Diagnose: Borstkanker, deel 2

HOOFDSTUK 2 tHans Cuijper was met zijn 26 jaar de jongste zelfstandige advocaat in de stad. Al vanaf dag één, waarop hij aan zijn studie rechten was begonnen, had hij maar één droom: een eigen kantoor. Hij was op zijn zeventiende met de studie begonnen en had die binnen het maximum van vier jaar succesvol afgerond. Niet dat hij toen al naar een eigen praktijk kon gaan omzien, maar de basis was gelegd. Nu moest hij een definitieve keus voor zijn specialisme maken. tHij kon voor een groot bedrijf gaan werken, maar daar zou zijn taak voornamelijk bestaan uit het verdoezelen en recht praten van aktiviteiten, die het wettelijke daglicht vaak niet konden verdragen, maar daar voelde hij niets voor. Hij kon ook de kant van het strafecht op gaan. Dat zou betekenen dat hij misdadigers als moordenaars, dieven en inbrekers zou kunnen moeten verdedigen. En die niet alleen, ook kindermoordenaars en misbruikers schijnen nog rechten te hebben, onder andere op een advocaat. tZijn ouders hadden hem, in deze tijd misschien tamelijk ouderwets, respect voor vrouwen bijgebracht. Daardoor zag hij vrouwen in het algemeen als gelijkwaardige mensen, en niet als naaimachines, wat sommigen van zijn studiegenoten nogal leken te doen. In het verlengde hiervan had hij een aangeboren zwak voor kinderen, vooral voor kleine kinderen, die nog niet voor zichzelf konden zorgen en zich ook niet konden verdedigen. Dus had hij zich bij de keuze van zijn specialisme op deze twee groepen geconcentreerd, en zijn studie daaraan aangepast. Het zou niet de best betaalde richting zijn, maar Hans had een sterk ontwikkeld rechtvaardigheidsgevoel, en hij was gauw tevreden. tEén van zijn eerste zaken bracht hem in de gevangenis. Zijn cliënt, die we hier Cor zullen noemen, was gepakt bij een belastingfraude en veroordeeld. Cor vroeg hem niet voor vermindering van zijn straf, maar hij had een heel ander probleem, waardoor Hans zich sterk aangesproken voelde. “Van vrienden hoor ik, dat mijn vrouw een andere man heeft. Dat moet zij weten, want zij interesseert me niet meer. Maar die andere man heeft een hartgrondige hekel aan kinderen, en dat laat hij mijn kleine jongen regelmatig voelen. Hij mishandelt hem dus. ” had hij gezegd, en hij ging verder: “Mijnheer Cuijper, ik wil niet goed praten wat ik gedaan heb, want ik ben goed fout geweest, net als iedereen hier. En hier zitten moordenaars, belastingfraudeurs en meer van dat fraais. Het hele scala aan misdrijven is hier te vinden. De mensen mogen van ons zeggen wat ze willen, maar over één ding zijn we het allemaal, zonder enige uitzondering, eens: van kinderen blijf je af. ” “Dat weet ik, en dat waardeer ik buitengewoon aan jullie. ” knikte Hans, en hij meende het. “Ik zal u één voorbeeld geven: we hebben hier ook een kindermisbruiker. Officieel weten we dat helemaal niet, maar we hebben zo onze methodes om daar achter te komen. En ik verzeker u, dat die man dubbel gestraft wordt, eerst door de rechter, en nu door de jongens hier. Laat mij dan maar gepakt worden voor een beetje fraude. Dan heb je tenminste rust. ” “Je kunt beter geen fraude plegen, dan word je ook niet gepakt. En dan kun je zelf voor je kleine jongen zorgen. ” “Dat zou ik ook het liefste doen, maar ik moet hier nog zeker drie maanden zitten. Ik wil graag dat u bekijkt wat er in die tussentijd voor mijn kleine Peter gedaan kan worden. Uit huis plaatsen misschien, of hem onttrekken aan de ouderlijke macht van zijn moeder? Ik doe maar een paar suggesties, hoor. ” “Ik weet niet of dat wel verstandig is, want in beide gevallen loopt hij het risico, dat hij in een tehuis komt, en daar worden kinderen meestal niet beter van. Ik zal eens kijken of ik voldoende redenen kan vinden om hem in een gezin geplaatst te krijgen, dat tijdelijk de voogdij over hem krijgt. ” “Mijnheer Cuijper, ik vind alles goed, maar als u nu eens bij mijn moeder begint? ” had Cor gezegd, “Zij is dol op die jongen, en bij haar kan hij gewoon kind zijn. ” tHans heeft nooit aan iemand verteld hoe hij het voor elkaar kreeg, maar Cor werd vervroegd vrijgelaten. Dat vond hij, Hans, kennelijk nog niet genoeg, want hij had een maas in de wet ondekt, waar hij onmiddellijk gebruik van maakte: gedurende de tijd, dat Cor in de gevangenis had gezeten ruim een jaar was hij niet in staat geweest om te werken, en had hij bijgevolg recht op een werkloosheidsuitkering, met terugwerkende kracht tot de datum, waarop hij was gearresteerd. De kleine Peter werd onder tijdelijke voogdij geplaatst van zijn oma, Cor’s moeder. tHet was heel veel meer dan waarop Cor in de verste verte had durven hopen, en Hans had er een vriend voor het leven bij. En dat was nog niet alles. Toen Cor weer in staat was om zelf voor zijn zoontje te zorgen, bood zijn moeder aan Hans aan om administratief en receptiewerk voor hem te doen, want ze had al begrepen dat beide beter geregeld kon worden door iemand, die daar tijd voor had. En dat laatste schortte er bij Hans nogal aan. Bovendien had hij met haar het geluk, dat enige juridische kennis haar niet kon worden ontzegd. Toen hij haar zei, dat hij voorlopig niet genoeg geld voor haar salaris had, had Anna eenvoudig gezegd: “Jongeman, ik woon op fietsafstand van jouw kantoor. Mijn huidige fiets is zo gammel, dat ik hem met kramdraad en stickers bij elkaar moet houden. Dus, als jij nu even een nieuwe fiets voor me koopt, dan heb ik m’n eerste jaarsalaris al binnen voordat ik ook maar iets voor je gedaan heb. Bovendien heb je mijn zoon vrijgekregen, dus voorlopig ben ik jou nog wel wat schuldig. En dan heb ik het nog niet eens over je honorarium. ” “Mevrouw, de zaak van uw zoon doe ik geheel pro deo. ” “Als jij wilt dat ik voor je ga werken, dan moet je me niet nog een keer mevrouw noemen. ” zei Anna, bijna strijdlustig. “Oké, Anna. ” grinnikte Hans, “Koop maar een nieuwe fiets, en stuur mij de rekening maar. ” “Ik hoef geen nieuwe, een goede tweedehandse is goed genoeg. ” “Doe toch maar een nieuwe, ma. ” lachte Cor, “Want die is fiscaal beter aftrekbaar. ” tAangezien Hans boven zijn kantoor woonde, kwam Anna regelmatig bij hem over de vloer. Het eerste dat ze deed, was het kantoor en haar werkplek bekijken. Ze miste al direct iets. Resoluut pakte ze, zonder te vragen de telefoon en belde Cor. “Cor, zijn planten fiscaal aftrekbaar, en een koelkast? ” “Als je dat opvoert als kantoorinrichting, dan zal het waarschijnlijk wel lukken, ma. Waar ben jij mee bezig? ” “Ach, dat advocaatje van jou kan in de rechtbank misschien knap lullen, maar hij weet niet hoe hij een kantoor fatsoenlijk moet inrichten, dus dat moet ik voor hem doen. ” tHans zag van achter zijn bureau eerst met grote ogen naar de vrouw te kijken, schoot toen in de lach en had door haar voortvarendheid al meteen een zwak voor haar. Ze amuseerde hem nog meer, toen ze een bloemist belde en een bestelling van met naam en toenaam genoemde planten deed. Toen ze die had opgegeven, voegde ze eraan toe: “En zorg ervoor dat het fatsoenlijke planten zijn, want als ze me niet bevallen, dan stuur ik ze linea recta retour. En ik wil er een btw-bon bij hebben. ” tDe bloemist deed zijn werk goed, want een half uur later bezorgde hij de bestelling bij het kantoor van mr. Cuijper, waar de planten werden goedgekeurd en betaald. Zelfs het bijgeleverde bonnetje werd goedgekeurd: de Belasting Tegen Winst was apart vermeld. Een paar dagen later had de voortvarende Anna de hele beneden-etage van het oude herenhuis omgebouwd tot een gezellig verblijf, waar je volgens haar de cliënten fatsoenlijk kon ontvangen. tDe voorkamer had Hans ingericht als receptie en tevens wachtkamer. De achterkamer was zijn kantoor, waar hij met zijn cliënten kon praten zonder dat ze werden gestoord. Het was Anna’s taak bezoekers te ontvangen, desnoods van koffie te voorzien en hen uit de buurt van Hans te houden, totdat hij er klaar voor was om hen te ontvangen. Anna verdedigde zijn territorium alsof het haar privé-terrein was en hij haar kind, en een cliënt moest van goeden huize komen als hij meteen tot het kantoor werd toegelaten. Ze had met Hans afgesproken, dat zij hem altijd zou vragen of hij iemand kon ontvangen. tEen paar weken later zat Anna achter haar bureau brieven op de computer uit te werken, toen er aan de voordeur werd gebeld. Op de monitor op haar bureau zag ze dat er twee jonge vrouwen stonden te wachten tot ze binnen gelaten werden. Ze drukte op een knop naast de monitor, waardoor de voordeur automatisch open ging. Even later stonden twee jonge vrouwen voor haar aan de balie. De ene had lang zwart haar en een mooi gezicht, vond zelfs Anna, en deze stelde zich voor als Michelle van Swieten. “Ik zou de heer Cuijper graag willen spreken. ” zei ze, nadat ook Ellis zich had voorgesteld. “Ik zal even vragen of hij u kant ontvangen, mevrouw. ” antwoordde Anna beleefd. tZe ging naar Hans’ kantoor, sloot de deur even achter zich en zei: “Er zijn hier twee dames, die jou willen spreken. Heb je even? ” tHij keek op zijn horloge, dacht aan een afspraak die hij over een uur op de rechtbank had, en knikte. “Laat ze maar even binnen. ” Met dat antwoord zou zijn hele leven veranderen. tHans had tijdens zijn studie verschillende principes geleerd. Eén daarvan was, dat je als advocaat nooit te close met je cliënten moest worden, om je objectiviteit niet in gevaar te brengen. Daarom moest je je cliënt ook nooit tutoyeren, ook niet als die met gemak je kind had kunnen zijn. Afstand bewaren was hier het credo. Je moest je emoties te allen tijde onder contr??le houden, en ze zeker niet tonen. Tot op de dag van vandaag had hij zich ook strikt aan die principes gehouden, en daar had hij nog nooit spijt van gehad. tDe deur naar Anna’s kantoor ging weer open en er kwamen twee jonge vrouwen binnen, die hem een ogenblik naar adem deden happen, maar hij beheerste zich. Voor hem stonden twee buitgengewoon knappe vrouwen. De grootste van de twee had lang, zwart haar, dat volgens hem wel tot haar beha-bandje moest komen en een egaal gezicht omlijstte, waarin twee amandelvormige ogen en een paar sensuele lippen prijkten. Het geheel gaf haar een nogal exotisch uiterlijk, vond hij, terwijl zij zich met een stevige hand voorstelde als Michelle van Swieten. De andere vrouw heette Ellis Jongejans, en had iets korter haar, dat donker kastanjebruin was en in volle golven langs haar gezicht hing. Hoewel vooral Michelle zedig gekleed was, kon hij zien dat de dames gezegend waren met een prachtig figuur. tHij nodigde hen met een gebaar uit te gaan zitten en zei, terwijl hij hun voorbeeld voglde: “Dames, wat kan ik voor u doen? ” “Mijnheer Cuijper, ik wil graag uw advies in een nogal delicate kwestie. ” begon Michelle met enigszins onvaste stem. “Ach gut, ” dacht Hans in een flits, “dit wordt een echtscheiding. Zij wil niet, maar hij heeft haar bedonderd, en nu moet ze wel. ” “Ga uw gang, mevrouw Van Swieten, ik ben één en al oor. ” zei hij vriendelijk, pakte zijn schrijfblok en hield zijn pen, een goedkoop reclamegeval dat hij bij een collega in beslag had genomen, klaar. tMichelle stak van wal, eerst nog met onvaste stem, maar door de rustige manier van luisteren van de advocaat begon ze gaandeweg vertrouwen in hem te krijgen. Nu en dan legde Ellis een hand ter bemoediging op haar arm, waardoor Michelle meer moed vatte om te doen wat ze moest doen. tHans beperkte zich tot al gauw heel geconcentreerd luisteren, z?? geconcentreerd dat hij al niet eens meer zag dat er twee prachtige vrouwen tegenover hem zaten. Naar mate Michelle met haar verhaal vorderde, nam zijn verontwaardiging recht evenredig toe. Dat was het eerste principe, dat hij overboord gooide. Zijn verontwaardiging steeg ten top, toen Michelle hem vertelde hoe Charles haar na haar borstamputatie noemde, en dat niet één maal, maar herhaalde malen. tToen ze haar verhaal in eerste instantie beëindigd had, keek hij een ogenblik naar zijn aantekeningen, trok de conclusie dat hij op zijn minst geestelijke verwaarlozing kon aanvoeren om een scheiding te regelen, maar alleen dat simpele feit was voor hem al niet meer genoeg; hij wilde meer. Hij legde zijn schrijfblok op het bureau, plaatste zijn vingertoppen tegen elkaar en zei bedachtzaam: “Mevrouw Van Swieten, even een formaliteit, daarna gaan we aan het werk. U wilt dat ik u in deze zaak vertegenwoordig? ” tMichelle knikte zwijgend. “Dat is niet genoeg, mevrouw, Ik moet het u horen zeggen. ” zei hij vriendelijk. “Ja, ik wil dat u mij vertegenwoordigt. ” zei Michelle toen met een krachtige stem. “Goed, dat is dan geregeld. Vanaf nu doet u, voor zover het deze zaak betreft, precies wat ik zeg, niets minder, maar zeker ook niets meer. ” “Dat is goed. ” knikte Michelle begrijpend. tVoordat hij verder ging, keek hij éven naar Ellis, die het begreep. “Ik ga wel even boodschappen doen of zo. ” zei ze, terwijl ze al opstond. “En anders is er in de wachtkamer misschien wel iets voor u te lezen. ” glimlachte Hans bijna dankbaar. “Het duurt niet zo héél lang. ” tToen Ellis de deur achter zich had dicht getrokken, keek hij naar Michelle, bewonderde in stilte haar schoonheid en begon kalm: “Mevrouw Van Swieten, ik . . . ” Hij onderbrak zichzelf en ging verder: “Ik stel voor dat wij elkaar tutoyeren, dat praat voor mij een stuk gemakkelijker, en ik zal u zo uitleggen waarom. Oké? ” Dat was al het tweede principe, dat sneuvelde. “Graag. ” accepteerde Michelle, en ze glimlachte er zelfs bij. “Goed. ” knikte hij, “Eén van de grondregels voor een advocaat is, dat hij zich naar beste weten en kunnen voor zijn cliënt moet inzetten, maar dat hij ervoor moet waken dat hij er te emotioneel bij betrokken raakt. ” “Dat begrijp ik. ” “Mijn probleem is echter, dat ik dat al niet meer kon, toen jij je verhaal had beëindigd. Twee jaar geleden heb ik mijn moeder aan borstkanker verloren, maar ik weet dat mijn ouders samen hebben gevochten tot het einde. H?í?ír borstkanker was ook die van mijn vader. Misschien vind je het niet vreemd, dat ik dit met een brok in mijn keel zit te vertellen. ” tMichelle pinkte een traan weg en zei, bedroefd glimlachend: “Hans, ik zit nu zelf met een brok in mijn keel. Mijn ouders hebben een vergelijkbare relatie. ” “Goed, dan begrijp je wat ik bedoel. ” Hij keek even naar de prachtige vrouw, die voor hem zat en zag dat haar emoties opspeelden. In een gebaar van saamhorigheid nam hij haar handen in de zijne het derde principe, niet te close met je cliënten worden, dat eraan ging kneep er even in en zei: “Michelle, we gaan er s?ímen tegen aan. Ik heb genoeg gehoord om een scheiding voor je te regelen op grond van geestelijke verwaarlozing. Maar ik wil meer. Wat jouw man je allemaal heeft toegevoegd, vind ik te erg voor woorden. Daarom wil ik nog een aantal dingen van je weten, en dan zal ik een eis tot echtscheiding indienen bij de kantonrechter. ” tHij stelde een reeks vragen omdat hij de antwoorden nodig had voor het formuleren van zijn eis: naam, adres, leeftijd, zijn er kinderen bij betrokken, enzovoort. Het stelde hem al direct gerust, dat dat laatste niet het geval was, want bij een scheiding zijn de kinderen altijd de eerste slachtoffers en die kunnen meestal niets aan hun situatie veranderen. Hij wilde alles weten over het inkomen van Charles, maar tot zijn teleurstelling wist Michelle daar niet veel van. Maar toen ging hem ineens een lichtje op. Hij verontschuldigde zich bij haar, pakte de telefoon en drukte een nummer. Toen hij verbinding had, zette hij het gesprek op de speaker en hij met de deur in huis: “Cor, met Hans. Kun jij even een paar dingen voor me natrekken? ” “Ik zal m’n best voor je doen. Zeg het maar. ” “Ik wil graag alles weten over het inkomen van de heer Charles Kramer. Hij werkt bij . . . momentje, Cor. ” tHans onderbrak het gesprek, vroeg Michelle naar de werkgever van Charles en gaf de informatie door aan Cor, die aan de andere kant van de lijn al met pen en papier klaar zat. “Ik heb zo het vermoeden, dat het hier om een echtscheiding gaat. ” zei hij, toen hij alles had opgeschreven. “Cor, je weet net zo goed als ik dat ik niet over cliënten mag praten. Ik lul ook niet over jou. ” hield Hans zich op de vlakte, hoewel hij wist dat Cor heel goed kon luisteren. “Ik ben ook niet meer interessant, edelachtbare. ” grinnikte de ander. “Ik ben een brave jongen tegenwoordig. ” “En dat moet je vooral blijven. ” “Met die moeder van mij heb ik weinig keus. Wil je nog meer van die mijnheer weten? Of hij vreemd gaat en zo? ” “Dat zou heel mooi zijn, Cor. Ik wil graag alles weten, dat er te weten is. Maar je weet het, h?¿? ” “Ja, ouwe zeur. Alle bewijsmateriaal moet legaal verkregen zijn, anders heb je er niks aan. ” “Goed zo, Cor. Je moeder heeft je goed opgevoed. ” “En de rest doe jij wel. ” lachte Cor, “Oké, ik ga wel even bellen. Je moet het natuurlijk gisteren weten? ” “Vorige week al, Cor. ” “Dat dacht ik al. Maar heb je foto’s van die man? ” “Nee, maar ik zal mijn cliënt er naar vragen, en zodra ik ze heb, mail ik ze. ” “Is goed. Die moet ik ook vorige week hebben. ” tHans schoot in de lach en na een “Werkse, Cor. ” drukte hij op het rode telefoontje. Hij keek Michelle aan, die glimlachend terug keek en vroeg: “Denk je, dat die Cor iets kan bereiken? ” “Michelle, als het ook maar een béétje meezit, dan weet ik vanmiddag meer van Charles dan jij. ” tVoor het eerst sinds haar bezoek aan deze advocaat lachte Michelle en kreeg ze nog meer vertrouwen in hem. “Michelle, ik wil graag nog een paar dingen van je weten. ” begon hij, “Heb je enige reden, hoe zwak ook, om te vermoeden dat Charles zich niet aan zijn echtelijke verplichtingen houdt, anders gezegd: dat hij vreemd gaat? ” “Nee, Hans, dat vermoeden heb ik niet. Sinds de amputatie van mijn borst slapen we niet meer in het zelfde bed, en hebben we ook geen sex meer gehad. Waarom vraag je dat? ” “Ik ga ervan uit, dat hij een man van vlees en bloed is en dat hij zo zijn sexuele behoeftes heeft. Als jullie al zo lang geen sex meer hebben, dan zou dat een reden kunnen zijn waarom hij zijn gerief bij een andere vrouw zoekt. ” rn”