Vera vroeg zich, niet helemaal onbezorgd, af of ze zich in haar impulsiviteit niet wat te veel had laten gaan. Ze zat achter haar computer en keek naar haar bankrekening. Er stond niet zo veel meer op, en als ze zag wat er allemaal af was gegaan: het leek wel of de hele pagina bij- en afschrijvingen gevuld was met Af, Af, Af, Af, Af. Er stond maar één keer Bij, en die was ze al lang weer vergeten. tTwee maanden geleden had ze twee flessen shampoo gekocht, waar een etiket omheen zat met de tekst: “Koop twee flessen en ontvang Ôé¼ 4,- retour op uw bankrekening “. Ze had het spul gekocht, omdat elke cent welkom was, en shampoo moest ze toch hebben. Thuis had ze het etiket van de flessen gehaald, de achterkant ingevuld en op de bus gedaan. tZe wist zelf niet wat ze met die armzalige Ôé¼ 4,- moest doen, maar dat zou geen probleem zijn. Waar ze zich veel meer zorgen over maakte, was het feit dat ze van haar ex nog steeds geen alimentatie had gekregen, ook al had de rechter hem veroordeeld tot maandelijks betalen van een bedrag, waarvan ze redelijk met haar twee kinderen zou kunnen leven. Vera begon zo langzamerhand een beetje radeloos te worden. tHet was allemaal pakweg een half jaar geleden begonnen. Ze was in de stad boodschappen aan het doen, toen haar man Henk haar op haar mobieltje belde om te zeggen dat hij die avond moest overwerken en pas laat thuis zou komen, misschien wel niet voor middernacht. Ze was teleurgesteld geweest, maar had het geaccepteerd, want hij werkte hard en ze konden er goed van leven. tToen ze alle boodschappen voor die dag bij elkaar had en op weg naar huis ging, bedacht ze ineens dat ze op weg naar huis langs Henks werk zou komen. Ze besloot hem te verrassen en hem iets lekkers te brengen. Het was een minuut of tien met de auto, niet omdat zijn kantoor zo ver weg was, maar omdat ze op weg er naar toe op een reeks verkeerslichten werd getrakteerd, die ze meestal tegen had. tNadat ze de auto had geparkeerd voor het kantoorgebouw, ging ze naar binnen en zag dat de receptie al gesloten was, waardoor ze wist dat vrijwel iedereen al naar huis was. Maar ze wist de weg en ging met de lift naar de vierde etage, waar Henk zijn kantoor had. Uit de lift kwam ze in een lange gang, waar een aantal deuren op uit kwam. Aan weerskanten van die deuren bevond zich van plafond tot vloer een raam van ongeveer een halve meter breed, waardoor je kon zien of er iemand binnen was zonder zelf naar binnen te gaan. Eén van die ramen zou haar leven compleet op zijn kop zetten. tHaar hand ging al naar de kruk van de voorlaatste deur in de gang, toen ze als aan de grond genageld bleef staan. In een flits zag ze een vrouw op een bureau liggen, die spiernaakt was en haar benen omhoog had. Tussen die benen stond een man te rammen, met zijn broek op zijn enkels. Geschokt zag ze dat die man haar man, Henk, was. tOngelovig keek ze een ogenblik toe. Ze had altijd haar best gedaan, en dat deed ze nog, om er perfect voor haar man uit te zien. Ze had lang, vrij donkerbruin kastanjekleurig haar, dat tot haar beha-bandje reikte en een knap, ietwat exotisch gezicht omlijstte. Ze had een slank figuur, dat bekrood werd met twee prachtige borsten, een flinke D-cup. Kortom, alleen met haar sexy verschijning was ze al in staat om zelf de pastoor op ondeugende gedachten te brengen. tZwaar hijgend van verontwaardiging deed ze een stap terug, keek om het hoekje en zag dat haar man zijn secretaresse, zoals hij haar noemde, stond te neuken. Nou ja, secretaresse? Veel meer dan een omhoog gevallen typejuffrouw was ze niet, en Vera vond haar nog niet eens mooi ook. Ze zag de kleine tietjes van het mens en het flitste door haar heen: “W?ít een kleine rotdingen. De mijne zijn veel groter. ” tHet neukende stel had niet in de gaten dat ze een toeschouwer hadden gekregen en deed ook bepaald niet zachtjes. Vera staarde een ogenblik in het niets en overlegde bij zichzelf wat haar nu te doen stond. Haar woede nam toe, maar ze hield het hoofd koel. Zelfs dagen later wist ze nog niet waarom ze het deed, maar ze pakte haar mobieltje en zegende het ding, zo lang ze die al had, dat er een camera in zat. tDie richtte ze door het raam op het neukende stel en drukte af. Op de display zag ze echter alleen maar een grote witte vlek, veroorzaakt door de weerspiegeling van de flitser in het raam. Opnieuw maakte ze een foto, en nog een paar, maar nu met haar vinger voor de flitser. Met het resultaat zou elke echtscheidingsadvocaat een gat in de lucht springen. Ze maakte nog één foto en beende toen woedend weer naar de lift. tHenk meende, al neukend in de meurende kut van de vrouw, vanuit zijn ooghoeken een lichtflits te zien, maar hij was zo geil en stond op het punt klaar te komen, dat hij er geen aandacht aan besteedde, en hij ging door met in haar soppende kut te rammen. tBeneden gekomen stapte Vera in de auto en bekeek, opnieuw met groeiende verontwaardiging, de foto’s. Ze wist nog niet precies wat ze ermee ging doen, maar wist wel zeker dat ze ze zou gebruiken. Ze moest nu eerst naar huis, want de oppas zou niet lang meer kunnen blijven, en er moest iemand bij haar kinderen zijn. Het zou in haar toestand waarin emoties als woede en verdriet om de voorrang streden niet eenvoudig zijn om tegenover haar kinderen normaal te doen, alsof er niets aan de hand was, want er was ineens van alles aan de hand. “Mama, wanneer komt papa thuis? ” was het eerste, dat de achtjarige Pim haar vroeg, toen de oppas net naar huis was. “Dat wordt laat, schat. ” antwoordde Vera, die zichzelf moest dwingen om zo normaal mogelijk te praten. “Papa moet werken, en hij heeft het heel druk. ” “Ja, druk met het neuken van die lelijke sloerie van de typekamer. ” schreeuwde een inwendige stem in haar. “Mama, wat is werken? ” wilde de zesjarige Sandra meteen weten. tVera dacht een ogenblik glimlachend na, voor het eerst sinds haar vreselijke ontdekking, en antwoordde toen: “Dat is dat papa een heleboel dingen moet doen. Daar krijgt hij centjes voor, en van die centjes kunnen we allerlei dingen kopen: eten, kleren, speelgoed, een auto. Begrijp je dat, schat? ” “Ik vind papa lief! ” verklaarde het meisje plechtig. tDit alles speelde zich een half jaar geleden af. Toen Vera die avond ging slapen, had ze een briefje op haar slaapkamerdeur geplakt met een tekst voor Henk erop, dat hij in de logeerkamer kon gaan slapen. Ze had één meer dan duidelijke foto uitgeprint, die op het logeerbed gelegd, met een briefje ernaast. Daar stond maar heel weinig op: “Je slaapt vanaf nu maar ergens anders. Je krijgt een week de tijd om je eigendommen uit dit huis te verwijderen. Wat er daarna nog is, staat buiten in de tuin. ” tDe volgende morgen had ze met de kinderen ontbeten en had ze hen naar school gebracht. Weer thuis had ze alle foto’s in haar telefoon uitgeprint en in een envelop gedaan. Een uur later zat ze bij een echtscheidingsadvocaat, mr. Van Santen, en had hem de envelop gegeven. Toen die de foto’s had bekeken, was hij te beleefd om een gat in de lucht te springen, maar dat was wel zijn instinctieve reactie geweest. “Mevrouw, ” had hij gezegd, “begrijpt u me niet verkeerd, maar dit lijkt mij een zacht gekookt eitje. Ik zal uw man een brief sturen, waarin ik hem uw wensen voorleg. Dan wachten we zijn reactie, of die van zijn advocaat, af. ” tZe waren een half uurtje bezig geweest haar wensen te bespreken en op papier te zetten. Toen Vera daarna weer naar huis ging, bracht haar advocaat de molen aan het draaien. tDe scheiding werd relatief soepel geregeld. Henk wist dat hij juridisch fout zat en gaf dat ook toe. Mr. Van Santen eiste namens zijn cliënte de volledige voogdij over de twee kinderen, en behoud van het huis, waarin ze woonde en dat ook op haar naam stond. Verder eiste hij volledige alimentatie voor de kinderen tot tenminste hun achttiende levensjaar, en deelde hij mee, dat zijn cliënte geen prijs stelde op schadevergoeding voor haar zelf. Ze had haar trots, en wilde geen cent van haar overspelige echtgenoot voor zichzelf. tDe advocaat, die Henk in de arm had moeten nemen, stelde hier slechts tegenover dat zijn cliënt de auto, die nauwkeurig werd omschreven, wilde behouden. Voor de kantonrechter was dit wat men noemt “een hamerstuk “. Geen van beide partijen betwistte de eisen van de ander, dus kon hij eenvoudig conform vonnissen en een bezoekregeling voor de kinderen vaststellen. tDaarmee was Vera officieel van Henk gescheiden. Ze kon in het huis blijven wonen, en dat was beter voor de kinderen, hoewel die er niets van begrepen dat de liefste papa en de liefste mama van de hele wereld elkaar niet meer lief konden vinden. En toen begonnen voor Vera al vrij gauw de problemen. tTwee maanden na de uitspraak had Vera nog geen cent van Henk op haar rekening gezien. Ze was te trots en te koppig om hem daarover te bellen, en bij haar ouders wilde ze ook niet aankloppen. Ze zou wel een manier verzinnen om aan geld te komen, maar haar spaarpot begon wel te slinken. Met een zucht sloot ze de computer af en ging de stad in om boodschappen te doen. In de dorpssuper had ze zich al van het nodige voorzien, maar ze moest nodig een paar kleren voor de kinderen en een paar kleine dingetjes voor zichzelf uit de stad hebben. tDe rest van de dag besteedde ze aan huishoudelijke klusjes. Toen ze ’s middags om half vier bij het schoolplein op haar kinderen stond te wachten, hoorde ze een van de moeders daar iets zeggen over het dorpsfeest van die avond. Met een schok realiseerde ze zich dat ze daar nooit meer aan had gedacht, terwijl het toch al lang bekend was wanneer het gevierd zou worden. Op dat moment zag ze haar kinderen, Pim van acht en Sandra van zes, uit de school komen en het plein over rennen. tVera besloot ter plekke vanavond koste wat kost naar het dorpsfeest te gaan, al was het alleen maar voor de afleiding, zodat ze haar zorgen éventjes kon vergeten. Ze toverde een blije lach op haar knappe gezicht en sloeg haar armen om beide kinderen heen, waarna ze met hun drieën naar huis liepen. Thuis kregen ze drinken en hun favoriete koekje. Daarna ging Pim naar buiten om met zijn vriendjes indiaantje te spelen en Sandra kreeg een vriendinnetje op bezoek, met wie ze mama ging spelen. tToen de moedertjes-in-spé helemaal in hun spel waren opgegaan, ging Vera naar boven om de kleren bij elkaar te zoeken, die ze die avond aan wilde hebben. Daar was ze vrij gauw mee klaar, want het zou een tamelijk warme avond worden en ze wilde niet te veel aan hebben. Een dun bloesje, geen beha, en een minuscuul slipje. Daarover heen een kort, mosterdkleurig rokje en een paar open schoenen. Vera had de pest aan naaldhakken; ze hoefde niet groter te lijken dan ze was, want ze was groot genoeg. Bovendien vond ze het ondingen om op te lopen. tZe legde de kleren klaar en ging naar beneden om vast aan het eten te beginnen. Haar vaste oppas zou om zeven uur komen, wat voor haar het moment was om zich te gaan verkleden om daarna het dorp in te gaan. tHet was half acht toen ze het dorp in ging, op weg naar het dorpshuis, en ze was niet de enige, die die kant op ging. Onder het lopen schommelden haar borsten nogal, waardoor de stof van het bloesje lekker over haar tepels schuurde. Die reageerden natuurlijk prompt en leken wel door de stof heen te willen prikken.rn Voor het eerst sinds haar scheiding had ze weer ergens zin in, en dat was heel bevorderlijk voor haar humeur. Ze was zich bewust van haar sexy verschijning, en de indruk die ze daarmee op de mannen in het dorp maakte. Ze was zich ook bewust van het feit, dat niet alle vrouwen daar blij mee waren. Vera wist het niet, maar ze stond bij de meeste mannen met stip op 1. Eén van die mannen, een vrijgezel, had zelfs gezegd: “Daarna komt een hele tijd niks, en dan komt de rest pas. ” tToen ze het dorpshuis in ging, nam ze zich voor om plezierig dronken te worden. In de grote zaal was het al redelijk druk en terwijl ze naar de bar ging, bewonderend nagestaard door een paar mannen, groette ze hier en daar een paar mensen. Aan de bar bestelde ze een biertje en liep ermee de zaal weer in, waar ze Paul tegen het lijf liep. Ze kende hem min of meer doordat ze wist dat zijn ouders een kledingzaak in de stad hadden. tPaul was zeventien jaar, werkte in de zaak van zijn ouders en had hem al aardig om. Ze groette hem vriendelijk, waarbij hij haar ongegeneerd bekeek. “Je ziet er goed uit, Vera. ” zei hij lachend, terwijl hij zijn ogen maar moeilijk van haar borsten kon afhouden. “Dank je, Paul. ” glimlachte Vera vriendelijk. Ze mocht de jongen wel, en het viel haar natuurlijk wel op dat zijn ogen voortdurend naar haar borsten werden getrokken. Vanuit haar ooghoeken zag ze iets in zijn kruis en glimlachte nogmaals. Om hem nog wat meer te prikkelen, ging ze rechtop staan, met haar schouders naar achteren, waardoor haar tepels nog meer tegen haar bloesje aan drukten. “Bevalt het werk je een beetje? ” vroeg ze toen. “Ja, hoor, prima. ” antwoordde hij, en flapte er toen plompverloren uit: “We verkopen ook beha’s, in alle maten. ” tVera lachte, tikte hem even tegen zijn schouder en zei liefjes: “Dat weet ik, Paul. Ik heb er ook een paar bij jullie gekocht, maar nodig heb ik ze niet. En ik doe het liever zonder. ” “Kan ik nog een biertje voor je halen? ” bood hij aan. “Ja, doe maar. ” nam ze zijn aanbod aan, “Tegen de tijd dat je ermee terug bent, heb ik dit glas wel leeg. “rn
tTerwijl Paul naar de bar ging om twee biertjes te halen, keek Vera eens om zich heen, maar zag zo gauw niemand, met wie ze graag een praatje zou maken. Ze ging bij het raam staan, keek even naar buiten en wachtte intussen op Paul, die ze even later al weer terug zag komen. Hij gaf haar haar glas en nam zelf een flinke slok uit het zijne. “Zullen we even dansen? ” stelde hij voor. “O, dat is goed. Als ik m’n biertje op heb, ja? ” tHij knikte, dronk zijn glas in één teug leeg en zette het in de vensterbank. “Dat had je beter niet kunnen doen, Paul. ” glimlachte ze. “Ik heb mijn glas nog niet leeg, en nu moet je wachten. ” “Geeft niet. Al moet ik uren wachten. ” lachte hij. tVera betwijfelde dat laatste, maar zei er niets van. Ze glimlachte slechts vaag en vermoedde niet, dat ze hem daarmee aanmoedigde. Toen ze haar glas achterover gekiept had, zette ze het op de dichtstbij zijn de tafel, waarna hij haar voorging naar de dansvloer. Terwijl zij haar handen op zijn schouders legde, sloeg hij zijn armen om haar slanke middel en trok haar meteen tegen zich aan. Vera liet het toe, glimlachte in gedachten en was benieuwd hoe ver hij bereid was te gaan. Ze zou hem geen stap verder laten komen dan ze zelf wilde. tPaul trof het met de muziek, want die heel geschikt om close te dansen. Ze merkte wel dat hij voortdurende in haar bloesje keek, waar hij een deel van haar volle borsten kon zien. Zijn reactie voelde ze direct, toen hij zich nog meer tegen haar aan drukte. Ze vond het prima dat hij naar haar borsten gluurde, en vond het bovendien wel leuk om hem een beetje op te geilen. Het deed haar goed om weer eens te worden begeerd, al was het dan door een jongen, die bijna haar zoon had kunnen zijn. Het was al heel lang geleden dat iemand haar echt begeerde. tZe dansten nog een paar nummers, en toen ging Vera weer zitten. Paul kwam ongevraagd bij haar zitten met twee nieuwe biertjes en zei zacht met een beetje dubbele tong: “Ik wil je tieten zien. ” tVera lachte, toch een beetje verrast en keek hem kwasi-bestraffend aan. “Foei Paul, dat zeg je toch niet zo maar? Ik had bijna je moeder kunnen zijn, jongen. ” “Nou ?¿n? Daarom mag ik je tieten toch wel zien, ik zie er toch al een stuk van. ” “Daar zul je het dan voorlopig mee moeten doen, Paul. ” zei Vera glimlachend, hoewel ze zijn opdringerigheid nu niet echt meer leuk vond. tPaul realiseerde zich, ondanks dat hij al het nodige gedronken had, dat hij het niet alleen tegen een dotrpsgenote had, maar ook tegen een klant van zijn ouders, die bovendien altijd een goede klant was geweest. “Oké. ” knikte hij en ging weer achterover geleund zitten. “Ik zal je niet meer lastig vallen. Voorlopig. ” tTevreden dat het probleem fatsoenijk was opgelost, hief Vera het glas met hem en toostten ze op een gezellige avond. Ze dansten nog een paar keer, dronken weer een biertje en gingen toen huns weegs. tHet werd inderdaad een feest van jewelste, en naarmate er meer drank vloeide, werd het nog leuker. Er waren heel wat mannen, die met Vera wilden dansen, maar van de meesten was ook de vrouw aanwezig, dus hielden ze zich maar wat in, al waren ze het er allemaal over eens: Vera was met stip de mooiste vrouw van het dorp. Vera danste wel met een paar vrijgezellen, want ze wist precies hoe ver ze in het dorp kon gaan zonder moeilijkheden te riskeren. Daar had ze ook geen enkele behoefte aan, want die had ze zo al genoeg. tDe rest van de avond gedroeg ze zich “netjes “, zoals ze het zelf noemde. Ze praatte met iedereen, danste met verschillende mannen, en ook nog een paar keer met Paul, die toen nog meer op had dan aan het begin van de avond. De laatste dans van die avond deed ze met hem. Geen van beiden stond nog stevig op de voeten: Paul omdat hij wilde laten zien dat hij kon drinken, en Vera doordat ze de nodige biertjes aangeboden had gekregen, een beetje meer dan ze van plan was geweest. tMaar toen werd het voor haar tijd om naar huis te gaan, en bij de gedachte aan huis kwamen ook ineens haar financiële zorgen weer in volle hevigheid terug. Op hetzelfde moment liep ze weer te piekeren hoe ze die moest oplossen. Het viel zelfs Paul in zijn kennelijke staat op, dat ze ineens minder vrolijk was geworden. “Vera, is er iets? ” vroeg hij, terwijl hij met haar naar de uitgang liep. “Je bent ineens niet meer zo vrolijk als je daarnet nog was. ” “Ja Paui, er is iets. ” bekende Vera in een vlaag van openhartigheid. “Maar niets, waar jij me bij kunt helpen. ” “Ik breng je wel even thuis. ” besloot hij ter plekke. “Dat hoeft niet, jongen. ” glimlachte ze, “Het is maar hooguit een kilometer. ” “Maakt niet uit, ik wil niet dat je zo laat op de avond alleen over straat loopt. ” zei hij galant.”