Niemand zeggen 20 slot

Sofie keek vrolijk naar Stephan. Ze stonden naast elkaar in de lift. Zij met haar tas in haar hand, hij met zijn arm losjes om haar middel. Met een ping kwam de lift tot stilstand en de deuren schoven open. “Ik ga gelijk aan de slag,” zei Stephan. “Ik kom straks even koffie halen.”
Sofie knikte begripvol. “Ik wil het ook wel komen brengen.”
“Nee,” zei Stephan snel. “Ik moet nog veel doen vandaag en daar val jij niet onder. In ieder geval niet voor vijf uur.”
Sofie kijkt hem ondeugend aan. “Is dat een belofte?”

Stephan bleef in de deuropening van zijn kantoor staan en keek verbaasd naar binnen. Jeffrey zat achter het bureau. Hij droeg dezelfde kleren als de dag ervoor. “Ben je hier de hele nacht gebleven?” vroeg Stephan. Jeffrey keek op. “Ook goedemorgen.” Hij keek op de klok. “De tijd vliegt. Is je advocaat al wakker? Ik ben namelijk iets op het spoor, dus er is werk voor hem.”

Sofie klapte nog net niet in haar handen. Was het einde van Stephans ellende eindelijk in zicht? “Vertel op!” zei ze nieuwsgierig.
Jeffrey keek hen kalm aan. “Ik kan verder niks zeggen. Ik moet eerst met Theo praten.”

“Ik bel hem wel,” zei Stephan. Hij liep naar de werkruimte om koffie te halen. Daar zaten twee agenten: Olaf en Tamara. Stephan begroette hen verbaasd, maar beleefd. “Heeft mijn broer zo’n duidelijk spoor?” informeerde hij.
“Dat is mogelijk,” antwoordde Tamara kalm. “Daar kunnen we pas wat van zeggen als we met uw advocaat hebben gesproken.”

Sofie voorzag iedereen van koffie terwijl Stephan zijn advocaat belde. Hij vroeg Theo om zo snel mogelijk te komen. “Hij is er over ongeveer een kwartier,” zei hij en borg zijn mobiel op. Hij ging op de rand van een bureau zitten en keek naar Olaf. “Ga je me nog vertellen wat er aan de hand is?”
Jeffrey kwam binnen en ving Stephans vraag op. “Ik heb de webcam van die laptop gehackt,” zei hij en hij ging naar de automaat om koffie te pakken.
Stephan voelde zijn geduld snel afnemen. “Wie moet ik de nek omdraaien?”

Jeffrey keek hem aan. “Daar mag ik nog geen antwoord op geven. We hebben de verdachte levend nodig.”
Stephan gromde nijdig. “Ik vermoord hem heus niet. Ik verbouw alleen zijn bek een beetje. Is het een werknemer? Iemand die ik ontslagen heb? Boze cliënt?”
Jeffrey pakte zijn koffie. “Ik moet eerst je advocaat spreken voor ik je meer kan zeggen,” zei hij.
“Niet te geloven,” mopperde Stephan. “Ik ben verdomme de eigenaar.”
Tamara knikte kalm. “Dat klopt, en op dit moment ben jij degene die wordt aangeklaagd. Er is een kans dat je broer je onschuld weet te bewijzen. Geweldpleging, mishandeling of poging tot doodslag kun je nu niet gebruiken.”
Stephan nam nijdig een slok koffie.

De rest van het team arriveerde al snel. Uiteraard was iedereen erg benieuwd waarom er twee agenten waren, maar Olaf weigerde informatie te geven. “We zijn iets aan het uitzoeken,” was alles wat hij zei.
Ze begonnen aan hun werk terwijl Stephan ongeduldig wachtte op zijn advocaat.
Theo arriveerde twintig minuten na Stephans telefoontje. Hij had zijn tas bij zich met Stephans dossier en aantekeningen. “Wordt mijn cliënt gearresteerd?” vroeg hij zodra hij de agenten zag.
Olaf kwam overeind. “Nee, maar we zouden graag wat punten bespreken waar zijn advocaat bij hoort te zijn. Ik stel voor dat we dit in het kantoor doen en niet hier.”
Sofie keek hen na, waarna ze probeerde zich op haar werk te concentreren.

Stephan ging aan zijn bureau zitten. Jeffrey zat naast hem met zijn laptop voor zich op het bureau. De agenten zaten tegenover hen, waardoor Theo aan de zijkant van het bureau moest zitten. “Vertel,” zei Stephan.
Jeffrey keek op zijn laptop. “Deze zaak is erg ingewikkeld,” begon hij. “Wat me opviel, is dat alles begon vlak na het overlijden van Stephans zakenpartner. De enige gebeurtenis rond die periode was Simones promotie tot manager.”
Theo knikte ongeduldig. “Dat is bekend en onderzocht.”

Jeffrey knikte. “Dat klopt, maar laat me even uitpraten. Er kwam een aanklacht. Dossiers werden doorgenomen, maar er werd niks aangetroffen. Vreemd, maar misschien is de dader wel erg handig met computers. Maar vervolgens doken er opeens keiharde bewijzen op in Simones dossiers en later ook bij die van anderen. Bedenk je wel dat er een half jaar lang geen sporen waren, en nu worden we ermee doodgegooid.” Hij keek op het scherm. “Er was lang niet genoeg bewijs, dus was Simone niet langer de hoofdverdachte.”

Theo rolde met zijn ogen. “Dat is allemaal bekend. Gaat dit nog ergens heen, of jaag je mijn cliënt bewust op extra kosten?”
Jeffrey keek hem aan. “Ik zet even een en ander op een rij. Ik garandeer je dat het einde de moeite waard is.” Hij keek weer naar zijn laptop. “Zoals ik al zei, begon dit allemaal kort na het overlijden van Stephans zakenpartner. Simone kreeg promotie. Roy bleef administratief medewerker. Geen bonus, geen promotie, niks. Er waren voldoende aanwijzingen voor de politie om een huiszoekingsbevel aan te vragen. Ze doorzochten zijn auto en troffen daar een laptop aan. Daarop stonden de inloggegevens van vrijwel alle medewerkers en er stond software op om te kunnen hacken. Hij werd opgepakt en het leek erop dat we eindelijk de schuldige hadden. Maar toen werd het ingewikkeld.”

Hij keek Theo aan. “Een kennis van Stephan is toevallig zelf een hacker. Na wat rondkijken wist die het IP-adres van die laptop te achterhalen. Het kwam echter niet overeen met de laptop van Roy. We kunnen dus aannemen dat die laptop een vals spoor is.”
Theo knikte langzaam. “Dat lijkt me wel. Helaas is hacken illegaal, dus kunnen we dat bewijs niet gebruiken.”

Olaf deed alsof hij nadacht. “Hoewel het hacken strafbaar is, is het wel bewijsmateriaal. Een rechter zal dit zeker als bewijs accepteren.”
Theo keek Olaf kalm aan. “Laten we het hopen. We willen niet dat een onschuldig iemand hiervoor opdraait.”
Jeffrey minimaliseerde zijn notities. “Precies. De verdachte begon fouten te maken. Zo werd er een enorm bedrag van Stephans zakelijke rekening overgeboekt. Roy was op dat moment echter al opgepakt, dus die kon het niet zijn.” Hij richtte zich tot Stephan. “Hij komt trouwens vanmiddag hierheen. Ze hebben hem gisteren vrijgelaten.”
Stephan zuchtte ongeduldig. “Schiet toch op!”

Jeffrey draaide zijn laptop zodat iedereen het scherm kon zien. “De verdachte kwam gisteren online, waarschijnlijk om sporen uit te wissen. Gelukkig maar, want zo kon die kennis de laptop hacken.” Hij opende een venster.
Stephan keek verbijsterd naar het scherm. Het gezicht van Theo was duidelijk in beeld.
“Wil je nog iets toelichten?” vroeg Jeffrey kalm aan Theo. “En bespaar me het gelul dat dit een vergissing is of dat iemand je probeert te naaien. Dat geld ging naar een rekening in het buitenland en is vervolgens doorgesluisd naar een andere rekening van een Griekse bank. En laat die rekening toevallig op jouw naam staan.”

Stephan keek Theo vol ontzetting aan. “Ik ken je al vanaf de middelbare school!” beet hij hem toe.
Jeffrey keek naar Theo. “Dat maakte hem een makkelijk doelwit, is het niet? Je wilde Roy als verdachte, want hij had het beste motief. Het leek erop alsof Roy Simone probeerde te naaien. Creatief, dat moet ik toegeven.”
Stephan sprong overeind. Theo deed hetzelfde en sprong snel buiten het bereik van zijn vuisten. Olaf greep Theo vast en Tamara pakte de handboeien van haar riem. Stephan keek toe hoe ze hem arresteerden. Hij voelde zich leeg, verraden en woedend.
En opgelucht.

Jeffrey ging met Stephan mee naar de werkruimte, waar iedereen naar hen keek. Stephan keek naar de koffieautomaat, maar had eigenlijk behoefte aan iets sterkers.
“Het is opgelost,” zei hij. “Jeffrey vond bewijs dat Theo erachter zat.”
Er werd gegild en gejuicht, gelachen en gehuild. Simone vloog Stephan om zijn nek en kuste Jeffrey op zijn wang.
Sofie kwam naar Stephan toe om hem te feliciteren. Stephan keek haar met een ondeugende blik aan. Hij sloeg zijn armen om haar heen, legde zijn handen in haar haren en drukte zijn mond op die van haar.
Het gegil van Simone hoorde Sofie nauwelijks. Ze was overdonderd door hem, maar al snel legde ze haar armen om zijn hals en beantwoordde zijn kus. Het voelde geweldig om hun relatie niet langer geheim te hoeven houden.

Na de lunch kwam Roy het kantoor in. Stephan begroette hem hartelijk en nam hem mee naar zijn kantoor. Roy was blij dat alles was opgelost. “Ik kan niet wachten om deze ellende achter ons te laten en weer normaal aan het werk te kunnen,” gaf hij toe.
Stephan leunde ontspannen achterover. “Zeg dat wel.” Hij keek Roy aan. “Ik wil graag iets voor je doen, maar ik weet niet wat. Ik kan je manager maken. Of ik kan je mede-eigenaar maken.”
Roy schudde zijn hoofd. “Nee dank je, daar zit ik nu niet op te wachten. Ik wil gewoon mijn leven weer oppakken. Je maakt me gelukkiger met een nieuw bureau en bureaustoel. Wie weet wat jullie hebben uitgespookt tijdens mijn… verlof.”
Stephan lachte en ging rechtop zitten. “Ik ben blij dat je er weer bent. En ik beloof dat Sofie en ik je werkplek met rust zullen laten.”
Roy grijnsde en stond op. “Jullie zijn een leuk koppel.” Hij kwam overeind. “Ik ben blij dat ik er weer ben, maar ik meen het: blijf van mijn bureau en stoel.”
Stephan grinnikte. “Die vlek zat er al.”

Het werk werd hervat, maar door de vrolijke sfeer werd er weinig gewerkt. Stephan trok zich terug in zijn kantoor en belde zijn moeder om te vertellen dat Jeffrey hem uit de brand had geholpen. Ze was enorm opgelucht. Niet alleen omdat zijn kantoor gered was, maar ook omdat de twee broers eindelijk hun onderlinge problemen hadden opgelost.

“Je hebt het er maar druk mee vandaag,” zei Sofie vanuit de deuropening toen hij zijn telefoon neerlegde. “Hoe gaat het met je?” Ze kwam binnen en deed de deur achter zich dicht.
“Heel dubbel,” gaf Stephan toe. “Natuurlijk ben ik blij en opgelucht, maar ik voel me ook ontzettend verraden. Ik ken Theo al jaren, we zijn al bevriend sinds onze jeugd. Hij heeft me een paar keer als advocaat uit de brand geholpen. Ik kan niet geloven dat hij tot zoiets in staat was.”

Sofie liep om zijn bureau heen en kwam bij hem staan. Ze pakte zijn hand vast. “Blijkbaar hechtte hij meer waarde aan dat geld. Krijg je dat terug?”
Stephan knikte. “Gelukkig wel. Jeffrey heeft het al teruggeboekt.” Hij trok haar op schoot en legde zijn arm om haar heen.
Sofie leunde met haar rug tegen zijn borstkas en glimlachte tevreden. “Gelukkig. Iedereen is ontzettend opgelucht.” Ze keek hem over haar schouder aan en beet zachtjes op haar onderlip. De grip van zijn arm om haar nek verstevigde zich. Ze voelde zijn pik onder haar billen reageren. Met het puntje van zijn neus ging hij zachtjes door haar haren. Zijn hand gleed omhoog naar haar borst.

“Ik dacht dat je mij pas na vijf uur wilde,” zei ze plagend.
“Ik wil je de hele dag,” antwoordde Stephan. Ze voelde zijn ademhaling langs haar oor strijken. “Ik had gezegd dat ik veel te doen heb, en dat ik jou voor na vijf uur zou bewaren.”
Sofie lachte. “Dat komt op hetzelfde neer.” Ze wilde overeind komen, maar hij hield haar te stevig vast. “Kom op, we moeten nog werken.”
Stephan liet haar niet los. Hij kneedde zachtjes haar borst terwijl zijn andere hand naar haar lies ging. “Ik schrijf wel een briefje voor je baas,” gromde hij. “Hij zal het wel begrijpen als je vriend je eerst nog even wil neuken.”

Sofie lachte en voelde haar lichaam reageren. Haar tepels werden hard en er leek een streling langs haar clitje te gaan. “Mijn baas is net zo geil als jij,” antwoordde ze. “Straks wordt hij nog jaloers en wil hij ook.”
Stephan kuste zachtjes haar hals. Zijn ene hand wreef zachtjes over het kruis van haar slipje, zijn andere hand bleef haar borst liefkozen. “Vijf uur is nog veel te ver weg,” mopperde hij.

Sofie sloot haar ogen en leunde tegen hem aan. “We kunnen even spijbelen.”
Stephan kneep zachtjes in haar tepel. “En weer betrapt worden?” Hij liet haar opstaan. “Daar maak jij veel te veel herrie voor. Ik ga de klok maar vooruit zetten.” Hij kwam overeind, liep om zijn bureau heen en legde zijn hand op de deurklink.
In gedachten zag Sofie hem de werkplek binnenlopen, de klok van de muur halen en verzetten. Ze grinnikte en kwam overeind om te zien wat hij van plan was.

Stephan liep de werkruimte in en zag dat iedereen bij elkaar was gaan zitten. Simone merkte hem als eerste op. “We hebben even een kleine pauze,” zei ze snel. “We gaan direct verder zodra de koffie op is.”
Stephan maakte een wegwuivend gebaar. “Er is nogal wat gebeurd vandaag,” zei hij begripvol. “Logisch dat jullie dat willen bespreken. Ik betwijfel of we vandaag nog veel gaan werken. Ik stel voor dat we er een punt achter zetten, de boel afsluiten en na het weekend weer verder gaan.”
Dat zag iedereen wel zitten. Roy zette zijn beker neer. “Wat dacht je ervan als we afsluiten met een gezamenlijke lunch?” Hij keek Stephan met een grijns aan. Waarschijnlijk vermoedde hij al dat ze een privéfeestje wilden hebben op kantoor. Hij had hen immers al twee keer betrapt…
Stephan zag het enthousiasme bij zijn personeel en zag geen optie het uit te stellen. “Goed idee.” Hij keek hoe iedereen naar zijn computer ging om die af te sluiten.

Roy kwam naar Stephan en zei met een grijns: “Je zult nog even geduld moeten hebben.”
Stephan keek hem kalm aan. “Geen zorgen, je bureau gaat nergens heen en we hebben het hele weekend de tijd.” Hij legde zijn arm om Sofie heen en trok haar tegen zich aan. Roy lachte en liep verder.
“Ik ben bang dat Roy gelijk heeft,” zei Stephan tegen Sofie. “We zullen nog even geduld moeten hebben.”
Sofie trok een pruillip, maar Stephan negeerde die en begon de bekers bij elkaar te pakken. Computers werden afgesloten, tassen werden gepakt.
“Fuck,” zei Stephan opeens. “Ik heb zo een afspraak met een cliënt, die zou bellen.” Hij pakte zijn portemonnee uit zijn zak, pakte zijn creditcard eruit en gaf die aan Simone. “Ga maar vast, ik kom wat later.”

Simone pakte het pasje aan en keek naar Sofie. “Jij wacht zeker hier tot Stephan klaar is?”
Sofie twijfelde, want ze wilde zijn afspraak niet hinderen. Tegelijkertijd wilde ze graag bij hem blijven. “Eigenlijk wel, ja.”
Simone glimlachte hartelijk. “Je boft, hij is een goede vent. We zien jullie straks wel.”

Zodra iedereen weg was, ging Stephan naar zijn kantoor. Sofie volgde hem en kwam bij hem staan. “Hoe laat belt je cliënt?” vroeg ze.
Stephan legde zijn hand in haar nek, kuste haar lippen en bracht zijn andere hand naar haar rok. “Welke cliënt?” vroeg hij terwijl hij haar rokje opstroopte.
Sofie voelde een golf van verlangen door zich heen gaan. “Die je zou bellen.”
Stephan grinnikte. “Ik loog,” zei hij hees. “Jij bent mijn cliënt.” Hij haalde zijn hand weg van haar nek en maakte zijn broek los. Ze kon haar ogen nauwelijks van zijn handen houden.

Zodra hij zijn pik had bevrijd, boog ze zich voorover, klaar om hem in haar mond te nemen. Ze gooide haar haren opzij, hurkte voor hem neer en nam zijn eikel tussen haar lippen. Stephan voelde de warmte van haar mond en de druk van haar tong. Hij genoot van het gevoel en legde zijn hand in haar haren. “We kunnen niet te lang wegblijven,” zei hij met enige tegenzin.
Ze nam zijn pik dieper in haar mond. Stephan pakte haar haren bij elkaar en genoot van haar heerlijke mond. Ze drukte haar tong er tegen, zette wat druk met haar lippen en bewoog mee met haar vingers. Hij was keihard.

Sofie voelde haar eigen verlangen toenemen. Ze vond het ontzettend opwindend dat ze hem zo kon laten genieten. Het leek wel alsof haar clitje een eigen hartslag had. Ze haalde onregelmatig adem en keek verlangend naar hem op.
Stephan herkende die blik maar al te goed. Hij was ervan overtuigd dat hij dezelfde blik in zijn ogen had. “Ga eens staan.”
Met enige tegenzin liet ze hem los, maar haar verlangen nam toe, wetend wat er komen zou. Ze kwam overeind. Stephan pakte haar heupen en draaide haar zachtjes om. Ze pakte de rand van zijn bureau, spreidde haar benen en liet zich naar achteren op zijn schoot sturen. Met haar benen aan weerskanten van die van Stephan liet ze zich zakken. Zijn pik drukte tegen haar vochtige opening.

“Laat je maar zakken,” zei hij.
Ze bracht haar hand tussen haar benen, trok haar lipjes uit elkaar en liet zich zakken. Ze ademde met een zucht uit toen ze zijn eikel in haar kutje voelde dringen.
Stephan pakte haar middel en voelde hoe haar warme kutje zich opende voor zijn pik. Hij onderdrukte een kreun en liet haar het tempo bepalen. Rustig kwam ze een stukje omhoog, om zich vervolgens wat verder over zijn pik te laten zakken. Dit herhaalde ze een paar keer, tot ze hem volledig in zich had. Ze leunde achterover tegen hem aan en hij legde zijn armen om haar heen.
Ze maakte draaiende bewegingen met haar heupen. De druk die ze allebei voelden, voedde hun verlangen. “Wat voelt dit goed,” zei Sofie genietend.

Stephan schrok toen iemand de deurklink naar beneden deed en de deur opende. Hij ging rechtop zitten en hield Sofie stevig vast, haar dwingend om roerloos op zijn schoot te blijven zitten. Hij voelde haar om zijn pik verstrakken. Hij trok snel haar rokje een stuk over haar benen om haar te bedekken.
Simone kwam het kantoor binnen. “Sorry, ik hoop niet… Oh gelukkig, je belt nog niet.” Ze kwam bij het bureau staan en glimlachte vrolijk. “Jullie zien er echt schattig uit samen.”
Sofie durfde Simone niet aan te kijken en was zich zeer bewust van Stephans pik in haar kutje, die nog steeds keihard was.
Stephan klonk verbazingwekkend kalm. “Ik verwacht hem elk moment, en anders vertrek ik zometeen en belt hij volgende week maar terug. Ben je iets vergeten?” Hij voelde Sofies kutje zich samentrekken om zijn pik, maar probeerde niet te reageren. Toch maakten zijn heupen een kleine beweging.

Simone glimlachte. “Ik niet, jij bent iets vergeten. De code van je pas.”
Stephan lachte. “Waar zit ik met m’n gedachten.” Hij boog zich naar voren en pakte een pen en een briefje. Hij schreef de viercijferige code op en gaf het briefje aan Simone.
“Denk erom dat het enkel voor het restaurant is. Ik wil geen factuur zien van een dure kledingzaak.”
Simone lachte vrolijk. “Geen zorgen, dat zou ik niet doen. Maar ik heb wel een mooie ketting gezien bij de juwelier. Tot zo.” Ze trok de deur achter zich dicht.

Sofie ademde langzaam uit. “Jeetje, ik schrok me rot!”
Stephan grinnikte. “Dat voelde ik, je kneep hem behoorlijk. Letterlijk.”
Sofie voelde haar wangen nog warmer worden. “Ik kan niet geloven dat je nog steeds keihard bent.”
Stephan legde zijn handen op haar borsten. “Ik moet je bekennen dat ik het eigenlijk ontzettend geil vond om mijn pik in je kutje te hebben terwijl Simone niets in de gaten had.”

Hij pakte haar stevig vast en kwam overeind. Zijn pik werd daardoor nog dieper in haar gedrukt, waardoor ze voorover op het bureau kwam te liggen. “Zet je schrap,” waarschuwde hij haar. “En hoop maar dat er niet nog iemand terugkomt, want ik stop niet.”
Sofie beet op haar onderlip en zette zich schrap. Stephan pakte haar heupen. Hij trok zich een stukje terug, om zich vervolgens met een harde stoot weer diep naar binnen te dringen. Sofie slaakte een gil. Ze hoopte van harte dat Simone al weg was, want ze wist zeker dat ze niet stil kon blijven.
De tweede harde stoot volgde, gevolgd door de derde. Stephan ging steeds wat sneller. Sofie kreunde luid en drukte zich plat op het bureau. Haar tenen raakten de grond nog, maar haar gewicht rustte op het bureaublad. “Fuck, Stephan!” bracht ze genietend uit.

Stephan leunde naar voren en verplaatste zijn handen naar haar schouders zonder zijn heupen stil te houden. Razendsnel bouwde de druk van haar orgasme zich op, het was niet tegen te houden. Met een kreet kwam ze al snel klaar.
Hij voelde haar kutje om zijn pik samentrekken, maar hij stopte niet. Hij hield haar bij haar schouders op haar plek en bleef haar neuken. Ze verplaatste haar arm, op zoek naar meer houvast. Ze hoorde iets op de vloer kletteren, maar het genot was zo intens dat ze er geen aandacht aan besteedde. Ze was volledig overgeleverd aan haar lust en het genot dat Stephan haar bezorgde. Als Simone nu het kantoor zou binnenkomen, zou Sofie dat niet eens merken.

Plotseling trok Stephan zich uit haar terug en liet haar schouders los. Hijgend hing ze over zijn bureau, maar tijd om na te denken had ze niet. Hij pakte haar heupen en draaide haar om. Hijgend en opgewonden keek ze hem aan. Ze wilde meer. Meer genot, meer orgasmes, meer…
Hij tilde haar op, liet haar op de rand zitten en liet haar achterover op het bureaublad zakken. “Ik wil je borsten zien,” zei hij.
Sofie knoopte zonder twijfel haar bloesje los, bang dat hij haar bloes kapot zou trekken als hij het zelf moest doen.
Stephan pakte haar enkels en automatisch trok ze haar benen op. Verlangend keek ze hem aan alsof ze hem aanmoedigde.

Met één beweging drong hij weer diep in haar kutje. Sofie kreunde luid en sloot even haar ogen, om hem vervolgens weer aan te kijken. Ze verwachtte dat hij haar weer hard zou neuken, maar hij hield zijn heupen stil.
Met zijn hand schoof hij haar beha omhoog. Sofie bewoog een beetje met haar heupen om hem aan te sporen. Stephan leunde over haar heen en keek genietend op haar neer. “Wat ben je lekker,” zei hij. “Zo nat, zo verlangend.”

Sofie sloeg haar benen om zijn middel en pakte zijn polsen vast. “Laat me komen,” smeekte ze hem.
Hij grijnsde tevreden en begon weer met zijn heupen te bewegen. Sofie maakte haar rug hol en kreunde, maar bleef hem aankijken. Hij kuste verrassend teder haar lippen terwijl hij beheerst in haar bewoog. Ze legde haar armen om zijn hals en sloot genietend haar ogen. Na de woeste neukpartij was dit ontzettend zacht en liefkozend, maar net zo lekker.
“Ik hou het niet lang meer,” waarschuwde hij haar zacht.

Sofie opende haar ogen weer en keek genietend naar hem op. “Ik ben er bijna,” antwoordde ze hees.
Stephan legde zijn hand op haar borst en streelde met zijn vinger haar harde tepel. Hij verhoogde het tempo van zijn stoten en voelde haar borst onder zijn hand meedeinen op het tempo.
Sofie kreunde luid en greep zijn schouders. Met een kreet kwam ze klaar.
Stephan voelde haar kutje samentrekken om zijn pik, wat hem zijn laatste beetje zelfbeheersing kostte. Met een laatste stoot kwam hij diep in haar kutje klaar.

Hijgend opende Sofie haar ogen en keek hem tevreden en nagenietend aan. “Fantastisch,” bracht ze buiten adem uit.
Stephan hield zijn pik in haar kutje, dat af en toe spastisch samentrok. “Dat ben je,” antwoordde hij en hij kuste haar tepel.
Sofie glimlachte gelukkig. “Ik hou van je.”
Hij streelde zachtjes haar hals. “Ik ook van jou.” Met enige tegenzin keek hij op zijn horloge. “We moeten gaan, anders is de rest al klaar met de lunch.”
Sofie lachte ondeugend. “We kunnen die een andere keer wel inhalen.”

Woord van de auteur:

Het spijt me dat dit deel zo lang op zich liet wachten. Ik heb een kleine brand in huis gehad, en zit nu met een lange nasleep daarvan.
Met dit deel komt deze serie ten einde. Ik blijf schrijven, geen zorgen! Maar ik wil een paar delen klaar hebben voor ze online komen, zodat de tussenpozen tussen delen wat korter is.
Heel erg bedankt voor jullie geduld!