tNiet dat ze op hem neerkeek, verre van dat, want een jonge knul had voor een rijpe vrouw het voordeel dat ze hem nog wat kon “opvoeden “. Maar daar had Vera geen behoefte aan, want ze had voor de opvoeding meer dan genoeg aan haar kinderen, en voor de sex gaf ze toch de voorkeur aan een man met een beetje ervaring. tDaarom verzette ze zich tegen zichzelf en deed wat hij graag wilde. Ze liet hem haar borsten zien en ze trok hem af, zonder enig gevoel. Maar dat merkte Paul niet, onervaren als hij was, want hij kreunde van genot en kneep stevig in haar borsten. Doordat hij zo opgewonden was zag hij geen kans zijn orgasme ook maar even tegen te houden, en even later spoot hij zijn zaad tegen en langs Vera’s benen. Hij moest zich beheersen om het niet uit te schreeuwen van genot, en daarom sloot hij zijn kaken stijf op elkaar.t tTevreden dat ze er zo gauw van af was, liet Vera zijn lul los en haalde zijn handen van haar borsten. “Zo jongen, je hebt je pleziertje gehad. Trek nu je broekje maar weer aan en geef me het geld. ” tPaul gaf haar het geld en voordat ze de deur voor hem open deed, zei ze zacht: “Ga nu naar buiten en kijk recht voor je uit. Als iemand je vraagt wat je in een vrouwendouche deed, dan zeg je maar dat de mannendouches allemaal bezet waren. Oké? ” “Oké. ” knikte hij, “Enne, bedankt. ” “Is goed, jongen. ” glimlachte ze, en duwde hem met zachte hand de douche uit. tZe bleef nog even onder de douche staan, maar draaide toen de kraan dicht, want ze wilde weer terug naar haar kinderen. Door de gedachte aan haar kinderen, voor wie ze alles zou doen, schaamde ze zcih ineens voor wat ze daarnet had gedaan. Wat moesten Pim en Sandra wel niet denken als ze wisten en begrepen wat hun moeder had gedaan? Gelukkig waren ze daar nog te klein voor, maar Vera’s schaamtegevoel werd er nauwelijks minder door. tOm haar ietwat verwarde gedachten te verdrijven draaide ze de kraan dicht, wachtte nog een ogenblik en verliet toen de douche om naar Ellen en de kinderen te gaan; omdat ze niets bij zich had om het geld in te doen, stopte ze dat in het topje van haar bikini. Met een onbehaaglijk gevoel ging ze weer terug naar de speelweide, waar Ellen haar kinderen en Pim en Sandra net een snoepje gaf. “G??h, ben je nu al terug? ” vroeg Ellen verrast. “O, zal ik maar weer gaan dan? ” kaatste Vera lachend terug. “Nee echt, ik meen het. Ik had je nog niet terugverwacht. Ik had gedacht dat je nog wel even in het water zou blijven. ” “Dat heb ik ook een tijd gedaan, maar daarna ben ik even wezen douchen. ” “Gelijk heb je, meid. Ze proberen het water hier wel schoon te houden, maar met dat publiek soms weet je het maar nooit. ” “Inderdaad. ” knikte Vera, terwijl ze opstond. “Maar ik zal je niet langer lastig vallen, meid. Bedankt voor het oppassen, he. ” “Zeg, doe jij even normaal? ” tToen Vera weer op haar eigen plekje zat, haalde ze het geld van Paul uit haar topje en deed dat in haar beurs. Ze keek er nog even naar, en baalde van zichzelf. Waarom had ze zich weer laten verleiden door een knaap, die haar zoon had kunnen zijn? Was het de behoefte aan sex? Beslist niet. Ze had het puur voor het geld gedaan, want ze had geen enkele bevrediging gevonden in wat ze bij hem had gedaan. Dus had ze het enkel en alleen voor het geld gedaan, en daardoor voelde ze zich een beetje een hoer, en schaamde ze zich voor haar kinderen. Het was op dat moment maar goed dat die kinderen zich kostelijk in het kinderbad vermaakten, zodat ze even zichzelf kon zijn en niet vrolijk hoefde te doen terwijl ze daar helemaal niet voor in de stemming was. tMaar lang werd haar niet rust gegund. Na een kwartiertje kwamen Pim en Sandra vragen of ze een snoepje mochten. Vera keek haar kinderen even aan, denkend aan het geld dat ze van Paul had gekregen, en zei lachend: “Wat zouden jullie ervan zeggen als we een patatje gingen halen? ” tDe glunderende koppies van die twee waren onbetaalbaar, zo blij keken ze haar aan, en dat gaf hun moeder een warm gevoel. Ze stond op en de kinderen renden al voor haar uit naar de cafetaria. Na een tijdje wachten zaten ze gedrieën aan een tafeltje van een patatje mét te genieten. Vera had niet zo veel trek, maar Pim en Sandra genoten zo van deze traktatie, dat alleen hun blije gezichten voor haar het geld meer dan waard waren. Er was haar alles aan gelegen om haar kinderen gelukkig en vooral zorgeloos van het leven te laten genieten, want ze zouden nog genoeg met problemen te maken krijgen. tDe rest van de middag zaten de kinderen heel veel in het water, terwijl hun moeder een boek zat te lezen. Zo nu en dan kwamen ze langs om een snoepje te halen en dan gingen ze weer, druk als ze het hadden met hun spel. Maar helaas voor hen kwam er toch een einde aan, want de klok tikte genadeloos door. Nadat ze zich hadden aangekleed gingen ze op hun gemak naar buiten en naar de fietsen. Pim kon al goed genoeg fietsen om zelfstandig naar huis te rijden, en Sandra zat bij haar moeder achterop. Ze hadden een half uurtje nodig om weer thuis te komen en onderweg probeerde Vera van het mooie weer te genieten. tToen ze thuis waren zetten de kinderen hun spel van het zwembad voort alsof het fietstochtje naar huis alleen maar een korte onderbreking was geweest. Vera zag ze glimlachend gaan en deed hun badspullen in de wasmand. Ze verwachtte niet dat Pim en Sandra veel zouden eten, dus maakte ze een eenvoudige maaltijd klaar. tHaar bezigheden hielpen haar om haar gedachten te verzetten, want op de fiets had ze aan bijna niets anders gedacht dan aan wat ze voor een beetje geld bereid was geweest te doen. Ze had gewalgd, van Paul, van Charles die haar in financiële problemen had gebracht, en nog het meest van zichzelf omdat ze haar trots kwijt was. tOnder het eten kwebbelden de kinderen honderd uit, terwijl hun moeder glimlachend luisterde en haar zorgen even vergat. En ze kreeg een brok in de keel, toen Pim en Sandra het plotseling met elkaar eens waren, dat zij de liefste mama van de hele wereld hadden. tDe volgende dag deed Vera wat zij elke morgen deed: haar bankrekening controleren. Er was geen alimentatie en, wat ze vreemd vond, ook geen huursubsidie. Die had ze vier maanden geleden al aangevraagd en hoewel ze heel goed wist dat ambtelijke molens heel langzaam draaien, was het wel raar dat er nog steeds niets was bijgeschreven. Geërgerd pakte ze de telefoon en belde naar het gemeentehuis, waar ze na drie keer doorverbinden de juiste ambtenaar aan de lijn kreeg. En ze trof het ook nog, dat deze man welwillend was.
tZe vroeg hem hoe het kon dat ze nog steeds geen huursubsidie had ontvangen en hijb eloofde het te zullen nakijken. Na een paar minuten stilte kwam hij weer aan de lijn en zei aarzelend: “Mevrouw, we hebben uw aanvraagformulier weer van het ministerie teruggekregen. ” tAl voordat hij verder ging, begreep Vera meteen wat dat betekende: voorlopig nog geen huursubsidie. “Teruggekregen? ” herhaalde ze verbaasd, “Hoe kan dat? ” “Mevrouw, ik zie uw aanvraagformulier nu voor het eerst, dus heb ik het even voor u gecontroleerd. Alles is correct ingevuld, er ontbreekt alleen een handtekening. ” tVera geloofde haar eigen oren niet. “Mijn handtekening staat er niet op? ” herhaalde ze ongelovig, “Worden dergelijke formulieren dan niet gecontroleerd voordat ze naar het ministerie gaan? ” “Dat had wel moeten gebeuren, mevrouw, maar het is in dit geval helaas achterwege gebleven. ” “Dus ik moet nu naar het gemeentehuis komen, een handtekening zetten en dan maar weer een paa maanden wachten? Wat ik zo langzamerhand niet meer kan? ” “Het spijt me erg voor u, mevrouw, maar dat zal helaas noodzakelijk zijn. ” “Oké, ik kom er aan. Met wie heb ik gesporoken? ” t De man noemde zijn naam, Vera bedankte hem netjes en hing op. Vervolgens belde ze haar vriendin Ellen. “Ellen, zijn Pim en Sandra toevallig bij jou in de buurt? ” “Ja, Sandra zit bij mij in de tuin met Jeanet moedertje te spelen, en Pim is voor met Kees als opperhoofd van de indianen aktief. Ze zijn koibois aan het doodschieten. ” tVera schoot even in de lach, werd toen weer ernstig en zei dat ze hoognodig even naar het gemeentehuis moest, waarop Ellen beloofde dat zij wel op de kinderen zou passen. Gerustgesteld hing Vera op, stapte op de fiets en ging onder een dreigende wolkenlucht naar de stad. Het was twintig minuten fietsen, een half uur wachten voordat ze geholpen werd ÔÇô de man, die ze aan de lijn had gehad, was werkelijk heel hulpvaardig geweest ÔÇô en twintig minuten weer terug fietsen. Maar ze was nog in de stad, toen de eerste regendruppels al naar beneden kwamen en toen ze op de kale vlakte buiten de stad was, kwam het water met bakken naar beneden. Toen ze van huis ging was het een heerlijk temperatuurtje geweest en daarom had ze geen jas aangetrokken. tHet was een kort, maar hevig buitje geweest, want toen ze het dorp inreed droogde het weer op en de zon scheen weer toen ze thuis kwam, als een verzopen kat. Achter haar huis kwam ze Kees tegen, die haar eerst verbaasd, en toen meelijdend aankeek. “Volgens mij heb jij pech gehad. ” stelde hij nuchter vast. “Dat mag je wel zeggen, Kees. ” glimlachte ze, legde hem uit waar ze heen geweest was en hoe de regenbui haar op de terugweg had overvallen. “Nou, kom maar even binnen en neem een douche. ” besloot hij. tVera lachte liefjes, terwiujl ze even een hand op zijn arm legde, en zei: “Lieve schat, ik heb zelf ook een douche, hoor. ” “Ach ja, natuurlijk, dat is ook zo. ” grinnikte hij schaapachtig. “Maar weet je wat je wel even voor me mag doen? ” “Zeg het, en ik doe het. ” verklaarde hij met een plechtig gezicht. “Koffie zetten. Als ik gedoucht heb, dan heb ik altijd zin in een mok koffie. ” “En dat is alles? ” wilde hij weten, terwijl hij met haar naar binnen ging. “Ja, ik zou zo gauw niet weten wat je nog meer kunt doen. ” “Nou, je rug even boenen misschien? ” probeerde hij met een effen gezicht te zeggen, maar ze zag de pretlichtjes in zijn ogen en lachte. Ze kuste hem op zijn wang en zei liefjes: “Ander keertje, Kees. Ja? ” tHij grinnikte en zei: “Ga jij maar lekker douchen, meid. Dan zal ik wel even koffie voor je zetten. ” “Zet je ook even voor jezelf? Want ik hou er niet van om alleen te drinken. ” “Uw wens is mij een bevel, mevrouw. ” tVera ging lachend naar boven en kleedde zich op haar slaapkamer uit. Ze liep naakt naar de douche, draaide de kraan open en genoot van het hete water, dat op haar neer kletterde. Ze dacht even aan Kees. Aan de ene kant wilde ze maar wat graag dat hij haar rug even deed, maar ze wist ook dat het dan niet bij wassen alleen zou blijven. En ze wilde hem niet misbruiken, want daarvoor was hij een te goede vriend. Daarom waste ze zich snel, draaide de kraan weer dicht en ging naar haar slaapkamer om zich aan te kleden. tBeneden had Kees de koffie al klaar en ze gingen er mee naar het terras. Vera belde Ellen om te zeggen dat ze er weer was en bedankte haar voor het oppassen. “Bedankt voor de koffie, Kees. ” zei ze vriendelijk, “Dat mag je nog eens weer doen, jongen. ” “Met genoegen. Kom de volgende keer maar eens bij mij, dan zal ik weer voor je zetten. ” grinnikte hij. “Dat zou ik graag doen, maar jij kunt gemakkelijker bij mij komen dan ik bij jou, Kees. Als ik een avondje bij jou een biertje wil drinken, dan moet ik eerst een oppas regelen. ” “Heb je wel eens van een babyfoon gehoord? ” vroeg hij minzaam. tVera lachte, en de manier waarop kwam op hem een beetje gemaakt over, maar hij liet het erbij. Ze zaten nog een tijdje te kletsen en toen ging hij weer naar huis, want hij moest haar grasmaaier nog repareren. tTegen etenstijd kwamen de kinderen kort na elkaar thuis, en Vera zag meteen dat Pims kleren gescheurd waren, en dat die niet meer te repareren waren. “Hoe komt dat, Pim? ” wilde ze weten, terwijl ze besefte dat het geen zin had om kwaad te worden. “Nou mam, ” begon het jongetje omstandig uit te leggen, “we waren indiaantje aan het spelen, en toen kwamen er koibois, en toen moesten we die doodschieten. En toen moesten we eerst vechten, en toen scheurde mijn bloesje. Maar dat is niet erg, hoor mam. ” tVera glimlachte inwendig om de onbeholpen manier waarop hij haar gerust probeerde te stellen, maar ze bleef streng kijken, want het kind moest wel leren zuinig op zijn kleren te zijn. “Denk je er volgende keer om, jongen? Kleren kosten veel geld, hoor. ” “Dan moet je papa zeggen dat hij jou geld geeft. ” vond Sandra, waarop Linda een beetje triest glimlachte. “Dat zal ik doen, schat. Maar daarom moeten jullie nog wel een beetje voorzichtig met je kleren zijn, oké? ” “Ja, mam. ” tToen de kinderen in bed lagen, haalde Vera de folders uit de oudpapierdoos, die ze daar al in gegooid had, en zocht naar de folder van De Bruin Kleding en Textiel, de winkel van Pauls ouders. Omdat die winkel op een vrij ongunstige lokatie stond, stuntten ze nog wel eens met de prijzen en Vera wilde zien of ze daar nu gebruik van kon maken.
tZe had de folder al gauw gevonden en begon er in te bladeren. Eigenlijk had ze voor zichzelf ook nog een paar dingen nodig, zoals een zomerrokje en een paar beha’s. Ze glimlachte toen ze bedacht, dat Kees zou zeggen dat ze die laatste helemaal niet nodig had, maar ze wilde ze in elk geval in huis hebben. Tot haar blijdschap stonden de folder inderdaad een paar aanbiedingen, die ze goed kon gebruiken, maar die blijdschap kreeg al meteen een domper: de aanbiedingen waren alleen geldig op koopavond. “K??t! ” mopperde ze zachtjes, “En dan is alles natuurlijk al lang weg. ” Maar toen realiseerde ze zich dat het die dag koopavond was, dus ?íls ze er gebruik van wilde maken, dan moest ze dat meteen doen. tZe stopte de folder in haar handtas en liep gauw even achterom naar haar buurman. “Kees, Pim is met gescheurde kleren thuis gekomen en hij moet dus nieuwe hebben. En ik heb ook een paar dingen nodig. Nu heeft De Bruin een paa aanbiedingen, die ik niet kan laten liggen, maar die zijn alleen op koopavond geldig. Dus m??et ik nu even de stad in. Zou jij alsjeblieft even een oogje in het zeil willen houden? ” “Heb je daar wel geld voor, meisje? ” vroeg hij, wetend dat zijn buurvrouw krap bij kas zat. “Nee, maar ik moet wel, Kees. Ik zie wel hoe ik dat oplost. ” “Oké. ” knikte hij, gaf haar zijn autosleutels en voegde eraan toe: “Pak mijn auto maar even, dan heb je wat meer tijd. Parkeerbonnen zijn voor jou. ” tZe keek hem even dankbaar aan, kuste hem toen vriendschappelijk op zijn wang en vroeg zacht: “Waarom ben jij altijd zo lief voor mij, Kees? ” “Misschien wel omdat jij altijd zo lief bent. ” grinnikte hij, “En, geloof het of niet, Vera, maar ik vind het gewoon leuk om te helpen. Ga jij nou maar boodschappen doen, dan ga ik bij jou wel even naar het nieuws kijken. ” “Fijn, Kees. Hartstikke bedankt. ” tEen kwartiertje later parkeerde ze de auto bij De Bruin, waar net een vak vrij kwam. Ze gooide een euro in de betaalautomaat en ging naar binnen; het was een half uur v????r sluitingstijd, dus veel tijd had ze niet meer. tIn de winkel zag ze in eerste instantie niemand, dus begon ze naar de aanbiedingen te zoeken, die ze wilde hebben. Ze kende de maten van haar kinderen uit het hoofd en daar was ze maar wat blij om, want het was geen pretje om met kinderen boodschappen te doen. Ze zocht de kledingstukken bij elkaar, voor Sandra deed ze er ook een bloesje bij, en liep toen naar de hoek, waar de beha’s uitgestald waren. “Hoi Vera, kan ik je ergens mee helpen? ” hoorde ze ineens een bekende stem zeggen. tZe draaide zich om en zag Paul staan. “Hoi Paul. ” zei ze vriendelijk, “Ben je hier alleen, jongen? ” “Ja. Mijn vader verwachtte geen klanten meer en is naar de bank om de dagopbrengst weg te brengen. En mijn moeder zit thuis, omdat ze zich niet goed genoeg voelt om de hele dag in de winkel te staan. ” “Wens haar vast beterschap van mij, wil je? ” “Dat zal ik doen. Maar waar kan ik je mee helpen? ” Paul kon zijn ogen maar moeilijk van de opening in haar bloesje afhouden, waar hij de aanzet van haar borsten kon zien. “In elk geval hiermee. ” antwoordde Vera, terwijl ze de kleren voor de kinderen op de toonbank legde. “En ik wil nog een paar beha’s hebben, die van de aanbieding graag. ” “Oké, kom maar even mee. ” zei hij en ging haar voor. tErgens vond ze het wel een beetje raar dat een jonge knul haar hielp bij het uitzoeken van een beha, maar ze moest het er maar mee doen. Hij wees haar de aanbiedingen en ze haalde er twee van het haakje. “Wil je ze niet even passen? ” vroeg hij, en de ondertoon in zijn stem deed bij haar zacht een belletje rinkelen. “Graag. ” zei ze, en liep naar de pashokjes. “Mag ik even kijken als je ze past? ” vroeg hij. tVera vond dat een nogal ongepaste vraag, maar omdat hij haar borsten toch al gezien had, én omdat ze alleen in de zaak waren, knikte ze. “Jij mag wel even kijken, Paul. ” rn”