Toen Hans met zijn vrachtwagen op een vrijdagmiddag in ZuidoostFrankrijk de weg naar de Mont Blanctunnel, en daarmee de richting van Italië insloeg, verheugde hij zich al op het weekend. Hij kwam heel vaak in Italië en bracht er veel weekenden door omdat zijn werk dat nu eenmaal met zich meebracht. De ene keer bracht hij het weekend door in het midden of zuiden van het land, de andere keer in het noorden, naar verhouding vrij vaak in de omgeving van Milaan. Dan zocht hij een goed restaurant, dat berekend was op vrachtwagens en hun chauffeurs. tHij had zo zijn voorkeur wat dat betreft, en was nu op weg naar één van zijn grote favorieten: een vrij groot restaurant met een kleine hotelaccommodatie en een grote parkeerplaats, waar zo’n driehonderd vrachtwagens konden staan. Maar niet alleen het gebouw en de parkeergelegenheid waren voor hem belangrijk; ook het personeel speelde een rol. Hij had heen hekel aan restaurants, waar de bediening chagrijnig rondloopt. Wie in een restaurant werkt waar vrachtwagenchauffeurs worden verwacht, moet tegen een stootje kunnen. Chauffeurs zijn nu eenmaal een apart soort volk, vooral als ze niet alleen de hele week, maar vaak ook nog de weekends onderweg zijn. Elke beroepsgroep heeft zijn eigen, specifieke humor en een serveerster in een chauffeursrestaurant moet daar wel tegen kunnen. tEén van zijn grote favorieten onder de restaurants was de Albergo in het Italiaanse Carisio. Er waren ruim voldoende faciliteiten voor chauffeurs, die het weekend onderweg moesten blijven, het eten was perfect en de bediening buitengewoon prettig. Bij de barman, Antonio, hoefde hij bij voorbeeld meestal niet te vertellen wat hij wilde drinken, want die vergiste zich maar zelden. En de dames, die de bediening van hongerige en dorstige chauffeurs verzorgden, waren allen berekend op hun taak: het de gasten naar de zin maken. tEr waren mooie dames en minder mooie, oudere en ook jongere. Er was een vrouw, die oud genoeg was om mijn moeder te kunnen zijn. Ze heette Roberta en gedroeg zich vaak als een moederkloek, die ervoor zorgde dat haar “kuikens ” goed te eten kregen. Soms keek ze een chauffeur even aan, luisterde naar zijn bestelling en zei hem dan rustig, dat hij dit of dat erbij moest nemen, want hij moest niet alleen lekker, maar ook goed eten. De jongens waardeerden haar en haar zorg allemaal, en hielden op hun eigen, soms wat ruwe manier van haar, Hans ook. tMaar voor zijn grote favoriet had hij een regelrecht zwak: Monica, een jonge vrouw van een 24, een jaar ouder dan hij zelf was. Ze had lang donker haar en een vrij stevig figuur met een paar flinke borsten. Als ze eens niet vrolijk was wat maar hoogst zelden gebeurde dan kon ze wel eens wat droevig kijken. Maar ze was lief en haar gevoel voor humor was onovertroffen. Dat had ik een paar maanden geleden ontdekt. Toen het ’s avonds tijd was om af te rekenen, zei ik voor de grap tegen haar: “Monica, kom even bij mij op schoot zitten en vertel me eens wat je van me krijgt. ” tZijn collega’s aan de tafel lachten en wachtten nieuwsgierig af wat ze zou doen. Maar zonder blikken of blozen kwam ze bij hem op schoot zitten, terwijl ze haar notitieblokje pakte en hem voorrekende wat hij zou moeten betalen. Hij had zijn arm licht om haar middel gelegd, terwijl hij meelas wat ze opschreef. Toen ze klaar was zei ze, hem glimlachend aankijkend: “Ôé¼ 23,75, alsjeblieft. ” “Jémig, wat ben jij duur. ” deed hij zielig, “Ik ben maar een arme chauffeur, hoor. ” “Dan moet je niet zo veel bestellen, Hans. ” lachte ze onaangedaan, nog steeds op mijn schoot. “Het is hier betalen of afwassen. ” Ze lachten allemaal, hij betaalde en Monica stond weer op om met haar werk verder te gaan.
tEen paar minuten later meende een andere chauffeur zich wat meer vrijheid te kunnen veroorloven, toen Monica met de haar eigen gimlach bij hem op schoot ging zitten. Dat gaf problemen, waar Hans zich mee bemoeide en toen die waren opgelost, keek ze hem dankbaar aan. Vanaf dat moment waren zij de beste vrienden en wisselden telefoonnummers en emailadressen uit. Elke keer als hij de Italiaanse grens overstak en wist, dat hijngs de Albergo zou komen, belde hijar op om te vragen of ze dan moest werken of niet. tToen hij de twaalf kilometer lange Mont Blanctunnel achter zich liet en daarmee Italië binnenreed, belde hij Monica. Toen ze opnam, was ze blij verrast zijn stem te horen. “Hallo Hans. Wat leuk om jou weer eens te horen. ” riep ze. Hij moest onwillekeurig een beetje lachen, want ze hadden elkaar de vorige week nog gesproken. “Kom je hierheen? ” “Ja. Ik moet maandag beginnen in Milaan, dus ik blijf het hele weekend bij jullie. Werk jij dit weekend? ” “Ja, zaterdag in elk geval. Voor zondag is het nog even afwachten. ” “Maar als ik kom, dan werk jij toch graag? ” grapte hij, terwijl hij de MontBlanc afzakte in de richting van het dal van Aosta. “Haha, ik wil ook wel eens vrij zijn, Hans. ” lachte ze geamuseerd. “Als ik zondag vrij ben, kunnen we misschien samen iets doen? ” “Dat is de moeite van het overdenken waar, Monica. Ik ben over pakweg anderhalf uur bij je. ” “Oké, tot straks. ” “Tot straks, schat. ” zei hij vrolijk en hing op. tOngeveer anderhalf uur later reed hij de parkeerplaats bij de Albergo op en zocht en vond een plekje, waar hij de auto voor de rest van het weekend kon laten staan. Wat hij altijd deed als hij niet meer hoef te rijden, deed hij ook nu: hij werkte allereerst zijn administratie bij, deed nog een paar noodzakelijke dingen en besloot toen naar binnen te gaan en een capucino te drinken. Het was nog maar een uur vier, en zo vroeg op de dag hoefde hij nog geen bier. Monica zag hij nog niet, maar misschien was ze in de keuken met iets bezig. tToen hij een slok van zijn capucino nam, voelde hij ineens een arm om zijn middel en toen hij omkeek een paar warme lippen op zijn wang. “Hi Hans, welkom, jongen. ” zei Monica met een gulle lach. “Heb je een goeie reis gehad? ” “Ja, natuurlijk. ” grinnikte hij, nadat hij haar ook op haar wang had gezoend. “Ik ging toch naar jou toe? ” “Haha, complimenteus als altijd, he? ” “Jij verdient niet minder, Monica. Kan ik zo even douchen? ” tZe keek op het sleutelbord, pakte een sleutel en gaf hem die. “Nummer zes. ” zei ze. “Bedankt. Kom jij straks m’n rug even doen? ” tZe lachte allerliefst en zei toen: “Ik ga vanavond thuis onder de douche, Hans. ” “Ik hoop dat je daar vanavond de kans voor krijgt, meid. Er wordt veel sneeuw verwacht. ” zei hij. Hij had dat op de radio gehoord, vlak voordat hij naar binnen ging. “O. Nou, als ik niet naar huis kan, dan is hier misschien nog wel een kamer over. ” “En anders kom je toch gewoon bij mij slapen? ” grinnikte hij en draaide me om om naar de douches te gaan, en Monica keek hem lachend na. tOnder de douche fantaseerde hij natuurlijk wel over Monica, die zjn rug deed. Maar hij respecteerde haar te veel om haar voor een soort onenightstand te gebruiken; daarvoor was haar vriendschap hem inmiddels te veel waard geworden. Hij wist namelijk dat ze een verhouding had gehad met een andere Nederlandse chauffeur, die haar had laten zitten. Mede door hem had ze geleerd goed Nederlands te spreken, maar dat was dan ook het enige goede geweest, dat hij haar had nagelaten. Ze wist wel dat ze niet elke Nederlander, of welke andere nationaliteit dan ook, over één kam moest scheren, maar ze had zich wel voorgenomen om geen verhouding meer te beginnen met chauffeurs, die de Albergo bezochten. Dit had ze hem allemaal eens op een rustige avond verteld, tegen sluitingstijd. Hij begreep dat, en op die basis waren zij goede vrienden geworden. tHij was dan ook de enige chauffeur, die regelmatig in de Albergo kwam, die niet alleen haar privéadres had, maar ook haar telefoonnummer.
“Je bent de enige, die deze gegevens van mij heeft, Hans. ” zei ze. “Als ik ooit door iemand anders word gebeld, dan heeft hij m’n nummer van jou. Ik vertrouw er op, dat je dit nooit aan iemand anders geeft. Want ik heb geen behoefte aan privébezoekjes van allerlei chauffeurs. ” “Maak je geen zorgen, Monica. ” stelde hij haar gerust. “Ik beloof je, en dat doe ik maar één keer, dat niemand privéinformatie over jou van mij zal krijgen. ” “Ik maak me ook geen zorgen, Hans, anders had ik het je niet gegeven. ” glimlachte ze, terwijl ze haar hand even vriendschappelijk op zijn arm legde. Dat deed ze wel vaker, en beslist niet bij iedereen, en hij vond het altijd prettig. tNadat hij klaar was met douchen, zijn spullen naar de auto had gebracht en weer naar het restaurant was gegaan, viel het hem ineens op dat Monica er moe uitzag. Hij wachtte tot ze in de buurt was, stond op en vroeg haar zacht op bezorgde toon: “Monica, ben je moe? ” tZe glimlachte vermoeid, waarop hij zei: “Doe je dan een beetje rustig aan? Je moet niet doordraaien, hoor. ” tZe legde even aangedaan haar hand op zijn arm en zei toen: “Dat wordt een beetje lastig, Hans. Het loopt naar etenstijd. ” “Ja, maar wie schiet er wat mee op als jij straks oververmoeid thuis zit? ” “Niemand. ” knikte ze bevestigend, kneep even licht in zijn arm en ging weer verder met haar werk, want ze werd aan een tafeltje verderop geroepen. tHij vond het niet prettig haar zo te zien, want ze was ook wat minder vrolijk dan hij van haar gewend was. Aan de andere kant begreep hij ook wel dat het druk was en nog drukker zou worden, als iedereen kwam eten, maar dat nam niet weg dat hij liever de vrolijke Monica heen en weer zag lopen, zoals hij haar had leren kennen. tToen hij even naar buiten ging om een sigaretje te roken, was het net begonnen te sneeuwen. Dit was hoogstwaarschijnlijk de bui, waarover hij al op de radio had gehoord. Eerst sneeuwde het zachtjes, maar toen hij zijn peuk doofde, was het een dichte bui geworden en de lucht zag er niet uit alsof het snel weer zou ophouden. Hij maakte zich een beetje zorgen over Monica. Hij kende de weg, die ze moest volgen om thuis te komen, en ?áls er een pak sneeuw lag, zou h?¡j daar al niet echt graag rijden. tBinnen was het lekker warm en gezellig, en hij vergat de sneeuw. Monica was met haar collega’s aan het werk, maar de meeste drukte was voor hen wel achter de rug, althans wat de bediening betrof. Op een gegeven moment zag hij haar naar de buitendeur lopen, terwijl ze hem aankeek en hem met haar ogen vroeg om mee te komen. In haar hand had ze een sigaret. Goed idee, meid, dacht hij en ging achter haar aan om weer een sigaretje te roken. Toen ze buiten stonden, schrokken ze allebei: er lag nu zeker wel tien centimeter sneeuw, en n??g was het einde van de bui niet in zicht. “Hans, wil je mij iets vertellen? ” vroeg ze, toen ze weer wat bekomen was. “Altijd, meid. ” glimlachte hij. “Ik ben over een uurtje of zo klaar. Dan zal er vast nog meer sneeuw liggen. Hoe kom ik dan thuis? Want ik weet niet of ik dan nog wel durf te rijden. ” “En ik weet niet of ik jou dan nog wel laat rijden. ” voegde hij er kalm aan toe. “Zijn hier geen kamers beschikbaar? ” “Niet voor ons allemaal. ” “Dan zullen we daar iets op moeten verzinnen. ” zei hij, terwijl ze plotseling even huiverend naast hem kwam staan. “Maar één ding weet ik wel. ” “En dat is? ” vroeg ze zacht en leunde licht tegen me aan. “Dat ik jou in dit weer onder geen voorwaarde alleen naar huis laat rijden. ” “Ja, maar jongen, ik zal straks toch naar huis moeten. ” “Dat hoeft niet persé. Als het echt niet gaat, dan is er nog wel een mogelijkheid. Maar ik wil al helem?í?íl niet dat je die verkeerd begrijpt. ”
“Wat bedoel je, Hans? ” “Ik heb een auto met een enorme cabine, en een bed over. Bovendien is het er heerlijk warm. Maar als jij denkt dat ik gebruik van jouw probleem wil maken, dan moeten we iets anders bedenken. Ik kan je ook in jouw auto naar huis rijden. ” tHij had eerst niet eens in de gaten dat ze hem plotseling strak aankeek, met die blik in haar mooie ogen, die hij zo prachtig aan haar vond. Pas toen hij haar hand op zijn arm voelde, zag hij haar hem aankijken. “Hans, je weet dat ik een relatie met een chauffeur heb gehad, he? ” begon ze voorzichtig. “Ja, dat heb je me zelf verteld. ” knikte hij, “Maar niet ?álle chauffeurs zijn zo, Monica. ” “Dat weet ik, jongen, dat weet ik. ” Ze kneep hem licht, als om hem gerust te stellen, in zijn arm en ging verder: “Dat probeer ik me ook de hele tijd voor te houden, vooral als jij er bent. Maar kun je begrijpen, dat ik daardoor voorzichtig geworden ben? ” “Ja, dat begrijp ik zeker. ” knikte hij, “Ik zou net zo reageren. Maar om je te bewijzen dat ik geen misbruik van jouw situatie wil maken, mag jij in mijn auto slapen, en kruip ik wel in de jouwe. ” tZe keek hem met grote ogen aan en zei toen zacht: “Je meent het, he? ” “Ik ben nog nooit zo serieus geweest, meisje. ” verzekerde hij haar. “Bedankt. Maar daar is geen sprake van. ” Ze kuste hem op de wang en zei: “Ik moet weer naar binnen, Hans. ” “Oké. Maar ik kan je straks ook wel even naar huis brengen. ” “Dat is tenminste een zinnig voorstel. ” lachte ze, maar ik zag de dankbaarheid in haar ogen. “Ik in een warme vrachtwagen slapen en jij in een steenkoud Fiatje, dat gaat niet, Hans. ” tOm een lang verhaal kort te maken: toen Monica naar huis kon, lag er een pak sneeuw van een centimeter of tien, vijftien. Daar maakte Hans zich niet zo druk om, maar zij was geen ervaren chauffeur, en bovendien zou ze op weg naar huis over een weggetje moeten, dat voor haar met zo veel sneeuw wel eens wat link zou kunnen zijn. Monica was geen heldhaftige automobiliste, dus had hij zijn besluit snel genomen. Toen ze haar jas aantrok om weg te gaan, ging hij naar haar toe en zei, mijn hand ophoudend: “Geef mij de sleutels van je auto maar, meid. ” “Wat wil je daarmee, jongen? ” wilde ze glimlachend weten. “Ik breng je naar huis, en ik haal je morgenvroeg weer op. Dan weet ik tenminste zeker, dat je hier weer heelhuids terug komt. ” tZe zag de sneeuw op het parkeerterrein, keek me dankbaar aan en zei toen: “Oké. Laten we maar gaan dan. ” tToen ze naar haar auto liepen, ging een achterdeur van de keuken open en stond Antonio daar, haar baas en een fijne vent. “Monica, hoe kom jij thuis met dit weer? ” vroeg hij. “Hans rijdt me, Antonio. En hij haalt me morgenvroeg ook weer op. ” “O, dan is het goed. ” knikte hij, en zei tegen mij: “Ben jij een beetje voorzichtig met mijn meisje? ” “Komt goed, Antonio. ” beloofde ik en lachend stapten we in haar kleine Fiat. tToen ze een keer onderweg waren kwam ik al vrij gauw tot de conclusie, dat het maar goed was dat ik haar even naar huis bracht. Het sneeuwde nog steeds en het zicht was slecht, zodat zelfs de Italianen wat rustiger aan deden op de weg. En dat wil wat zeggen, want daar zijn ze niet goed in, om het maar vriendelijk te zeggen. tMonica zat zwijgend naast hem, maar toen ze eindelijk bij haar thuis waren een ritje van drie kwartier, die je normaal in twintig minuten kunt doen zei ze: “Hans, er is geen sprake van dat jij met dit weer nog weer terug gaat. Dat zou betekenen, dat je morgen nog twee keer door deze troep moet. ” “Nou, en? ” “Simpel, ” zei ze, terwijl ze naar binnen gingen, “ik wil het niet op mijn geweten hebben, als jou onderweg wat overkomt. ” tHij zat er ook niet echt op te wachten om weer door dit hondenweer te moeten, maar voor haar zou hij het doen. “Oké. ” knikte hij. “Heb je dan misschien nog een biertje koel staan? ” “Genoeg. ” glimlachte ze, schudde de sneeuw uit haar haar en trok haar jas uit. “Probleempje is alleen, dat ik maar één bed heb. ” “Geen probleem, meid. Ik slaap wel op de bank. ” “Daar kun je niet slapen. ” wierp ze tegen. “Ik wel. En als ik toevallig slecht slaap, dan heb ik morgen de hele dag om dat in de auto in te halen. ” tIn een vriendschappelijk gebaar legde hij zijn handen op haar schouders, keek haar aan en zei: “Monica, jij gaat nu naar bed en sl?ípen, want ik zie aan je dat je doodop bent. Maak je om mij maar niet druk. Als ik nu slaap te kort kom, dan haal ik die morgen wel weer in. Die kans krijg jij niet, meisje. ”
tZe glimlachte vermoeid, al was ze het er nog steeds niet mee eens, maar ze zag ook geen andere oplossing. “Dan haal ik in elk geval een dekbed voor je, want dat heb ik wel. ” tToen ze even later met een dik donzen dekbed de kamer in kwam, zou ze dat netjes voor hem op de bank leggen. Maar hij nam het haar uit handen en commandeerde: “Naar bed jij! Maak dat je wegkomt! ” tZe keek hem even aan met een mengeling van verwondering en toch ook wel dankbaarheid, en vroeg toen plotseling: “Hans, mag ik jou eens iets persoonlijks vragen? ” “Zo lang het mijn pincode niet is, altijd. ” grinnikte hij en spreidde het dekbed op de bank uit. tZe lachte even en zei toen: “We zijn hier met ons tweeën, in mijn huis. Niemand die ons lastig valt. Waarom doe je dan geen poging om mij te versieren, of te verleiden of hoe je het ook maar wilt noemen? ” tHij had direkt het gevoel dat zijn antwoord op haar vraag voor haar belangrijk was, en omdat je met eerlijkheid het verst komt, keek hij haar recht in haar mooie, bruine ogen en zei eenvoudig: “Monica, dat wil ik wel en dat wil ik niet. Ik wil het wel omdat mijn lijf nu eenmaal op je reageert nu we hier met ons tweeën zijn. Maar ik wil het niet, omdat jouw gevoelens en je vriendschap mij te veel waard zijn voor een vlug nummertje. Ik wil dat je me vertrouwt, maar ik besef heel goed, dat ik je vertrouwen moet verdienen, zeker gezien je ervaring in het verleden. En nu opgehoepeld en naar bed, want het is morgen weer vroeg dag voor jou. ” tHij draaide haar om en wilde haar naar haar slaapkamer duwen, maar dat liet ze zich niet zo maar doen. Ze verzette zich halflachend, keek hem aan, kreeg een traan in haar ogen en vroeg met een beverig stemmetje: “Je hebt gelijk, Hans. Maar wil je me dan in elk geval even knuffelen? Daar heb ik echt even behoefte aan. ” “Beloof je me dat je dan naar bed gaat? ” vroeg hij streng. tZe glimlachte en knikte. “Na een snelle douche. ” beloofde ze. Toen sloeg hij zijn armen om haar heen en trok haar tegen zich aan. Ze leunde even behaaglijk met haar rug tegen hem aan en legde haar armen over de zijne. “Monica, ik wil je even wat zeggen. ” begon hij russtig, “Zo langzamerhand kennen wij elkaar al aardig goed en ben ik jou tot mijn vrienden gaan rekenen. Mijn vrienden gebruik ik niet, ik hou van ze. En ik laat me liever door hen gebruiken. ” tZe begreep direct wat hij bedoelde, leunde nog wat meer tegen hem aan en zei zacht: “Je bent lief, Hans. ” Toen draaide ze zich om, kuste hem licht op de mond en zei met een warme blik in haar ogen: “En nu ga ik gauw even douchen, en dan naar bed. Zoals beloofd. ” tLachend maakte ze zich los uit zijn armen en met een “Welterusten, vriend. ” verdween ze naar de douche. Hans glimlachte en begon zijn kleren uit te trekken om onder het dekbed te kruipen. Hij sliep binnen een minuut. tDat kon Monica niet zeggen. Nadat ze had gedoucht droogde ze zich af en liep naakt naar haar slaapkamer. Even later lag ook zij in bed, maar ze kon de slaap niet vatten. Ze lag maar te denken aan de man, die haar volkomen belangeloos door het barre weer naar huis had gereden en nu op haar ongemakkelijke bank probeerde te slapen. Ze verzette zich ook tegen de gedachte van een relatie met wéér een chauffeur. Ze was z?? bitter teleurgesteld in haar vorige relatie, dat ze zich had voorgenomen daar nooit weer aan te beginnen. tMaar als vriend was Hans charmant en buitengewoon hulpvaardig. Ze wist ook dat hij geen misbruik van haar vertrouwen zou maken. Die gedachte spookte maar door haar hoofd, en de wetenschap dat hij voor haar plezier probeerde te slapen op een bank, die daar volgens haar niet geschikt voor was. tDat gaf haar een warm gevoel, maar hield haar ook uit de slaap. Omdat ze ervan overtuigd was dat Hans de slaap evenmin kon vatten en ze hem vertrouwde, stond ze plotseling op, sloeg een nachthemd om haar schouders en ging naar de kamer. tDaar was alles in donker gehuld, maar ze kende natuurlijk de weg en deed een paar stappen naar de bank. Maar voordat ze hem kon zien liggen, hoorde ze het al: hij snurkte, en was dus al lang vertrokken. Ze hurkte even naast hem en keek vertederd glimlachend naar zijn slapende gezicht. Even streelde ze zijn wang, maar was bang hem wakker te maken en ging weer naar bed. Ze merkte amper dat ze ging liggen, want toen sliep ze al.
tDe volgende morgen stond ze om negen uur op, trok een nachthemd aan over haar naakte lichaam en keek in de kamer naar de bank. Ze zag dat Hans nog steeds sliep en ging glimlachend naar de keuken om een ontbijt klaar te maken. Toen dat klaar was ging ze ermee naar de kamer en zette het op de salontafel. Hans lag met ontbloot bovenlichaam op zijn rug en zijn knappe gezicht enigszins naar haar toegedraaid. Het dekbed was half van hem afgegleden. tMonica glimlachte dankbaar en vond het bijna jammer hem te moeten wekken. Toch deed ze het, door vertederd haar sensuele lippen op de zijne te drukken. Op Hans had dat het effect van een wekker: hij was meteen klaarwakker. Verrukt sloeg hij zijn armen om haar heen, kuste haar terug en riep toen enthousiast: “Jémig, w?át een verr??kkelijke manier van wakker worden is dat, zeg! Ik wou dat me dat elke dag gebeurde! ” “Dat doe ik alleen bij een vriend, Hans. ” lachte ze opgewekt, “Een héél lieve vriend. ” “Dan zal ik mijn best doen nog veel liever te worden. ” grinnikte hij, in zijn espresso roerend. tTerwijl ze op een toostje knabbelde, glimlachte ze, met een mengeling van verdriet en hoop, en zei zacht: “Dat kan niet, Hans. Je bént al te lief. ” “Dat kan ook niet. ” pareerde hij meteen, “Voor echte vrienden kun je nooit lief genoeg zijn. ” tZe smeerden beiden een toostje en Monica antwoordde: “Je zei gisteravond dat je van je vrienden houdt. ” “Inderdaad. ” knikte hij, “En daar neem ik geen woord van terug, want daarvoor zijn ze me te kostaar, Monica. ” “Dat zou ik ook niet graag willen. Maar ik begrijp wat je daarmee bedoelt. Ik heb er vannacht veel aan liggen denken, waardoor ik niet al te best heb geslapen. ” “Dat kan knap vervelend zijn. ” “Inderdaad. Ik ben het met je eens dat echte vrienden kostbaar genoeg zijn om van ze te houden. Toen ik een keer tot die conclusie was gekomen, wilde ik je dat vertellen. Bovendien vond ik het zielig, dat jij op de bank moest zien te slapen. Dus wilde ik je om die redenen bij mij in bed hebben. Maar toen ik in de kamer kwam, was jij volgens mij heel ver weg, want je snurkte nogal. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om je wakker te maken, want je lag z?? lief te slapen! Toen ben ik maar weer naar bed gegaan en als een blok in slaap gevallen, voor het eerst die nacht. ” “Dan kon je wel eens een moeilijke dag te wachten staan, als je zo slecht geslapen hebt. ” concludeerde Hans, die direct probeerde te bedenken hoe hij haar kon helpen. “Ik vrees het ook, maar ik sla me er wel doorheen. Wat ik wilde zeggen, Hans, is dit: ik wilde je bij mij in bed hebben, de armen om elkaar heen en van elkaar genieten. Maar toen ik je zo lief zag slapen, dacht ik even: misschien is dat maar goed ook. Want ik wilde je wel graag, Hans, maar ik was en ben bang. Bang voor een nieuwe relatie. Begrijp je wat ik bedoel? ” tHij keek haar even aan en zag haar mooie ogen vol warmte en sympathie, maar ook angst. “Kom eens even naast me zitten. ” zei hij eenvoudig, op de plaats naast hem kloppend. tZe deed wat hij zei, hij sloeg een arm om haar heen en trok haar licht tegen zich aan. “Monica, weet je ook nog wat ik gisteren zei over vertrouwen verdienen? ” tZe knikte zonder hem aan te kijken, maar leunde tegen hem aan. “Maak je geen zorgen om mij, meisje. ” probeerde hij haar gerust te stellen. “Als jij klaar bent voor een relatie, dan zal ik er voor zorgen dat je daar nooit spijt van krijgt. Al zal ik daarvoor hier in Italië moeten komen wonen. En nu ga je maar weer daar zitten. ” “Nee, ik blijf hier. ” Ze verzette zich lachend toen hij haar weg wilde duwen. ze keken elkaar aan en toen kusten ze elkaar even. “Waarom ben jij zo lief, Hans? Waarom word ik verliefd op jou, terwijl ik dat niet wil? ” “Ik denk, ” begon hij voorzichtig, “dat dat in jouw geval een beetje een conflict is tussen je verstand en je hart. Je hart zegt je misschien, dat je iemand gevonden hebt, die helemaal of grotendeels voldoet aan het beeld, dat je van je ideale man hebt. Je verstand zegt je dat dat niet kan, en daar heb je je conflict. Je wilt je hart volgen, maar je verstand raadt je dringend aan om dat niet te doen. ” “Volgens mij ben jij een glanzende carriere als psycholoog misgelopen. ” glimlachte ze, terwijl ze even zijn wang streelde. tHij grinnikte en besloot toen, omdat het voor haar tijd werd om naar de Albergo te gaan: “Dan zal ik je nog een ding meegeven: je verstand zegt je ook niets te overhaasten en vooral niets te forceren. En nu ga jij je aankleden, want je moet zo naar het werk. “”