Hans was als klein jongetje al een zakenman in de dop. Snoepjes, die hij van zijn moeder kreeg, at hij niet zelf op, maar die verkocht hij aan andere kinderen; soms voor geld, soms voor knikkers of iets anders. Als hij dan op zijn maniet genoeg bij elkaar had gespaard, dan kocht hij iets dat hij graag wilde hebben. Of hij kocht iets dat een ander wilde, en dan verkocht hij het weer met een kleine winst. Hij had echt talent voor zaken doen. tDat talent hielp hem ook om op zijn tweeëntwintigste een eigen handelsonderneming te beginnen. Een vlot optreden, alsmede een vooral voor vrouwen aantrekkelijk uiterlijk en, last but not least een néus voor koopjes (hij rook de winst soms al op een afstand!) maakten van zijn zaak een succes. Het werd drukker en drukker en hij kon het niet meer alleen af; dus moest hij personeel aannemen. Met de bank onderhandelde hij al over de aanschaf van een groot herenhuis, waarop hij zijn oog had laten vallen. Het was een oude patriciërswoning en voor hem was het nagenoeg ideaal om zijn kantoor in te vestigen en er desnoods in te overnachten. Op het industrieterrein huurde hij voor lange tijd een grote loods voor de opslag van zijn handelswaar. tMet zijn personeel had hij het getroffen, maar dat kwam misschien ook wel doordat hij er ook voor hen was als zij hem nodig hadden. Het werd drukker en drukker en het werd zelfs zo druk, dat hij op een gegeven moment een belangrijke afspraak vergat. Dat had hem bijna de klant in kwestie gekost, maar een vlot en geloofwaardig verhaal keerden het tij nog ten goede. Hans dacht echter wel: “Dit nooit weer. ” en begon over een secretaresse na te denken. Een paar dagen later stond de advertentie in de krant. Er stond ook in dat gegadigden dringend werden verzocht, vanwege het representatieve karakter van de baan, een recente foto mee te sturen. tDe reacties waren velerlei: een kassiere, die de baan wel zag zitten maar weinig capaciteiten had; een tandartsassistente, die wat anders wilde, enzovoort. Maar natuurlijk waren er ook brieven bij, die wel het nodige beloofden. Hans pikte de meest veelbelovende eruit en nodigde de schrijfsters uit voor een gesprek de volgende week. Maar toen die uitnodigingen de deur uit waren kwam er nog een brief. Ongeduldig en al half afwijzend scheurde hij de envelop open en begon te lezen. De schrijfster verontschuldigde zich voor de late reaktie, maar legde uit dat die veroorzaakt werd door haar terugkeer de vorige dag van een zakenreis naar de Verenigde Staten. Ze werkte als secretaresse op het secretariaat van een multinational, maar wilde graag voor een kleiner bedrijf werken, waar de sfeer wat persoonlijker was. Voor haar persoonlijke gegevens verwees ze naar haar c.v. tToen hij dat begon te lezen raakte hij gaandeweg steeds meer onder de indruk: ze sprak zes talen vloeiend, beheerste steno in dezelfde talen en had voor vier van die talen het diploma handelscorrespondentie. Zes jaar geleden had ze met succes examen gymnasium gedaan. Hans was zo onder de indruk van zowel haar brief als haar c.v., dat hij toen pas bedacht dat hij haar foto nog niet eens had gezien. Hij viste een ansichtkaart uit de envelop en toen hij die had omgedraaid, hapte hij een ogenblik naar adem. tWie hem vanaf de foto vriendelijk aankeek was een jonge, adembenemend mooie vrouw met lang zwart haar, dat in mooie golven los tot over haar schouders hing. Op de foto droeg ze een nauwsluitend mantelpakje, waarin haar vormen op een bescheiden manier goed tot hun recht kwamen. Ze zag er in haar kleren uit als een echte dame, en Hans vond dat de klasse aan alle kanten van haar afstraalde. tZe had enigszins amandelvormige ogen met een wilskrachtige uitdrukking in een knap en lief gezicht. Toen Hans zo naar haar foto zat te kijken, in stilte wensend dat die mooie vrouw tegenover hem zat, en haar gegevens weer doornam, kwam hij tot de conclusie dat hij hier zo ongeveer de ideale secretaresse voor zich had. Ze heette Vera van Brandenburg. Snel klikte hij een paar keer op de computer en kreeg een standaarduitnodiging op zijn scherm. Hij vulde een tijd in ze zou de laatste van die dag zijn en printte de brief uit, die even later bij de post lag.
tEen week later ging ze glimlachend tegenover hem zitten nadat ze zich aan elkaar hadden voorgesteld. “Mevrouw Van Brandenburg, ik ben niet van plan de hele dag mevrouw en u tegen mijn secretaresse te zeggen en dat hoeft zij tegen mij ook niet te doen. Ik stel voor dat we elkaar tutoyeren, dat praat wat gemakkelijker. ” begon Hans. “Daar heb ik geen enkel bezwaar tegen. ” antwoordde Vera. Ze had een enigszins hese, maar warme stem en hij vond het nu al prettig haar te horen praten. Ze droeg ook nu een mantelpakje, maar een ander dan dat van de foto. “Fijn. ” knikte hij, “In de advertentie heb ik om foto’s gevraagd, en niet in de hoop even op mijn gemak naar knappe vrouwen te kunnen kijken. Voor ik kandidaten uitnodig, wil ik graag weten hoe ze er uitzien, want een verzorgd uiterlijk is in dit werk niet onbelangrijk. ” “Dat weet ik. ” glimlachte Vera, “Als het personeel het visitekaartje van het bedrijf is, dan geldt dat zeker voor de secretaresse, die veel met klanten in contact komt. Daarom ben ik nu ook misschien wat formeel gekleed, evenals op de foto trouwens. ” “Ja,nu je het over de foto hebt: je bent de enige, die er in haar volle lengte op staat. De rest van de kandidaten heeft pasfoto’s en dergelijke gestuurd. ” “Pasfoto’s laten alleen maar een gezicht zien. Dat is misschien niet onbelangrijk, maar met mijn foto wilde ik ook laten zien dat ik me weet te kleden. Thuis draag ik minder formele kleren. Ik hoop dat ik je goedkeuring kan wegdragen? ” “O, dat kun je zeker. ” haastte Hans zich te verklaren. “Alle lof. Maar hier hoef je ook niet altijd formeel gekleed te zijn, hoor. ” tMet de andere kandidates had hij steeds eerst een gesprek van een half tot een heel uur gehad, waarbij hij op de verzorging van hun uiterlijk lette en op de manier, waarop ze zich uitdrukten. Ze zouden met belangrijke relaties te maken krijgen en moesten op hun niveau kunnen mee converseren. Deden ze dat tot zijn tevredenheid, dan vroeg hij of ze in de stad met hem wilden lunchen. Daar had niemand bezwaar tegen gehad, en dan liet hij hen zelf een tafeltje in zijn favoriete restaurant reserveren. tMaar het was nu wat later in de middag en Hans vond het zo prettig met haar te praten, dat hij de tijd wat rekte. Vera bleek niet op haar mondje te zijn gevallen en had, vond hij, een geweldig gevoel voor humor; bovendien was ze behoorlijk adrem. “Heb je eigenlijk al gegeten? ” vroeg hij na een tijdje plotseling. “Behalve een kleine lunch verder niets. ” “Zou je dan straks met mij willen dineren? ” “Graag. ” accepteerde ze zijn aanbod vriendelijk. “Mooi. Daar staat de telefoon, regelmaar even een tafeltje in een fatsoenlijk restaurant. ” “Wat denk je van De Gouden Leeuw? ” vroeg ze glimlachend. “Dat is toevallig mijn favoriet. ” grinnikte hij. “Fijn. Hoe laat? ” “Dat hangt van je honger af. ” “Zes uur? ” “Oké. ” tVera pakte de telefoon, drukte een nummer en zei even later: “Goedemiddag, u spreekt met mevrouw Van Brandenburg van handelsonderneming Imexco. Ik zou voor zes uur graag een tafel voor twee personen willen reserveren. ” ” ” “Fijn, dank u wel. Met wie heb ik gesproken? ” ” ” “Ik dank u nogmaals, mijnheer. Tot vanavond. ” “Waarom vroeg je hem naar zijn naam? ” wilde Hans weten, toen ze had opgehangen. “Dat doe ik altijd; voor het geval er vragen of misverstanden zijn. ” “Zoals een dubbele boeking? ” “Bij voorbeeld. ” “Komt bij De Gouden Leeuw niet voor, hoor. Ze verkopen daar rustig nee als alle tafels gereserveerd zijn. ” “Dat is een prettige gedachte, vooral als je er met relaties naar toe wilt. ” “Ja, en ik kom er nogal eens met relaties. Ik voel me er gewoon thuis. ” tHet personeel van De Gouden Leeuw zorgde, omdat Hans een goede klant was, voor een ongedwongen en intieme sfeer en bediende hen op hun wenken. Dat gaf Hans de gelegenheid om opeen onopvallende manier op Vera te letten: hoe gedroeg ze zich in een chique gelegenheid, hoe at ze, hoe ging ze om met mensen die ze niet kende, enzovoort. tBeroepshalve begon hij steeds meer voor haar te voelen, want wat hem betrof slaagde ze cum laude op alle fronten. Ze zorgde er voor dat ze niet voor of na hem met eten klaar was en vroeg, toen ze een sigaret wilde opsteken, of hij daar bezwaar tegen had, terwijl ze die middag ook al hadden gerookt. Ze bleek heel voorkomend te zijn en niet alleen een brede belangstelling voor allerlei zaken te hebben, maar ook over een flinke dosis kennis van zaken te beschikken: bij haar huidige werkgever werkte ze op het secretariaat van het inkoopkantoor, en als ergens onderhandeld moest worden, dan was het daar wel.
t Na het diner dronken ze nog wat en, ook al was deze ontmoeting als puur zakelijk bedoeld, werd het gezellig en lekker informeel. Toen de avond vorderde besloten ze terug te gaan naar kantoor. In de grote patriciërswoning gingen ze niet naar zijn privékantoor, maar naar de kamer waar Hans zijn relaties ontving. Niets wees erop dat dit een bedrijfsvertrek was: de kamer op de eerste etage was ingericht als een gezellige huiskamer met een lage salontafel, een confortabele bank en een paar dito fauteuils. “Ga zitten. ” zei hij, terwijl hij een koelkast opentrok. “Wat wil je drinken? ” “Doe maar een rood wijntje. ” antwoordde ze terwijl ze op de bank ging zitten en haar slanke benen over elkaar sloeg. “Vind je het erg als ik een biertje neem? ” “Niet in het minst. Wie ben ik trouwens om daar bezwaar tegen te hebben? ” glimlachte ze. tTerwijl Hans zich realiseerde dat ze nog mooier werd dan ze al was als ze lachte, antwoordde hij: “Jij bent hier nog een gast. En de wens van een gast is als een bevel. ” Hij zette een glas rode wijn voor haar neer en ging met een biertje tegenover haar zitten. “Dat zou jij als mijn secretaresse moeten weten. ” “Dat laatste betekent dus, dat ik ben aangenomen? ” “Natuurlijk. Had ik dat nog niet gezegd? ” vroeg hij met een effen gezicht. “Nee, en dat weet je heel goed. ” lachte ze, “Maar: dank je wel. ” “Geen dank, meid. Ik heb er zelf ook belang bij. We zullen vaak intensief moeten samenwerken en dat lukt alleen als we het goed met elkaar kunnen vinden. Ik heb de indruk, dat dat het geval is. Jouw gevoel voor humor ligt me prima, bij voorbeeld. ” “Dank je, het compliment is wederzijds. ” Ze zweeg even, en vervolgde toen: “Nu de sfeer wat meer ongedwongen is, voel ik me een beetje stijf in dit mantelpakje. ” “Als je wilt, maak ik een kast leeg en kun je daar desgewenst verschillende soorten kleding ophangen: voor formele en informele gelegenheden. ” “Wat kan er gebeuren bij die informele gelegenheden? ” wilde ze weten, “Je had het er over, dat ik ook enige huishoudelijke werkzaamheden zou moeten doen. Betekent dat dat ik een klant moet amuseren als hij dat wil? ” “Vera, ik zal nooit van jou verlangen dat je met een klant naar bed gaat, om bij voorbeeld een order in de wacht te slepen. Je werkt voor mij, en niet voor de klant. Je bent een hoogst aantrekkelijke vrouw, en sommige klanten zullen er ook zo over denken, maar d?ít mag je ze vanaf het begin duidelijk maken. ” “Wat houden die huishoudelijke werkzaamheden dan in? ” “Koffie voor bezoekers zetten, bij voorbeeld. En hen van een hapje en een drankje voorzien, als het moment geschikt is; dat soort zaken. En als we eens een zakenlunch of diner hebben, dan mag je als gastvrouw optreden. ” “Dat zal ik graag doen; ik ga graag met mensen om. ” “Dat is heel fijn in dit werk, maar er zijn misschien ook wel minder prettige kanten aan. ” “Zoals? ” “Nou, er zijn soms klanten die in het gezelschap van een knappe vrouw wel eens sexueel getinte opmerkingen maken in de hoop daarmee iets te bereiken. Heb je daar bezwaar tegen? ” “Niet zolang ze het netjes houden. Ik stel wel prijs op enig respekt, al zal ik voor de ongedwongen sfeer misschien wat toleranter moeten zijn dan ik in andere omstandigheden zou zijn. ” “Gelijk heb je. Maar je bepaalt helemaal zelf hoe ver je hen wilt laten gaan. Denk je dat je een beetje mee kunt doen, als het gesprek die kant opgaat? ” “O, jawel, hoor. Ik hou wel van subtiele humor, ook als die sexueel getint is. Een beetje flirten kan geen kwaad, vind ik, want dat doe ik zelf ook wel eens. En een heel enkele keer loopt dat wat uit, maar dan moet er eerst zoals ik dat dan noem een brug worden gebouwd. ” “Of een tunnel, als een brug wat te opzichtig is. ” grinnikte Hans adrem. “Precies. ” lachte Vera vrolijk. tAl heel snel toonde Vera dat ze meer in huis had dan alleen een mooi uiterlijk. Ze hadden die week twee keer een zakenlunch en in beide gevallen was de klant nogal onder de indruk van haar schoonheid, hoewel ze zich geenszins sexy had gekleed. Maar in beide gevallen wist ze de man op een subtiele manier op een afstand te houden en toch de order voor de zaak in de wacht te slepen. Dat kwam ook doordat zij een indrukwekkende kennis van de economie etaleerde, waardoor de klant de indruk kreeg dat hij te maken had met mensen, die over kennis van zaken beschikten en die wisten waarmee ze bezig waren. tHans was niet alleen onder de indruk van haar capaciteiten, maar ook van haar inzet. Ze werkte hard, regelde van alles tot soms zijn eten aan toe, want daar dacht hij vaak niet op tijd om en keek niet op de klok. Hij waardeerde haar er met haar tomeloze energie enorm om en stak dat niet onder stoelen of banken. Soms zette hij een bosje bloemen op haar bureau, dat in een iets kleinere kamer aan de voorkant van het huis stond. Als ze dan op haar werk kwam en de bloemen ontdekte, glimlachte ze slechts en controleerde of ze wel voldoende water hadden. Terwijl ze aan haar werk ging, probeerde ze te bedenken wat ze terug zou kunnen doen om hem ook eens te verrassen. En ineens kreeg ze een idee. Op de boekhouding, die op de bovenetage was gevestigd, vernam ze wanneer hij jarig was. Ze schrok er bijna van toen ze zich realiseerde dat dat niet eens meer zolang zou duren.t
tToen Hans op de morgen van zijn verjaardag op kantoor kwam, bleef hij in de deuropening plotseling als perplex staan. Het hele kantoor was behangen met slingers, zijn stoel was versierd en op zijn bureau stond een grote doos. Toen hij die opende, zag hij een grote taart met de tekst “Hartelijk gefeliciteerd ” erop. Hij rende bijna naar boven en vroeg aan Harm, de boekhouder: “Wie heeft mijn kantoor versierd? En wie heeft er voor die gebaksdoos gezorgd? ” “Ik weet van niks. ” antwoordde Harm met een effen gezicht. “Nee, en m’n naam is haas. ” Hans draaide zich om en verliet de boekhouding, een lachende Harm achterlatend. tBeneden stapte hij het kantoor van Vera binnen, die net voor de spiegel haar haar stond te kammen. “Goeiemorgen, Vera. ” zei hij opgewekt. “Wat weet j?¡j van die versieringen in mijn kantoor? Harm wil niks zeggen, maar die weet volgens mij veel meer dan hij kwijt wil. Ik vertrouw hem voor geen cent. ” “Goeiemorgen, Hans. ” lachte Vera opgewekt. Ze kwam met uitgestrekte armen naar hem toe en zei: “Van harte gefeliciteerd met je verjaardag, jongen. ” tZe zoende hem hartelijk op beide wangen, keek hem lachend aan en legde toen uit: “Ik vind het zo leuk om zo nu en dan een bloemetje van je te krijgen, dat ik al een tijdje probeerde te bedenken hoe ik jou ook eens zou kunnen verrassen. Zo te zien is me dat aardig gelukt. ” “Dat is het je inderdaad. ” lachte hij nu ook, terwijl hij even op de rand van haar bureau ging zitten. “We gaan dus uitgebreid koffie drinken. ” “Ja. Voor ons is het vandaag toch niet druk, want het is me gelukt je voor vandaag voor afspraken te behoeden. ” “Je bent een schat. ” grinnikte hij, haar nog een keer op haar wang zoenend. “Ik zal de taart even in de koelkast zetten. ” “O, dat doe ik wel even. Kan ik meteen koffie voor je inschenken. ” tMet een arm vriendschappelijk om haar schouder, wat zij zich tevreden liet welgevallen, gingen ze naar z’n kantoor. “Ik besteed nooit aandacht aan m’n verjaardag. ” legde hij uit, “Dat is een dag, die ik niet belangrijk vind. ” “Als anderen dat dan maar doen. ” antwoordde ze glimlachend, “Jij mag wel eens wat meer aandacht aan jezelf besteden, en niet alleen maar aan werk denken, hoe belangrijk dat ook is. ” “Dat moet jij nodig zeggen. ” zei hij kwasimopperend. “Ik moet jou soms afremmen, anders werk je te hard. Je moet op tijd afremmen, meisje, en ook aan ontspanning denken. ” “Dat is heel mooi, maar ik zou niet weten hoe. Het werk moet tenslotte gedaan worden. ” “Ik weet wel wat voor je. ” Hij ging achter zijn bureau zitten en keek haar tevreden aan. “O ja? ” vroeg ze lachend, terwijl ze even op de hoek van zijn bureau ging zitten en hem een beetje nieuwsgierig aankeek. “Ja. Wat zou je er van zeggen als wij vanavond eens uitgebreid privé gingen dineren in De Gouden Leeuw? ” “Heel graag, maar ik heb niks om aan te trekken. ” zei ze geschrokken. “J?í hoor, het bekende vrouwenprobleem: een kast vol kleren, maar ze heeft niks om aan te trekken. Dan trek je toch niks aan? ” “Ja, ik zal daar even naakt gaan zitten. ” protesteerde ze lachend. “Ik denk dat de obers het maar wat graag zouden willen, maar de directie zal er niet blij mee zijn. ” grinnikte Hans, “Maar we kunnen ook wel een diner bij jou laten aanrukken. ” tVera lachte gevleid, maar zei niets en verliet met de taart zijn kantoor. “Als je echt niks hebt, ga dan vanmiddag maar even de stad in om iets te zoeken. ” riep hij haar nog na, waarna hij de telefoon pakte. tHans keek zijn ogen uit toen hij die avond bij Vera thuis aanbelde en zij de deur opendeed. “Hi, kom er in. ” Ze deed glimlachend een stap opzij en nodigde hem met een gebaar uit binnen te komen. Hij betrad de gang van haar flat op de twaalfde etage, terwijl hij haar verbaasd, maar ook bewonderend bleef aankijken. De knappe, jonge vrouw begon er verlegen van te glimlachen. “Kan ik je goedkeuring wegdragen? ” vroeg ze hoopvol. “ik weet bijna wel zeker van wel. ” antwoordde hij, “Maar ik denk dat ik je bij daglicht nog beter kan bekijken dan in deze halfdonkere gang. ” tAl grotendeels gerustgesteld ging ze hem voor naar de woonkamer, waar het daglicht nog volop kon doordringen. “Ga zitten. ” zei ze, “Wil je nog iets drinken, voordat we gaan? ” “Ik voel momenteel even meer behoefte om jou te bekijken, Vera. ” zei hij, terwijl hij in een fauteuil ging zitten en zijn ogen langs haar slanke gestalte liet gaan. tLachend draaide ze langzaam om haar as en liet zich door hem bewonderen. Ze droeg een lange, nauwsluitende rode jurk van elastische stof, die strak om haar lichaam sloot en haar prachtige vormen schitterend tot hun recht deed komen. De jurk was voorzien van een kleine décolleté, die slechts de aanzet van haar net niet te grote borsten liet zien. Door de dunne stof kon hij zien dat ze geen beha droeg en haar tepels zorgden voor aantrekkelijke puntjes. “Jémig meid, wat ben jij mooi! ” riep hij bewonderend uit. “Ik wist natuurlijk wel dat je mooi bent, maar niet dat je ook nog zo’n prachtig figuur hebt. ” “Vind je? Dit was het beste dat ik voor deze gelegenheid kon vinden. ” merkte ze tevreden en trots op. “Ik denk dat er niets mooiers bestaat. ” verklaarde hij met enig pathos. “Onzin. ” lachte ze, maar toch gevleid. “Er zijn genoeg mooiere vrouwen. ” “Dat kan niet, maar als het zo is, dan zitten ze op een andere planeet. ” verzekerde hij haar. “Dank je. ” glimlachte ze lief.
tIn De Gouden Leeuw wisten ze hoe Hans graag wilde zitten als hij een privéetentje had en ze hadden er dan ook voor gezorgd dat zijn favoriete plekje een soort nis in een hoek van de zaal vrij was. Ze dronken een voorafje en praatten intussen over allerlei onderwerpen. Maar toen Hans een opmerking maakte, die rechtstreeks met hun werk had te maken, plaatste Vera haar vinger op zijn mond en zei vriendelijk: “Sssst. Dit is een privéetentje, weet je nog? We praten nu niet over het werk; dat komt morgen wel weer. ” “Goed, schat. ” zei hij kwasideemoedig. Hij had de blik in haar ogen gezien, zag daarin dat zij het naar haar zin had en vond dat haar mooie ogen pure liefde uitstraalden. Niet dat hij zich illusies maakte dat zij die liefde voor hem zou voelen, maar hij vond dat zij een heel lief karakter had en dat dat in haar ogen was te zien. tToen het huisorkest in een andere hoek van de grote zaal zachte muziek begon te spelen, zei hij: “Mag ik deze dans van u, mevrouw? ” “Met genoegen, mijnheer. ” glimlachte Vera. Ze stak hem haar hand toe en hij hielp haar galant bij het opstaan, waarna ze zich naar de dansvloer begaven, die zich in het midden bevond. Er kwamen meerdere paren om te dansen. Het orkest wist hoe het moest beginnen, want het speelde eerst rustige muziek, waar je lekker op kon schuifelen. tHans legde zijn handen eerst op Vera’s heupen en zij de hare op zijn schouders. Zij had zich in vrij lange tijd niet zo tevreden, bijna gelukkig gevoeld. en als om dat te uiten gleden haar armen rond zijn nek en vlijde ze haar hoofdje tegen zijn schouder en trok zich iets tegen hem aan. Daarop legde Hans zijn armen om haar slanke middel en liet zijn hoofd tegen het hare rusten. Zo dansten ze het nummer uit en zagen elkaar toen glimlachend aan. “Je danst fijn. ” zei ze. “Dank je, ik doe m’n best. ” glimlachte hij, “Jij trouwens ook. ” “Ik hoop dat ze nog een paar van dit soort nummers spelen, want daar dans ik het liefst op. Lekker rustig en relaxed. ” tVera werd op haar wenken bediend. De band zette het volgende nummer in en zij herkende het al direkt aan de eerste akkoorden. Ze legde haar armen weer om zijn schouders en trok hem enigszins tegen zich aan. Toen hij zijn armen om haar middel sloeg, voelde ze dat hij haar gebaar beantwoordde en realiseerde zij zich, dat zij dat prettig vond. tWat Vera niet wist, was dat het tot Hans was doorgedrongen dat zij van de kordate secretaresse, die zij op kantoor was, was veranderd in een meisje dat net als iedereen een beetje aandacht op prijs stelde. Als om haar dat te laten weten trok hij haar wat steviger tegen zich aan, en zij liet het zich tot haar eigen verwondering met graagte welgevallen. Doordat zij nu zo dicht tegen elkaar aan dansten drukten haar borsten tegen zijn torso en daardoor voelde zij hem groeien, zoals ze niet zonder tegenzin merkte. Ze trok zich even tegen hem aan om hem beter te voelen en loste toen weer, maar Hans meende te begrijpen wat hij als een signaal opvatte. Hij legde zijn rechter hand op haar hoofd, dat nog steeds tegen zijn schouder rustte, en zijn linker op haar blote rug. Zonder het zelf direkt te beseffen gaven zij elkaar een enigszins euforisch gevoel. tMet enige tegenzin hoorden zij dat het nummer ten einde was en lieten zij elkaar los. Ze keken elkaar aan, waarop Hans glimlachend zei: “Jij danst niet gewoon goed, Vera. Je danst heerlijk. ” “Dank je. Zullen we nu maar even iets gaan eten? Ik begin een beetje trek te krijgen. ” tHans wist hoe een heer zich tegenover een dame hoort te gedragen. Bij hun tafel gekomen trok hij eerst Vera’s stoel aan, zodat zij kon gaan zitten, en nam toen zelf tegenover haar plaats. Dergelijke kleine gebaren maakten dat Vera zijn gezelschap steeds prettiger begon te vinden, waardoor ze zich meer voor hem open stelde. Ze had er geen idee van hoe hij haar gezelschap waardeerde, maar vermoedde natuurlijk wel het een en ander. Toen ze hun hoofd gerecht hadden geconsumeerd, keek hij haar aan en vroeg belangstellend: “En, Vera? Heeft het gesmaakt? ” “Voortreffelijk. ” antwoordde ze eerlijk, terwijl ze haar mond met een doekje afveegde. “En dat zeg ik niet omdat jij de rekening betaalt. ” “Die ik ook nog niet eens van de belasting aftrek. ” grinnikte hij. “Niet? ” vroeg ze verwonderd. “Zakendiners zijn fiscaal aftrekbaar, hoor. ” “Jawel, maar in dit geval heb ik daar principieel bezwaar tegen. ” “O, je wilt niet dat de belastingbetaler voor jouw privégenoegens betaalt. ” veronderstelde ze, “Dat waardeer ik in je, Hans. ” “Ook dat is nog niet eens de reden, in elk geval niet de belangrijkste. ” “Jongen, nu maak je me toch echt een beetje nieuwsgierig. ” gaf Vera eerlijk toe. “Maar je hoeft het me niet te vertellen, hoor, als je niet wilt. ” “In feite ben jij de reden, waarom ik dit avondje niet voor de belasting zal opvoeren. ” glimlachte hij; kennelijk vond hij het leuk haar nieuwsgierigheid nog wat verder te prikkelen. “?ìk?? ” klonk het dan ook oprecht verbaasd, “Wat heb ik gedaan dan, dat jij ineens zo nobel voor de belasting bent? Dat ben ik niet van je gewend. ” “Lieve Vera. ” begon hij glimlachend, maar met een duidelijke ondertoon van ernst. “Wij hebben tot nu toe voortreffelijk en, wat mij betreft, uiterst prettig samengewerkt. Maar in die tijd heb ik jou ook als mens, dus niet alleen als werknemer, leren waarderen. ” tDe warme blik, die zij plotseling in haar mooie ogen kreeg, vertederde hem. Ze leunde op haar ellebogen, keek hem recht aan en antwoordde: “Dat vind ik heel prettig om te horen, Hans; echt waar. Maar één ding begrijp ik nog niet helemaal: wat heeft jouw waardering voor mijn persoontje met de belasting te maken? ”
tHij lachte gul maar gedempt en antwoordde toen: “Ik voer dit etentje niet voor de belasting op, omdat ik niet wil dat jij daar verkeerde conclusies uit kunt trekken. ” “Je bent nog niet echt duidelijk, jongetje. ” glimlachte ze, iets amicaler dan ze gewend was. “Welke verkeerde conclusie zou ik dan k??nnen trekken? ” “Bij voorbeeld, dat ik je gemakkelijk voor een etentje kan uitnodigen, omdat ik het toch van de belasting aftrek; dat ik de prijs van deze avond niet alleen wil betalen. ” tVera’s mooie ogen werden plotseling groot en een beetje vochtig. Ze legde haar handen op de zijne en zei zacht: “Hans, hoe kun je van mij verwachten dat ?¡k zo over je denk? Trouwens, je moet niet zo gering over jezelf denken. ” “Nou ja, ” begon hij, wonderlijk verlegen, “onze relatie is tot nu toe puur zakelijk geweest, al heb ik het menselijke aspect daarvan nooit uit het oog willen verliezen. Maar ik vrees dat ik een beetje meer in je ga zien dan alleen een verdraaid goede werknemer. ” tDe knappe Vera, wie Hans eens “een doortastende tante ” had genoemd, werd nu toch echt een beetje week. Ze kneep even in zij handen en stond toen plotseling op. “Kom mee, ik wil met je dansen. ” beval ze, waarop hij haar enigszins schaapachtig glimlachend aan haar hand naar de dansvloer volgde. “Sinds wanneer geeft de secretaresse instructies aan haar baas? ” grinnikte hij. “Hier ben ik jouw secretaresse niet, mijnheer. ” lachte ze, terwijl ze zich op de dansvloer naar hem toe keerde en haar slanke armen om zijn nek legde. “Vergeet dat maar gauw. Ik ben hooguit je . . . eh . . . nou ja, laat maar. ” “Hooguit je w?át? ” wilde hij opgewekt weten, zijn armen om haar middel leggend. “Dat gaat je niets aan. Zoek dat maar lekker zelf uit. Maandag ben ik je secretaresse weer, hoor, en dan mag jij weer de baas spelen. ” “Goed, mevrouw. ” grinnikte hij, terwijl Vera haar hoofd weer tegen zijn schouder vlijde. “Ik zal mij geheel naar uw wensen voegen. ” “Weet wel wat je zegt, jongetje. ” Hans kon haar gezicht niet zien, maar hij voelde aan haar lichaam dat ze lachte. “Misschien verlang ik wel meer van je dan je lief is. ” “Met zo’n vrouw als jij is dat nagenoeg onmogelijk. ” verzekerde hij plechtig. Ze trok zich even tegen hem aan en hij voelde haar buik tegen de zijne, en Vera voelde hem duidelijk, en ze liet dat merken. Het zorgde er voor dat de sfeer voor hen beiden een beetje uitdagende spanning kreeg. tZo nu en dan keek ze naar hem op en zag zijn gelaat, dat een ontspannen en tevreden uitdrukking had. Vera voelde zich ook in deze privéomstandigheden bij hem op haar gemak. Maar toen ze een half uurtje hadden gedanst, besloten ze beiden om maar even aan hun tafel uit te rusten en iets te drinken. Nadat de ober hen dat had gebracht, zag Vera hem aan en hoorde zichzelf zeggen: “Hans, we kunnen bij mij thuis ook wel dansen, weet je dat? ” “O ja? ” glimlachte hij, “Heb je dansmuziek in huis? ” “Als je wilt, kun je op veel, heel veel muziek dansen. En ik heb meer dan genoeg in huis. Eigenlijk heb ik het hier wel gezien, als je het niet erg vindt. ” tHij raakte haar hand even aan, zag haar glimlachend aan en zei: “Natuurlijk niet, meisje. Waarom zou ik dat erg vinden? ” “Nou ja, je doet je best om mij een prettige avond te bezorgen, en dat is je prima gelukt; ik heb er echt van genoten. Maar we kunnen bij mij thuis ook nog wel even genieten, en dat doe ik nu eerlijk gezegd liever. ” “Oké, dan drinken we ons glas leeg en gaan we naar jouw huis. ” tZe woonde in een luxe appartement op de twaalfde etage met een geweldig uitzicht over de stad en de wijde omgeving. Toen ze haar sleutel in de voordeur wilde steken, nam Hans haar die uit handen en zei: “Dat is mannenwerk. De heer hoort de deur voor de dame te openen, niet andersom. ” “Wat ben jij toch heerlijk ouderwets. ” lachte ze, “Maar ik geef eerlijk toe, dat ik dat heel prettig vind. ” “Ach, ik denk dat ik er vrij moderne opvattingen op nahoud. Maar wat is er mis aan galant zijn voor een dame? ” “Helemaal niets. ” vond Vera, terwijl hij haar voor liet gaan naar binnen. “Maar de algemene opvattingen zijn aan het veranderen; tegenwoordig vinden mannen het niet meer zo nodig om galant te zijn, en vrouwen stellen dat niet meer zo op prijs, omdat het hen anders een gevoel van afhankelijkheid geeft. ” “Onzin, ik vind het gewoon prettig. Maar misschien heb je dat wel aan mijn zus te danken. ” “O ja? Vertel ‘es. ” tHans lachte, terwijl hij een glaasje voor hen inschonk en antwoordde: “Nou, toen ik geboren werd hadden mijn ouders twee jongens en een meisje. Mijn zus vond het, gezien de verhouding, niet meer dan billijk dat ik ook een zusje zou zijn. En toen had mijn vader de schone taak om haar te vertellen, dat die verhouding nog schever was geworden dan hij al was. Want dat zo felbegeerde zusje had iets, dat zusjes niet plegen te hebben. ” “En hoe reageerde ze daarop? ” wilde Vera nieuwsgierig weten. “He bah, al wéér een broertje! riep ze. Maar later bedacht ze, dat ik er ook niks aan kon doen, en toen besloot ze mij dan in elk geval enige galantheid voor dames bij te brengen. ” “Haha, nou dat is haar dan prima gelukt, hoor. Niets dan lof. ” “Dank je. ” grinnikte hij, terwijl hij haar een glas gaf en in een fauteuil ging zitten. “Op je gezondheid, Vera. ” “Ook op de jouwe, Hans. ”
tZe hieven het glas en dronken op elkaars gezondheid. Toen Vera haar glas half leeg had, zette ze het neer en stond op. “Ik trek even iets gemakkelijks aan. Zou jij even een muziekje op willen zetten? ” “Met genoegen, mevrouw. Ik zei toch dat u vandaag de baas bent? Maandag ben ik het weer. ” “Maandag is nog ver weg, héél ver hoop ik. ” Lachend