Diagnose: Borstkanker!

Onderstaand verhaal is niet alleen geinspireerd door feiten, het is ook een hommage aan alle vrouwen, die met het probleem te maken hebben of hebben gehad. Tegelijkertijd is het ook een aanklacht tegen alle mannen, die hun vrouw om deze reden dumpen. Diagnose: Borstkanker! HOOFDSTUK 1 tOp een zonnige zaterdagmorgen kwam een jonge vrouw uit haar bed en ging naar de douche. Hoewel ze altijd naakt sliep, was ze toch een beetje zweterig wakker geworden. Dat gaf haar een vies gevoel en dat wilde ze van zich afspoelen. Ze draaide de thermostaatkraan open, maar voordat ze onder het warme water stapte bekeek ze zichzelf in de manshoge spiegel. Die was aan de muur bevestigd omdat Charles, haar man, dat een leuk idee vond, waarmee hij bedoelde en dat wist Michelle heel goed dat hij het geil vond. tIn de spiegel zag zij een naakte vrouw, die, zo vond ze zelf, een prachtig lichaam had: een mooi, egaal gezicht met amandelvormige ogen, dat omlijst werd door een volle bos lang, zwart haar, terwijl haar mond gevormd werd door twee verleidelijke, sensuele lippen. Verder zag Michelle een lang, slank figuur, mooie volle borsten die recht vooruit stonden, een platte buik en een paar lange, slanke benen. Kortom, Michelle had alle reden om blij mét en trots op haar figuur te zijn, en dat was ze dan ook. Ze wist dat haar figuur één van de redenen was, waarvoor Charles gevallen was. Met haar 28 jaar was Michelle in de bloei van haar leven. tTevreden glimlachend stapte ze onder de hete stralen van de douche en spoelde zich een paar minuten af. Toen pakte ze een washandje en een blok heerlijk geurende zeep en stond ze zich even later genietend in te zepen. Daar nam ze alle tijd voor, want de zeep gaf haar een heerlijk gevoel. Vooral voor het inzepen van haar borsten nam ze ruim de tijd, want dat bracht bij haar een prettige tinteling teweeg. Alleen met haar linker borst was ze al een volle minuut bezig, maar omdat ze nog meer te doen had, begon ze toen toch maar aan haar rechter borst. tTerwijl ze die goed inwreef, meende ze vaag even iets te voelen, maar ze besteedde er geen aandacht aan en ging verder met inzepen. Daarna volgden haar bovenlichaam, haar buik, haar malse billen, waar Charles zo graag in mocht knijpen, en haar benen. Ze genoot van het hele gebeuren en deed het dan ook zorgvuldig. Maar zoals aan alle leuke en lekkere dingen kwam ook hieraan een eind. tZe spoelde het washandje uit en begon zich genietend af te spoelen, een bezigheid die zeker tien minuten duurde. Toen had ze er ineens genoeg van, draaide de kraan dicht en wrong het water uit haar haar. Ze begon zich af te drogen, ook iets waarvoor ze de tijd nam. Daarna ging ze naar de slaapkamer en zocht een paar kleren bij elkaar om voor die dag aan te trekken. Dat waren er niet zo heel veel, want het beloofde een warme dag te worden. tZe trok een klein slipje aan en wilde net een geschikte beha om doen, toen ze ineens bedacht dat ze tijdens het inzepen iets in haar borst meende te voelen. Ze liet de beha vallen en betastte haar rechter borst. Ze moest even zoeken, maar toen vond ze het en er zat dus iets. Ze probeerde het aan alle kanten te betasten en meende zeker te weten dat er een knobbeltje in haar borst zat. Met een schouderophalen, alsof ze wilde zeggen: “Nou ja, het zal wel. ” deed ze haar beha om en kleedde zich verder aan. “s Middags kwam Charles thuis van zijn werk hij was op zijn 36e vertegenwoordiger van de Nederlandse vestiging van een grote multinational en werd daarvoor riant betaald om samen met haar te lunchen. Michelle besefte het niet zo, maar hij controleerde hun hele huwelijk en dat werd ondergeschikt gemaakt aan zijn agenda. Zelfs als hij sex wilde, keek hij eerst in zijn agenda om te zien of hij daar tijd voor had. Zo kon het gebeuren, dat ze op de gekste momenten sex hadden, maar Michelle vond dat niet zo erg, want ze genoot er wel van. tNa de lunch, Charles had niet één keer gevraagd hoe het met haar ging, keek hij op zijn horloge en zei glimlachend: “Tijd voor de slaapkamer, Michelle. ” tMichelle had kunnen zeggen, dat ze wel iets anders had te doen, maar dat zou maar wrijving geven en tenslotte werkte hij hard, ook voor haar; dus ging ze mee naar de slaapkamer. “Charles. ” zei ze ineens rustig, terwijl ze zich begon uit te kleden. “Ja, wat is er? ” vroeg hij. “Ik heb vanmorgen een knobbeltje in mijn borst gevoeld. Wil jij eens voelen, zodat ik me niet vergis? ” tDat deed Charles maar wat graag, zo geil als hij inmiddels was. Hij betastte haar borst aan alle kanten, maar kon niets vinden. Daarop dirigeerde Michelle zijn hand naar het plekje, waar ze het knobbeltje gemeend had te voelen en vroeg toen: “Voel je daar niet iets? ” tHij voelde even, knikte en zei toen schouderophalend: “Hm ja, ik geloof wel dat ik daar iets voel. Maar dat is natuurlijk niets, het zal wel weer weggaan. Neem maar een paracetamolletje. ” Daarmee was voor hem de kous af, en hij leidde haar hand naar zijn lul, die inmiddels forse afmetingen had aangenomen. Michelle deed teleurgesteld wat ze verwacht werd te doen, waarna hij over haar heen kwam en zijn harde paal in haar kut stootte. tMaandagmorgen om half tien zat Michelle in de wachtkamer van haar huisarts. Omdat ze een afspraak had hoefde ze niet lang te wachten voor ze werd binnengeroepen. En toen begon voor haar de molen te draaien. De huisarts onderzocht haar beide borsten, de rechter zelfs twee keer, en knikte dat daar inderdaad iets zat. Hij maakte meteen een afspraak voor haar met de r?Ântgenafdeling van het ziekenhuis en zei haar, dat ze daar de volgende morgen om negen uur werd verwacht. tToen de volgende morgen de foto’s gemaakt waren kreeg ze te horen dat er na een dag of twee, drie een brief naar de huisarts zou gaan, die haar de uitslag zou vertellen. Michelle ging naar huis en daar was niemand, aan wie ze haar zorgen kwijt kon. Charles was aan het werk en het kwam niet bij hem op om even naar huis te bellen. tTwee dagen later zag ze de huisarts naar haar huis toe komen en ze wist meteen, dat die niet voor een gezellig bakje koffie kwam. Hij vertelde haar dat ze de volgende dag op de afdeling chirurgie werd verwacht, omdat de betreffende chirurg de tumor op de foto’s niet vertrouwde. Hij wenste haar sterkte en zei dat ze zich niet meteen zorgen moest maken. tDe chirurg vertelde haar een dag later dat hij de tumor hoe dan ook zou verwijderen en voor onmiddellijk onderzoek naar het lab zou sturen. Afhankelijk van de uitslag zou hij beslissen wat er verder moest gebeuren. Hij kon een amputatie niet uitsluiten. De operatie was gepland voor over twee dagen. tThuis belde ze Charles, die begon met haar uit te foeteren dat ze hem op zijn mobiel belde terwijl hij aan het werk was. Hij vroeg wat ze wilde, was even stil en zei toen: “Ik kom vanavond op tijd naar huis, en dan praten we er over, oké? Maak je maar geen zorgen, het komt wel goed. ” tMichelle vroeg zich af wat hij zich bij dat laatste voorstelde, maar ging er maar niet op in. Maar in plaats dat hij haar bemoedigde, kreeg ze ineens een onbehaaglijk gevoel, alsof ze er alleen voor stond. Ze huilde zachtjes omdat ze bang was, en ze zag nu al tegen de avond op. Normaal zou zijn dat haar man haar troostte en bemoedigde, maar Charles deed er nogal luchtigjes over. En dat zou voor haar nog niet eens zo heel erg zijn geweest als hij maar met kennis van zaken had kunnen oordelen. Maar Charles was geen arts en hij was eerder geneigd te denken dat elk medisch probleem met een paracetamolletje kon worden opgelost. tCharles was met haar op zijn best en charmantst als ze naar een vergadering of een feestje van de zaak moesten. Want dan kon hij met zijn knappe vrouw pronken, en dat deed hij maar wat graag. En alles, wat zijn gladde leventje verstoorde, zou hem niet bevallen. Daarom zag Michelle er ook als een berg tegen op om hem te vertellen dat ze geopereerd moest worden en dat een borstamputatie niet kon worden uitgesloten. tZe zag zichzelf al voor de spiegel staan, met maar één borst. Nog afgezien van de steun van haar man, of juist het gebrek daaraan, vond ze dat verschrikkelijk: een borst te moeten missen. Voor haar gevoel was dat het ergste, dat een vrouw kon overkomen. Ze zou zich geen vrouw meer voelen, en wist ook niet wat ze dan wel zou zijn. Michelle wist dat ze een mooie vrouw was, ze maakte er nooit gebruik van, maar ze wist het wel. En wat zou er van haar schoonheid overblijven als ze nog maar één borst had? Een lelijk oud mens? tZe verwachtte dat Charles tegen een amputatie zou zijn, en zelf was ze er natuurlijk ook niet voor. Maar als die noodzakelijk was, dan hadden ze geen keus. Waar ze nu het meest, meer dan wat ook, behoefte aan had, was iemand met wie ze kon praten, iemand die haar begreep en die kon luisteren. En wie zou dat beter kunnen zijn dan haar beste vriendin, haar hartsvriendin Ellis, die meer van haar wist en haar beter kende dan wie ook? Ze was hoofd-verpleegkundige van de afdeling oncologie in het ziekenhuis en zou dus heel nauwkeurig weten waarover Michelle het had. tDe afgelopen week was Ellis vrij geweest, vandaar dat Michelle haar ook niet had gezien toen ze een paar keer in het ziekenhuis was. Ze pakte de telefoon en hoorde al heel gauw de zo vertrouwde stem, die haar rust gaf en bijna het gevoel, dat ze nu een beetje thuis was. “Hi El, heb je even? ” vroeg ze haar vriendin. “Natuurlijk, voor jou altijd. ” klonk Ellis’ opgewekte stem. “Ik heb een probleempje, meid. ” zei Michelle, een beetje bang. “Of eigenlijk is het een probleem. Denk ik. ” “Wacht even, die stem van jou bevalt me niet. Is het ernstig? ” “Ik ben bang van wel. Ellis, ik heb borstkanker. ” tEllis was een vrouw, die gewend was de zaken voortvarend aan te pakken, en dat deed ze ook nu. “Dat bespreek ik niet over de telefoon. Ga jij maar vast koffie zetten, ik ben met een kwartiertje bij je. En pieker intussen niet te veel. De tijd, dat borstkanker dodelijk was, is voorbij, hoor. Tegenwoordig is er veel tegen te doen. ” “Dat weet ik, maar ik vind het zo erg, Ellis, en ik ben bang. ” “Michelle, ga koffie zetten! Ik ben al onderweg. ” klonk de stem van haar vriendin resoluut, waarna die de verbinding verbrak. tGlimlachend en ook een beetje aangedaan deed Michelle in de keuken wat Ellis haar had opgedragen. Nadat ze het koffie-apparaat had ingeschakeld ging ze buiten achter het huis zitten. Het was prachtig weer, dus ze was luchtig gekleed: een dun zomerjurkje met een redelijk diep décolleté, een slipje en geen beha. Toen ze na een tijdje hoorde dat het koffie-apparaat het laatste water oppompte, hoorde ze op de oprit een auto stoppen, en een portier open en dicht gaan. Ellis moest beslist harder hebben gereden dan de vijftig, die ze mocht. tToen deze via de achterdeur het terras op stapte, trof ze haar vriendin aan als een ietwat bang vogeltje, en ze ging meteen de keuken in om koffie te halen. “Nou, vertel me alles. Hoe je het ontdekt hebt, waarom ik het nu pas hoor, enzovoort. ” zei ze, toen ze met de koffie voor zich weer op het terras zat. tMichelle vertelde haar alles, niet alleen wat er de afgelopen week allemaal was gebeurd en gedaan, maar ook wat haar zo bezig hield, dat ze haar hartsvriendin nodig had om erover te kunnen praten. “Goed, de chirurg heeft dus gezegd dat hij je gaat opereren. ” begon Ellis, toen Michelle was uitgesproken. “Maar zou ik daarom ook wel even mogen kijken? ” “Ja, natuurlijk. ” Michelle schoof de bandjes van haar jurkje van haar schouders en liet het bovendeel zakken, waardoor ze haar blote borsten toonde. “Welke is het? ” vroeg Ellis. “Dat mag je zelf zeggen. ” glimlachte Michelle ietwat droevig. tEllis lachte en begon de linker borst van haar vriendin te onderzoeken. Ze wist hoe ze moet zoeken, en ze zocht werkelijk overal. “Hm, deze is het volgens mij niet. Dan zou het dus de rechter moeten zijn. ” Ze verplaatste haar handen naar Michelles rechter borst en begon opnieuw overal te kneden en te zoeken. “Weet je, ” zei Michelle ineens, terwijl haar vriendin daarmee bezig was, “normaal gesproken zou ik het heel prettig vinden als je zo met mijn borsten bezig bent. Maar nu doet het me weinig of niets. ” tEllis glimlachte, gaf haar vriendin een snelle kus en zei: “Dat komt doordat ik je borsten nu om medische redenen onderzoek, en die hebben niets met lichamelijke aantrekkingskracht te maken, waardoor je opgewonden kunt raken. Als ik van je wil genieten, dan doe ik het heel anders. Nu doe ik het zoals ik het in het ziekenhuis met elke pati?½nt zou doen. ” “Je begrijpt weer precies wat ik bedoel. ” glimlachte Michelle. “Dat vind ik nu zo fijn aan jou, El. Als ik zeg dat ik van je hou, dan denk jij tenminste niet meteen dat ik met je naar bed wil. ” tEllis glimlachte bijna dankbaar, kuste haar vriendin opnieuw en zei, terwijl ze met haar onderzoek verder ging: “Dat is de fout van bijna ?ílle mensen. Ze trekken ‘houden van’ meteen in de sexuele sfeer. En dat is maar één manier, waarop je van iemand kunt houden. ” tZe hield haar hand ineens stil, tastte nu wat dieper in het bovenste linker kwadrant van Michells rechter borst en zei: “Hier zit iets. Hier voel ik heel duidelijk iets. ” “Dat is precies de plaats, die dokter Van Swieten ook al aanwees. ” knikte Michelle. “O, is Van Swieten je chirurg? Dat is fijn, want aan hem heb je een goeie. Hij zal alles doen om je borst te behouden, schat. Het zou ook zonde zijn als dat niet lukte, want je hebt echt prachtige borsten. ” “Daar ben ik ook blij mee, El, en daarom hoop ik ook dat ik hem mag houden. Maar ik zie er wel tegen op als hij eraf moet. Ben ik dan nog wel een vrouw? ” tEllis keek haar vriendin plotseling boos aan, gaf haar een bestraffende tik tegen haar wang en zei: “Wil je nooit weer zulke domme vragen stellen? Je bent een prachtige vrouw, en dat zul je altijd blijven, hoor je? ” “Ja, maar . . . ” “Eh, hoor je me, zei ik? ” onderbrak Ellis haar op strenge toon. “Ja, El. ” zei Michelle toen bijna gedwee. “Wat zegt Charles er trouwens van? ” “Die is tegen een amputatie, en daarom zie ik ook zo tegen de operatie op. Hoeveel borsten heb ik nog, als ik weer bijkom? ” “Lieve schat, veel belangrijker is dat je er gezond weer uit komt. Kijk, als je je laat opereren, dan loop je het risico dat je een borst kwijt bent. Laat je er niets aan doen, dan kun je je borsten houden, maar dan leef je wel verder met tikkende tijdbom. Is dat wat Charles wil? ” “Ik denk het niet. ” zei Michelle zacht. “Ik dénk het niet? Michelle, ik meen het serieus, hoor. ” “Ik ooik, El. ” tEllis liet haar adem langzaam ontsnappen en zei toen zo kalm mogelijk: “Je bent dus niet zeker van je eigen man. ” Het was meer een vaststelling dan een vraag. “Charles is erg op een goed uiterlijk gesteld, El. ” “Als ik jou zo hoor, dan is hij naar mijn smaak een beetje te erg op een goed uiterlijk gesteld. Wat heeft hij nu liever, een minder mooie vrouw, die gezond is en de wereld weer aan kan, of een prachtige vrouw, die te vroeg dood gaat? ” tBij het woord dood kromp Michelle even ineen, maar ze wist hoe Ellis het bedoelde. “Geef me daar eens antwoord op, Michelle. ” drong haar vriendin aan. “Wat wil hij? ” “Ik zal het hem vragen. ” beloofde Michelle, en ze sprak zo zacht dat Ellis zich moest inspannen om haar te kunnen verstaan. “Doe dat. En stel hem dan dezelfde vraag, die ik jou heb gesteld. Gaat hij mee naar het ziekenhuis, als je geopereerd wordt? ” “Dat weet ik niet. ” tEllis haalde even heel diep adem, vol ongeloof, en liet die toen langzaam ontsnappen. “Oké. Maar of hij nu wel meegaat of niet, ik ben er in elk geval. Ik wil niet het risico lopen, dat jij die klus in je eentje moet opknappen. Die gedachte zou ik niet kunnen verdragen. ” tMichelle huilde zachtjes, keek haar hartsvriendin aan en vroeg: “El, waarom ben jij zo lief?, zo goed? ” “Ik ben je vriendin, Michelle. Dat brengt konsekwenties met zich mee, en die aanvaard ik allemaal, stuk voor stuk en onvoorwaardelijk. Zo simpel is het. ” tEllis sloeg haar armen om Michelle heen en trok haar troostend tegen zich aan. Haar onvoorwaardelijke steun zou nog hard nodig zijn. tHet gesprek tussen Michelle en haar man was nog erger dan zij had verwacht. Toen zij te kennen had gegeven, dat ze de operatie wilde doorzetten omdat ze veel te veel aan het leven hechtte, had hij gezegd dat hij geen tijd had om met haar mee te gaan, en dat ze oud en wijs genoeg was om alleen naar het ziekenhuis te gaan. Hij kon daar naar zijn eigen mening toch niets doen, en morele steun vond hij maar flauwe kul. En toen Michelle de vrij zekere borstamputatie ter sprake bracht, had hij ijskoud gezegd: “Wat is nu een vrouw zonder tieten? Dat is toch geen vrouw meer? ” tVerbijsterd en vol ongeloof had Michelle hem aangehoord, en langzaam drong het besef tot haar door dat haar huwelijk ten einde liep als hij bij die mening bleef. En niets wees erop dat hij die zou veranderen. “Wat betekent ons huwelijk dan nog, als jij er zo over denkt? ” had ze hem gevraagd. “Weinig of niets. Als jij je tieten laat weghalen om niks, dan kunnen we net zo goed gaan scheiden. Ik ben met een vrouw getrouwd, niet met een tietenloos wezen. Dus zoek dan maar een vent, die dat wel kan accepteren, dan zoek ik wel een vrouw, met wie ik normale sex kan hebben. ” “