Lions Enterprises

AMERIKAANSE SCHOONHEDEN

Mijn naam is Thabo Msukula, maar eigenlijk kent iedereen mij als Thabo Leeuwenkop. Die heb ik als bijnaam gekregen omdat ik hier in Kaapstad naast mijn studie guide ben, ik doe trails met toeristen die de Tafelberg of de Leeuwenkop willen beklimmen. Een andere reden voor mijn bijnaam is dat mijn vader zwart is, terwijl mijn moeder een Braziliaanse is met een lichtbruine huidskleur en blond haar. Ik ben daar een mix van, een zwarte jongen maar wél dankzij mijn moeders genen met donkerblonde, bijna goudkleurig haren. En omdat ik er korte dreadlocks van heb gedraaid vindt iedereen hier dat mijn hoofd op een Leeuwenkop lijkt.

Pluspakket

Mijn familie is Xhosa en mijn grootvader was nogal bevriend met Nelson Mandela, de grote ANC-leider en eerste zwarte president van Zuid-Afrika. Mijn vader is als partijbons ook heel actief in het ANC en reist er de hele wereld voor rond, zo kwam hij in Brazilië dus aan mijn moeder. Het liefst willen mijn ouders dat ik ook in de politiek ga maar daar geef ik dus echt hélemaal niks om. Ik wil in de ict werken en volg daarvoor een studie. Ik wil voorál een zo fijn mogelijk leven leiden. Mijn ouders zijn expres in het township Khayelitsha blijven wonen, voor binding met hun klandizie. Maar ik vind het een puinhoop hier en wil het liefst zo snel mogelijk weg. Maar dan heb ik dus wel geld nodig.

De regering wil dat zwarten meer aan de economie gaan deelnemen en aan die wens ga ik dus voldoen. Ik heb namelijk besloten een eigen bedrijfje op te richten, samen met Richy, mijn zeer witte en zeer roodharige vriend die ik ken van de middelbare school. Vanwege mijn bijnaam ‘Leeuwenkop’ zijn ze Richy op een gegeven moment ‘Richy Leeuwenhart’ gaan noemen, zoals die oude koning uit Engeland. Samen noemen we ons dus ‘de leeuwen’.

Maar goed, een bedrijfje dus, we hebben besloten een guide&coach- annex escortservice op te richten, onder de naam ‘Lions Enterprises’ met daaronder ‘safety first for all your trails and trips’. Het is een mondvol maar dan heb je ook wat. Kaapstad is in de avond en nacht lang niet overal veilig en onze service is dat wij toeristen veilige begeleiding bieden naar de uitgaansgelegenheden. En overdag doen we trails met mensen die de Leeuwenkop of de Tafelberg willen beklimmen.

Onze doelgroep is scherp afgebakend en bestaat principieel alléén uit jongedames, zij zijn het immers die de meeste veiligheid nodig hebben. We hebben twee tarieven voor onze diensten, trips&trails doen we altijd als koppel en kosten veertig dollar per uur. Daarnaast hebben we een ‘pluspakket’ en dat kost tweehonderd euro all in. Ons ‘pluspakket’ kunnen de dames aansluitend op een trail of een avondje stappen afnemen en het is gebaseerd op een heel andere service, op onze unique sellingpoints: zowel Richy als ik hebben namelijk goed geschapen pikken.

Die van mij is eigenlijk wel een tikje érg groot uitgevallen, volledig stijf is hij tweeëntwintig centimeter en flink dik, ik kan hem dan net niet omspannen met mijn duim en wijsvinger. Richy heeft een iets rustiger maatvoering maar die mag er ook nog steeds wezen. Bovendien is hij vooral in trek omdat hij van die lange rode krullen en een spierwitte huid heeft, als je ons samen ziet kan je geen grotere tegenstelling vinden. Verder zijn we allebei negentien, een meter negentig lang en goed gespierd omdat we veel hier in de oceaan zwemmen en ook nog wat samen aan fitness doen. Meestal zien we tijdens een trip of trail wel of dames behoefte hebben aan ‘meer’, hun ogen dwalen dan nogal eens af naar ons ‘gereedschap’ en dan doen we op het juiste moment een vrijblijvende aanbieding.

We hebben al aardig wat geld bij elkaar ‘geëscorteerd’, binnenkort huren we samen een flatje in ‘Groenpunt’, vlakbij ‘Waterfront’. Dat is het havengebied en tegenwoordig vooral uitgaansgebied van Kaapstad waar het ‘s-avonds krioelt van de buitenlanders, het is dan makkelijk zo vanuit huis scoren.

Gisteren hebben we ons ingeschreven bij het handelsregister van Kaapstad en daardoor mogen we nu officieel optreden als guide en coach, onze basisactiviteit dus. Het pluspakket is daarin uiteraard niet in opgenomen, dat gaat buiten onze boekhouding om aan…

US-girls

Dagelijks komen er hordes toeristen af op de Tafelberg en de daar tegen aan gelegen bergtop ‘Leeuwenkop’. De Tafelberg kan je op met een kabelbaan maar vooral jongeren willen die liever beklimmen, of kiezen voor de Leeuwenkop omdat die nog iets spectaculairder is en een echte hiking trail heeft. Het is een pittige klim die veel voldoening geeft als je het haalt en vooral het uitzicht is daarna onwijs mooi. Overal rondom zie je de stad, de oceaan en in de verte Robbeneiland waar Mandela vast zat.

Nu we officieel een licence hebben om te gidsen zijn we vanochtend bij het touristoffice door een groepje van vier Amerikaanse meisjes ingehuurd die met hun traditionele ‘in between highschool and university’ wereldreis bezig zijn, allemaal natuurlijk dankzij hun rijke papa’s en mama’s. Er staan daar meer gidsen die hun diensten aanbieden maar zij haalden ons er dus uit. We onderhandelen nog even wat en al snel komen we uit op een contractje met een tarief van afgerond driehonderd dollar voor de pittige uit en thuis trail over de Leeuwenkop.

Probleem is alleen dat die lieve snoezige Amerikaanse meisje helemaal niet gekleed zijn op een trail. Ze dragen slippertjes of goudkleurige sandaaltjes, leuke korte opwaaiende zomerjurkjes of een strak rokje, hebben hun spulletjes in hippe tasjes opgeborgen, kortom, dit gaat het zo niet worden. We vertellen de dames dus dat de dresscode bestaat uit shorts, een bloes of shirt en stevige schoenen. Ook dragen we ze op terug te komen met wat extra kleding en spullen voor persoonlijke verzorging.

Mopperend vertrekken de dames naar hun hotel met ons in hun kielzog en terwijl ze zo voor ons lopen hebben Richy en ik alle tijd onze ‘waar’ te verkennen. En die mag er zijn. Het zijn van die typische westcoast gezondheisfreaky US-girls, slank en in een enkel geval bijna skinny zelfs, blond, bruin of donker haar en zo te zien wel allemaal naturel tietjes, de mode van borsten oppompen is daar gelukkig bijna voorbij. ‘Welke zou jij willen?’ fluistert Richy. Nou, dat weet ik wel, die mooie lange slanke blonde griet die het hoogste woord heeft: ‘die meid lijkt me wel wat om te temmen’, grijns ik.

De dames hebben welgeteld één héél úúr nodig om slippertjes, goudkleurige sandaaltjes, jurkjes of rokjes uit te doen, een korte broek aan te trekken en fatsoenlijke schoenen aan hun bevallige voetjes te knopen. Maar ja, meiden hé, Richy en ik wachten rustig af, dat wordt waarschijnlijk overnachten we op de Leeuwenkop, dat deden we al vaker. Maar natuurlijk vertellen we dat niet aan de dames, want dan zijn de rapen gaar.

Schoonheden

Als ze eindelijk beneden komen valt ons nog net niet de mond open, whow, wat een sexy schoonheden. Korte broeken zijn in Amerika momenteel blijkbaar ultra-shorted minipants, je kan nog net niet hun kutlipjes die nogal zichtbaar strak in het kruis zitten buiten de pijpjes zien floepen maar het scheelt niet veel.

En dan die lange slanke benen en daaronder die forse schoenen, want blijkbaar hadden de dames hier in hun koffertjes toch wél op gerekend maar waren ze die even vergeten. Nou ja, weet je, iets méér sexy dan dat is er niet, een érg kort broekje, twee lange bruine meisjesbenen en dan hoge stevige stappers, ohw, die vragen er toch om vér van elkaar gescheiden te worden? En dan die shirtjes, zonder uitzondering opgeknoopt onder hun tietjes met dus een mooi deel van hun buik bloot, moeten die meiden nou echt altijd álles in de etalage leggen? Denken ze wel eens na over die arme jongens die ook maar gewoon hun werk moeten doen? Ik ben blij dat ik vandaag een ruime broek heb aangetrokken, mijn snake ligt al behoorlijk op de loer…

Gelukkig hebben ze een voorbeeld genomen aan onze rugzakken en hebben ze nu ieder ook een stevig exemplaar bij zich met de noodzakelijke spulletjes die we ze hadden opgedragen in te pakken. Onderweg kopen we in een supermarket nog water, wat gezonde snacks voor onderweg en wat instant maaltijden, voor het geval dat. Het lijkt zo simpel, even vanuit de bewoonde wereld naar de Leeuwenkop klimmen, maar dat is nu net het verraderlijke. Je kan niet zo maar vanuit de stad de berg oplopen, wij beginnen altijd vanuit de Waterkant en lopen vandaar naar de ‘Schotse kloof’, waar het al behoorlijk ploeteren is. Daarna komt de klim over wat geitenpaadjes naar ‘Signal hill’ en dan vind je dat je al behoorlijk wat gedaan hebt maar eerlijk gezegd begint het spel dan pas.

Over Signal Hill lopen we richting Leeuwenkop. Het is een soort heuvelrug met overal weird mooi uitzicht, waar we dus ook veel voor moeten stoppen vanwege de foto’s voor ‘mum ‘n dad ‘n everyone home’. Gaandeweg wordt de weg steeds steiler. Het is ondertussen al wél drie uur in de middag, tja, dat krijg je met die lange verkleedpartijtjes en meisjes die aan een trail beginnen alsof ze een middagje gaan shoppen. Het lange blonde slanke meisje dat ik wel sexy vind en dat Angie heet komt bij me voorop lopen, terwijl achter ons Richy wat aan kletst met de andere meiden.

‘Duurt dit nog lang, Thabo?’ vraagt ze liefjes. Oei, they’ve seen nothing yet. ‘Nou, Angie, we zijn halverwege. Ik schat zo in dat we nog twee uur te klimmen hebben en daarna kunnen we weer gaan afdalen. Hoezo?’ Wat zachte kreuntjes zijn het antwoord en puffend en in diepe stilte wordt er naast me verder gelopen. En als we dan even later aan de échte cirkelvormige beklimming van de Leeuwenkop beginnen is de stilte van de meisjes oorverdovend en hoor je ze alleen maar hard werken.

’Vergezichten’ op de Leeuwenkop

Tja, sorry mooie Amerikaanse funny meisjes en dan begint het pas echt. In het begin gaat het nog wel maar niet veel later is de trail niet eens meer overal een echt pad, soms moet je je met behulp van een ketting letterlijk omhoog sjorren, dan is er weer een stalen trap die je helpt een steil deel of juist een spelonk te overwinnen. Wat ondertussen een beetje ontmoedigend voor de meisjes is, is dat we steeds weer dalende mensen voor moeten laten gaan die inmiddels alweer op de terugweg zijn, het laat zien dat we een beetje door moeten klimmen.

De policy van Richy en mij is dat er altijd één voorop gaat en de ander juist achter blijft, om waar nodig onze klanten te helpen. Nou, en dat is dit keer wel nodig! Ik ben degene die achter loopt en moet regelmatig een van de meisjes coachen om een lastig deel in de hike te overwinnen. Maar eerlijk is eerlijk, het is dan niet alléén maar afzien. Want zo’n meisje omhoog helpen geeft soms ook wonderschone ‘vergezichten’: een sneaky kijkje op een paar billen en soms zelfs, dankzij die idioot korte westcoast pijpjes, ertussen.

Echt waar, mijn mooie grote pik is een zegen, het mooiste wat me is overkomen want ‘hij’ geeft me mooie momenten in het leven. Maar soms is het ook een verraderlijk ding, een snake, een slang die me verraadt in het aards paradijs, die zijn kop opsteekt op de meest ongewenst momenten, een slang of zeg maar staaf die dan ook echt helemaal niet meer te bedwingen is. Probeer maar eens een tweeëntwintig centimeter lange en ook nog eens dik uitgevallen pik buiten beeld te houden terwijl voor jou vier meisje ploeterend over rotsen, hangend aan kettingen, klauterend over ladders, zuchtend en bijna huilend van vermoeidheid alles laten zien wat ze echt niét moeten laten zien, ten minste, om een pik niet uit zijn hok te jagen.

We komen rond vijf uur aan op de top van Leeuwenkop als de zon al behoorlijk richting de oceaan aan het zakken is. De meisjes zitten vermoeid en behoorlijk bezweet maar wél voldaan op rotsblokken te genieten van al dat moois om hen heen. We staan wat op afstand van de meisjes en geven elkaar een high-five: ‘hey Thabo, dit gaat hem wel weer worden’ grijnst Richy. ‘Yés, yés!’ reageer ik. Het wordt namelijk tijd de meisjes voor te bereiden op wat komen gaat.

Want wat de meisjes niet zien en wij wel is dat er boven de Tafelberg snel wolken worden gevormd en uit ervaring weten we dat je met dat weer moet maken dat je wegkomt of het beste op zoek kan gaan naar een schuilplaats. Altijd draait dat uit op een stevige onweersbui, die meestal in een paar uur wel over is maar de trail in éen grote modderbende verandert. Omdat we zo laat hier zijn gearriveerd betekent dat dat we in het donker moeten afdalen, en dat is níet slim. Of we moeten nu meteen teruggaan, maar die meiden zijn allemaal afgepeigerd, het zou niet verantwoord zijn om nu al aan de afdaling te beginnen.

Safety first

Gelukkig zijn we hierop voorbereid. Een diepe grot aan de achterzijde van de top, waar nooit toeristen komen, hebben we met andere gidsen voor noodgevallen ingericht. De grot heeft verschillende uitlopers waardoor je met meerdere groepen toch altijd privacy kunt vinden. We vertellen de meisjes dat er slecht weer aankomt en dat we dus naar een schuilplaats gaan. De meiden zijn zó moe dat ze amper reageren en als gehoorzame hondjes achter ons aan richting grot klauteren.

Het is nog een kwartier te gaan en we zijn maar net op tijd bij de grot als het hard begint te waaien en de eerste druppels al vallen. Net achter de ingang hebben we een grote voorraad brandhout opgestapeld en staan led-lantaarns waarvoor we in onze rugzak altijd extra batterijen bij ons hebben. In de grot komt in een ondiepe poel vanuit een natuurlijke bron water omhoog gestuwd waardoor er altijd vers water is en je je er ook op kunt frissen.

We lopen met de meisjes naar de achterste uitloper van de grot, daar is de meeste privacy en kunnen we bivakkeren naast de waterbron. Aan de rotswanden hangen aan grote haken stromatrassen, die we na vertrek altijd terughangen, om ze goed te luchten. Uit onze rugzakken toveren Richy en ik fleecedekentjes zodat de dames straks geen kou hoeven te lijden. Maar eerst een vuurtje. Richy haalt extra brandhout terwijl ik met de meisjes de matrassen van de haken haal en op de grond leg. Nadat we ze hebben afgedekt met de dekentjes ploffen de meiden er meteen op, kreunend en steunend dat ze spierpijn hebben en geen stap meer kunnen verzetten. Nou ja, dat komt goed uit want we blijven wel even hier.

Als Richy terug is met het hout stook ik een goed vuurtje op, niet omdat het koud is want de grot blijft altijd behoorlijk warm, maar om straks eten op klaar te maken. Maar eerst wil ik me gaan opfrissen en deze act die ik dan opvoer is eigenlijk vooral bedoeld als introductie om ons ‘pluspakket’ aan de dames te brengen. ‘Ehm, sorry dames, ik ga zó voor jullie koken maar ik wil me eerst even opfrissen. Er zijn hier geen verkleedkamers, dus willen jullie alsjeblieft even de ogen sluiten?’ Ja, en dat moet je net aan meisje vragen. Ik kleed me doodgemoedereerd uit, tot ik helemaal bloot ben waardoor mijn snake de kans krijgt wat losjes naar voren te springen, niet stijf maar ook niet slap. Ik zie minstens twee meisjes naar adem happen, yés, die zitten dus toch tussen hun oogleden door te gluren.

Soepeltjes loop ik naar de poel die gevuld is met ijskoud water, haal er eerst wat klaarstaande emmers schoon water uit, spring erin, spetter even wat en droog me af. En mijn pik reageert natuurlijk blij, mijn snake komt direct in actie en op een gegeven moment staat het hele donkerbruine ruim twintig centimeter lange apparaat in een hoek van negentig graden voor mijn buik richting de dames te wijzen. Ik doe alsof ik me wat voor hen afscherm maar zorg er natuurlijk voor dat ze toch genoeg te zien krijgen.

En yés, de meisjes doen nu niet eens meer of ze stiekem gluren, ze hebben alle vier hun ogen ver open en hun lieve all american mondjes zowat ook. Nadat ik me heb afgedroogd trek ik mijn boxer weer aan en berg mijn handel er zorgvuldig in op. Ik loop daarna terug naar het vuur en ga met de noodrantsoenen aan de slag, alsof ik totaal niet in de gaten heb welke reuring er bij onze vier vrouwelijke gasten is ontstaan. Zoals afgesproken neemt Richy het nu over…

X. Zara