“Waarom lach je? ” vroeg hij. “Ik voel je groeien. ” glimlachte ze, “Dat vind ik leuk, want dat betekent dat ik je opwind. ” “Twijfelde je daar nog aan dan? ” “Nee, niet in het minst, maar toch is het leuk. Een vrouw vindt het leuk om te merken, dat ze begeerd wordt, Hans. En je hoeft het niet altijd te zeggen; soms vind ik het leuk om het zelf te merken, vooral als ik zin in je heb. ” “Begrijp je dat ik het ook leuk vind om te merken dat jij zin in mij hebt? ” glimlachte hij tussen hun kussen door. “Natuurlijk, voor jou geldt hetzelfde als voor mij, lekkere vent van me. ” tHans schoot in de lach en ze voelde dat in zijn opwinding tussen haar schaamlippen. Ze wreef haar buik er even lekker overheen, waardoor haar schaamlippen zich er als het ware enigszins omheen vlijden. “Lekker stuk van mij! ” lachte hij, terwijl hij probeerde haar heerlijke bollen te pakken te krijgen. tOm hem te helpen leunde Vera nu op haar ellebogen en voelde direkt zijn handen op haar grote, gevoelige borsten. “Knijp maar lekker in mijn tepels. ” zei ze, hem kussend. “Dat word ik binnen de kortste keren gek van. Je mag er ook zachtjes in bijten en er aan zuigen. ” “Zijn jouw tepels zo gevoelig? ” “O jongen, ik zit in notime in de gordijnen van opwinding. Dan ben ik in staat om je hier ter plekke te verkrachten. ” “O graag! ” riep hij lachend uit, “Lijkt me heerlijk! ” tSensueel lachend kwam Vera overeind, nam tussen haar benen door zijn snel groeiende penis in haar hand en hield de eikel voor de ingang van haar wachtende vagina. Terwijl ze zich er genietend op liet zakken en hij zag hoe zijn geslacht in haar buik werd opgenomen, zei ze zwoel: “Nu ga ik jou nemen, jongetje! Ik ga jou bezitten en ik ga je laten doen wat ik wil! ” “Ja, mevrouw. ” zei Hans kwasi-onderdanig en greep begerig naar haar grote borsten, die nu fier recht vooruit staken. “Ik ben uw slaaf. ” “Dat ben je zeker. Ik ga je gebruiken voor m’n eigen plezier. Met die heerlijke paal van je in mijn buik ga ik helemaal uitmelken tot je niets meer te geven hebt. En jij mag je intussen met mijn borsten vermaken. ” “Dat doe ik met het allergrootste genoegen, meid. ” grinnikte Hans, die zich verlustigde aan de aanblik van haar prachtige, slanke lichaam. “Wat zit je lekker strak om me heen. ” “Ja, en jij vult me zo heerlijk op, Hans. Je geeft me echt het gevoel, dat ik boordevol zit. Ik geniet van je, echt waar. ” “Dat moet ook. Ik geniet ook van jou; je hebt echt een fantastisch lichaam, Vera. ” “Geniet ervan, Hans, het is voor jou. Geniet ervan zoals ik van jou geniet. En nu ga ik je berijden, mijnheer de direkteur. ” “Ik laat me door m’n eigen secretaresse nemen. ” lachte hij opgewonden, terwijl de knappe Vera op en neer over zijn geslacht begon te bewegen. “Daar heb jij niet het minste bezwaar tegen. ” antwoordde ze zelfverzekerd. “O jongen, wat zit je lekker dik en hard in me! ” tHans liet haar borsten los en greep haar stevig bij haar middel. Hij wilde, terwijl zij op en neer wipte, haar borsten zien bewegen. Maar die waren zo stevig, dat ze weliswaar inderdaad lekker op haar ritme meebewogen, maar niet heen en weer en op en neer slingerden. Een heerlijk gezicht vond hij dit, maar Vera was ook zo’n prachtige vrouw! tVera plaatste haar handen, terwijl ze haar eerste orgasme beleefde, op zijn schouders en begon zijn paal met haar spieren te bewerken. “Nu wil ik dat je klaarkomt. ” zei ze, hem verlangend aankijkend. “Ik ben al een keer heerlijk op je klaargekomen, maar ik wil dat we dat straks samen doen, Hans. Onze sappen moeten zich met elkaar vermengen. ” “Het duurt ook niet lang meer. ” hijgde hij van opwinding, “Je zit zo heerlijk aan me te trekken! ”
“Dat is de bedoeling ook! Zo kunnen we samen klaarkomen! ” riep ze, nu sneller op hem op en neer wippend, terwijl hij zich weer met haar borsten vermaakte. “O Hans, wat is dit toch héééérrl?¡jk!! ” Vera jammerde van intens genot, maar bij het gevoel van haar naderende orgasme waarbij ze Hans extra stimuleerde met haar vaginale spieren realiseerde ze zich ineens dat dat genot niet alleen lichamelijk was. Dwars door het verzengende vuur van haar orgasme heen vroeg ze zich af hoe hij het zou voelen. tOp dat moment kon Hans zich niet meer inhouden, w?¡lde het ook niet, en schoot zijn zaad met een luide brul en grote kracht haar zuigende en kletsnatte, soppende vagina in; hij werd bijna overstemd door het welhaast extatische gegil van Vera, die zich niet kon herinneren ooit zo te zijn klaargekomen! Snikkend van genot liet ze zich voorover vallen en strekte haar benen, er intussen wel voor zorgend dat hij in haar gevangen bleef. Ze bedekte zijn gezicht met hete kussen en Hans realiseerde zich dat haar gevoelens en emoties niet alleen puur lichamelijk waren. Daardoor bekeek hij haar ineens met andere ogen en verlangde hij nog meer naar haar dan hij al deed. “Waarom huil je nou?’ vroeg hij bezorgd, “Was het niet goed? Ik dacht toch van wel. ” “O jongen, het was zo héérlijk! ” lachte ze door haar tranen heen, “Het was fant?ístisch! D?í?írom huil ik. Ik heb nog nooit zo’n heerlijke man gehad als jij. ” tGerustgesteld sloeg hij zijn armen om haar warme lichaam en perste het tegen het zijne. “Blijf nog even in me, Hans. ” zei ze zacht, “Ik voel je zo heerlijk. Geef me je tong eens. ” tZe drukte haar mooie, sensuele lippen op de zijne en voelde tot haar genoegen meteen zijn tong in haar mond komen. Ze begon er heerlijk op te zuigen; dat gaf Hans een opwindend gevoel, maar Vera genoot er zelf ook van. Zonder hun kus te onderbreken kwam ze iets omhoog en bracht zijn hand naar haar borst. De boodschap was duidelijk: ze wilde dat hij haar borsten en haar tepels verwende, en dat was iets dat Hans maar al te graag deed. Hij genoot met volle teugen van haar warme en stevige vlees en merkte aan haar kussen, dat zij dat zeer op prijs stelde. tIn deze innige houding, met zijn nek in haar handen, liet ze zich plotseling op haar zij vallen en ging ze op haar rug liggen, waardoor hij op haar kwam, nog altijd met zijn penis in haar vagina. Tot haar grote voldoening voelde ze hem weer in haar buik groeien en bewerkte ze hem met haar spieren. Ze onderbrak hun kus en zei zacht: “Nu mag je mij op de ouderwetse manier nemen, Hans. En kom maar weer lekker in mijn buik klaar. ” “O meid, ik verlang zo naar je! ” riep hij kreunend van genot uit en leunde op zijn ellebogen. tRustig aan begon hij in en uit haar natte, klemmende vagina te schuiven en kuste haar hele gezicht, terwijl Vera zijn billen nu eens streelde, dan weer masseerde en kneedde. Ze vond het ook heerlijk om haar nagels er in te zetten en er hard in te knijpen; dan voelde ze hem huiveren van genot. “Weet je, ” zei ze licht hijgend, “als ik zo opgewonden ben als nu, dan krijg ik zin om ordinair te worden, schuttingtaal te gebruiken. ” “Dan ben je niet meer opgewonden, dan ben je dus gewoon hartstikke geil. ” lachte hij, “En dan neem ik je niet meer, of jij mij, maar dan néuken we. ” “Ja, inderdaad. Ga me maar lekker lang en diep neuken, Hans! ” “Ik laat je eerst een paar keer heftig klaarkomen en dan spuit ik je kut vol. ” beloofde hij geil en opgewonden. “O ja, gr?í?íg! ” riep ze heet en verlangend. “O jongen, wat voel ik die heerlijke lul van jou toch goed in mijn kut! En als je al je zaad in me gespoten hebt, dan lik en zuig ik je helemaal schoon. ” “Daar heb ik nu al zin in. ” grinnikte hij en stootte nu sneller in haar buik. tVera kneep nu hard in zijn billen en stak er toen een vinger tussen, die ze zo diep als ze kon naar binnen drukte. Hans dacht dat hij gek werd, vooral doordat hij haar vaginale spieren zo strak om zijn knuppel voelde. “Daar moet je me straks nemen, Hans! ” hijgde ze wellustig in zijn oor. “Oké, meid. Jij bent de baas! ” kreunde hij, en ontlaadde zich toen met een luide kreet in haar schokkende en hunkerende lichaam. tNadien lagen ze ontspannen naast elkaar na te genieten. Vera lag op haar rug en haar borsten rezen op en neer op het ritme van haar nog niet tot rust gekomen ademhaling. Het was vooor Hans, die op zijn zij op zijn elleboog leunde, een aangenaam opwindend gezicht. “Zal ik je eens iets vertellen? ” schoot hem plotseling te binnen. “Hmmm? ” glimlachte ze met gesloten ogen. “Je was destijds de laatste, van wie ik een sollicitatiebrief kreeg. In feite was je al te laat en had ik hem in de prullenbak moeten kieperen. Maar toen ik je foto zag, werd ik nieuwsgierig en besloot ik om toch je brief maar even te lezen. ” “Daar heb je hopelijk geen spijt van gehad? ” Met nog steeds gesloten ogen nam ze glimlachend zijn hand en legde die op haar borsten. Hij begreep het en begon haar te strelen. “Nee, geen ogenblik. Toen ik je brief en je c.v. gelezen had, wist ik het: die ?ándere brieven kunnen in de prullenbak. Ik heb de dames in kwestie toch maar even een, hopelijk beleefde bedankbrief gestuurd. ” “En ik heb er nooit spijt van gehad, dat ik je die brief geschreven heb. ” Ze keek hem nu van onder haar wimpers aan, drukte op zijn hand op haar borst en zei zacht: “Hans, ik wil je nog een keer. ” “Ik ben helemaal van jou, Vera. ” antwoordde hij en kuste haar.
tDe volgende morgen zat Hans in zijn kantoor, zoals gebruikelijk, de krant te lezen, toen zijn oog bij het doorbladeren op een advertentie op de woningpagina viel. Er werd een groot kasteelachtig pand, dat de naam Slot Brandenburg droeg, in te koop aangeboden. Hans kende het slot wel, althans van de buitenkant, en wist dat het even buiten de stad stond; hemelsbreed zelfs nog dichter bij zijn opslagloods dan waar ze nu zaten. Hij zat even naar de foto te kijken, toen er zachtjes een belletje begon te rinkelen. Ineens realiseerde hij zich, hoewel hij het heel goed wist, dat Vera ook zo heette. tImpulsief drukte hij op de intercom en zei: “Vera, zou je even hier willen komen? ” “Ik kom er aan; momentje. ” Doordat ze een enigszins hese stem had kon ze verleidelijk klinken, maar dat was nu door de kleine speaker van de intercom niet het geval. Een ogenblik later stond ze voor hem, zodat hij eerst goedkeurend zijn blik over haar lichaam liet dwalen. Ze droeg een korte rok, die tot ongeveer tien centimeter boven haar knie?½n reikte en nauw om haar heupen sloot. Daarboven droeg ze een strak truitje met V-hals, waarin haar borsten goed tot uitdrukking kwamen. Het geheel was op een ingetogen manier sexy, en Vera wist wanneer ze zoiets kon aantrekken: als er geen zakenrelaties werden verwacht. In deze kleding kwam haar heerlijke, opwindende figuur goed tot zijn recht. “Heb je me laten komen om me te bekijken? ” vroeg ze glimlachend. “Ja, kleed je uit. ” probeerde hij met een ernstig gezicht te zeggen. “Ja, bek?¡jk het even! Je hebt me al lang naakt gezien, en bovendien doe ik dat niet op commando, en zéker niet hier op kantoor. Dus vertel me maar gauw, waarvoor je me wel hebt laten komen, want ik heb werk te doen. ” “Ja, baas. ” grinnikte hij, draaide de krant een halve slag om en wees haar op de advertentie met foto. “Is dat familie van je? ” wilde hij weten. tZonder het bewust van plan te zijn lette hij op haar reactie, en op haar knappe gezichtje streden verschillende emoties om de voorrang, terwijl ze de foto bekeek en de tekst las: eerst ongeloof, toen smart en daarna berusting. Toen ze alles had gelezen, keek ze hem recht in de ogen en in de hare meende hij een smartelijke uitdrukking te zien. “Het slot is vroeger eigendom van onze familie geweest. ” zei ze, uiterlijk onbewogen en kalm. “Maar zoals het met veel families is gegaan, ging het ook met de onze: het werd te duur, terwijl de inkomsten terugliepen. Daardoor hebben ze het moeten verkopen. Mijn ouders, vooral mijn vader natuurlijk, zijn er nooit gelukkig mee geweest, maar ze zagen geen kans om het in de familie te houden. ” “Waarom koop jij het dan niet? ” vroeg hij, het antwoord al wetend. tHaar ogen dwaalden even weer af naar de advertentie, keken toen hem weer aan, waarop ze glimlachend antwoordde: “Lieve Hans, als ?¡emand mijn inkomen kent, dan ben jij het wel. En ik heb niet zo’n grote spaarpot, dat ik me het Slot Brandenburg kan veroorloven, hoe graag ik het ook zou willen. ” “Vera, ” begon hij nadenkend, “ik denk jou nu goed genoeg te kennen om te zien wat er nu in je omgaat. Ik k?ín me vergis-sen, maar ik denk dat het je pijn doet dat dit slot geen familiebezit meer is, en dat je daar héél graag iets aan zou wil-len doen. ” tZe keek hem even aan met haar mooie ogen, die bijna vochtig leken te worden, vermande zich toen en zei kwasi-kortaf: “Ik geloof, dat we maar even een korte koffiepauze moeten inlassen. ” Ze draaide zich om en ging naar de keuken om koffie te halen. tHet vertrek, waar Hans nu zijn kantoor had, was vroeger de grote zitkamer geweest. In de ene hoek, schuin tegen-over de deur, had hij zijn bureau geplaatst en recht daar tegenover was een zithoek ingericht, waar hij op zijn gemak met bezoekers kon praten en eventueel onderhandelen. Toen Vera met twee koppen dampende koffie terugkwam, zat hij daar in een van de fauteuils, zodat zij de koppen op de salontafel zette, tegenover hem ging zitten en haar lange, slanke benen over elkaar sloeg. “Als je geen slipje aan had gehad, dan had ik je poes kunnen zien. ” glimlachte hij even. “Nou ?¿n? ” kaatste ze terug, “Die heb je al vaker gezien. Bovendien hadden we het daar niet over. ” “Je hebt gelijk. ” gaf hij eerlijk toe, “Maar je was gisteren zo heerlijk, dat ik nu nog zit na te genieten. ” “Daar ben ik blij om, Hans. En dat meen ik serieus, want ik vind het fijn om te weten dat ik in elk geval voor ?¡emand iets kan betekenen. Maar, nogmaals, we hadden het over iets heel anders. Je denkt in mijn ogen te kunnen zien, dat ik Slot Brandenburg graag weer in de familie zou willen hebben. En, dat moet ik toegeven: je hebt gelijk. Ik zie er alleen geen kans toe, zelfs niet als we als familie een hypotheek zouden aanvragen. ” “Ben je er wel eens in geweest? ” “Ja, als kind een keer met mijn ouders, m’n twee broers en m’n zuster. Maar ik kan me er niet veel meer van herinner-en. Maar waarom vraag je dat? ” “Nou, een tijdje geleden heb je, maar jij niet alleen, al gezegd dat dit huis eigenlijk te klein begint te worden om als kantoorpand te dienen. Ik ben nog nooit in Slot Brandenburg geweest, maar alleen de buitenkant trekt me al aan, en als ik deze advertentie zo lees, dan zou het geschikt k??nnen zijn. Als het slot is wat ik denk dat het is, dan zouden we j?íren vooruit kunnen. ” “H?íns! Dat méén je niet! ” Ze zag hem met grote vochtige ogen aan en moest zich bedwingen om hem niet om de hals te vallen. Ze kon ook maar moeilijk geloven wat hij van plan leek te zijn. “Ja, Vera, dat meen ik wel. ” zei hij rustig. “Ik kon me niet voorstellen dat jij en je familie niets met dat slot te maken hebben. Het feit, dat het nu te koop staat, betekent ??f dat je familie het dreigt te verliezen ??f dat het al lang niet meer in familiebezit is. In beide gevallen zou ik daar iets aan willen doen. ” “Waar??m, Hans? ” Ze werd er emotioneel van en zo had hij haar nog niet gezien. “Wat maakt ons familiebezit nu voor jou uit? ” “Kom ‘es even naast me zitten, dan zal ik het je uitleggen. ” “Dat kun je zo ook wel. Er kan zo maar iemand binnen komen, en ik wil geen sex op kantoor, zeker niet zo lang we niet alleen in dit pand zijn. ”
“Wie heeft het nu over sex? ” lachte hij. “Ik ken jou zo langzamerhand. ” glimlachte ze terug, “Als ik naast je kom zitten, dan ga jij aan me zitten en dan weet ik wel waar het weer op uitdraait. Vertel het me zo maar, jongetje, jouw beurt komt heus nog wel. ” “Oké. ” knikte hij, “toen jij hier kwam werken hoopte ik alleen maar dat je een goede secretaresse zou zijn, en je bleek al gauw héél goed te zijn. Daardoor begon ik in de loop der tijd meer dan alleen maar professionele sympathie voor je te koesteren. Ik denk dat dat gisteren ook wel meer dan voldoende is gebleken. ” “Het was je er toen dus niet alleen maar om begonnen om galant te zijn met hopelijk lekkere sex op de koop toe. ” “Nee. Jij wel dan? ” tVera meende even een teleurgestelde blik in zijn ogen te zien en bekeek hem daardoor heel anders. “Nee, Hans, nu niet meer. Gisteren had ik alleen maar zin in je om lichamelijke redenen. Nu zie ik aan je dat het voor jou meer betekende, en daardoor bekijk ik wat wij gisteren hadden het was heerlijk trouwens met heel andere ogen. Ik hoop dat je dat begrijpt. ” “Ik ken je nu vrij goed, Vera. ” glimlachte hij, “Maak je geen zorgen. Maar om op je eerdere vraag terug te komen: wij hebben een groter kantoorpand nodig, en als ik Slot Brandenburg moet kopen om er voor te zorgen dat jij bij me blijft, dan doe ik dat. Het k?ín natuurlijk wel nodig zijn, dat er hier en daar een kleine ingreep in het slot moet worden ge-daan, maar ik zou het zo veel mogelijk in de oorspronkelijke staat willen houden. Ik hoop dat je daar geen problemen mee hebt, of je familie. ” “Ik niet, en mijn ouders ook niet, denk ik. En wat de rest van de Van Brandenburgs ervan vindtÔǪ, dat is hun probleem. Ik zou het vooral voor mijn ouders belangrijk vinden. Maar er is een ander puntje, Hans. ” “En dat is? ” “Als jij het slot koopt, is het eigendom van Imexco. Dat is nog geen famile Van Brandenburg. ” “En als ik lid van de familie word? ” vroeg hij met een effen gezicht. tVera wilde antwoord geven, toen de implicaties van zijn woorden tot haar doordrongen, waardoor ze zich bijna in haar koffie verslikte. “Jij lid van de familie? ” herhaalde ze langzaam, “Er is bij mijn weten maar één manier, waarop d?át mogelijk is. ” “Dat weet ik. Ik kan er ook maar één bedenken; waarschijnlijk hebben we het over dezelfde. ” “Ik k?án me bij een aanzoek een iets romantischer omgeving voorstellen dan een kil, zakelijk kantoor. ” “Ja, meid, ” glimlachte hij pathetisch, “dit kantoor is ingericht op zakelijkheid en functionaliteit. ” “D?át is te zien. Hier ontbreekt volgens mij een vrouwenhand; enige huiselijke warmte zou, denk ik, geen kwaad kun-nen. Maar daar hadden we het niet over. ” “Oké. Heb ik voor vandaag nog afspraken? ” “Ja, vanavond om acht uur in de Gouden Leeuw; dineetje. ” besloot Vera als bij ingeving en voordat hij iets kon vragen verdween ze naar de keuken om nog een kop koffie te halen. Ze lachte inwendig, maar dat kon hij niet zien, vooral niet omdat hij zich zat suf te piekeren met w?¡e hij dan wel een afspraak kon hebben. tZe had in een klein kamertje een kast, waarin ze een reeks kleren voor verschillende gelegenheden had opgehang-en. Omdat er die dag toch geen relaties meer zouden komen en het overige kantoorpersoneel maar heel zelden bij Hans op kantoor kwam, trok ze vliegensvlug een gemakkelijk zittend, kort jurkje aan. Haar beha liet ze in de kast, want haar borsten waren stevig genoeg om het zonder te kunnen doen; daardoor vielen haar grote tepesl op, doordat ze bijna door de dunne stof van het jurkje heen priemden. Vera wist inmiddels dat Hans dit prettig vond, en ze verheugde zich al op hun etentje, dat ze zichzelf had beloofd, maar voor hem had ze ook nog wel iets in petto. “O, je hebt iets gemakkelijks aangetrokken. ” stelde hij glimlachend vast, toen ze met de koffie weer binnen kwam. “Ja, bezoek krijgen we hoogst waarschijnlijk toch niet meer, dus dan kan het wel wat gemakkelijker. ” tZe zette de koffie voor hem op de salontafel en gunde hem daarmee even een riante blik tussen haar volle borst-en, waarna ze weer tegenover hem ging zitten. “Met wie heb ik vanavond een afspraak? ” wilde hij weten. tZe glimlachte, waardoor ze nog mooier werd dan ze al was, maar dat laatste had Hans al lang gezien. “Met je secretaresse. ” antwoordde ze koket en zag hem lachend aan. “Ik vind dat jij er wel weer eens even uit mag. ” “O. En jij gaat mee om erop toe te zien dat het ook gebeurt? ” grinnikte hij, “Om mij te chaperonneren, dus? ” “Ik ben niet van plan om wie dan ook te chaperonneren. ” zei ze vrolijk. “Maar je werkt hard, en je denkt nauwelijks aan je ontspanning, die ook broodnodig is. ” tEven in gedachten verzonken keek hij naar haar en bewonderde niet voor het eerst haar imponerende schoonheid: haar lange, zwarte haar, dat tot haar grote, volle borsten reikte, haar betoverend knappe gezicht en haar iets meer dan slanke figuur. Ook al kende hij haar nu een paar maanden, Hans was nog steeds in de ban van haar voor hem over-weldigende uiterlijk, maar dat was bepaald niet de enige reden waarom hij zich tot haar aangetrokken voelde. Haar gevoel voor humor lag hem ook bijzonder goed. “Waar zit je nu aan te denken? ” “Aan jou. ”
“Dat hoeft toch niet? Je mag rustig naar me kijken, hoor; dat doe je trouwens toch al een hele tijd. ” “Je bent een begerenswaardige vrouw, Vera. ” “Dat begin ik te merken. ” glimlachte ze gevleid, de blik in zijn ogen herkennend. “Maar niet alleen omdat je mooi bent, verdraaid mooi. ” “Dank je. Maar laten we het er maar op houden, dat j?¡j me mooi vindt. Dat vind ik heel leuk om te horen, maar een ander kan er wel anders over denken. ” “Dan heeft die ander geen smaak. ” grinnikte hij. “Nou, drink je koffie op, want je begint onzin uit te kramen. ” lachte ze en gaf het voorbeeld. “En dan ga je maar weer eens wat doen; je hebt nu wel weer lang genoeg stil gezeten. ” “Ik laat jouw bureau tegenover het mijne zetten; dan kan ik de hele dag naar je kijken. ” “H?á, ik moet er niet aan denken! Vanavond mag je naar me kijken, Hansje, maar hier blijf ik lekker in m’n eigen kamer; anders wil je ook nog de hele dag aan me zitten, natuurlijk. ” “Als d?át zou kunnen? ” lachte hij en trok de hals van haar jurk wat open om even tussen haar borsten te kunnen kijken, wat hem prompt een tik op zijn vingers opleverde. “Niet hier. ” sprak ze streng, “Geen sex op kantoor, heb ik gezegd; ook al ben je nog zo’n aantrekkelijke man. ” “Jawel, mevrouw, tot uw orders. Zou u zo vriendelijk willen zijn dit jurkje vanavond bij het diner aan te houden? ” “Met genoegen, mijnheer. ” lachte ze vrolijk, en voegde er veelbetekenend aan toe: “En daarn?í ook wel. “, waarna ze lachend met de lege koffiemokken naar de keuken verdween. “D?ít zien we dan nog wel. ” riep Hans haar na, waarop haar schaterlach vanuit de keuken weerklonk. tDe direkteur van De Gouden Leeuw kende Hans al jaren, en Vera kende hij intussen ook, waardoor hij perfekt wist waar ze wilden zitten voor een intiem dineetje voor twee, ook al kwamen ze vaak voor zakelijke diners. Hij had voor hen een tafel in een hoek van de grote zaal, achter een pilaar en een scherm, laten dekken en alles stond perfekt klaar toen Hans en Vera arriveerden. Hij bracht hen persoonlijk naar hun tafel toe en bewonderde diskreet Vera’s schoonheid, zonder dat zij daar iets van merkte, ook al had hij haar al vaker gezien. tToen ze aan tafel plaats namen, adviseerde hij hen een bepaalde fles wijn, waaruit hij Hans even later liet proeven. Deze was dik tevreden over de smaak en bestelde voor hen beiden een voorafje. Terwijl ze daarvan op hun gemak zaten te genieten keek hij haar weer eens aan en was wéér onder de indruk van haar schoonheid, maar dat kwam nu ook doordat hij haar persoonlijk beter kende, en had er eigenlijk maar weinig idee van hoe zij op het persoonlijke vlak over hem dacht: in zaken doen en handel drijven was hij een kei, maar als het op dit soort zaken aankwam, dan leek hij wel eens wat na?»ef. “Wat zit je nu naar me te kijken? ” glimlachte ze, het antwoord wel vermoedend. “Vera, ” begon hij, “toen ik jouw foto zag was ik onder de indruk van je. Toen ik je voor het eerst ontmoette, vond ik je nog mooier en aantrekkelijker dan op de foto. En die gevoelens zijn sindsdien niet veranderd. ” “Dank je, dat is prettig om te horen, Hans. ” zei ze zacht, “Maar ik vind mezelf helemaal niet zo mooi. ” “Dat maakt je alleen nog maar aantrekkelijker. ” vond hij, “De mooiste vrouwen zijn, vind ik, d?¡e vrouwen, die niet weten dat ze mooi zijn. Maar een knap gezicht en een aantrekkelijk figuur zijn weliswaar leuk en mooi meegenomen, wat ik belangrijker vind, veel belangrijker, is innerlijke schoonheid. En ook daaraan ontbreekt het jou bepaald niet. ” tZe zwegen even omdat een ober hun entree bracht, maar Hans zag aan haar ogen dat zijn woorden bepaald niet zonder gevoel werden ontvangen. Toen de ober weer weg was boog ze even haar hoofd en zei toen zacht: “Zo veel complimenten heb ik nog nooit gehad; ik weet eigenlijk niet eens goed wat ik ermee aan moet. ” “Accepteer ze maar gewoon, want ze zijn gemeend. ” verzekerde hij haar. “Daaruit trek ik de conclusie, dat je persoonlijke gevoelens voor mij koestert, die weinig of niets met gisteravond te maken hebben. ” “Gisteravond speelde je fysieke aantrekkingskracht een rol, maar persoonlijke motieven waren wat mij betrof de drijf-veer, Vera. Ik had gewoon behoefte aan je. ” tToen Vera de laatste hap soep uit haar bord had genomen, boog ze andermaal haar mooie hoofdje en bekende: “Voor mij was het in eerste instantie fysieke aantrekkingskracht. Ik wilde sex, en die wilde ik met jou, er geen idee van hebbend hoe je op het persoonlijke vlak over mij dacht. Ik had toen gevoelens, die ik niet helemaal begreep; maar nu ik dit van je hoor, begrijp ik ze en vallen de stukjes op hun plaats. ” “En welk beeld laat de puzzel zien? ” vroeg hij glimlachend. tZe zag hem nu recht aan met haar mooie, donkere en vochtige ogen en zei: “Kun je dat niet raden? Ik ben verliefd op je geworden, terwijl ik me beslist had voorgenomen dat niet te doen. ” tHij nam haar handen even in de zijne en antwoordde: “Zo is het mij ook vergaan, Vera. Ik was het ook niet van plan, maar kan er ook niets aan doen; zo is het nu eenmaal. ” Hij zweeg even, keek naar haar en zei toen zacht: “Waarom huil je nu, Vera? Kijk me ‘es aan. ” tZe keek hem aan met ogen, die nu vol stonden en zei: “Ik huil omdat je emoties bij me oproept, die ik nog nooit eerder heb gehad. En als je me nu even wilt excuseren, ik wil me even opknappen voordat de ober weer komt. ”
tVera kwam opgeknapt weer terug, toen de ober het hoofdgerecht serveerde en ze had een tevreden glimlach op haar knappe gezichtje. Ze ging weer tegenover hem zitten en ze lieten zich de maaltijd even later goed smaken. “Zie ik er nu weer een beetje toonbaar uit? ” fluisterde ze. “Meid, je ziet ?¿n zag er geweldig uit. Je moet je niet voor je emoties generen, Vera. ” “Ik ben blij dat ik dat bij jou kan, Hans, maar ik ben hier niet thuis. ” “Ach, ze zijn hier veel gewend, hoor. ” “Dat weet ik, maar ik heb er moeite mee om dat in het publiek te doen. ” “Het lijkt net alsof de blik in je ogen veranderd is sinds je van het toilet terug bent gekomen. ” “Ik denk dat ikniet alleen mijn uiterlijk wat heb opgeknapt. ” glimlachte ze en begon aan een hazebotje te kluiven. tToen ze het hoofdgerecht met bijbehorende groenten en andere accessoires hadden weggewerkt, veegde Vera haar mond af, zag hem even nadenkend aan en nam plotseling een besluit. “Hans, kunnen we het dessert overslaan? Ik wil graag naar huis. ” tZonder te vragen naar het waarom van dit plotselinge besluit hij ging ervan uit dat ze er een goede reden voor had vroeg hij om de rekening en betaalde die even later. “Zet jij even een leuk muziekje op? ” vroeg Vera, terwijl ze haar schoenen uitschopte en zich in de bank liet vallen. “En je mag ook even een wijntje voor me inschenken. ” tHans programmeerde de cd-speler en toen hij even later met de wijn bezig was, werd de kamer gevuld met klank-en van een volgens hem toepasselijk nummer van de groep Kiss: “I was made for loving you “. Toen hij met twee glazen in de kamer kwam, lag Vera met gesloten ogen dwars op de bank, een glimlach op haar knappe gezicht. Hij zette een glas voor haar neer en ging tegenover haar zitten. “Waar ben jij op uit, Hans? ” vroeg ze glimlachend, nog steeds met gesloten ogen. “Je hebt deze muziek vast niet toevallig gekozen. ” “Waar ik op uit ben? ” grinnikte hij, “Ik ben uit op een mooie dag met een fijna afsluiting. ” Hij keek naar haar en zag haar borsten met haar ademhaling rijzen en dalen. “Maar ik wil niets forceren. ” “Ik ook niet. ” Ze opende haar mooie ogen en zag hem van onder haar wimpers aan. “Maar daarom mag je nog wel bij me komen zitten. We moeten nog toosten. ” tHij stond op en ging naast haar op de zeer comfortabele bank zitten, met zijn rechter arm over de rugleuning, waarna ze de daad bij het woord voegden. “Ik wil niets forceren, ” hernam Vera, “ik wil alleen maar doen wat ik de hele dag al doe: genieten, van de sfeer, en van jou. ” “Aan mij zal het niet liggen, meisje. ” beloofde hij. “Geef me dan eens een kus, Hans. ” “Weet je het zeker? ” “Ja, die heb ik nodig. ” tZacht drukte hij zijn lippen op de hare en voelde langzaam haar tong naar binnen komen. Ze legde haar hand tegen zijn wang, met haar vingers in zijn nek, en drukte zo zijn mond steviger op de hare. Zo kusten ze elkaar geruime tijd, rustig genietend. Toen ze elkaar loslieten, zag ze hem aan met haar mooie, donkere ogen en zei zacht: “Vanmiddag op kantooor hadden we een gesprekje, Hans. Weet je nog? ” “O ja? ” hield hij zich schijnheilig op de vlakte. “Ja, we hebben het toen niet afgemaakt, maar we hadden het over de manier waarop jij lid van de familie Van Bran-denburg kon worden. ” “Shit, jij vergeet ook nooit iets. ” Hij zei het met een ernstig gezicht, maar ze zag de lach in zijn ogen. “Nee, jongen, daarvoor ben ik jouw secretaresse. Om je aan dingen te herinneren. Maar hoe denk jij dat te doen? ” “‘k Zou ’t eigenlijk niet weten. ” tZe lachte, gaf hem een por in zijn zij en commandeerde: “Voor de draad ermee! ” tHans zag haar recht in haar ogen, realiseerde zich eens te meer hoe veel hij van deze prachtige vrouw hield en zei: “Wil je met me trouwen, Vera? ” tOp slag was haar lichte vermoeidheid weg. Ze had de vraag wel verwacht, maar nu deze haar werd gesteld was ze intens gelukkig. Haar mooie ogen stonden vol liefde, toen ze antwoordde: “Ja, Hans. ” tNatuurlijk was Hans gelukkig met haar antwoord, maar hij kon het even niet laten met een grapje te reageren. “Mooi, dat scheelt me weer een secretaresse. ” “O, maar ik blijf voorlopig gewoon werken, hoor. ” haastte ze zich hem te verzekeren. “Dat dacht ik al. Maar een secretaresse moet ik betalen, een echtgenote niet. ” tKlets! Hij zag haar hand niet aankomen, toen ze riep: “Jij?!?! Jij?!? Je trouwt mij toch niet om een secretaresse uit te sparen? ” tVervolgens begon ze hem te kussen om de “pijn ” te verzachten. “Het is maar goed dat ik je ken, jongetje. ” lachte ze, trok hem half over zich heen en duwde haar tong in zijn mond, terwijl ze zijn hand op haar borst legde.
“Wees ‘es lief voor me, Hans. ” zei ze even later zacht, met een verlangende ondertoon in haar stem. “Dat ben ik toch altijd? ” “Ja, maar je