Hans was op vrijdag voor in de middag met zijn vrachtwagen op weg van Dusseldorf, waar hij had gelost, naar Keulen, waar hij weer zou moeten terugladen. Een paar kilometer voordat hij de ring om die stad zou opgaan, ging de telefoon. Het was zijn baas.
“Waar zit je nu?” vroeg deze.
“Over twee kilometer bij de laatste Raststätte voor Keulen.” antwoordde hij.
“Prachtig. Ga daar dan maar even je gemak ervan nemen, want er zijn problemen met je vracht in Keulen.”
“O ja, wat dan?”
“De bank geeft voor maandag geen kredietgarantie af, als ze dat al doen. En zo lang wil ik niet wachten. Ik stel voor, dat je maar even lekker gaat pauzeren en dat ik je over een uurtje weer bel. Ik heb gezegd, dat ik dan wil weten waar ik aan toe ben.”
“Oke,” zei Hans, terwijl hij al gas terugnam om de parkeerplaats bij de Raststätte op te rijden, “ik ga wel een bak koffie drinken, en dan hoor ik je wel.”
Hij hing op, schakelde twee versnellingen terug en reed, even later nog eens terug-schakelend, achter het tankstation om naar de parkeerplaats, waar het behoorlijk vol stond. Hij zag allemaal vrachtwagens staan en een zo te zien grote caravan, waar hij op deze plaats een hekel aan had. Maar het vak rechts ernaast was, hoe is het mogelijk, vrij en hij parkeerde daar naast de auto, waarvan hij aan het kenteken kon zien, dat deze uit Hamburg kwam. Hij zette de motor af en stapte uit om even zijn benen te strekken.
Op zich had Hans geen hekel aan caravans, hij had er zelf ook een, maar ze stonden vaak zodanig geparkeerd dat ze maximale ruimte in beslag namen, waardoor er voor vrachtwagens vaak geen plaats meer was. Maar deze caravan nam, met de auto ervoor, veel plaats in, want de combinatie was groot. Hans schatte de lengte van de caravan op zeven meter, en zag dat deze op vier wielen stond. Vervolgens zag hij dat één van de banden aan zijn kant lek was. Hij gluurde door de vitrages naar binnen, niet uit nieuwsgierigheid overigens, en zag twee mensen zitten. Beleefd klopte hij op de deur en wachtte tot er werd opengedaan.
Even later ging de deur open en stond er een hoogst aantrekkelijke vrouw van pakweg mid-den dertig voor hem. Ze had een knap gezicht, dat door lang, zwart haar werd omsloten, een ietwat donkere huidskleur en een goed figuur. Ze was strak en luchtig gekleed in een T-shirt en spijkerbroek, en zag hem vriendelijk aan.
“Dag mevrouw,” zei hij beleefd, “weet u, dat één van de banden van uw caravan lek is?”
De vrouw schrok merkbaar.
“Oh, nee, he? Welke?”
Hij wees haar op de lekke band en vroeg:
“Hebt u gereedschap en een reservewiel?”
“Als het goed is, heb ik alles. Ik weet alleen niet hoe ik ermee om moet gaan. Hoe moet dat nu?”
“Mevrouw,” glimlachte Hans opgewekt, “u treft het. Ik moet zeker een uur op mijn baas wachten, en in die tijd heb ik alle wielen van uw caravan verwisseld.”
“Nou, dat hoeft niet.” lachte ze opgelucht, “Maar als u het zou willen doen, dan heel graag. Ik pak het gereedschap even voor u.”
Ze kwam uit de caravan, liep naar de achterkant van haar auto – een grote 4×4-auto, die zonder twijfel geen enkele moeite met de caravan zou hebben en trok de klep open. Het viel Hans, zonder dat hij er speciaal op lette, op dat ze grote borsten moest hebben. “Deze dame ziet er goed uit.” dacht hij bij zichzelf.
Ze gaf hem een wielmoersleutel en wilde de klep weer dichtdoen.
“Hebt u geen krik?” vroeg hij.
“Ik heb er wel heen, maar die is al een hele tijd kapot. Ik heb geen nieuwe gekocht, omdat ik eigenlijk nooit een lekke band heb.”
“Dat kan over een kilometer wel weer gebeuren, mevrouw. En zonder een krik begint u helaas niets, zeker met deze zware combinatie niet.”
“Ja, maar hoe moet dat dan? We zijn op weg naar de camping, en waar haal ik zo gauw een krik vandaan?”
“Voor deze lekke band pak ik mijn krik wel even. Straks kunnen we wel even in het tankstation kijken of ze daar iets hebben.”
“U bent wel erg vriendelijk.” zei ze, stak plotseling haar hand uit en zei: “Ik heet Dagmar, ik zou graag willen dat u me zo noemt.”
Het viel Hans op, dat de vrouw een prettig-stevige handdruk had.
“Ik ben Hans, en ik wil graag dat jij me zo noemt.”
“Aangenaam kennismaken.” lachte ze.
Hans haalde de krik uit zijn auto, plaatste die onder de as van de lekke band en draaide hem zo ver omhoog, dat hij vaststond. Vervolgens draaide hij de wielmoeren los en krikte de as toen omhoog. Hij haalde het wiel eraf, zette dat schuin tegen de caravan en zocht onder de achterkant naar het reservewiel. Dat lag daar in een beugel.
“Volgens mij heb je zelf ook een caravan.” glimlachte Dagmar, “Want hoe weet je anders, dat daar het reservewiel zit?”
“Dat heb je goed gezien.” grinnikte Hans, die de beugel losmkaakte en het wiel er uit haalde.
Het wisselen van een wiel – zeker dat van een caravan – was voor een ervaren beroeps-chauffeur als Hans een fluitje van een cent, en hij was er dan ook binnen tien minuten mee klaar.
“Goh, jongen, hoe moet ik je bedanken?” zei Dagmar opgelucht, toen hij alles weer had opge-borgen.
“Dat hoeft helemaal niet.” lachte hij, “Het was een klusje van niks. Zal ik even koffie voor je zetten?”
“Nee!” zei ze, op een idee komend en blij dat ze iets terug kon doen, “jij komt bij ons koffie drinken.”
“Ons?”
“Ja, mijn dochter zit in de caravan. Ze is . . . eh . . . ”
“He, je hoeft me niks te vertellen, dat me niks aangaat, hoor.” zei hij snel, toen hij vermoedde dat ze iets persoonlijks zou gaan zeggen.
“Nee, dat weet ik. Maar ze is momenteel een beetje in zichzelf gekeerd, en daarom gaan we er een tijdje tussen uit. Als je dat niet weet, dan zou je kunnen denken, dat ze niet helemaal normaal is.”
“Maak je geen zorgen.” stelde hij haar gerust, “Ik begin altijd met iemand positief te benaderen.”
“Dat vind ik heel prettig.” antwoordde ze, en hij meende in haar stem geruststelling, bijna dankbaarheid te horen. “Ik ga nu even koffie zetten. ”
“Oke, dan kan ik mooi m’n administratie even bijwerken.”
Op dat moment kwam een meisje van een jaar of achttien uit de caravan, die hem even, bijna schuw, aankeek. En Hans hapte inwendig naar adem, want zo’n adembenemend mooi meisje met zo’n heerlijk figuur had hij nog maar zelden van dichtbij gezien. Hij zag direkt dat zij Dagmars dochter was, want zij was haar evenbeeld.
“Hans, dit is mijn dochter, Sabine. Sabine, dit is Hans; hij heeft ons even geholpen met een lekke band.”
Het meisje gaf hem een hand en vroeg, op de vrachtwagen wijzend:
“Is dat uw auto?”
Hans knikte, en ze keek weer voor zich, terwijl hij direkt dacht aan wat haar moeder over haar had gezegd.
“Oke,” zei hij om een kort stilzwijgen te verbreken, “ik zal m’n administratie even doen.”
“Prima, dan ga ik even koffie zetten. Je komt maar als je klaar bent.” knikte Dagmar, waarna moeder en dochter in de caravan verdwenen.
Een kleine tien minuten later was Hans met zijn papierwerk klaar, ruimde het op en stapte uit. Nadat hij de cabine had afgesloten, klopte hij op de deur van de caravan en deed die open.
“De koffie is nog niet helemaal klaar.” riep Dagmar bijna ter verontschuldiging.
“Zal ik dan even gaan kijken of ze in het tankstation een krik te koop hebben?”
“Als je wilt, graag.”
Hij sloot de deur weer en ging naar het tankstation, waar ook een ruim voorziene shop was. Hij had inderdaad al heel gauw een krik gevonden, las op de verpakking wat je van het ding kon verwachten en liep terug naar de caravan.
“Ze hebben inderdaad een krik te koop, die voor het wisselen van een wiel meer dan goed genoeg is. Hij kost honderd mark.”
“Oh, dat is geen geld. Sabine, zou jij er even een willen halen?”
“Ja, hoor.” antwoordde het meisje, nam een briefje van honderd mark van haar moeder aan en ging naar buiten.
“Nou, de koffie moet nog even uitdruppelen, en dan kan ik je een vers kopje voorzetten.”
“Dat zal er vast wel ingaan. Want als jij geen koffie voorme had gezet, dan had ik het zelf gedaan. Ik kan trouwens zien, dat jullie moeder en dochter zijn. Sabine lijkt als twee druppels water op je.”
“Dank je. Het spijt me niet, dat ze niet op haar vader lijkt.”
“Ik denk dat dat me niets aangaat.” antwoordde Hans voorzichtig.
“Ach, nee, maar een mens wil z’n verhaal ook wel eens kwijt. Ik was achttien, toen ik hem ontmoette en hij was net officier in het leger geworden. Een tijdje later was ik zwanger – een beetje vroeg misschien, maar je weet hoe dat gaat – en toen bleek ik ineens zijn cariere in de weg te staan. Hij is nu kolonel, en zal wel generaal worden, en daar pas ik niet bij. Ik heb er werk van gemaakt, en hij heeft toegegeven, zodat ik me in materieel opzicht geen zorgen hoef te maken.”
“Maar hij laat je wel met een kind zitten.”
“Ja, maar ik ben dol op Sabine. Het zou kunnen zijn, dat het gemis van een vader iets met haar probleem te maken heeft.”
“Wat is haar probleem dan, als ik niet te onbescheiden ben?”
“Doordat haar vader mij liet zitten, denkt zij dat ik niet mooi genoeg voor hem was. En daardoor denkt zij, mijn dochter zijnde, dat ze zelf ook lelijk is.”
“Lelijk? Sabine lelijk?!” echode Hans stomverbaasd, “Zal ik je eens eerlijk iets zeggen? Ik heb zelden zo’n mooi meisje van dichtbij gezien.”, en glimlachend voegde hij eraan toe: “En ze heeft het niet van een vreemde.”
Dagmar glimlachte, niet geheel ontevreden, en zei:
“Ik heb Sabine al weet ik hoe vaak gezegd, dat ze absoluut niet lelijk is. Maar het is een idee, dat zich nu eenmaal in haar hoofd heeft vastgezet. Ik vergelijk het wel eens met een anorexia-patiente. Die heeft het zich in haar hoofd gehaald, dat ze moet afslanken, ook al is ze al broodmager. Begrijp je wat ik bedoel?”
“Zeker. Het lijkt me, dat je het er alleen met praten uit krijgt.”
“Dat denk ik ook. Maar de kunst is om de goede woorden te vinden.”
“Waar gaan jullie trouwens heen met vakantie?” vroeg Hans, die het beter vond om maar even van onderwerp te veranderen.
“Altdorf, een klein dorpje in de buurt van Frankfurt/Main. We staan daar al een paar jaar een paar maanden per jaar op een camping, die “Das Liebestal” heet. Zoals de naam al zegt, ligt deze in een dal, tamelijk hoog tussen de bergen, en is daardoor van maar twee kanten bereikbaar via de enige doorgaande weg.”
“Als je daar al een paar jaar komt, dan mag het wel goed bevallen.
“Dat doet het ook.” antwoordde Dagmar enthousiast, terwijl ze voor hen koffie inschonk. “Het is een beetje aparte camping, maar je kunt je er voortreffelijk ontspannen en we komen er dan ook heerlijk tot rust. Dit jaar zijn we een beetje laat, maar dat komt doordat de caravan niet op tijd klaar was na zijn service- en controlebeurt.”
De caravandeur werd opengetrokken en Sabine kwam binnen met een krik.
“Is dit wat je bedoelt?” vroeg ze aan Hans, terwijl ze het ding voor hem neerzette.
“Dit is precies wat ik bedoel.” glimlachte hij, terwijl hij haar ongemerkt monsterde en weer tot de conclusie kwam, dat zij verleidelijk mooi was en een dito figuur had. “Als ik jullie nu een goede tip mag geven, geef dat ding dan een vaste plaats in je auto; dan hoef je er ook nooit om te zoeken.”
“Ik zal er aan denken.” beloofde Dagmar glimlachend, “Koffie, Sabine?”
“Graag, dank je.”
“Mag ik het adres van die camping van jullie? Ik heb zelf ook een caravan, en misschien wil ik daar ook wel ‘es naar toe.”
“Dat zal niet echt eenvoudig zijn, want de camping is alleen toegankelijk voor leden.”
“O. En hoe word ik lid, als ik dat zou willen?”
“Om te beginnen moet je je aanmelden. En dan wordt je een aantal, soms nogal persoonlijke vragen gesteld. Beantwoord je die naar tevredenheid, dan is de kans groot, dat je wordt toegelaten. Maar een introductie van een van de leden wil ook wel helpen.”
“En wat voor persoonlijke vragen stellen ze je zoal?”
“Behalve de gebruikelijke, zoals naam, adres, telefoonnummer en kampeermiddelen, vragen ze je ook hoe je denkt over naaktrecreatie en aanverwante zaken.” antwoordde Sabine.
“Naaktrecreatie?” Hans’ gedachten gingen nu even heel snel; als er vragen over je ideeen over naaktrecreatie werden gesteld, dan zou daar zonder twijfel naakt worden gerecreeerd. Het idee trok hem wel. “Waarom willen ze weten hoe ik daar over denk?”
“Omdat dat daar heel normaal is. Vrijwel iedereen zont daar altijd naakt, al zijn er wel eens vrouwen, die zich voor hun figuuur of voor hun borsten schamen en daarom een bikini of badpak aantrekken. En men doet bij voorbeeld ook naakt aan sporten als zwemmen, voetballen en volleyballen. Als dat je shockeert, dan word je niet toegelaten.”
“Aan de andere kant,” voegde Dagmar eraan toe, “zijn sexmaniakken evenmin welkom. Als je daar alleen naar toe wilt om lekker op je gemak naar naakte vrouwen te kijken, dan kun je het vergeten. Daar staat tegenover, dat je ook niet vies van sex moet zijn, wil je er een prettige tijd hebben.”
“Wat moet ik me daar precies bij voorstellen?”
“Ach, als een man zin in een vrouw heeft, of andersom, en het klikt een beetje, dan doe je het gewoon.”
“Zo maar, met iedereen?” klonk het ongelovig.
“Het klikt niet altijd met iedereen, maar het kan inderdaad gebeuren, dat je een man en een vrouw met elkaar bezig ziet, die niet bij elkaar horen.”
“Hoe is het mogelijk!” riep hij uit, “En als er nu een vrachtwagen komt om spullen af te leveren?”
Sabine glimlachte allerliefst.
“Jammer, Hans, maar de chauffeur ziet niets dat hij niet ook op elke andere camping ziet. De receptie en andere bedrijfsgebouwen staan enigszins verwijderd van de rest van de camping. En die is goed afgeschermd door middel van bomen en struiken.”
“Ja,” knikte Dagmar, “je moet echt een eindje lopen voordat je de eerste Adam of Eva tegenkomt. “Das Liebestal” is, voor zover ik weet, de enige camping, die absoluut geen reklame voor zichzelf maakt. Ze moeten het volledig van de mond-tot-mond-reklame van hun gasten hebben. Om die reden gaan ze er op de receptie dan ook van uit, dat nieuwe gasten van de gebruiken daar op de hoogte zijn, en er geen bezwaar tegen hebben. Hoe denk jij daar over, trouwens?”
“Ik heb er geen enkele moeite mee als iemand naakt wil recreeren. Het trekt me zelfs wel.” glimlachte Hans.
“Als je daar zou worden toegelaten, is het verstandig dat je het zelf ook doet, want anders loop je er een beetje uit.”
“En hoe kom ik aan een introductie?” wilde hij weten; hij begon er steeds meer zin in te krijgen zijn eigen caravan daar ook heen te brengen.
Dagmar glimlachte bijna verleidelijk en antwoordde:
“Aangezien jij ons zo fantastisch hebt geholpen, en gezien jouw ideeen over naaktrecreatie, is jouw introductie geen probleem. Die krijg je van mij.”
“En van mij.” voegde Sabine er meteen aan toe. Ze zag niet dat haar moeder haar wenkbrauwen even, niet onaangenaam verrast, optrok. Deze pakte een papiertje en schreef daar een paar adressen en telefoonnummers op. Ze gaf het hem en zei:
“Als je de camping wilt bellen, bij voorkeur als je in de buurt bent, dan noem je onze namen maar. Ze zullen je hoogstwaarschijnlijk wel vragen om eens langs te komen om te kijken, en kennis te maken. Ik denk, dat je wel wordt toegelaten.”
Plotseling spitste Hans zijn oren, hij meende zijn telefoon te horen.
“Ik hoor mijn telefoon. Dat zal mijn baas wel zijn. Ik ben zo terug.”
“Graag.” zei Dagmar.
Het bleek inderdaad zijn baas te zijn.
“Keulen kun je vergeten.” zei deze, “Je mag naar Altdorf. Weet je waar dat ligt?”
“Als jij hetzelfde Altdorf bedoelt als ik, dan ligt het in de buurt van Frankfurt.”
“Inderdaad. Hoe weet jij dat? Het is een gehucht van een paar huizen, drie kroegen en een fabriek.”
“Er staan hier twee vrouwen met een caravan naast mij, die ik even met een lekke band heb geholpen. Zij hadden het er over.”
“O, juist. Er is alleen een probleempje.”
“En dat is?”
“Het spul is op z’n vroegst maandag, achter in de middag, pas klaar. ’t Kan ook wel dinsdag worden. Maar omdat het een goed-betaalde vracht is, kan het ruimschoots uit om daarop te wachten.”
“Oke, ik ga er straks op m’n gemak naar toe, zoek een eetschuur in de buurt en ga het weekend lekker rustig aan doen.” knikte Hans, schreef naam en adres van de fabriek op, alsmede een ordernummer, en hing op.
Terug in de caravan zei hij glimlachend:
“Jullie raden nooit waar ik moet laden.”
“Dan probeer ik het ook maar niet.” lachte Dagmar, “Zeg het maar.”
“Bij Kammerer in Altdorf.”
“Dat meen je niet.” klonk het in een mengeling van ongeloof en verrassing.
“Ja, dat meen ik wel. En daar kan ik op zijn vroegst pas maandag achter in de middag terecht.”
“Dus je bent het hele weekend in de buurt.”
“Inderdaad. Ik ga daar een goed restaurant zoeken en zie me wel te vermaken.”
“Wacht even, ik moet even nadenken.” riep Dagmar snel. “Jij moet bij Kammerer laden, en dat kan pas maandag, op z’n vroegst. Dat betekent dus, dat je daar het hele weekend staat. Als wij nu proberen je door de introductie te krijgen, kom je het weekend toch gewoon bij ons? Als Sabine er tenminste geen bezwaar tegen heeft?”
“Ik niet.” antwoordde haar dochter, “Hans is jouw gast.”
“Hij is ònze gast, maar goed. Kun je je oplegger bij Kammerer achterlaten? Dan zou je je auto gemakkelijk op de parking kwijt kunnen.”
“Ik kan in elk geval bij de fabriek vragen of ik daar mag afkoppelen.” opperde Hans.
“Goed. Dan ga ik er voor het gemak maar even van uit, dat dat mag. Als je dan naar de camping komt en mij even belt op m’n GSM wanneer je er bent, dan kom ik naar de receptie en zal je daar voorstellen als onze gast. Dat moet lukken.”
“Nou, dat zou wel leuk zijn.” ging Hans akkoord, die steeds nieuwsgieriger naar camping “Das Liebestal” [alleen de naam al!] werd. “Het is weer eens wat anders dan het hele weekend met collega’s aan de bar van een kroeg hangen.”
“Wanneer ga je er naar toe?”
“Zodra ik m’n tweede kop koffie op heb.” grinnikte hij, en hield haar zijn lege kopje voor.
Dagmar lachte vrolijk, en werd alleen al daardoor nog mooier dan ze al was.
“Misschien ben je er nog wel eerder dan wij, want ik rijd niet hard met deze combinatie. Dan wacht je maar even tot we er zijn. Oke?”
“Prima. Als ik er ben, dan bel ik je en dan hoor ik wel waar je zit. Als ik er al eerder ben, kan ik jullie mooi helpen met het installeren van de caravan. Heb ik meteen wat te doen.”
“O, je zult je daar vast niet vervelen.” lachte ze, en zette een kop koffie voor hem neer. “Hoe lang doe je erover om in Altdorf te komen?”
“Twee-en-een-half uur ongeveer.”
“Wij doen er van hier iets langer over, een uurtje of drie. Je zult er dus wel eerder zijn.”
“Zou kunnen. Maar ik moet eerst nog naar Kammerer, en jullie kunnen rechtstreeks naar de camping.”
“Oke, maar het maakt ook niet uit wie er het eerst is. Je belt gewoon maar even, en dan zien we wel verder.”
Na een kwartiertje nam Hans hartelijk afscheid van de beide vrouwen, en het leek hem toe, dat Sabine iets meer uit haar schulp was gekomen. Hij startte de motor van zijn vrachtwagen, verliet de parkeerplaats met een druk op de luchthoorn en nam zich voor zo snel mogelijk naar zijn bestemming te rijden, want hij was nu wel heel nieuwsgierig naar die camping, en hoopte al dat hij daar het weekend zou kunnen doorbrengen.
Na twee-en-een-half uur reed hij het terrein van de firma Kammerer op en meldde zich bij de portier.
“Mijnheer,” zei deze, “uw vracht is op zijn vroegst maandagmiddag pas klaar. U bent wel erg vroeg.”
“Dat is beter dan wel erg laat.” glimlachte Hans, “Maar dat weet ik. Ik kom eigenlijk alleen maar vragen of ik mijn oplegger hier ergens kan afkoppelen, zodat ik wat gemakkelijker om een restaurant kan gaan zoeken.”
Na een telefoontje naar de planning op kantoor zei de portier:
“U kunt uw oplegger geopend afkoppelen voor deur 15. Als uw vracht klaar is, dan kunnen ze meteen met laden beginnen.”
“Mijnheer, ik dank u hartelijk.” zei Hans oprecht, sprong in zijn auto en reed naar deur 15, waar hij zijn oplegger opende en vervolgens achteruit tegen de deur reed.
Daarna koppelde hij af en reed naar de poort, waar de portier de slagboom voor hem omhoog deed. Met een toeter verliet hij het terrein en zette zijn auto buiten op een parkeerplaats om een telefoontje naar Dagmar te plegen.
Toen ze had aangenomen, zei hij:
“Ik heb afgekoppeld bij Kammerer. Kun jij me vertellen hoe ik hier vandaan bij de camping kom?”
“Goh, zo snel al? Ja, ik zal het je uitleggen, of laat Sabine het maar even doen, dan kan ik doorrijden. We zijn nu net bezig de autobaan te verlaten en zijn er over twintig minuten. Hier komt Sabine.”
Dagmars dochter legde hem precies uit hoe hij moest rijden om bij de camping te komen, wenste hem succes en hing op. Tien minuten later parkeerde Hans zijn auto op de parkeerplaats op een meter of tien van de receptie van de camping, schakelde de motor uit en ging wachten tot Dagmar en Sabine zouden komen. Daardoor had hij ruim de tijd om over de beide vrouwen na te denken. Hij wist niet goed wie hij nu het mooist vond. Dagmar was heel mooi, al was natuuurlijk wel te zien dat ze ouder was, maar ze was ook rijper. Hij schatte haar op achter in de dertig. Haar dochter hield hij op een jaar of achttien, en ook zij was mooi genoeg om bij wijze van spreken hijgend achteraan te lopen. Ze had een sexy figuur en grote borsten, evenals haar moeder.
Na tien minuten zag hij de grote Mercedes-terreinwagen met de enorme caravan aankomen. Dagmar stopte langs de weg en stapte uit, terwijl ze naar hem zwaaide. Hij volgde haar voorbeeld en ging met haar en Sabine naar de receptie, waar ze zich aanmeldden.
“Jullie zijn laat.” zei de knappe receptioniste, “Ik had jullie vorige maand al verwacht.”
“Weet ik, maar de caravan moest een controlebeurt hebben, en daar waren ze wat traag mee.
Het meisje, dat zich, zoals Hans direkt zag, bij het uitdelen van borsten niet naar achteren had laten dringen, voerde hun gegevens in de computer in en meldde het apparaat, dat ze waren aangekomen.
“Je weet het te vinden, he?” vroeg ze vriendelijk aan Dagmar, wendde zich naar Hans en vroeg:
“Wat kan ik voor u doen, mijnheer?”
Voordat Hans de kans kreeg iets te zeggen, antwoordde Dagmar:
“Deze mijnheer is onze gast; met jullie goedvinden uiteraard. We hebben hem over deze camping verteld, en hij wil hier graag het weekend doorbrengen. Als het hem bevalt, en wie twijfelt daaraan, dan boekt hij hier ook een plaats.”
“Fijn.” zei het meisje – hij schatte haar een jaar of 24 – opgewekt, “Zou u zo vriendelijk willen zijn even in kantoor te komen en een paar vragen te beantwoorden?”
“Met alle genoegen.” antwoordde Hans, en volgde het meisje met Dagmar en Sabine, die voor zijn introductie moesten zorgen, naar een apart vertrek achter de receptie.
Hij kreeg daar inderdaad nogal wat persoonlijke vragen voorgelegd. Hoe dacht hij over naturisme, over het bewaren van de goede sfeer op de camping – waarbij van hem werd verwacht, dat hij zijn steentje in de ruimste zin van het woord zou bijdragen – zou hij geshockeerd zijn als hij een voorbeeld van sex in het openbaar zag, enzovoort.
Terwijl Hans alle vragen zonder enige schroom beantwoordde, viel het hem op dat het meisje zich voortdurend via haar tamelijk diepe V-hals tussen haar borsten zat te krabben, en dat wond hem enigszins op. Hoe zou het zijn om met haar . . . , maar hij zat naast twee prachtige vrouwen, dus dat moest maar even wachten.
Na een gesprek van een minuut of twintig verliet het meisje het vertrek, misschien om ruggespraak te houden, en kwam even later met een stralende glimlach – wat was ze mooi! – terug. Ze stak haar hand naar hem uit en zei met een warme stem:
“Hans, van harte welkom op onze camping. We hopen echt, dat je het hier naar je zin zult hebben.”
“Daar ben ik helemaal niet bang voor.” lachte hij, wees op Dagmar en Sabine en ging verder: “Met twee van zulke prachtige vrouwen moet dat lukken.”
“Er zijn hier nog veel meer aantrekkelijke vrouwen, maar die zie je vanzelf. Veel plezier.” antwoordde het meisje, dat Michaela bleek te heten.
Buiten zei hij tegen Dagmar:
“Tjongejonge, ze vragen je nogal wat. Normaal gesproken zou ik al lang hebben gezegd, dat haar dat geen donder aanging.”
“Als je hier een paar dagen bent geweest, zul je begrijpen waarom ze zo uitgebreid zijn. Ze waken hier heel zorgvuldig over de goede sfeer op de camping.”
Ze stapten gedrieen in de auto van Dagmar, die rustig naar hun standplaats reed. Toen ze op hun veld waren aangekomen, zuchtte ze:
“Zo, en dan komt nu het probleem: hoe krijgen we de caravan op zijn plaats?”
Aangezien er nog maar een lege plaats over was, wist Hans waar ze moesten staan.
“Zal ik het even voor je doen? Voor mij is dit geen probleem.”
“Als je wilt, graag.” accepteerde ze dankbaar en stapte al uit.
Hans nam achter het stuur plaats en duwde de caravan in een keer achteruit naar de plaats, waar hij de rest van het seizoen zou staan: in de hoek van het veld, dat aan drie zijden was omgeven door struiken van een meter of vier hoog.
“Staat ‘ie zo goed?” vroeg hij.
“Hij staat ideaal!”
Daarop stapte hij uit en koppelde de caravan af. Ze waren een kwartiertje bezig met het uitpakken van de auto en daarna het opzetten van de voortent, toen hun buren er aan kwamen. Hij droeg, evenals zijn vrouw, slechts een klein broekje, waardoor zij twee parmantige borsten liet zien. Ze stelden zich aan hem voor als Heinz en Louisa en begonnen direkt met de voortent te helpen, waarbij Louisa nu en dan met belangstelling naar Hans keek.
“Waarom hebben jullie met dit weer nog zo veel kleren aan?” vroeg Heinz even later, “Trek toch wat uit!”
“Je hebt gelijk.” beaamde Dagmar, “Maar waarom hebben jullie met dit weer nog een broekje aan?”
“Wij hebben een ommetje in de buurt gemaakt. Toen we weer op de camping waren, heeft Louisa meteen haar beha afgedaan.”
Na een half uurtje stond ook de voortent perfekt, en konden ze beginnen met de zaak in te richten. Heinz en Louisa gingen weer naar hun eigen caravan en Hans, die nu alleen nog een broekje aan had, hielp met het sjouw-werk. De beide vrouwen waren zo taktisch geweest zich niet direkt van hun spaarzame kleding te ontdoen, om Hans de gelegenheid te geven aan de voor hem totaal nieuwe omgeving te wennen.
Toen ze de auto leeggehaald hadden en Sabine doorging met alles een plaats te geven, zei Dagmar:
“Ik stel voor, dat ik nu even het dorp inga om de nodige boodschappen te halen. Hans, als jij zo vriendelijk zou willen zijn om de wateraan- en afvoer en de electriciteit aan te sluiten, dan kan Sabine straks koffie gaan zetten. Is dat goed?”
“Prima.” ging Hans direkt akkoord, “Als je niet binnen een kwartier terug bent, is alles klaar voordat je komt.”
“Fijn, dankjewel.” Dagmar kuste hem vluchtig op zijn wang, stapte in de auto en reed langzaam het veld af, waarna ze uit het zicht verdween.
“Weet je waar de afvoer zit?” vroeg Sabine hem.
“Hoogst waarschijnlijk recht onder de keuken, of daar in elk geval in de buurt. Maak je geen zorgen, meid, ik red me wel.”
“Oke, dan kan ik nog even doorgaan. Maar als je hulp nodig hebt, moet je het zeggen, hoor.”
“Doe ik.” beloofde hij, pakte de gereedschapskist en verdween achter de caravan. Daar trok hij een bagageluik open, haalde er een paar slangen uit en wilde eerst die voor de wateraanvoer monteren. Maar toen besloot hij, dat het beter was allereerst de electriciteit aan te sluiten, dan kon Sabine koffie gaan zetten als ze dat wilde. Hij had de stekker nog niet in het stopcontact van de camping gestoken, of ze riep door het open keukenraam:
“Kan ik al koffie zetten, Hans?”
“Ja, hoor. Als het goed is, heb je nu stroom. Ga je gang, want ik heb wel trek in koffie.”
Hij sloot de waterslang op de aanvoer van de camping aan en zocht naar de koppeling in de wand van de caravan, die hij al gauw had gevonden. Vervolgens kroop hij onder de wagen, de afvoerslang met zich meenemend en probeerde die op een uit de bodem stekend pijpje aan te sluiten. Maar omdat dat niet ging, begon hij te twijfelen.
“Sabine!” riep hij.
“Ja?”
“Wil je even wat water door het aanrecht laten lopen, dan kan ik zien waar het er hier uitkomt.”
“Oke.”
Een paar ogenblikken later kreeg hij een plens over zich heen – hij bleek recht onder een ander pijpje te liggen – en wist toen waar de slang moest worden aangesloten. Maar dit pijpje lag, gezien zijn posite, in een onmogelijke hoek en het zou niet gemakkelijk zijn de slang aan te sluiten. Toen hij de schroefdraaid van de koppeling na een paar keer proberen eens goed bekeek, zag hij dat die beschadigd was. Hij kwam onder de caravan vandaan en zocht in de gereedschapskist naar een andere koppeling. Die vond hij even later in een van de bagagevakken, waarmee hij direkt weer onder de caravan kroop.
Met een sleutel draaide hij vier boutjes los, verwijderde de oude koppeling en plaatste de nieuwe. In die houding was het niet eenvoudig om de boutjes weer op hun plaats te krijgen, en het duurde dan ook langer dan hij had verwacht. Hij merkte niet dat Sabine, die voor het moment klaar was, bij hem was komen zitten. Zij kon alleen maar zijn onderlichaam zien, de rest lag onder de caravan. Daardoor kon hij niet zien dat ze haar T-shirt had uitgetrokken en nu met ontbloot bovenlichaam in het gras zat.
“Hans, mag ik je ‘es wat vragen?”
“Ga gerust je gang, meid.” hijgde hij opgewekt, toen hij het eerste boutje had vastgedraaid en aan het tweede begon.
“Waarom doe je dit allemaal voor ons?”
“Wat bedoel je? Ik pruts alleen maar een beetje, verder niks.”
“Nou, ’t is maar wat je niks noemt. Je hebt ook al een lekke band voor ons verwisseld.”
“Dat is ook niks. Als ik een lekke band heb, is dat heel wat meer werk en dan word ik ook graag geholpen.”
“Toch ben je erg vriendelijk voor ons. Een ander zou nu bij zijn vrouw thuis zitten.”
“Ten eerste heb ik geen vrouw, zelfs geen vriendin, en bovendien ben ik hier voor m’n werk. Dat wil zeggen, dat ik op vracht moet wachten en ik ben blij dat ik de wachttijd op een prettige manier kan doorbrengen, en dan ook nog met twee prachtige vrouwen. . . ”
“Ik ben niet mooi.” klonk het stug.
“Dat moet je aan de smaak van anderen overlaten. Als ik je over een week nog zo aardig vind als nu, dan vraag ik je ten huwelijk. Zo mooi vind ik je, en je moeder mag er ook zijn.”
Sabine moest, of ze nu wilde of niet, lachen om die opmerking. Ze begon vrij gedachtenloos kringetjes op zijn buik te trekken, omdat ze ineens een behoefte voelde om hem aan te raken.
“Toch ben je erg behulpzaam, vind ik.”
“Valt wel mee.” wimpelde hij af, en bracht het vierde boutje op zijn plaats, zich heel goed bewust van haar vinger op zijn buik. “Hou het er maar op, dat ik voor internationale samenwerking ben.”
“Hoe ver gaat die samenwerking, Hans?” vroeg ze, terwijl ze haar vingers nu over zijn broekje liet glijden.
“Hoe ver die gaat, kan ik niet precies zeggen.” klonk het, nu benauwd, van onder de caravan, “Maar als je nog even zo doorgaat, dan gaat ‘ie wel heel diep.”
Ze legde haar hand licht op de groeiende bult in zijn broek, constateerde dat hij opgewonden werd en zei:
“Je broekje is kletsnat.”
“Ja, dat komt van het water, dat jij door de afvoer liet lopen.”
“Dat moest van jou.” protesteerde ze, op zijn buik drukkend.
“Weet ik, maar m’n broekje is er niet minder nat om.”
“Zal ik het even uittrekken en drogen?”
“Sabine, je zadelt mij met een probleem op, en je mag me er weer van afhelpen ook. en dan bedoel ik niet eens het broekje.”
Het meisje, dat zich steeds meer tot hem aangetrokken voelde en zich tot haar eigen verrassing realiseerde dat ze kennelijk in staat was hem op te winden, haakte haar vingers achter het elastiek van zijn broekje en trok het in een beweging over zijn voeten, waardoor ze een naakt mannelijk onderlichaam zag. Zijn opwinding was al half overeind gekomen en ze zag hem nog verder groeien.
Hij kroop onder de caravan vandaan en ontwaarde nu voor het eerst haar grote, prachtig gevormde borsten. Hij keek haar even met grote ogen aan en toen werden zijn ogen als door magneten weer naar haar fantastische borsten getrokken.
“Jemig, meid!” hijgde hij opgewonden, “Wat heb jij een prachtige borsten! Fantastisch gewoon, heerlijk!”
“Meen je dat nou?” vroeg ze, blij-verrast.
“Ja, natuurlijk meen ik dat. Waarom zou ik dat niet doen?”
“Omdat ik lelijk ben.”
“Jij lelijk? Moet je een draai om je oren?”
“Vind jij mij mooi dan?” vroeg ze ongelovig, maar toch hoopvol.
Als om haar moed in te spreken en denkend aan wat Dagmar had gezegd, legde hij een hand tegen haar wang en zei op indringende toon:
“Sabine, ik zeg dit niet om je te vleien. Maar je bent echt hartstikke mooi; je bent gewoon een verrekt lekker stuk, eerlijk waar!”
“Dat kan ik maar moeilijk geloven.”
“Sabine, je hebt mijn broekje uitgetrokken en ik zit nu in m’n blote kont voor je. Kijk ‘es naar mijn jonge heer. Die is niet gaan staan omdat ‘ie ‘es om zich heen wil kijken. Dat komt door jou; jij bent verdraaid goed in staat om een man op te winden, weet je dat? En daardoor heb je er ook voor gezorgd, dat ik zin in je krijg.”
“Betekent dat, dat je mij zou willen neuken?”
“Ja, dat wil ik, want je hebt mij knap geil gemaakt met dat heerlijke lijf van je. Maar ik doe het alleen als jij het zelf ook wilt. Mag ik je borsten eens voelen, Sabine? Ze zien er zo verschrikkelijk mooi en heerlijk uit.”
Het leek alsof er zich een verandering in het meisje voltrok. Ze legde haar hand op de zijne en gleed die langzaam – als verwachtte ze ieder moment dat hij zich terug zou trekken – omlaag, naar haar overheerlijke borsten. Hans voelde instinctief aan dat, hoe verrukkelijk dit meisje ook was, hij haar voorzichtig moest benaderen en niets moest forceren. Hij vond zichzelf misschien wat ouderwets ingesteld, maar hij was van mening dat beide partijen van elkaar moesten genieten, en dat het dus geen egoistisch eenrichting-verkeer mocht zijn.
Haar hand bereikte met de zijne haar borsten en ze drukte hem er stevig op.
“Laat me genieten, Hans.” zei ze zacht, “Dat heb ik nog nooit gedaan.”
“Heb jij nog nooit een jongen gehad?”
“Jawel, een aantal keren zelfs. Maar ze waren allemaal zo haastig en zo ruw. Ik heb nog nooit echt van een man genoten.”
“Ik zal heel voorzichtig met je zijn, Sabine.” beloofde hij warm, “Mag ik je borsten kussen?”
“Oh ja, graag!” zei ze licht hijgend, nam zijn hoofd en duwde dat op haar volle borsten.
Hans nam een tepel in zijn mond en begon er heerlijk op te sabbelen en zachtjes in te bijten, terwijl hij met zijn handen haar borsten kneedde en haar prachtige lichaam streelde. Sabine huiverde van genot.
“Dit is heerlijk.” fluisterde ze, “Je bent zo zacht.”
“En jij bent zo verdraaid lekker.”
“Echt waar?”
“Meid, je bent voor mij de vleesgeworden godin van de liefde!”
“Goh, wat zeg je dat lief.” lachte ze, en voelde zich gelukkig. “Wil je mij straks neuken, Hans?”
“Oh ja, graag.” fluisterde hij in haar oor, liet zijn tong erin kringelen en sabbelde aan haar lelletje, wat haar deed rillen van genot. Opgewonden sloeg ze haar armen om hem heen en zei hees:
“Doe het dan! Nu!”
“Zullen we dan maar even naar binnen gaan?” stelde hij voor, meer dan ooit naar dit meisje verlangend.
“Het is hier op de camping helemaal niet erg als mensen ons zien neuken. Dat zul je nog vaak genoeg zien. Ik wil graag dat je me hier in het gras neemt. Straks kunnen we wel naar binnen gaan.”
Ze ging languit op haar rug liggen en het viel Hans op, dat haar borsten nagenoeg recht overeind bleven staan.
“Mag ik je je broekje uittrekken?” vroeg hij.
“Dat zal wel moeten als je me wilt neuken.” glimlachte ze heet, “Doe het maar gauw, want ik wil je lul in mijn kutje voelen.”
Hij trok haar broekje over haar voeten uit, gooide het aan de kant en kwam tussen haar benen liggen. Sabine nam zijn nu staalharde lul in haar hand en en bracht hem voor de ingang van haar liefdesholletje.
“Kom nu gauw in me en dan moet je me lekker en langzaam neuken, Hans.” zei ze hunkerend.
Terwijl hij zijn lul langzaam in haar kutje duwde, hoorden ze een eindje verderop gehijg en gekreun.
“Hoor je wel, daar zijn ook een paar aan het neuken, net als wij.” lachte ze geil.
“Ja, maar zij is niet zo lekker als jij.” lachte hij en begon de verlangende Sabine langzaam en met lange halen te neuken. Het viel hem op dat ze haar kutspieren gebruikte om hem extra te verwennen, terwijl ze met haar handen zijn rug en billen streelde. Hans genoot intens van haar, en zij blijkbaar van hem.
“Vind je het lekker?” hijgde ze op het ritme van zijn stoten.
“Sabine, het is heerlijk!” kreunde hij, “Je neukt zo verdraaid lekker! Je bent nog niet van me af!”
“Dat wil ik ook niet!” riep ze uit, “Je moet me heel vaak neuken, Hans! En ik heb nog meer gaatjes.”
“Ik neuk ze allemaal!” hijgde hij, en voelde even later zijn orgasme opborrelen. “Sabine, ik kom klaar!” fluister-de hij in haar oor.
“Ja, kom!” riep ze gesmoord, “Kom maar lekker klaar! Spuit m’n kutje vol!”
Na nog een aantal stoten kon Hans zijn zaad niet meer tegenhouden en schoot hij het met grote kracht in het zuigende kutje van Sabine, die zelf ook met een luide gil klaarkwam, terwijl ze haar armen en benen met kracht om hem heen sloeg.
“Mensen, mensen, wat was dat heerlijk!” zei ze even later, nog na-hijgend, “Laat je lul nog even in mijn kutje zitten, Hans, het is zo fijn.”
Hij legde zijn armen onder haar nek, leunde op zijn ellebogen en genoot van het heerlijke lichaam van dit meisje. Hij was heel voldaan, maar wilde haar nog wel vaker neuken, en dat zou er ook wel van komen, want ze wilde het zelf ook.
“Zullen we het straks in de voortent doen?” stelde ze even later voor.
“Vind je het leuk als iemand je kan zien?”
“Ze zullen echt niet speciaal komen kijken, want iedereen heeft het wel eens gezien. Maar het idee vind ik wel leuk, ja.”
“Oke,” knikte hij, en kuste haar. “Dan neuken we straks in de voortent.”
“Als je het liever in de caravan doet, is dat ook goed, hoor. Als je me nog maar een keer neukt, Hans.”
“Meisje, je bent zo heerlijk, dat ik je het hele weekend wel kan neuken. Maar als je moeder straks terug komt?”
“Die zal, denk ik, alleen maar blij zijn als ze ziet dat ik weer van sex geniet. Kom, laten we maar naar de cara-van gaan, dan zal ik jou ook eens lekker verwennen. Je hebt een heerlijke lul, Hans; die wil ik ook wel eens in mijn mond hebben.”
“Ga gerust je gang.” lachte hij, terwijl ze opstonden en hij haar even in haar borst kneep.
“Vind je dat lekker?” lachte ze.
“Ja, dat vind ik heerlijk. Je borsten zijn zo heerlijk zacht, en toch stevig. Daar geniet ik van.”
Voor de caravan gekomen sloeg ze haar armen om hem heen, zoende hem vol op de mond en zei op verlangende toon:
“Je mag zo veel van mij genieten als je wilt, Hans. Ik geniet ook van jou.”
Op het moment dat ze naar binnen wilden gaan, zagen ze dat de overbuurman naakt op een luchtbed lag te zonnen. Zijn vrouw, die Gerda heette, kwam poedelnaakt naar buiten, zag haar man liggen en nam zijn lul in haar handen, waarmee ze hem even flink masseerde. Toen hij stijf genoeg was, ging ze schrijlings op hem zitten – geboeid en opgewonden door Hans en Sabine gadegeslagen – bracht zijn paal voor haar kut en liet zich langzaam zakken, terwijl Hans en Sabine zijn lul in haar buik zagen verdwijnen. De vrouw bewoog haar bekken op en neer en neukte zo haar man.
“Is het lekker?” riep Sabine jolig naar de overkant.
“Het is heerlijk!” riep de buurvrouw terug, “Moet je ook doen, meid.”
“Wie? Die van jou, of hij hier?”
“Wat mij betreft, allebei! Maar die van jou ziet er ook goed uit.” antwoordde ze lachend, al op en neer wippend op de harde paal van Karl, haar man.
“We komen straks wel even.” riep Sabine terug.