Niemand zeggen 2

De serveerster had de bestelling van Stephan en Sofie genoteerd en liet hen alleen.
“Vertel eens wat jij wil,” zei Stephan en hij keek haar geamuseerd aan.
Ze ontweek zijn blik en voelde haar wangen warm worden. Ze kon geen zinnige woorden vinden. Helaas was de wijn er nog niet, anders kon ze een slok nemen om tijd te rekken.
“Wilde je daarom uit eten?” vroeg ze toen ze zichzelf herpakt had. “Een vlotte babbel om me in bed te krijgen?”
Stephan grijnsde ondeugend. “Het hoeft niet per se een bed te zijn,” antwoordde hij. Voor ze kon reageren, hief hij zijn hand om haar het zwijgen op te leggen. “Rustig maar, ik heb geen zin in een aanklacht wegens grensoverschrijdend gedrag, machtsmisbruik en weet ik veel wat er nog meer in aanmerking zou kunnen komen. Ik ben oprecht in je geïnteresseerd. Zodra ik je bij de balie zag staan, had je mijn aandacht en die heb je niet meer losgelaten.”

Sofie liet zijn woorden op zich inwerken. Ze had nu al seksfantasieën over hem, maar dat wilde niet zeggen dat ze hem echt in bed wilde. Toch? “Ik begin liever niet iets met iemand van mijn werk,” zei ze tenslotte. “Zeker niet met mijn baas.”
Stephan glimlachte. “Technisch gezien de baas van je baas,” corrigeerde hij haar. “Ik zal je keuze respecteren. Ik ben een geduldig iemand. Daarnaast ben ik een doorzetter. Als ik een doel voor ogen heb, ga ik ervoor.”
“Dus je wilt per se met me naar bed?” vroeg ze ontzet.
Stephan haalde zijn schouders op. “Ik hoopte op meer dan enkel seks… Maar ik geef niet op. Je zult me er op een dag om smeken.” Hij keek in haar ogen. “Hoe lang zit die kale poes nu bij je in huis?” vroeg hij, een veiliger onderwerp aansnijdend.
Sophie moest lachen om zijn woordkeus. “Een paar maanden,” antwoordde ze. “Heb jij huisdieren?”
Stephan schudde zijn hoofd. “Nee, daarvoor ben ik te weinig thuis.” De serveerster kwam terug met hun drinken. Ze schonk wijn in hun glazen, zette de fles neer en vertrok weer.

“Waarom ben je dit werk gaan doen?” vroeg Stephan.
Sofie haalde haar schouders op. “Ik heb geen idee. Ik ben handig met computers en cijfers. Ik help graag mensen. En jij?”
Stephan nam een slokje wijn en keek haar aan. “Mijn wiskundeleraar grapte altijd dat hij net zo goed gelijk een negen of tien op mijn rapport kon zetten zonder de toets af te nemen. Mijn leraar economie zei dat ik me met belastingen moest bezighouden. In mijn examenjaar hielp ik drie leraren met hun belastingen. Zodoende ben ik in het vak gerold.”
Sofie glimlachte. “En waarom een eigen zaak?” vroeg ze nieuwsgierig.
Stephan leunde een stukje naar voren. “Ik ben graag de baas,” zei hij. “Ik hou niet van mensen die mij commanderen.”
Sofie pakte haar glas op. “Ben je met alles zo dominant?” vroeg ze en nam vervolgens een slokje.
Stephan keek haar ernstig aan. “Met alles, ja,” antwoordde hij geheimzinnig.
Sofie trok een wenkbrauw op, maar verbrak het oogcontact niet. “Ben je op zoek naar een nieuwe Anastasia, meneer Grey?” vroeg ze. “Iemand om aan je bureau vast te binden en met een zweep uit te halen?”
Tot haar verbazing begon Stephan hartelijk te lachen. Hij had een prettige lach met een zangerige klank erin. “Dat is nogal een directe vraag.” Hij leunde een stukje naar haar toe. “Zou je dat willen?” vroeg hij vrolijk, maar zijn ogen leken haar te doorboren.
Sofie keek hem aan, maar was niet in staat antwoord te geven. Ze voelde haar wangen warm worden. Met een intense blik bleef hij haar zwijgend aankijken, wachtend op een antwoord.

Sofie durfde hem bijna niet aan te kijken. Was hij echt dominant? Had hij een kamer vol seksuele martelvoorwerpen? Ze zou gillend wegrennen.
Stephans mondhoeken krulden een stukje omhoog. “Mocht je een meneer Grey willen moet ik je teleurstellen. Ik heb geen boeien of zwepen in mijn kantoor verborgen.”
Sofie keek hem voorzichtig aan. De opluchting die ze voelde, was groot. Waarom eigenlijk? Ze zou nooit met hem in zee gaan! Hij was haar werkgever en eigenaar van het kantoor, toegeven was geen optie! Toch? “Heb je die thuis wel?” vroeg ze poeslief. Ze plaagde hem, hoewel ze ook razend benieuwd was naar het antwoord.
Stephan grinnikte en liet zijn vinger langs de rand van zijn glas glijden. Langzaam en zachtjes gleed zijn vingertop over de glazen rand. “Je bent van harte welkom om eens te komen kijken,” zei hij tegen haar. “Maar ik sta niet voor de gevolgen in zodra je een voet over de drempel zet.”
“Je bent nogal zeker van je zaak,” reageerde ze.
Stephan grijnsde. “Je moest eens weten,” zei hij zacht. “Binnen een maand lig je op je rug voor me met je benen gespreid en zul je me erom smeken.”
Sofie ontweek zijn blik. “Je lijkt nogal zeker van je zaak.”
Stephan nam haar aandachtig in zich op. “Over het algemeen loopt alles zoals ik wil,” zei hij kalm. “Ik zag bij jou ook interesse, anders zou ik je nooit hebben benaderd zoals ik nu doe.”
Sofie wist niet goed wat ze terug moest zeggen, maar gelukkig kwam op dat moment de serveerster hun eten opdienen. Ze zette de borden neer, wenste hen smakelijk eten en vertrok.

Sofie keek naar haar bord en pakte haar bestek op. “Het ziet er verrukkelijk uit,” zei ze en nam een hapje zalm. “Dit is echt heerlijk!”
Stephan glimlachte. “De koks zijn heel goed, al weet ik nog wel iets dat nog lekkerder is,” antwoordde hij suggestief.
Ze verslikte zich bijna in haar hap. “Je bent echt schaamteloos,” mopperde ze.
Stephan lachte. “In dit geval bedoelde ik dat ze ook heerlijke toetjes hebben, al staat jouw gedachtegang me ook wel aan.”
Sofie trok haar wenkbrauw op. “Dat vind ik moeilijk te geloven, na je eerdere toespelingen.”
Hij prikte nog een stukje aan zijn vork. “Je bent een mooie vrouw met een prettige uitstraling. Ik zou wel gek zijn het niet te proberen.”
Langzaam nam ze een slokje wijn terwijl ze zijn woorden in zich opnam. Vervolgens zette ze haar glas zorgvuldig neer. “Waarom ik?” vroeg ze. “Ik bedoel, met jouw uiterlijk en vlotte babbel zal het vast niet moeilijk zijn een vrouw te verleiden.”
Stephan bleef haar rustig aankijken, totaal niet van zijn stuk gebracht. “Zoals ik al zei, je hebt iets dat mijn aandacht trok.”
“Maar je kunt zo’n beetje elke vrouw krijgen,” wierp ze tegen.
Hij trok een wenkbrauw op. “Vind je jezelf niet goed genoeg?”
Snel schudde ze haar hoofd. “Nee, dat bedoel ik niet. Ik bedoel, ik weet zeker dat je vrouwen kunt krijgen waar je minder moeite voor hoeft te doen. Even een glimlach of knipoog en ze werpen zich voor je voeten.”
Stephan knikte begrijpend. “Bij jou werkt dat niet,” merkte hij op. “Ze zeggen dat mannen jagers zijn. Misschien vind ik je daarom zo leuk. Door jou val ik terug in de oeroude driften van de man.”

Samen moesten ze om zijn woorden lachen. “Heb je veel vrouwen gehad?” vroeg Sofie uiteindelijk.
Stephan fronste zijn wenkbrauwen. “Het antwoord op die vraag is altijd fout,” merkte hij op. “Als het er weinig zijn, zul je me niet geloven. Zijn het er veel, dan ben ik een viespeuk en haak je af. Er is geen perfect aantal dat je niet zou afstoten.”
Ze bloosde een beetje en keek naar haar bord. “Sorry,” mompelde ze. “Zo had ik het niet bekeken.”
Stephan merkte dat ze aan het stilvallen was. “Het zijn er minder dan je zou denken,” verbrak hij de stilte. “Tijdens mijn studie was ik te onzeker om achter de meiden aan te gaan. Na mijn studie ben ik bij een administratiekantoor gaan werken, maar daar werkten enkel vijftigplussers. Als pas afgestudeerde knul ga je daar niet achteraan. Vervolgens kwam de kans om een eigen kantoor te openen met een partner. Het liep goed en we verdeelden het werk, maar een paar maanden geleden overleed hij. Ik heb wel vrouwen gehad, maar volgens mij minder dan je denkt. Zal ik je het exacte aantal besparen?”

Sofie knikte snel en Stephan grinnikte. “Mensen praten niet graag over exen,” merkte Stephan op. “En toch zijn ze vaak benieuwd naar het aantal bedpartners.” Hij bekeek haar nogmaals. “Jij zou ook moeiteloos iemand aan de haak kunnen slaan,” merkte hij op.
Sofie speelde met haar wijnglas. “Ik probeer niet op te vallen.”
Stephan lachte. “Daar ben je slecht in, Sofie. Vanaf het moment dat je het gebouw binnenliep, had je mijn aandacht al.” Hij boog zich een stukje naar haar toe. “Ik vraag geen levenslange toezegging, Sofie. Ik vraag je enkel om een kans. We plannen niks, we zien wel hoe het loopt en wat we willen. Ik beloof je dat ik je als elke werknemer zal behandelen en dat ze ook niks zullen weten over ons.”
Sofie keek ondeugend op. “Wat heeft het voor zin als er geen voordeeltjes aan zitten?” vroeg ze plagend.
Stephan grijnsde. “En dan vind je mij schaamteloos.”
Sofie lachte vrolijk en keek hem aan. Langzaam werd ze wat ernstiger. “Je geeft niet op als ik nee zeg, denk ik.”
Stephan knikte langzaam. “Dat denk ik niet, nee.”
Bedachtzaam keek ze hem aan. “En wat als je me hebt? Laat je me vallen als een baksteen als je bent uitgespeeld?”
Hij schudde zijn hoofd. “Dat is niet mijn intentie, nee. Tot nu toe heb je interesse en verlangen gewekt. Om over gevoelens of de toekomst iets te kunnen zeggen, moet ik je eerst beter leren kennen. Ik beloof je dat ik je niet zal laten vallen als een baksteen. Mocht het niet werken dan kunnen we daar gewoon als volwassenen over praten.”

Sofie zuchtte. “Je hebt een sterk slotpleidooi, dat moet ik toegeven.”
Stephan grinnikte. “Ik zie het liever als openingsstatement.”
Haar nieuwsgierigheid was gewekt, dus vroeg ze: “Opening? Ik dacht dat we aan het afronden waren. Wat heb je nog meer?”
Stephan leunde naar haar toe, pakte haar hand en zei samenzweerderig: “Daar kom je wel achter als je me een kans geeft. Je moest eens weten wat er door me heen ging toen je aan mijn bureau zat… Ik had je er graag neergelegd en je helemaal sufgeneukt.”
Sofie bloosde, maar keek niet weg. “Dan moet je wel je bureau opgeruimd houden.”
Samen zaten ze te lachen om haar grap. De serveerster kwam terug om hun borden af te ruimen en vroeg of ze nog iets wilden hebben.
“Ik ben bang dat ik een toetje niet op krijg,” gaf Sofie toe. “Ik hou het bij thee.”
Stephan keek de serveerster aan. “Koffie, graag. En zouden we een dame blanche kunnen krijgen met twee lepels?” Hij keek Sofie aan. “Die moet je echt proeven, de kok maakt het ijs zelf. Het is fantastisch.”
Ze glimlachte. “Ik ben benieuwd.”
Zijn blik gleed weer over haar bovenlichaam. “Ik ben ook zeer benieuwd,” antwoordde hij dubbelzinnig.
Ze gaf een duw tegen zijn hand. “Schaamteloos.” Toch kon ze niet ontkennen dat ze hem wel zag zitten. Hij was arrogant en ze vermoedde dat hij wel vaker deze tactiek gebruikte, maar toch gaf hij aan niet veel vrouwen te hebben gehad.

“Goedenavond,” haalde een mannenstem haar uit haar gedachten. Ze keek op en zag een kok staan. Zwarte broek, witte jas en een dienblad in de hand.
“Hallo Vincent,” begroette Stephan de man. “Sta je vandaag alleen in de keuken?”
“Nee, Marco is er ook,” antwoordde Vincent. “Anne vertelde me dat je mijn fantastische ijs wilde, dus dat moet ik dan wel zelf brengen.” Hij zette een ijscoupe neer waar vier bolletjes ijs in zaten. Hij goot er warme chocoladesaus over. “Smakelijk,” zei hij vriendelijk. “Anne komt zo jullie drankje brengen.”
“Dank je, Vincent,” zei Stephan. “Je hebt je weer uitgesloofd.”
Vincent lachte. “Vaste klanten moet je zien te houden.” Hij legde twee lepels neer en vertrok weer naar de keuken.
Stephan pakte zijn lepel op. “Het moet een geweldig gezicht zijn om die saus over je borst te zien glijden.”
Sofie kon een glimlach niet onderdrukken. Gelukkig had ze een beha aan, anders had hij zeker haar harde tepels kunnen zien. Ze kon voor zich zien hoe ze naakt op haar rug lag. Hoe Stephan de chocola op haar borst liet druppelen. Hoe hij over haar heen boog om het op te likken…
“Je ziet het ook voor je, toch?” vroeg Stephan. Hij nam wat ijs op zijn lepel en keek haar aan. “Ik zou nog veel meer met je willen doen,maar ik stel voor dat we eerst van dit toetje genieten.”
Sofie pakte haar lepel. “Je moet je tactiek veranderen,” merkte ze op. “Deze arrogantie werkt enkel in films en boeken. De meeste vrouwen houden niet van arrogantie.”
Stephan grinnikte. “Bij jou lijkt het te werken,” antwoordde hij. “Er is een verschil tussen arrogant en zelfverzekerd.”
Sofie knikte. “Dat klopt, al lijken die eigenschappen soms erg veel op elkaar.” Ze nam een hapje ijs. “Wauw, dit is echt lekker!” Ze nam snel nog een hapje.

Stephan volgde haar bewegingen. “Dat weet ik, daarom moest je het proeven.” Zijn blik bleef rusten op een druppel gesmolten ijs vlak onder haar lip. Die zou hij maar al te graag oplikken, om vervolgens de rest van haar lichaam te verkennen met zijn tong. “Als je die druppel bij je lip niet snel weghaalt, sta ik niet voor de gevolgen in,” beloofde hij haar.
Sofie keek hem aan. Langzaam liet ze haar tong langs haar onderlip gaan, zoekend naar de druppel. Ze kon zijn ogen donkerder zien worden en zijn kaakspier spande zich aan.
“Is het weg?” vroeg ze onschuldig.
Stephan keek haar zwijgend aan. De druppel was weg, maar zijn erectie voorlopig niet. Hij had niet verwacht dat ze hem zou uitdagen. “Je speelt met vuur,” waarschuwde hij.
Ze glimlachte liefjes en at van het ijs. “Neem ook wat, voor ik alles in mijn mond stop.”
Stephan haalde diep adem om zijn zelfbeheersing te bewaren. “Ga zo door en ik zal iets in je mond stoppen,” gromde hij.
Anne kwam hun koffie en thee brengen. Stephan mompelde een bedankje, maar kon zijn ogen niet van Sofie losmaken. Hij wilde haar. Hij had geen zin om te wachten, maar helaas zat er niks anders op.
Sofie liet een suikerklontje in haar thee zakken en roerde het door. “Woon je hier in de buurt?” vroeg ze.
Hij grijnsde ondeugend. “Waarom vraag je dat? Wil je mee naar mijn huis?”
Ze lachte en schudde haar hoofd. “Ik was nieuwsgierig, meer niet.”
Stephan knikte langzaam alsof hij haar niet geloofde. “Ik woon hier een minuut of tien vandaan,” antwoordde hij. “Mijn auto staat hier vlak achter. En jij?”
Ze keek op haar horloge. “Ik moet een kwartiertje met de bus. Elk half uur vertrekt hij.”
“Zal ik je thuisbrengen?” stelde hij voor. “We moeten ongeveer dezelfde kant op, dus ik hoef niet veel om te rijden.”
Sofie schudde haar hoofd. “Nee dank je. Straks moet ik je nog koffie aanbieden en we weten allebei dat het geen koffie zal zijn dat je krijgt.”
Stephan zuchtte. “Hoe graag ik je ook wil, Sofie, ik ben geen beest. Ik ben best in staat mezelf in te houden en je gewoon thuis af te zetten zonder je voordeur in te beuken en de kleren van je lijf te rukken.”
Ze knikte langzaam. “Vooruit dan,” gaf ze toe.
Voorzichtig nam hij een slokje koffie. Zijn erectie begon wat af te nemen, maar weigerde te verdwijnen. Hij hoopte maar dat hij zich aan zijn woord kon houden.

Nadat Stephan had afgerekend, verlieten ze het restaurant. Sofie liep met hem mee naar de parkeerplaats, waar hij naar een donkerblauwe auto liep.
Ze stak haar hand uit naar het portier, maar Stephan greep haar pols en draaide haar om. Ze kwam met haar rug tegen de auto te staan. Stephans neus raakte bijna die van haar. “Zeg me dat je dit niet wilt,” zei hij. “Zeg me dat je dit niet wilt en ik zal je met rust laten.”
Sofie keek in zijn ogen en zag zijn verlangen. Ze opende haar mond en zocht naar woorden. Het ging zo snel. Dit kon ze niet maken, hij was haar baas!
“Dat dacht ik al,” gromde hij en hij trok haar tegen zich aan. Zonder erbij na te denken sloeg ze haar armen om hem heen en drukte haar lippen tegen die van hem. Ze duwde haar onderlichaam tegen hem aan en kon duidelijk zijn erectie voelen. Hij legde zijn ene hand op haar rug, de andere op haar bil. Hij trok haar dichter tegen zich aan, zodat haar borsten tegen hem aan drukten.
Hij wilde haar. Hij kon niet wachten tot hij haar naakt zou zien en hij zijn pik in haar kon laten glijden.

Met tegenzin lieten ze elkaar los. Sofie ademde snel en onregelmatig en keek hem hongerig aan.
“Ik breng je naar huis,” bracht Stephan uit. “Ik wil dat je morgen om acht uur in mijn kantoor bent om afspraken met elkaar te maken.”
Ze knikte, niet in staat te antwoorden. Stephan liet zijn handen over haar heupen glijden. “En doe een rok of jurk aan,” vervolgde hij. “Je benen zijn er mooi genoeg voor.”
Ze glimlachte ondeugend. Dat zou ze doen, en ze zou hem een hele lange dag bezorgen.
Ze stapten in en ze gaf hem de instructies naar haar huis. Hij hield netjes zijn handen aan het stuur en maakte geen schuine opmerkingen. Stiekem gluurde ze naar zijn kruis, waar ze het bewijs van zijn opwinding kon zien.
Hij parkeerde de auto voor haar huis. Ze keek hem glimlachend aan. “Dank je voor de gezellige en heerlijke maaltijd,” zei ze.
“Jij bedankt,” antwoordde hij. Tot haar verbazing maakte hij geen aanstalten om uit te stappen.
“Kom je binnen voor koffie?” vroeg ze.
Met donkere ogen keek hij haar aan. Het verlangen tussen Stephan en Sofie nam met de seconde toe. Mee naar binnen? Hij wilde niets liever.