Het is alweer vrijdag. Ondanks dat Cita al twee dagen geen medicijnen meer krijgt die haar in coma houden is ze nog niet wakker geworden. Die middag heb ik een gesprek met een arts. “Het menselijk brein is een zeer delicaat instrument meneer Meijers. Wij staan nog aan het begin. Eigenlijk snappen we nog nauwelijks hoe het werkt en zijn onze behandelmethodes als die van een jager die met een schrootgeweer, van korte afstand, op een mus schiet. Maar u hebt toch weer zo’n hersenfilm gemaakt?” Hij knikt en kijkt bezorgd . “Ja..hmm .. We zien op dat EEG forse hersenactiviteit. Hersenactiviteit die je bij u of bij mij zou kunnen zien wanneer we onder stress bezig zouden zijn met ingewikkelde denkprocessen. Eerlijk gezegd heb ik dat niet eerder gezien bij een patiënt in coma.” “Maar wat betekend dat dokter, wanneer wordt ze …” Hij trekt zijn schouders op. “Misschien morgen, misschien over een maand,,,,” zijn stem zakt naar fluisterniveau. “misschien wel nooit meer.”
Ik zit naast Cita’s bed. Ik streel haar rechter arm. “Liefje alsjeblieft laat me niet alleen, De meisje hebben je nodig.”Tranen lopen over mijn wangen. “Ik heb je nodig.” Ik voel een hand op mijn schouder. Het is Gertie. Ik kijk naar haar op. “Ik dacht dat je vrij zou zijn?” “Ik ook John, maar er is een collegaatje ziek geworden dus…” “Dat vind ik naar voor jullie. Net nu Roel uit de nachtdienst is.” Ze schud met haar hoofd. Dat betekend niets John… Hooguit een beetje uitstel.”
Ik vertel haar verdrietig van mijn gesprek met de arts. “Ik heb me nooit eerder zo machteloos gevoeld. Ik zou alles doen om…” “Kwel jezelf niet zo John. Je kunt echt niet meer doen dan je al doet.” “Jij hebt ervaring Gertie, waardoor worden comapatiënten weer wakker?” “Soms is het een geluid, een aanraking door een geliefde, een bepaalde melodie, soms is het zelfs een geur waardoor comapatiënt plotseling bijkomt.” “Hallo Mama. Halo pap… Satira en Setia komen samen met Bertus binnen. “Dag meiden, wat zie ik, hebben jullie alweer voor mama getekend? “ Ze knikken enthousiast. Ik til ze links en rechts van Cita op bed, waar ze na een aantal kusjes en knuffels Cita betrekken in hun spel alsof ze erbij is. “Tot straks John.” “Bedankt Gertie.”
“Waarom is Ma niet meegekomen?” “Ze is bezig met de was en het huishouden. Door alle beslommeringen de laatste week is er veel achterstallig onderhoud.” Ik knik. “Dank je Bertus, wat zou ik zonder jullie…” “Hou op John.” “Hij kijkt me aan. Volgens mij is er bij jou ook enig achterstallig onderhoud… Je gaat nu naar huis. Kruipt een paar uurtjes onder de wol en daarna ga je uitgebreid in bad en maak jij je mooi voor je vrouwtje.” Ik wil protesteren, maar Bertus pakt me bij mijn schouders… “Vinden jullie het goed als John even naar huis gaat meisjes?” Satira kijkt op. “Ja papa moet wasse en schone kleruh aan.” Ik geef me gewonnen en geef eerst Cita en dan de meiden een kusje. “Ook scheeru papa, je krabt.”
Mijn moeders is zichtbaar blij me thuis te zien. “Zo jongen, heb je toch geluisterd naar mijn vent.” “Naar jou vent en naar mijn meisjes.” “Ga even liggen jongen… dan maak je je daarna fris.” “Nee Ma, hoe graag ik ook even zou slapen, dat zou nu echt niet lukken.” “maar fris maken is een goed idee.”
“Ik heb je wat klaargelegd John. Maak je mooi voor Cita. Waag het je niet om straks in een joggingpak te vertrekken.” Ik steek mijn handen in de lucht. “You win!” “Als je maar wat weet.”
Ik voel me inderdaad een ander mens. Ik heb de nette, casual kleren aangetrokken die mijn moeder had klaargelegd. Ik ben heer lekker glad geschoren en mijn eau de toilet hangt als een wolk om me heen. Mijn maag is gevuld door een vertrouwd en heerlijk kippenpasteitje volgens mama’s recept.
Ik loop de afdeling op en wordt door Gertie en een collega toegefloten. Het besef dring tot me door dat ik me de laatste week heb laten gaan en spreek met mezelf af, dit niet meer te doen. “Pappieieie… “Hoi schatjes van me.” “Je ruikt lekker papa.” “Dank je Setia… Oma heeft iets heel lekkers voor jullie gekookt en wacht al op jullie.” “Doe jij ook weer met ons eten?” “Vandaag niet liefjes, maar ik beloof dat we morgen samen eten en dat ik jullie dan zelf naar bed breng, voordat ik terug ga naar mama.” Bij het afscheid worden zowel Cita als ik geknuffeld en gekust.
“Tot hoe laat moet je vanavond werken Gertie?” “Roel komt me om kwart over elf ophalen. We gaan dan nog even stappen. Het weekend zijn we samen vrij.” “Zou je me willen helpen Cita dit aan te trekken. Ik wil dat ze zich weer mooi voelt.” “Ze pakt het roodzijden negligé dat ik over een stoel heb gehangen.” “Wat mooi John… en sexy… Ik loop nog even mijn ronde en help je dan.”
Een klein uur later is ze terug met een kan thee en twee glazen. We drinken samen een glas. “John mijn collega gaat me rapporteren. Ze is van mening dat ik te weinig professionele distantie vertoon en Cita blootstel aan intimiteiten die… Hoe zei ze het ook weer? niet passend zijn bij haar status van patiënt.” “Gertie, ik wil niet dat je door mij problemen krijgt.” “John… Ik wil niet dat humor- en seksloze heilige boontjes mij gaan vertellen hoe ik mijn werk moet doen.”
Even later helpt ze me om Cita uit de blauwe kantoenen ziekenhuisschort en in het negligé te ‘hijsen’. Gertie is opgetogen. “Vind je die zijde zo lekker Cita… Je tepeltjes worden hard vrouwtje.” Ze kijkt me aan en haalt een schaaltje. “Ik verwijder haar katheter, het ergste dat kan gebeuren is dat het celstofmatje nat wordt.” Voordat ze gaat koppelt ze de kabel los die de vitale functies van Cita doorstuurt naar de zusterpost. “Jij bent nu mijn monitor John.”
Ik kleed me uit en kruip bij Cita onder het dekbed. “Ik kus mijn liefje op haar mond en hals. Wanneer ik haar aankijk lijken haar neusvleugels te trillen. ‘Herkent ze onbewust mijn eau de toilet?’
In mijn short kruip ik dicht tegen mijn lief aan. Ik leg mij rechter arm over haar heen en leg mijn hand op haar schouder. Ik zou haar borstjes willen strelen, maar ik voel me geremd. Toch zakt mijn hand langzaam van haar schouders naar beneden. Door de zijden stof streel ik afwisselend haar beide tietjes. Ik voel hoe haar tepeltjes onder mijn strelingen keihard worden. Als door een onzichtbare hand bestuurd zakt mijn hand strelend over haar buikje naar beneden. Mijn hand schuift onder haar Negligé en voelt voor het eerst het zachte dons dat inmiddels haar venusheuvel bedekt. Ondanks het dekbed meen ik de mij zo bekende weeïg zoete geur van haar opwinding te ruiken. Ik kijk naar haar gezicht. Een traan biggelt over mijn wangen. Haar lichaam lijkt te reageren, maar Cita is ver weg… Heel ver weg. Mijn hand zakt verder naar beneden. Ze is nat. ‘Verliest ze urine?’ Ik streel met mijn vingers tussen haar schaamlippen. Als vanzelf schuif ik eerst één, maar dan al snel twee vingers een klein eindje in haar kutje. Ik voel het sponzig plekje aan mijn vingertoppen en masseer het. Voor een kort moment meen ik beweging in haar heupen te voelen. Wanneer ik haar aankijk, wordt dit gevoel echter gelogenstraft. Ik blijf haar g-plekje strelen, mijn vingers worden steeds natter. Dan gaat alles ineens heel snel. Haar adem stokt zij stoot hard met haar heupen naar boven waardoor mijn vingertoppen zelfs haar moedermondje raken. Haar ogen staan wagenwijd open. “Aaaaaarghhh.” Nog even trillen haar heupen na. Tranen lopen over mijn wangen. Ze kijkt me met haar mooie kijkers aan. “Waarom huil je John?” Dan kijkt ze vragend om zich heen. “Het was geen droom hè.” Ik kus mijn liefste. “Nee schatje, het was geen droom.”
De deur gaat open en het licht van de gang valt de kamer binnen. Blijkbaar is het dekbed weggezakt. “Smeerlap dat je er bent. Ligt je een vrouw te besmeuren die zich niet kan verweren.” Gelijk klapt de deur weer dicht. Ik hoor gescheld op de gang. Dan komt Gertie ook al binnen. Ze loopt om het bed heen en kijkt naar Cita. “Hallo Gertie.” Zowel de pleeg als ook mij valt de mond open. “Jij was er zo vaak in mijn droom, jij en Roel. Jullie waren altijd zo lief en jullie praatten tegen mij. Dat voelde zo goed.” “Wat heb je gedroomd Cita.” Ze kijkt me aan. “Ik heb gedroomd, dat ik niet meer wakker kon worden.. Soms voelde ik jou, soms de meiden. Ik hoorde je moeder en Bertus. Maar ik kon niks tegen jullie zeggen. Ik voelde jullie zorgen, maar ik kon geen contact maken. Ik heb gehuild maar voelde zelfs mijn eigen tranen niets. Als mama er niet was geweest, dan was ik naar dat witte licht gegaan.” Dat witte licht?” “Ja soms keek ik in een tunnel, met aan het eind een enorm intensief wit en warm licht dat me naar zich toe leek te trekken, ik kon er bijna geen weerstand aanbieden… Mama hield me steeds weer tegen, en zei dat het nog veel te vroeg was.”
Weer wordt de deur opengetrokken. Ik kijk om en herken de arts die vanmiddag met me heeft gesproken, met achter hem Vera. “Zuster Gertie, wil u even naar buiten komen? Ik wil u spreken.” Ik spring en trek de geschrokken man, aan zijn arm naar binnen. “Als u eens even tijd aan uw patiënte besteedde in plaats van aan de moralistische bezwaren van Vera, zou u wellicht gemerkt hebben dat mijn vrouw uit haar coma is ontwaakt.” “Nu is het de mond van de arts die openvalt. Zonder verder een woord te zeggen, trekt hij een reflexhamer uit zijn zak en wil, Gertie opzij duwend, een van Cita’s armen beetpakken. “Stop!” roep mijn liefje ongekend krachtig. “Ik herken je stem. Jij was het die dat kreng Vera, Hier op mijn kamer van achter heeft gepakt. Ik kon jullie geilheid ruiken en ik kon jullie horen. Jij was het die zei dat ik dood was. Dat ik dat alleen zelf nog niet wist.”
Nu is Gertie nieuwsgierig geworden. ”Waarom noem je Vera een kreng Cita?” “Zij… Als ze me al waste, dan met koud water. Ze kneep in mijn tepels en sloeg met haar vlakke hand op mijn kutje. Vera staat met een rooie kop aan het voeteneinde van het bed en Cita kijkt haar aan. “Hoe zei je het ook weer. Dat ik toch niets meer aan mijn mooie lijfje had en dat jij mijn mooie vent wel in jou bed zou krijgen.” “D.. d… daar kun je niks van bewijzen. Je lag in coma.” De arts valt haar bij. “Comapatiënten menen zich wel vaker de meest vreemde dingen te herinneren als ze weer bijkomen.” Op dat moment horen we hoe een keel geschraapt wordt, de hoofdwacht komt binnen. “Ik denk niet dat iemand iets hoeft te bewijzen.” Een triomfantelijk glimlach trekt over het gezicht van de arts en Vera. “Mochten er misdragingen zijn, dan staan die allen op film. Elke comapatiënt wordt namelijk 24 uur per dag met een camera bewaakt.” “De arts recht zijn rug en de arrogantie van zijn lach is bijna niet meer te overtreffen. “Je bedoelt die opnamen die wanneer er geen bijzonderheden zijn voorgevallen, in het kader van de privacy van patiënten en familie, automatisch worden gewist.” “Precies, die bedoel ik dokter van Galen. Die opnamen die door IT de afgelopen maand niet zijn gewist op de avonden dat U en Vera samen dienst hadden. We hebben namelijk klachten gekregen van familie en collega’s over de onzorgvuldige verzorging op juist die avonden. De nachtdienst trof bij zijn eerste ronde veel vaker dan normaal mensen aan die duidelijk al langer in hun eigen ontlasting lagen. Er werd zelfs melding gemaakt van plotseling optredende hematomen.” Van de aanvankelijke arrogantie bij beiden is niets meer over. De hoofdwacht stapt op Cita af. “Welkom terug mevrouw Suwandi. Hij kijkt Gertie aan. “Roel wacht al op je meid. Draag snel over aan de nachtdienst en maak dat je wegkomt… En jullie twee. Meekomen. De directeur van Piket is al gebeld.” Nadat ook Gertie afscheid heeft genomen zijn we alleen. “Is dat thee John.” Ik knik. “Schenk je me een glas in?” Ik reik haar het glas en pak mijn mobiel. ‘Hallo Mama… Hoe is het bij jullie?’ ‘Op zich wel goed jongen. Setia ligt rustig te slapen. Alleen Satira zit tussen Bertus en mij op de bank. Ze is wakker geworden en zegt dat ze met mama wil praten. Het lukte ons maar erg moeilijk om haar te troosten.’ ‘Ma. Ik geef je even iemand die met je wil spreken.’ Ik geef het toestel aan Cita.
‘Hallo Ma…’ Ik hoor hoe mijn moeder aan de andere kant van de lijn in tranen uitbarst. Ook bij Cita lopen tranen over haar wangen. ‘Eigenlijk wel goed ma, ik voel me alleen héél erg moe.’ … …. …. ‘Satira? Hallo kleine meid van me. Heel lief van je schatje… Mama ook van jou … Ga maar lekker slapen… Tot morgen liefje.” Onder tranen geeft Cita mij mijn mobieltje weer terug. ‘Nee ma, met mij… Is goed, breng haar maar naar bed. Maar troost Bertus maar, ik hoor hem tot hier.’ ‘Ja jongen dat zal ik doen. Mijn troostbeurt zal hem de rest van zijn leven heugen.’ ‘Mama toch…’ ‘Niks mama, toch! na wat wij met z’n allen hebben doorgemaakt ga ik me niet meer schamen. nergens voor; niet in dit leven.’ … … ‘Jullie ook..Welterusten jongen.’
Ik kijk Cita aan. “John, ik wil alles weten… Alles wat ik gemist heb… Maar niet nu. Ik ben moe. Ik wil slapen. Slapen in jou armen.” Even slaat schrik om mijn hart. “Maak je geen zorgen John… Ik wordt weer wakker. Onder je huwelijksbelofte kom je echt uit.” Op dat moment voel ik het pas echt. ‘Cita is terug.’
Ctia beweegt hemel en aarde, en alleen met de afspraak dat haar huisarts en een fysiotherapeut dagelijks een visite brengen, mag zij op dinsdag morgen naar huis. Gertie en Roel hebben we niet meer gezien. Ik geef op de zusterpost een envelop voor beiden af. Het afdelingshoofd neemt de envelop in ontvangst. “Geld of cadeaubonnen, mogen we niet aannemen meneer Meijers. “Ik denk dat de uitnodiging voor een eenvoudig etentje bij ons thuis, toch wel kan.” Het afdelingshoofd kijkt me aan. “In het licht van uw nachtelijke samenwerking met Roel lijkt me dat inderdaad wel aangemeten.” Nadat we nog een taart voor het aanwezige personeel hebben achtergelaten nemen we van iedereen afscheid.
Het welkom thuis, is hoe kan het ook anders, hartverwarmend. Bertus en Ma hebben het huis versiert en zelfs Vincent heeft een dag vrij genomen. Er vloeien tranen, maar er wordt ook veel gelachen. Het is Bertus die het opeens vraagt. “Wat gebeurt er nou met Harto en zijn vrouw. Ze zijn nog steeds op vrije voeten?” Cita kijkt hem aan. “Bertus, daar wil ik vandaag nog niet aan denken. Maar geloof me. Vanaf morgen heeft hij na mijn meisjes, mijn aandacht. Mijn broertje is nog niet van me af, maar laat hem nog maar even in zijn schijnzekerheid wiegen.
Ondanks protesten van Cita en de meisjes, vertrekken mijn moeder en Bertus naar het zuiden. “Ma ik weet niet hoe ik het met jullie goed kan maken.” “Dat kan maar op een manier meisje. Wordt vooral weer helemaal de oude. Laat je hart niet verkoelen door kwaadheid en woede.” “Maak je geen zorgen ma,. Mijn kwaadheid is gefocust op 2 personen. Deze ellende heeft me vrienden opgeleverd en bestaande vriendschappen versterkt.”
Nicole komt door de achtertuin met een grote schotel onder een theedoek. Ze zet de dampende schotel op tafel “et voila , Ovenschotel Beef Florentine.” “Heerlijk Nicole.” Even later zitten we allen aan de grote eettafel in de woonkamer. “Hoe lang ben jij nog vrij John?” “Ik start morgen, vooralsnog vanuit thuis weer langzaam op. Gelukkig heb ik een stagiaire die de komende maand nog voor me op pad kan. Ik kan hem van hieruit ondersteunen… En jij Vin?” “Ik moet morgen voor een klus in de haven naar Hamburg, ik hoop donderdagavond terug te zijn.” Nicole kijkt Cita aan. “Wat staat morgen bij jou op het programma. “Morgenvroeg wil ik tijd inhalen met mijn lieverds. Morgenmiddag komt eerst mijn huisarts voor controle en dan de fysiotherapeute om met me te oefenen. Als ik de dokters moet geloven zal ik daarna uitgeteld zijn.” “Dan weet ik het goed gemaakt. Deze week kook ik.” Ik kijk Nicole aan. “Alleen als je me het boodschappenlijstje mailt. Ik doe de boodschappen.” Ze lacht “Wat jij wil.” Wil je nog wat voor mij doen Nicole?” Natuurlijk Cita.” “Ik wil dat je mijn haren afscheert.” “èh ..Waar bedoel je?” Ze lacht “Op mijn hoofd, ik wil dat het weer gelijkmatig aangroeit. Dat gaat het beste als ze nu overal even lang, of liever gezegd even kort zijn” “Wanneer?” “Gelijk na het eten.”
Vincent en ik ruimen de tafel af terwijl Nicole, Cita en de kinderen in de badkamer verdwijnen. Die willen zich dit schouwspel niet laten ontgaan. We zijn nog maar net klaar met opruimen als de dames weer binnenkomen. “Je zult me nu wel lelijk vinden?” “Kijk in mijn ogen liefje.” Ze stap op me af en zoent me. “Dank je wel.”
Kort daarop vertrekken onze achterbuurtjes. Zij zagen wat ik ook zie. Cita raakt erg vermoeid. “Zal ik mijn drie meisje dan meer even naar bed brengen?” “Maggu wij bij jou slapen mama. Dat doet je ook als wij ziek zijn?” Cita kijkt van mij naar de meiden. “Dan doet John jullie naar je eigen bedjes dragen, als hij naar bed komt. Is dat goed?” Twee kopje knikken om het hardst.
Nadat ik mijn drie meisje gedoucht heb, lees ik nog een verhaaltje voor. Nog voor het einde slapen ze alle drie. Vanaf mijn stoel blijf ik nog enkele minuten naar ze kijken. ‘Dit pak jij me niet af Harry Scheepers. Voor het eerst denk ik niet in Harto. Hij had gelijk. Hij is de naam Suwandi helemaal niet waard.’ Ik sta op en druk een zoentje op de voorhoofden van mijn liefjes. “Trustuh schatjes”.
Ik steek de gang over naar onze werkkamer. Door de drukte van de afgelopen dagen heb ik al een tijdje niet meer naar de telefoondata van Harry en Maaike gekeken.
Ik luister zijn gesprekken, en hoor dat de geldoverdracht voor de container met ‘Colombiaanse sneeuw’ al heeft plaatsgevonden. Tussen zijn sms-jes vindt ik het nummer van de container die zich nog steeds in de Rotterdamse container terminal bevind. Uit zijn communicatie met Maaike en zijn nog overgebleven gorilla blijkt duidelijk dat hij zich zorgen maakt. Hij is bang dat de politie hier achter zit en heeft besloten om voorlopig even onder het maaiveld te blijven. In een sms-je van alweer een paar dagen oud, aan Hermens vraagt hij om informatie. Dit is echter voor zover ik kan zien nooit beantwoord. Ik graaf nog even door en vind een sms. ‘Herkomst van container PMUX7313712, gewijzigd. Is nu niet meer verdacht voor mijn collega’s. Zal niet in het controleraster vallen. Storting svp volgens afspraak.’ Nadat ik het nummer van de afzender heb gezocht stuur ik het sms-je anoniem door naar Douane Nederland en Douane kantoor Haven Rotterdam. Als ‘dadergegevens’ stuur ik de gegevens van Harto’s overgebleven gorilla door. “Zo Harry Scheepers, nog even en ik heb je geïsoleerd.” Ik heb niet gehoord maar voel plotseling zachte lippen in mijn nek. “Sinds wanneer praat jij in jezelf?” Ik kijk in het serieuze gezicht van mijn liefje. Ze ziet breekbaar uit met die grote pleister op haar hoofd en het gemillimeterde haar. “Vind je me nu lelijk John?” vraagt ze onzeker. Ik schud met mijn hoofd en trek haar op mijn schoot. “Liefje toch… Je bent en blijft voor mij de allermooiste.” Ze kijkt me verdrietig aan. “Ik voel me onzeker en bang. Ik weet niet of ik wraak kan nemen op Harto. Ik kan hem niet doden, hij blijft toch…” “Sssst… Liefje wie heeft het over moord?” “Maar jij zei toch dat je hem samen met mij kapot wil maken.” “Toch niet letterlijk liefje. We gaan ze breken. Hun leugenleventje als een kaartenhuis in elkaar laten vallen. Geen rooie lopers en bewondering meer. Nadat hij zijn straf heeft uitgezeten, mag hij werken voor zijn geld.” “Maar Maaike dan? Ze zit er ook tot over haar oren in. Als Harto uit beeld is zoekt die blonde slet zich gewoon een nieuw goudhaantje.” “Dan moeten wij daar dus een stokje voor steken.” Ik kus een traan weg die over haar wang loopt, onze monden en tongen vinden elkaar. Ik til mijn liefje op en draag haar naar het logeerbed. Op het bed ga ik schrijlings over haar heen liggen en ga door met het opnieuw ontdekken van haar mond. Na een tijdje lost ze. “Ik wordt niet geil , ik geloof niet dat ik dat nu kan.” “Dat hoeft toch ook niet liefje. We hebben alle tijd, we hebben nog een heel leven samen om…” “dat bedoel ik niet.. Ik ben niet opgewonden, maar ik wil je wel voelen. Ik wil dat je mij en ons kindje laat voelen dat je van ons houd… Ik wil het in je ogen zien.” Ze knoopt haar nachtpon los en spreidt haar benen. Ik voel mijn lul verstijven. “Kleedt jij je uit John.” Ik doe wat ze me vraagt. Ik zie hoe ze beschaamd haar hand naar haar mond brengt, haar vingers met speeksel nat maakt en dit vervolgens in haar kutje wrijft. Ik wil wat zeggen, maar zij schudt beslist met haar hoofd. Ze herhaalt deze vertederende handeling een paar keer. “Alsjeblieft John… Geef mijn wanita je liefde.” Ik kniel tussen haar benen, zet mijn eikel tussen haar schaamlippen en laat me langzaam op mijn handen voorover zakken. Er is voelbaar meer weerstand doordat haar kutje weliswaar heeft maar nauwelijks nat is. Haar blik brand via mijn ogen rechtstreeks mijn hart. Ik voel angst, onzekerheid, maar ook eindeloze liefde. Heel langzaam begin ik haar te neuken. Haar lichaam reageert en ik voel dat haar kutje toch nat begint te worden. Cita legt haar handen op mijn kont en trekt mij bij het stoten maximaal in haar. Sneller dan verwacht voel ik dat mijn ballen een portie sperma in lanceer positie brengen. Ik voel instinctief dat mijn liefje niet wil wachten en na nog enkele stoten doe ik mijn liefdesstorting. Ondanks dat tranen in haar ogen staan, zie ik ook weer kracht. Ze zet haar handen op mijn achterhoofd en trekt mijn mond naar de hare. We kussen elkaar. “Dank je John. Dit heeft meer voor me betekend dan jij je kunt indenken.” Deze opmerking raakt me diep en blijkbaar ziet ze dit. “Ze slaat haar armen om me heen. “Sorry lieverd; sorry dat ik je steeds weer onderschat… Ik onderschat je liefde voor mij. Je toewijding aan mijn meisjes..” “Onze.” “Onze meisjes… En de manier hoe je Harto en de zijnen hebt aangepakt.” “Liefje bij dat laatste had ik veel hulp van lieve vrienden.” Ze knikt. “Dat klopt, maar jij vindt lieve vrienden… Mensen als Harto moeten vrienden kopen.”
We gaan samen terug naar de onze slaapkamer. Voorzichtig schuiven we naast onze meisje in bed.
De dagen die volgen probeer ik zo goed en kwaad als het kan, mijn werk weer op te pakken. Ik bezoek enkele klanten, maar het meeste werk de ik van thuis. Cita is veel bezig met de meisje, maar is er duidelijk nog niet helemaal bij. Vaak zit ze in gedachten en kijkt in het niets. Ik probeer haar te laten voelen dat ik er voor haar ben, maar dring niet aan. Die donderdag avond, we zitten op de bank en ik probeer een aflevering van CSI te volgen, Plotseling pakt Cita de afstandsbediening en zet de TV uit. “Het moet afgelopen zijn John!” Ik kijk mijn lief verbaasd aan. “Ik wil niet meer bang zijn. Ik wil de regie terug. Maar ik kan niets bedenken.” Ik neem haar handen in de mijne. “Ik heb iets bedacht schat. Daar hebben we vrienden bij nodig. Maar ik ben ervan overtuigd dat dat gaat werken.” “Wil je het met me delen John?” Ik kus haar voorhoofd. “Dat wil ik al dagen Cita. Maar ik wachtte op jou.”
Terwijl ik mijn plannetje ‘uitspreid’ zie ik langzaam weer de vonk van enthousiasme in haar ogen opbloeien. Regelmatig stelt ze vragen en het feit dat ik overal een antwoord op weet sterkt haar zichtbaar.” “Dat gaan we doen John, we gaan ze een lesje leren”.
Ik pak mijn mobiel. “Wat ga je doen?” “Ik ga Vincent en Roel bellen en ze uitnodigen voor morgenavond.” “Mag ik dat doen.” Ik geef mijn mobieltje over. “Is prima liefje. Dan ga ik nog even wat werken.” Tien minuten later komt ze de werkkamer binnen. “Ze komen morgen avond alle vier eten. Roel en Gertie en Vincent met Nicole. Nicole komt morgenmiddag hier koken. De schat vindt dat ik nog rustig aan moet doen.” “De schat heeft helemaal gelijk.” “John???” Ik kijk op. De gesprekken en sms-en van Harto en Maaike? Kan ik die ook op mijn Laptop?” Ik knik. “Zet je laptop maar aan liefje. Ik kopieer alles naar de map met gedeelde documenten. Even later zit ze met een hoofdtelefoon op en luistert geïnteresseerd naar de gesprekken van Harto en haar schoonzus. We zijn zeker een uur verder wanneer ze de hoofdtelefoon af zet. “Volgens mij heeft hij ook ergens een amfetamine lab. En mijn schoonzussnol heeft een lesbische relatie met haar schoonheidsspecialiste.” “Zo lieverd, dan heb je al meer ontdekt dan ik.” “Had je de gesprekken van de laatste dagen nog niet geluisterd dan?”Ik schud met mijn hoofd. “Ik ga nog even sms-jes lezen.” “Is goed liefje, ik ben bijna klaar met mijn klusje.”
“Drink je ook een glaasje wijn Cita?” “Ze kijkt op van haar laptop.” “Èh, graag. Ben je klaar met je werk.” “Ja lieverd.” “Schenk de wijn maar in, in de woonkamer. Ik kom zo met mijn laptop.”
“Was dat jou werk?” Ik kijk haar onschuldig aan en neem een teug wijn. “Wat bedoel je?” Ze draait haar laptop naar me toe en laat me een artikel op NU.nl zien. ‘Container met cocaïne onderschept in Rotterdamse haven. Van corruptie verdachte douanier opgepakt.’ “Schuldig edelachtbare.” “Je hebt mijn broertje heel erg kwaad gemaakt. Uit zijn gesprekken begrijp ik dat zijn laatste mannetje ook is opgepakt.” “Mooi zo, dan is mijn missie: Isoleer Harto, geslaagd. Maar wat zei je straks van dat amfetamine lab?” “In een sms is sprake van een speedfabriek.” “Waar?” Ze trekt haar schouders op.
“Zullen we het proberen uit te zoeken?” Ze twijfelt en vraagt waarom ik dat wil weten. Ik vertel haar dat het belangrijk is om hem af te sluiten van zijn illegale inkomstenbronnen en vertel haar dat ik inmiddels weet dat Harto’s overwinningen in het Kickboksen al weer een paar jaar terug liggen.
“Moet je kijken in dit sms-je noemt hij het scoutlabo en in een ander speedcamping.” Het doet me genoegen weer gedrevenheid en enthousiasme bij Cita te bespeuren. Ze begint te googelen. “Kijk John dat moet dat voormalig scoutinggebouw zijn op kampeerterrein Herrendal.” Ik neem alles nog eens met haar door en komt tot dezelfde conclusie. Ze kijkt me met glanzende ogen aan. “Ik wil die boel in de hens steken.” Ik schud met mijn hoofd. “Wij zijn geen boksers liefje, wij werken met ons koppie.” Ze kijkt lachend me aan. ‘”Wat gaat er in jou koppie om?” Ik pak mijn gsm, bel Nicole en vraag of wij onze babyfoon naar haar mogen brengen omdat we nog een uurtje weg moeten. Nieuwsgierig kijkt Cita naar me. “Wil je erbij zijn als zijn lab wordt opgerold?” ze knikt. “Ik schrijf een sms naar Harto’s laborant, en laat hem aan Cita lezen. “Maar waarom zou die laborant daarop reageren, alleen omdat er Puma onder staat.” “Ik stuur dit bericht via Harto’s mobiel waardoor het voor die Laborant gewoon van Harto lijkt te komen.” Nog geen twintig minuten later staan wij op de camping en wordt ons geduld op de proef gesteld. Ik pak net mijn mobiel om te kijken of Harto nog heeft gebeld wanneer even verderop een auto stopt. Er stappen twee jonge mannen uit, die nadat ze even hebben rondgekeken, omzichtig naar het gebouwtje lopen. “Bel nu de politie Cita. Ik heb mijn mobieltje zo ingesteld , dat je anoniem belt.” De mannen komen net naar buiten en ik meen achter de geopende deur vlammen te zien. Dan gaat alles heel snel. Twee politiewagens komen aangereden met alleen zwaailichten en gelijk staan de mannen vol in het licht van de koplampen. Agenten springen met getrokken wapens uit de auto’s. Een van de mannen zet het op een lopen, stopt echter gelijk na een waarschuwingsschot uit een van de politiewapens. Blijkbaar heeft een brandweer wagen verderop gewacht, brandweermannen die al voorzien zijn van persluchtmaskers en pakken vallen het vuur aan met enorme golven blusschuim. Plotseling wordt op de zijruit van Cita’s Suzuki getikt en kijken wij in het lachende gezicht van de vrouwelijke rechercheur die mij een week eerder thuis heeft bezocht. “Mevrouw Suwandi. Blij u te zien en u ook meneer Meijers. Ik neem aan dat u toevallig hier was voor een romantisch uitje en niets weet van een anonieme tip betreffende een amfetamine laboratorium?” Ik lach naar de vrouw. “Het is wel duidelijk waarom u rechercheur bent geworden. Uit uw conclusie blijkt een enorme scherpzinnigheid… Hoe is het overigens met uw oud collega Hermens?” “Oh die.. Die is op basis van een anonieme tip op het vliegveld van Bangkok opgepakt. Hij bleek coke in zijn koffer te hebben. Jammer genoeg voor hem is er geen uitleveringsverdrag met Nederland.” Ze wordt geroepen door een van de agenten. “Nog een fijne avond samen.” “U ook rechercheur.”
Ik start de auto en we rijden terug naar huis. “Was jij dat, van die tip over die rechercheur?” “Nee liefje, dat was ik niet. Het zou me echter niet verwonderen als dit een zelfreinigend mechanisme in het politiekorps was.
Nog tijdens de rit ruik ik mijn liefje. Ik ruik de geur van haar verlangen. Thuis zet ik de auto op de oprit. “Ik loop nog even naar Nicole om de babyfoon op te halen. Ga je mee?” Ze kust me. “Nee lieverd… Schiet je een Eetje op bij Nicole en … o ja, vertel haar dat het rolluik in de keuken openblijft.
“Wat zei ze?” “Ze zei niet zo veel, maar haar blos en haar blik sprake boekdelen… Overigens voordat ik wegging rook ze bijna hetzelfde als jij.” “Naar channel?” Ik doe of ik nadenk “Nee eerder naar eau du geil.” Ze kust me. “Had je me alweer geroken John?” “Ja liefje en die geur wordt door niets overtroffen… tenminste dat denk ik.” “Hoe bedoel je?” “De geur van Nicole komt wel heer erg dicht in de buurt.” Ik krijg een stomp. “Penganga die je bent.”
Ik neem haar lieve gehavende hoofd tussen mijn handen. “Lieverd ik ga je nou niet in je mond neuken. En wordt nu niet onzeker, dat heeft niks te maken met je looks, wel met je verwondingen. Ik zou me op dit moment te veel zorgen maken.” Ze maakt zich van me los en begint een striptease op te voeren. “Ik wil je neuken John. Gewoon neuken op een van onze keukenstoelen en mijn sap langs je kloten laten lopen.” “Maar waarom wil je dan dat Nicole meekijkt. Dat was toch uitsluitend om haar de orale liefde te laten zien?” Ze staat nu helemaal naakt en begint mijn hemd los te knopen. “Ze is verliefd op me John. Ze doet haar best om het te verbergen. Ik voel het… Mama heeft mijn antennes aangezet.” Ze trekt mijn broek en short in een beweging naar beneden en lacht me toe. “Blijkbaar staat jou antenne ook.” Ze duwt me achteruit op een keukenstoel en kruipt gelijk over me heen. Haar mond is overal. Op de mijne , aan mijn oren, op mijn neus en in mijn hals. Elk initiatief dat ik probeert te ontplooien smoort ze meteen. Het bovenbeen waar ze met haar druipspleetje overheen wrijft voelt heet en nat. Plotseling zit ze stil en kijkt me aan. “John je neukt niet alleen met mij. Mama Bena zit in me. Zij is ook nog niet naar het witte licht. Ze blijft bij me totdat alles voorbij is.”
Ik kijk Cita diep in haar ogen. “Bena,,, geile vrouw. Laat je dochter genieten.” Cita begint te praten, maar ik hoor Bena’s stem. “Nee jongen, wij laten elkaar genieten. Steek je burung in onze wanita, je buurvrouw staat al te trillen op haar benen.” Cita gaat omhoog, zet mijn pik aan haar hemelpoort en laat zich zakken. Ze begint me te neuken, maar ook haar wanita kneed mijn pik. “Liefje alsjeblieft doe rustig.” Dit is tegen dovemansoren gezegd. Het gevoel is hemels en haar mond zoekt de mijne op. Kort voordat ik de engelen hoor zingen, vertraagd zij haar tempo. Ze heeft niet gelogen. Haar liefdesappen lopen over mijn ballen. De tijd lijkt stil te staan. Ze brengt me nog zeker twee keer tot op de drempel, voordat zij haar hoofd in haar nek gooit. Haar ogen zijn gesloten en haar ademhaling stokt. Ze zit te schokken op mijn schoot wanneer ik ook het witte licht zie. Het licht van een allesoverheersend orgasme, dat doorbrand tot in mijn haarpunten.
Het duurt minuten voordat we elkaar aankijken. “Oh John, dat was zo intens… Zo intens als alle liefde die ik voor je voel; samengebald in één moment.” “Het doet je goed hè Cita?” Ze knikt. “Ja lieverd.. Ik sta weer aan het roer van mijn leven. Jij hebt het weer in mijn handen geduwd. “ “Ja liefje, en jij hebt het gepakt.”