Diagnose: Borstkanker, deel 3

“Hij heeft wel gezegd dat hij dat zou doen. ” “Dat is mooi, dat is heel mooi. ” merkte Hans tevreden op, waarop Michelle hem verwonderd aankeek. “Vind je? ” vroeg ze. “Ja, begrijp me niet verkeerd, Michelle, ik moedig vreemd gaan echt niet aan. Maar ?íls hij dat doet, en we kunnen het bewijzen, dan maakt dat jouw zaak alleen maar sterker. ” tZe gingen nog een kwartiertje door en toen meende Hans voorlopig genoeg informatie te hebben om een verzoek tot ontbinding van het huwelijk bij de kantonrechter in te dienen. Toen hij haar dat zei, voegde hij er aan toe: “Maar, als je het niet erg vindt, dan wil ik daar nog even mee wachten. Het is mogelijk, dat zijn advocaat met een voorstel komt misschien niet erg waarschijnlijk, maar toch waardoor een zitting niet eens nodig is. ” “Je bedoelt, dat we er met praten uit zien te komen? ” “Ja, zo ongeveer. Dat betekent niet automatisch, dat jij met Charles moet praten. Ik neem aan, dat je daar weinig of geen behoefte aan hebt. ” “Nee, Hans. Ik heb liever dat jij dat doet. Charles heeft mij zo diep gekwetst, dat ik niet voor mezelf kan instaan als ik oog in oog met hem kom te staan. ” “Dat zal ik je graag besparen, meid. ” stelde hij haar gerust. “Eventuele onderhandelingen zullen door mij en de advocaat van Charles worden gevoerd. ” “Oké. En hoe lang wil je wachten met het versturen van het verzoek? ” “Als je st?í?ít op een scheiding, zal ik vandaag nog een brief naar Charles sturen. Als hij verstandig is, dan gaat hij daarmee naar zijn advocaat, en die zal contact met mij opnemen. ” “Doe dat maar. ” Dit antwoord gaf haar het gevoel, dat haar huwelijk daarmee definitief ten einde was. “Oké. Ik zal hem een brief sturen. Heb je trouwens foto’s van hem? ” “Natuurlijk heb ik die. ” glimlachte Michelle, “Ik heb een paar in mijn portemonnee. ” “Mag ik die even zien? ” “Natuurlijk. ” zei ze verwonderd, “Maar mag ik vragen waar je die voor nodig hebt? ” “Michelle, Cor gaat proberen zo veel mogelijk over Charles te weten te komen, en daarom wil hij graag zo nauwkeurig mogelijk te weten komen hoe hij er uitziet. ” tHet gesprek duurde nog een minuut of vijf, en toen was Hans voorlopig klaar met deze zaak, beroepshalve dan. Hij begeleidde Michelle, voor wie hij veel sympathie had opgevat, en daarna uiteraard ook Ellis, naar de voordeur en nam hartelijk afscheid van de beide dames. Toen hij weer terugging naar zijn kantoor, keek Anna hem even aan en zei: “Wees voorzichtig met dat meisje, Hans. Ze is kwetsbaar, héél kwetsbaar. ” tLicht verwonderd ging hij even op de hoek van haar bureau zitten en vroeg: “Wat bedoel je daarmee, Anna? ” tZe keek hem aan en zei eenvoudig: “Ik ben een moeder, Hans. Ik kan heel vaak aan mijn kinderen zien wat er in hen omgaat. Jij bent weliswaar mijn zoon niet, maar ik kan wel aan je ogen zien dat je gevoelens een rol gaan spelen waar het haar betreft. En ik weet niet waarover zij je wilde spreken, maar aan haar kan ik zien dat ze kwetsbaar is, waarschijnlijk doordat ze een heel nare ervaring heeft gehad. ” tHans knikte en zei zacht: “Je hebt gelijk, Anna. Die heeft ze gehad. En ik moet je toegeven, dat ik al tegen één van mijn principes heb gezondigd: niet emotioneel bij je cliënten betrokken raken. ” “Ik vraag niet hoe dat gebeurd is, want dat gaat me niets aan. ” “In principe niet, nee. Maar je zult het toch moeten weten, want er moet vanmiddag nog een brief aan haar aanstaande ex uit. ” Hij legde haar in het kort uit wat hij met Michelle had besproken en zag dat haar emoties begonnen op te spelen. “Dat arme schaap. ” zei ze, met een brok in de keel. “Begrijp je nu dat ik er toch emotioneel bij betrokken ben? Ik mag het niet, maar ik ben het wel. Ik ben ook maar een mens, Anna. ” “Ja jongen, dat begrijp ik. ” Ze zweeg een ogenblik, en voegde er toen aan toe: “Nou, ga die brief maar gauw dicteren, dan kan ik hem op de post doen. ” tDe brief ging nog diezelfde middag de deur uit, en daarmee begon het einde van het huwelijk van Michelle. Twee dagen later kreeg Hans een schriftelijke reactie van de advocaat van Charles, die het uiteraard niet met hem eens was. Conclusie was, vrij vertaald: we zien elkaar in de rechtbank. Hans had niet anders verwacht, belde Cor om te horen wat die had bereikt, en die beloofde hem nog diezelfde avond vuurwerk. t’s Avonds laat kwam Cor, hij had nogal haast, hem een envelop brengen met een aantal foto’s. Toen Hans die bekeek, was hij enerzidjs geschokt, en anderzijds blij verrast. “Hoe kom je hieraan? ” wilde hij weten. “Dat is een onzedelijke vraag, Hans. ” grijnsde Cor, “Maar ik zal het je vertellen, anders denk je dat ze illegaal verkregen zijn, en doe je er ook nog niks mee. Je weet dat ik in de gevangenis de nodige contacten heb gelegd. Eén van hen is fotograaf, die compromitterende foto’s van een BN-er had gemaakt, en de rechter niet wilde vertellen wat hij ermee gedaan had. Ik heb hem een foto en het adres van Charles gegeven, en hij had het vrij zeldzame geluk dat die voor een gezellig samenzijn naar zijn liefje ging. Het stel had afgesproken in een hotel, waar ze een kamer op de begane grond hadden geboekt. En om mijn fotograaf zo goed mogelijk ter wille te zijn, waren ze zo vriendelijk het gordijn op een kier te laten, waar precies een lens doorheen past. De rest ging vanzelf. ” tHans was van plan om op de zitting geestelijke verwaarlozing aan te voeren als grond voor echtscheiding, maar nu had hij ook nog onaantastbare bewijzen voor overspel. Voor hem was de zaak al gewonnen nog voor die begonnen was. Hij was nu alleen nog benieuwd naar de rechter, die dit op de rol zou krijgen. Hij nodigde Michelle uit voor een etentje, vertelde haar over de laatste stand van zaken en intussen genoten ze zowel van het eten als van hun samenzijn. HOOFDSTUK 3 tDe advocaat van Charles had de pech dat de rechter een vrouw was. Dat mag geen verschil maken, maar ook een rechter is maar een mens. Wie bepaald had dat juist zij het verzoek tot echtscheiding van mevrouw Michelle van Swieten kreeg te behandelen, ontdekte Hans pas later, en toen was het al niet meer belangrijk. Na het pleidooi van Hans vond zij het verhaal van de advocaat van Charles nauwelijks nog interessant, al was ze wel nieuwsgierig naar de vraag hoe hij zou reageren. Dat was nogal magertjes, maar dat kwam ook door de foto’s, die Hans de rechter had voorgelegd. Hij kende het bestaan van de foto’s niet eens en was woedend op zijn cliënt, dat die hem niet alles had verteld. tVoor de rechter was het een uitgemaakte zaak. Ze had zelf borstkanker gehad, maar was daarvan gelukkig genezen, en bovendien was zij gezegend met een liefhebbende en zorgzame echtgenoot. Ze vonniste dan ook conform de eisen van de verdediging, wat betekende dat mevrouw Van Swieten nu officieel gescheiden was. De rechter kende haar een riante schadevergoeding toe in de vorm van een maandelijkse toelage. Met een klap van de rechterlijke hamer was een en ander een wettig feit geworden. tVoor Michelle brak nu een nieuwe fase in haar leven aan, wat er in feite op neerkwam dat ze de oude van voor haar huwelijk weer moest zien op te pakken. Daar had ze weinig moeite mee. De rechter had bepaald dat ze in haar huis mocht blijven wonen, dus begon ze met alle eigendommen van Charles in één kamer op te bergen, waar hij ze vandaan kon halen. Vaak was Hans daarbij aanwezig, want ze wilde niet meer met Charles alleen zijn, en een enkele keer was Cor “toevallig ” op bezoek. Na zijn vrijlating uit de gevangenis was deze een administratiekantoor begonnen, dat tot zijn eigen verrassing goed liep. Michelle was één van zijn klanten, want ze had van belastingzaken weinig kaas gegeten, en als iemand daar verstand van had, dan was het Cor wel. tMichelle was niet van plan de rest van haar leven single te blijven, maar om begrijpelijke redenen had ze even haar bekomst van mannen, althans om een relatie mee aan te gaan. Voor juridische en andere problemen had ze een hele steun aan Hans, hoewel die het haar door zijn inzet voor haar niet gemakkelijk maakte om een relatie met een man buiten de deur te houden. Daar kwam nog bij dat ze het moeilijk vond haar gevoelens onder contr??le te houden, hoewel ze wist dat hij dat principe al overboord had gegooid. tOver hem als advocaat was ze laaiend enthousiast, al had ze hem beroepshalve natuurlijk liever niet nodig gehad. In een onbewaakt ogenblik had ze zelfs gezegd, dat hij voor haar méér dan een advocaat was, maar jammer genoeg had ze niet in zijn ogen gelezen wat die woorden voor hem betekenden; ook hij worstelde namelijk met zijn gevoelens, en dat was iets, dat Anna heel goed had gezien. Het liefst was Michelle tegen hem aan gekropen, met zijn arm om haar heen, en voor de open haard van hun samenzijn genieten, om dan na een tijdje naar bed te gaan. tMaar dat laatste zou betekenen dat hij haar naakte, volgens haar mismaakte lichaam zou zien, en dat durfde ze gewoon nog niet aan. De enige, die haar naakt had gezien, was Ellis geweest, die haar lichaam met het oog van de professional had bekeken, en haar gesterkt had met de opmerking, dat haar chirurg een ware artiest was geweest, omdat het litteken nagenoeg geheel zou verdwijnen, en na de plaatsing van haar prothese niet meer zichtbaar zou zijn. tVoorlopig moest Michelle het echter nog met één borst doen, waardoor ze er behoorlijk tegen op zag om zich naakt te vertonen. Het was Hans echter, die onbedoeld haar de aanzet gaf om haar angst te overwinnen. Tijdens een etentje bij Anna thuis, waarbij ook Cor en Ellis aanwezig waren, werd natuurlijk nog even gesproken over Michelles mislukte huwelijk. De een was nog meer verontwaardigd dan de ander, dat dat huwelijk was misgelopen door omstandigheden, die volledig buiten haar wil lagen. “Als je een relatie met iemand aangaat, dan g?í je ervoor. ” vond Ellis. “Ongeacht wat de toekomst brengt. ” “Vind ik ook. ” zei Cor, “Geen zinnig mens vraagt om lichamelijke beperkingen; die worden je opgedrongen. En moet zo iemand dat dan worden aangerekend? ” “Dat zou ik misdadig vinden. ” was Anna van mening, waarop Hans antwoordde: “Als ik een partner heb en ik kijk naar haar, dan zie ik meer dan alleen maar een mooi lijf. Dan zie ik mijn praatpaal, mijn steun en toeverlaat, misschien ooit eens de moeder van mijn kinderen, en zo kan ik ngo wel even doorgaan. ” “Kortom, jij bent de perfecte schoonzoon. ” glimlachte Anna. “Daar mag mijn schoonmoeder over oordelen. ” grinnikte hij, “Maar wat ik maar bedoel te zeggen, is dit: als je partner wordt geconfronteerd met lichamelijke beperkingen, dan ga je er s?ímen tegenaan, dat laat je niet alleen door haar opknappen. Als ik bij voorbeeld hulpbehoevend zou worden, en dat kan van de ene dag op de andere, dan zou ik me verschrikkelijk alleen gelaten voelen, als mijn partner me die hulp niet wil of denkt te kunnen geven. Ik zou me, geloof ik, verraden voelen. ” “Je hebt gelijk. ” knikte Michelle, “Niemand zal van je verlangen, dat je de hulpbehoevendheid van je partner leuk vindt, want die is niet leuk. Maar je hebt voor elkaar gekozen, en als er dan gevochten moet worden, dan ga je de strijd s?ímen aan. ” “Lief en leed s?ímen delen. ” knikte Anna, “Het lief is o zo gemakkelijk, maar dat verdraaide leed . . . ” tZe maakte haar zin niet af, want allen wisten maar al te goed wat ze bedoelde. tAan het einde van de avond stuurde Anna iedereen naar huis omdat het de volgende dag weer vroeg dag was. Cor bracht, in opdracht van zijn moeder, Ellis naar huis en ze sommeerde Hans er voor te zorgen dat Michelle veilig thuis kwam. tToen deze voor haar deur stopte, keek ze hem aan en zei: “Kom je nog even binnen voor een afzakkertje? ” “Michelle, dat vraag je toch niet omdat je denkt dat het zo hoort, h?¿? ” was zijn wedervraag. “Ik ga net zo gemakkelijk naar huis, hoor. ” “Ik wil het graag, Hans. ” zei ze kalm. “Oké, als er maar geen alcohol in zit, want ik moet nog rijden. ” “Kom nou maar binnen, ja? ” glimlachte ze, terwijl ze uitstapten. tBinnen haalde ze voor zichzelf een biertje uit de koelkast en voor hem een glas fris. “Hans, mag ik jou iets vragen? ” vroeg ze, terwijl ze naast hem op de bank ging zitten. “Jij mag mij alles vragen, daarvoor ben ik je advocaat. ” glimlachte hij. “Mag een cliënte naast haar advocaat op de bank gaan zitten en lekker tegen hem aan kruipen, omdat ze daar bij voorbeeld behoefte aan heeft? ” tHans schoot in de lach, legde een arm om haar schouders en zei: “Daarin voorziet de wet niet. En zo lang iets niet expliciet verboden is, is het toegestaan. Zo zit de Nederlandse wet nu eenmaal in elkaar. ” “Oké, dat begrijp ik. Maar is het verstandig? ” “In dit geval adviseer ik mijn cliënte te doen wat haar hart haar ingeeft.` tMet een bijna gelukkige glimlach op haar knappe gezicht nestelde Michelle zich lekker tegen hem aan, nam zijn hand, die over haar schouder hing, in de hare en zei op bijna verontschuldigende toon: “Hier heb ik nu even behoefte aan, Hans. ” “Is goed, meid. Je bent hier in je eigen huis. ” “Ja, maar jij bent niet van mij. ” tMeende hij een ondertoon van spijt in haar stem te horen? Hans was er niet zeker van, maar besloot het erbij te laten om haar niet in verlegenheid te brengen. Hij drukte haar even licht tegen zich aan en zei kalm: “Een advocaat doet er goed aan om de relatie met zijn cliënten strikt zakelijk te houden, zeker zo lang ze aan een zaak bezig zijn. Maar jouw zaak is afgelopen, dus gaat dat niet meer op. ” “Dus is mijn advocaat mijn advocaat niet meer, en mag hij blijven slapen. Als we dat beiden willen. ” “Dat is in principe mogelijk, ja. Maar mijn cliënte moet wel weten wat ze doet. ” “Hans, als jij mijn advocaat niet meer bent, dan ben ik jouw cliënte niet meer. Of zie ik dat verkeerd? ” tHij voelde, meer dan hij het zag, dat ze lachte. Toen keek ze naar hem op. “Ik wil graag dat je blijft slapen, Hans, maar ik durf het niet. Nog niet. ” tHans kuste haar haar en zei zacht: “Michelle, dat hoeft ook helemaal niet. Ik verwacht niets van je, zeker geen dingen waar jij het niet aan toe hebt. ” “Waarom ben je zo lief, Hans? ” “Ik weet niet of ik lief ben. Ik denk alleen maar dat jij nog kwetsbaar bent Anna noemde jou gisteren nog een kwetsbaar vogeltje en daar wil ik geen misbruik van maken. ” tZe zaten zo, lekker tegen elkaar aan, wel een kwartier zonder iets te zeggen. Michelle worstelde met haar verlangens en haar vrees, en Hans deed geen poging daar gebruik van te maken omdat hij haar daarvoor te veel respecteerde. tHij zou zo nog wel een hele tijd kunnen blijven zitten, maar helaas tikte de klok door en het begon toch echt bedtijd te worden. “Lieve schat, ik vind het echt heel vervelend, maar het word tijd. Anna heeft gelijk, het wordt bedtijd. ” tZe ging met een ruk rechtop zitten, keek hem bijna hoopvol aan en zei: “Méén je dat, dat lieve schat? ” tHij dacht een ogenblik na en antwoordde toen: “Ja Michelle, dat meen ik. ” tIn haar gedachten vochten haar gevoelens om de voorrang, en bijna vertwijfeld riep ze uit: “O Hans, wat moet ik nu doen? ” “Jij moet naar bed gaan, morgen maar eens flink uitslapen en vooral niets forceren. ” tHij stond op en maakte aanstalten om weg te gaan. In de gang stond Michelle tegenover hem, zag hem recht in de ogen en zei: “Kus me, Hans. ” tHans zag het verlangen in haar mooie ogen, plaatste zijn lippen op de hare en kuste haar zoals hij dacht dat ze het wilde. “Slaap lekker, Michelle. ” zei hij, trok de voordeur open en ging naar zijn auto. tMichelle liet hem gaan, maar haar hart schreeuwde het uit: “Hou hem tegen, laat hem niet weg gaan! “, terwijl haar verstand zei dat het zo beter was. De stemmetjes in haar hoofd werden steeds luider, toen hij zijn auto opende en achter het stuur ging zitten. “Als je hem nu niet tegenhoudt, dan ben je hem kwijt. ” fluisterde haar hart, terwijl hij de motor al startte, en zij vanuit de deuropening naar hem keek alsof hij uit haar leven zou verdwijnen. tEn toen nam haar hart de beslissing. Ze rende naar buiten, naar zijn auto en bonsde op het raam, dat hij verwonderd omlaag draaide. “Kom binnen, Hans. ” zei ze bijna fluisterend, “Ik wil dat je bij me blijft. ” “Weet je het zeker? ” vroeg hij, nog altijd de heer. “Stel niet zulke domme vragen, mijnheer de advocaat. Ik wil dat je binnen komt en dat je bij me blijft slapen. ” tHaar uitnodiging liet aan duidelijkheid nauwelijks iets te wensen over, maar hij was er nog niet zeker van of zij wel wist wat ze wilde, of ze niets forceerde. Vooral van dat laatste zou hij geen gebruik maken. Toen ze hoorde dat hij de motor weer tot zwijgen bracht, verscheen er een bijna gelukkige glimlach op haar knappe gezicht. Ze trok het portier van de wagen open en liet hem uitstappen, waarna ze het weer dicht deed. tTerwijl ze weer naar binnen gingen, sloeg hij een arm om haar ranke schouders en drukte haar licht tegen zich aan. Ze gingen rechtstreeks naar haar slaapkamer, die luxe was ingericht en waar een groot tweepersoons bed stond. Michelle draaide zich naar hem om, bood hem haar sensuele lippen aan en terwijl hij haar kuste, begon zij hem uit te kleden. Ze wilde hem naakt zien en hem tegen zich aan en in zich voelen. Ze was alleen nog bang voor het moment, dat hij haar van haar laatste kledingstukken zou ontdoen. Dat ze hem op dit punt met Charles vergeleek was niet eerlijk, zoals ze zelf heel goed wist, maar wel begrijpelijk. tHaar hand gleed naar beneden en ze voelde naar hem. Ze glimlachte tevreden, toen zei zei: “Blijkbaar ben ik nog wel in staat om je op te winden, Hans. ” “Natuurlijk ben je dat. ” antwoordde hij, “Waarom zou je dat niet zijn? ” “Nou ja, ik ben niet compleet. ” zei ze op bijna verontschuldigende toon. tTerwijl ze zijn broek langzaam opende, legde hij een vinger op haar mond en zei: “Klets geen onzin, Michelle. Je borsten zijn weliswaar heel prettige hulpmiddelen om het genot te verhogen, maar ze zijn niet noodzakelijk. We kunnen ook wel op een andere manier van elkaar genieten, en dat is precies wat ik van plan ben. ” “