ONTDEKKEN
TOEN
Gisteren liet Zazie me ‘het andere Parijs’ zien en die fantastische dag eindigde met dat ze daarna bij me in bed stapte. Of ik het nou wilde of niet, ze dwong het gewoon af, waarna we seks hadden…
De volgende morgen word ik als een ander mens wakker. Zazie ligt nog diep in slaap tegen me aan gekruld, de afgelopen nacht hebben we het drie keer gedaan, waarbij ik haar toch zeker een keer vijf hoorde klaarkomen. Toen we eindelijk gingen slapen was ze bekaf, net als ik, en het is dat Hugo op me wacht voor mijn eerste schilderles, anders was ik lekker in bed gebleven. Maar ik sta dus netjes op en tref Hugo in de keuken, al aan het ontbijt.
Als ik binnen kom krijg ik de inmiddels bekende ochtendknuffel van hem en daarna houdt hij me nog even aan mijn schouders vast, om me te bekijken, Er verschijnt een brede grijns op zijn gezicht: ‘aha, het is m’n lieve dochter gelukt, zie ik.’ Als hij het levensgrote vraagteken boven mijn hoofd ziet buldert hij het weer uit, echt, die man ziet het leven als één groot feestje. Hij geef me een stevige mep op mijn schouders en zegt me dan te gaan eten, ‘want er moet brood op de plank komen…’. Nou ja, voorlopig komt dat brood er zeker niet door mij, en misschien wel nooit. Ik heb me in ons dorp dan wel uitgeleefd op grafity maar toch moet ik het nog zien wat ik écht in huis heb.
Terwijl ik mijn croissant naar binnen werk vertelt Hugo dat Zazie hem gisteravond heeft verteld dat ze gek op me is en me wilde hebben. Ja, dat heb ik gemerkt, als Zazie iets wil gaat ze er ook voor. Maar wel apart dat ze dat deelt met haar papá en als ik hem daar naar vraag vertelt Hugo dat hij met al zijn kinderen een heel hechte en open relatie heeft en dat ze alles met hem bepraten. ‘En, Antoine, wat mij betreft is er niks te gek, als mensen elkaar zien zitten is alles oké, of ze nou familie zijn of niet. Een jongen is een jongen en een meisje is een meisje. Allebei hebben ze een lijf dat is gemaakt om te koesteren en te genieten, of het nou met een jongen of een meisje is, maakt niet uit, als ze het maar allebei wíllen. Dus jongen, geniet van mijn meisje en doe haar geen pijn.’
Een andere planeet dus, niet te geloven dat maman en hij broer en zus zijn, maman heeft mijn zusjes eerder van me afgeschermd dan dat ze ons bij elkaar bracht.
‘Nou, allez mon chèr, genoeg gekletst, aan de slag’ bromt Hugo die wel ziet dat ik niet alleen op de croissant zit te herkauwen. Hij geeft me een eerste opdracht die drie dagen gaat duren. Ik moet buiten iets natuurlijks zoeken, een blad van een boom, een tak, een appel, whatever. Daarna moet ik dat voorwerp vandaag op verschillende vellen drie keer zo precies mogelijk natekenen, op ware grootte, zwart-wit. Morgen moet ik het drie keer op ware grootte zo precies mogelijk schilderen, in kleur, met waterverf. En overmorgen moet ik schilderen wat de voorwerpen met me doen, wat mijn impressie is, welke beleving ze oproepen. ‘Als het goed is ga je minstens twee dingen leren‘ zegt Hugo. ‘Het belangrijkste is dat je leert kijken, dat je observeert wat de essentie van dat voorwerp is. En daarna leer je uitdrukking te geven aan wat het met je doet. Nou, aan de slag dan maar, als je vastloopt weet je me te vinden.’
Ik loop de straat in en uiteindelijk vind ik iets verderop op een pleintje met bomen een groot al vroeg gevallen plataanblad, het heeft verschillende kleuren, van groen tot rood tot verdord bruin en heel duidelijk zijn alle nerven te zien. Hier kan ik wel wat mee. De rest van de dag ploeter ik er op om het drie keer zo precies mogelijk te tekenen. Waarbij het bizarre is dat het iedere keer anders uitvalt, ik snap er eigenlijk niks van.
Als die avond Hugo het resultaat bekijkt grijnst hij breed. ‘Zie je nou hoe lastig dat is, Antoine, om precies te observeren? Je zal leren dat goed observeren en dát vervolgens kunnen tekenen de basis is voor bijna alle kunst, of je nou schildert of beeldhouwt of ijzerconstructies last of wat dan ook. Híer begint het mee! Het is een voorwaarde om uiteindelijk je índruk van iets te kunnen úitdrukken.’ Hmm, dat zegt-ie mooi en ik geloof het ook. ‘Maar let wel op, jongen’ vervolgt Hugo het lesje nog even, ‘let niet alleen op het perfecte maar ook het imperfecte! Beiden heb je nodig om de ziel van iets te kunnen doorzien.’ Lijkt me ook weer kloppen…
Die avond pas ik het geleerde toe op Zazie. Ze is vandaag naar school geweest maar gelukkig daarna weer terug gekomen naar hier, naar haar vader en mij. Ik vraag haar bloot op bed te gaan liggen, ga op een hoge kruk aan het voeteneinde zitten en dan oefen ik me om haar zo precies mogelijk te bekijken. Eerst ligt ze met de ogen open waardoor ze steeds moet giechelen, ja, duh, zo werkt het dus niet. Ik loop naar haar toe, kus haar de ogen dicht en ga dan weer op mijn kruk zitten.
Ik wist al wel dat ze heel mooi is, maar waaróm eigenlijk. Wat maakt nou dat iemand mooi is. Hoewel ze voor een meisje dus behoorlijk lang is klopt álles aan haar. Haar lange donkerbruine haren die om haar hoofd liggen uitgewaaierd, haar bruine en vaak glanzende ogen die nu niet te zien zijn, de perfecte boogjes van haar wenkbrauwen die all natural zijn, haar smalle rechte neus, haar rode lippen, het olijfachtige van haar huid, haar qua formaat perfécte ronde stevige tietjes met de kleine donkere tepels, haar door sport getrainde platte buik, het diepe kuiltje van haar navel, haar geschoren kutje waarvan de lipjes niet erg groot en nu zedig gesloten zijn, die immens mooie lange benen.
Verdorie, ‘t valt niet mee, dat observeren, als ondertussen mijn pik zich misdraagt en alweer in volle sterkte in mijn broek staat. Misschien moet ik me op het imperfecte aan Zazie richten. Ja… ehm… dus… eigenlijk iets wat je niet echt kan zien maar wat er wel is, dat ze behoorlijk bazig is. Ohw, en dat moedervlekje op haar linkerborst, wat er trouwens wel heel lief uitziet. Voordat ik haar verder kan bestuderen opent mijn nichtje haar ogen en wenkt ze me met haar vinger. Een beetje zielig klaaglijk zegt ze dat ze het koud heeft en dat ik haar moet komen verwarmen. Ja, een kou lijdend nichtje kan natuurlijk niet dus wil ik haar wel helpen, ik kleed me snel uit en ga languit op haar liggen. Ik voel dat ze het inderdaad koud heeft en ik bedek haar zoveel mogelijk met mijn een beetje oververhitte lijf.
Als we even zo gelegen hebben begint Zazie wat onder me te wurmen met haar lijf, er moet blijkbaar wat meer gebeuren. Een kus wordt een tongzoen en de tongzoen wordt absoluut de opmaat naar een vrijpartij. We hebben elkaar nog maar net ontdekt en ik vind het heerlijk dat ze er weer is en me de kans geeft de ontdekkingsreis voort te zetten.
Als ze vraagt wat mijn observaties hebben opgeleverd doe ik haar dat uitvoerig uit de doeken. Rechtop knielend tussen haar benen neem ik met beide handen haar haren vast en laat ze dan weer waaierend vallen. ‘Je haren zouden die van een elfje kunnen zijn, als ze zo bewegen lijkt het wel of ze me betoveren. En dat geldt ook voor al het andere aan jou’ fluister ik en dan kus ik haar op haar ogen, haar wenkbrauwen, haar neus, haar kissy lips, alle andere plekjes van haar gezicht, tot in het kuiltje van haar hals. .
Vanaf daar werk ik me kussend naar beneden, waarbij ik beide tepels vol in mijn mond neem, om haar reactie te zien op de bliksemschichtjes die ze naar haar kutje sturen. En lager kus ik haar, overal op haar buik, in haar navel, om haar kutje heen dat ik expres even oversla en daardoor moedwillig verwaarloos. Ik kus haar over haar eindeloos lange benen, wel honderd kusjes kosten me die, tot op het uiteinde van iedere teen.
Haar hele lijf dat ik eerst overal kuste strelend zeg ik ‘dít allemaal is er mooi aan jou, en dan heb ik nog het allermooist voor het laatst bewaard’. Ik doe haar benen verder uit elkaar, vouw haar volledig open en breng zo haar kutje in al haar glorie in beeld. Ze heeft mooie kutlipjes, die nu iets uit elkaar zijn gegaan, waartussen ik al wat zie glinsteren. Ik breng mijn gezicht naar haar hemelpoortje en lik het verder open, tot het zich in alle roze glorie toont, met bovenaan haar genietknopje. Ik laat er het tipje van mijn tong omheen draaien en meteen slaat het seksmotortje van Zazie aan. Ze kronkelt zich tegen mijn tong aan door haar kutje een beetje op te tillen, waardoor ik zie hoe ze haar buikspieren laat werken om haar onderlijf zo hard mogelijk tegen me aan te duwen.
Als ik haar open en glad heb gelikt schuif ik me over haar naar boven en in één beweging dring ik met mijn paal tot aan mijn ballen in haar immens lekkere lijf door. Zazie verwelkomt me door haar benen om me heen te slaan en mijn gezicht tegen het hare aan te trekken voor een lange tongkus. En zo liggen we daar, genietend, boven en onder verbonden. Waarna er een langzame neukpartij op gang komt. Het heftige en haastige van afgelopen nacht weten we nu om te zetten in slow’n easy en in genieten van elkaar, waardoor ons ontdekken van elkaar een heel andere dimensie krijgt.
NU
Net als drie jaar geleden voor mij heeft Zazie nu ook voor mijn zusjes Marie en Sophie een leuke ontdekkingsreis door Parijs bedacht. En net als toen heeft ze een picknick georganiseerd, dit keer in de Tuilerieën. En als we na het eten allevier een beetje loom liggen uit te buiken kijkt Zazie me aan en vraagt ze fluisterend: ‘heb je het hen al verteld?’ Ik schud van nee. ‘Moet je wel doen hoor, die meiden zijn niet gek, ik zie hoe ze ons af en toe bekijken als ze dingen zien die niet helemaal alledaags zijn tussen neef en nicht.’ Ik knik, Zazie heeft gelijk, dus ik pak meteen maar de koe bij de horens.’
‘Ehm… Sophie en Marie, ik moet jullie even wat vertellen.’ En als we dan met ons vieren close bij elkaar zitten houd ik hetzelfde verhaal als Hugo mij vertelde toen ik hier arriveerde. Dat in zijn familie het er anders aan toe gaat dan bij ons thuis en dat Zazie en ik daarom af en toe bij elkaar slapen. Mijn zusjes reageren anders dan ik had verwacht, heel open, hoewel vooral Marie daarna de vragen stelt terwijl Sophie alles vooral zit te verwerken.
Marie: ‘ohw, en doen jullie het dan met elkaar?’ Ik knik. ‘Vaak?’
‘Hallo zeg, wil je ook weten hoe?’ Als Marie dan lacht antwoord ik: ‘ehm, nou ja, als ’t zo uitkomt. We zijn neef en nicht en doen dus niet aan een relatie maar we vinden elkaar wel heel leuk.’ ‘En de andere neefjes en nichtjes dan? Doen die ook mee?’ Ik kijk Zazie aan en als ze me een klein knikje vergezeld van een knipoogje geeft knik ik weer: ‘ja, af en toe wel ja.’ En doet Yves het dan met Zazie, zijn zúsje?’ vraagt Sophie, ineens alert en bij de les. Tja, ik blijf maar knikken, nu we toch bezig zijn…
Op een gegeven moment bloedt het gesprek dood, mijn zusjes moeten dit duidelijk een plek geven. De rest van de middag verloopt wel gezellig maar toch zijn ze er niet meer helemaal met hun koppies bij, lijkt het. Wél zie ik ze allebei regelmatig naar Zazie of mij kijken, duidelijk op zoek naar hoe het allemaal toch zit.
X. Zara