13)
“Ga je lekker, schat?” had de stem van Ben geklonken.
“Hmm…” had Hilke bevestigd.
Ze ging inderdaad lekker, daar moest Wim niet van overtuigd worden. Met haar mobieltje tussen de borsten van zijn zus en dank zij de meeluisterfunctie, had Wim de commando’s van Hilke’s vrijer perfect kunnen uitvoeren.
Het had even geduurd vooraleer zijn zus die vriend van haar zover kreeg dat hij wilde meedoen. Aanvankelijk had Ben volgehouden dat hij het niet in zich had om haar telefonisch op te winden. Hilke was echter blijven aandringen en eens haar vrijer op gang kwam, was het een heel bijzondere ervaring geworden, ook voor Wim. Het woord telefoonseks had voor hem na vandaag een concrete betekenis, en wat voor een…
Nu uren later was de betovering verbroken en dat zinde Wim helemaal niet. Voor het eerst sinds zij in Spanje op vakantie waren, leek Hilke weer op de preutse meid, zoals hij die kende van thuis. Zijn zus hield hem op een afstand, precies alsof alles wat tussen hen gebeurd was in de bijna voorbije twee weken alleen maar een zoete droom was geweest. Zelfs toen ze op het strand lagen te zonnebaden, bleef zijn zus de hele tijd ruim een halve meter bij hem vandaan. Hij had haar vandaag niet eens hoeven insmeren. Hilke had zelfs haar uitdagende zilverkleurige bikini in het appartement achter gelaten en in plaats daarvan droeg ze haar keurig nette badpak, waar ze thuis mee naar de zwemclub ging.
De dag was nochtans zo mooi begonnen. Achteraf gezien, bleek Hilke’s vrijer over een gezonde seksuele fantasie te beschikken. Wim had het gewoonweg een feest gevonden om de fantasie van Ben Verhees, naar zijn zus toe, in de praktijk te brengen. Vol overgave had hij de telefonische commando’s van haar lief uitgevoerd en de hartstochtelijke manier waarop zijn zus daarop reageerde, hadden hem alleen maar aangemoedigd om nog beter zijn best te doen.
Nu hij daaraan terugdacht, kon hij zich probleemloos voor de geest halen hoeveel moeite het hem had gekost om het niet uit te jubelen van genot. Maar dat zou ongetwijfeld zijn aanwezigheid hebben verraden en Wim had zijn zus niet in de problemen willen brengen. Hij had dus enkel in stilte kunnen triomferen, omdat hij het was en niet Ben Verhees, die zijn kwakje diep in Hilke’s schoot mocht lossen.
Van dat triomfantelijke gevoel was nu echter niets meer over. Hilke’s afwijzende houding gaf Wim de zekerheid dat zijn zusje na dat telefonisch onderhoud met haar lief, opgezadeld zat met een schuldgevoel. Hij had nog geprobeerd om op haar in te praten, maar zelfs de herinnering aan hun afspraak had haar nauwelijks een reactie ontlokt.
“Nu even niet, Wim,” had ze bits geantwoord.
De rest van de middag had Wim zich, inwendig mokkend, stil gehouden.
Ook toen ze in de vooravond, ieder in een aparte stoel, voor de televisie hingen, bleef het telefonisch ‘onderonsje’ als een denkbeeldige prikkeldraadversperring tussen hen hangen. Wim had zich de laatste avond zonder de aanwezigheid van hun ouders wel anders voorgesteld.
Op een bepaald ogenblik was zijn geduld helemaal op. Hij had het gevoel alsof hij stikte in de beklemende nabijheid van zijn zus, die hem hardnekkig bleef negeren. Hij moest naar buiten.
“Hil,” had hij gezegd, “Ik ga vanavond naar de dancing. Ga je mee?”
Dat laatste vraagje had hij er enkel voor de vorm aan toegevoegd, niet verwachtend dat zij daarop in zou gaan. Maar Hilke ging wel mee. “Geef me een kwartier,” had ze geantwoord.
Eens ze in de dancing waren, merkte Wim dat zijn zus langzaam ontdooide. Nog een paar drankjes later werd er een heerlijke slow gespeeld en op zijn eenvoudig verzoek, liet Hilke zich gewillig meetronen naar de dansvloer. Eerst dansten ze nog wat stijfjes en afstandelijk, maar al gauw hingen ze, opgezweept door de muziek, dicht tegen elkaar aan, precies zoals alle ander dansende koppels. Even vertrouwd als eerder die week, dansten ze wang tegen wang en toen hun dijen bij iedere pas langs elkaar heen schuurden, was Wim er zeker van dat Hilke’s tepels, doorheen de dunne stof van hun bovenkleding, in zijn borst prikten. Dat vertrouwde gevoel bezorgde hem zowaar een erectie. Iets wat zijn zusje ook leek te voelen,want plots bracht zij haar hoofd achterwaarts en secondenlang keek ze hem glimlachend aan. Vooraleer zij haar wang terug tegen die van hem legde, drukte ze eerst een vluchtig kusje op zijn lippen.
‘Ach wat,’ dacht Wim, ‘Misschien wordt de avond toch nog leuk.’
Toen de dans ten einde was en Wim achter Hilke aan terug in de richting van hun rustig plekje bij de nooduitgang liep, kon hij het niet laten om met beide handen eens flink in de billen van zijn zus te knijpen. Daardoor merkte hij niet meteen dat iemand vrolijk naar hen stond te zwaaien. Het was pas toen Hilke terugzwaaide dat het hem opviel. Wim kende het meisje dat nu duidelijk gebaarde om naderbij te komen niet, maar aan Hilke’s reactie was duidelijk te merken dat zij die meid heel goed kende.
“Ellen!” riep ze boven de muziek uit, waarna ze als het ware op het meisje afstormde. Wim volgde op enige afstand en zag hoe de beide jonge vrouwen elkaar in de armen vielen en elkaar met een zoen begroetten. Direct waren ze in een geanimeerd gesprek verwikkeld. Wim stond er maar wat bedremmeld bij en nam het meisje dat Ellen Verbeek bleek te noemen, stiekem op.
Ze was ietsje kleiner dan zijn zus en ook wat molliger. Haar dijen spanden nogal in haar strak zittende jeans. Doch vooral haar grote borsten, die in een hagelwitte en te strak zittende bloes als het ware om aandacht schreeuwden, deden Wim aan Evy denken. Al was haar kapsel en eigenlijk haar hele figuur en houding anders, toch kon Wim niet anders dan het meisje met zijn ex vergelijken, alleen al door die weelderige boezem. Direct kreeg hij weer de genante beelden voor ogen, van toen hij Evy met een ander in bed had betrapt en dat alleen was voldoende om hem het gevoel te bezorgen dat hij dit meisje beter kon meiden.
Uit hun gesprek kon Wim afleiden dat Ellen en Hilke studiemaatjes waren, in het zelfde studentenhuis woonden en heel vaak met elkaar optrokken. Kim bleek hier ook met haar ouders op vakantie te zijn, maar voor haar was het al de laatste avond. Morgen vertrok ze alweer naar huis. Zodra de meiden voldoende weetjes uitgewisseld hadden, richtte Ellen haar blik op Wim. Hij voelde zich onwennig onder de vorsende blik waarmee zij hem van top tot teen opnam. Het was net alsof hij ‘gekeurd’ werd. Om zichzelf een houding te geven vroeg hij wat de dames wilde drinken, waarop hij zich naar de bar begaf.
Het viel Hilke op hoe Ellen haar broer nakeek en dus was ze niet verbaasd dat ze over hem begon zodra hij buiten gehoorafstand was.
“Wauw Hil,” zei ze, “ik wist niet dat die Ben Verhees zo’n leuke knul was. Een pracht van een lief heb jij zeg. Ik ben blij dat ik hem eens heb gezien.”
“Dat is Ben niet.”
“Oh…” Ellen boog naar Hilke toe en ging op samenzweerderige fluistertoon verder. “Nee maar, mijn beste vriendin plast naast het potje. Een vakantielief? Dat had ik nooit in jou gezien , Hil.”
“Foei, Ellen! Schaam je, Wim is mijn broer!”
“Wat?!” Een blik vol ongeloof was Hilke’s deel. “Je broer? Toen ik jullie daarnet zag dansen, zou ik nochtans gezworen hebben dat….”
“Dat wat, El? Als je A zegt moet je ook maar B zeggen.”
“Ja zeg, wie danst er nu op zo’n intieme manier met haar broer. Alhoewel…hij ziet er wel leuk uit natuurlijk. Is hij vrij?”
“Sinds kort weer wel, ja.”
“Cho, wat jammer dat ik morgen al naar huis moet, anders had ik wat graag mijn charmes op je broer uitgeprobeerd. Kijk, daar komt hij weer aan. Wat ziet hij er lief uit, Hil. Volgens mij is hij de perfecte minnaar.”
Dat laatste had Hilke perfect kunnen bevestigen, maar ze hield wijselijk haar mond. Toch ontgin het haar niet dat ellen haar onderzoekend aankeek. Gelukkig was het redelijk duister in de dancing, zodat Ellen niet zag hoe ze lichtjes bloosde.
Een paar drankjes later leek Ellen het bezwaar vergeten te zijn dat het haar laatste avond in Spanje was, want ze probeerde wel degelijk haar charmes uit op Wim. De eerste keer dat ze met hem danste, hield ze het nog keurig en netjes. Na het luchtige gesprek dat ze voerden terwijl ze over de dansvloer schuifelden, was Wim overtuigd dat Ellen een spontane vlotte meid was, met wie het aangenaam was om bevriend te zijn. Wim had daarom helemaal geen bezwaar toen ze hem een tijd later opnieuw ten dans vroeg. Dit keer liep het echter anders. Al van bij de eerste pas perste zij haar lichaam strak tegen het zijne aan en al snel sloeg ze zijn armen om zijn nek. Het ging Wim allemaal wat snel. Toen Ellen even later met haar zware tieten op een niet mis te verstane manier, en op het ritme van de muziek, langs zijn borstkas begon te schuren, had dat op hem helemaal een remmend effect. Juist dat gewrijf deed hem opnieuw teveel aan Evy denken. Als hij zijn ogen sloot, dan waren het precies de borsten van zijn ex lief. Wim kreeg die gedachte niet maar uit zijn hoofd, Hoezeer hij ook probeerde om toch een beetje afstand te bewaren, zij loste haar greep op haar prooi niet meer. Het leek hem een eeuwigheid te duren voor er een einde kwam aan de slow.
“Ik ga naar bed, Hilke,” zei Wim, zodra Ellen en hij terug bij zijn zus waren.
“Nu al? Het is niet eens elf uur.”
“So what? Ik ben moe,” zei hij kortaf. “Tot ziens, Ellen.”
Met grote passen begaf Wim zich naar de uitgang. Hij wilde vooral niet het risico lopen dat die vriendin van zijn zus hem nog een keer ten dans zou vragen.
Nauwelijks was hij buiten op straat, toen hij hoorde hoe Hilke hem nariep. “Wim, wacht op mij.”
Wim wachtte niet. Pas 50 meter verder had Hilke hem ingehaald en hijgend stak ze haar hand onder zijn arm.
“Was dat nu echt nodig, broertje?”
“Wat nodig?”
“Om mijn vriendin zo voor schut te zetten? Zij ziet jou wel zitten hoor.”
“Nou, ik haar niet.”
“Ik dacht nochtans dat jij wel op haar avances zou zijn ingegaan. Ik had er mij al op ingesteld dat jij vannacht ergens met Ellen zou liggen wippen.”
Hilke wachtte op antwoord, maar dat kwam er niet.
“Wim?”
“Wat?”
“Geloof je mij, als ik zeg dat ik het niet erg had gevonden wanneer jij met haar meegegaan was? Ik had jou je pleziertje gegund hoor. Echt wel. Ik heb jouw geduld vandaag al veel te lang op de proef gesteld. Ik weet dat ik sinds vanochtend geen aangenaam gezelschap voor je was, en dus zou ik het je zondermeer vergeven hebben als jij vanavond…”
Wim liet haar niet uitspreken. Plots bleef hij staan, greep haar stevig bij de schouders en keek haar strak in de ogen.
“Lieve zus,” zei hij zacht, “In de eerste plaats is die vriendin van jou mijn type niet. Daarbij komt dat ik helemaal niet op zoek ben naar een pleziertje. Zelfs als jij eens een halve dag overhoop ligt met jezelf, hoef ik niet zonodig wat goedkoop genot. Jij bent mijn droomvrouw, Hilke. Ik hou van jou … en jij van mij. Dat is mij veel meer waard dan zomaar een snelle wip.”
In een teder gebaar streelde Hilke met haar hand langs zijn wang. “Lief van je om dat te zeggen, Wim, maar eind volgende week is het definitief voorbij tussen ons. Dat is onze afspraak, weetje nog?”
“Stt…” antwoord hij, terwijl hij langzaam naar haar toe boog. “Laat ons daar voorlopig niet teveel aan denken.”
Het volgende moment drukte hij zijn lippen op de hare. Het geluid van naderende voetstappen verhinderde dat het, zo midden op het voetpad en vlak onder een straatlantaarn, een passionele kus werd. Vijf meter achter hen was een plantsoen en in een plotse opwelling trok Wim zijn zus mee achter de eerste de beste struik. Net op tijd, want vanaf hun plekje zagen ze hoe Ellen in een haastige pas en met haar blik omlaag, aan hen voorbijkwam.
“Oef,” zuchtte Hilke, terwijl ze zich naar haar broer toe draaide. “dat was op het nippertje.”
Ellen was een heel goede vriendin, die heel wat weetjes van haar wist, maar dit hoefde ze echt niet te weten. Dit was iets tussen Wim en haar.
“Ja,” grinnikte Wim, die wel begreep wat zijn zus bedoelde, “maar dat gevaar is nu geweken. Waar waren we ook alweer gebleven?”
“Hier,” lachte Hilke terug.
Het volgende moment nestelde zij zich in de armen van haar broer en op haar beurt perste zij haar lippen op de zijne. Tijdens de lange hete zoen die volgde, stond Hilke toe dat Wim haar zomers jurkje opstroopte. Zijn vaardige vingers gleden haar slipje in en binnen de kortste keren toverden die vingers eenzelfde soort vlammetjes in haar buik, zoals ruim een week eerder in het pashokje van die kledingzaak. Toen was dat een enorme sensatie geweest en het begin van alle moois dat sindsdien tussen hen was gegroeid. Die sensatie was er opnieuw, maar nu wilde ze meer en beter. Wim protesteerde niet, toen ze hijgend van verlangen voorstelde om naar het appartement te gaan. De nacht was immers jong en veelbelovend. In een innige omarming liepen ze naar hun vakantiewoning terug.
“Wim,” sprak Hilke bij de voordeur, “mag ik de kamer van onze ouders 10 minuten voor mezelf hebben?”
“Voor jezelf? Waarom?”
“Ik wil je verrassen.”
“Verrassen? Hoe bedoel je?”
“Ik wil me mooi maken voor jou, lieve jongen. Akkoord?”
“Akkoord.” Wim was beslist nieuwsgierig naar wat zijn zusje in gedachten had. Ach, hoezeer hij ook naar haar verlangde, die 10 minuten redde hij nog wel… “