Mijn buurman en de jurk 1.

Hij woonde nu al een paar maanden naast ons, de nieuwe buurman, maar echt contact hadden we nog niet gehad. Af en toe een groet en een blik als we toevallig gelijktijdig de deur uitgingen maar daar bleef het bij. Hij was een goedgebouwde slanke man van rond de vijfendertig jaar, donker halflang haar, ongeveer een meter negentig lang, mooie diepe grijsblauwe ogen in een egaal gezicht, klein stoppelbaardje, stevige kin, stoer en gespierd. Kortom, hij mocht gezien worden. Hij was bovendien niet getrouwd, en dat maakte hem extra aantrekkelijk, ook voor mij. Ik had, sinds hij naast ons was komen wonen, immers nog nooit een vrouw naar binnen zien gaan, wat eigenlijk wel weer vreemd was. Kortom, een raadselachtige, intrigerende man. Hij deelde zijn huis met een grote zwarte hond van een onduidelijk merk. Als ik al niet al jaren gelukkig getrouwd was geweest, was hij misschien een prooi voor me geweest. Zijn hond was wel de aanleiding van ons eerste echte contact. Het beest blafte nogal, tijdens afwezigheid van zijn baasje. En hij was vaak weg. Op een avond was ik het blaffen echt zat. Ik sliep die week toch al slecht, omdat mijn man voor zaken in het buitenland zat, en de irritatie werd met het uur groter. Toen de buurman later op de avond eindelijk thuis kwam, verstomde het blaffen snel. Het beest blafte alleen als baasje er niet was. De stoom kwam inmiddels al uit mijn oren, dus ik besloot gelijk maar op de buurman af te stappen, om mijn beklag te doen. Hij opende de deur toen ik aanbelde en keek, leek het, aangenaam verrast, toen hij zag dat ik voor de deur stond. Waarschijnlijk onbewust, en in een fractie van een seconde, maar voor mij toch duidelijk waarneembaar, taxeerde hij me van onder tot boven. Ik negeerde zijn taxerende blik, en gooide direct mijn klacht eruit. Hij reageerde geschrokken. “Kom alsjeblieft toch even binnen, sorry, sorry, ik had hem niet zo lang alleen moeten laten, het spijt me verschrikkelijk.” Hij leek oprecht aangedaan door mijn klacht, en liep naar binnen, terwijl hij me vroeg om even binnen te komen. Ik twijfelde even, maar liep toch naar binnen. “Maak het je gemakkelijk terwijl ik koffie zet, je wilt toch wel koffie?” ” Oke,” zei ik nogal kortaf, toen ik de kamer in liep. Terwijl hij bezig was in de keuken, kon ik het interieur goed in me opnemen. Het was zeker geen sloddervos, ondanks het feit dat het een man alleen was. De kamer zag er opgeruimd, modern en toch sfeervol uit. Aan de muur hingen een aantal moderne zeefdrukken. Op een muur hingen wat ingelijste foto’s. Op een daarvan zag ik de buurman in innige omarming, met een knappe blondine van zo rond de vijfentwintig jaar. Kennelijk is hij dus niet altijd alleen geweest, dacht ik. Waarschijnlijk een gevalletje van gebroken huwelijksgeluk dus. Ik stond op om de foto beter te bekijken. Op dat moment kwam de buurman net binnenlopen met de koffie. Ik schaamde me direct. “Mooie foto, he, zei hij. Dat is Eva, zij was het baasje van de hond, hij mist haar heel erg, daarom blaft hij zo als hij alleen gelaten wordt.” “Zijn jullie soms gescheiden?” vroeg ik op de man af. “Nee, we zijn helaas zelfs nooit getrouwd geweest,” zei de buurman, terwijl hij een kop dampende koffie voor me neer zette. Het was een ogenblik stil, zijn blik gleed langs de muur, en bleef hangen bij de foto. Hij schraapte zijn keel en vervolgde, ” Ze heet Eva. Eva is nu ruim een half jaar geleden om het leven gekomen bij een stom auto ongeluk.” Deze mededeling trof mij als een mokerslag, het bloed stroomde weg uit mijn hoofd, en ik voelde me leeg en belachelijk. Het kwam niet meer in me op, om nog over de blaffende hond te beginnen. De buurman kwam naast me zitten, een neergeslagen blik in zijn ogen. Ik sloeg direct, en bijna intuïtief een troostende arm om hem heen. ” Wat is er met haar gebeurd?” vroeg ik zacht. Zijn ogen werden vochtig, hij wreef zijn tranen met moeite weg en begon zijn afschuwelijke verhaal. “Ik vind het nog steeds ongelooflijk, het gebeurde twee dagen voor ons huwelijk. Ze was die dag de stad in geweest, om de bruidsjurk op te halen. Eindelijk! Ze was er al dagen opgewonden van, en kon niet wachtten tot hij af was. De jurk was haar eigen ontwerp, Eva was erg creatief, en met het ontwerpen van haar eigen bruidsjurk, kwam een langgekoesterde wens uit. Uiteraard mocht ik niet mee, ik moest nog twee dagen wachten voor ik het resultaat zou kunnen bewonderen. Ze was uitzinnig over het resultaat, want ze belde me direct met haar mobieltje, nadat ze de winkel had verlaten”. Even was het stil. Hij keek omhoog alsof het hele tafereel zich weer voor zijn ogen afspeelde. Ze liep op dat moment terug naar haar auto, de doos met de bruidsjurk in haar armen geklemd. Ze stak de weg over terwijl ze me belde, en heeft de vrachtwagen die op dat moment de straat inreed, over het hoofd gezien.” Het bleef even stil, hij vocht om zijn emoties onder controle te houden. “Ik nam de telefoon op en hoorde haar opgewonden stem; ” Schatje, je weet niet wat je zult zien op onze huwelijksdag! Zei ze. Je zult versteld staan, die jurk zal je gek maken, ik verlang nu al naar onze huwelijksnacht, Hij is zo ongelooflijk goed gelukt! Hij is stijlvol en ook heel sexy!! Je weet niet wat je overmorgen zult zien!” Hij stopte met zijn verhaal, en keek me aan. “Dat was het laatste wat ik van haar hoorde, dat waren echt haar allerlaatste woorden.” Het was doodstil in de kamer. Een beklemmende stilte. Ik was bijna opgelucht, toen hij de stilte zelf verbrak, en verder ging met zijn verhaal. “Ik hoorde na die laatste woorden een klap, ik hoorde piepende banden, en schreeuwende mensen, en ik wist dat er iets afschuwelijks gebeurd was. Ik bleef wanhopig haar naam schreeuwen door de telefoon, Eva, Eva…zeg dan wat!! Ik heb wel zeker vijf minuten zo lopen schreeuwen tot de lijn uitviel. In volslagen paniek belde ik de politie, op dat moment konden ze nog niets zeggen. Er was nog geen melding binnengekomen. Na tien afschuwelijke minuten van onzekerheid, werd ik teruggebeld en kreeg ik het verschrikkelijke nieuws te horen. Twee dagen voor ons trouwen, hoe is het in godsnaam mogelijk?” “Haar bruidsjurk kreeg ik een paar dagen na het ongeluk overhandigd. De doos was nog helemaal intact, op wat vlekken na. De bruidsjurk had het ongeluk wel overleefd maar zij niet.” Toen werd het hem opeens te machtig, zijn ogen werden rood, en de tranen stroomden over zijn wangen. Hij was niet te stoppen. Alle ellende kwam er uit. Ik zat nu echt dicht tegen hem aan, mijn armen nog troostend om hem heen geslagen. Ik voelde zijn hete tranen op mijn blouse vallen. Hij vermande zich snel, en leek zich te schamen voor zijn plotselinge emotie. Hij vervolgde zijn verhaal: “De begrafenis was heel mooi, ze was erg geliefd. Ik heb nog overwogen de bruidsjurk op haar kist te leggen, maar kon het niet opbrengen, het is het laatste wat ik van haar heb. En haar hond natuurlijk.” Een droge lach klonk. “En daarom zit jij nu naast me.” Er viel even een ongemakkelijke stilte, ik keek schuldbewust naar de grond. Hij ging verder met zijn verhaal. “Ik heb de doos met de jurk sinds die dag niet geopend, bang dat de emotie me dan teveel wordt, maar hem wegdoen dat zal ik nooit doen.” Zijn stem brak bijna bij zijn laatste woorden. Stil keek hij voor zich uit. Zwijgend zaten we een poosje naast elkaar. De stilte voelde ongemakkelijk aan. Ik voelde dat het nu mijn beurt was iets te zeggen. Iets van troost, hoop. Ik zocht wanhopig naar de juiste woorden maar kon niet meer uitbrengen dan; “Ben je dan niet erg benieuwd hoe ze er uit zou hebben gezien op jullie trouwdag?” “Ja natuurlijk wel, antwoordde hij direct, en bijna verontwaardigd. Natuurlijk is dat iets wat ik heel graag zou willen weten, maar ik ben bang dat ik de jurk zelf niet pas. Een holle lach klonk op. Ik weet ook niet wanneer het het juiste moment is om de doos te openen, en de jurk te bekijken, het is allemaal nog zo vers en dichtbij. Ik zou het een maand geleden nog helemaal niet hebben aangedurfd , maar ik moet toegeven dat ik wel nieuwsgieriger ben naar haar laatste creatie in haar leven.” Ik draaide me naar hem toe, keek hem vastberaden aan en zei: “Waarom dan niet nu? Dit misschien wel het moment!” Hij leek diep na te denken, zijn blik even was mijlenver verwijderd. Hij draaide zich naar me toe, en vroeg; “Wil jij de jurk dan ook zien? Ik wil je niet lastig vallen met mijn verleden, je komt hier natuurlijk voor jouw probleem.” Zijn stem was nog steeds breekbaar. Nu alsnog weigeren zou een klap in zijn gezicht zijn geweest. “Ja natuurlijk, graag” Antwoordde ik oprecht. “Ik wil de jurk van Eva graag zien” “Ik ga hem halen.” Hij stond moeizaam op. De emoties van het ogenblik hadden hem uitgeput. Voor hij de kamer verliet, draaide hij zich om en zei; “Je bent de echt de allereerste die haar bruidsjurk te zien krijgt. Ik denk zelfs dat jij hem misschien wel zou passen. Je hebt haar figuur”. Hij wachtte mijn reactie niet af, en liep de kamer uit. Hoewel ik ongetwijfeld tien jaar ouder moest zijn dan zijn overleden vriendin op de foto was mijn figuur nog goed genoeg om voor begin dertig door te gaan. Ik was, ondanks de merkwaardige sfeer toch wel gevleid door zijn laatste opmerking. Een klein minuutje later kwam de buurman alweer naar beneden met in zijn handen een enorme, met wit velours omplakte luxe doos. Hij liep ermee alsof het een kostbare schat was die hij droeg en dat was het natuurlijk ook voor hem. Aan de grauwe vlekken en vegen op de doos kon je de afschuwelijke tragedie die op die bewuste dag had plaatsgevonden nog afzien. “Dit voelt heel vreemd”. Hij keek mij met een gespannen trek in zijn gezicht aan, en reikte mij de doos aan, Ik kan het niet. Wil jij hem alsjeblieft openmaken?” Hij legde de doos met een teder gebaar op mijn schoot. Met trillende vingers, en zo voorzichtig mogelijk als ik kon, knoopte ik het witte lint los waarmee de doos gesloten werd. Voorzichtig, alsof ik een gevaarlijke bom ontmantelde, opende ik de doos. Ik keek zwijgend naar de inhoud. Er lag een prachtig afgewerkte jurk in, gemaakt van crème witte zijde, en vakkundig afgezet met eenvoudig en subtiel kantwerk. “Haal hem er maar uit,” drong hij aan. De spanning was nu voelbaar. Met een brok in mijn keel haalde ik de jurk tevoorschijn. Ik hield de jurk op schouderhoogte zodat ik het model goed kon aanschouwen. Het was inderdaad iets heel bijzonders, een gewaagde combinatie was het ook. De voorkant van de jurk was kort, zéér kort. Alleen aan te bevelen voor vrouwen met een goed onderstel, dacht ik. Het bovenstuk was ook minimaal van snit. De schouders waren volledig ontbloot, het decolleté vrij laag uitgesneden, de mouwen halflang. De achterkant van de jurk was juist weer heel lang, magistraal en overdadig, en vormde een schitterend contract met de gewaagde voorkant. Een lange sluier van pure zijde, en ingenaaid met glimmende zilveren motieven, werd het bij de onderrug samengebonden met een grote zilveren strik. Het was een geniale creatie! Ik had nog nooit zoiets gewaagds, maar ook zo moois gezien. Ik was verrukt. “Hij is echt geweldig, stamelde ik, Jouw Eva had smaak.” Ik stond op, en hield de jurk voor me, alsof ik hem aanpaste. “Zie je wel, zei de buurman. Ik denk echt dat de jurk jou wel past.” Hij keek me glimlachend aan. “Ik denk het ook wel, antwoordde ik niet zonder trots, maar ik ben al getrouwd.” Ik had gelijk al spijt van deze misplaatste opmerking. “Sorry,” zei ik. De opmerking leek hem niet bereikt te hebben. Gebiologeerd bleef zijn blik gericht op de jurk. Hij keek op een manier naar de jurk, alsof hij zo probeerde zijn vriendin door de jurk weer voor een moment tot leven te wekken. Hij zocht in de vormen van de jurk naar de vormen van haar lichaam. Ik kreeg een brok in mijn keel, en had enorm veel medelijden met hem. Hij had nooit zijn toekomstige vrouw in haar prachtige bruidsjurk kunnen zien. Ik staarde hem enkele ogenblikken besluiteloos aan. Langzaam borrelde er een nogal bizar idee bij me op. Ik kon zijn geliefde, misschien voor een moment dichterbij hem brengen. Ik keek hem aan, keek naar de jurk in mijn handen, en nam een besluit. “Wil je, begon ik voorzichtig, dat ik hem eens aan pas?” Hij schrok op, keek me aan, en schudde toen zijn hoofd. “Nee, dat kan ik echt niet van je vragen.” “Ik zou me anders vereerd voelen als ik hem aan zou mogen passen, hij is zó schitterend, mag ik alsjeblieft?” Even bleef het stil, en toen zag ik voor het eerst een voorzichtige glimlach op zijn gezicht. “Als je het zelf ook wilt, graag dan.” “Waar kan ik me omkleden?” vroeg ik. “Eh, boven in de slaapkamer, er horen ook pumps bij, die staan daar in de kast, misschien passen je die ook.” “Oké wacht maar af, ik ben zo terug.” Opgewonden liep ik naar boven. Op de slaapkamer haalde ik alles uit de doos, en stalde dat uit op zijn bed. Bij de prachtige bruidsjurk hoorden een bijpassende gezichtssluier en een witte kanten kousenband, en lag er een crème wit Bhtje, slipje en jarretellegordel met dunne huidkleurige nylons in de doos om het geheel af te maken. De witte pumps vond ik direct op de aangewezen plaats. Ik begon opgewonden en zenuwachtig, aan mijn merkwaardige verkleedpartij. Het eerste dat ik aantrok was de lingerie, daarna schoof ik de dunne nylons over mijn benen, en gespte de jarretelles aan de boord. Ik pakte de jurk op. De zijden stof van de jurk gleed soepel en nauwelijks voelbaar over mijn huid naar beneden. “Wat voelt echte zijde toch heerlijk aan” dacht ik terwijl ik met mijn hand de stof van de jurk over mijn lichaam glad streek. Al gauw bleek dat ik toch iets langer en forser was dan zijn vriendin. De bruidsjurk paste eigenlijk maar net. Als ik mijn schouders optrok, zag je opeens een stukje van mijn kruis zichtbaar worden. De gewaagde combinatie was met mijn postuur nog gewaagder, dan zij waarschijnlijk bedoeld had. Gelukkig pasten de witte pumps me wel prima, ze had dezelfde maat. Als laatste deed ik de gezichtssluier voor. Mijn gezicht was nu bedekt, ik kon nu zo voor haar doorgaan, hoopte ik. Ik streek de jurk nogmaals met mijn hand glad, en Ik keek naar mezelf in de grote spiegel in zijn slaapkamer “Wow! dacht ik. Mooi, maar heel gewaagd, hier zou ik niet in durven trouwen.” Ik zag in de spiegel dat er een klein stukje van de strak gespannen jarretelles onder de zoom van de jurk uitkwamen. Het zorgde voor een rilling over mijn lijf, want ik vond het eigenlijk wel opwindend om te zien. De kanten kousenband was prominent te zien, maar dat hoorde bij zo”™n jurk. Ik dacht een moment aan mijn eigen trouwerij, alweer vijf jaar geleden, en beeldde me de reacties in, die ik zou krijgen als ik zo het stadhuis in zou lopen. Ik denk dat mijn familie geschokt zou zijn, maar mijn man zou het zeker geweldig vinden. Mijn benen leken door het korte rokje, en de contrasterende lange sleep nog langer dan normaal, helemaal door die dunne nylons en de hakken. Mijn borsten werden subtiel geaccentueerd, in het bovenstuk van de jurk. Het lage decolleté hielp hier natuurlijk ook bij. Kortom, alles wat vrouwelijk is aan een vrouw, werd door deze jurk nog eens versterkt. Ik rechtte mijn rug, nu moest het gebeuren, mijn “voorstelling” zou beginnen! Ik deed de sluier voor mijn gezicht, en was onherkenbaar. Het idee dat Eva en niet ‘de buurvrouw’ zo direct de kamer in zou lopen, maakte het extra spannend. Ik schreed langzaam en statig de trap af, alsof ik echt op weg was naar het stadhuis. Hij kon me nu horen aankomen. Ik bouwde de spanning nog wat op. En liep tergend langzaam, trede voor trede, naar beneden. Er flitsten ondertussen duizenden gedachten door mijn hoofd. “Wat doe ik nou voor idioots? Wat zal mijn man hiervan vinden? Kan ik hem dit überhaupt wel vertellen?” Maar ook: “Lijk ik wel genoeg op zijn Eva? Hoe zou hij reageren? Zou hij in lachen uitbarsten en zeggen, leuk geprobeerd, maar doe maar snel je spijkerbroek maar weer aan,” of zou hij in mij nog één keer zijn geliefde vriendin zien, in de bruidsjurk waar ze zo blij mee was, en die ze hem zó graag had willen laten zien, de bruidsjurk waarmee ze een geweldige huwelijksnacht zouden hebben?” Ik stond voor de deur van de huiskamer, en had de deurknop in mijn hand. Mijn hart bonkte in mijn keel van de zenuwen, ik kon nu niet meer terug. Ik opende langzaam de deur van de huiskamer, hij zat vol verwachting op de bank. Hij had zichzelf een glas whisky ingeschonken om rustig te worden. Ik denk dat een hele fles hem op dat moment niet rustig had kunnen krijgen. De impact van mij in de bruidsjurk op hem was groter en emotioneler dan ik had verwacht. Zijn mond viel open toen ik de kamer betrad, hij liet het halfvolle glas whisky uit zijn hand glijden “Oh,” was het enige wat hij uit kon brengen. Hij stond langzaam op van de bank, en kwam langzaam, bijna verdoofd op mij aflopen, zijn armen recht voor hem uit, alsof hij een fata morgana zag. Hij schonk totaal geen aandacht aan de grote plas whisky op de grond, en liep er dwars door heen. Toen hoorde ik hem de woorden zeggen, die ik hoopte te horen “Eva, stamelde hij, Eva, je bent het echt. Mijn schat, wat ben je mooi.” Hij zakte voor mij op zijn knieën, de emotie overmande hem. Hij sloeg toen zijn beide armen rond mijn middel en drukte mij hard tegen zich aan. Ik hoorde hem onder mij snikken, terwijl hij zijn gezicht begroef in mijn schoot. Ik wist niet hoe ik hierop moest reageren en bleef stokstijf staan waar ik stond. “Eva, mijn schat, wat heb ik je gemist,” zei hij in gesmoorde kreten. Een brok kwam in mijn keel, ik kon niets uitbrengen, ook bij mij stonden de tranen in mijn ogen. Gelukkig bedekte de sluier mijn gezicht. Ik voelde de warmte van zijn natte tranen tegen mijn benen. Hij drukte mij nog harder tegen zich aan, zijn gezicht diep in mijn onderbuik. En er gebeurde iets waar ik al een beetje voor vreesde, de jurk bleek nu toch duidelijk een maatje te klein, en begon door zijn emotionele omhelzing, steeds beetje bij beetje omhoog te kruipen, waardoor mijn slipje en de jarretelles voor zijn neus duidelijk zichtbaar in beeld kwamen. Onbedoeld stimuleerde hij in zijn innige omarming ook mijn kutje, zijn neus drukte diep in mijn kruis. Ik voelde me onmachtig om hem tegen te houden. Hij had het niet door. In elke andere situatie zou ik een man al lang van me afgeslagen hebben als ik zo betast zou worden, maar nu stond ik als aan de grond genageld, wist niet hoe te reageren, en hoopte dat zijn emoties snel zouden zakken, en redelijkheid weer de overhand zou krijgen. Ik wilde echter in geen geval dit voor hem magische moment verbreken, maar voelde me hoe langer hoe ongemakkelijker in deze situatie. Ik streelde een beetje stuurs met mijn hand door zijn haar, hopend op contact, en een terugkeer van zijn bewustzijn in de gewone wereld. Hij bleef echter met zijn Eva in zijn eigen wereld. Ik was hierin nu slechts een instrument. Ik was er eenvoudig weg niet. Ik was nu Eva. Hij zoende me veelvuldig rond mijn kruis, terwijl hij nog steeds op zijn knieën voor me zat, en hield me onveranderd in een stevige omhelzing, terwijl zijn tranen bleven vloeien, ” Eva, mijn schat, Eva, mijn liefste,” hoorde ik hem door zijn tranen heen snikken. Langzamerhand werd hij gelukkig wat rustiger. Ik hoopte dat hij nu snel tot rust zou komen. Die hoop bleek echter ijdel. Ook al werd hij wat rustiger en verdween de sterkste emotie, hij bleef in zijn droom zitten, en ik bleef dus Eva.