So this is Xmas 1

Annabel, Abel en Demi

Om wat lichtpuntjes te krijgen in de donkere dagen voor Kerstmis heb ik een aantal Kerstverhalen geschreven. Ieder verhaal staat op zich en gaat steeds over andere hoofdpersonen. Ik hoop dat je ze leuk vindt!
Alvast Happy Xmas 😊 X. Zara

’Abel, doe jij even open?’ gilt mijn moeder vanuit de keuken. Natuurlijk, dat zal je altijd zien, zit ik net rustig even op de plee, staat veel te vroeg de halve familie voor de deur. Snel sjor ik mijn boxer en broek omhoog en als ik open doe staan daar oma en de jongste broer van mama met zijn gezin. ‘Annabel, lieverd van me’ roeptoetert oma in mijn oor als ik haar kus. ‘’t is Abel, oma’ protesteer ik zachtjes, hoewel ik weet dat het geen enkel nut heeft, want oma is tamelijk doof en vooral heel eigenwijs en ondertussen is ze al als een slagschip op stoom de gang in getrokken.

‘Dag ventje’ begroet oom Hans me dan met een big smile, vanuit zijn eenzame lange hoogte op mij als veel kleiner mens neerkijkend. En natuurlijk, na hem aapt zijn hele roedel hem na met ‘dag vent’.

Alles is familie

Hier zag ik dus zó tegen op. Ieder jaar nodigen mijn ouders op de derde zondag van de Advent die hele immense familie van ze uit voor een familiediner. ‘Lekker vroeg voor de Kerst, voordat iedereen zich helemaal vol eet’ is ieder jaar weer mama’s identieke motivatie. Bovendien is haar hele familie echt Limburgs katholiek opgevoed en op de derde zondag van de advent is het ‘Gaudete’, we moeten ons dan verheugen. Waarop? Geen idee, ik heb momenteel niet zoveel om me op te verheugen…

Van mij mogen ze hoor, maar natuurlijk willen ze mij als hun enige kind er ook bij hebben, er is echt geen ontkomen aan. Nou ja, het is ook beter zo. Ooit moet ik hier toch doorheen, nu alles anders is geworden en ik me make-overde in min of meer ’n gothic, om het toch nog ergens op te laten lijken.

Vanmiddag ben ik al vroeg met de bus vanuit Maastricht vertrokken. Omdat de route door het heuvelland van Limburg gaat was die vanwege dat het sneeuwt ramvol met dagjesmensen, maar gelukkig kon ik helemaal achter in een plekje bemachtigen. En nadat we bij zo’n beetje ieder vakwerkwerkhuis en voor ieder Christusbeeld en op elk lullig heuveltopje stil hebben gestaan, kom ik na zo’n drie kwartier eindelijk op mijn eindbestemming, waarna ik ook nog eens ruim een half uur moet lopen voordat ik bij dat onwijs grote huis van mijn ouders arriveer.

Gisteren is het dus gaan sneeuwen, best wel mooi hoor, maar daardoor duurde het allemaal extra lang, met als gevolg dat mijn moeder staat te springen om mijn hulp en ik vanaf dat moment alleen maar heb lopen rennen.

Alles verstilt

Keer op keer gaat de deurbel en als ik eindelijk denk dat iedereen er is arriveert nog, zoals altijd het laatst, mijn lievelingsnichtje Liza, die net als ik en bijna iedereen in de familie geneeskunde studeert. Als ik de deur open zwaai springt ze me meteen om mijn nek en roept ze ‘dag lief Abeltje van me’ en wenkt ze de gast die achter haar staat ook binnen te komen. Nou ja, en dan staat alles ineens stil.

Demi. En ik geloof dat het voor hem hetzelfde is, want hij kijkt me verbijsterd aan.
‘Kennen jullie elkaar?’ vraagt Liza dan, behoorlijk verbaasd. Ik knik en verlegener dan ooit steek ik Demi mijn hand toe. Die hier duidelijk ook niks mee kan en die, net zo verlegen als ik met de situatie, eraan gaat staan zwengelen, alsof hij hier ter plekke het grondwater uit het Limburgse land wil oppompen. ‘Abel?’ vraagt hij dan, en ik knik. Ja, wat kan ik anders, het is Abel, ik kan er ook niks aan doen, ik moest wel om nog een beetje mezelf te kunnen zijn…

Het voelt alsof ik vanaf dat moment in een ander universum terecht ben gekomen. Alsof ik me achter een soort dubbele wand van melkglas bevind terwijl alle anderen daarvoor staan. Want wát is dit:
Demi, die met mijn nichtje is.
Demi, waar ik op afstand zó verliefd op ben en naar gehunkerd heb.
Demi, die altijd net als ik het liefst in de bieb van de uni studeerde.
Demi, met zijn mooie Indonesische gezicht en lange haren op een staartje en bijna zwarte ogen.
Demi, die ineens uit mijn beeld verdween toen onze coschappen begonnen en hij vertrok naar een of ander kutstreekziekenhuis in Noord-Limburg.
Demi, die daar in dat kutstreekziekenhuis blijkbaar mijn allerliefste nichtje leerde kennen, waardoor ik hem nu écht kwijt ben…

Tijdens het hopeloos lange diner doe ik zo goed mogelijk mee, maar dat Demi steeds oogcontact zoekt helpt me niet echt, en tegen het einde lukt het me niet meer om de schijn op te houden. Papa heeft het natuurlijk allang gezien en als we samen voor de toetjes in de keuken zijn, kroelt hij even heel lief met zijn hand door mijn haren en vraagt hij wat er toch met me aan de hand is. Op dat moment schiet ik vol en jankend vlucht ik weg, de tuin in. Ik ploeter me een weg door de sneeuw naar het tuinhuisje, dat altijd al mijn toevluchtsoord was en dat ik het laatste jaar dat ik nog bij mijn ouders woonde als mijn eigen huisje had.

Alles wordt anders

Gelukkig is het hier lekker warm en ik heb bescherming gezocht in mijn vertrouwde hoekje, op het oude matras achter de bank. Ik zit met opgetrokken benen tegen de muur geleund, mijn kin steunend op de versleten en gescheurde knieën van mijn zwarte spijkerbroek, met mijn zwartgeverfde haren voor mijn ogen hangend. Ik trek het echt niet meer, ik kan het niet aanzien hoe ik Demi ben kwijtgeraakt aan mijn nichtje, terwijl ik hem zelf altijd alleen maar van een afstand heb liefgehad.

Ondanks de mentale wattendeken waarin ik zit hoor ik na een tijdje ergens in de verte wel dat de deur zachtjes open en dicht gaat maar ik besef pas dat er iemand ís, als die persoon naast me op de grond komt zitten.
‘Annabel?’ Als ik opkijk zit Demi naast me en dan is er helemáál geen houden meer aan, de tranen stromen me over de wangen. Het enige wat ik nog kan is hem aan één stuk door aankijken en hoewel hij door die verdomde tranen wazig oogt, geniet ik dat ik eindelijk zijn lieve gezicht zo dicht bij me zie. Demi is er en hij zit náást me, maar tegelijk dringt harder dan eerder het besef binnen dat ik hem nooit had en nu dus ook nooit zal hebben…

Als we zo voor mijn gevoel een eeuwigheid hebben gezeten zucht Demi een keer heel diep, dan legt hij zijn arm om mijn schouder en trekt hij me tegen zich aan. Ik leun met mijn hoofd tegen zijn wang met stoppeltjes en beleef het contact heel intens, terwijl hij met zijn hand door mijn haren woelt. Dan neemt hij mijn gezicht tussen zijn beide handen, zodat ik hem weer moet aankijken en zachtjes kust hij daarna een voor een alle tranen van mijn gezicht. Waardoor hij bijna vanzelf bij mijn mond uitkomt en me dan de liefste kus ever geeft.

Als we zo een tijdje naast elkaar hebben gezeten kan ik er niet meer omheen en stotter ik: ‘moe..moet je niet terug naar Liza?’ ‘Oh, die mist me niet hoor ‘bromt Demi dan. ‘Ze wilde een keer niet alleen naar deze familietoestand, ik ben alleen maar voor de show mee.’
Ik geloof mijn oren niet en als ik Demi dan ongelovig aankijk lacht hij breed uit: ‘da’s echt zo hoor, Annabel, ik had niks te doen dus ging ik met ‘r mee, that’s all.’ Het voelt of ik op datzelfde moment tien kilo lichter wordt, alles wordt ineens anders…

Alles is liefde

‘Maar hoe zit het eigenlijk met jou?’ vraagt hij dan. ‘Annabel? Abel? …ehm, hoe dan…?’
Hij vraagt het zo lief maar tegelijk ook zo onwetend en verwonderd, dat ik niet anders kan dan er even om te grinniken. En eindelijk kan ik het hem vertellen. Dat ik een jongen ben, dat ik een jongen ben die dan wel in een meisjeslichaam is geboren, maar dat ik me in echt alles een jongen voel. Dat ik het altijd heb proberen te negeren maar dat m’n moeder me een half jaar geleden heeft geholpen er voor uit te komen. En dat het nu dus de jongen Abel is…’

Ik durf tijdens mijn verhaal Demi niet aan te kijken en heb me met hangend hoofd leeg gepraat, mijn gothic-lok als een beschermend zwart gordijntje voor mijn ogen. Als ik daarna niks hoor en bezorgd opkijk zie ik tot mijn verbazing bij Demi opnieuw die leuke brede grijns. Hij geeft me een kusje en zegt dan zo lief ‘hey jochie, dat wist ik toch allang! Waarom denk je dat ik altijd in de bieb studeerde? Omdat daar dat mooie jongensachtige meisje zat…nou ja, of eigenlijk dus die leuke meisjesachtige jongen’ grinnikt hij er achteraan.

Even is het stil, en dan dringt het pas goed tot me door. ‘Huh? Ik studeerde daar juist omdat jij er ook altijd was. En hoe kon jij nou zien hoe ik was als ik het amper zelf wist…?’
Het voelt alsof de wonderen nog niet de wereld uit zijn en ik me nu net als mijn ouders echt op Kerstmis mag gaan verheugen. Het voelt alsof ik in één keer gezien en begrepen wordt.
En voor ik het besef klim ik bij Demi op schoot en geef ik hem de hug van mijn leven. Een hug, waarbij ik heel goed zijn lul voel waarop ik ben gaan zitten. Een hug die al snel uitloopt op een eindeloos lange tongzoen.

Maar als Demi dan aan mijn kleren begint te sjorren word ik weer verlegen. Naar mijn lijf onder de zwarte kleren wijzend: ‘…ehm, ik ben daar nog wel een meisje hoor.’
Demi reageert met een stralende lach, ‘weet ik toch Abeltje, ik heb mijn ogen niet in mijn zak hoor.’ ‘Vind je dat dan niet erg?’ Demi, nóg stralender lachend: ‘écht niet hoor, ik ben van de jongens en van de meisjes en bij jou heb ik nou ineens álles. En jij dan? Ben je dus homo?’ Oh ja, zo had ik het nog nooit bekeken. ‘…Ehm, ja dus? want ik ben een jongen en ik val op een jongen? Geen idee eigenlijk…’ Dit is wel echt heel ingewikkeld.

Maar dan wordt het gelukkig weer heel simpel want Demi gaat verder waar hij mee begon, hij trekt aan mijn kleren tot ze allemaal uit zijn. Maar als ik dan bloot ben en hij me op het matras legt en me heel lang bekijkt word ik stervensverlegen. Gelukkig heb ik me net gisteren overal weer eens goed gladgeschoren, maar zo, met mijn niet helemaal gewenste tietjes en blote kutje vol in die laserstraaltjes van zijn zwarte ogen, ik word er doodsbang van. Wil Demi die volgens mij iedereen kan krijgen die hij wil hebben me echt wel zoals ik ben…?

Alles is goed

Hij lijkt aan te voelen wat er in me omgaat want de verlossing komt als hij zegt: ‘je bent mooi, Abel! Ik wíl je. Ik wil je héél graag zoals je bent! Mag ik in je komen?’
Ik kan alleen maar blij knikken en voor ik goed besef wat er staat te gebeuren kleedt Demi zich ook helemaal uit. En openbaart hij voor het eerst zijn mooie slanke lichtbruine jongemannenlijf voor mij. Als hij naast me komt liggen neem ik ook de tijd om hem goed bekijken, hem overal zachtjes aanrakend en strelend. En leg dan, op zijn laatst, aarzelend en voorzichtig, mijn hand om zijn pik die al als een harde paal verlangend uit zijn lijf steekt. Voorzichtig geef ik een kusje op het topje ervan, waardoor ik goed kan voelen hoe er een rilling doorheen gaat…

Dan neemt Demi het over. Behoedzaam doet hij mijn benen uit elkaar en vouwt me daarna zo ver mogelijk open. Hij brengt zijn gezicht voor mijn beide gaatjes, likt ze allebei glad en het is niet te beschrijven hoe lekker dat is, alsof eindelijk alles in me tot leven komt. Na een tijdje komt hij langzaam over mijn lijf naar boven, me overal kusjes gevend, mijn tietjes knedend, een tijdje zuigend en knabbelend aan mijn tepels.

Uiteindelijk ligt mijn kerstwonder Demi languit op me en tongzoent hij me opnieuw. Hoewel hij amper groter is dan ik, voel ik me helemaal door hem beschut en gekoesterd. Ik voel hoe hij het kopje van zijn pik als eerste voor mijn meisjesgaatje brengt en zich dan langzamer dan langzaam in me schuift. Het doet pijn, want het is voor het eerst dat daar iemand naar binnen gaat, dat sowieso iemand bij me naar binnen komt, maar die pijn weegt op geen enkele manier op tegen wat ik nu beleef. Want dit is heel veel meer dan wat ik het allerliefste wilde voor Kerstmis…

Bedankt dat je dit Kerstverhaal leest!
Wat vind je ervan? X. Zara