Op de Stedelijke Scholengemeenschap was het vandaag een drukte van belang. Het was 2 juni en een warme dag, waardoor de meeste leerlingen zo luchtig mogelijk gekleed waren. Sommige meisjes, die wisten dat ze mooi waren en daardoor de aandacht trokken, maakten het wel wat erg bont: ze droegen korte rokjes, die nauwelijks onder hun billen uit kwamen, strakke t-shirts waarin hun borsten zich nadrukkelijk verzetten tegen hun krappe behuizing, en een enkele had zelfs haar slipje thuis gelaten. tNatuurlijk waren er jongens, en stiekem ook leraren, die daarvan genoten, maar voor iedereen was iets anders toch veel belangrijker: het was de laatste dag van de examens, en vanmiddag zouden de uitslagen bekend worden gemaakt. Dat gold dus ook voor de zestienjarige Wim, die op de havo zat en hoopte dat hij na de zomervakantie aan een vervolgopleiding kon beginnen. tHij stond op het grote schoolplein met een paar vrienden en klasgenoten te praten, en te wachten op het moment dat ze voor de uitslag naar binnen zouden worden geroepen. Ook al was het verboden, toch rookten een paar van hen een sigaret, en Wim was één van hen. Ze praatten over van alles en nog wat, en discussieerden over de examenvragen. De meeste daarvan had Wim niet moeilijk gevonden, maar hij kon ten eerste heel goed leren en ten tweede had hij zich goed voorbereid. tToen hij zijn sigaret net had gedoofd, gingen de deuren naar het schoolplein open en stond daar de rector, die hen naar de aula riep. Nog nooit hadden de leerlingen zo veel haast gehad om in school te komen als nu, en de rector stond te grinniken toen ze zich in de ontstane drukte naar binnen werkten. tIn de aula nam de rector even later het woord. Iedereen probeerde de indruk te wekken dat hij luisterde, maar iedereen dacht: “Schiet nou maar op, man. We willen weten hoe de zaken ervoor staan. ” Na een voorspelbare speech begon hij namen in groepjes van zes af te roepen. De betreffende leerlingen moesten naar de groene tafel komen altijd een spannend moment waar ze te horen zouden krijgen of ze geslaagd of gezakt waren. Toen Wim met vijf anderen voor die tafel stond, bonsde het hart hem in de keel, ook al had hij een goed gevoel over zijn examens. “Jongelui, ” zei de voorzitter van het examencomité, “het doet me plezier, dat ik jullie kan zeggen dat jullie alle zes geslaagd zijn. ” “Ik ook? ” riepen ze alle zes in koor, ondanks alles verbaasd. “Ja, ik zei toch alles zes? ” lachte de man. Hij feliciteerde hen persoonlijk, waarna ze aan het einde van de tafel hun diploma’s en cijferlijsten in ontvangst konden nemen. tToen ze die een keer hadden, hadden ze nog meer haast om weer buiten te komen dan ze hadden gehad toen ze naar binnen werden geroepen. Wim vond dat hij wel een sigaret had verdiend en stak een nieuwe op. Het was begrijpelijk dat hij dolblij was en dat hij nu wat met zijn hoofd in de wolken liep, want dat deden zijn klasgenoten ook. Ze hadden het gevoel, dat de wereld nu aan hun voeten lag. tAan geen van de leerlingen, die na hen kwamen, hoefden ze te vragen naar de uitslag, want dat konden ze wel zien aan de manier waarop ze naar buiten kwamen. De meesten kwamen rennend en schreeuwend, en een paar kwamen rustig en bedrukt naar buiten lopen. Van hen gingen de meesten direct naar huis. tEen uur later was Wim ook thuis. Hij werd door zijn ouders hartelijk gefeliciteerd, waarna die hem meenamen naar de garage, waarin de auto stond. “Trek de deur maar open, jongen. ” zei zijn vader glimlachend. Verwonderd, maar ook nieuwsgierig draaide Wim de kruk van de deur een kwart slag en trok er aan, waardoor de deur naar boven geopend werd. Toen die open was keek hij met grote ogen naar binnen: in plaats van de auto, die er normaal stond, stond daar een gloednieuwe scooter. “Is die . . . is die voor mij?? ” riep hij stomverbaasd uit. “Ja jongen, die is voor jou. ” lachte zijn moeder, niet zonder trots. “Jémig! Allemachtig! Een echte scooter! ” schreeuwde hij het uit van vreugde. “Voor mij! ” “Je hebt er hard voor gewerkt, jongen. ” grijnsde zijn vader, “We vinden dat je hem verdiend hebt. ” tWim was er echt even stil van. “Dit is geen geintje, he? ” Hij kon het zich nog niet goed voorstellen, dat die fonkelnieuwe scooter voor hem was. “Nee, natuurlijk niet. ” lachte zijn vader, “Wat moeten wij nu met zo’n ding? ” tNadat hij de scooter van alle kanten had bekeken, ging Wim erop zitten en probeerde de zithouding uit. “Ga er maar een eindje op rijden, jongen. ” stelde zijn moeder voor. “Mag dat? ” “Hij is toch van jou, sukkel? ” lachte zijn vader. “Je mag er natuurlijk op rijden, maar op één voorwaarde. ” “En dat is? ” Op dat moment was Wim bereid om elke voorwaarde te accepteren. “Dat je rechtstreeks naar de zaak rijdt, waar we hem gekocht hebben. We hebben namelijk geen helm voor je, omdat die precies moet passen. Zoek er daar één, die je mooi vindt en die goed past. Ze weten dat je komt, dus je hoeft niet te betalen. Dat doen wij. ” tHet lag voor de hand dat Wim ineens veel haast had. Hij startte de motor en reed meteen de straat uit. Hij reed naar de motor-speciaalzaak, zocht een paar helmen uit die hij mooi vond, en paste ze. Toen hij zijn keuze had gemaakt, ging hij ermee naar de toonbank en zei: “Ik wil deze helm graag hebben. ” “Dat kan. ” zei de verkoper, “Dat is Ôé¼ 100,-. ” “Mijn vader zei dat hij met u gebeld had en dat hij de helm zou betalen. ” “O, wacht even, daar heb ik iets over gehoord. Even kijken of ik hier een bonnetje heb. ” tDe man rommelde wat in een la en vond een briefje met een notitie. “Ja,. hier heb ik het. ” zei hij, “Oké jongeman, neem de helm maar mee, en veel plezier ermee. ” tBlij met zijn nieuwe aankoop ging Wim de winkel uit, zette zijn helm op en reed de stad even in om zijn scooter uit te proberen. Toen hij dat een half uurtje had gedaan reed hij weer naar huis, parkeerde de scooter naast de garage en ging naar binnen, waar hij zijn ouders de nieuwe helm liet zien. Toen ze die van alle kanten hadden bekeken en zelfs even hadden gepast, zei Els, zijn moeder ineens: “O ja, nog wat. Chantal heeft daarnet gebeld en ze vroeg hoe het met je examens was gegaan. Bel haar maar gauw even terug. ” tChantal was een zestienjarige nicht van Wim, die met haar moeder Helen een zus van zijn vader in een niet al te groot huis op het platteland woonde, vlakbij een klein meertje. Hij was er vroeger vaak geweest, maar de laatste twee jaar eigenlijk niet meer, omdat hij het daarvoor op school te druk had. Hij had alleen nog wel eens contact via msn, en enkele keer, zoals nu, via de telefoon. Daardoor had hij zijn nicht ook al bijna twee jaar niet meer gezien en was hij benieuwd hoe ze er nu uit zou zien. tHij pakte de telefoon, drukte het nummer van zijn tante en kreeg na een paar keer zijn nicht aan de lijn. “Hé, heb je de uitslag al? ” vroeg Chantal, toen ze hoorde dat haar neef belde. “Ja, ik ben geslaagd. ” riep hij, alsof ze hem zonder telefoon moest kunnen horen. “O, wat fijn! Gefeliciteerd, jongen. ” riep ze, oprecht blij. “En jij dan? Jij hebt ook examen gedaan. ” wilde hij weten. “Ik ben ook geslaagd, met een dikke zeven gemiddeld. ” klonk het niet zonder trots uit haar mond. “O, dat heb ik nog niet eens uitgerekend. Ik heb m’n diploma, en dat is het belangrijkste. ” “Ja, natuurlijk is dat het belangrijkste, maar ik vind het gewoon leuk om te weten. Maar nou ‘es wat anders. Nu je je diploma op zak hebt, kun je bij ons mooi een paar dagen komen uitblazen, lekker niksen en zo, lekker dingen doen waar je zin in hebt. ” “Mag dat? ” vroeg hij enthousiast, “Weet je moeder daarvan? ” “Jazeker. Toen ik het haar vanmorgen voorstelde, was ze er direct voor. Kom je, Wim? We hebben je al een tijdje niet gezien. ” “Ik zal het er even met mijn ouders over hebben, ik bel je zo terug. Oké? ” “Oké. Niet vergeten, hoor. ” “Hoe zou ik de mooiste nicht van de hele wereld nou kunnen vergeten? ” grapte hij. “Gek! Ik ben helemaal niet mooi. ” lachte Chantal, toch ietwat gevleid. “De laatste keer, dat ik je zag, was je dat wel. Maar ik bel je zo gauw mogelijk terug. En dat vergeet ik echt niet. ” “Oké, ik wacht erop. ” tTien minuten later belde Wim Chantal om te zeggen dat hij de volgende dag in de loop van de morgen zou komen. Hij zei haar er maar niet bij, dat zijn ouders eerst nog een hele discussie nodig hadden voor ze hun toestemming gaven. Zijn vader had er geen problemen mee, maar zijn moeder wel. “Waarom? ” vroeg zijn vader, “Wat kan daar nou verkeerd gaan? ” “Nou ja, ” antwoordde zijn moeder, niet erg overtuigd, “Helen is nogal een vrijgevochten type, en Chantal is al precies zo. Als je ziet hoe uitdagend die er soms bij loopt . . . ” “Nou, en? ” “Nou ja, zo voeden wij Wim niet op. ” “Lieve schat, die jongen is zestien! Bovendien gaat hij daar niet wonen, hij blijft er maar een weekje of zo. Maak je toch niet druk om niks. ” tEnfin, de discussie duurde nog even, maar toen ging zijn moeder ook om en kreeg hij toestemming om Chantal te bellen. “Fijn, kun jij me dan morgen even brengen, pap. ” riep Wim verheugd uit. “Beste jongen, ” grinnikte zijn vader, “waarvoor denk jij, dat we jou een scooter hebben gegeven? Je kunt er morgen zelf heen rijden, het is maar dertig kilometer. ” tWim had nog niet eens aan die mogelijkheid gedacht, want hij had de scooter nog maar een paar uur en daar moest hij nog aan wennen. Maar hij vond het een prima idee, pakte de telefoon en belde Chantal. Toen die het goede nieuws hoorde, reageerde ze dolblij. “Hartstikke fijn, Wim. Ik zie je morgen vroeg, en ik beloof je dat we allemaal leuke dingen gaan doen. ” “Is goed, meid. Tot morgen. ” lachte hij en hing op. Hij verheugde zich erop zijn nicht en zijn tante weer eens te zien en dat zou hij nu langer doen dan de vorige keer. Toen was zijn tante even bij hen geweest, en had hij zich erop betrapt dat hij haar een mooie vrouw vond. Ze was groot, had lang donker haar, een goed figuur en volgens hem een paar grote borsten. Van zijn ouders had hij begrepen dat Chantal een regelrechte kopie van haar moeder was, dus die moest er wel net zo lekker uitzien. tDe volgende morgen stond Wim, geheel tegen zijn gewoonte in hij was een liefhebber van uitslapen al om acht uur naast zijn bed. Dat was zo vroeg, dat zijn moeder er verbaasd van was. “Kon je niet slapen, jongen? Ik ben het niet gewend, dat je er zo vroeg uit bent. ” vroeg ze. “Ach mam, ik heb er zin in om een paar dagen bij tante Helen te logeren. ” bekende hij, “En als ik er vroeg ben, dan hebben we nog wat aan de dag. ” “Tjongejonge, ik wou dat je er altijd zo over dacht. ” glimlachte ze, “En u wil je zeker wel graag direct weg, he? ” “Ja mam. Ik zal m’n weekendtas even pakken en dan ga ik maar. ” “Ja, ’t is wel goed. Jij gaat eerst fatsoenlijk onbijten. ” zei ze beslist en begon meteen een paar boterhammen voor hen klaar te maken. “Zet jij maar even koffie, ja? ” tHet duurde nog zeker drie kwartier voordat Wim de volgepakte weekendtas op zijn scooter zette. Hij had op aanraden van zijn altijd zorgzame moeder veel zomerkleren ingepakt, en popelde om aan de reis te beginnen, ten eerste omdat hij nu een lang eind op zijn nieuwe scooter kon rijden, maar ook omdat hij bij zijn tante en zijn nicht van zijn vakantie kon genieten. Vroeger was hij daar vrij vaak geweest en hij had zich er altijd prima vermaakt. Zijn tante had een niet al te groot huis aan de rand van een meertje, waar vrijwel nooit iemand kwam. Zo nu en dan kwam er wel eens een zeiler kijken, maar die verdween meestal weer gauw. Er kwamen zo weinig boten, dat Helen en Chantal het meertje eigenlijk een beetje als hun privé-eigendom beschouwden. Je kon er heerlijk zwemmen, desnoods in je blote kont, want er was niemand die je zag. tToen hij eindelijk op zijn scooter zat, had zijn moeder nog veel te veel tijd nodig om afscheid te nemen en gaf ze hem een hele lading aan goed bedoelde adviezen mee. Wim had van zijn vader al geleerd dat je op zo’n moment niet met haar in discussie moest gaan, want dat leek ze soms niet eens te horen. Maar eindelijk liet ze hem gaan, want ze zag wel dat haar zoon popelde om te vertrekken. rn
tToen hij de stad uit was en het motortje van de scooter warm gedraaid was, besloot hij eens uit te proberen hoe hard het ding kon. Maar al gauw viel de snelheid hem tegen en hij besloot om bij tante Helen, als hij daar de kans voor had, eens uit te zoeken wat daaraan te doen was. Het was heerlijk weer en hij had een licht windje in de rug, zodat hij flink opschoot. tNa een uurtje zag hij het huis van zijn tante al van een afstand staan. Er liep een lange, slingerende B-weg langs, die maar weinig gebruikt werd. Hij wist op dat moment nog niet, dat hij op de verrassing van zijn leven af reed, en ging vrolijk verder. Vijf minuten later stopte hij bij het huis van zijn tante, stapte af en zette zijn scooter op de stander. Op dat moment ging de voordeur open en keek zijn tante Helen hem lachend aan. “Hoi Wim, fijn dat je er bent. ” zei ze vrolijk, terwijl ze naar buiten kwam. “Hoe is het, jongen? ” “Prima, tante. ” Hij gaf haar een hand, waarop zij hem met drie hartelijke kussen op zijn wangen verwelkomde. Toen hij zijn weekendtas van de scooter paikte, zei ze meteen: “O, die draag ik wel even naar binnen. ” “Dat hoeft niet, tante. ” zei hij beleefd, “Mijn ouders hebben me geleerd, dat een heer een dame niet laat sjouwen. ” “Ja, maar je ouders zijn thuis, en jij bent hier. ” lachte Helen, “Ze hebben je waarschijnlijk ook geleerd, dat je tante tegen mij moet zeggen. ” “Inderdaad, tante. ” lachte hij verlegen. Hij keek even naar haar en vond haar er geweldig uitzien. Ze had een mooi gezicht, dat omlijst werd door lang donker haar. Helen was voor een vrouw vrij groot, maar haar figuur was prachtig. Ze was stevig zonder dik te zijn en droeg een kort luchtig mouwloos jurkje, dat strak om haar lichaam zat en nogal moeite met haar kennelijk grote borsten had. Doordat die nogal groot waren uitgevallen stond de hals van het jurkje nogal open, en Wim betrapte zich erop dat hij daar wel eens even in wilde kijken. “Nou, als we het hier een beetje leuk met elkaar willen hebben, dan laat je dat tante hier maar achterwege, hoor. ” zei ze opgewekt, legde even een arm om zijn schouders en drukte hem licht tegen zich aan. “Hier zeg je maar gewoon Helen tegen me, oké? ” “Ik zal het proberen, tant . . . eh . . . Helen. ” grinnikte hij, en realiseerde zich dat hij haar arm om hem heen prettig vond. Stiekem gluurde hij even in de v-hals van haar jurkje, dat maar net tot onder haar billen kwam, en zag een voor hem opwindend stukje van haar kennelijk grote borsten. Hij kon zijn ogen er niet van af houden, en dat duurde voor Helen lang genoeg om te begrijpen waar hij naar keek. Ze glimlachte en draaide zich iets naar hem toe, zodat hij nog wat beter kon kijken. “Nou, kom mee naar binnen, jongen. ” zei ze toen vriendelijk, hem nog even een drukje gevend. tZe pakte zijn tas en met haar arm nog steeds om haar neef heen gingen ze naar binnen. Ook al was Helen honderd keer zijn tante, ze was ook een vrouw en een heel mooie ook, vond Wim. Stilletjes genoot hij van haar arm om zijn schouders en van hem mocht ze die daar nog wel even laten. Helen was met haar 36 jaar een prachtige vrouw, die elke man het hoofd op hol zou kunnen brengen. Wim had zich altijd al tot haar aangetrokken gevoeld, maar zich nooit iets in het hoofd gehaald omdat ze nu eenmaal zijn tante was. En dat gold wat hem betrof ook voor Chantal, die zijn nicht was. “Is Chantal er niet? ” vroeg hij, toen ze in de kamer zaten. “Nee, die is even het dorp in. ” antwoordde Helen, die haar ene been over het andere sloeg, waardoor wim een enorm stuk van haar dij kon zien. “Maar ze weet natuurlijk dat je komt, en heeft gezegd dat ze zo snel mogelijk terug zou zijn. Ze is namelijk ook benieuwd hoe je er nu uitziet. ” “Nou, ik hoop dat ik haar dan niet teleurstel. ” grinnikte hij. “Wel nee j??h, dat valt best mee, hoor. Je ziet er prima uit. ” Peinzend liet Helen haar vinger even strelend over zijn been gaan, terwijl ze zei: “Je ziet er gezond en sterk uit, Wim. Hoe krijg je dat voor elkaar? ” “Misschien doordat ik veel sport. ” veronderstelde hij, “Ik mag zo nu en dan graag een eind hard lopen, en ik ben dol op zwemmen. ” “O, nou dan zit je hier goed, jongen. We hebben het meer naast de deur. Wij zwemmen trouwens ook graag, dat is één van de redenen, waarom we hier zijn gaan wonen. En mag je ook graag zonnen? ” “Als ik zin heb om een goed boek of zo te lezen, ja, dan wel. ” “Dat doen wij ook graag, Wim. ” Helen streelde zijn been weer en van Wim mocht ze daar nog wel een tijdje mee doorgaan. “Maar als we zonnen, dan doen we dat het liefste naakt. En jij? ” “O, daar hoef ik thuis niet mee aan te komen. ” lachte hij, terwijl hij bedacht dat hij het wel opwindend zou vinden zijn tante en nicht eens naakt in de tuin te zien. “Bovendien, de hele buurt zou ons kunnen zien. ” “En hier kun je doen waar je zin in hebt. ” haakte Helen daarop in, “De dichtstbijzijnde buren wonen twee kilometer verderop. Zelfs met een verrekijker zien ze nog niks. ” “Dat lijkt mij ook wel wat, tante. . . eh, Helen. ” tHelen glimlachte, kuste hem even op zijn voorhoofd en trok toen haar hand abrupt terug, omdat ze iemand bij de achterdeur hoorde. “Daar zal Chantal zijn. ” zei ze, terwijl ze opstond. “Een goed moment om een bakje koffie te zetten. Wil jij ook? ” “Graag. ” tDe deur ging open en daar stond Chantal. Ze keek Wim aan en begon te stralen. “Hoi Wim. ” riep ze uit, “Hoe is het? ” “Goed, en met jou? ” lachte hij. tZe kwam naar hem toe, terwijl hij opstond om haar te begroeten. Ze gaven elkaar een hand en Chantal gaf hem spontaan drie kussen op zijn wangen. Ze deed een stapje terug, terwijl ze zijn hand nog even vasthield, en bekeek hem even. “Je ziet er goed uit, jongen. ” lachte ze goedkeurend, terwijl haar handen even bij zijn armen langs gleden. “Dank je, dat kan ik van jou ook zeggen. ” glimlachte Wim, die zijn nicht ook al even “gekeurd ” had. tZe leek sprekend op haar moeder, en dus was ze mooi. Haar figuurtje was slank en ze had lange, slanke benen. Ze droeg een zeer kort mini-rokje, dat de aanzet van haar jonge billen vrijliet, en een t-shirt, waar ze zelf een v-hals in had geknipt. Die liet een stukje van haar borsten zien, waarvan de tepels door de stof heen leken te prikken. Ze droeg duidelijk geen beha. Omdat Wim daardoor iets in zijn kruis voelde, ging hij maar gauw weer zitten, want hij vond dat zijn knappe nicht er verdraaid sexy uitzag. “Chantal, wil jij Wim zijn kamer even laten zien? En neem meteen zijn weekendtas maar mee naar boven. ” zei Helen, die met het koffie-apparaat bezig was. “Is goed, mam. ” antwoordde het meisje opgewekt, pakte Wims weekendtas en zei tegen hem: “Ga je mee, neef? ” “Ja, oké. ” lachte hij en volgde haar naar boven. tOp de trap gaf ze hem, bewust of onbewust?, de kans om even onder haar korte rokje te kijken en wat hij zag wond hem buitengewoon op, nicht of geen nichtl. Ze had slechts een minuscuul slipje aan, dat haar jonge, malse billen grotendeels onbedekt liet en daartussen meende hij zelfs iets van haar schaamhaar te kunnen zien. Hij voelde een forse jeuk tussen zijn benen, toen ze in de logeerkamer kwamen. Hij wist even niet waar hij het zoeken moest en ging daarom maar op de rand van het bed zitten. Dat bed was een twijfelaar, geen éénpersoons, maar ook geen tweepersoons. tChantal zette zijn tas op het bed. “Zal ik je tas even uitpakken? ” stelde ze voor. “O, dat kan ik zelf ook wel, hoor. ” “Dat weet ik. ” lachte ze vrolijk, “Of zitten er dingen in, die ik niet mag zien? Sexboekjes misschien? ” “Nee, die zitten er niet in. ” grinnikte hij, “Maar waarom zou jij m’n tas uitpakken, terwijl ik het net zo goed zelf kan doen? ” “Omdat ik het leuk vind om te helpen. ” zei ze, ineens opvallend serieus. “En dat meen ik echt, Wim. ” “O. Nou oké, ga je gang dan maar. ” tZe lachte, zette zijn tas op tafel en trok de rits open. Daarbij moest ze nogal bukken, waardoor hij recht in haar v-hals kon kijken. Hij kon een niet gering deel van haar jonge borsten zien, die niet in een beha gevangen waren, zoals hij beneden al had vastgesteld. De aanblik van haar borsten wond hem op, en elke keer als ze bukte om weer iets uit zijn tas te halen, probeerde hij meer te zien. Toen Chantal zijn tas had uitgepakt, zette ze zijn toilettas apart en zei: “Die breng ik zo wel even naar de badkamer. ” tZe stonden nu tegenover elkaar en keken elkaar even aan. Plotseling sloeg Chantal haar armen om haar neef heen en trok hem tegen zich aan. “Wim, ik ben wel zo blij dat je er bent! ” zei ze, hem recht in de ogen kijkend, waardoor hij ietwat verlegen werd. “O ja? Je verveelt je toch niet zonder mij? ” “Nou, als ik me wil vermaken, bij voorbeeld door uit te gaan, dan moet ik eerst een eind rijden. Dat geldt ook voor de boodschappen, maar die doet m’n moeder meestal met de auto. Dat is het enige nadeel als je in dit huis woont. ” “Wat zijn de voordelen dan? ” wilde hij weten. Hij vond haar armen om zijn hals heel prettig, maar merkte dat daar in zijn kruis ook zo over gedacht werd. En omdat ze dicht tegen elkaar aan stonden moest ze daar wel iets van merken. tDat deed het knappe meisje ook zeker wel, maar ze zei het alleen maar niet. Ze glimlachte op zijn vraag en antwoordde: “Het grote voordeel hier is dat je enorm veel privacy hebt. We kunnen hier zonder problemen naakt zonnen, en dat doen we dan ook vaak. ” “Toch vast niet waar ik bij ben. ” grinnikte hij, hoewel hij dat wel graag eens zou willen zien. “Waarom niet? Mama en ik schamen ons niet voor elkaar, en we zijn niet van plan dat wel voor jou te doen. ” Chantal keek hem aan, duwde haar buik tegen de zijne en moest de bult in zijn broek nu wel voelen. “Krijg ik een kus van je, Wim? ” tWim voelde de druk van haar buik op de bult in zijn kruis maar al te goed en hij werd nu echt geil op zijn eigen nicht. Hij keek haar aan en drukte zijn lippen toen op de hare. Verheugd duwde Chantal haar tong diep in zijn mond en perste haar buik nog steviger tegen hem aan, terwijl haar jonge borsten bijna werden platgedrukt.”