Charleene, het buurtsletje (deel 1)

Terwijl ze voor de zoveelste keer die week over de bar voorover werd geduwd en diep vanachter werd gepakt, en genoot van elke lul die ze aangeboden kreeg, dacht Charleene terug aan hoe ze in zo’n korte tijd zo’n nymphomaan sletje was geworden. Ze was opgegroeid in wat volgens velen de slechte kant van de stad was. Elke dag als ze naar school ging kwam ze door de hoerenbuurt, en veel vriendinnen had ze hierdoor niet. Zelf vond ze het de gewoonste zaak van de wereld, zelfs toen ze er, op haar 13e, achter kwam wat er nou eigenlijk gebeurde in die straat. Ook al was het misschien niet de meest geschikte buurt voor een opgroeiend meisje, Charleene was nooit bang. De meeste mensen, pooiers, hoeren en barlui, kenden haar, en zagen als hun buurmeisje, een leuke meid uit de buurt, en als resultaat had ze nooit iets te vrezen. Maar toen ze wat ouder werd, en haar lichaam steeds vrouwelijker vormen begon aan te nemen, werd het haar wel duidelijk dat mannen graag naar haar kijken, en vooral de hoerenlopers en de rijke mannen in hun Mercedessen floten en riepen vaak naar haar. Op haar 20e woonde Charleene nog steeds in de buurt, maar inmiddels in een eigen appartementje. Ze was inmiddels een mooie jonge vrouw geworden, met lang bruin haar, lange benen en een mooi rond kontje. Haar borsten waren niet groot, maar zagen er wel erg mooi uit in de topjes die ze vaak droeg. Ze ging vaak uit, en als ze dan door de buurt liep, werd er wel eens gevraagd hoeveel ze vroeg, en of ze in wilde stappen. Altijd deed ze dat af met een scherpe opmerking, en dat werkte. Ze dacht er nooit aan om serieus op zo’n vraag in te gaan – ze kreeg sex genoeg zonder er haar werk van te maken. Maar een paar maanden geleden veranderde dat. De zilvergrijze Mercedes kwam steeds vaker langsrijden, maar de bestuurder stapte haast nooit uit om bij een van de hoertjes naar binnen te gaan. Alleen lange blonde Elize was voor hem goed genoeg: hij was nu twee keer bij haar geweest, maar Elize vertelde verder niks over hem. En eigenlijk maakte het niemand ook iets uit: het was gewoon opvallend. Die avond had Charleene zich helemaal klaargemaakt voor een lekker avondje stappen: strak rood topje met daarover een zwart jasje, kort spijkerrokje, zwarte panties, mooi maar niet te opvallend opgemaakt en haar haar vol en los over haar schouders. In het voorbijgaan zwaaide ze nog even naar Barbara en Tanja, de hoertjes die beneden haar appartement voor het raam stonden en ze sloeg bij het cafe de hoek om. De straat die ze nu doorliep was leeg, geen winkels, geen voordeuren, maar alleen een zilvergrijze Mercedes aan het andere eind. Charleene dacht er weinig van en liep door, de auto tegemoet. Vreemde plek om te parkeren, dacht ze nog, maar toen ze dichterbij kwam, zag ze dat de bestuurder nog achter het stuur zat. Charleene wilde de auto snel voorbijlopen, want ze vond het toch wel een beetje raar, en ze was zich ineens heel erg bewust van haar sexy uiterlijk. Ze liep wat sneller, maar toen ze voorbij de bestuurderskant van de auto liep, gleed het raampje stil naar beneden. Een stem zei: “Ik geef je 500 euro voor een half uurtje “?. Ze kon de bestuurder nog steeds niet goed zien, maar ook al was hij superlekker, ze vond het een belediging om voor hoertje te worden aangezien, en zei de onzichtbare bestuurder op te donderen. Ze liep door, het autoraampje gleed weer dicht, en de Mercedes reed langzaam van haar weg. Blijkbaar had ze genoeg gezegd. Opgelucht stortte Charleene zich in het nachtleven, op zoek naar alcohol, muziek en sex… (Wordt vervolgd.)”