Niemand zeggen 19

Jeffrey staarde naar het scherm van zijn laptop. Hij bleef op hetzelfde doodlopende punt vastzitten. Hij had extra informatie nodig, maar die zou de politie zeker niet geven. Hij trommelde met zijn vingers op zijn bureau en zuchtte.
Uiteindelijk pakte hij zijn telefoon uit zijn zak. Hij duwde Stephans stoel opzij om plaats te maken voor zijn rolstoel. Hij had de naam nodig van Stephans contactpersoon bij de politie. Hij zocht tussen de pennen, notitieblokken en andere spullen, maar kon het niet vinden. De lade daaronder had vooral enveloppen erin zitten. In de onderste lade zaten enkele damesslips en wat kleine speeltjes, zoals een trilei. Leuk voor Sofie en Stephan, maar niet wat hij zocht.
Uiteindelijk gaf hij het op en belde Stephan.
“Ik zit bij een cliënt,” zei Stephan ongeduldig zodra hij opnam.
Jeffrey maakte het niks uit waar hij was. “Ik heb de gegevens nodig van je contactpersoon bij de politie.”
“Kan dit niet wachten?” vroeg Stephan met een zucht.
“Ja hoor,” antwoordde Jeffrey kalmpjes. “Dan vraag ik Simone wel om je bureau te doorzoeken. Die slipjes zouden haar vast beeldig staan.”
Stephan zuchtte. “Ik stuur het door. Blijf overal af.”
“Je zou een slot op die lade moeten doen,” merkte Jeffrey en hing vervolgens op. Binnen een paar seconden stuurde Stephan hem het nummer en de naam van de agent door. Hij belde het nummer en haalde diep adem.

“Olaf Dijkstra,” zei een mannenstem.
“Goedemiddag, u spreekt met Jeffrey Blaeyenberg, de broer van Stephan. Heeft u even tijd?” Jeffrey draaide de laptop naar zich toe.
“Ja hoor,” antwoordde agent Olaf Dijkstra. “Waar belt u voor?”
Jeffrey keek naar zijn beeldscherm. “Ik werk als ICT’er voor mijn broer en probeer hem te helpen deze zaak op te lossen. Ik neem aan dat u begrijpt waar ik het over heb?”
Het bleef even stil. “Ik ben op de hoogte van de zaak,” antwoordde de agent voorzichtig. “Ik kan er echter niet veel over zeggen, zeker niet zolang de zaak nog loopt.”
“Daar bel ik niet voor,” stelde Jeffrey hem gerust. “Ik heb slechts een kort antwoord nodig. Ik wil enkel de laatste drie cijfers van het IP-adres van de aangetroffen laptop weten.”
Er volgde weer een stilte. Olaf koos zijn woorden zorgvuldig voor hij iets zei. “Ik begrijp dat u uw broer wilt helpen, meneer Blaeyenberg, maar ik kan daar geen antwoord op geven.”

Jeffrey sloot zijn ogen en haalde diep adem. “Eindigt het toevallig op 856?”
Weer een stilte. Olaf haalde het bloed onder Jeffreys nagels vandaan, maar hij moest Olaf te vriend houden.
“Ik mag daar geen antwoord op geven, helaas,” zei Olaf.
Jeffrey vloekte inwendig. “Afhankelijk van het antwoord heb ik informatie. Ik ben namelijk erg handig met computers en heb het een en ander ontdekt door in te breken in servers. Enkel om informatie te vinden, niet om iets aan te passen. Ik moet weten of die drie eindcijfers overeenkomen of niet, want alles wijst erop dat jullie de verkeerde hebben opgepakt. Eindigt het op 856?”
Weer een stilte. Jeffrey keek op het scherm, maar de oproep liep nog door.
“Nee,” antwoordde Olaf uiteindelijk. “Ik kan echter niet vertellen wat het wel is.”
Jeffrey uitte een zucht van opluchting. “Dank u wel,” zei hij. “In dat geval heb ik interessante gegevens die kunnen bewijzen dat de verdachte onschuldig is.”
Olaf dacht even na. “Ik zou u daar graag persoonlijk over willen spreken.”
“Prima,” antwoordde Jeffrey. “Ik ben in het kantoor van mijn broer. Ik neem aan dat u het adres hebt.”

Er klonken wat achtergrondgeluiden bij Olaf. “Ik ben er over een kwartier.” Er werd opgehangen.
Jeffrey zette het scherm van zijn telefoon uit en haalde diep adem. Al die regels waar de politie zich aan moest houden, irriteerden hem mateloos. Hij zou ze laten zien wat hij tot nu toe had gevonden en hoopte dat ze het bewijsmateriaal konden gebruiken. Hij hoopte echter dat hij zelf niet te diep in de problemen zou komen door het hacken.
Een piepje kondigde de komst van een nieuw bericht aan. Hij keek op het scherm van zijn mobieltje en zag dat het van Wendy was.
‘Heeey, nog bedankt voor de geweldige date gisteren! Ik vond het erg gezellig. Snel weer? Liefs’
Hij glimlachte bij de herinnering. Hij had haar meegenomen naar een Grieks restaurant. Ze hadden er ruim twee uur zitten praten, waarna hij haar thuis afzette en ze nog ruim drie uur op de bank hadden zitten praten en lachen.
‘Gelukkig, spetter, dat gaan we snel doen. Ik moet even wat voor mijn broer regelen. Daarna gaan we plannen.’ Jeffrey verzond het bericht en keek of hij alles had. Op zijn laptop had hij alle gegevens klaarstaan. Er lag ook een stapeltje papieren klaar met alles dat hij had gevonden.

Hij schrok op toen de telefoon ging. Hij pakte hem op. “Met Jeff…” Verdomme, dat ding bleef overgaan! Hij drukte op wat knoppen tot het gerinkel stopte. “Met Jeffrey,” zei hij.
Een vriendelijke vrouwenstem zei: “Ik heb hier twee agenten staan.”
Jeffrey wist dat hij niet meer terug kon. “Stuur maar door.” Hij legde de telefoon neer. “Pokkeding,” mopperde hij. Hij wachtte tot hij de ping van de lift hoorde. Daarna naderende voetstappen in de gang. Een klop op de deur.
Een agent kwam in de deuropening staan. “Jeffrey Blaeyenberg?” vroeg de man.
Jeffrey knikte. “Olaf Dijkstra, neem ik aan? Kom verder. Neem het me niet kwalijk dat ik niet opsta.”
Olaf kwam binnen, gevolgd door een vrouwelijke collega. “Tamara Ingels,” stelde ze zich voor. Handen werden geschud en ze gingen tegenover Jeffrey zitten.

“Kan ik jullie iets te drinken aanbieden?” vroeg Jeffrey. Hij pakte zijn telefoon en stuurde Simone een berichtje: ‘Kun je drie zwarte koffies brengen?’
Olaf keek Jeffrey aan. “Vertel wat je hebt gevonden.”
Jeffrey draaide de laptop naar hen toe. “Ik kwam erachter dat er buiten werktijd op een openbare plek werd ingelogd om dossiers te bewerken. Door die server te hacken, heb ik het IP-adres van het apparaat kunnen vastleggen.”
De vrouw keek Jeffrey uitdrukkingloos aan. “U weet dat hacken strafbaar is.”
De deur ging open en Simone zette een klein dienblad neer met daarop drie bekers koffie. Jeffrey bedankte haar, waarna ze vertrok en de deur achter zich dichttrok. “Ik riskeer een geldboete en twee jaar cel. Mijn broer staat op het punt zijn bedrijf te verliezen. Hij vertrouwt niemand meer. Ik kom er wel overheen als ik word aangeklaagd, maar hij niet.” Hij scrolde naar beneden. “Er is twee ton afgeboekt nadat jullie Roy hadden gearresteerd. Het IP-adres komt niet overeen met de laptop die jullie hebben aangetroffen.” Hij wees op het scherm. “Roy is onschuldig.”

Olaf keek naar het scherm. “Maar je hebt nog niet kunnen achterhalen wie het wel is,” merkte hij op.
Jeffrey knikte. “Ik wacht tot onze grote vriend een fout maakt. Helaas is hij – of zij – tot nu toe erg voorzichtig.”
Olaf nam een slok koffie en wisselde een blik met zijn collega. “We komen met ons onderzoek op dit moment ook niet verder,” gaf hij toe. Hij keek Jeffrey ernstig aan. “Wat heb je nodig om te achterhalen wie het is?”
Jeffrey trok een wenkbrauw op. “Dan moet ik iets aanpassen aan dat apparaat. Simpel gezegd moet ik inbreken en een programma installeren om volledig toegang te krijgen. Daarmee riskeer ik wel een verdubbeling van de gevangenisstraf.”
Olaf keek naar het scherm. “Je broer zit met een deadline. Jij weet net zo goed als ik dat hij failliet gaat en zeer waarschijnlijk veroordeeld zal worden.” Hij keek naar de papieren. “Is dat je bewijs?”
Jeffrey knikte. “Dat is wat ik hier liet zien. Neem maar mee.”

Olaf pakte de papieren. “Ik ben bij de politie gegaan omdat ik niet van onrecht hou,” zei hij. “Hacken is strafbaar, maar soms nodig. Wij hebben ook mensen in dienst die kunnen hacken. Ik zal dit verwerken als bewijs van een anonieme bron.” Hij dronk zijn koffie op. “Dit gesprek blijft onder ons. Ik wil niet dat je het bespreekt met je collega’s, advocaat, vrienden… Zelfs niet met je broer.”
Jeffrey schudde zijn hoofd. “Ik verzwijg niks voor mijn broer. Hij zit tegen een burn-out aan. Zelfs het kleinste sprankje hoop heeft hij nodig om overeind te blijven.”
Tamara was deze keer degene die het woord nam. “We houden je al een hand boven het hoofd door je een anonieme bron te noemen. Wij riskeren hiermee onze baan.”
“Stephan zal niks zeggen,” beloofde Jeffrey.
Tamara keek naar de laptop. “Doe wat je moet doen om de schuldige te vinden. Upload dat programma.”
Jeffrey opende een ander scherm. “Ik ben al aan het proberen erin te komen, maar het apparaat staat uit. Zodra die aan wordt gezet en een internetverbinding heeft, kom ik erin.”

De deur ging open en Stephan kwam binnen. Hij bleef even staan en keek verrast naar de agenten. “Wat is hier aan de hand?”
Jeffrey gebaarde dat hij binnen moest komen. “Doe de deur achter je dicht, dan leggen we het uit.”
Stephan trok de deur dicht en zette zijn laptoptas op de grond. “Ik luister.” Hij kwam naast het bureau staan en sloeg zijn armen over elkaar.
Tamara stelde zichzelf en Olaf voor en gaf Stephan een korte samenvatting. Stephan luisterde zonder een woord te zeggen. Jeffrey reed zijn rolstoel een stukje naar achteren om een flesje water voor Stephan te pakken. Hij zette zijn rolstoel iets te hard terug op z’n plek, waardoor die tegen de onderste lade van het bureau knalde. De inhoud verschoof, gevolgd door een zoemend en trillend geluid.
“Shit,” zei Jeffrey en hij rukte de lade open om het speeltje uit te kunnen zetten. Hij grabbelde tussen de slipjes en zette zo snel hij kon de vibrator uit.
Stephan keek hem koeltjes aan. “Erg leuk dat je mijn bureau leent, maar dat soort dingen bewaar je maar voor thuis.”
Jeffrey schoof de lade weer dicht. “Ik moest hem nog schoonmaken,” kaatste hij terug. Hij moest een lach onderdrukken toen hij de gezichten van de agenten zag.
Olaf haalde een briefje uit zijn zak en gaf het aan Jeffrey. Er was met een pen een telefoonnummer op geschreven. “Dit is mijn directe nummer. Bel me als je nieuws hebt.”

Ze namen afscheid van de agenten. Stephan schoof de lege bekers opzij en liet zich op een stoel zakken. “Niet te geloven dat je me niet even op de hoogte bracht dat er twee agenten kwamen.”
Jeffrey keek hem kalm aan. “Ik kan niet geloven wat je in je bureau bewaart.”
Stephan haalde nuchter zijn schouder op. “Mijn kantoor, mijn bureau, mijn zaken. Als je je eigen kantoor en bureau hebt, mag je daarmee doen wat je wilt.”
Jeffrey grijnsde. “Dat zal ik onthouden voor als Wendy langskomt. Welk plekje hebben jullie nog niet gehad? Dan kunnen wij dat inwijden.”
Stephan onderdrukte een lach. “Hoe wil je dat doen zonder je benen?”
Jeffrey keek op zijn laptop. “Mijn benen heb ik niet nodig om een vrouw te laten genieten. Ik ben gehandicapt, niet impotent.”

Sofie had niks meegekregen van het bezoek van de agenten of van de terugkomst van Stephan. Ze was aan het werk en luisterde naar de gesprekken van haar collega’s.
Stephan kwam binnen om koffie te halen. Hij nam ook een beker thee, die hij bij Simone op haar bureau zette. “Het spijt me dat ik eerder zo uitvloog tegen je,” zei hij. Simone stopte met typen en keek naar hem op, maar zei niks. Hij ging verder. “Ik maak me zorgen om de toekomst van dit kantoor. Zoals de zaken er nu voor staan, lijkt het erop dat ik de deuren kan sluiten en me failliet moet laten verklaren. Ik maak me zorgen om mezelf, maar vooral ook om jullie. Er is een enorm bedrag verdwenen, waardoor ik niet eens jullie loon kan overmaken.”
Simone keek hem begripvol aan. “Dat weten we,” zei ze warm. “Daarom heb ik het ook over me heen laten gaan. Maar volgende keer grijp ik je bij je lurven.”
Stephan grijnsde. “Dat klinkt redelijk.” Hij trok een stoel naar zich toe en ging zitten. Hij wist dat Jeffrey weer probeerde te hacken en hij wilde hem niet van zijn werk houden.

Annelies zette haar computer uit. “Ik hou ermee op voor vandaag,” zei ze en ze pakte haar tas. Anderen volgden haar voorbeeld. Sofie wilde nog even afmaken waar ze mee bezig was.
Simone was de laatste die vertrok. Enkel Stephan, Jeffrey en Sofie waren er nog. Stephan dronk zijn koffie op en staarde naar de muur.
“Het komt wel goed,” probeerde Sofie hem op te beuren. “Jeffrey vindt het wel.”
Stephan keek toe hoe ze zat te werken. “Ik hoop alleen dat het op tijd is,” antwoordde hij.
Sofie glimlachte terwijl ze haar pen pakte en iets opschreef. “Misschien scheurt hij wel met gierende banden met zijn rolstoel de rechtszaal in, zwaaiend met de bevrijdende papieren boven zijn hoofd.”
Stephan lachte. “Ik zie hem er nog voor aan ook. Misschien had ik een jonge, blonde meid moeten nemen. Die met dat roze jurkje zag er niet gek uit in die rechtzaal.”
Sofie lachte. “Legally blonde? Misschien heb ik nog wel een roze jurkje liggen. Een bril moet ik ook wel kunnen regelen.”
Stephan grijnsde. “Ik heb je liever helemaal naakt.” Hij keek toe hoe haar vingers over haar toetsenbord gingen.
“Je bureaulade raakt vol,” merkte Jeffrey op. Hij kwam de werkruimte in en zette zijn laptop op zijn bureau neer. “Ik denk dat ik nog een uurtje bezig ben.”

Stephan haalde zijn sleutelbos uit zijn zak en haalde er een sleutel af. “Sluit jij maar af, ik ga naar huis.”
Jeffrey grijnsde. “Jouw huis of dat van haar?”
“Ga zo door en ik blokkeer de lift beneden,” kaatste Stephan terug. Hij kwam overeind om te kijken hoever Sofie was. “Sla je werk op en ga naar huis. Hier ben je nog wel even mee bezig. Deze cliënt levert nooit alles compleet in, dus dit kun je vandaag niet afmaken. Afsluiten en naar huis.”
Sofie lachte. “Ja, meneer.”
Stephan wierp haar een waarschuwende blik toe, maar zei niks. Met een onschuldige glimlach zette Sofie de computer uit. “Eet je mee? Dan maak ik kip yakitori met nasi.”
Daar had Stephan wel trek in. Het klonk beter dan opgewarmde goulash van de vorige dag. Hij keek naar Jeffrey, maar die gebaarde naar de deur. “Wegwezen, voordat jullie hier op een bureau belanden. Ik bestel wel wat eten.”

Tijdens de rit werd er weinig gepraat. Stephan moest het gesprek tussen zijn broer en de agenten nog even verwerken en Sofie was moe na de lange werkdag.
Stephan hielp Sofie met koken en de tafel dekken. Sofie verwachtte dat hij af en toe aan haar billen of borsten zou zitten, maar dat deed hij niet. Ze praatten en lachten. Eindelijk zag ze hem weer ontspannen en genieten. Ze amuseerden zich.
Tijdens het eten veranderde dit niet. “Ik ben blij dat ik je weer zie ontspannen en lachen,” merkte Sofie op. “Het staat je goed.”
Stephan keek haar kalm aan. “Mijn broer heeft met twee agenten gepraat,” vertelde hij. “Hij heeft ze laten zien dat Roy er niet achter kan zitten. Hij is nu via een andere weg aan het proberen te achterhalen wie er dan wel achter zit.”
Sofie vroeg zich af wat Jeffrey aan het doen was, maar ze wilde Stephan niet weer gespannen krijgen. “Gelukkig maar, ik hoop dat het werkt.” Ze stond op en ruimde de tafel af. Stephan spoelde de pannen en borden af en Sofie zette alles in de vaatwasser.
“Wil je een toetje?” vroeg ze. “Ik heb ijs of vla. Ik geloof dat ik ook nog een puddinkje heb staan.”
“Lekker,” zei Stephan en hij trok de koelkast open. Sofie zette twee schaaltjes neer en Stephan pakte het pak vla en een bus slagroom. Ze deed wat vla in de schaaltjes en pakte twee lepels.

Stephan kwam achter haar staan en sloeg zijn armen om haar middel. Zijn handen kwamen op haar buik te liggen. Er verscheen een glimlach op haar gezicht. “Ik vroeg me al af of je ziek was,” zei ze. “Ik had verwacht dat je tijdens het koken mijn rok al omhoog zou doen.”
Stephan liet zijn vingers over haar buik glijden. “Ik ben vaak genoeg een lompe lul geweest,” zei hij met zijn mond vlakbij haar oor. Ze voelde zijn borstkas tegen haar rug en zijn kruis tegen haar billen drukken.
Sofie voelde zijn handen omhoog gaan. Zijn vingers volgden de ronding van haar borsten. “Leuk bloesje,” zei hij zacht. “Lekker gladde stof. Zonder beha zou het nog leuker zijn.”
Sofie lachte. “Vergeet het maar, dan ziet iedereen mijn tepels.”
Stephan grinnikte. “Daar is niks mis mee, zolang ik maar de enige ben die eraan mag zitten.” Hij schoof haar haren met zijn neus opzij en kuste zachtjes haar nek. “Je borsten zijn eigenlijk veel te mooi om ze te bedekken.”
Sofie sloot genietend haar ogen. “Wil je dat ik topless achter mijn bureau zit?”
Stephan bracht zijn handen omhoog en begon haar bloesje los te knopen. “Nee,” antwoordde hij. “Ik wil dat je helemaal naakt bij mijn bureau zit. Niemand die je ziet, alleen ik.”

Sofie leunde tegen hem aan. “Ik ben bang dat je dan weinig zult werken.”
Stephan maakte het laatste knoopje los en trok haar bloesje een stukje open. “Ik kan ook van het uitzicht genieten zonder me aan je te vergrijpen. Maar ik vrees dat je gelijk hebt.” Hij draaide haar om en kuste zachtjes haar hals.
Ze legde haar armen om zijn nek en drukte haar lippen tegen die van hem. Hij legde een hand in haar haren, drukte zich tegen haar aan en legde zijn vrije hand op haar onderrug. Ze voelde zijn kruis tegen haar onderbuik drukken. Zijn handen gingen naar haar schouders. Hij streek haar bloesje van haar schouders en liet die naar beneden zakken. Ze bevrijdde haar armen en liet het naast zich op de grond vallen.
Hij trok haar beha omhoog en legde zijn handen op haar borsten. Hij boog naar voren en nam haar tepel in zijn mond. Terwijl hij zachtjes aan haar tepel zoog, deed Sofie haar handen op haar rug om haar beha uit te trekken. Ze maakte het haakje los en gooide hem opzij. Ze legde haar hand in zijn haren en genoot van zijn warme mond op haar gevoelige tepel. Zachtjes likte en zoog hij eraan. Zijn vingertoppen streelden haar andere borst.
Haar tepels werden hard. Ze voelde een golf van verlangen door haar onderlichaam gaan. Ze wist zeker dat ze zou klaarkomen als hij nu haar kutje zou aanraken. Ze leunde met haar billen tegen het aanrecht en sloot genietend haar ogen.

“Goed zo,” hoorde ze hem zeggen. “Geniet er maar van.” Hij beet zachtjes in haar tepel. Ze hapte naar adem van het genot dat het gaf. Ze pakte zijn haren vast, maar lette erop dat ze hem geen pijn deed. Ze zuchtte van verlangen en liet haar hoofd achterover zakken.
Zijn handen gingen naar haar rok. Hij trok de rits naar beneden en niet veel later gleed haar rok naar beneden. Ze opende haar ogen en keek hem vol verlangen aan. Ze wilde hem, dat was duidelijk.
Hij deed een stap naar achteren en knoopte zijn overhemd los. Haar ogen volgden zijn vingers. Opgewonden keek ze toe hoe hij steeds meer van zijn borst onthulde. Hij maakte de knoopjes bij zijn polsen los, trok zijn overhemd uit en liet hem op de grond vallen. Sofie moest zich beheersen om zich niet op zijn broek te storten.
In plaats van zijn broek los te maken, hurkte hij voor haar neer. Met zijn hand duwde hij tegen haar been. Gewillig spreidde ze haar benen voor hem. Hij liet zijn vingertoppen over haar dijen gaan en kwam naar voren. Haar lippen weken van elkaar en een zucht van verlangen ontsnapte uit haar mond.

Zijn tong vond haar clitje. Met haar handen greep ze het aanrecht achter zich vast toen een explosie van genot door haar lichaam schoot. Ze kreunde luid en hapte naar adem. Zijn tong liet haar clitje niet met rust. Ze leunde met haar ellebogen op het aanrecht, hield haar hoofd achterover en genoot van zijn tong. Hij likte haar clitje, zoog er zachtjes aan, likte weer…
Sofie kreunde van genot. Ze merkte nauwelijks dat Stephan haar been optilde en op zijn schouder liet rusten. Hij streelde met zijn vingers haar natte opening. Ze keek genietend op hem neer en kreunde zacht.
Ze hapte naar adem toen hij al likkend twee vingers in haar kutje drukte. Hij zoog zachtjes aan haar knopje terwijl hij zijn vingers naar binnen en naar buiten liet gaan. Met zijn vingertoppen streelde hij de binnenkant van haar kutje. Ze gooide haar hoofd achterover en sloot haar ogen. “Oh Stephan,” zei ze met hese stem. “Sneller, sneller. Laat me komen.”
Zijn tong bewoog wat nadrukkelijker over haar clitje. Met zijn vingers neukte hij haar. De soppende geluiden klonken hem als muziek in de oren. Ze kreunde luid en legde haar handen op haar borsten. Ze kneep er een beetje in en sloot haar ogen. “Ja, ik kom… oh ja! Fuck!” riep ze uit terwijl haar orgasme als een orkaan losbarstte.
Stephan haalde zijn mond van haar clitje, maar zijn vingers maakten nog een paar rustige, neukende bewegingen. Hij voelde haar kutje zich ritmisch samentrekken om zijn vingers.

Uiteindelijk verlieten zijn vingers haar natte opening. Hij kwam overeind, legde een hand in haar nek en drukte zijn mond stevig op die van haar. Ze proefde haar eigen vocht, wat haar nog meer opwond. Ondanks haar orgasme voelde ze zich geiler dan voor haar hoogtepunt. Ze wilde zijn pik diep in zich voelen. Ze sloeg haar armen om zijn nek en drukte haar tong in zijn mond. Met gesloten ogen zoenden ze elkaar, haar borsten tegen zijn borstkas gedrukt. Met ongeduldige bewegingen maakte hij zijn broek los en rukte die een stukje naar beneden.
Ze wilde dichterbij zijn. Ze tilde haar been op en drukte haar kutje tegen hem aan. Of het zijn heup, been of onderbuik was, wist ze niet, maar ze wist wel dat ze hem wilde.
Hij pakte haar knieholte vast en drukte zijn pik tussen haar benen.
Zodra zijn pik naar binnen gleed, onderbrak Sofie de zoen om te kreunen. Ze keek hem vol verlangen aan en sloeg haar arm om zijn nek. Met haar andere hand zocht ze steun bij het aanrecht.
Rustig drong zijn pik diep in haar kutje, trok zich terug, drong weer binnen. Genietend leunde Sofie tegen het aanrecht en keek in Stephans ogen. Ze zag zijn opwinding, maar hij wist zich te beheersen. Keihard geneukt worden was fijn, maar ook dit rustige tempo vond ze verdomd lekker.

“Oh Stephan,” bracht ze uit.
Hij legde zijn handen op haar heupen en boog zich naar voren om zijn mond weer op die van haar te kunnen drukken. Ze legde haar hand in zijn nek en kreunde tegen zijn mond. In een heerlijk tempo neukte hij haar. Ze kon haar ogen niet open houden en genoot met volle teugen. Met beide handen greep ze zijn hoofd vast en zoende hem innig. Ze werd bijna gek van het genot dat hij haar bezorgde.
“Kom maar,” hoorde ze Stephan zeggen.
Ze kreunde luid en voelde haar orgasme naderen. Stephan begon wat harder te storen, waardoor ze wist dat ook hij zover was. “Ja,” riep ze uit. “Kom maar, kom maar!” Ze uitte een schreeuw toen haar orgasme diep in haar onderbuik explodeerde.
Stephan drukte zijn pik diep in haar kutje. Met een geluid dat op een kreun of een grom leek, leegde hij zich diep in haar kutje. Hij haalde onregelmatig adem en liet zijn handen zakken, tot ze op haar heupen lagen.
Sofie leunde tegen het aanrecht en haalde snel adem. Ze liet haar been zakken en voelde zijn pik uit haar lichaam glijden. Ze keek hem buiten adem aan. “Dat was geweldig,” zei ze.

Stephan wreef haar haren uit haar gezicht. “Blijf je hier slapen?” vroeg ze hem.
Hij liet zijn vingers over haar buik glijden. “Vandaag niet,” antwoordde hij met tegenzin. “Ik moet Jeffrey nog bellen. Daarna moet ik nog een en ander voor morgen regelen.” Hij trok zijn broek op. “Zal ik je morgenochtend oppikken? Dan gaan we samen naar kantoor.”
Sofie glimlachte. “Dat lijkt me fijn.”
Stephan kuste haar zacht. “Dan ben ik er morgenochtend weer. Alvast welterusten, lieverd. Ik hou van je.”
Sofie keek hem stralend aan. Haar zicht was een beetje wazig van haar tranen. Nog nagenietend van haar orgasme werd ze overvallen door haar emoties. “Ik ook van jou. Ik zie je morgen.”
Hij trok zijn overhemd aan en knoopte die dicht. “Ik weet niet of ik morgen veel uit mijn kantoor kan komen, maar ik zal naar je knipogen als ik koffie kom halen.”
Ze voelde zijn zaad tussen haar lipjes lopen. “Dat is je geraden.”