In zijn handen 17 – slot

Michael
Voor de zoveelste keer gaat mijn mobieltje. Ook nu negeer ik de oproep van Mirjam en laat hem doorschakelen naar voicemail, om die vervolgens ook te negeren. In mijn hand heb ik een vol glas whisky.
Ik zit op de bank in een donkere kamer. Achter me brandt een lamp, verder is het donker in huis. De afgelopen uren waren echt een hel. Een jaar lang had ik een emotionele muur om me heen en ik weigerde wie dan ook binnen te laten. Seks was voor mij een manier om spanningen en frustraties van me af te zetten. Ik heb het afgelopen jaar belachelijk veel vrouwen gebruikt voor seks. Wat ze ook zeiden, ik heb nooit iemand binnen mijn muren gelaten.
Tot Lisa kwam. Ik maakte de grootste fout die ik kon maken: ik raakte emotioneel betrokken. Ze wist binnen mijn emotionele muur te komen.
Na Franks verhaal heb ik geen idee wat ik nog moet geloven. Had Eveline hem werkelijk niet verteld dat ze verloofd was? Voor mijn werk was ik een paar weken in het buitenland. Heeft ze toen Frank verleid? De veilige wereld die ik voor mezelf had gecreëerd was in één ochtend volledig verwoest.
Ik hoor de bel van de voordeur gaan, maar ook nu reageer ik niet. Begrijpen ze nou echt niet dat ik met rust gelaten wil worden? Sodemieter gewoon op! Ik kijk naar het glas in mijn hand. Een jaar lang heb ik geen druppel gedronken. Ik zou er alles voor over hebben deze dag te kunnen vergeten, maar toch is er iets dat me ervan weerhoudt het glas leeg te drinken.
Opnieuw gaat de bel. Ik zucht en sluit mijn ogen. Misschien ben ik wel erg bot geweest tegen Lisa. Dit verdiende ze niet, maar ik moest weg. Weg van alles. Ze was zo kwaad dat ze haar kleren aantrok en geen woord meer tegen me heeft gezegd. Ze zette haar gsm aan, belde iemand en binnen een half uur kwam die verdomde Wim haar ophalen. Zou ze nu in zijn bed liggen?

Ik word uit mijn gedachten gerukt als ik de keukendeur hoor. Verdomme, ik had die op slot moeten doen. Mirjam komt binnen en kijkt me woedend aan. “Waar haal je het gore lef vandaan om zo…” Ze stopt met praten als ze het glas in mijn hand ziet. “Hoeveel heb je al op?” vraagt ze dan.
Een jaar lang geen druppel. De verleiding wordt steeds groter. Na Evelines dood was ik helemaal van slag. Ik wist me geen raad en heb mezelf in een coma gezopen. Een alcoholist ben ik niet, maar sindsdien weiger ik ook maar een druppel te drinken.
“Nog niks,” mompel ik uiteindelijk.
Mirjam gaat op een stoel zitten en kijkt me doordringend aan. “Als je je weer in een coma wilt zuipen ga je je gang maar, maar bij mij moet je niet meer aankloppen. Je bent heel gevaarlijk bezig. Moet ik een goede psycholoog voor je zoeken? Je hebt veel voor je kiezen gehad. Je hebt veel meegemaakt, en ook erg veel weggestopt zonder het te verwerken. Als je wilt dat ik…”
“Flikker toch op,” onderbreek ik haar bruusk. “Ik heb mijn geboorteakte gezien. Toen je Frank belde heb ik mijn dossier opgezocht en daar zat hij in. Waarom heb je me nooit verteld dat we familie zijn?”
Mirjam zucht en kijkt me aan. “Omdat je je familie niet wilde kennen. Je had zoveel woede vanbinnen.”
“Vond je dat gek?” zeg ik. “Als baby ben ik direct na mijn geboorte afgestaan. Elke keer een nieuw gezin waar ik me niet aan kon hechten. Iedereen zei dat ik vooral dankbaar moest zijn. Mijn familie wilde me niet, dus hoef ik hen ook niet.”
Mirjam zoekt naar woorden. “Ze wilden je wel,” zegt ze zachtjes. “Mam was erg ziek. Pap moest werken, ik was twee. Ze konden er geen baby bij hebben. Hun beste optie leek op dat moment afstaan ter adoptie te zijn. Ik wist zelf ook van niets, pas toen ik je na je sollicitatie natrok en je geboorteakte zag. Ik heb…”
“Bespaar me je verhalen,” onderbreek ik haar weer. Ik kijk weer naar het glas in mijn hand. De verleiding wordt steeds groter.

Ze slaat haar benen over elkaar. “Als je werkgeefster zou ik je een preek moeten geven over de manier waarop je afscheid hebt genomen van je cliënt. Je bent ver buiten je boekje gegaan en had het dossier direct aan Frank moeten overdragen toen het uit de hand dreigde te lopen.” Ze laat haar woorden even doordringen, al doe ik mijn best haar niet te horen.
Ik wil haar vragen weg te gaan, maar zij is sneller en hervat haar preek. “Als je zus zou ik je zeggen dat je een ontzettende eikel bent.” Ze klinkt opvallend rustig. Deze stem past niet bij haar harde woorden. Ik kijk haar aan en ik zie dat ze naar me glimlacht. “Ze was gek op je. Jullie hadden het leuk en hadden plezier. Waarom moet je haar dan zo bruusk uit je leven zetten?”
Ik kijk weer naar het glas in mijn hand. Ik heb het afgelopen jaar alle vrouwen bruusk de deur gewezen. “Ik wil geen mensen meer om me heen.”
Ze laat haar been weer zakken. “Het is tijd om Eveline achter je te laten, Michael. Laat haar los en doe iets met je leven. Je kunt niet de rest van je leven iedereen buiten blijven sluiten en alles op je jeugd schuiven. Bel haar op of ga naar haar toe. Praat met haar, anders ben je haar voor altijd kwijt.”
“Dank je voor je advies, Freud. Laat me nu met rust en ga weg.” Ik doe mijn best rustig te blijven, maar vanbinnen kook ik van woede.
“Ze is een geweldige meid, Michael. Ze heeft iets angstaanjagends achter de rug. Ze is van slag, ze is bang en ze heeft je nodig. Ze verwachtte jouw steun, en jij schopt haar zo uit…”
Ik smijt het glas haar richting op. Niet met de bedoeling haar te raken, maar puur uit frustratie. Hij spat uit elkaar en de scherven en whisky vliegen alle kanten op. “Rot alsjeblieft op, Mirjam! Ik vind het erg voor haar, maar ik heb op dit moment mijn eigen problemen. Bel haar zelf als je het zo erg vindt, maar laat mij met rust.”
Mirjam komt overeind. “Je hebt al 37 jaar je eigen problemen, Michael. Vind een manier om ermee om te gaan, anders ben je morgen alles kwijt.” Zonder op antwoord te wachten loopt ze over de scherven naar de deur. “Ik hou je nog minstens een maand op non-actief. Regel je zaakjes.” Vervolgens trekt ze de deur achter zich dicht.

Lisa
Roerloos zit ik op de bank met een beker thee in mijn handen. Ik probeer te bevatten wat er is gebeurd, maar ik weet werkelijk niet waar het zo fout is gelopen.
De seks was geweldig, en vervolgens word ik als oud vuil aan de kant geschoven. In paniek heb ik Wim gebeld, die me gelijk kwam ophalen. Hij heeft me naar zijn huis gebracht, waar we op de bank zijn gaan zitten. Ik zou willen huilen, maar ik heb geen tranen meer over. Hij heeft thee gezet voor ons beiden en heeft naar mijn verhaal geluisterd. Ik heb hem gemist. Hij is een geweldige vriend en kan goed luisteren.
“Ik denk dat hij veel op zijn bord heeft gekregen,” zegt hij. “Zo te horen heeft hij nooit geleerd hoe hij ermee om moet gaan, dus heeft hij een beschermende muur om zich heen gebouwd. Hij heeft zichzelf geleerd alles zelf op te lossen zonder om hulp te vragen.”
Ik neem voorzichtig een slokje van mijn thee. “Ik dacht dat hij echt om me gaf,” breng ik zachtjes uit. “Hij leek zo oprecht. Blijkbaar was ik voor hem gewoon een gratis neukhol.”
“Ik denk niet dat hij je zo heeft gezien.” Hij zet zijn lege beker op tafel en kijkt me aan. “Herinner je je toen hij ons boven in bed aantrof? De manier waarop hij me bij je vandaan sleurde was niet de reactie van een beveiliger. Zijn reactie kwam overeen met een jaloerse vriend. Hij was niet je bodyguard, maar een kemphaan die wilde laten zien wie de baas is. Dat zou hij niet gedaan hebben als hij je enkel voor zijn plezier gebruikte.”
Ik kijk hem aan en besef dat zijn woorden me goed doen. Zwijgend drink ik mijn thee. Een piepje op mijn telefoon laat me weten dat er een berichtje binnenkomt, maar ik blijf als verdoofd zitten. “Zal ik even kijken?” Hij heeft net ook al met Mirjam aan de telefoon gezeten, dus waarom zou ik nog nee zeggen? Hij is van vrijwel alles op de hoogte. Ik laat met een klein knikje weten dat hij zijn gang mag gaan.
Nadat hij het berichtje heeft gelezen lijkt hij even te twijfelen. “Mirjam vraagt of je naar haar toe kunt komen,” zegt hij. “Ze wilt nog een paar dingen bespreken. Zal ik zeggen dat je niet komt?”
Ik zucht en veeg mijn haren achter mijn oren. “Zeg maar dat ik kom,” mompel ik. Wat heeft het voor zin het uit te stellen? Vroeg of laat zal het toch moeten gebeuren.
Wim typt een berichtje terug en legt vervolgens mijn gsm weer weg. “Ik zal je straks wel brengen,” zegt hij. Ik mompel een bedankje en haal diep adem. Hoe kon die klootzak me zo gebruiken en me vervolgens zo harteloos aan de kant zetten! En hoe is het mogelijk dat ik die eikel nog mis ook?

Mirjams kantoor is gelukkig redelijk dichtbij: ongeveer een kwartiertje rijden. Wim gaat met me mee naar binnen. Mirjam zit achter een bureau met een laptop voor haar neus. Tegenover haar staan twee lege stoelen. Zodra ze ons opmerkt verschijnt er een hartelijke glimlach op haar gezicht. “Maria-Louise, fijn je te zien.” Ze gebaart naar een stoel tegenover haar. Ik ga zitten en Wim neemt plaats op de andere stoel.
“Zeg maar Lisa,” zeg ik rustig. “Dat deed Michael ook altijd. Ik ben er inmiddels al aardig aan gewend geraakt. Wat is er aan de hand?”
Mirjam pakt een map en we nemen nog een paar dingen door over de ontvoering. Ik heb dit al vaak moeten herhalen, vooral tegen de politie. Toch wil Mirjam nog een aantal details in haar dossier verwerken.
Ze kijkt op als de deur open gaat en ze verstart als ze naar iets achter me kijkt. “Kun je niet even bellen voor je komt!” moppert ze. “Ik ben bezig, ga weg.”
“Ik kom iets afgeven,” hoor ik Michael zeggen. Mijn hart gaat opeens als een razende tekeer in mijn keel. Michael! Ik draai me om en kijk hem kwaad aan, maar al snel neemt mijn woede een beetje af. Zijn haren zitten in de war, zijn ogen zien er vermoeid uit en zijn overhemd zit ongelijk dichtgeknoopt. Hij laat een envelop op het bureau neervallen. “Mijn ontslagbrief. Gebruik mijn non-actieve periode maar als opzegtermijn. Ik kan niet voor familie werken.”
Onzeker kijk ik even naar Wim. Volgens mij is dit het moment dat ik moet vertrekken, maar dan moet ik eerst Michael opzij duwen voor ik naar de deur kan gaan.

Michael
Ik zou haast geloven dat Mirjam dit heeft georganiseerd, maar ze kon niet weten dat ik hierheen zou komen. Wim houdt me nadrukkelijk in de gaten, Lisa weet niet hoe ze op mijn plotselinge aanwezigheid moet reageren en Mirjam ziet eruit alsof ze softbal wil spelen en mijn hoofd als bal zou gebruiken.
Mirjam doet me een aantal voorstellen – minder gevaarlijk werk, kortere werkdagen, je kent het wel – maar ik wijs alles af. Ik heb tijd nodig om na te denken. De afgelopen tijd bleek veel niet te zijn zoals ik had verwacht. Mijn ex-verloofde blijkt degene te zijn die Frank had verleid, ik heb opeens een zus, mijn cliënte was vlak voor mijn neus ontvoerd…
“Ik hoef niks, Mirjam,” valt ik haar in de reden. “Dit is mijn ontslag, accepteer het gewoon.” Na die woorden draai ik me om en ga weer naar buiten. Mijn auto staat half op de stoep geparkeerd. Ik stap in en denk na terwijl ik naar de navigatie staar. Waar wil ik nu heen? Ik heb werkelijk geen flauw idee. Ik weet enkel dat ik hier weg moet.
Net als ik de motor wil starten, zie ik Lisa naar buiten komen. Een fractie van een seconde wil ik alsnog de motor starten en wegrijden, maar ik besluit even af te wachten. Ze heeft het volste recht me de huid vol te schelden of een rode handafdruk op mijn wang achter te laten.
Ze trekt de passagiersdeur open en komt naast me zitten. Ik zie Wim op een paar meter afstand tegen een muur leunen terwijl hij me met gefronste wenkbrauwen nauwlettend in de gaten houdt. Hij vertrouwt me echt voor geen meter.
De stilte in de auto is oorverdovend. We verdommen het allebei elkaar aan te kijken.

“Ik heb lang zitten denken over wat ik tegen je zou zeggen als ik je ooit nog zou zien,” verbreekt Lisa uiteindelijk de stilte. “Ik wilde tegen je schreeuwen, je slaan, je verrot schelden…”
Ik kijk naar mijn hand, waarin ik mijn sleutels vast houd. “En wat is het uiteindelijk geworden?” Vanuit mijn ooghoek zie ik dat ze naar me kijkt, maar ik blijf haar blik vermijden. Ja, ik weet het, ik ben een laffe lul.
“Ik heb besloten te wachten tot jij uit jezelf zou uitleggen waarom.” Haar stem beeft. God, nee, niet huilen. Reageer niet hetzelfde als die andere hysterische vrouwen. Goed, die wisten dat er geen toekomst in zat. Bij haar ben ik misschien niet duidelijk geweest. Ze gaat verder: “Ik dacht dat ik iets voor je betekende. Misschien niet voor een relatie, al kan je leeftijd me geen moer schelen. Maar ik dacht dat je werkelijk om me gaf, maar blijkbaar was ik gewoon een gratis kut die je kon neuken wanneer het jou uit kwam.”
Ik haal even diep adem. “Lisa, ik heb je nooit als een…”
“Het kan me geen fuck schelen!” schreeuwt ze opeens. Ze overvalt me met deze reactie en ik kijk haar geschrokken aan. Ze kijkt me razend aan. Er glijdt een traan over haar wang, maar ze ziet er allesbehalve verdrietig uit. Ze is razend. Eén verkeerd woord en ze explodeert. “Ik dacht dat je om me gaf, maar zodra je je klus had afgerond, was je weg. Het kan me niet schelen wat je met die andere neukkutten deed, maar ik verdom het om er ook een te zijn!”
Even zeg ik niets en blijf haar zwijgend aankijken. Is dit echt hoe ze denkt dat ik haar zie? Met een zucht haal ik een hand door mijn haren. “Fuck, Lisa…” Verdomme, ik val stil. Ik kan geen woorden vinden. Waarom denkt ze zo slecht over me? Ze zou beter moeten weten.

Lisa
Hij lijkt naar woorden te zoeken, maar die zijn niet nodig. Hij dumpte me, hij nam ontslag en hij staat op het punt de navigatie in te stellen. Hij gaat hier weg, dat is duidelijk. Hij is aan het afronden.
“Zo heb ik je geen moment gezien,” zegt hij uiteindelijk. Ja vast, en dat moet ik geloven? Hij legt zijn hand op mijn bovenbeen, vlakbij mijn knie. Ik heb de neiging hem van me af te slaan. Hij gaat verder: “Ik heb je nooit gebruikt voor seks of wat dan ook. Ik geef echt om je, Lisa. Maar ik ben niet op zoek naar huisje boompje beestje. De dood van Eveline heb ik niet los kunnen laten, en nu blijkt dat zij degene is die de boel liep te belazeren. Ik ben daarnaast ook ons kind verloren. Mijn leven is één grote ramp geweest, ik had zelfs geen relatie met Eveline gewild. Na haar dood heb ik me voorgenomen me nooit meer aan iemand te binden.”
Boehoe, heel zielig. “Rot toch op met je praatjes. Wat is het voor gezeik dat je opeens niet voor Mirjam kunt werken? Je haalt er wel uit wat erin zit.”
Hij sluit zijn ogen en haalt diep adem. Ben ik zo frustrerend? Mooi! “Mijn ontslag heeft eigenlijk niets te maken met het feit dat ze mijn zus blijkt te zijn. Ik nam ontslag omdat ik nu wél iets te verliezen heb.”
Ik kijk hem verbijsterd aan. Doelt hij nu echt op mij? Ik voel de warmte van zijn hand op mijn been, maar ik heb niet langer de neiging hem van me af te slaan. “Bedoel je dat ik…”
Hij knikt kort. “Ik geef meer om je dan ik zou moeten,” zegt hij. “Maar ik weet ook dat ik twee keer zo oud ben en dat zou…”
Ik val hem in de reden. “Je leeftijd kan me geen moer schelen, Michael. Ik ben gek op je en ik wil niet dat je weggaat. Trouwens…” Nerveus schuif ik een beetje heen en weer. Ik ontwijk zijn blik, mijn hart bonkt in mijn keel. “Ik ben zwanger.”

Michael
Verdomme, ze is zwanger. Van mij! FUCK, wat moet ik nu? Ik ben hier niet geschikt voor! Ik kijk haar aan en zie de paniek in haar ogen. Mijn god, dit moet ze geweten hebben toen ik haar dumpte! Ze had me harder nodig dan ooit en ik liet haar vallen als een baksteen. “Ik dacht dat je de pil gebruikte…”
Ze knikt. “De prikpil, maar die moet je wel op tijd weer laten prikken.”
Ik geef een kneepje in haar been. “Ga je mee naar huis? Dan kunnen we erover praten.”
Ze knikt opnieuw, maar stapt dan uit. Ah, ik zie het al: ze zegt tegen Wim dat het goed is en dat ze met me meegaat. Even staan ze te praten – hij zal haar wel de bekende waarschuwingen geven – voor ze weer terug naar de auto komt en instapt.

De rit naar huis verloopt in stilte. Ik probeer haar nieuws te laten bezinken. Verdomd, ik word vader! Fucking hell, ik kan dit niet.
Hoe ik naar huis ben gereden is me een raadsel. Lisa kijkt verbaasd om zich heen als ze verhuisdozen ziet staan. “Ga je weg?” vraagt ze.
“Ik maak een nieuwe start,” antwoord ik. Ik volg haar de woonkamer in, waar de geur van de whisky nog in de lucht hangt. Niet zo gek als je een glas en vervolgens de hele fles tegen de muur smijt. “Teveel herinneringen en leugens. Ik ga het huis verkopen en een ander huis zoeken. Waar weet ik nog niet.” Ik kan niet wachten tot ik de boel verkocht heb.
Lisa volgt me naar boven. Even twijfel ik, maar open dan de deur die tot nu toe verboden terrein voor haar was. Ze kijkt langs me heen de kinderkamer in. “Ik ga alles eruit gooien,” zeg ik. “Als je wilt kunnen we binnenkort gaan kijken voor een andere inrichting.”
Lisa legt haar handen op mijn schouders en kijkt in mijn ogen. “Beloof me dat je me nooit meer zo aan de kant zet.”
Ik knik en leg mijn handen op haar heupen. “Ik beloof het.”
Ze kijkt me aan en glimlacht een beetje. “Ik ben nog steeds ontzettend boos op je,” zegt ze zachtjes. “Maar ik ben ook gek op je.”
Het lukt me niet haar uit mijn leven te bannen. Ik ben ook gek op haar, maar het verschil in onze leeftijd blijft aan me knagen. Om nog maar te zwijgen over die kleine boon die zich in haar buik aan het ontwikkelen is. Hoe hard ik het ook probeerde, ik heb haar niet buiten kunnen sluiten.

Ik sla mijn armen om haar heen, trek haar tegen me aan en druk mijn lippen op die van haar. Zonder te twijfelen beantwoordt ze mijn kus. Ik voel ik haar handen in mijn haren. Ze drukt zich tegen me aan, waardoor ik naar achteren moet stappen en met mijn rug tegen de muur kom te staan.
“Zullen we naar de slaapkamer gaan?” vraagt ze zonder haar lippen los te maken van de mijne. Ze trekt aan mijn overhemd om haar woorden kracht bij te zetten.
“Goed idee,” antwoord ik terwijl ik haar truitje omhoog trek. Ze strekt haar armen en al snel ligt haar truitje op de grond. Zodra haar armen vrij zijn begint ze mijn overhemd los te maken. Mijn handen vinden het haakje van haar beha, die tegelijk met mijn overhemd op de grond valt. Met gretige vingers probeert ze mijn broek los te maken.
Nee, dit is niet goed. Hoewel seks voor mij altijd de manier was om met mijn problemen om te gaan… nu is niet het moment. Ik pak haar polsen vast om haar tegen te houden. “We moeten eerst nog wat uitpraten.”
Ze grijnst ondeugend naar me. “Is het niet aan vrouwen om alles uit te willen praten? Mannen horen maar aan één ding te denken.”
“Nogal seksistisch,” merk ik op, haar spelletje meespelend. Fuck, wat heeft ze mooie borsten. Haar tepels zijn al aardig hard. Zouden ze nog harder worden als ik met één vinger…
“Bovendien,” vervolgt ze. “Ik kan niet praten met volle mond.” Voor ik haar kan tegenhouden trekt ze haar polsen los, hurkt neer en trekt mijn broek en boxer tegelijk omlaag. Mijn pik springt zijn vrijheid tegemoet en vrijwel direct sluit ze haar lippen om mijn eikel. Het praten kan wel even wachten, ik heb nu iets anders aan mijn hoofd. Aan mijn andere hoofd… Iets dat veel aangenamer is dan een gesprek over… Ach, wat maakt het ook uit.

Lisa
Ik leg mijn handen op zijn heupen en kijk naar hem op. Hij kijkt met een genietende blik op me neer. Ik zuig aan zijn eikel, waardoor ik zijn pik verder in mijn mond neem. Hij kreunt zachtjes als ik mijn tong langs zijn eikel laat glijden. “Fuuuck,” brengt hij genietend uit.
Ik verplaats mijn handen naar zijn billen en knijp er zachtjes in. Hij legt zijn handen in mijn haren en begint met zijn heupen mee te bewegen. Het is moeilijk hem aan te blijven kijken, maar zijn genietende blik lijkt me gevangen te houden. Zijn pik lijkt nog harder dan gewoonlijk. Komt dat door ons oogcontact?
Alsof hij mijn gedachten leest, pakt hij mijn polsen en trekt me overeind. Met tegenzin laat ik zijn pik uit mijn mond glijden. Hij tilt me op, hangt me half over zijn schouder en neemt me mee naar bed, waar hij me op neer laat vallen. Ik slaak een gilletje en lach, maar de rauwe begeerte die ik in zijn ogen zie, legt me het zwijgen op. Hij buigt naar voren en doet zijn broek uit. Zonder het oogcontact te verbreken trek ook ik mijn broek uit. Ik spreid mijn benen en breng mijn hand naar mijn gevoelige en verlangende kutje. Zijn ogen worden donker van begeerte.
“Dat is mijn werk,” zegt hij.
Ik grinnik en laat mijn vinger tussen mijn lipjes glijden. “Kom het maar overnemen,” daag ik hem met hese stem uit. Hij kijkt me zwijgend aan, maar dan verplaatst zijn blik zich naar beneden. Hij kijkt toe hoe mijn vinger op en neer glijdt tussen mijn natte lipjes. Hij lijkt zijn adem even in te houden als ik mijn middelvinger naar binnen laat glijden. En vervolgens ook mijn wijsvinger.
“Jezus, Lisa,” brengt hij uit. Hij komt op het bed tussen mijn benen zitten, zet zijn handen naast mijn schouders op het matras en kijkt op me neer. “Ik had je niet weg moeten duwen.”

Michael
Ze pakt mijn pik opeens vast en er gaat een schok door mijn lijf. “Ik zei toch dat we straks kunnen praten?” zegt ze. “Doe voorlopig maar iets anders met je mond.” Ze houdt mijn eikel bij haar warme ingang.
Met een beweging van mijn heupen glijd mijn eiken bij haar naar binnen. Haar kutje verwelkomt me met die warme, vertrouwde omhelzing. Ik kom moeiteloos dieper naar binnen, tot mijn ballen haar billen raken. Fuck, wat is ze heet en nat! Ze legt haar benen om me heen en kijkt me verlangend aan. Haar ademhaling is onregelmatig. “Ja, neuk me,” zegt ze smekend.
Dat is een bevel dat ik maar al te graag opvolg. Ik buig me voorover en onze tongen vinden elkaar. Terwijl we ons verstrengelen in deze tongendans, begin ik mijn heupen te bewegen. Ze hapt even naar adem en kreunt in mijn mond. Dit is hoe het hoort te zijn, alleen zij en ik. En een kleine boon in haar buik. Fuck!
Ik begin wat sneller in haar te bewegen. Mijn ballen staan nu al op springen, maar ik probeer me in te houden. Hijgend haalt ze adem, haar kut maakt een knijpende beweging. Verdomme, ik hou het niet meer! Het is teveel, te intens. Ik slaag erin nog een paar keer in haar te stoten, maar dan explodeert er beneden iets als ik klaarkom. “Fuck, Lisa!”
Schreeuwend komt ook zij klaar. In plaats van te knijpen, lijkt haar kut me nu te willen verzwelgen. Mijn pik is supergevoelig, maar dit zijn meer tintelingen dan ik aankan. Ik trek me terug en laat me op mijn rug naast haar neervallen. Hijgend liggen we na te genieten.
“Ik ga nergens meer heen,” zeg ik tegen haar. “Ik wil wel een ander huis zonder herinneringen, maar ik laat jou en Boontje niet in de steek.”
Ze lacht en kijkt me aan. Haar borsten gaan bij elke ademhaling op en neer. “Boontje?” vraagt ze.
Ik leg mijn hand op haar buik. “Daar zal het nu nog het meest op lijken. Maar beloof me één ding.”
Ze kijkt me aan, haar gezicht wat serieuzer. “Wat wil je dat ik beloof?”
Ik grijns naar haar. “Laat mij degene zijn die het je vader mag vertellen.”

Note van de auteur
Dit is helaas het laatste deel van deze serie. Hoe het verder zal gaan mag ieder voor zich bepalen.
Ik zit te brainstormen voor een nieuw verhaal. Bedankt voor de lieve reacties en steun!