De bus gemist

“Verdorie, daar gaat mijn bus! En het is ook nog de laatste, dat stomme geklets ook. Nu ben ik mooi genaaid. Sta ik hier in deze godverlaten buitenwijk. Dat wordt lopen, en hier vind ik dat maar niks.’ Mopperend kijkt Esther de bus na, die in de verte verdwijnt. “Misschien is nog iemand van mijn schildergroep bij het lokaal. Dan kan ik daar een lift aan vragen.’ Snel loopt ze terug naar het gebouw van de Kunst Academie. Ze treft het echter niet, de hele parkeerplaats is al leeg en alle lichten in het gebouw zijn gedoofd. “Shit, dus toch te voet.’ Mokkend draait ze zich om en met een forse tred loopt ze in de richting waar de bus is verdwenen. Al snel is ze een eind onderweg. Terwijl ze flink doorstapt bekijkt ze de verlaten, half gesloopte gebouwen die overal om haar heen liggen. “Waarom moeten ze de school ook in zo’n afbraakwijk verstoppen. Het is maar griezelig hier.’ Plots floept het grootste deel van de straatlantaarns uit. “He, ook dat nog, gaan ze over op nachttarief.’ Nu voelt ze zich helemaal niet meer op haar gemak. Naast haar klinkt opeens een schril gepiep. Geschrokken kijkt ze om zich heen. Een donkere schim vliegt weg en opgelucht haalt Esther adem. “Alleen maar een uil die iets te eten zoekt. Maar vlug doorlopen, want hier vind ik het maar niks.’ Met nog grotere stappen loopt ze verder. Alsof ze achtervolgd wordt, loopt ze door de donkere straten. “Nog even, en dan kom ik bij de grote weg naar het centrum. Daar zal het wel iets drukker zijn en dan lukt het misschien om van iemand een lift te krijgen. In ieder geval is het daar niet meer zo donker en verlaten als hier.’ Als ze de volgende hoek omgaat, ziet ze in de verte de lichten van de grote weg. Opeens krijgt Esther echter het gevoel alsof iemand haar bekijkt. Schichtig kijkt ze om zich heen, maar er is niets dat haar opvalt. Nog twee van die troosteloze gebouwen en dan nog een open ruimte van enkele honderden meters, en dan is ze bij de verlichtte weg. Ze nadert het laatste gebouw. Ze voelt haar hart bonzen. Het gevoel alsof ze bekeken wordt, blijft haar opjagen, en ze loopt steeds harder. Het is al bijna geen lopen meer, het is al meer een rennen geworden. Nog even en dan is ze bij de open ruimte. Dan springt er opeens een donkere schim achter de hoek van het gebouw te voorschijn en voordat Esther kan reageren, voelt ze hoe een doek tegen haar gezicht wordt geduwd. Ze ruikt een scherpe, doordringende lucht en al snel zakt ze weg in een diepe roes, veroorzaakt door de chloroform waarin de doek gedrenkt was! Haar lichaam wordt helemaal slap en net voordat het op de grond zakt, grijpen twee handen haar vast. “Doe die doek maar weg, Jan, deze dame slaapt als een roos. Neem jij haar bij haar benen, dan laden we haar snel in ons busje.’ “Oke Willem, en dan als de wiedeweerga hier weg, voordat ze haar missen en haar gaan zoeken.’ De twee mannen lopen met Esther tussen zich in naar het grasveld achter het gebouw, waar een oud blauw bestelbusje staat. Even later hebben ze haar in het busje neergelegd. De man die Willem heet, gaat bij haar zitten en de ander, Jan, stapt achter het stuur. Hij start de motor en met gierende banden rijdt hij weg. Het busje draait de weg op en dan bereikt het de grote weg. Het duurt maar even en dan is het opgenomen in het overige avondverkeer dat zich een weg baant in de nacht… Met moeite opent Esther haar ogen. Ze merkt dat ze op een koude betonnen vloer ligt. Door een grijs waas probeert ze te onderscheiden waar ze is. Het enige dat ze ziet zijn grauwe, kale muren. Nergens om haar heen is een meubelstuk of een raam te zien. Er hangt enkel een kale gloeilamp aan het plafond, die een vaal licht in de ruimte werpt. In de muur rechts van haar is een grote metalen deur te zien. De deur heeft geen ruit en er zit aan deze kant ook geen klink op. “Waar ben ik?’ vraagt ze zich vertwijfeld af. Een koude rilling trekt door haar heen. Tot haar schrik merkt Esther dat ze volkomen ontkleed is. Als in een reflex kruist ze haar handen voor haar borsten. “Wat is er toch gebeurd? Wie heeft dit gedaan en wat is hij van plan?’ Vertwijfeld barst ze in snikken uit. Maar er is niemand in de buurt die haar horen kan. Wat ze niet weet is, dat de twee mannen die haar ontvoerd hebben, slechts enkele meters van haar verwijderd zijn. Esther bevindt zich namelijk in een ruimte van de kelder van hun huis, dat midden in het centrum van de stad ligt. Een deel van die kelder werd vroeger gebruikt om vleeswaren in op te slaan, maar voor dat doel wordt hij niet meer gebruikt. Alle aanwezige stellingen en schappen zijn er uit verwijderd en wat er over bleef, is de kale ruimte waarin zij zich nu bevindt. De mannen zitten in de woonkamer van het huis naar de tv te kijken. Met een fles bier in de hand volgen ze de verrichtingen van hun favoriete voetbalploeg. Het lijkt wel alsof ze niet weten dat er een vrouw in hun kelder zit opgesloten. “Nog twee minuten en dan is de wedstrijd voorbij,’ zegt Jan tegen Willem. “Ja, en dan gaan we eens een beetje spelen met het poesje dat we gevangen hebben.’ “Het is dit keer wel een mooi exemplaar. Vind je ook niet?’ “Zeker, ik had moeite om er vanaf te blijven toen we haar uit de kleren hielpen. Maar ja, ik heb altijd al een zwak voor blondjes gehad.’ De scheidsrechter fluit de wedstrijd af en meteen klikt Willem de tv uit. “Ga je mee, kerel, we gaan ons amuseren!’ De mannen staan op en lopen naar de deur die naar de kelder voert. Jan opent de deur, doet het licht aan en dan lopen ze de trap af. Beneden staan een hoop rekken en in een hoek van de ruimte is de zware deur waarachter de vrouw is opgesloten. “Zo, eerst even onze werkkleding aantrekken.’ De mannen kleden zich helemaal uit. Jan is iets groter dan Willem, hij heeft een zwaar behaarde borstkas en tussen zijn benen bungelt een lange, dunne, witte pik. Willem is gespierder, behoorlijk bruin en zijn pik, die besneden is, is een stuk korter en bruiner van kleur. “Hier, captain Butje, jouw werkpak,’ zegt Jan. Hij geeft Willem enkele zwart leren kledingstukken. Zelf neemt hij er een aantal dat paars van kleur is. Snel trekken ze de kleren aan. Even later staan er, op de kleur na, twee identiek geklede mannen. Ze dragen een korte leren broek, waarin een opening is waardoor hun penis en zak naar buiten steken. Verder hebben ze een soort mouwloos vestje aan en voor hun gezicht dragen ze een masker, met gaten voor hun ogen en mond. Aan hun voeten hebben ze korte laarzen. “Klaar?’ “Zeker weten!’ Jan neemt de grendel in zijn hand waarmee de zware deur is afgesloten. Hij drukt hem omhoog en met piepende scharnieren draait hij de deur open. Geschrokken kijkt Esther op. Zie ziet hoe de deur naar buiten begint te draaien. Ze tuurt in het donkere gat dat te voorschijn komt. Door het weinige licht ziet ze niet veel, maar ze herkent twee schimmen die uit het donker te voorschijn komen. Angstig kruipt ze in de richting van de hoek van de ruimte die het verst van de deur verwijderd is. Ze drukt zich tegen de muur, haar naaktheid verbergend achter haar armen. Dan komen de twee figuren in het schijnsel van het licht van de lamp. Verbaasd ziet Esther de twee vrijwel naakte mannen naar binnen komen. “Kijk eens aan. Ons poesje lijkt wel bang te zijn,’ zegt de in het paars geklede man. “Dat is toch nergens voor nodig, of vind jij van wel, captain Butje?’ “Nee hoor, Longhorn. Wij doen het poesje niks. Wij zijn alleen maar lief voor haar,’ antwoord de man in het zwart. De mannen komen steeds dichter op Esther af. Bevend ziet ze hoe de twee mannen met hun zwaaiende pikken haar naderen. “Alsjeblieft, doe me niks. Als jullie me laten gaan, zal ik niemand iets vertellen. Echt waar.’ “Niet zeuren, klein poesje. Wij doen je niks, als je maar naar ons luistert!’ Esther voelt hoe de tranen in haar ogen springen. “Och, kijk nu toch eens. Ons poesje huilt.’ “Ja, ze loopt over van liefde voor ons.’ “Dan moeten we die liefde eens snel gaan beantwoorden.’ Captain Butje doet nog een stap naar voren en steekt een arm naar haar uit. Hij neemt haar vast bij haar schouder en trekt haar dan omhoog. Esther krimpt ineen als de hand haar vastpakt. Ze probeert zich los te trekken, maar daar wil de man niets van weten. Hij gebruikt nu beide handen en met een krachtige ruk trekt hij haar op haar voeten. “Zo, laat je eens bekijken.’ Daarop laat hij haar schouders los en vervolgens duwt hij haar armen, die ze voor haar borsten en buik gedrukt heeft, opzij. Esther probeert opnieuw haar naaktheid te verbergen, maar de man is nadrukkelijk van plan om haar te bekijken. Zijn handen omklemmen haar armen nu veel steviger en met een ruk duwt hij ze opzij. Meteen drukt hij haar met de rug tegen de koude muur. Ze slaakt een gil als ze de muur raakt. Longhorn komt naast de man staan en terwijl deze haar stevig tegen de muur drukt, streelt hij haar zachtjes over haar wang. Esther draait haar hoofd opzij, zodat ze hem niet hoeft aan te kijken. De hand zakt langs haar hals omlaag en rust dan op haar rechterborst. “Kijk eens hoe ze trilt van genot. Of zou ze het niet lekker vinden?’ zegt Longhorn. “Vast wel, wie wil er nu niet lekker gestreeld worden. Daar houdt toch ieder poesje van,’ antwoord Butje. De hand op Esther’s borst kneedt haar zachte vlees. De vingers kruipen naar haar roze tepel. Met zijn wijsvinger wrijft Longhorn over het gevoelige topje. Tot haar schrik bemerkt Esther dat haar tepel op de aanraking reageert en al snel is het knopje twee maal zo lang en veel dikker geworden. “Ze vindt het lekker, zie je wel,’ lacht Longhorn als hij de reactie op zijn streling ziet. Met zijn andere hand wrijft hij dan over haar linkertepel, die ook meteen reageert op de aanrakingen. Butje drukt haar nu niet meer zo hard tegen de muur en ook hij verplaatst zijn handen naar haar borsten. Terwijl Longhorn over de nu harde tepels wrijft, kneedt Butje de borsten. Een zucht ontsnapt aan Esther’s mond. Vertwijfeld kijkt ze de mannen aan. Deze doen echter net alsof ze het niet zien. Esther laat hen gelaten hun gang gaan. Ze kan toch niet tegen hen op en als ze zou proberen om weg te komen, worden ze misschien wel gewelddadiger. De vingers die haar tepels strelen, omklemmen de knopjes opeens en de knedende handen verdwijnen. Longhorn doet enkele stappen in de richting van het midden van de kamer en aan haar tepels trekt hij haar mee. Kreunend volgt ze hem. “Spreidt je benen en laat je andere schoonheden ook eens zien. Je snapt natuurlijk wel, welk plekje captain Butje prefereert.’ Terwijl Esther haar benen licht spreidt, gaat Butje achter haar staan. Hij legt zijn handen op haar billen en duwt ze uit elkaar. “Oh, Longhorn, hier moet je straks ook eens naar kijken. Ze heeft een lief klein kontgaatje. Ik kom al bijna klaar alleen maar bij de gedachte dat ik daar straks mijn pik in zal duwen.’ Esther huivert als ze de woorden van de man hoort. “Dit gaat helemaal fout. Hier kom ik nooit heelhuids vandaan,’ denkt ze en plots stromen de tranen over haar gezicht. “Kijk eens, ze wordt al helemaal vochtig bij het horen van je woorden,’ schampert Longhorn. “Butje, hou jij haar eens vast, dan kan ik kijken of ze al overal vochtig is.’ Longhorn laat haar tepels los en zakt dan op zijn knieen. Butje legt zijn handen van achteren op haar borsten. Zijn vingers omklemmen de punten van haar borsten, net achter haar tepels. De toppen van haar borsten worden wit door de druk die erop uit wordt geoefend. Haar tepels wijzen recht voor uit de ruimte in. Dan voelt ze hoe Longhorn’s handen haar dijen nog meer uiteen duwen. Zijn hete adem strijkt langs haar schaamlipjes. De kille vingers raken haar schaamhaar aan. “Kijk eens wat een mooi blond bosje haar.’ Hij geeft een ruk aan een pluk van haar krullen. Onwillekeurig duwt Esther hierdoor haar onderbuik naar voren. “Ze biedt zich aan. Wat lief.’ De vingers verdwijnen tussen haar dijen en dan duwen ze de zachte lipjes uiteen. Esther probeert de tastende vingers te ontwijken, maar meteen wordt de greep op haar borsten heftiger. De wijsvinger van Longhorn glijdt tussen haar bruine schaamlipjes heen en weer. “Jammer, hier is ze nog niet vochtig. Ze heeft zeker nog eventjes nodig,’ lacht hij. Plagend duwt hij de top van zijn vinger tegen het plekje waar haar klitje verstopt zit. “Wakker worden. Het is tijd om op te staan.’ “Gun haar even de tijd, man, die van jouw is toch ook nog niet wakker.’ “Dan kan ik jou ook de hand schudden, Butje.’ “Je mag me ook iets anders schudden.’ “Zoek daar maar iemand anders voor!’ “Dan hoef ik niet ver te zoeken, wat dacht je van dit poesje?’ Esther krimpt ineen bij het horen van hun conversatie. Ze gruwt bij het idee dat de mannen zomaar met haar kunnen doen wat ze willen. Er is niemand die weet dat ze hier is, er is nog niemand die haar mist, en als ze haar morgen missen, zullen ze haar hier vast niet zoeken. Maar dat niemand weet dat ze daar is, is een vergissing van Esther. De plek waar Esther opgepakt is, wordt al enkele weken geobserveerd door rechercheurs van de politie. Er zijn in de laatste drie maanden al vier keer eerder jonge vrouwen verdwenen als ze de Kunst Academie verlaten hadden. Meestal doken ze na een dag of vijf weer op, geheel ontkleed achter gelaten in het park in het centrum van de stad. Ze hadden er geen idee van waar ze geweest waren en hoe de mannen die hen ontvoerd hadden er uitzagen. Steevast vertelden ze hetzelfde verhaal. Hoe ze naakt waren opgesloten in een kale ruimte, en dat ze seksuele handelingen hadden moeten verrichten met twee in leer geklede mannen, die zich captain Butje en Longhorn noemden. Al de tijd dat ze ontvoerd waren, hadden ze opgesloten gezeten, en ze hadden alleen een beetje brood en water gekregen. En een groot deel van de tijd waren de mannen seksueel met hen bezig geweest. De vrouwen waren totaal overstuur van de behandeling die ze hadden moeten ondergaan. Maar allen hadden ze het er gelukkig levend van afgebracht. En de rechercheur die vanavond dienst had, heeft zittend tussen de struiken op de open plek en de weg met een nachtkijker observerend, gezien hoe de mannen Esther overvielen en in de bus sleurden. Daarna is hij naar zijn iets verderop verborgen auto gesprint en op het moment dat de mannen in het verkeer op de grote weg opgingen, reed hij enkele wagens achter hen. Snel noteerde hij het kenteken van het busje en ze onopvallend mogelijk volgde hij hen. Na een kwartiertje was het busje gestopt bij een vrijstaande oudere woning in het centrum van de stad. De man had zijn auto schuin tegenover de oprit geparkeerd en hij kon zien hoe de mannen het busje achteruit naar de garage reden. Een van hen opende de deuren en even later was de wagen in de garage verdwenen. Toen de deuren weer gesloten waren, was de rechercheur door de tuin naar het huis geslopen. Op het moment dat hij bij de zijmuur was aangekomen, floepte het licht achter de ramen aan. Voorzichtig was de man naar een van de ramen gekropen, want hij had gezien dat een van de gordijnen bij dat raam niet goed dicht was. Door de spleet zag hij de twee mannen de kamer binnenkomen. Het slappe lichaam van de vrouw droegen ze tussen zich. Ze tilden haar op en legden haar op de tafel die in de kamer stond. De man die het meest gespierd was nam een schaar uit een lade en daarmee begon hij de kleren van de vrouw kapot te knippen. Allereerst knipte hij de knopen van haar jas. Terwijl de andere man haar iets oprichtte, stroopte hij de mouwen van haar armen. Vervolgens knipte hij de pijpen van de jeans van de vrouw open, helemaal van onderen tot aan de band. Toen hij beide pijpen had opengeknipt, rukte hij de twee losse broekhelften van haar lijf. Daarna verknipte hij haar T-shirt. De schoenen werden van haar voeten getrokken en haar sokken vlogen ook in een hoek van de kamer. De vrouw was nu alleen nog maar gekleed in haar ondergoed, een wit slipje en een wit behaatje. Voorzichtig zette de man de punten van de schaar in het behaatje en hij knipte het bandje tussen de borsten door. Begerig duwde de andere man het stof van de borsten. Met zijn handen greep hij ruw de tepels vast. De man met de schaar duwde zijn handen weg en schreeuwde hem iets toe. De rechercheur kon echter niet horen wat hij zei. Het behaatje was nu ook verdwenen en vervolgens was het slipje aan de beurt. De vrouw lag nu naakt op de tafel. De man die daar net in de tepels van de vrouw had geknepen, ging bij de voeten van de vrouw staan. Hij nam haar benen in zijn handen en in een beweging zwaaide hij de benen uiteen en omhoog. De vrouw lag nu met opgetrokken en gespreide benen. Vanuit zijn gezichtspunt moest de man nu recht in het geslacht van de vrouw kijken. Terwijl hij nu met een hand beide benen omhoog hield, stak hij zijn andere hand tussen de dijen van de vrouw. De rechercheur kon zien dat hij zijn hand heen en weer bewoog. Hij likte zelfs even aan zijn vingers en stak de hand toen opnieuw tussen de dijen van de vrouw. De andere man zag nu wat zijn maat aan het doen was en vlug liep hij op hem af. Hij nam de benen van de vrouw vast en duwde ze weer neer op de tafel. Met een valse grijn trok de man zijn hand weg van de vrouw haar schaamdeel. Er werden over en weer nog enkele opmerkingen gemaakt en blijkbaar waren ze het weer eens, want de ene man pakte de vrouw onder haar schouders en de andere pakte haar knieen beet. Zo droegen ze het slappe lichaam van de weerloze vrouw de kamer uit. De rechercheur kon niet zien waar ze heen gingen, maar hij kon zich voorstellen dat ze haar nu naar de ruimte zouden brengen die de andere vrouwen genoemd hadden. Toen de mannen de kamer uit waren, sloop de rechercheur om het huis, om te kijken of hij de mannen nog ergens kon zien. Er was echter op geen enkele plek nog een inkijk en alle deuren en ramen die hij tegenkwam, waren afgesloten. Hij zocht zijn plekje bij het eerste raam weer op en hij zag dat de mannen weer teruggekeerd waren. Met een fles bier in hun hand zaten ze nu naar een voetbalwedstrijd op de tv te kijken. “Dat kan nog wel even duren, want het is net rust geweest,’ dacht de rechercheur. Daarop liep hij terug naar zijn auto en nam hij contact op met het bureau. Hij vertelde zijn relaas en men droeg hem op om op zijn post te blijven. Er zou zo spoedig mogelijk versterking komen en dan zouden ze de mannen arresteren. Even later zat de man weer bij het raam en hield hij een oogje op de tv-kijkende mannen. “Ik zou alles geven voor een warme kop koffie,’ dacht de rechercheur terwijl hij over zijn verstijfde benen wreef. “Gelukkig is die wedstrijd bijna afgelopen. Wie weet, komt dan ook mijn versterking en dan kunnen we tot actie overgaan.’ En inderdaad, even later was de wedstrijd afgelopen. Versterking was er echter nog niet. Hij zag hoe de mannen opnieuw de kamer verlieten. Hij wachtte af, maar na ruim een kwartier was er nog steeds niets in de situatie veranderd. “Ze kunnen me wat met die versterking. Ik ga naar binnen. Wie weet wat ze met die vrouw aan het doen zijn!’ Hij liep naar zijn auto en haalde er een kleine koevoet uit. Vervolgens ging hij terug naar het huis en voorzichtig plaatste hij het ijzer tussen het kozijn en het raam. Met een licht gekraak wrikte hij een van de scharnieren open. Even later had hij ook het andere scharnier geforceerd. Voorzichtig nam hij het raam uit het kozijn. Hij stak de koevoet in zijn jaszak en toen zette hij een voet op de vensterbank om naar binnen te stappen. Op dat moment voelde hij een hand op zijn schouder. Een zachte vrouwenstem zij: “Inspecteur Jansen, ik moest u versterking komen brengen, dus hier ben ik. Ik ben agent de Vries. U mag me Gaby noemen.’ Verstijfd hield de rechercheur halt. Met een dodelijke blik keek hij de agente aan. “Noemen ze dit versterking?’ dacht hij. “Ze hebben me een beginnende agent gestuurd.’ “Je had wel dood kunnen zijn,’ zei hij zacht tegen haar. “Wees maar blij dat mijn pistool nog in mijn holster zit.’ “Sorry, meneer Jansen.’ “En noem me maar Henk in plaats van meneer.’ “In orde meneer Ja… eh, Henk.’ Snel bracht hij haar op de hoogte en toen stapten ze samen het huis binnen. Voorzichtig keken ze rond in de kamer en vervolgens gingen ze ook door de deur waar de mannen verdwenen waren. Ze kwamen uit in een vrij lange gang, waar geen licht brandde. Toen hun ogen aan de donkerte gewend waren, zagen ze diverse deuren die op de gang uitkwamen. “We moeten maar kijken wat er achter de deuren zit,’ fluisterde Henk. Achter de eerste deur die ze openden zagen ze iets wat leek op een keuken. Vervolgens vonden ze de meterkast en de volgende kwam uit in een soort serre. Geen van deze ruimten leek op de beschreven gevangenenkamer. Nu waren de deuren aan de andere kant van de gang aan de beurt. Achter deze deuren vonden ze slechts een aantal kleine slaapvertrekken. “Waar kunnen ze nu toch naar toe zijn?’ “Misschien zitten ze wel in een kelder,’ zei Gaby. “En een kelder komt vaak in de keuken uit. Laten we gaan kijken.’ Vlug liepen ze naar de deur waar ze de keuken hadden ontdekt. Voorzichtig slopen ze de keuken binnen. Ze durfden geen licht aan te maken, maar uiteindelijk ontwaarden ze nog een deur in het donker. Henk zocht op de tast de klink en toen hij hem gevonden had, opende hij voorzichtig de deur. Door de opening viel nu een streep licht naar buiten. Zachtjes duwde Henk de deur open. “Bingo,’ dacht hij, toen hij een trap zag die naar beneden voerde. Ze slopen door de deuropening en voorzichtig daalden ze de trap af. Plots kraakte een van de treden. Beiden hielden ze halt. Gespannen wachtten ze af of niemand het gekraak gehoord had. Tot hun opluchting gebeurde er niets. Even later vervolgden ze hun weg en zonder verdere problemen bereikten ze het einde van de trap. Om hen heen stonden stellingen, maar daar in de hoek zagen ze nog een deur. “Daar zal het zijn, dat is echt een deur voor een cel. Nu moeten we echt voorzichtig zijn,’ fluisterde Henk. Hij trok zijn revolver en met Gaby achter zich sloop hij naar de deur. Hij stak zijn hand uit om de deur verder open te trekken. Op dat moment struikelde Gaby over iets en viel ze tegen een van de stellingen aan. Met een grote plof tuimelde de stelling omver. Terwijl Gaby tussen de planken terechtkwam en er van alles over haar heen viel, dook Henk achter een van de andere stellingen. “Wat is dat?’ roept Jan verschrikt. De mannen laten Esther even voor wat ze is en ze stormen de ruimte uit. Dan zien ze de worstelende agente, die verwoede pogingen doet om zich te bevrijden van alle spullen die op haar terecht zijn gekomen. “Wat hebben we hier?’ zegt Willem. Hij stapt op Gaby af en klemt zijn handen om haar polsen. Dan trekt hij haar tussen de omgevallen stelling vandaan. Allerlei potjes en doosjes vallen van haar af. Gaby probeert zich aan zijn greep te ontworstelen, maar de man is veel te sterk voor haar. Ook Jan houdt haar nu mee in bedwang. Plots barst Gaby in lachen uit. Ze krijgt zowaar de slappe lach. Verbaasd kijken de mannen elkaar aan. “Wat is er hier opeens zo grappig?’ snauwt Jan haar toe. Proestend wijst Gaby op hun outfit. Haar blik blijft rusten op de slappe penissen die tussen hun dijen bengelen. “Valt er daarom te lachen. Wacht maar meisje, het lachen vergaat je zo!’ “Wat doe je hier? Ben je alleen?’ vraagt Willem. “Ik, eh, ik was op weg naar huis en toevallig zag ik jullie wegrijden bij de Kunst Academie. En aangezien er daar de laatste tijd meer rare dingen gebeurd zijn, besloot ik jullie te volgen. Jammer genoeg struikelde ik en toen kwamen jullie.’ Achter de stelling haalt Henk opgelucht adem. “Goed verzonnen meisje, als ze je nu maar geloven, dan maken we nog een kans.’ “Jan, ga boven kijken, dan hou ik haar hier vast.’ Terwijl Jan naar boven stormt, duwt Willem Gaby in de ruimte waar ook Esther zich bevindt. Esther kijkt de agente hoopvol aan, maar als ze ziet dat Willem haar in zijn macht heeft, barst ze in snikken uit. Even later komt Jan weer naar beneden. “Er is verder niks te zien. Ze heeft een raam opengebroken om binnen te komen,’ zegt hij. “Zo, dat is vernieling van andermans eigendom. Weet je niet dat dat strafbaar is. Leren ze je dat niet op je opleiding?’ “Nu moet ze de rekening maar zelf betalen,’ gniffelt Jan. “En dat is mooi meegenomen, dan hebben we twee poesjes om mee te spelen.’ Hij loopt op Gaby af en maakt de riem met de wapenstok en de handboeien los, dan dwingt hij haar om haar uniformjasje uit te trekken. Met een ruk trekt hij haar bloes van haar lijf. De knopen vliegen in het rond. Het rokje kost iets meer moeite, maar ook dat verdwijnt. Als hij haar panty omlaag sjort, vallen de schoenen van haar voeten en zo staat Gaby al snel in haar ondergoed. Terwijl Willem haar bij haar schouders in bedwang houdt, grijpt Jan haar borsten vast. “Dit voelt net zo lekker aan als bij haar,’ zegt hij, met zijn hoofd naar Esther wijzend. “Laat ze maar eens zien.’ Hij steekt zijn vingers in de cups en met een ruk scheurt hij het behaatje kapot. Gaby slaakt een kreet van pijn als de bandjes in haar vlees snijden. Ze voelt hoe een beetje bloed over haar rug begint te lopen. In de andere ruimte springt Henk omhoog. Maar hij houdt zichzelf in bedwang. “Rustig jongen, als je zo naar binnen stormt, bereik je niks. Dan zijn we zo meteen allemaal uitgeschakeld. Ik moet iets bedenken.’ Jan’s vingers klauwen over de ontblote borsten van Gaby. Dan laat hij zijn handen langs haar buik naar beneden glijden. Zijn rechterhand glijdt in haar slipje en terwijl hij zijn vingers ruw tussen haar schaamlipjes drukt, zegt hij: “En hier voel ik nog een honingpotje. Dat willen wij natuurlijk ook zien.’ Gaby probeert haar dijen bijeen te drukken, maar daarmee houdt ze alleen maar zijn hand gevangen. “Vind je het lekker? Wacht maar even.’ Jan trekt zijn hand terug en vlug stroopt hij haar slipje omlaag. Nu staan beide vrouwen naakt voor de mannen. Willem bekijkt hen keurend. “Kijk eens wat mooi. Een blonde en een bruine. Roze en bruine tepeltjes. Dat wordt genieten, Jan!’ “Ik begin met de bruine, die heeft meer pit, en jij valt toch op blond, dus… waar wachten we nog op?’ “Ik ga eerst nog eens boven kijken, ik vertrouw dit niet helemaal. Hou jij een oogje op de dames.’ “Wees maar niet bang, ik let wel op hen.’ Jan duwt Gaby tegen Esther aan. “Zo dames, wees maar eens even lief voor elkaar, dan kan ik jullie goed in de gaten houden en dan kan Willem nog even een inspectieronde maken.’ Gaby is iets groter dan Esther, haar tepels prikken net boven die van Esther in het zachte vlees van haar borsten. De knopjes van Esther drukken in de ronding van haar borsten. Esther’s vlees voelt kil aan. “Zij is al lang ontkleed,’ denkt Gaby. “Komt er nog iets van?’ snauwt Jan hen toe. Gaby ziet de tranen in Esther’s ogen opwellen. Snel slaat zij haar armen over haar schouders. “Laten we het spelletje maar meespelen,’ fluistert ze. “Kus me…’ Gaby drukt haar iets geopende mond op die van Esther. Eerst wil Esther zich terugtrekken, maar ze ziet in, dat ze daar niks mee zal bereiken en gewillig beantwoordt ze de kus. Ze huivert als ze het topje van Gaby’s tong tussen haar lippen voelt. “Moet het zo realistisch?’ vraagt ze zich af, maar ze reageert met haar tong op de indringer en zo ontspint zich een spel van aftasten, aanvallen en terugtrekken tussen de twee vrouwen. Jan ziet hoe zij zich kussen en opgewonden denkt hij: “Dat wordt nog een leuke tijd met die twee meiden.’ Terwijl het kussen voortduurt, laat Gaby haar handen over Esther’s rug glijden. Zacht streelt ze haar. Ze merkt hoe de tepels harder in haar borsten beginnen te prikken. ‘Ze vindt het lekker,’ denkt ze bij zichzelf. Ook haar tepels laten zich niet onbetuigd, het lijkt wel of ze twee keer zo groot worden. Haar handen strelen nu over de stevige billen van het blonde meisje. “Dames, niet zo voorzichtig, ik wil wel waar voor mijn geld! Anders kom ik jullie even helpen.’ “Hou je gemak man, jouw beurt komt ook nog wel.’ denkt Gaby woedend. “Maar niet zoals jij hoopt, natuurlijk. Tenminste, dat hoop ik…’ Om te voorkomen dat de man zich met hen gaat bemoeien, stopt Gaby met haar kus. Ze doet een stapje naar achteren en legt dan haar handen over Esther’s borsten. Haar duimen rusten onder de nu harde tepels. Voorzichtig wrijft ze dan met haar duimen over de gezwollen knopjes. Esther rilt onder haar streling. Dan buigt Gaby haar hoofd en neemt ze de linkertepel in haar mond. Zachtjes zuigt ze eraan. “Dat lijkt er meer op,’ gromt Jan goedkeurend, terwijl hij over zijn groeiende penis streelt. Willem is intussen weer naar boven gegaan. Henk luistert gespannen naar de geluiden die uit de andere ruimte komen, maar het klinkt niet verontrustend. “Ik weet niet wat daar gebeurd, maar het lijkt me nu het geschikte moment om achter die ander aan te gaan.’ Voorzichtig stapt hij achter de stelling vandaan en langzaam beklimt hij de trap. Boven aangekomen, duwt hij de deur langzaam open. Er brandt nu licht in de keuken, maar er is niemand in de ruimte. Snel loopt hij naar de deur die op de gang uitkomt. Hij staat op een kier en Henk drukt zijn oor tegen de spleet. Er dringt geen enkel geluid tot hem door. “Die vent moet toch ergens gebleven zijn,’ denkt hij. Plots valt een streep licht in de gang. Henk drukt zich tegen de muur, zijn revolver met beide handen vasthoudend. Zijn hart bonst in zijn keel. Twee seconden later wordt de deur opengeduwd en stapt Willem mompelend de keuken binnen. “Niks te zien. Ik zal maar vlug naar beneden gaan, anders heeft Jan zich al over beide meiden ontfermd en dat plezier gun ik hem niet.’ Op dat moment ziet hij in zijn ooghoek dat er iets beweegt. “Maar verdomme, wat is…’, verder komt hij niet, want tot zijn schrik kijkt hij recht in de loop van Henk’s revolver. “Geen kik, mannetje, anders zie ik me genoodzaakt om ook een beetje lawaai te maken!’ sist Henk hem toe. Willem staat als vastgenageld aan de grond. “Draai je om en houdt je armen op je rug.’ Gedwee doet Willem wat hem opgedragen wordt. Terwijl Henk hem met een hand onder schot houdt, haalt hij met de andere een paar handboeien te voorschijn en even later klikken deze over Willem zijn polsen. Dan duwt Henk hem terug de gang op. Hij loodst hem door de gang in de richting van de woonkamer. Met zijn elleboog duwt hij de deur open en even later zit Willem in een van de stoelen bij de tv. “Nu moet ik zien dat ik hem hier kan houden, terwijl ik de andere te pakken neem, maar hoe doe ik dat?’ vraagt Henk zich af. Hij werpt een afkeurende blik op de halfnaakte man, die weggedoken in de stoel zit, zijn armen ongemakkelijk achter zijn rug, bijeen gehouden door de koude boeien. In de kelder is Jan steeds dichter bij de meisjes gaan staan. “Je hebt nu lang genoeg aan die tepels gelikt. Stop je tongetje nu maar eens in haar spleetje, dat lijkt me veel leuker.’ Gaby stopt met haar liefkozingen. Vragend kijkt ze Esther aan. Deze berust momenteel in haar situatie en ze knikt met haar hoofd. Gaby zakt op haar knieen. Ze huivert als ze de koude vloer tegen haar vlees voelt. De blonde schaamharen van Esther zijn nu vlak voor haar gezicht. Door de krulletjes ziet ze de donkere lipjes van haar spleetje. Gaby legt haar handen op de binnenkant van haar dijen en zachtjes duwt ze ze een beetje uit elkaar. De kutlipjes wijken ook een klein beetje van elkaar en Gaby ziet dat ze glanzen van het sap. “Mijn behandeling heeft dus toch meer effect gehad dan ik dacht,’ denkt ze. “Of zou het angstzweet zijn?’ Op dat moment duwt Jan haar hoofd tegen Esther’s kruis. “Niet zo bang zijn, dat kutje zal je niet bijten.’ Gaby’s neus zit nu in de stugge schaamhaartjes en om te voorkomen dat de man opnieuw zijn wil dirigeert, steekt ze vlug haar tong tussen de kutlipjes van Esther. Het is voor het eerst dat ze een vrouw tussen haar benen likt. Ze merkt dat het meisje op haar tong reageert door haar buik tegen haar gezicht te duwen en ook spreidt ze haar benen nog iets verder. Gaby merkt dat ook haar kutje vochtig wordt. Ondanks de vreemde, gedwongen situatie raken beide vrouwen opgewonden van hun handelingen. “Zo is het al een stuk beter,’ moedigt Jan hen aan. “Jullie kunnen beter genieten van elkaar, en ons natuurlijk, dan dat jullie proberen om dit te ontwijken, want dat kunnen jullie toch niet…’ Terwijl Gaby met haar tong door het vochtige spleetje glijdt, denkt ze: “Maar toch hoop ik dat Henk niet al te lang op zich laat wachten, want ik heb geen zin om ook die hufter nog te plezieren.’ Als het puntje van haar tong het klitje van Esther raakt, slaakt deze een zacht kreetje. “En meisje, kan ze het goed?’ spot de man, wiens pik nu stijf omhoog staat. Zachtjes zuigt Gaby aan Esther’s zwellende knopje. Ze voelt hoe Esther haar handen op haar hoofd legt, terwijl ze zachte draaiende bewegingen met haar heupen ma