Ik zie de tweede zaterdag van juni vorig jaar als de dag waarop het eigenlijk allemaal begon. Goed beschouwd zaten we allebei in een klein dipje. Ik vanwege het huwelijk met mijn vrouw, dat min op een dood spoor was beland. We hadden twee dagen eerder besloten dat het misschien beter was als we een tijdje apart van elkaar zouden slapen. En dus lag ik elke nacht alleen op de slaapbank die we ooit hadden gekocht voor loge’s van onze dochter. Mijn dochter zelf, op haar beurt, had net haar eerste liefdesverdriet te verwerken gekregen. Hoewel de relatie in kwestie niet langer had geduurd dan twee weken, had het haar toch flink aangegrepen. De jongen waar ze zo weg van was geweest, Christian, had zo ging het gerust op school met een ander meisje gezoend. Dit had het einde betekend voor de eerste relatie van mijn dochter. Die avond was mijn vrouw eerder naar bed gegaan. Het kwam sowieso niet zo heel vaak meer voor dat we ’s avonds samen waren. Mijn dochter, Nienke, daarentegen, had dit weekend niets gepland en het was dan ook zij die rond een uurtje of half elf de keuken uit kwam met een glas frisdrank. Toen ze mij op de bank voor de televisie zag zitten, kwam ze abrupt tot stilstand. Ze keek naar mij, naar haar gevulde glas, en weer naar mij. Eh… wil jij ook iets, eigenlijk? vroeg ze giechelig. Ik sloot mijn ogen en schudde vriendelijk mijn hoofd. Ze vervolgde haar weg en ging voor me op de bank zitten. Haar glas zette ze op de bijzettafel naast ons. Ze keek me even over haar schouder aan en ik zag haar mooie lach, de kuiltjes in haar wangen. Ze pakte een decoratief kussentje en legde het op mijn borst. Zonder ook maar een woord te gebruiken leek ze toestemming te vragen om tegen me aan te gaan liggen. Ik knikte: ja, natuurlijk! waarop Nienke zachtjes tegen me aan kwam liggen, haar achterhoofd tegen mijn borstkas, haar gezicht richting de televisie. Zo lagen we daar, te kijken naar een programma wat we volgens mij allebei niet eens echt interessant vonden. Het duurde vijf minuten, tien minuten misschien? Toen realiseerde ik me pas dat ze nog geen enkele slok van haar glas cola had genomen. Ik draaide mijn hoofd wat naar opzij en probeerde haar gezichtje te zien. Als ik het goed kon zien, had ze haar ogen gesloten. Ik kon het me wel voorstellen. Hoewel het misschien slechts kalverliefde was waar ze mee te maken had gehad, kon ook dit je emotioneel niet in de koude kleren gaan zitten. Ik hoopte maar dat ze goed droomde. Het duurde nog eens vijf of tien minuten voor ik mijn blik weer van de beeldbuis afwendde. Ik keek weer naar mijn dochter, die tegen me aan lag te slapen. Dit zou het moment worden waar ik me nog lange tijd erg schuldig over heb gevoeld. Eventjes rook ik zachtjes aan haar lange blonde haar. Ze had zich net gedoucht en het rook heerlijk. Ik keek naar de zijkant van haar gezichtje, haar wang, haar perzikhuidje. Ik keek naar haar borstkas, die heel langzaam op en neer ging. Na enkele seconden realiseerde ik me echter dat ik niet naar haar borstkas keek die langzaam op en neer ging, maar naar haar borstjes. Het voelde als een schok. Onmiddellijk richtte ik mijn blik weer op de televisie. Het voelde onbehoorlijk om zo naar mijn eigen dochter te kijken. Strak bleef ik naar de beeldbuis kijken, tot een klein stemmetje in mijn hoofd me leek over te willen halen toch weer even stiekem te kijken. Ze sliep toch, ten slotte? En langzaam gleed mijn blik weer iets af naar beneden. Langs haar glanzende, blonde haar, naar het paarse topje met spaghettibandjes, naar haar borstjes. Als een bioloog die een studieobject observeert onder zijn microscoop bekeek ik ze. Hoe groot zouden ze zijn geweest? Als sinaasappels? Eerder twee flinke mandarijnen, denk ik. Hoewel ze uiteraard bedekt werden door haar topje, leken ze me perfect. Ultieme vrouwelijke schoonheid in al haar jeugdige perfectie. Ik kon me nog goed herinneren hoe ze ooit waren begonnen te groeien. Het was een emotioneel moment geweest; je kleine meid die eindelijk opgroeit naar een puber. Het had iets definitiefs, een soort afsluiting. Ik wist echter niet goed wat het was. Als ik nu, enkele jaren later, naar haar borstjes keek, voelde ik een vreemd soort trots in me opkomen. Alsof ik een enorme prestatie had geleverd een meisje als zij op de wereld te zetten. Langzaam gingen ze op en neer onder invloed van haar ademhaling. Ik had het idee dat ik wel uren, dagen zou kunnen blijven kijken. Haar gladde, blote, slanke armen, haar handpalmen die naar boven gedraaid naast haar lagen op de bank. Het minimale roze-met-witte broekje van het merk Puma. Haar gladde benen. Ik was woedend op mezelf. Woedend dat ik alleen al zo naar mijn dochter kéék. Het was jaren geleden dat ze tegen me aan in slaap was gevallen. Ik vond het zo’n teken van vertrouwen. En nu zat ik haar zo te begluren.
Maar tegelijkertijd was er dat stemmetje in mijn hoofd dat er voor zorgde dat ik bleef kijken. Ze weet van niets. Geef je ogen de kost. Ze komt er toch nooit achter. En het was dat stemmetje wat toch net de overhand had. Ze wist van niets, inderdaad. En het was maar kijken. Daar schuilde toch weinig kwaads in? En toen bewoog ze een beetje in haar slaap. Ze legde haar hand tegen haar gezicht, waardoor haar paarse topje een beetje omhoog kroop. Haar naveltje werd zichtbaar. Ik schudde zachtjes mijn hoofd. Ongelooflijk dat dit mijn eigen dochter was. Dat ik degene was die dit had gemaakt. Ik kon er met mijn verstand niet bij. Ik probeerde het weer even van me af te zetten. Staarde naar de televisie. Vocht tegen de aandrang te kijken. Dat lukte enkele minuten. Toen zacht ik weer haar poezelige borstjes, langzaam en vredig op en neer gaan. Haar naveltje en haar strakke buik. Van mijn eigen dochter. Voorzichtig legde ik mijn handen over haar navel. Ik hoopte intens dat dit haar niet zou wekken. Ik keek gespannen naar haar mooie gezichtje. Haar ogen bleven gesloten. Haar borstjes bleven rustig op en neer gaan. Ik voelde de heerlijke warmte van haar buik uitstralen op mijn handpalmen. Ik voelde haar langzaam inademen. En uitademen. Voor een ogenblik sloot ik mijn ogen en genoot ik. Innerlijk vochten twee gevoelens met elkaar. Mijn geweten enerzijds en een deel dat ik eigenlijk helemaal niet van mezelf wilde kennen anderzijds. Het is je dochter, dacht ik. Ik fluisterde het bijna en schudde mijn hoofd. Heel even wilde ik mijn handpalmen van haar warme buik halen. Ik wilde het echt. En toch liet ik ze liggen. Het was alsof ik geen controle meer had over mijn acties. Op een gegeven moment, ik weet het nog precies, gleed de wijsvinger van mijn rechterhand soepeltjes onder het elastiek van haar broekje. Een klein stukje maar. Eén kootje, misschien bijna twee. En toen wachtte ik. Keek of ze nog sliep. Haar borstjes gingen nog even rustig op en neer. Haar ogen bleven gesloten. Ik bleef enkele minuten roerloos liggen, bang om haar wakker te maken. Ze werd niet wakker. Toen, ik voel me nog steeds een beetje schuldig terwijl ik het opschrijf, liet ik mijn wijsvinger omhoog komen, waarbij ik het elastiek van het broekje optilde. Ik keek over haar ranke schoudert over haar lichaam uit en verschafte mezelf zo even zicht op haar roze stringetje. Mijn hart klopte in mijn keel. Voorzichtig legde ik mijn wijsvinger weer neer en ik keek weer naar haar vredige gezichtje. Ze sliep als een roos. Ik voelde de warmte van haar lichaam tegen me aan. De warmte van haar buikje tegen mijn handpalmen. Andermaal keek ik naar mijn mooie dochter, hoe ze sliep in mijn armen. En toen gleed mijn wijsvinger weer iets verder naar beneden. Ik voelde het elastiekje van haar stringetje. Ik ging er één, twee kootjes in. Roerloos bleef ik liggen. Mijn hart ging als een razende tekeer. Haar hemelse borstjes bleven rustig op en neer gaan. Haar ogen bleven gesloten. Ze zag er zo vredig uit dat ik er even door betoverd was. Na enkele ogenblikken realiseerde ik me echter weer dat ik, hoewel het slechts met een halve vinger, in het onderbroekje van mijn bloedeigen dochter zat. Een vreemd gevoel. Een ongelooflijk gevoel. Alsof ik een lottoformulier in handen had, waarvan ik zeker wist dat het de jackpot op ging leveren. Ik voelde de warmte van haar . Of ik beeldde het me in. Hoe dan ook; dat was het moment waarop ik mijn wijsvinger weer omhoog bewoog. Ik keek gespannen over haar schouder. Ik zag haar broekje omhoog gaan. Ik besefte eigenlijk nog niet eens wat dit inhield; over enkele ogenblikken zou ik het poesje van mijn dochter zien. Mijn wijsvinger ging verder en verder omhoog. Ik was even angstig dat het bonzen van mijn hart haar zelfs al zou wekken. Dit was niet het geval. Maar tot mijn ontsteltenis, kon ik niet in haar broekje kijken. Het was veel te donker. Enerzijds opgelucht, anderzijds teleurgesteld liet ik mijn vinger weer zakken. Opgelucht omdat ik nu nog het idee had dat onze vader-dochter-relatie volledig onbezoedeld was. Teleurgesteld omdat ik stiekem z?? had gehoopt dat ik iets zou zien. Het was alsof ik w?¡st ik dat ik het winnende lottoformulier weliswaar in handen had, maar de prijs niet kon innen. En toen, bijna automatisch, deed ik het meest foute wat ik tot op dat moment in mijn hele leven had gedaan. Ik schoof mijn hele hand in haar broekje en legde mijn handpalm over haar jonge poesje.
Mijn hartslag ging door het dak, mijn ademhaling stokte in mijn keel. Ik deed verder niets in haar broekje. Ik hield enkel mijn hand over haar geslachtsdeel. Het geslachtsdeel van mijn dochter. Ik begreep mijn eigen handelen niet meer. Ik begreep niets meer van mezelf. Maar wat ik voelde… de warmte van haar blote kruisje tegen mijn hand. Niet alleen was dit een poesje van een meisje van zestien; het was ook nog eens het poesje van mijn dochter. Hoe veel fouter kun je bezig zijn? Er schoot van alles door mijn hoofd. Mijn hand bleef roerloos over haar venusheuvel liggen. Ik geloof dat ze kaal was. Maar alleen al het feit dat ik hier over nadacht gaf me een enorm schuldig gevoel. Toch duwde ik mijn hand steviger tegen haar warme, intieme gebiedje aan. Dit alles duurde bij elkaar slechts enkele seconden. Toen bewoog Nienke plotseling het armpje dat naast haar gezicht lag. Ze kreunde zachtjes, begon zich iets uit te rekken en plotseling opende ze haar helderblauwe ogen. Mijn hart sloeg een slag over en razendsnel trok ik mijn hand terug uit haar ondergoed. Ik hapte naar adem en probeerde zo normaal mogelijk over te komen. Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Hoe had ik me zo kunnen laten gaan? Ik kon me nauwelijks voorstellen dat ze niet had gemerkt dat ik mijn hand uit haar stringetje had teruggetrokken. Wat had ik gedaan? Nienke richtte zich op, ging voor me zitten op de bank, haar gracieuze ruggetje naar me toe. Ik zag hoe ze door haar lange, blonde haar streek en een slok van haar cola nam. De eerste. Zonder me aan te kijken, stond ze op. Ik ga naar bed, zei ze zachtjes, met een slaperige stem. Mijn hart klopte in mijn keel. Ik kon enkel knikken. Ik kreeg geen woord meer over mijn lippen. Ik volgde haar met mijn ogen, terwijl ze langzaam richting de deur naar het halletje liep. Prachtige, gracieuze, slanke benen. Ik kon nauwelijks geloven wat er zojuist was gebeurd. Ik zag haar de deur openen. En toen, vlak voor ze de kamer verliet, zag ik hoe ze met haar rechterhand naar beneden ging en het kruisje van haar broekje opnieuw schikte. Ik hapte naar adem.”