Tijdsprong

Het is vreemd hoe dagen, die erg belangrijk blijken in ons leven, zo normaal beginnen. Die vrijdagmorgen toen het leven van Richard geheel ondersteboven werd gegooid – begon met het gewoontegetrouwe kopje koffie op bed en even lekker lang uitrekken voordat hij er zichzelf toe kon zetten om in rij te gaan staan voor de WC, achter zijn kleine zus Anne en zijn oudere zus Thessa. Hij had er een hekel aan om op te staan om naar werk te gaan, maar deze morgen moest hij zelfs eerder zijn bed uit omdat hij zo stom was om zich als vrijwilliger op te geven voor een speciaal klusje, hoewel zijn collega’s hem hadden gewaarschuwd stil te blijven en je nergens voor als vrijwilliger aanmeldt. Het was de speciale bonus die hem over de streep trok samen met het vooruitzicht een dag weg te zijn van de boekhouding, waar hij al weer twee jaar had gewerkt. Twintig jaar oud en geen vooruitzichten in het verschiet! Die gedachte was deprimerend, en als vrijwilliger voor het speciale project van het grote wetenschappelijk onderzoeksbedrijf waar hij werkte bestond de kans dat hij werd opgemerkt. En gaf het hem zelfs wel kans op een promotie… De ontbijttafel was zoals gewoonlijk een chaos toen Richard aan tafel zat. Anne had meer oog voor haar stripboek dan haar ontbijt, terwijl Thessa bezig was met haar haar en make-up terwijl ze tegelijkertijd een kopje koffie naar binnen probeerde te werken. Thessa was slechts een jaar ouder dan Richard, en er was altijd een “koude oorlog “? tussen hen, door de gewone broer/zus verhouding. Richard plaagde haar onophoudelijk over haar overmatige bezig zijn met kleding en haar uiterlijk. Hun vader was een paar jaar geleden overleden, en hun moeder geloofde dat de huishoudelijke karweitjes door de meisjes gedaan moesten worden, wat door Thessa ten stelligste werd bestreden, wat weer door Richard werd opgepakt. “Nu opschieten jullie. Het is tijd dat jullie allemaal weggaan. “? Elke morgen was er hetzelfde ritueel voor Richard’s moeder om hen op tijd op het werk of school te krijgen, maar elke dag zonder succes. Richard keek haar aan, en hij kon nog steeds zien waarom ze in haar tijd een schoonheid werd genoemd. Ze zag er wel heel erg moe uit, de laatste tijd. Hij dacht dat het verlies van vader, die alles regelde, zijn tol begon te eisen. Richard had zijn brood en koffie op, gaf zijn moeder een kus op de wang voordat hij naar zijn werk vertrok. Ze glimlachte naar hem en drukte hem op het hart heel goed op te letten tijdens zijn speciale project. Thessa gaf een geamuseerde blik terwijl Anne gewoon door ging met het lezen van haar stripboek, geheel afgesloten van de buitenwereld. Toen hij het huis verliet overviel hem een angstig voorgevoel. Hij kreeg het gevoel, dat hij zijn familie nooit meer zou terug zien, ten minste niet zoals hij ze die morgen had gezien. Hij haalde zijn schouders op, en ging op weg naar Scientific Exploration BV. Het voelde vreemd om het imposante gebouw van de afdeling “Experimenteel Onderzoek “? binnen te gaan, dan zoals gewoonlijk de poorten van de kantoren, waar hij normaliter werkte. Hij werd bij de bewaking verwelkomd door een knappe receptioniste, die hem begeleidde door witte gangen naar een grote lege kamer. Tenminste leeg, op het gebied van meubelen, want in het midden van de kamer stond een raamloze metalen capsule. In de verste hoek van de kamer stond een rij technici en een enorme batterij computers. Ze draaiden zich om toen Richard de kamer binnen kwam, net alsof hij een nieuw monster of konijn was dat er hadden laten halen voor een test. Een van de geleerden kwam naar Richard toe en schudde zijn hand. “Goede morgen, Richard. Ik ben doktor Veldhuis. Je moet ons excuseren als we vandaag een beetje verstrooid lijken, maar wat we van plan zijn te doen is revolutionair. Je bent gekozen uit een groot aantal vrijwilligers omdat je de mentale en psychische rekbaarheid hebt om op een van de grootste ontdekkingsreizen te gaan, die de mensheid heeft meegemaakt. Je zult in tijd reizen! “? Richard ademde eens diep en probeerde de enormiteit van wat hij zonet had gehoord in zich op te nemen. “Maar als… ik bedoel… wel, HOE gaan jullie dat dan doen? “? was het enige wat hij uit kon brengen. Dr. Veldhuis glimlachte rustig. “Laat me je het uitleggen. We gaan je in die capsule plaatsen en plaatsen er apparaatjes op die al jouw geheugen en gedachten omzetten in een vorm van digitale bandfrequentie. Zij kunnen geaccelereerd worden, sneller dan de snelheid van het licht totdat ze zelfs terug in tijd gaan. Ondertussen moeten we de co?â?Ârdinaten bepalen van een geschikte donor – dat is dan een levenloos lichaam, dat nog wel gereanimeerd kan worden – om je geheugen en gedachten in op te slaan. Dus je denk zoals je nu doet, maar voor een korte periode zal het in het lichaam van iemand anders zijn. We hebben een geschikt persoon in gedachten – een jonge man van ongeveer jouw leeftijd. Hij ligt in een coma, maar functioneert verder geheel normaal. En jij – dat wil zeggen jou geheugen en gedachten – zullen terug getransporteerd worden naar 1958. “? Richard snakte een beetje naar adem en nam onwillekeurig een stapje terug. Hij zou het niet doen – het was gevaarlijk en vreemd. Dr. Veldhuis scheen zijn gedachten te lezen. “We weten hoe je je moet voelen, maar we moeten dit experiment vandaag doen. Het bedrijf zal je vijftig duizend gulden betalen vanwege het risico wat je neemt en dat staat los van het grote geld dat je kunt vragen van de kranten en TV als je je verhaal wilt verkopen. En ik beloof je… het is absoluut ongevaarlijk. “? Dat was het wat Richard overhaalde. “Oke, wanneer beginnen we? “? Dr. Veldhuis glimlachte. “Meteen, jongeman, meteen. “? Richard herinnerde zich weinig van wat er volgde. Hij werd naar de capsule gebracht en maakte het zich er gemakkelijk in. Apparaatjes werden op zijn hoofd geplaatst en hij voelde kleine speldenprikjes, toen de naalden, elektroden of wat dan ook zijn hersenen binnendrongen. Hij had het rare gevoel had zijn gedachten en gevoelens door zijn lichaam zweefden en daarna in de ruimte om hem heen. Toen… duisternis. Misschien was het net goed dat Richard niet wist wat er gebeurde in het laboratorium van waaruit zijn geest net was verdwenen. Alles ging gladjes in het begin en het was moeilijk te veronderstellen uit de kalmte en zelfvertrouwen, dat een revolutioneel experiment met tijdreizen plaats vond. En net op het moment dat de gedigitaliseerde versie van Richard’s wezen geplaatst zou worden in het lichaam van de comapatient, dat het ongeluk toesloeg. Het eerste signaal kwam toen een van de wetenschappers plotseling uitschreeuwde: “Dr. Veldhuis! Kom hier… snel… we hebben een probleem. “? Alle gezichten draaiden naar hem. “Wat is er? “? vroeg Dr. Veldhuis, snel naderbij komend. “De jongen, die we als donor hadden aangewezen… zijn lichaam is overleden, drie minuten voor onze calculaties. Als we niet snel een goed alternatief vinden verliezen we het signaal! “? “Computer scan. We moeten een lichaam vinden in staat van coma, op dezelfde locatie maar nog steeds in leven op precies op 8 oktober 1958 om 03.31 uur. “? De computer was snel de gehele database aan het scannen, toen een rapport op het scherm verscheen: Onderwerp: Yvonne Vermeer Geboren: 10-2-1939 Medische staat: Coma tengevolge van auto ongeluk Alle fysieke wonden genezen op 8-10-1958 om 3.31 uur. Veldhuis keek naar zijn collega’s. “Het is onze enige kans, want anders zullen we hem verliezen. Voer de co?â?Ârdinaten in. Hij zal niet de eerste persoon zijn die gaat slapen als man en wakker wordt als een vrouw… maar hij zal de eerste zijn die de verandering zo plotseling ondergaat. “?De vrouwelijke assistent tikte weer op het keyboard. Het was voor elkaar! Richard kwam langzaam bij, in de vroege uren van die oktober morgen, tien jaar voordat hij maar geboren werd. Voor een vrij lange periode was hij zich vaag bewust dat hij in een bed lag, die niet van hem was. Hij lag daar stil, de ogen nauwelijks open, zich proberend te herinneren hoe hij hier gekomen was. Terwijl hij langzaam bijkwam, merkte hij op, dat hij in een ziekenhuis was. Hij voelde zich erg stijf, alsof hij veel te lang in eenzelfde positie had gelegen, maar hij kom geen enkele reden vinden waarom hij in een ziekenhuisbed zou liggen. Iets trok zijn aandacht. Een blonde lok haar was voor zijn ogen gevallen. Maar hij had toch kort bruin haar…? Hij hield zijn arm omhoog. Hij voelde zo licht aan, en toen hij ernaar keek, kon hij zien waarom. Het was de arm van een meisje, zacht zonder beharing of spierbundels, met een welgevormde gemanicuurde hand. Diezelfde hand ging instinctief onhoog om zijn gezicht te voelen. De aanraking was zacht, bijna zo zacht als zijde, en er was geen enkele spoor van de gewoonlijke stoppels. Paniek kwam in hem op toen hij zich realiseerde waar hij vandaan kwam en wat er was gebeurd begon langzaam in zijn hersenen door te dringen. Ze hadden hem weliswaar geplaatst in 1958… maar verdomme als een meisje!!! Hij worstelde om in een zittende positie te geraken, toen hij de vreemde sensatie ondervond van zijn blonde haren die in zijn gezicht rolden. Toen hij naar beneden keek merkte hij direct de perfect geproportioneerde borsten op, slecht gedeeltelijk bedekt door de onthullende nachtjapon. Hij keek er naar als door een mist. Borsten aan een meisje hadden hem altijd al opgewonden, maar nu was hij naar die van hem aan het staren… Aarzelend betastte hij ze, allereerst streek hij met de toppen van zijn vingers alleen de tepels en geleidelijk aan wreef en kneedde hij ze in verschillende vormen. Zelfs in deze staat van verwarring was hij zich was bewust dat een warme, tintelende sensatie gepaard ging met zulke acties. De nachtjapon was het volgende wat hij opmerkte. Het was gemaakt van roze satijn, was laag uitgesneden en werd omhoog gehouden door twee dunne bandjes. Hij voelde zich opgelaten dit te dragen maar hij realiseerde zich, dat gehele naaktheid het enige alternatief was. Het was koel en licht maar toch voelde hij zich erin gevangen alsof het een tweede huid was. Hij hield langzaam de beddenlakens omhoog en gluurde naar de rest van zijn nieuw ontdekte lichaam. Hij kon zien dat onder de flinterdunne nachtjapon hij een slank meisjesachtig figuur had. Zij taille was smal maar zijn heupen waren rond, en zijn benen stevig maar geheel vrouwelijk. Hij ontdekte dit allemaal met een vreemde mengeling van wanhoop en trots. Hij realiseerde zich dat onder de nachtpon het meest essentiele deel van zijn manlijkheid verdwenen zou zijn. Hij hield de zoom van de nachtjapon voorzichtig omhoog en staarde naar de ruimte tussen zijn benen… Het verlies van zijn mannelijk deel had een heel vreemd effect op hem. Het leek erop dat het al de meisjesachtige emoties los liet die nog steeds in Yvonne Vermeer’s door coma angstige hersenen en vermengden zich met zijn gedachten en emoties. Hij was nog steeds Richard Dekker… maar zijn hoofd was gevuld met gevoelens van kwetsbaarheid en gevoeligheid, wat alleen een meisje kon bezitten. Hij ging weer liggen en huilde zichzelf in slaap. Het duurde niet lang voordat het grijze licht van de ochtendgloren de gecontroleerde donkerte van de nacht op de zaal overheerste. Richard was gestopt met huilen, maar een licht onderdrukte snik kwam toch bij tijd en wijle naar boven. Voetstappen echoden op de linoleum vloer en hij draaide zich om, om geconfronteerd te worden door een nogal knappe verpleegster, die meer geschrokken was dan hij. “Godzijdank, je bent eruit gekomen. Hoofdzuster. HOOFDZUSTER! “? Ze rende de kamer uit en haalde haar superieure. Meer voetstappen kwamen dichterbij en de hoofdzuster kwam binnen, met een ferme blik maar opgewekt lopend. Ze glimlachte zwakjes toen ze haar patient geheel wakker zag. “Aha, juffrouw Vermeer. Je hebt ons hier lange tijd in onrust laten zitten. Hoe voel je je? “? Richard voelde ineens een behoefte opkomen om te schreeuwen dat hij verdomme Juffrouw Vermeer niet was, maar hij wist dat het onzinnig zou klinken vanuit het lichaam van het meisje zelf. Hij besloot toen dat hij het beste maar mee kon spelen met de dingen die komen gingen, ten minste totdat die idioten van de onderzoeksafdeling hem uit deze ellende zouden halen. “Ik voel me vrij goed, dank U. “? “Ik… “? Richard aarzelde. Die stem! Het zou hem toch niet kunnen zijn? Het klonk zo zacht en vrouwelijk en toen hij sprak resoneerde het tegen zijn verhemelte in plaats van het normale keelgevoel. “Het is wel goed hoor liefje, “? zei de hoofdzuster. “Probeer het niet te overdoen. Je hebt een zeer zware tijd achter de rug. Ik zal een dokter laten komen. Probeer ondertussen nog wat te rusten. “? Terwijl ze sprak rommelde ze met de kussens en het beddengoed, geheel onwetend dat het jonge meisje die ze voorzichtig goed lag in bed de gedachten en herinneringen van een man had. Toen ze de kamer verlieten gaf de knappe verpleegster een sympathieke glimlach. Richard glimlachte terug, wetende dat elk verlangen wat hij zou hebben onderdrukt zou moeten worden. Hij was voorlopig een meisje – en hij deed er maar beter aan de rol mee te spelen… Weer alleen, Richard lette nu meer op zijn omgeving. Hij zat in een prive serre die nauwelijks was aangekleed en tamelijk klein. Hij hoorde de stemmen van mensen die wakker werden in de normale zaal buiten en hij raadde dat het een vrouwenzaal was. Hij strompelde uit bed en ondanks het bonken in zijn hoofd, onderging hij een vreemde, tintelende sensatie toen de koele nachtpon zich om zijn blote benen vouwde. Hij hield zijn hoofd om de hoek van ingang van de serre en keek naar de rijen vrouwen in de zaal. De dame die het dichtst bij het was, van middelbare leeftijd met sportief krullend haar, begroette hem. “Hallo, liefje. Blij je te zien in het land van de levenden. Zo, zo jij bent me daar een schoonheid. Heb je al een vriendje? “? De plotselinge realisatie dat hij waarschijnlijk met een vriendje geconfronteerd zou worden was de oorzaak van een gevoel van flauwvallen samen met paniek. “Ehh… ik… ik kan het me niet herinneren. “? En weer werd hij verrast door die zachte stem. Hij realiseerde zich ook dat hij bloosde en op een zeer vrouwelijke, verlegen manier. “Wees maar niet bang dat ik je in verlegenheid breng hoor. Ik hou er nu eenmaal van om mijn neus overal in te steken. Ik ben blij dat je er weer bovenop bent. Je ziet er veel te leuk uit om zo jong te gaan. “? Weer was Richard zich bewust van blozen, die zijn meisjeswangen rood aan liet lopen; hij glimlachte even en keerde terug naar zijn bed. De rest van de ochtend ging snel voorbij. De dokter kwam tijdens zijn ronde zijn weer wakker geworden patient onderzoeken en Richard voelde een sterke verlegenheid over zich heen komen toen de dokter hem rond de borst en onder zijn nachtpon onderzocht. Hij werd fit verklaard en zijn moeder werd gewaarschuwd. Ze was overgelukkig om de persoon te zien die ze dacht haar dochter te zijn en Richard moest geheugenverlies voorwenden om er zeker van te zijn dat ze geen twijfels kreeg over zijn ware identiteit. Ze leek hem een aardige persoon en het laatste wat Richard wilde haar niet in verwarring brengen of om haar hoop te hoog te zetten. Na een paar dagen van observatie verklaarde de dokter het lichaam van Yvonne Vermeer (en de geest van Richard Dekker) volledig hersteld en in staat om terug te keren naar het “normale “? leven. Mevrouw Vermeer kwam naar het ziekenhuis met een koffer vol kleren en Richard realiseerde zich plotseling wat dit betekende. Hij moest in de buitenwereld leven als een meisje – ten minste totdat zijn geest weer terug werd geplaatst in zijn eigen tijd. Toen mevr. Vermeer de verlegenheid van haar vermeende dochter opmerkte, liet ze de kleding in de serre en ging een praatje maken met de stafverpleegster. Richard opende de koffer met trillende vingers en haalde de kleren er een voor een uit. Er was een jurk met een wijde lange rok met een bloemetjesmotief in de hoofdkleuren roze en blauw. Er was een hele serie kanten, vrouwelijk ondergoed wat zo zacht en lekker aanvoelde. De kousen voelden vooral teer aan waardoor Richard een beetje huiverde. Hij nam de schoenen met hakken van zeker 15 cm en keek er vol spanning naar – hoe moest hij hier in hemelsnaam in kunnen lopen? Hij besloot dat hij er maar beter aan deed om te beginnen met kleden voordat zijn “moeder “? terugkeerde. Richard pakte het geheel kanten slipje en trok hem langzaam aan. Hij kietelde aan zijn dijen maar leek in het geheel niet verkeerd toen hij eenmaal op zijn plaats zat. Hij besloot als volgt de bh te proberen. Hij herinnerde zich hoe zijn vriendin hem aandeed zonder er toen ook maar over te denken dat hij haar nu zou imiteren. Hij maakte de haakjes vast en draaide de cups naar voren om zijn borsten erin te plaatsen. Hij hapte een beetje naar adem toen hij dit deed, zich realiserend hoe gevangen het hem maakte in zijn nieuwe rol. De bh was van wit katoen met een motief van roze rozenblaadjes, zwaar verstevigd met ballijnen naar de mode van toen. Ofschoon het eerst raar en oncomfortabel aanvoelde, ontging het Richard niet hoe goed het de vorm van zijn borsten accentueerde (hij was begonnen te denken alsof het ZIJN borsten waren). De kousen kwamen erna. Mevr. Vermeer had een paar lichtgekleurde zijden kousen gekozen waar Richard heel voorzichtig mee moest omgaan om ladders te voorkomen. Weer probeerde hij in zijn geheugen te achterhalen hoe zijn ex-vriendinnen dit deden, maar helaas droegen er maar een paar kousen, zodat hij moest improviseren. Hij maakte de jarretelgordel vast en trok te bandjes door het slipje. Hij probeerde de kousen aan te trekken alsof hij een paar sokken aantrok maar snel kwam hij er achter dat dit niet zou werken. Een innerlijk gevoel vertelde hem dat hij ze tot het eind moest oprollen en ze op de tenen te plaatsen en dan af te rollen over zijn haarloze benen. Toen hij dit deed voelde hij een ware sensatie toe het zachte, lekkere materiaal de huid bedekte. Hij begon zich werkelijk te amuseren met het aankleden, alsof de geest van het meisje wier lichaam hij had overgenomen nu zijn geest aan het overnemen was! Hij behandelde de ritselende wollige petticoat met een groter wordend gevoel van opwinding. Hij stapte elegant in de lagen tule en trok het prachtige kanten materiaal om zijn middel. De kietelende sensatie rond zijn dijen, op de plaats van de onbedekte huid tussen zijn slipje en de kousen, was werkelijk overheerlijk. Hij zwaaide met zijn heupen, op de maat van de muziek die hij leek te horen en keek naar het deinen van de petticoat om zijn goed gevormde benen. Tenslotte… de jurk. Het katoenen materiaal voelde vrij stijf, en Richard hield ze omhoog voor zich met een gevaarlijk gevoel van opwinding. Hij voelde het als de laatste horde om zijn nieuwe rol te accepteren. Er was geen weg terug op het moment dat hij zich geheel en totaal gekleed had als Yvonne Vermeer… en toch wist hij dat hij geen andere keus had. Hij wilde niet in zijn ondergoed rondlopen en, in 1958, was het ongehoord; meisjes in jongenskleding. Hij moest zijn rol uitleven totdat hij weer terug naar de toekomst kon “ontsnappen “?, waar alles weer gewoon zou zijn – hoewel… kon het wel weer normaal zijn na zo’n ervaring. Hij maakte de rits van de jurk los en toen, de petticoat bij elkaar houdend, stapte hij vastberaden in de jurk. Hij liet de petticoat los, om weer naar zijn normale plaats te springen en stak zijn armen in de mouwen. Hij kwam opeens tot de conclusie dat hij niet zelf de rits op zijn rug kon vastmaken. Gelukkig kwam op dat moment mevr. Vermeer de serre in en zag in welk dilemma haar “dochter “? in was, en ritste de jurk op zijn plaats. Een gevoel van kwetsbaarheid en hulpeloosheid kwam toen over Richard heen – geheel in geritst te zijn in de beslotenheid van de jurk was een vreemde sensatie… maar niet een die geheel onplezierig was. De hoge hakken kwamen daarna. Het waren witte sexy schoenen, met een nogal hoge spitse hak, waar Richard zeker van was dat er onmogelijk op gelopen kon worden. Hij perste zijn kleine voetjes in de schoenen en liep rond het bed. Hij verwachtte te struikelen, maar het natuurlijke zwaaien van zijn meisjesheupen en de losse manier van lopen hielpen hem enorm met zijn ballans – de schoenen leken zo natuurlijk te dragen, ofschoon hij er veel kleinere stapjes in kon zetten. Hij “schreed “? langzaam naar de andere kant waar mevr. Vermeer stond alsof hij wilde zeggen, “Hoe zie ik eruit? “? Ze glimlachte toen ze haar dochter zo zag, zo lieflijk en klaar om de wereld weer te trotseren. Ze haalde een roze haarband uit haar tas, bond Richard haar in een aardige paardenstaart en maakte hem op met een beetje rouge op de wangen en lipstick op zijn lippen. Ze leidde Richard toen voorzichtig naar de spiegel in het kantoor van de hoofdzuster. Het effect van het zien van de reflectie van een zeer mooi, vrouwelijk jong meisje dat naar hem terug staarde was veel te veel voor Richard. Hij voelde zich meer opgesloten in dit vreemde lichaam en voelde meer dan ooit dat de vrouwelijke emoties die zo zeer een deel van dit lichaam zouden moeten zijn begonnen het over te nemen. Zijn adem begon sneller te gaan en zijn hart begon zwaar te bonzen. Hij hield zijn handjes onwillekeurig omhoog naar zijn borst en zijn knieen begonnen te knikken. Voordat hij werkelijk wist was er gebeurde was hij flauw gevallen. Toen Richard bijkwam vond hij zichzelf liggen op de sofa in een erg huiselijke, comfortabele huiskamer. Hij dacht dat het een beetje ouderwets leek tot hij zich realiseerde dat hij nog steeds in het jaar 1958, en nog steeds Yvonne Vermeer was. Hij kwam met moeite overeind en zijn lange blonde haar viel voor zijn gezicht. Hij streek het naar achter en merkte mevr. Vermeer op in de kamer. “Ben ik flauw gevallen? “? vroeg hij met een trillende stem. “Ja liefje. Ik denk dat de gedachte om weer naar huis te gaan een beetje teveel voor je is geweest. Het ziekenhuis wilde je nog even ter observatie willen houden, maar ik was vastbesloten om je mee naar huis te nemen. Het is ook zo eenzaam voor me geweest sinds je vader is overleden. “? Richard voelde een golf van opluchting over zich heenkomen – er was gelukkig niet nog een ouder die hij om de tuin behoefde te leiden – maar hij had gelijk een hekel aan zichzelf om zulke gedachten te hebben. “O, dat is waar ook liefje, Pam en Linda komen je vandaag nog opzoeken. “? Naar aanleiding van het vragende gezicht van haar “dochter “?, herinnerde mevr. Vermeer haar dat zij haar twee beste vriendinnen waren uit de kapsalon, waar ze allen werkten. “O ja, Pam en Linda, “? zei Richard. Hij probeerde enthousiast te klinken, maar hij werd steeds meer gespannen door het steeds groter wordende aantal mensen voor wie hij moest toneelspelen. De rest van de dag ging in een roes voorbij. Richard voelde zich na een tijdje goed genoeg om rond te lopen en wat “dochterlijke “? karweitjes uit te voeren door te helpen met wat huishoudelijke klusjes. Ofschoon hij als Richard Dekker nog nooit in de huishouding had geholpen, kreeg hij toch een gevoel van tevredenheid uit dit soort werk, zoals de was doen en strijken. Hij had net een pot thee gezet toen de deurbel ging en hoorde hij het gekwebbel van vrouwelijke stemmen in de gang. Opeens kwamen twee tienermeisjes de keuken in stormen en begonnen hem enthousiast te knuffelen en zoenen, terwijl ze tegelijkertijd vroegen hoe hij zich voelde en wanneer hij weer terug zou keren in de kapsalon. Richard probeerde zijn deel mee te spelen en aapte hun meisjesachtige enthousiasme na en beloofde alles te vertellen wanneer ze zouden zitten met een kopje thee in de hand. De drie meisjes zaten en praatten urenlang. Gelukkig gingen Pam en Linda ervan uit dat “Yvonne “? erg weinig zou kunnen herinneren en waren in staat om haar naaste verleden in te vullen. Zonder het zich te realiseren bevond Richard zich in een erg vrouwelijke houding, de benen onder zijn slanke lichaam gekruist en de petticoat over de rand van de stoel vallend. Hij begon de meisjesachtige praatjes en de giechelende opmerkingen over hun diverse avontuurtjes, die ze hadden beleefd, leuk te vinden. Ze praatten over zoveel dingen – kleding, make-up, haardracht, jongens – die zo geheel natuurlijk leken en toch zou Richard er alles voor over hebben als iemand hem zou vertellen dat de rest van zijn tijd zo door zou kunnen brengen als hij weer “in de tegenwoordige tijd “? terug zou zijn. Mevr. Vermeer kwam binnen met een verse pot thee en glimlachte gelukkig toen ze haar “dochter “? weer de oude leek te zijn. De meisjes beslisten dat “Yvonne “? een beetje opgeknapt moest worden met wat leuke leren en make-up en ze haalden mevr. Vermeer over dat ze de komende zaterdag met z’n drieen zouden gaan winkelen. Richard voelde en glimp van vrouwelijk verlangen naar het kopen van een nieuwe vrouwelijke outfit. Pam en Linda probeerden hun geluk nog iets verder door te drijven en haalden haar over om Yvonne zaterdagavond met hem mee zou gaan naar een dansavond. Eerste was ze vastberaden dat haar dochter nog lang niet goed genoeg was, maar na het zien van het verlangen op Yvonne’s gezicht, gaf ze schoorvoetend toe dat ze het eerst moest bewijzen als ze avontuur van winkelen aan kon. Richard kon niet geloven wat er gebeurde – naar een bal in een geheel nieuwe vrouwelijke outfit – en hij keek er naar uit. De rest van de week ging voorbij in een roes, en bij het verstrijken van de dagen raakte Richard steeds beter vertrouwd in zijn nieuwe rol. De huishoudelijke karweitjes gaven hem een goed gevoel van tevredenheid en hij deed zijn werkjes zoals wassen, strijken, koken en stoffen met veel enthousiasme. Maar het was het gevoel van zachtheid en kwetsbaarheid, de sensuele decoraties die de meisjes hebben vond hij toch het fijnste. Hij hield van het gevoel van zich te kleden in zijdeachtig, lichte lingerie, het satijnen, kanten materiaal dat zijn huid streelde voordat hij in de stevige, ritselende petticoat stapte gevolgd door een stijve, weid uitstaande jurk, die zijn benen op z’n best uit liet komen. Zo af en toe ging hij aan de kaptafel zitten, zich verliezend en een doolhof van vrouwelijke emoties, terwijl mevr. Vermeer langzaam zijn lange, blonde haar steeds maar weer borstelde, voordat ze er een aardige paardenstaart van maakte met een roze lintje. Eindelijk was het dan zaterdagochtend en Richard werd wakker, vol verwachting naar zijn eerste avontuur buiten het huis. Hij huppelde naar de kledingkast om de meest flatterende kleding te pakken die hij kon vinden. Hij stapte in een sexy slipje van wit satijn met intrigerende kanten randjes. Hij bond de bijpassende witsatijnen bh om zijn stevige, ronde borsten en hij hijgde met een gevoel van complete onderwerping toen hij de haakjes op zijn rug vast maakte. Hij stapte in de verleidelijke gevangenis van de springende witte petticoat en onderzocht toen de rij jurken naar de volmaakte jurk om te dragen. Hij koos een witte jurk met een patroon van lieflijke, roze rozenknopjes. De jurk had korte mouwen en het lijfje was oncomfortabel krap, maar de rok kwam dramatisch weid uit te staan op de dikke lagen van de petticoat eronder. Toen hij zich in het krappe lijfje wurmde ging de deurbel en Richard gaf een zucht van verlichting toen Linda de kamer binnenkwam en zijn jurk op de rug dicht ritste. Toen de rits zich helemaal sloot voelde hij zich heerlijk gevangen in de gevangenschap van de jurk, zich ronddraaiend om zijn benen te laten zien voordat de ritselende petticoat zich weer op zijn plaats viel. Hij trok een paar witte met kantjes versierde sokjes aan zijn voeten, gevolgd door een paar witte naaldhakken, bijna ondragelijk maar de moeite waard omdat ze een zo mooie vorm gaven aan zijn benen, voordat ze verdwenen in de massa kant erboven. Het winkeluitje was heerlijk. Arm in arm lopend oogsten de meisjes veel bewonderende blikken en meer dan een paar fluitjes kwamen uit passerende groepjes jongens. Richard giechelde met Pam en Linda, en genoot van de koele wind op zijn blote benen en het geritsel van de petticoat wanneer plotselinge windvlagen hem een beetje optilde, gevolgd door de kietelende sensatie als alles weer terug op zijn plaats viel. Ze bezochten alle kledingwinkels in de stad, waar ze heel assortiment rokken, bloesjes, jurken en hoeden pasten. Toen ze langs een nogal duur uitziende winkel liepen, die Richard zich herinnerde als een videowinkel in zijn eigen tijd – stopten de meisjes en vergaapten ze zich met jaloerse blikken aan een van de jurken ten toon gespreid in de etalage. Ze was gemaakt van dieprood satijn, met blote schouders en een fraai bewerkt lijfje. De rok spreidde zich weid uit in verscheidene lagen, met een tikkeltje kant op elke laag. De rok had een geplisseerde rand om een glimp te kunnen opvangen van de ingenaaide rode net petticoat. De prijs van ?åÔÇÖ 85,- leek voor Pam en Linda veel te hoog, maar ze haalden “Yvonne “? over om hem toch te passen, met de toezegging dat als het haar net zo geweldig zou staan als het leek zouden ze haar helpen er voor te betalen als een “beterschap’s “? cadeau. Richard behoefde geen aanmoediging verder en ging de winkel binnen. Hij was bijna buiten adem toen hij zich in het koele materiaal hees en hij huiverde, niet alleen vanwege het feit dat zijn zachte, vrouwelijke schouders geheel bloot waren. De jurk leek een deel hemzelf te worden en zijn vrouwelijke kanten nog beter uit liet komen. Hij kon bijna zijn opwinding niet inhouden toen hij de paskamer uit kwam lopen, en alle bewonderende blikken van bewondering te ondergaan van Pam, Linda en elke andere klant in de winkel. Pam had tranen in haar ogen toen ze fluisterde: “Als ik je zo zie stralen, is het moeilijk te geloven dat we je nooit meer zouden kunnen zien. “? Haar woorden herinnerde Richard eraan wie hij was en hoe dun de lijn was naar zijn nieuwe leven, maar hij zette deze gedachten uit zijn hoofd, vastberaden zich te amuseren om de vrouwelijke emoties die hij onderging. Toen ze de jurk hadden gekocht, bepaalde hij de rest van de inkopen die morgen. Een paar rode schoenen met hoge hakken. De hakken van vijftien centimeter bleken extreem moeilijk te lopen maar ze waren het waard omdat ze een heel speciale vorm gaven aan zijn benen. Diep rode lingerie was moeilijk te vinden, maar ze slaagden er toch in om een setje teer, kanten slipje en bijpassende bh aan te schaffen. De laatste aankoop, een paar glinsterende zwarte zijden kousen maakten Richard dat hij zijn handen in elkaar sloeg bij de gedachte dat hij het allemaal mocht dragen. De meisjes kochten ook wat accessoires voor zichzelf. Omdat ze nu klaar waren met inkopen gingen de meisjes naar het plaatselijke cafe voor een welverdiend bakkie, voordat ze naar huis terug gingen. Ze wisselden nog wat gedachten uit over hen outfit voor de avond toen een groepje jongens hen passeerde. Ze stopten om een praatje te maken en Richard kon er niets aan doen dat hij zijn ogen niet van een van hen kon afhouden. Een jongen met een fris gezicht, met donker, naar achter gekamd haar en een leven jasje. De jongen glimlachte en zei: “Hai, Fonnie, ik ben blij je weer te zien. We waren ongerust over je. “? Richard was in het geheel niet voorbereid op de warme golven die door zijn lichaam stroomden en het bonzen van zijn hart. Hij bloosde en probeerde een andere kant op te kijken, maar Pam nam onmiddellijk de rol van makelaar op zich. “Hai, Ton. We zeiden dat het lijkt alsof de moeder van Yvonne haar vanavond naar het bal laat gaan. Het is jammer, dat ze niemand heeft die goed op haar kan passen als ze er komt. “? Richard wenste dat de grond op dat moment zich zou openen en hem verzwolg. Pan en Linda giechelden alleen maar nog meer toen Ton de hand van Richard in de zijne nam en zei: “Ik zou het erg fijn vinden om je te begeleiden. Zou je willen dat ik je vanavond ophaalde? “? Richard was geheel van de kaart. Aan de ene kant was hij er zich vaag van bewust dat hij een jongen was en “nee “? zou moeten zeggen. Maar aan de andere kant wilde hij graag door deze aantrekkelijke jongen het hof gemaakt te worden; om te voelen hoe een meisje zich voelt als ze voor de eerste keer een afspraakje heeft. Tenslotte werd de beslissing voor hem genomen. “Natuurlijk is het goed. Ik ben er zeker van dat Yvonne’s moeder gerustgesteld zal als ze weet dat er goed op haar gelet zal worden. Ze zal om acht uur klaar zijn, daar zullen wij voor zorgen! “? zei Linda beslist. Richard voelde dat hij zou moeten protesteren maar in plaats