De struise bouwvakker (1)

Maandagochtend, zes uur.

Het geluid van een witte Volkswagen Crafter, met daarop in krachtige letters ‘Bouwwerken Debeuckelaere’, schudt Charlotte ruw uit haar slaap. De metser is gearriveerd, het startsein voor de bouwwerken aan het nieuwe bijgebouw van haar ouders.

Charlotte Carlsbourg, vierentwintig jaar jong, geniet zorgeloos van haar single bestaan. Menige man zou smelten voor haar blonde lokken en haar verleidelijke D-cup. Ze wacht op die ene man die verder kijkt dan naar haar uiterlijke schoonheid. Ze verlangt naar een volwassen man met diepgang, die een goede vader kan zijn. De struise man die uit witte camionette stapt, wordt zeker haar man niet. Het is Franky Debeuckelaere, negenenveertig jaar oud. Mijn ouders kennen hem nog van de lagere school. Hij is een typische bouwvakker, een beer, zo’n honderdvijftig kilo droog aan de haak. Kortgeschoren, geblondeerde haren, met enorme spierballen die uit zijn marcelleke knallen.

Slapen gaat niet meer, na een frisse douche ga ik aan het ontbijt. Moeder is ook door het motorgeluid wakker geworden. “Goedemorgen Charlotte, nog druk vandaag?” vraagt ze. “Is te doen, om negen uur komt de eerste patiënte,” antwoord ik. Mijn moeder is trots dat ik een kinesiste ben. Voor de afspraak besluit ik om langs de metser te gaan om hem een goede dag te wensen. Wanneer ik de deur opentrekt, word ik meteen getrakteerd op de bilspleet van metser Franky. Hij is druk bezig met het klaarzetten van zijn spullen om dan morgen te beginnen met metsen. Ik roep: “Aangenaam,” Franky schrikt zich kapot. Ik wijs naar zijn afgezakte broek, hij excuseert zich meteen. “Sorry, sorry, het is niet mijn bedoeling dat je mijn bouwvakkersdecolleté ziet,” zegt hij. Met een glimlach stel ik hem gerust; “Maakt niet uit, ik ben wel meer gewoon,” antwoord ik. Franky, de enorme bouwvakker krijgt schattige ronde blozende wangen. Van verlegenheid klapt hij helemaal dicht. Ik neem afscheid; “Franky, moet gaan, mijn eerste patiënt komt zo. Misschien tot straks.” Ik geef hem een knipoog, niet door hem gezien, want Franky is alweer aan het werk.

Tussen de middag genieten mijn ouders en ik van een heerlijke lunch.
Door het venster zien we Franky met een grote broodtrommel. Het is een stevige maaltijd zo te zien: een grote broodtrommel gevuld met dikke sandwiches belegd met plakken ham, kaas en salami, een paar Milka chocoladerepen en een thermosfles vol met koffie. Vader merkt het op: “Franky zou beter wat op zijn lijn letten. Vroeger was hij al de papzak van de klas”. Ik vraag aan mijn ouders; “Hoe was hij vroeger eigenlijk als kind”. “Veel te braaf” antwoordt moeder, “hij is veel gepest geweest.” Vader proest het plots uit van het lachen. “Haha, ja, dat was nogal een situatie,” grinnikt hij. “Hij deed ook vaak aan naaktzwemmen.” Ik ben verbaasd. “Hoezo?” Vader glimlacht en gaat verder: “Nou, we waren allemaal wat rebels in die tijd. We trokken altijd zijn zwembroek uit in het diepe water en dan zou hij er natuurlijk achteraan moeten duiken om het terug te krijgen. Maar ja, dat kon het dikkertje natuurlijk niet. Ik weet eigenlijk niet waarom we dat deden, het zicht dat we kregen was in elk geval niet schitterend. Enkele vetrollen met daaronder een… Ik weet niet of je dat een piemel kunt noemen, zo klein heb ik er niet veel gezien. Je had zeker een vergrootglas nodig om er iets te vinden.” Eigenlijk vind ik het verhaal niet leuk, ik heb het te doen met arme Franky . Terwijl mijn vork door de salade prikt, vraag ik; “En nu, is hij eigenlijk getrouwd?” Vader lacht: “Ja, met zijn werk, Franky is nooit van de straat af gekomen. Dat is ook niet moeilijk gezien zijn figuur.” “Maar papa, zo’n aardige vent kan toch een vriendin hebben. Ik bedoel, hij lijkt me het type dat iemand zou kunnen vinden, toch?” Vader grijnst, schudt zijn hoofd. “Tja, sommige mensen hebben gewoon pech, denk ik. Niet iedereen is gezegend met een goddelijk lichaam” zegt hij met veel vertrouwen. Mijn moeder, met een twinkeling in haar ogen, voegt lachend toe: “Ach, maar gelukkig zijn er ook mensen die weten dat schoonheid van binnen zit, is het niet?

Na de lunch krijg ik Franky niet uit mijn hoofd. Ik wil meer weten over deze man en ga nog eens langs. Wanneer ik bij hem aankom, zie ik hem van dichtbij bezig met zijn werk. Het zweet loopt langs zijn gespierde armen en zijn witte onderhemdje is volledig doordrenkt van het zweet. Ondanks zijn ruige uiterlijk, straalt hij een bepaalde charme uit die ik niet kan negeren. Ik val nu eenmaal op chubby mannen van leeftijd. “Franky, hoelang gaat het duren voordat de bouwwerken klaar zullen zijn?”. Hij schat in dat het nog ongeveer een maandje zal duren. Gelukkig, dat geeft mij tijd om hem beter te leren kennen.

De dagen gaan voorbij. Elke dag probeer ik zijn aandacht te krijgen, het is niet te doen. Alsof hij een muur om zich heen heeft gebouwd die ik niet kan doorbreken. Ondertussen blijft hij in mijn gedachten rondspoken, zelfs tijdens mijn werk als kinesiste. Er komt een man met een vergelijkbare lichaamsbouw als Franky naar mijn praktijk. Zijn naam is Marc, maar door mijn gedachten noem ik hem herhaaldelijk Franky. Marc vindt dit wel grappig en maakt er een luchtige opmerking over, “Franky heeft touche zeker?”, wat ik met een zenuwachtige lach onderdrukt. Terwijl ik Marc zijn rug behandel, kan ik niet stoppen met denken aan Franky. “Zou Franky’s buikje ook zo mooi rond zijn? Zou hij ook zoveel borsthaar hebben? Is Franky niet gespierder?”. Het lijkt alsof ik in een soort obsessieve gedachtegang ben beland, waarbij mijn verlangen om meer over hem te weten te komen mijn dagelijkse leven begint te beïnvloeden.

Naarmate de dagen verstrijken, ik dichter bij Franky wil komen, houdt hij afstand. Ik besluit een andere weg te bewandelen. Ik heb geluk, hij staat op Facebook, met trillende vingers stuur ik hem een vriendschapsverzoek. Tot mijn verbazing wordt mijn verzoek binnen enkele seconden geaccepteerd. Het voelt bijna alsof Franky op mij had gewacht. Terwijl ik door zijn profiel scroll, valt mijn oog op foto’s van twee kleine kinderen, een jongen en een meisje. Een golf van emoties gaat door mij heen. Is Franky getrouwd? Heeft hij kinderen? De gedachte dat hij mogelijk al een gezin heeft, brengt me in de war. De foto’s stralen liefde voor zijn kinderen uit. Ik blijf staren naar de foto’s, wat betekent dit voor mijn gevoelens naar Franky toe? Ben ik bereid om zijn verleden en zijn verantwoordelijkheden te accepteren, zelfs als dat betekent dat ik nooit een romantische relatie met hem zou kunnen hebben? Teleurgesteld ga ik naar bed.

De volgende zaterdagmorgen

Ik hoor een kreet uit de tuin. Het klinkt als een brul, bijna als die van een beer. Zonder na te denken schiet ik naar buiten, mijn hart bonst in mijn keel. Hij heeft zichtbaar pijn; “Franky, gaat het wel?” vraag ik bezorgd. Hij heeft zich vertild; “Charlotte, het is niets, gewoon een klein ongelukje”. De zichtbare pijnscheuten maken me zorgen; “Franky, laat mij je helpen”. Hij aarzelt, maar uiteindelijk trek ik hem over de streep om zich te laten behandelen.

In mijn praktijk voel ik me plots verlegen en voel mijn wangen lichtjes rood worden; “Euh, Franky, trek je kleding maar uit, dan kan ik beter naar die blessure kijken,” zeg ik nerveus. Franky komt alleen in zijn onderbroek uit de kleedkamer tevoorschijn. Zijn blote lichaam laat me hart sneller kloppen, ik dwing mezelf om op blessure te richten. Dat valt niet mee, met een blik op zijn prachtige bierbuik zonder enig borsthaartje, en zelfs geen enkel okselhaartje te bespeuren. Met trillende handen masseer ik voorzichtig zijn gespannen rugspieren. Zijn gespierde torso onder mijn handen maakt me week, voel verlangens door mijn lichaam gaan. Plotseling roept hij, lichtjes kwaad; “Stop, het is genoeg geweest.” Hij draait zich om en in zijn strakke lichtblauwe Ralph Lauren verschijnt een vochtplek.

Mijn massage heeft Franky duidelijk deugd gedaan, een happy end zal ik maar zeggen. In schaamte gehuld vlucht hij naar de kleedkamer, Binnen no time rent hij naar buiten en scheurt weg in zijn auto. Ik blijf geschrokken achter, verbijsterd door wat er zojuist is gebeurd. Wat heb ik hier meegemaakt? Ondertussen zit mijn volgende patiënt in de wachtzaal en vanuit mijn praktijkruimte zie ik hem enkele minuten later ook vertrekken in zijn witte bestelwagen. De spanning hangt nog in de lucht terwijl ik probeer mijn gedachten terug te brengen naar mijn werk, maar het beeld van Franky’s reactie laat me niet los.

’s Avonds, als mijn moeder Sylvia en ik samen in de woonkamer zitten, merkt ze plotseling op: “Het lijkt erop dat er vandaag niet veel bouwwerkzaamheden zijn verricht, toch?” Ik speel met mijn telefoon terwijl ik nadenk over hoe ik zal reageren. Ik weet dat ik mijn moeder niet de hele waarheid kan vertellen over wat er vanochtend is gebeurd met Franky. Dus besluit ik een halve waarheid te vertellen. “Ja, eigenlijk wel,” antwoord ik met een kleine zucht. “Franky heeft vanochtend een beetje last van zijn rug gekregen tijdens het tillen van die bakstenen, dus besloot hij naar huis te gaan om te rusten.” Mijn moeder fronst haar wenkbrauwen en kijkt bezorgd. “Dat klinkt niet goed. Is hij oké?” Ik knik snel. “Ja, hij zei dat het niets ernstigs was, maar ik denk dat hij gewoon even wat rust nodig heeft.” Plotseling klinkt er een ping in de woonkamer, het is mijn telefoon. Een Messenger-berichtje van de geblondeerde god. Met trillende handen open ik het bericht en mijn ogen glijden over de woorden terwijl een warm gevoel zich verspreidt door mijn lichaam. “1000x sorry voor deze ochtend, ik kon er niets aan doen, het gebeurt me wel vaker.” Een glimlach speelt rond mijn lippen terwijl ik het bericht herlees. Ik voel een golf van tederheid over me heen komen. Het feit dat Franky de moeite heeft genomen om zich te verontschuldigen, raakt me diep. Is dit een nieuwe start, ziet hij me plotseling staan?

Het is maandag, de start van een nieuwe werkweek na een apart weekend. Terwijl de sneeuw zachtjes naar beneden dwarrelt en de temperatuur twee graden onder nul is, komt ook Franky opgereden. Ondanks de uitdagende omstandigheden begint hij aan enkele taken op de bouwplaats, wetende dat dit zijn laatste werkweek is. Na een drukke ochtend met patiënten besluit ik hem binnen te roepen voor een warm drankje en een cakeje. Nog voordat ik het hem kan aanbieden, verontschuldigt hij zich nogmaals voor wat er eerder is gebeurd in de praktijkruimte. Ik stel hem gerust en nodig hem uit voor een cakeje en warme chocolademelk in de keuken, waar hij graag op ingaat. Het gesprek verloopt soepel en ik voel dat dit het moment is om de oudere man beter te leren kennen. Wanneer ik vraag naar zijn hobby’s, merk ik op dat hij vooral van werken houdt, maar ook graag tijd doorbrengt met Alice en Maurice. Mijn hart lijkt even stil te staan bij het horen van die namen, maar ik herstel me snel. Franky ziet mijn reactie en glimlacht. “Nee, hoor,” zegt hij, zijn stem zacht. “Dat zijn niet mijn kinderen. Het zijn de kinderen van mijn zus. Ik probeer er zoveel mogelijk voor hen te zijn, hun vader is gestorven toen mijn zus acht maanden zwanger was. Zelf heb ik helaas geen kinderen.” Ik voel een golf van opluchting door me heen gaan bij zijn woorden. Ik luister aandachtig terwijl hij vertelt over zijn verlangen naar een eigen gezin en zijn zorgen over zijn leeftijd. Mijn hart vult zich met warmte en medeleven voor deze man die zoveel liefde te geven lijkt te hebben. Ik stel hem gerust en verzeker hem dat er zeker nog vrouwen zijn die zo’n lieve man als hij zouden willen. Hij bloost lichtjes bij mijn woorden, maar zijn glimlach is stralend. Voor mij is dit het begin van iets bijzonders, een nieuw hoofdstuk dat we samen zullen schrijven. En voor het eerst in lange tijd voel ik hoop en opwinding voor wat de toekomst zou kunnen brengen.

Ik begin sensueel over het cakeje te wrijven, terwijl mijn vingers langzaam over de zachte textuur glijden en ik hem uitnodigend aankijk. Franky kan niet anders dan zenuwachtig glimlachen, zijn hartslag versnelt bij de suggestieve gebaren die ik maak. Een golf van opwinding overspoelt zijn lichaam terwijl hij mijn betoverende bewegingen observeert. Gedachten flitsen door zijn hoofd terwijl hij probeert zijn zenuwen onder controle te houden. Misschien, heel misschien, is dit het moment waar hij stiekem op had gehoopt sinds het moment dat hij me heeft ontmoet. De sfeer tussen ons wordt steeds intenser terwijl we samen in de keuken staan. Een magnetische aantrekkingskracht lijkt ons naar elkaar toe te trekken, de spanning in de lucht is bijna tastbaar. Er hangt een onuitgesproken verlangen tussen ons, een verlangen dat voelbaar is tussen ons beiden. Gehuld in een aura van verleiding, kijk ik diep in zijn ogen, mijn blik vol belofte. Plotseling, als uit het niets, voelt Franky de zachte druk van mijn lippen op de zijne. Hij kan nauwelijks geloven wat er gebeurt. Een stroom van emoties overspoelt hem, van verrassing tot opwinding, maar vooral van vreugde. Hij heeft dit moment gehoopt, misschien stiekem verwacht, maar nooit durven dromen dat het werkelijkheid zou worden. “Dat had ik totaal niet verwacht,” fluistert Franky terwijl we elkaar innig omhelzen na de kus. “Ik had het gehoopt, maar nooit gedacht dat het zou gebeuren.” Ik glimlach tegen zijn lippen aan en fluister terug, “Soms gebeuren de beste dingen wanneer we ze het minst verwachten.”

Franky kan nauwelijks geloven hoe plotseling alles verandert. Maar net wanneer hij zich begint over te geven aan het moment, onderbreekt hij de omhelzing abrupt. “Ik zit opnieuw met een probleem,” zegt hij, terwijl hij naar beneden wijst. De man is opnieuw klaargekomen. Met een sensuele glimlach op mijn lippen fluister ik hem toe dat het helemaal niet erg is. “Laten we je onderbroekje vervangen,” zeg ik, mijn stem zacht en verleidelijk. “Mijn vader heeft vast nog wel een paar in de kast liggen.” Een golf van opwinding gaat door Franky heen bij mijn suggestie. Het is verrassend hoe de verlegen bouwvakker plotseling wilder lijkt te worden. Hij knikt instemmend, terwijl zijn hart bonst in zijn borst terwijl hij met mij meeloopt naar de kast. In de kast vinden we al snel een nieuw paar boxershorts voor de struise man. Terwijl hij zich omkleedt, voelt hij mijn ogen op hem gericht, gevuld met een mix van verlangen en genegenheid.

Maar dan hoor ik plotseling de deur achter me met een harde klap dichtvallen. Daar staan we dan, Franky in vol ornaat en ik ernaast… Tot mijn verbazing is het mijn vader die binnenkomt. Erik wordt woedend, ik heb hem nog nooit zo kwaad gezien. Franky loopt snikkend weg, zonder kleren. Ik probeer hem achterna te lopen met zijn kleren, maar mijn vader houdt me tegen. “Dat had ik niet verwacht van jou, aanpappen met zo’n papzak, hij is zo oud als je vader! Waar haal je het uit? Die pedofiel komt hier nooit meer binnen.” Met een zucht verlaat ik de slaapkamer en ga enkele dagen logeren bij een vriendin. Alleen voor mijn werk in de praktijk kom ik nog thuis. Franky heb ik niet meer gezien of gehoord… De rest van de bouwwerken wordt door een andere metser uitgevoerd.

Hier houdt het avontuur tussen ons dan op… We nemen geen contact meer met elkaar op.

___________________________________________________________________________________
Dit is mijn allereerste verhaal, en ik kan niet wachten om te horen wat jullie ervan vinden. Laat gerust je feedback achter en geef tips als je die hebt. Bij positieve reacties overweeg ik zeker om een vervolg te schrijven of andere verhalen te delen. Bedankt voor het lezen!