Irma van het moeras

Denk nu niet dat ik de hele dag naar seniorennet zit te kijken ,als nog vrij actieve 86 jarige man surf ik nadat de verpleegster mijn dagelijks spuitje gezet heeft rond en ondekte zo de vele site’s met vrouwelijk schoon alsook gertibaldis sexverhalen. Wat ik nu ga vertellen is echt gebeurd,en verteld mijn liefde voor een oudere vrouw. voor de tweede wereldoorlog uitbrak,zaten we met zijn allen aandachtig tijdens de winteravonden achter de warme kachel naar verhalen te luisteren,niemand onderbrak de verteler,behalve mijn moeder als opa zijn pruimtabak uitspuugde en de kolenbak miste,na enkele scheldwoorden zoals smeerlap keerde de stilte terug en luisterde iedereen verder. Ook toen men over Irma vertelde,zij woonde in een klein huis aan het moeras,en volgde na zijn dood haar vader op die verantwoordelijk was voor het opendraaien van de sluis zodat bij hevige regenval het moeras kon onderlopen en de lager gelegen huizen van watersnood gespaard bleven,als kind werd het ons meermaal verboden daar heen te gaan,toch ging ik het gevaar opzoeken, toen we het huisje van irma zagen staan haakten mijn vrienden af,voorzichtig sloop ik de berm af en kwam aan de vijvers die overvol zaten met salamanders hagedissen en vissen,die ik ving en op school ruilde voor snoep of knikkers. Niet bewust van het gevaar trok ik steeds verder het moeras in,en zag de ijzeren muskusrattenvallen die Irma zette ,ietwat verschoten van een kanjer van een rat die waarschijnlijk haar nest verdedigde vlugte ik een andere kant op, maar voelde alvlug de grond onder mijn voeten bewegen en zakte vliegensvlug tot boven mijn knieen in het moeras, “hier pak vlug vast ” voor het eerst zag ik van kortbij de imposante Irma die me een lange stok toereikte en me met veel moeite eruit trok, “gelukkig dat ik je gezien had jongen,want hier geraak je alleen niet uit “mompelde ze, kletsnat en nog niet wetend hoe ik het thuis ging uitleggen van mijn schoenen die in de modder achtergebleven waren nam ze me mee naar haar huis,daar zag ik aan een draad de rattenvellen hangen die ze verkocht,bang ging ik mee binnen,en verschoot van haar kraaknet huisje,waar ze me een handdoek gaf nadat ik wat bekomen was bedankte ik haar, “je mag altijd langs komen,maar langs de brug “lachte ze Na een week straf om mijn zogezegde verloren schoenen,was ik bijna dagelijkse klant bij Irma die me toonde hoe je aan de plantengroei en aan het bewegen van de grond de gevaarlijke plekken van het moeras leerde kennen , alvlug had het moeras geen geheimen meer voor me,en wist haast waar elke vogelsoort ging broeden. Het jaar nadien brak de oorlog uit,het leek alsof onze vrijheid afgenomen toen de duitse soldaten talrijk voorbij marcheerden,en de velden inpalmden om betonen bunkers te bouwen,van mijn vader die opgeroepen was hadden we al enkele weken geen nieuws meer gehad,samen met mijn oma ging ik naar de stad,die onder haar wintermantel vlees en boter verstopte en daar aan rijke familie’s verkocht,daar zag ik voor het eerst madamen met mantels aan gemaakt met vellen die bij irma aan de draad hingen, maar ook de gebouwen waar de grote vlaggen met hakenkruis hingen. Iets later kwam ik in het verzet terecht,in een oude telefooncentrale slachten men dieren om op de zwarte markt te verkopen,vele kilo’s sleurde ik door het moeras,maar vergat Irma niet en legde op afgesproken plaats een pakje voor haar af,tot ik op zekere dag betrapt werd door een duitse patrouile die me achtervolgde, opgejaagd door de blaffende honden die het met de geur van het vlees gemakkelijk hadden,vluchte ik het donkere moeras in,pas waar ik zeker was waar de soldaten niet durfden komen gooide ik het vlees in het water,maar de honden gaven niet op,urenlang verstopte ik me in een halfondergelopen rioolbuis,en probeerde ik mijn ijskoude tenen te bewegen tot ik Irma mijn naam hoorde roepen,kom er maar uit,ze zijn weg ,voor de tweede maal redde ze mijn leven, ondergekoeld nam ze mee,na enkele minuten achter de kachel te zitten kreeg ik terug wat kleur,plots zette irma haar kop recht,vlug het bed in,met mijn kleren aan dook ik het bed in,met irma die vlug haar kleed uittrok naakt boven me, ik had de tijd niet om naar Irmas borsten te zien,of de duitsers beukten de deur in,Irma die deed of ze met mij de liefde bedreef,snauwde wat in het duits wat ik niet verstond tegen de soldaten,die zich toch twijfelend terugtrokken. Bleek van schrik bedankte ik haar nogmaals,en bleef die nacht bij haar en neukte de eerste maal van mijn leven. Later toen we het bericht gekregen hadden dat mijn vader in een gevangenis overleden was deinsde ik als een van de jongste van het verzet nergens voor terug en was zelfs in het bezit van enkele wapens,op een avond vertelde zwarte Charel een oude stroper me dat hij van Irma moest komen zeggen dat er in het moeras aan de grote vijver twee engelse piloten zaten, ik wist dat ze met de grote vijver het gevaarlijke deel vh moeras wou zeggen, en je daar als leek niet doorgeraakte,zo vond ik vlug de twee doodsbange piloten die ik naar een klooster bracht om daar onder te duiken. Tot ik op zekere dag verraden en thuis opgepakt werd,na me urenlang op het gemeentehuis ondervraagd te hebben,werd ik in een vrachtwagen naar voor me een onbekende oude gevangenis gebracht,bang en je zorgen over thuis makend probeer ik me sterk te houden,maar na enkele ondervragingen en het geschreeuw van gevangenen word het gedruppel van het lekkend dak je zelfs teveel,De derde dag kwamen twee soldaten in gezelschap van een zwaarlijvige vrouw in grijs pak en leren ceintuur rond haar midden me uit mijn cel halen, “we zullen je eens leren piepen “snauwde ze, en liep voor me kappend met de hielen van haar laarzen en brachten me naar een bureel waar een verzorgde heer in lange lederen jas ons opwachte, terug kreeg ik de zelfde vragen te horen,namen van mensen van in het verzet ? laatste maal namen!!!,ik probeerde meerdere malen te vertellen dat ik maar een koerier was,en geen namen kende, maar toen de duitse officier rood van woede werd,fluisterde de dikke dame iets in het oor van de duitser,die met een heimelijk lachje de twee soldaten beveelde me naar een andere bunker te brengen,daar trok ze tergend traag haar lederen handschoenen aan,geboeid aan de handen trok ze me met een takel omhoog en sloeg me minuten lang op mijn lichaam en spaarde mijn geslachtsdelen niet,het leek of de teef er niet genoeg van kreeg en kneep keihard in mijn ballen,tierend van de pijn werd ik naakt in de vuile cel gesmeten. Bijna dagelijks werd ik ondervraagd,pas toen mijn gezondheid sterk achteruit ging stopten ze met de folteringen, enkele weken later haalden ze me terug uit mijn cel,hopend dat dit de laatste keer zou zijn duwden de soldaten we vooruit,het daglicht maakte me even blind tot ik in een voor mij onbekende bunker gebracht werd,en daar de luxe zag hoe de officieren er leefden,maar verschoot toen ik Irma zag,getooid in zwarte blinkende pelsmantel,haar kleding en de vele juwelen die ze droeg deden me bijna duitse hoer roepen,waar omdat ze me het leven gered had en er de moed niet voor had zweeg ik,en keek haar niet begrijpend aan, na wat gebulderd van de duitsers kwam ze bij mij en zei dat ik vrij was vergeef het me,de tranen sprongen in mijn ogen,nog een keer,en zag haar nog juist met enkele officieren buitengaan tot de soldaten me wegbrachten, na het douchen kreeg ik kleren en werd tot aan het station gebracht. Het duurde lang tot ik hier terug bovenop kwam,de ontstoken wonden van de zweepslagen deden me als een kreupele lopen, toch probeerde ik mijn moeder wat te helpen, bang luisterden we naar de vliegende bommen en de overkomende vliegers,gelukkig kwam de dag dat we op een verstopte radio te horen kregen dat de oorlog op zijn einde liep, ONGELOOFLIJK toen de engelse en amerikanen ons dorp bevrijden,en de mensen gek maakten, meerdere mensen die met de duits meegelopen hadden sloegen op de vlucht,gelukkig was ik met een vriend op het dorpsplein toen men de vrouwen en mannen een voor een uit een vrachtwagen haalde,plots zag mijn vriend Irma ,nu was het mijn beurt,samen met enkele maten van het verzet lukte het ons om Irma uit het gewoel weg te krijgen, vergeef het mij jongen snikte ze,dezelfde avond bracht ik haar naar Frankrijk waar ze twee jaar nadien een einde aan haar leven maakte. Vaak ging ik nog naar de plek waar haar huisje stond,waar nu voor de autostrade een enorme brug op pijlers staat,en het moeras opgehoogd werd, EEN DING WEET IK NOG,dat ik nog elke dag aan irma van het moeras denk, en laat het nooit meer oorlog worden . “