de engelse juf

De Engelse juf Jacky wist niet waar ze het zoeken moest! Opnieuw staarde ze naar het zwierige handschrift op het luxe postpapier. De woorden echoden nog in haar hoofd, als de tedere cadans van een urenlang en voortdurend liefdesspel. Ze liet de talloze zinnen en coupletten nog eens op haar inwerken; een ode op haar niet onaangename verschijning, dat was wel duidelijk. De schrijver van het gedicht had werkelijk zijn best gedaan om vol zelfvertrouwen haar meest gevoelige snaren te bespelen. Tokkelend over haar zenuwbanen prikkelde hij haar meest intieme gevoelens. Geen gewone vleierij, maar een literair hoogstandje van haast pornografische beelden die hij bij haar opriep, zonder ook maar een onvertogen woord te gebruiken. Ja, het was vooral de suggestie die deze dichter bij zijn lerares Engels tot leven bracht. Natuurlijk kende Jacky haar leerling wel: Brian, een 19-jarige adonis in VWO-6. Populair bij de meisjes in zijn klas en ver daarbuiten. En niet alleen leerlingen hadden een zwak voor deze innemende reus van een vent, die met z’n bijna twee meter lengte, zijn exotische Surinaamse bloed in de aderen en korte zwarte kapsel direct in het oog viel. Ook Jacky, als lerares Engels in dienst van de middelbare school, betrapte zich er regelmatig op dat ze de neiging had met Brian te sjansen of op z’n minst weg te dromen tijdens proefwerken en tentamens als de klas hard zat te zwoegen. Bij die gelegenheden schrok ze regelmatig op als iemand plotseling in de stilte kuchte en ze zich vreselijk betrapt voelde, omdat ze naar de jongen had zitten staren, denkend aan wat ze allemaal met hem zou kunnen uitspoken… En toch had ze het bij zijn eerste gedicht in het Engels nog niet helemaal door gehad. Brian leverde werkelijk een prachtig werkstuk in, aanvankelijk per e-mail; haar prive-e-mail, omdat dit adres ooit een keer in een schoolgids had gestaan. Een lang liefdesgedicht waaruit zoveel gevoel sprak, waarin hij zichzelf als auteur enorm kwetsbaar opstelde. Pas veel later besefte Jacky dat hij het speciaal voor haar had gemaakt, haar het als het ware op het lijf had geschreven. Ze schaamde zich nog een beetje, dat ze hem die ene keer wreed voor de klas had geroepen en zijn pennenvrucht klassikaal had behandeld. Het moment waarop Brian stotterend en met blozende wangen – die zelfs op zijn donkere huid zichtbaar waren – hardop zijn gedicht moest voordragen, bracht Jacky tot het besef dat de leerling uit zijn hart had geschreven en niet alleen maar iets ’technisch’ in elkaar had geknutseld. Natuurlijk kreeg Brian een applaus van de klas, want het gedicht was beslist mooi. En ware kunst kun je niet verhullen. Hier en daar had Jacky een paar meisjes zien slikken of met grote vochtige ogen stilletjes zien zitten luisteren naar de voordracht. Een steek van jaloezie onderdrukkend, omdat deze lellebellen meer dan de helft van de tijd in zijn nabijheid mochten verkeren en zijzelf slechts die paar uurtjes per week. Het tweede liefdesgedicht was dit keer niet ondertekend, maar duidelijk van zijn hand. Bovendien was het een hele verrassing. Had ze Brian soms aangemoedigd met haar lovende commentaar? Wilde hij zich bewijzen? Ze had immers geen opdracht gegeven voor een tweede gedicht. Ze trof het dit keer aan op speciaal papier en in zijn mooiste handschrift – tussen ingeleverde proefwerken in! Zijn naam stond er niet onder, geen toelichtend commentaar, geen vraag, geen aanhef… Jacky voelde zich van binnen helemaal week worden door zijn romantische woorden. De Engelse taal maakte er een extra zwierig relaas van; een zangerige song, een lofrede op een niet bij name genoemde vrouw. Al heel snel stelde Jacky zich voor dat z?â?¡j die vrouw was en het bezorgde haar heerlijke fantasieen. Na de volgende les vroeg ze Brian even na te blijven. “Dat was een mooi gedicht “, had ze hem aanmoedigend toegesproken. Geheel in tegenstelling tot die beurt voor de klas, grijnsde hij zijn witte tanden bloot en zijn ogen schitterden. “Ja? Vond je het mooi, Jacky, mijn gedicht voor jou? ” vroeg hij onomwonden. Zijn zelfverzekerde en familiaire houding had haar op slag overweldigd. Nu was het haar beurt om te stotteren en te blozen, want als een donderslag bij heldere hemel begreep ze opeens, dat hij het speciaal voor haar had geschreven. Hoe kon ze zo verblind zijn, dat ze dat nu pas doorzag! Ze had al haar professie en tegenwoordigheid van geest nodig om zonder kleerscheuren uit deze plotselinge toch wel zeer intieme sfeer te geraken. Ze had haar toevlucht gezocht tot enkele technische aspecten van de dichtkunst en de Engelse grammatica, maar erg overtuigend had het niet geklonken. De jongen had alleen maar gegrijnsd, op een vermakelijke maar ook innemende wijze. Hij straalde het gewoon uit: “Klets maar raak, juf. Het zijn mijn gevoelens voor jou! Daar verander je geen letter aan. ” En toen Brian uiteindelijk vroeg of hij nog iets mocht laten zien, had ze zwijgend geknikt; bang om haar stem te gebruiken. Ze had de envelop met trillende vingers aangenomen en snel in haar tas laten vallen. “Ik zal het thuis op mijn gemak lezen “, wist ze nog zachtjes uit te brengen. Jemig, wat had dat hees geklonken! En nu zat ze dan thuis. De envelop brandde in haar tas. In een wolk van opwinding was ze thuis aangekomen; heimelijk trots als een jager op een pas geschoten prooi, maar zijn buit verbergend, bang dat iemand het hem afhandig zou kunnen maken. De envelop had vijf volle minuten ongeopend op haar bureau gelegen. Deze eeuwigheid durende pauze had ze zichzelf gegund om haar bonkende hart weer enigszins tot bedaren te brengen. Bibberend van nieuwsgierigheid, angst en opwinding scheurde ze met de precisie van een chirurg de envelop met haar briefopener open. Ze bracht de envelop naar haar neus en meende een zweem van dat lekkere geurtje dat hij altijd om zich heen scheen te hebben hangen op te vangen. Ze kon hem ruiken… Maar dat kon evengoed verbeelding zijn geweest. Met trillende vingers viste ze het dikke pakje luxe postpapier uit de envelop. Ook dit gedicht was met de hand geschreven. Een zwierig handschrift dat zo goed overeenkwam met het ritme van de Engelse woorden. Ditmaal was het wel ondertekend en herhaalde malen werd Jacky bij name genoemd. Jacky had het gedicht gelezen. En nog eens… Het was werkelijk perfect! Ze voelde zich op en top vrouw, zo mooi en begerenswaardig. Hier, in haar eentje, mocht ze zich laten gaan en hoefde ze geen valse bescheidenheid voor te wenden of sociaal wenselijk gedrag te vertonen. Hier hoefde ze niet de schooljuf uit te hangen. Nee, ze mocht zich wentelen in zijn zangerige loftuitingen, zich laven aan zijn liefdesbetuigingen, zich onderdompelen in zijn prozaische aanbiddingen. Een passage bleef ze maar steeds in zichzelf herhalen; zoete, volwassen woorden: “…waar hartstocht grenzen laat vervagen en het hart alleen nog van passie spreekt… ” In gedachten zette ze alle bedenkingen overboord, wilde ze zich o zo graag laten meevoeren op deze verleidelijke woorden. Weg met alle afkeurende blikken, weg met alle vooroordelen! Ze zou van deze jonge dichter willen genieten, hem willen beminnen, zijn fluisterende woorden in haar oren, terwijl ze die vurige passie zijn gang wilde laten gaan. Terwijl haar zachte, jammerende kreetjes van genot het perfecte antwoord zouden zijn op zijn verlokkelijke gedichten. Ze zou zich helemaal aan hem willen overleveren… En daarom wist ze niet waar ze het zoeken moest. De realiteit keerde keihard terug. Ze zou haar baan en relatie op het spel zetten. Ze zou verwachtingen bij Brian wekken die ze absoluut niet kon waarmaken. Ze zou zichzelf in een onmogelijk positie werken; niet in staat op een normale manier les te geven als hij in een van de schoolbanken zat. Wat moest ze hem in vredesnaam zeggen in antwoord op dit derde gedicht?! Zoals met zoveel dingen, is tijd een wijze raadgever. Er vielen een paar lessen uit en alsof het zo zou moeten zijn, zag ze haar stille aanbidder ruim een week niet. Bovendien stond de hele school op z’n kop, want de zoveelste ondoordachte maatregel van de overheid porde de actiebereidheid onder leraren op tot nationale proporties. Alles leek in een stroomversnelling te raken en er was zelfs al een landelijke stakingsdag aangekondigd. Dit keer schaarde het anders zo tegendraadse en immer kritische leerlingenbestand zich wonderwel achter de argumenten van het lerarenkorps. Verschillende steunbetuigingen en spontane acties vanuit de kant van de leerlingen zorgden er voor, dat Jacky en haar collegae vol goede moed de geplande stakingsdag tegemoet zagen. Er moest toch eindelijk eens wat gebeuren voor betere arbeidsomstandigheden en voldoende middelen voor een verantwoord lesprogramma. De avond v?â???â??r D-day legde ze met enkele collegae de laatste hand aan een paar spandoeken en handbeschilderde T-shirts. Het was een hele klus en het begon buiten al donker te worden. Jacky had er rekening mee gehouden, dat ze de hele avond aan deze voorbereidingen kwijt zou zijn; in tegenstelling tot haar collegae, die er een voor een al snel de brui aan gaven. Op dat moment was een kleine delegatie leerlingen op school gearriveerd met koffie en broodjes ter ondersteuning van de zwoegende leraren. Het was de eerste keer na het bewuste gedicht dat ze haar jonge kunstenaar uit VWO-6 weer zag. Het was onverwacht en bracht haar met een schok terug in dat broeierige sfeertje waaraan ze de laatste dagen zo onderhevig was geweest. Ja, waardoor ze er zelfs toe was gekomen om alleen in haar fantasieen zichzelf te strelen, zich inbeeldend dat het zijn grote donkere handen waren, die liefdevol over haar blanke naakte huid gleden. Dat het zijn imposante gestalte was die donker en glimmend van opwinding over haar heen reikte. Dat het zijn mond was die haar van top tot teen beroerde, in zachte, vochtige en gekmakende bewegingen. Bij die gelegenheid had ze zelfs kreunend zijn naam genoemd op dat heerlijke moment waarop ze zichzelf helemaal had laten gaan en schokkend tot een hoogtepunt was gekomen. En nu stond hij voor haar – in levende lijve… Brian! Er waren teveel anderen om hen heen om over het gedicht te beginnen. Hij begreep dat ook zonder woorden wel en glimlachte Jacky samenzweerderig toe. Haar verbouwereerde grijns zou ongetwijfeld verkeerd worden opgevat: als een instemming in een gezamenlijk geheim, dacht ze in paniek. Of had die grijns iets anders te betekenen…? Hij speelde een spelletje met haar, met haar diepste gevoelens! Aan de ene kant vond ze dat vervelend, maar aan de andere kant wilde ze niets liever dan bespeeld worden. Tussen de bedrijven door, keek Brian met zijn grote donkere ogen haar vragend aan en stelde dat ene, nog steeds in haar herinneringen nagalmende woordje: een fluisterend “En…? ” “Ik weet niet wat ik zeggen moet “, had ze half in paniek terug gefluisterd met een gejaagde stem, bang voor ontdekking. Hij keek haar lief aan, waardoor haar hart nog meer smolt voor zijn charmes. “Waarom schrijf je je gevoelens dan niet op, in een gedicht, net als ik… ” Verbouwereerd liet hij haar achter. En daar zat ze dan, thuis achter haar PC. Al een half uur lang staarde ze naar een leeg beeldscherm. Duizenden woorden schoten door haar hoofd, maar haar vingers weigerden er ook maar een van op het toetsenbord door te laten. Verbaasd over zichzelf besefte ze dat ze in ieder geval een poging had ondernomen. Met een resolute beweging sloot ze haar computer af en lag ze binnen een kwartier in bed. Woelend… De volgende ochtend was ze vroeg wakker. Het idee van een gedicht als antwoord op zijn woorden, had haar ook in haar dromen niet losgelaten. Flarden van zinsneden en zoete woorden vertroebelden haar geest. Dit zou ze maar op een manier het hoofd kunnen bieden! Regel voor regel groeide haar gedicht. Het rijmde niet, maar het waren wel uitingen van haar meest integere gevoelens voor die mooie, lieve jongen. Ze liet zich meevoeren op haar eigen woorden. Vertolkte gretig haar diepste wensen, onoplettend, onschuldig, naief als een kind. Zij het dat die wensen alles behalve kinderlijk waren: lang gekoesterde intieme verlangens… De aantrekkingskracht van een donkere sterke man, het ondeugende uitstapje en dat het minstens twee mannen zouden moeten zijn om haar nieuwsgierigheid te bevredigen. Ja, dat daar wellicht de tederheid van een vrouwenhand aan te pas zou moeten komen. Haar hele fantasiewereldje ontvouwde zich in verbijsterende eenvoud in dit schrijven. En toen… toen was het af. Ze wilde er niet langer over nadenken, niet meer nalezen, niet meer aarzelen, niet de verantwoordelijkheid van haar woorden dragen. In een overweldigende impuls, als in een roes, opende ze haar emailprogramma, zocht zijn bericht op en klikte op ‘beantwoorden’. Een enkele zin: “Wie onderwijst nu wie…?! ” en het zojuist gecomponeerde gedicht als bijlage. Klik…! “Wat heb ik gedaan…?! ” huiverde Jacky toen het programma meldde dat de boodschap zijn weg door cyberspace zocht. Wat bezielde haar om haar diepste wezen zomaar tentoon te stellen? Aan een van haar leerlingen nog wel! Maar ze kon er geen bevredigend antwoord op verzinnen, terwijl een onstuimige huivering zich van haar meester maakte. Een niet onaangename opwinding… De stakingsdag liep ten einde. Een verwarrende en enigszins gespannen sfeertje liep af met een sisser. Niemand die iets zinnigs kon zeggen, geen toezeggingen van de minister, mooie woorden noch loze beloften… Jacky had zich er heel iets anders bij voorgesteld; dat actievoeren zinnig zou zijn, dat de stem van het onderwijzend personeel in den brede zou worden gehoord. Eigenlijk was het een grote teleurstelling. Een bedrukte stemming nu iedereen weer terug was op school. “Hoe voelt het om een roepende in de woestijn te zijn? ” Een bronzen stem achter haar. Jacky draaide zich met een ruk om, omdat ze al wist aan wie die stem toebehoorde. Ze keek Brian recht in zijn donkere ogen en voelde zich van binnen helemaal wegsmelten. “Misschien zou ik dat gevoel van onmacht eens in een gedicht moeten verwoorden… ” hakkelde Jacky uiteindelijk. Hij lachte zijn witte tanden bloot. “Ja, gedichten schrijven helpen je om je gevoelens onder woorden te brengen. ” “Hm, is dat wel zo…? ” “Ik vind van wel. Jouw gedicht was zo puur…! ” Jemig, waarom stond ze hier als een puber te blozen en te bibberen op haar benen?! “Ik weet zeker dat je elke letter meende, toen je het schreef “, deed hij er nog een schepje bovenop. Jacky capituleerde. Als hij dan al zoveel over haar wist, dan kon ze net zo goed een voorzichtige poging wagen dit niet langer te ontkennen. Een gevaarlijk, maar vreselijk opwindend spel. “En denk jij dat jij de man bent die mijn heimelijke wensen waar zou kunnen maken? ” zei ze met een verleidelijk glimlachje. Deze onverhoedse tegenaanval bracht hem zowaar even van zijn stuk. Althans, zo leek het in haar ogen. Puntje voor Jacky! De klap kwam dan ook des te harder aan, toen hij zich in een vloeiende beweging voorover boog en haar een zachte kus op haar lippen drukte. De wereld tolde om haar heen. Hij had haar gekust! Zomaar, waar iedereen bij stond! Schichtig keek ze om zich heen, maar niemand scheen het te hebben opgemerkt. Haar knieen knikten, haar benen leken wel van rubber en in haar onderbuik smeulde een onblusbaar vuur. “…waar hartstocht grenzen laat vervagen en het hart alleen nog van passie spreekt… ” galmde het na in haar hoofd. “Mag ik je iets te drinken aanbieden om deze teleurstellende stakingsdag te verwerken? ” vroeg hij met gemak overspringend op een ander onderwerp. En voor ze het wist, had ze al toegestemd. Ongemerkt verlieten ze de school en liepen ze buiten. Pas een tijdje later realiseerde ze zich, dat ze doelloos rondliepen, niet wetend waar ze iets zouden gaan drinken. “Waar…? ” zeiden ze opeens allebei tegelijk en schoten direct in de lach. Een bevrijdende lach, een lach van brekend ijs. “Bij jou thuis of bij mij thuis? ” grapte Brian en weer moesten ze lachen, ditmaal om het afgezaagde cliche. Maar ditmaal ook met een zweem van opwinding. “Zei hij dat echt?! Meende hij dat nou? ” schoot het door haar heen. “Woon je ver hier vandaan…? ” Wat?! Waren dit h?â?í?â?ír woorden? Ze klonken zo schor. Nee, dit kon ze niet gevraagd hebben. Haar stem pleegde verraad! Maar hij lachte alleen maar en zei: “Twee straten verderop… ” Brian ontsloot de deur en in een vlaag van totale verstandsverbijstering volgde ze hem slaafs de gang in, de kamer in… Nu weigerde ook al haar benen zich te onderwerpen aan haar tegensputterende verstand. “Hallo “, een donkere vrouw keek Jacky nieuwsgierig aan. Ze was hooguit een paar jaar ouder dan Brian en adembenemend. Ze zat met een blanke man van Jacky’s leeftijd op de bank; ook een charmante verschijning. Het was een hele schok voor Jacky. Ze had er geen moment aan gedacht dat er misschien nog anderen in huis zouden zijn. In feite was haar lichaam al helemaal voorbereid op een intiem avontuur met haar leerling, zonder dat ze dit ooit zou durven toegeven. Ze maakten kennis, een beetje schuchter, koortsachtig bedenkend wat haar hier bracht. De exotische schone met haar hoge jukbeenderen bleek zijn stiefzus te zijn, de niet onaantrekkelijke man op de bank haar vriend: Joyce en Ben. Gelukkig werd niet gevraagd naar de reden van Jacky’s bezoek. Jacky schrok zich dan ook helemaal wezenloos, toen Brian tegen zijn zus zei: “Dit is mijn lerares Engels, je weet wel, voor wie ik mijn gedichten heb geschreven. ” Jacky was ontsteld dat Joyce en Ben alleen maar allervriendelijkst tegen haar glimlachten. Hier zaten een stelletje ingewijden, samenzweerders waren het! “We hebben jou antwoord op Brian’s gedichten gelezen “, zei de man op de bank met een donkere basstem. “Ja, en ik vond het zo mooi… ” glunderde zijn vriendin. Jacky hapte naar adem. Dit kon niet waar zijn…! “Laat ik mij maar eens als een goed gastheer gedragen “, opperde Brian. “Kan ik je iets te drinken aanbieden, Jacky? ” Weer een onverwachte wending in de situatie. Jacky kreeg gewoonweg niet de gelegenheid om de touwtjes in handen te nemen. En op zich vond ze dat wel een veilig idee; een soort slachtoffergevoel. Zij kon er immers niets aan doen dat ze op deze wijze werd verleid. Ja, verleid tot wat…? Overal braken de kriebels uit, toen ze goed en wel besefte in welke situatie ze verzeild was geraakt. Waar dit allemaal op uit zou kunnen draaien. Joyce merkte het kennelijk op, want met een brede maar lieve glimlach kwam ze op Jacky toegelopen, pakte haar geruststellend bij beide handen en leidde haar naar de bank tussen haar en Ben in. “Doe maar een Spaatje “, fluisterde Jacky hees tegen Brian toen ze de zachte dij van Joyce warm tegen haar been voelde drukken en de stevige heup van Ben aan de andere kant. Brian verdween in de keuken voor wat verfrissingen. Jacky was zich enorm bewust van de fysieke aanwezigheid van haar buurman en buurvrouw. Ongemerkt trok ze de spieren in haar vagina in een pulserend ritme samen. Niemand kon dat zien en het gaf zo’n heerlijk gevoel! Ja, ze zat hier echt opgewonden te zijn. “Je bent een mooie vrouw “, complimenteerde Joyce haar, terwijl ze Jacky van top tot teen zat te taxeren. Het effect van de overduidelijk gemeende opmerking was overweldigend. Jacky vroeg zich af waarom het haar zo opwond dat een vrouw dit tegen haar zei. Huiverend besefte ze dat het was, omdat Joyce een uitgesproken sensuele uitstraling op haar had. Alsof ze ronduit had gezegd, dat ze graag met haar de liefde wilde bedrijven, maar dan zonder woorden. De stilte was niet onprettig, maar Jacky vond toch dat ze iets terug moest zeggen. Na een verlegen glimlachje keek ze Joyce diep in haar haast zwarte ogen en bekende dat ze donkere mensen vreselijk mooi en aantrekkelijk vond. “Dan zit ik hier helemaal verkeerd “, pruilde blanke Ben quasi aangeslagen op het andere eind van de bank. “Ben je mal “, lachte Joyce terwijl ze over Jacky’s schoot vooroverboog om haar vriend bemoedigend in zijn dij te knijpen. Het ontging haar niet dat Joyce’s borsten eventjes warm en zwaar op haar bovenbeen kwamen te liggen. “Net zo zeer als Jacky op zwarte mensen valt, val ik op blanke mensen “, ging Joyce verder, “of het nou mannen of vrouwen zijn “, voegde ze er veelbetekenend aan toe. “Kunnen we een mini-partijtje schaak spelen “, sprak Ben opmerkelijk enthousiast en luchtig. “Met twee koningen en twee koninginnen; zwart en wit. ” “O ja? Hoe zie jij dat dan voor je? ” grijnsde Brian, die net de kamer in kwam. “We gaan hier toch niet ‘slaan’, h “? ” “Nee, maar misschien dat de een de ander schaakmat kan zetten “, zei Ben op samenzweerderige toon. Jacky was niet dom. Ze had allang in de gaten waar het bonte gezelschap op aanstuurde. Maar ze zei niets en genoot heimelijk van de tactische zetten en het waarschijnlijk ingestudeerde toneelspel van het drietal. Ze hadden immers ruimschoots de tijd gehad om zich voor te bereiden op haar komst, nadat Brian hen haar email had laten lezen. Laat het maar gebeuren, dacht Jacky overmoedig en kneep nog eens met haar schedespiertjes. “Ah, ik snap het! ” riep Joyce net iets te gemaakt uit. “Schaakmat zetten… een spelletje truth or dare! ” Iedereen zou nu in verbazing naar haar op hebben moeten kijken, omdat ze werkelijk van de hak op de tak sprong. Maar Ben en Brian reageerden onmiddellijk enthousiast. “Ja, goed idee! Doe je mee, Jacky? ” “Of ik nog iets te kiezen heb “, mompelde Jacky “Jemig, denken jullie nu werkelijk dat ik achterlijk ben en niet in de gaten heb waar jullie mee bezig zijn? ” Brian en Ben reageerden uit het lood geslagen, maar Joyce voelde de situatie precies aan. “En je hebt er niets op tegen… ” constateerde ze meer dan dat ze het vroeg. Jacky zweeg met een brok in haar keel. De blossen op haar wangen zeiden meer dan genoeg… “Truth or dare? ” vroeg Brian aan zijn stiefzus. “Truth “, antwoordde ze en ging er helemaal voor zitten. “Goed, hier komt je vraag en denk er om: de waarheid en niets anders dan de waarheid, anders ben je af en moet je een kledingstuk uittrekken. ” De dames giechelden, Ben straalde. “Beleefde je gisteravond een of twee keer een hoogtepunt? ” “W-wat?! Da’s wel een heel intieme vraag! ” riep Joyce uit. “Waarop jij volgens de spelregels gewoon moet antwoorden “, vulde Brian grijnzend aan. Joyce’s blikken schoten even naar Ben die heimelijk zat te genieten van het spelletje. “Twee keer! ” zei Joyce vervolgens resoluut. Ben zette grote ogen op en begon te hakkelen: “M-maar… ik dacht dat… ” Joyce tuitte zuinig haar volle lippen en zei met een donkere stem: “Een keer met jou en een keer met mijzelf nadat jij in slaap was gevallen… ” Brian en Jacky schaterden het uit om het beteuterde gezicht van Ben. “Da’s de eerste die zich schaakmat gezet voelt “, lachte Jacky. Gelukkig was Ben niet rancuneus en hij kon er na een paar seconden best wel om lachen, zij het als een boer met de bekende kiespijn. “Maar vandaag ben ik goed uitgerust “, voegde hij er aan toe en kon het niet laten heel even veelbetekenend op te kijken naar de mooie juf Engels. “Truth or dare? ” vroeg Joyce aan Ben, omdat het nu haar beurt was. “Dare! ” antwoordde Ben, kennelijk van zins te bewijzen dat hij geen watje was. Joyce ogen begonnen te glimmen. Wat zou ze haar vriendje eens laten doen…? “Doe je ogen dicht “, zei ze. “Da’s niet zo moeilijk “, grijnsde Ben en sloot zijn ogen. “Ben ik nu geslaagd? ” “Nee, nu moet je je voorstellen, dat ik voor je sta en je mij een lekkere likbeurt geeft. Maar je mag je handen er niet bij gebruiken. ” “Wil je dat ik mijn tong in het luchtledige steek? ” vroeg Ben ongelovig. “Hm-mm, laat de andere maar eens zien hoe je het zou doen als ik naakt voor je zou staan. ” Jacky kreeg het er warm van. Dit toch wel heftige spelletje zou volledig uit de hand gaan lopen, daar kon je donder op zeggen. Ben voelde zich nogal een malloot met zijn ogen dicht en tong ver uitgestoken in de lucht. Maar hij wilde na dat voor zijn reputatie fatale antwoord van Joyce niet opnieuw een nederlaag leiden en fantaseerde in gedachten de donkere poes van zijn vriendin vlak voor zijn mond. Met lange halen bewoog hij zijn tong op en neer en liet het puntje keer op keer licht heen en weer trillen. Joyce en Jacky zaten met verhitte koppies toe te kijken en voelden Ben’s tong in gedachten langs hun meest intieme plekjes schuren. Brian was meer geinteresseerd in de reactie van zijn lerares en merkte tot zijn genoegen, dat ze onrustig op de bank heen en weer zat te schuiven. Jacky voelde zijn blikken en keek op. Brian grijnsde breed naar haar. Ze voelde dat ze bloosde tot aan haar haarwortels en keek snel weer naar Ben. Maar daar werd het niet beter van, want inmiddels maakte hij duidelijke zuigbewegingen en liet zijn tong als een razende over een denkbeeldige clitoris gaan. “Geslaagd “, bepaalde Joyce met een schorre stem, terwijl ze haar handen gevouwen tussen haar dijen had geklemd. “Nu mag jij. ” “Truth or dare? ” vroeg Ben aan Brian. Hij dacht even na, keek Jacky aan en zei toen zelfbewust: “Dare! ” Hij bleef Jacky aankijken met zijn grote donkere warme ogen, waarin het vuur van de passie hoog oplaaide. Jacky kreeg het er benauwd van. Wat zou Ben hem laten doen…? “Ok, deze dare devil krijgt de volgende opdracht “, zei Ben plechtig als een ceremoniemeester. “Brian, ik weet dat je een creatieve geest hebt. Jij draagt nu een ode op aan Jacky, het hoeft niet te rijmen en het hoeft ook niet in het Engels. ” Brian snoof glimlachend en richtte zijn blikken even op zijn voeten, niet wetend wat hij hiermee aan moest. Jacky’s hart bonsde onstuimig. Een geschreven gedicht lezen is wel even iets anders dan een uitgesproken ode. “Lieve Jacky “, begon Brian hakkelend terwijl hij haar verlegen aankeek. “Engels is absoluut mijn favoriete vak op school. Maar zoals je wel zult begrijpen, komt dat omdat jij voor de klas staat. Elke les zit ik te dagdromen. Te mijmeren hoe slecht we in de klas op onze plaats zijn. Te fantaseren hoe we hand in hand over het strand rennen, lachend, dollend met elkaar. Jij met je wilde blonde krullen in de wind. Dan zou ik kunnen opstaan van mijn stoel en naar voren willen lopen om je haren te strelen. De zachtheid ervan te voelen tussen mijn vingers. Je geur op te snuiven. De klas om mij heen zou mij niet kunnen deren. Nee, het zijn slechts jouw koele belerende woorden, die mij ervan weerhouden. Maar hoe vaak heb ik niet met de kriebels in mijn lijf gezeten, bereid om op te springen en je in mijn armen te sluiten. Je mond te kussen, je lichaam te verkennen… ” Hier moest Brian even slikken. “Je Engels klinkt als het mooiste lied, je stem resoneert nog dagen na in mijn hoofd, je bewegingen zijn zo elegant en vrouwelijk. Vaak heb ik mijn opwinding maar nauwelijks voor je verborgen kunnen houden. Ik… ik geloof… dat ik van je… zou kunnen houden, als… ” Even was het stil. Brian stond erbij als een standbeeld, wachtend op nieuwe woorden. Maar zijn mond weigerde dienst. Hij straalde een soort verslagenheid uit, uiterste kwetsbaarheid. Ben en Joyce begonnen gelijktijdig te applaudisseren en bij Jacky sprongen de tranen in haar ogen. Hij had haar gevoelige snaar geraakt, door zijn jongensachtige en toch zo volwassen woorden, zijn pure gevoelens. In een opwelling sprong ze van de bank, liep op hem toe en stortte zich in zijn sterke armen. Ze voelde zijn hart wild kloppen en drukte zich nog steviger tegen hem aan. Of was het haar eigen hartslag? Pas na een eeuwigheid keek ze met vochtige ogen naar hem op en fluisterde zacht: “Dat was mooi… ” Ze ging op haar tenen staan en drukte Brian een vluchtige kus op zijn volle lippen. Snel draaide ze zich om en zocht haar plekje op de bank weer op, niet wetend wat ze met haar houding aan moest. “Truth or dare? ” straalde Brian naar Jacky. Nu was het dan eindelijk haar beurt! Nog hevig geemotioneerd durfde ze niet verder dan een hees “truth “. Maar Brian leek tevreden met haar keuze en met die bronzen stem van hem zei hij: “Wil je met mij vrijen? ” Het bloed gonsde in Jacky’s oren, ze voelde zich enigszins licht worden in haar hoofd. Maar tegelijkertijd leken de vlinders in haar buik onstuimig door elkaar te fladderen. Ze voelde hoe dat speciale plekje begon te jeuken van hartstocht en ze vermoedde dat ze zelfs nat begon te worden. Om hulp vragend flitsten haar ogen van Joyce naar Ben en weer terug, maar ze zag al dat ze van hen geen hulp hoefde te verwachten. Ben keek nieuwsgierig en brutaal terug. Joyce leefde wel mee, maar probeerde met haar verhitte blikken alleen maar aan te moedigen om ‘ja’ te zeggen. “Schaakmat “, grijnsde Ben, “want als je het eerlijke antwoord schuldig blijft, zul je iets moeten uittrekken. En dan volgen er vast meer vragen, waarop je geen antwoord wilt geven… Net zolang, totdat… ” Ben hoefde zijn zin niet af te maken. Jacky begreep het zo ook wel. Ze haalde diep adem en zei: “En als ik nu ‘ja’ zeg, wat dan? ” “Hoho, geen antwoorden onder voorwaarden! ” riep Ben nog. “Dan moet je doen wat je zegt “, viel Joyce haar vriend in de reden. Joyce had feilloos in de gaten dat het geen twijfel meer was tussen ‘ja’ en ‘nee’. Jacky moest alleen nog over de drempel geholpen worden om het antwoord van haar hart te geven. “En we zouden zeer vereerd zijn, als je dat hier en nu wilt doen… ” Jacky staarde Joyce aan, probeerde haar gedachten te lezen, probeerde haar eigen gedachten te ordenen. Geen van beide lukte. Haar lichaam ging met haar verstand aan de haal. O, ze verlangde zo naar dat grote sterke lijf van Brian. Ze wilde hem liefhebben, hem beminnen om zijn mooie woorden, om zijn kwetsbaarheid, om zijn betoonde vertrouwen in haar. Zichzelf net zo kwetsbaar opstellen als hij. Het leven lijkt zo simpel en eigenlijk is het dat ook, bedacht ze. Ze draaide zich om naar Brian, keek hem aan en zei met verbazingwekkend vaste stem: “Ja Brian, ik wil heel graag met je vrijen. ” Opnieuw sloot hij zijn armen om haar heen. Ze voelde de kracht in zijn nog jonge lichaam, maar ook zijn opwinding die door zijn kleding heen tegen haar buik drukte. Haar buik waarin zoveel vlindertjes haar hele lijf in vuur en vlam trachtten te zetten. Het spelletje ’truth or dare’ was afgelopen. En toch kwam het aan op nog een laatste ‘dare’. Jacky was dik tien jaar ouder dan Brian en haar ervaring navenant. Ze besefte dat Brian ondanks zijn voortvarendheid opeens heel erg besluiteloos werd. Het initiatief zou van haar kant moeten komen. Ze keek naar hem op en glimlachte bemoedigend. Hij was nerveus en had haar aanmoedigingen beslist nodig. Met een blik van verstandhouding, waaruit duidelijk sprak dat het wel goed zou komen, liet hij toe dat ze langzaam zijn t-shirt uit zijn broeksband begon te trekken. Jacky wist intuitief dat ze deze heerlijke knul een stukje op weg moest helpen en dat hielp haar om over haar eigen bezwaren heen te stappen. Ze was nu alleen nog maar belust op zijn fantastische zwarte lichaam, voelde zich vreselijk opgewonden bij de gedachten aan wat er allemaal zou kunnen gaan gebeuren. Haar vingertoppen raakten de naakte donkere huid van zijn zij en voelden zijn spieren die als strakke kabels vlak onder zijn huid stonden gespannen. “Ontspan je maar “, lispelde ze liefjes, “je bent in goede handen. ” Ben en Joyce keken ademloos toe hoe Brian zich door Jacky liet uitkleden. Eerst zijn t-shirt, daarna zijn schoenen en sokken en vervolgens twee ervaren vrouwenhanden op zijn broeksriem en knoop. De rits knerpte onnatuurlijk hard toen Jacky tergend langzaam haar hand over een veelbelovende bobbel in zijn broek liet gaan. Brian’s neusvleugels trilden. De lange broek glipte over zijn smalle heupen omlaag en daar stond hij dan… in zijn onderbroek en duidelijk in staat van opwinding. Voordat hij zich als enige ontklede in het gezelschap ongemakkelijk kon voelen, pakte Jacky zijn grote handen en legde die op haar borsten. “Nu moet je mij maar uitkleden “, klonk het hees uit haar mond. Brian’s vingers trilden toen hij knoopje voor knoopje haar bloes lospeuterde. Een golf van verlangen laaide in Jacky op. Het kon haar niets meer schelen. Ze moest en zou deze man hebben! Wulps drukte ze haar in bh gehulde borsten tegen Brian’s ontblote buik, terwijl hij eigenlijk al bezig was met de sluiting van haar broek. Zijn handen kwamen gevangen te zitten tussen hun lichamen. Jacky draaide zachtjes haar buik tegen zijn opgesloten vingers. Het bezorgde haar allerlei hete visioenen. Ongemerkt waren Ben en Joyce aan weerzijden van het overduidelijk verliefde kop