was. Ze legde zijn gsm op het bureau, dat nu was opgeruimd. Het was een mooi, eiken bureau. Ze liet haar vingers over het gladde blad glijden. Ze had geen idee hoe oud het was, maar het moest ouder zijn dan zij was.
“Als je je iets verder naar voren buigt, heb ik een fantastisch uitzicht,” hoorde ze Stephan achter zich zeggen. Ze wilde zich omdraaien, maar met zijn handen op haar heupen hield hij haar tegen. Met zijn voet duwde Stephan de deur achter zich dicht. Hij hield haar met zijn handen op haar plek. Sofie haalde onregelmatig adem, wachtend op wat hij zou doen of zeggen.
Stephan kwam dichterbij en ze voelde zijn kruis tegen haar billen. Hij was keihard. Hij liet zijn handen over haar rug glijden. Instinctief leunde ze verder naar voren.
“Je moest eens weten hoe vaak ik dit moment in mijn hoofd heb beleefd,” zei Stephan hongerig. “Ik kan niet wachten tot ik je rok omhoog schuif, je slipje naar beneden ruk en mijn pik diep in je kutje beuk. Ik ben benieuwd hoe je eruit ziet als je naakt op mijn bureau ligt met je benen om mijn heupen geslagen. Ik kan niet wachten tot ik je gekreun zal horen terwijl je geniet.”

Sofie sloot verlangend haar ogen en drukte haar billen tegen zijn kruis. Ze wilde hem. Nú. Hij ging een stukje naar achteren en liet zijn handen over haar billen glijden. Sofie liet zich verder zakken en leunde op haar ellebogen. “Zo gretig,” zei hij goedkeurend. “Zo hongerig. Heb je zo’n zin in me, Sofie?”
Als antwoord knikte ze. Ja, ze wilde hem. Ze wilde hem op zich, onder zich, in zich.
Zijn handen volgden de ronding van haar billen naar beneden. Hij trok haar rokje een stukje omhoog, zodat hij zijn vingers onder de rand kon laten glijden. Ze hapte naar adem toen zijn vingertop over het kruis van haar slipje gleed. Ze spreidde haar benen wat verder en een klein kreuntje ontsnapte over haar lippen.
“Je bent nat,” merkte hij zachtjes op. “Kreun maar niet te hard, straks hoort iemand je nog.”
Ze schrok toen ze zich realiseerde waar ze was. Haar ogen schoten open. Hij haalde zijn hand weg en trok haar rokje weer op zijn plek. “Ik hoop voor je dat je een schoon slipje bij je hebt,” zei hij plagend.
Sofie bloosde en kwam met een ruk overeind. Nog voor ze zich om kon draaien, sloeg hij zijn armen om haar heen en legde zijn handen op haar borsten. “Het is maar goed dat je een beha aan hebt,” zei hij. “Stel je voor dat iedereen je harde tepels zou kunnen zien. Ik zou mezelf niet kunnen beheersen.”
Ze ademde langzaam uit en sloot haar ogen. Ze leunde tegen hem aan terwijl zijn vingers haar borsten streelden. Opgewonden bracht ze haar handen naar achteren en greep naar de rand van zijn broek. “Nee,” zei hij berispend. “Laat die maar veilig ingepakt, anders kom je niet meer lopend bij je bureau.”
Er gingen aangename rillingen door haar heen bij die woorden. Haar verlangen nam alleen maar toe. “Alsjeblieft,” bracht ze uit.

Hij pakte haar heupen en draaide haar om. Hij legde zijn handen in haar haren en drukte zijn mond op die van haar. Ze greep zijn bovenarmen en beantwoordde zijn kus vol overgave. Haar kruis drukte ze tegen hem aan, maar ze kon hem niet verleiden verder te gaan. Hij trok zich van haar terug en liet haar los. “Je kunt maar beter weer aan de slag gaan,” bracht hij lichtjes hijgend uit.
Ze keek hem met hongerige ogen aan. “Misschien moet ik ontslag nemen,” zei ze hees. “Dan hoeven we ons geen zorgen meer te maken.”
Stephan knikte langzaam. “Misschien wel, maar ik laat je niet gaan. Ik wil je de hele dag kunnen zien. Ga nu snel terug aan het werk, anders kun je morgen echt niet meer op je benen staan.”
Ze beet op haar onderlip en keek hem aan. Nadat ze hem een knipoog gaf, verliet ze zijn kantoor en ging naar de toiletten om zich op te frissen.

Terug op haar werkplek kon ze zich niet concentreren. Ze kon nog steeds zijn handen op haar borsten en heupen voelen. Haar kutje tintelde nog van de korte aanraking van zijn vinger. Zijn harde pik leek nog tegen haar billen te drukken.
Ze zuchtte en probeerde de cijfers die voor haar lagen door te nemen. Ze wilde hem. Het kon haar bijna niet meer schelen of iemand hen kon zien of horen.
“Lunchtijd,” hoorde ze Simone zeggen. “Ga je mee lunchen, Sofie? Er is een lunchroom vlakbij.”
Sofie twijfelde. Ze kon hier blijven en hopen dat Stephan hetzelfde deed, maar wat als hij ook meeging? Misschien was dit wel de afleiding die ze nodig had.
“Ik ga mee,” antwoordde ze vrolijk. Ze sloeg haar werk op, pakte haar tas en liep met de rest van het team mee de gang op. Ze wachtten in de gang op de lift.
Sofie hapte naar adem toen er een warme hand op haar bil kwam te liggen. Stephan stond vlak achter haar. “Ik ga vandaag niet mee lunchen,” zei hij tegen niemand in het bijzonder. “Ik moet een deadline halen.”
“Jammer,” zei Simone en ze keek hem aan. “Zal ik een broodje meenemen?”
Stephans vingers gleden over Sofies bil. “Graag,” antwoordde hij. “Je weet wat ik lekker vind.” Hij gaf een zacht kneepje.
Sofie hapte even naar adem, maar herstelde zich snel. Zijn hand verdween en ze hoorde hem weglopen. Ja, ze wist maar al te goed wat hij wilde. Hij wilde hetzelfde als zij: zijn pik diep in haar hongerige kutje.