Mijn trip terug in de tijd deel 3

De volgende morgen was iedereen om 6 uur uit bed en had hun ontbijt gehad. De laatste spullen werden gepakt en naar het busje gebracht. We besloten twee keer met het busje te rijden, de eerste keer de filmcrew, de tweede keer de rest. Toen de tweede keer het busje aankwam op het vliegveld stond de filmcrew klaar om dit te filmen. Ook werd de check-in gefilmd, echter vanaf dat punt tot na de beveiligingscheck mocht er niet meer gefilmd worden. Liana had echter toestemming gekregen om met haar camera onboard te filmen. We hadden de hele business klasse voor onszelf. Onderweg werd er door Ines geïnterviewd en gefilmd met iedereen die met deze trip te maken had.

Amika maakte hier fotos van die later gebruikt zouden worden door Pedro. Toen we goed en wel in de lucht waren zei JJ tegen mij: jij gaat nu naar het toilet, en ik volg. Ik ben jaloers op die zilveren staafjes die iedereen heeft. Ik zei: je kan ook zeggen dat je gewoon retegeil bent en een keer geneukt wil worden. Liana had dit gehoord en had Ines een schop gegeven. Ze draaide de camera naar het toilet en zag mij daarin gaan. Ze bleef filmen en zag kort daarna ook JJ hetzelfde toilet in gaan.

We waren dik een kwartier bezig toen er op de deur geklopt werd en we Amika hoorden zeggen: schiet eens op daarbinnen, ik moet naar het toilet. Na nog vijf minuten waren we gedaan en kwam JJ met een rood hoofd het toilet uit waarna ik volgde. Amika zei: sorry dat ik stoorde, ik wist niet dat er twee toiletten waren. JJ zei: of ben je jaloers omdat hij deze keer mij meegenomen heeft? Amika lachte slechts. Tien minuten later had JJ haar zilveren staafje. JJ keek naar mij en zag dat ik er geen had en ze vroeg ernaar. Ik zei: ik krijg vanaf nu enkel nog oorkondes toegestuurd, er zijn geen diamanten roerstaafjes. JJ hield haar zilveren roerstaafje omhoog en Liana filmde ook dat en zei tegen Pedro: dat stukje editen we straks apart en sturen het naar het emailadres van JJ en Gerrit. Nee beter nog, we sturen het naar iedereen in de groep.

Pedro begon het direct te editen op zijn laptop en stuurde het ook direct weg. Een van de voordelen van businessklasse is internet. JJ hoorde haar telefoon gaan om aan te geven dat er nieuwe email was. Ze pakte haar telefoon opende die en bekeek het filmpje en kreeg een vuurrood hoofd. Ook anderen hadden de mail inmiddels gezien. JJ stootte mij aan en zei: heb je dit gezien en ze liet me het filmpje zien. Ik zei: en dat is slechts het eerste beschamende filmpje, voor deze trip voorbij is kunnen we er een bloopers filmpje van maken, dat we gebruiken in de credits van de documentaire. JJ zei: als je dat durft te doen, maar ik zag in haar gezicht hoe trots ze was over het filmpje.

Ik nam haar telefoon en stuurde het filmpje door naar mijn moeder, JJ had binnen vijf minuten antwoord met als enige commentaar: hoe durven jullie, waar is je schaamtegevoel. Ik liet het aan JJ zien en die lag dubbel van het lachen. Na nog een halfuur werd de landing ingezet en eenmaal op de grond gingen we uit het vliegtuig en droeg ik Ines naar de rolstoel die klaar stond voor haar. Haar eigen rolstoel moesten we ophalen bij de bagage. Ook hier gingen we in twee groepen naar buiten. Eerst de filmcrew en daarna de rest. Er stond veel volk te kijken toen wij gefilmd werden bij de uitgang van het vliegveld. Pedro was in de tussentijd de gehuurde bus gaan ophalen. Het was een mini tourbus waar 25 man comfortabel in kon zitten. De stoel van Ines ging in de bagageruimte van de bus net als alles, behalve de camera van Liana. Dat was haar baby.

We hadden twee babyzitjes meegenomen zodat de kinderen ook veilig konden reizen en nadat die gemonteerd waren werden de kinderen erin gedaan. Ook dit legde Liana goed vast op film, zodat daar naderhand geen negatieve commentaren op zouden komen. Donata zat naast haar kindje en Jenna naast dat van haar, de rest nam plaats waar ze wilden. Toen iedereen zat ging Pedro achter het stuur en reden we naar het deel van Napels waar haar ouders woonden. De ramen van de bus waren voorzien van donkere folie zodat er van buiten uit niet gezien kon worden wie er in de bus zaten. Toen we in de buitenwijk van Napels kwamen en bij de boerderij van Donata’s ouders aankwamen zagen we hoe haar vader net bezig was de tractor in de stalling te rijden. Hij zag de bus aankomen en kwam naar ons toe Pedro deed zijn raampje open en vroeg of de vrouw des huizes ook aanwezig was.

Emilio ging Donatella halen en pas toen werd de deur van de bus geopend en gingen Liana en Jenny naar buiten. Donatella herkende hen meteen en vroeg wat ze kwamen doen. Jenny vroeg: voor we verder nog iets zeggen, oma heb je wat te eten voor ons. Ik zag Donatella met een vragende blik staan en ze zei toen: Oma? Wat oma. Op dat moment ging Donata met haar meisje naar buiten en zei: hallo oma en opa. We dachten: laten wij deze keer eens bij jullie op bezoek gaan. De rest volgde uit de bus met als volgende Jenna met haar meisje, daarna tilde ik Ines uit de bus en alle anderen volgden. Amika had de rolstoel van Ines gepakt en ik zette haar erin. Donatella zei: ik kreeg bijna een hartverzakking, wat komen jullie doen? Ik vroeg: weet je nog wat je mij beloofd hebt? Ze antwoordde: ik weet het niet meer. Ik zei tegen Emilio: je vrouw beloofd dingen die ze zich niet meer kan herinneren, komt ze soms slaap tekort?

Ik gaf hem hierbij een knipoog en hij lachte breeduit. Hij zei: het leven is goed voor ons sinds jullie erin gekomen zijn, en nu helemaal. Ik keek Donatella aan en zei: was jij niet degene die ons beloofd had om ons de omgeving te laten zien? OOHH dat zei ze: ja, dat ga ik morgen doen. Nu eerst iedereen naar binnen. Mijn god, met hoevelen zijn jullie? Ik zei: Donata en Jenna met hun kinderen, dat is 4. Ik met mijn vriendinnen, dat is nog 4, Lila en de filmcrew dat zijn er in totaal nog 5 dus in totaal moeten we 13 slaapplaatsen regelen. Mijn god zei Donatella: waar ga ik jullie in godsnaam allemaal laten? Ik zei: als jij Donata en Jenna kan huisvesten, zoeken wij wel een hotel of B&B op. Maar dat is voor later, moeder, oma, wat wil je dat ik je noem. Ze keek me aan en zei: jij mag mij gewoon bij mijn naam noemen.

Ik zei: ok Donatella, wat eten we, we hebben allemaal honger. Donatella zei: ok, voor lunch zal ik wel wat pasta klaarmaken, voor vanavond, daar moet ik nog over nadenken. Lila zei: daar help ik je mee. Donatella nam het kind van Donata over en liet het niet meer uit handen. Gelukkig was het een makkelijk kindje. Liana filmde alles en keek Ines aan. Die knikte dat ze door moest gaan met filmen. Donata nam de twee kindjes van Emilio en Donatella op schoot en zei in het Italiaans: ik ben jullie grote zus. De kindjes snapten het niet, maar lieten zich graag verwennen. Ik vroeg aan Emilio: hoe gaat het hier nu in de buurt? Hij zei: we zijn een enorm sterke band gaan opbouwen met elkaar en in plaats van wat we voorheen deden, met elkaar concurreren zijn we nu op het punt dat met rotatie van onze landerijen we ieder eigen producten groeien die niet met elkaar concurreren maar die elkaar complimenteren.

Sommige van de vrouwen staan dagelijks op de markt met verse producten en die zijn meestal heel snel verkocht. Ook Donatella zei: we boeren nu goed en kunnen er royaal van leven. Het heeft even geduurd, maar nu we aan krop rotatie doen, hebben we elk seizoen andere dingen die we groeien. Wij doen op dit moment paprikas en tomaten en hebben voor het winterseizoen de prei al geplant. Ik zei: ik ben blij dat jullie je weg gevonden hebben. Wij zijn nu bezig met een vervolgreportage over hoe het nu met Donata gaat, wat ze doet, met wie ze omgaat, en we gaan wat plekken bezoeken van mensen die ons geholpen hebben. We gaan ook de ouders van Jenna opzoeken, daar zijn we nog nooit geweest. Donatella vroeg: dus er komt nog een documentaire? Ik zei: ja zeker, en er komen ook nog wat boeken uit.

Het eerste boek is geschreven door Amika over hoe het met Ines gegaan was, gezien vanuit haar standpunt. Ines gaat ook een boek schrijven, ik heb gezegd dat Donata daaraan mee mag helpen. Ze doet dit soort dingen graag. Donata had uit haar tas een beeldje met de Mariagrot gehaald en gaf dat aan haar vader. Ze zei: dit is het laatste project waaraan Gerrit aan het werken is. Ze liet haar vader zien hoe het eruit zag met de verlichting aan en hij zei: die komt in ons gebedshoekje te staan. Donatella zag het en zei: dat is ontzettend mooi gemaakt, hoe kom je hier toch op. Ik zei: sommige ideeen heb ik zelf, andere ideeen komen van mensen die er zelfs niet bij stilstaan dat het geweldige ideeen zijn. Ik keek Donatella aan en zei toen tegen Lila: het wordt tijd dat je haar een nieuwe look geeft, dit is niet meer van deze tijd.

Ik keek Donatella aan en zei tegen Lila: mooi blond, net als haar dochter maar met paarse lokken erin. Donatella keek me aan en zei: ik ben geen 16 meer. Ik gaf haar een knipoog en zei: nee, maar als 18 jarige zie je er wel als zestien jarige uit. Ze gaf de baby terug aan Donata en sprong me om mijn nek en zei: je laat altijd het jonge meisje in me naar buiten komen. Emilio keek lachend toe en zei: en zo is ze ook bij mij. Ik zei: daar ben ik blij om. Ik voelde de hand van Donatella tussen ons in gaan en even zacht in mijn kruis knijpen. Ze keek me loedergeil aan en fluisterde: Als Emilio er niet geweest was, was ik al lang geleden naar Antwerpen gekomen.

Ze trok haar hoofd terug en zei toen met een knipoog: genoeg met dat gevlij, je brengt me in verlegenheid. Donata liep naar haar moeder toe en liet op haar telefoon het filmpje uit het vliegtuig zien. Donatella kleurde vuurrood van schaamte en zei: zoiets doe je toch niet? Donata zei: als je dat doet, wordt je lid van de mile high club. En er zijn hier een aantal vrouwen lid van, inclusief Ines. Donatella vroeg: maar hoe? Ines zei: voor jou heb ik speciaal een kopie van mijn boek meegebracht, lees dat maar eens door, dan leer je hoe. Ze gaf het boek aan Donatella en liet een paar fotos zien, de fotos die als tekening waren gemaakt. Ze zei tegen Donatella: dat ik geen benen heb, betekent niet dat ik geen vrouw meer ben, en als vrouw zijnde heb ik ook mijn behoeftes. Gelukkig heeft Gerrit mij mijn kinderwens in vervulling laten gaan, net als die van mijn vrouw. Wij hebben nu twee kinderen samen en zijn dolgelukkig. Donatella keek mij aan en zei: dus jij bent nog steeds actief?

Lila zei: ja, hij is bezig mij opnieuw zwanger te maken, Brigitte daar is zwanger en Donata zei: en deze maand ga ik proberen nogmaals zwanger te raken. Emilio zei: jij moet toch elke dag aan het einde van de dag doodop zijn. Ik zei: nee, overdag relax ik in mijn beroep, het is vooral ’s avonds en ’s nachts dat ik vermoeid raak. Je moest eens weten hoe zwaar het is om al die vrouwen gelukkig te houden. Donata zei: oh, en voor ik het vergeet, ook Lizzy is nu zwanger. Haar tweelingzus, die we pas sinds een maand in Belgie hebben is bij ons in huis om mee te helpen. We hebben vanavond zoveel om bij te praten, er is zoveel gebeurd. Donata voelde haar telefoon gaan en toen ze keek zag ze een berichtje van Carla of die even met haar mocht chatten. Donata vroeg: hebben we wifi hier in huis? Donatella zei: ja, en een computer, die staat daar.

Donata zei: nee, dit doe ik liever op mijn laptop. Ze ging aan de eettafel zitten en liet haar moeder het paswoord voor de wifi intypen waarna ze de verbinding met Carla opzette. Het duurde even voor ze Carla aan de lijn kreeg. Die had haar moeder bij haar zitten. Donata vroeg hoe het met haar ging en Carla zei: ok, maar ik mis je nu al. Donata zei: wij zijn net bij mijn ouders aangekomen. En je moet op zeker nog een week tellen voor we terug zijn, maar….. we kunnen wel een vaste tijd afspreken dat we kunnen chatten, liefst ergens vroeg in de avond zodat wij overdag ook onze dingen kunnen doen. We moeten veel plekken bezoeken dus zijn ook veel onderweg. Carla zei: ik zou best met je mee hebben willen gaan. Donata zei: zorg jij nou eerst eens dat je beter wordt.

Op het moment dat dat gebeurd is mag jij een week met mij gaan reizen. Carla zei: meen je dat? Donata zei: waar wil je naar toe? Carla zei: het liefst naar Spanje en Portugal. Mooi zei Donata, laat ik nou in beide landen goede kennissen hebben, een ervan zit momenteel hier en die heb jij ook al gezien, de vrouw in de rolstoel, en de vriendin van Lila, en Donata liet Lila even in beeld komen, die komt uit Barcelona, dus daar kunnen we ook naar toe. Maar eerst ga jij aan jezelf werken. Donata kreeg Anja, de moeder van Carla, aan de lijn en die zei: wat het ook is dat jullie doen, ga er alsjeblieft mee door. Ik zie verbetering in haar hele instelling. Donata zei: ze heeft nu iemand, van ongeveer dezelfde leeftheid met wie ze kan praten over dingen waar moeders geen verstand van hebben, die zijn gewoon te oud daarvoor.

Ik hoorde Carla lachen en Anja zat te kijken van wat gebeurt hier. En dat is precies wat ik bedoel zei Donata, je dochter snapt het, jij nog niet, maar dat leren we je nog wel. Anja vroeg: mag ik Gerrit even spreken? Donata maakte plaats voor mij en Anja zei: ik heb vanmorgen een stuk uit het boek gelezen dat Donata aan Carla gegeven heeft en merk dat we met hele speciale personen te maken hebben. Ik zei: nee hoor, ik ben ook maar een gewone jongen. Anja zei: maar wel met een gouden hart, dat mag ik wel. Ik hoop dat jij net zoveel voor mijn dochter kan betekenen als wat je voor Donata, Lila en Ines hebt betekent. Ik zei: ik doe evenveel mijn best voor haar als voor iedereen die hulp nodig heeft. Oh voor ik het vergeet, jij moet nog een document ondertekenen, dat mag Carla nog niet omdat ze nog geen 18 is.

Anja vroeg: wat voor document? Ik zei: dat ze toestemming geeft om beelden van haar aan ons te geven om in de nieuwe documentaire te gebruiken. Anja vroeg: waarom wil je die gebruiken? Ik zei: om mensen te laten zien dat Donata niet de enige is die deze ziekte heeft en om te laten zien dat ze betrokken is bij anderen met deze ziekte. In dat geval, mogen jullie die beelden gebruiken. Ik zei: maar ik wil ook jou hierbij betrekken zodat mensen leren wat voor impact dit heeft op families en hun leven. Ze vroeg: dus jullie willen ook mijn opinie horen? Heel graag zei ik, maar pas als we terug zijn. Ze zei: ik ga daar vast over nadenken en ik antwoordde: het kunnen best hele gevoelige vragen zijn, dus bereid je maar voor. Ze zei: kan je me een voorbeeld geven? Ik zei: ja hoor. Een vraag zal zijn: waar staat jouw ex in dit verhaal, hoeveel steun heb je aan hem en hoeveel steun, en dan bedoel in niet financieel maar emotioneel geeft hij aan Carla in deze tijd.

Ze zei: dat zijn inderdaad vrij persoonlijke vragen en ik antwoordde: maar wel dingen die besproken moeten kunnen worden. En het heeft geen zin om deze vragen aan Carla te stellen als jij met compleet andere antwoorden komt, dus bespreek dit soort dingen ook met haar. Ze is per slot van rekening jouw kind en hoort dit te weten. Anja zei: daar probeer ik haar voor te behoeden, hij was geen prettige man. Ik vroeg: heb je wel eens gedacht dat, door haar hiervoor te behoeden ze in eenzelfde relatie zou kunnen komen? Anja vroeg: hoe oud ben jij? Ik zei: bijna 20 waarom? Ze zei: omdat jij meer wijsheid vertoont dan elke sociale medewerker die ik gesproken heb over de laatste 5 jaren. Ik zei: dat is geen wijsheid, dat is reeel denken, en daarna doordenken voor je actie onderneemt, wat kunnen de gevolgen daar weer van zijn. Ook ik heb fouten gemaakt, maar van elke fout heb ik geleerd.

Anja zei: had ik jouw 20 jaar geleden maar ontmoet, dan was mijn leven heel anders geweest. Ik zei: dat klopt, maar dan had je ook die mooie dochter van je niet gehad. Anja zei: en daar ga je weer, wat een wijsheid. Ze zei: als jullie terug zijn zou ik graag eens een avond bij jullie willen komen praten. Ik zei: dat mag, maar dan zal je ook mijn levenspatroon moeten aanvaarden. Hoe bedoel je vroeg ze. Ik zei: dat zie je dan wel. Nu moet ik terug naar de familie van Donata, praat maar even verder met haar. Anja deed dit en vond uit dat ik in een erg complexe relatie zat. Ze zei: vandaar dat hij al die wijsheid heeft. Donata zei: lees het boek eerst maar eens uit, dan leer je hoe complex de situatie is en hoe hij ermee omgaat. Anja beloofde dat te doen en Carla kwam weer in beeld.

Ze vroeg: denk je dat ik de website aan mijn moeder mag laten zien? Donata zei: laat haar eerst de rest van het boek maar lezen, daarna mag je haar de website laten zien. Ik hoorde Anja vragen: welke website en hoorde Carla zeggen: eerst het boek uitlezen, daarna mag je vragen stellen. Ik riep, hard genoeg zodat Anja het zou horen, je hoort wat je dochter zegt, luister nu maar eens naar haar. Donata maakte het gesprek af en zei: tot morgen en vecht zo hard je kan, maar niet tegen de mensen. Carla vroeg: mag ik jou vragen om een ding voor mij te doen? Donata zei: vraag weg. Carla zei wil jij iedereen die mij steun toezegt bedanken namens mij en zeggen dat het op dit moment te vermoeiend is om alles te beantwoorden. Natuurlijk zei Donata, ik zal dat nu direct op mijn facebook zetten. Tot morgen meisje.

Donata opende haar facebook en maakte een mooie post aan waarin iedereen bedankt werd voor alle steunbetuigingen, maar dat Carla op dit moment te zwak was om iedereen persoonlijk toe te schrijven en dat ze een aantal hele zware weken tegemoet zou gaan waarbij elke vorm van steun toch zeer gewaardeerd zou worden. Ook bedankte ze Toychamp namens Carla en de kinderafdeling. Donata zei: het is goed te zien dat ook het bedrijfsleven haar bijstaan. Ze zette het bericht op facebook en de likes stroomden binnen.

Donata had niet in de gaten dat Emilio achter haar stond en die vroeg: wie was dat meisje en wie was die vrouw. Donata legde het uit aan haar vader en die zei met recht: ik ben zo trots op je, voor wat je voor hen doet. Donata zei: ik doe niet meer dan wat anderen voor mij gedaan hebben, en voor jullie. Ze keek haar vader aan en vroeg: hoe is het om kleine kinderen te hebben. Hij straalde van geluk en zei: mijn god, wat ben ik een gelukkig mens geworden. Hij zei: ik heb zojuist even rondgebeld en er komen vanavond nog wat extra gasten, ik hoop dat je dat niet erg vindt. Donata zei: ik vind het allemaal goed. Pedro rijdt de bus en drinkt niet dus de rest mag gewoon gaan doen wat ze lekker vinden. Donata vroeg: heb je al slaapplekken gevonden?

Ik zei: ja, we hebben een hotel gevonden waar we drie tweepersoonskamers hebben en een eenpersoonskamer voor Pedro. Dus dat is geregeld. Even later gilde Lila vanuit de keuken: wie zin heeft in spaghetti, moet nu komen. Er was genoeg om iedereen te voorzien. Ik zat tegenover Lila en zei: heb je de speciale saus gebruikt? Drie mensen renden weg van tafel en Donatella vroeg waar dit over ging. Lila zei: dit is een familiegrapje. Toen iedereen weer buiten aan de tafel zat zei Ines: genoeg met die onzin, ik heb honger, laat me rustig eten alsjeblieft. De rest van de middag was een grote reunie waarbij heel veel verhalen loskwamen en waar ook de reis naar China met Lizzy werd besproken aan de hand van fotos, ook de reis die ik met JJ, Trudie en Brigitte had gedaan werd besproken en ook daar werden veel fotos bekeken.

Ik zei: even voor de goede orde: hebben jullie het uitzicht van de Sagrada Familia wel eens gezien? JJ keek me lelijk aan en zei: nee he, niet weer. Ik haalde de map tevoorschijn en liet de fotos in de Sagrada zien en vertelde dat ik een zielig verhaal had opgehangen en zo op plekken mocht komen waar normaal niemand komen mocht. Ik liet veel fotos zien en ze waren geweldig en toen zei ik: als je de Mariatoren beklimt, kan je de hele Sagrada zien van bovenaf en kan je bijna heel Barcelona zien. Emilio en Pedro vroegen: heb je daar fotos van? Ik zei: natuurlijk. Ik begon met: het is een hele steile trap naar boven en liet er een foto van zien.

Ik zag JJ zuchten van opluchting tot ik de volgende foto liet zien. Pedro zei: wat is dat??? JJ zei: dat is die schoft daar die onder mijn rokje een foto nam. Ik zei: nee hoor, de camera ging vanzelf af en iedereen lag dubbel van het lachen. Hierna het uitzicht van bovenaf over de Sagrada. Je kon heel de bouw zien en daarna de fotos van Barcelona die je van boven kon zien, waarna er weer een mooie foto kwam, echter voor die kwam zei ik: en als je goed kijkt, dan zie je in de bovenhoek de middelandse zee en ik liet de foto zien waarop de vier meiden hun rokjes omhoog gedaan hadden. Donata en Jenna zaten te schudden van het lachen en Donata zei: en daar hebben we Gerrit weer, altijd goed voor mooie fotos. Ik zei: en tot slot zijn we ook nog in de school geweest die Gaudi had laten bouwen voor de kinderen van de arbeiders.

Ik liet de fotos van de buitenkant en de binnenkant zien en zei: ik heb zelfs nog kinderen gevonden die les nodig hadden en de foto van de blote tietjes kwamen tevoorschijn. Pedro had het niet meer. Hij zei: hou alsjeblieft op, ik pis zowat in mijn broek van het lachen. Ik zei: ok, genoeg fotos gezien? Dan stoppen we ermee. Er werden flessen wijn geopend en ik zei: denk eraan, degene die zwanger zijn, maar 1 glas. Je moet aan de gezondheid van je baby denken. Ik zei tegen Donata: datzelfde geld voor jou, gezien jij nog borst voedt. Donata keek me aan en zei: ok papa. Emilio keek mij aan en zei: je hebt ze allemaal goed onder controle. Ik zei: niet altijd, heb ik jullie het verhaal al eens verteld over de lezing die Ines gaf aan een groep fysiotherapeuten? Ines zei: oh nee, hier gaan we weer.

Ik vertelde het verhaal en liet de presentatie zien waarna ik te horen kreeg: geen moment in dat huishouden dat er niet gelachen wordt. Ines zei: maar je hebt maar de helft gehoord, jullie weten niet wat er na die lezing gebeurd is. We hebben 8 mensen moeten verhuizen en ze vertelde wat er gebeurd was. Mijn god ik wist niet dat het zo heftig was zei Pedro. Ines zei: dat is om onze veiligheid te waarborgen. We hebben ons ouderlijk huis moeten verkopen om die ellende te ontlopen en de twee vrouwen om wie de ellende begon leven nu onder andere namen ergens anders in Europa. Waar, weet ik zelfs niet. Ik zei: zo zie je maar dat in huize Doornbos ook minder leuke dingen gebeuren, maar gelukkig zijn die ver te zoeken. Ik zei: ik moet straks Henk even bellen om te vragen of hij die schakelaar heeft vervangen. Ines vroeg welke schakelaar?

Ik zei: die in de flipperkast, iemand als jij kan het makkelijk veroorloven om 50 cent per spel te geven. Donatella vroeg: hebben jullie nu ook al een flipperkast? JJ zei: ja en een jukebox. Wij vermaken ons prima daar in Belgie. Donata zei: ze doen hele goede zaken met de verkoop van hun naaktfotos. Donatella hield haar vinger voor haar mond, maar het waste laat. Hij vroeg: naaktfotos, toch niet van mijn vrouw of dochter? Ik zei: nee hoor alleen van professionele modellen. Ik opende de website en liet een paar fotos zien en hij zei: die zijn echt mooi, ik had me iets anders voorgesteld bij naaktfotos. Ik zei: nee ik doe geen porno. Dit is kunst. Ik zei: kijk, dit is Lila in parijs en ik liet de fotos zien met haar in de erker en op het balkon. In de meeste fotos zijn de gezichten niet eens zichtbaar.

Ik opende een foto van een vrouw in een hotel. Donatella kreeg een rood gezicht omdat ze zichzelf herkende. Emilio zei: wat een mooie foto, zoiets zou ik zelfs kopen als ik niet in een relatie zat. Hij herkende zijn eigen vrouw er niet in. Ik zei: ik heb nog een hele mooie foto, maar ik wil niet dat je verschiet, het is een foto van Donata, naakt. WAAATTT riep Emilio. Ik opende de foto en Donata zat in kleermakerszit met haar rug tegen de muur met haar kind aan de borst. Ik vroeg: wat vind je daarvan. Hij zei: een ontzettend mooie foto, maar het is mijn dochter. Ik zei: dat is met heel veel modellen zo, ook die zijn dochters of vrouwen maar vinden het niet erg om gezien te worden. Je dochter heeft mij toestemming gegeven om deze te verkopen en deze foto heeft haar 25000 euro opgeleverd. Hij is gelimiteerd verkocht met een maximum van 100 fotos.

Normaal krijgt een model 125 euro per foto, maar omdat deze enkel op de website verkocht is, is de tussenhandelaar weggevallen en heeft ze het dubbele gekregen. Dat heeft ze aan de kant gezet voor haar kind zodat die later kan gaan studeren. Donata zei: ik schaam me hier niet voor, je ziet tegenwoordig overal dat vrouwen hun kinderen borstvoeding geven in openbare plaatsen waarom zou ik me dan moeten schamen omdat ze mijn andere borst ook kunnen zien, als ik een rok draag, zien ze mijn benen ook en als ik een sexy shirtje draag zien ze mijn buik ook, wat is dan het verschil? Emilio zei: tja als je het zo bekijkt, heb je groot gelijk. Donata zei: de delen die ik niet wil dat bekeken worden zijn bedekt met de deken waarin mijn dochter lag. Ik hen trots op deze foto en iedereen mag die zien.

Jij hebt de fotos van JJ gezien die in hun slaapkamer hangen, ook daar zijn ervan verkocht, denk je nou echt dat JJ hierover nadenkt? Nee, ze ziet het net als mij, gewoon als een hele mooie foto waarvoor ze zich niet schaamt. Emilio keek mij aan en zei: en dit doet jou niets? Ik zei: in een seksuele manier, nee dit doet me niets. Ik heb inmiddels honderden naakte vrouwen gezien, en de enige die mij echt interesseren zijn die drie daar en ik wees naar Trudie, Brigitte en Ines. JJ kwam op mij afgestapt en verkocht me een harde stomp. Emilio stond te lachen en ik zei: Sorry, ik bedoelde JJ, Trudie en Brigitte. JJ kwam me om de nek hangen en zei: ik weet dat je gewoon even met me fuckte. Ik zei: nee schat, dat is voor vannacht. En dat leverde me de tweede stomp op en iedereen had weer de grootste lol.

Donatella zei: het moet toch geweldig zijn om in zo’n omgeving te mogen wonen. Lila zei: dat is het en er zijn dagen dat ik het mis. Ik zei: dan ruil je toch af en toe met je zus. De stomp die daarop volgde deed pijn. Ik keek JJ aan en zei: het was maar een gedachtespinsel. Ze zei: dat kan je dan nu meteen uit je hoofd zetten schatje en ze gaf me een kusje en snelde weg. In de daaropvolgende uren kwamen er steeds meer buurtbewoners op bezoek. Emilio had verteld dat wij er waren en iedereen wilde nogmaals hun bedank laten zien voor wat we voor hen hadden gedaan. Iedereen bracht eten mee en toen uiteindelijk alles uitgestald stond en klaar was om te eten was het een feestmaaltijd als nooit tevoren.

Iedereen at hun buikje vol en tijdens deze maaltijd vloeide de wijn rijkelijk. Na het eten bedankten wij iedereen voor hun contributie en gedurende de daaropvolgende uren vertrokken de mensen langzaam weer naar hun eigen huizen. Liana had veel filmmateriaal waar ze later die avond samen met Pedro aan gingen werken. Het was rond half elf die avond dat ik voorstelde om naar het hotel te gaan. Pedro zei: ik hoop dat ik dit in het donker kan vinden. Emilio zei: neem Donatella maar mee, die kent de weg hier. Ik weet dat ze veilig is bij jullie, en dat geeft mij kans om Jenna wat beter te leren kennen en om met mijn kleinkinderen te knuffelen zonder dat mijn vrouw ze elke keer bij mij wegneemt. Hij zei verder: en ik weet zeker dat er nog wel ergens plek is voor haar om te slapen en hij gaf mij een knipoog.

Ik liep naar Donata en vroeg: jullie blijven vannacht hier met jullie kinderen? Ze zei: dat zou ik fijn vinden, vind je dat erg? Ik zei: nee meisje, spendeer maar eens wat extra tijd met je vader en laat hem maar eens van jullie kinderen genieten, wij zien jullie morgen wel ok? Donata zei: dank je, dat is fijn, tot morgen. Degene die met ons mee moesten gingen naar de bus. Als laatste ging Liana de bus in die filmde hoe we uitgezwaaid werden door Emilio, Donata en Jenna. Donatella was achter Pedro gaan zitten om hem aanwijzingen te geven hoe hij het makkelijkst bij het hotel kon komen.