Vandaag haal ik mijn zusjes van de trein en ken ik Parijs inmiddels op mijn duimpje, maar toen, toen ik enkele jaren terug zélf aankwam, voelde alsof ik op een andere planeet was terecht gekomen. Alles maar dan ook alles was hier anders: drukker, groter, mooier, smeriger, cultureler, armoediger, uitzinniger, vreemder, geuriger, nou ja, wat dan ook.
TOEN
Oom Hugo haalde me op van de trein en terwijl we op zijn scootertje door de stad toerden wees hij me van alles aan, maar veel bleef er niet van hangen, het was alsof er een kakafonie van beelden en indrukken en geluiden en geuren als één grote wals over me heen rolde. Ondertussen moest ik ook nog zien dat ik me achter op dat wiebelige scootertje in evenwicht hield, met een loeizware bagagezak op mijn rug. Ik was blij toen oom in een smalle straat eindelijk stopte voor een behoorlijk groot gebouw, een school leek het wel.
Net toen we naar binnen wilden gaan riep er vanaf de overkant van de straat iemand iets tegen oom Hugo. Toen ik die kant op keek zag ik ’n restaurantje met boven de deur op een bord de naam ‘Brasserie Berthe’, waar wat mensen op het terras zaten. De vrouw die oom Hugo riep kwam net van binnen naar buiten gelopen en ging aan een vrij tafeltje zitten. Oom Hugo riep ‘je viens’, maakte de deur van zijn huis open, zei me de rugzak in de gang te zetten en daarna staken we samen over. We gingen bij de vrouw aan haar tafeltje zitten en daar stelde oom Hugo me aan haar voor, Layla.
Ik had nog nooit zo’n exotische geklede vrouw gezien, alles was anders dan anders aan haar. Lange donkere haren, lichtbruine huidskleur, donkerbruine en koolzwart opgemaakte ogen, lange rinkelende oorbellen, een onwijs mooi felrood gekleurd hesje en daaronder een lange lichtgroene rok die helemaal om haar benen uitwaaierde. Ze stond op en gaf me twee kussen, wang links, wang rechts, hield me toen op een afstand, bekeek me eens goed en zei ‘ah, jij bent dus Antoine, het neefje van onze Zazie en Yves. Welkom!’ Huh? Oom Hugo zag mijn verbazing, grijnsde breed en zei ‘oh, ja, natuurlijk, ik ben het zwarte schaap van de familie. Je maman heeft zeker niks over je neefjes en nichtjes verteld?’ Toen ik hem met grote vragende ogen aankeek grijnsde hij nog een keer.
‘Alors, eerst maar eens wat te drinken zien te krijgen.’ Hij zwaaide naar een man binnen achter de bar en riep: ‘Pierre, du vin blanc en un cocá, et vite s’il vous plaît!’ En hoewel het nog maar amper twaalf uur was gingen ze samen aan een flinke karaf witte wijn, terwijl voor mij dus zonder me iets te vragen een cola werd neergezet. Er verschenen ook nog eens wat hapjes op tafel en daar was ik wel heel blij mee, een loeihonger had ik. En daarna vertelde oom Hugo hoe het allemaal in elkaar zit. Dat hij ruimte in zijn leven nodig had maar toch altijd tegen vrouwen aanliep die wat van hem wilden, en soms ook nog eens een kind. En dat hij dat best vond als ze maar niet bij hem kwamen wonen. En dat hij daarom nu dus vijf kinderen had, bij Layla een jongen en een meisje, bij Céline twee meisjes en bij Sandra een jongen. En dat ze allemaal op zichzelf woonden maar dat iedereen wist dat het zíjn kinderen waren en dat hij ook mee betaalde aan hun opvoeding.
Ondertussen zat Layla me geamuseerd aan te kijken, ze zag wel dat ik hierdoor aardig van de leg raakte, zo ineens vijf familieleden erbij waar ik niks van wist! En ook Layla’s verschijning maakte me nogal onrustig, pas later werd me duidelijk dat ze haar lichtgekleurde uiterlijk te danken had aan haar vader, een Algerijn.
Gelukkig lieten ze me daarna even met rust en kreeg ik de kans om eens om me heen te kijken. Rue Berthe is een smal straatje met een mix van huizen en winkeltjes en bedrijfjes en cafétjes en noem maar op, al direct kwam het allemaal heel Parijs-achtig op me over. Toen was het huis van oom Hugo aan de beurt om het eens goed te bekijken. Het was echt heel groot en onder de rand van het dak zag ik nog in oude letters geschilderd ‘école’ staan, mijn idee klopte dus dat het vroeger een school, was. Het gebouw had zo te zien boven én beneden vier lokalen en was zó groot dat ik eigenlijk wel heel benieuwd was wat hij daar in zijn uppie allemaal deed.
Ondertussen kletsten oom Hugo en Layla honderduit, ik praat best wel goed Frans maar dit ging wel heel erg snel om alles te kunnen volgen. Zo te zien was oom Hugo ongeveer even oud als maman, met net zo’n donkere haren en ogen als zij. Verder had hij behoorlijk lang krullend haar en als kleding droeg hij een blauw werkpak, met allemaal vlekken erop van verf en weet ik wat al niet meer. Ik had meteen wel een klik met hem, je zag aan alles aan hem dat hij zich niet veel van andere mensen aantrok en zijn eigen gang ging. Ik herkende me direct in hem…
NU
Net zoals drie jaar geleden ik worden nu ook mijn zusjes door Hugo ontvangen op het terras van Brasserie Berthe. En net als toen ík moeten ook zij snel stoppen met dat ‘ge-oom’ want daardoor voelt Hugo zich te oud, zegt hij met een vette grijnslach. Zo grappig om te zien hoe verschillend mijn zusjes op hem reageren. Marie is meteen dikke maatjes met hem en klept honderduit met hem over van alles en nog wat, terwijl Sophie een beetje verlegen zit toe te kijken en af en toe even met mij oogcontact zoekt, bijna als een soort geruststelling. Na een paar keer knipoog ik tegen haar, dan pak ik mijn stoel op en ga naast haar zitten. Ik buig me wat naar haar toe en fluister ‘hoe is het Sophietje, vind je het spannend?’ ‘Nou ja, ik weet het niet, alles is zo anders hè?’ reageert ze.
‘Maar dat Sophietje is nu wel voorbij hoor, bróertje’ bijt ze meteen ook van zich af. Gelukkig, ze komt er dus bij. En nou ja, ze heeft natuurlijk gelijk dat ze niet meer zo klein is. Vanaf dat we hier zitten kan ik mijn ogen niet van die meiden afhouden, het is net of ik steeds iets anders aan ze ontdek. En ik kan er niks aan doen, maar vooral ook hun tietjes houden me bezig. Die waren er gewoon nog niet toen ik wegging en moet je nou zien, allebei hebben ze een paar beauty’s van wiebelbolletjes gekregen, het is alsof ze iedere keer weer mijn ogen naar zich toe weten te trekken als de meiden een beweginkje maken. Op een gegeven moment zie ik dat Hugo ook wat zit te staren en dat lijkt me wel het moment om hier snel een punt achter te zetten.
‘Zullen we naar binnen gaan?’ stel ik voor, waarna we opbreken. In huis laat ik m’n zusjes alles zien en ik had niet gedacht dat ze nóg opgewondener zouden kunnen raken. Bij alles wat ze zien worden ze über-enthousiast en al helemaal als ze mijn kamer zien. Nou ja, ‘mijn kamer’, in de loop der tijd is me wel gebleken dat het de ‘familie-kamer’ is. Ze vinden het onwijs leuk dat ze in dezelfde ruimte komen te slapen als ik, met alleen maar gordijntjes tussen de bedden. Nou, ze zullen het wel gaan beleven…
TOEN
Als oom Hugo en Layla eindelijk zijn uitgekletst en we het huis binnengaan laat hij me mijn kamer zien op de eerste verdieping, een groot oud klaslokaal, waar in de ene helft verschillende bedden staan, afgeschermd met gordijnen en waar in de andere helft wat banken en ook schildersezels staan. Oom Hugo zegt dan: ‘nou jongen, hier zal je het wel een jaar volhouden, niet? Groot genoeg om in te wonen en voor jou als atelier te dienen, toch?’ ‘Ehm, oom Hugo, ik zou toch eerst een maand bekijken of het me hier wel bevalt?’ ‘Antoine, merde, hou eens op met dat ge-oom, je maakt me gewoon stokoud zo, iedereen noemt me Hugo dus jij ook. En dat gezeur over die maand, je moet gewoon aan de slag gaan en dan vind je het hier vanzelf wel leuk.’
Nou, ik hou maar even m’n mond, we zien wel. Daarna laat oom Hugo, …ehm Hugo dus me de rest van zijn huis zien. Boven zijn er naast mijn slaapkamer nog drie lokalen, dat had ik van buiten af dus goed gezien. Het ene is een woonkamer met een huge tafel met wel tien stoelen er omheen en verder staan overal zitbanken. Daarnaast is een niet gebruikte kamer en daarnaast weer, aan het einde van de gang, is de slaapkamer van Hugo, met in het midden alleen een kolossaal hemelbed, waar dus al die kindertjes vandaan komen, lijkt me zo. En weird want ik val helemaal niet op oudere vrouwen, maar terugdenkend aan die exotische Layla word ik gewoon geil. Ik ben sinds enkele maanden geen maagd meer maar dat is dan ook alles, al met al ben ik nog maar één keer samen geweest met een meisje en echt soepeltjes verliep dat niet…
Op de benedenverdieping zijn de vroegere lokalen uitgebroken en is het nu één groot atelier. Hugo is duidelijk niet alleen maar schilder, want veel ruimte wordt in beslag genomen door allerlei ‘beelden’ van laswerk, waarvoor hij oud ijzer gebruikt. Ik weet niet zeker of ik dit mooi ga vinden…
‘Nou jongen, ik geef je eerst een paar dagen vrij, kan je wat de stad gaan verkennen. Ik zal een van de kinderen vragen je morgen gezelschap te houden, oké?’ Als ik knik gaat hij verder: ’na die paar dagen gaan we flink aan de slag. Wat je moet weten, Antoine, is dat kunst maken net gewoon werk is, uurtjes maken, inspiratie moet je afdwingen. We beginnen dus om acht uur en gaan door tot twaalf. Dan is het tijd voor de lunch en een wijntje, daarna doen we een tukje. Om vier uur gaan we weer aan de slag tot zeven uur en ‘s-avonds koken we om beurt of we eten ergens. Oké?’ Ik knik weer, ik zie het wel.
Die middag loop ik alvast wat door de buurt en vind het wel genieten, het is zó’n andere wereld als waar ik vandaan kom. Het is alsof mensen hier intenser leven, met alles wat ze op straat uitstallen, de terrasjes waar iedereen met een drankje zit te genieten van de zon, de manier hoe mensen contact met elkaar hebben. Maar al snel houd ik het toch voor gezien, ik ben bekaf. Morgen komt er een nichtje dat me gaat rondleiden, ik verheug me erop en dan zal ik vanzelf wel van alles te zien krijgen.
Die avond eten Hugo en ik samen een prakje dat hij nog had van gisteren. Hij ziet aan me dat ik moe ben. ‘Nou jongen, volgens mij moet jij lekker op tijd naar bed hè?’ Ik knik. En dan: ’ik moet je nog wel even iets vertellen hoe het hier aan toe gaat, Antoine. Mijn kinderen zijn heel vrij met elkaar en ik hoop dat je daar geen verkeerd beeld van krijgt. Ik vind dat mensen moeten kunnen genieten met elkaar, of ze nou familie zijn of niet. Dus als je dingen ziet of hoort die je niet gewend bent, zul je dan niet te snel oordelen? En kom je bij mij als je vragen hebt?’ Inderdaad, volgens mij ziet Hugo een levensgroot vraagteken boven mijn hoofd zweven en hij grinnikt erom. ‘Och, weet je, je zal het vanzelf wel beleven, duik nu maar eerst lekker je bed in!’
Als ik opsta en Hugo welterusten wens staat hij ook op, hij zegt niks terug maar trekt me tegen zich aan en geeft me een stevige knuffel. ‘Zo doen we dat hier, jongen. Dormez bien!’ Een beetje onder de indruk van zijn hug-actie ga ik naar boven, naar mijn kamer. Omdat er meer bedden staan heb ik geen idee welke ik kan gebruiken, ik pak maar het breedste, lekker, de ruimte, comfortabel. Ik heb nog net het besef om de badkamer te zoeken om m’n tanden te poetsen en me te douchen, m’n oogmake-up verwijderen laat ik dit keer maar zitten, echt geen puf meer. Zoals altijd slaap ik bloot en achteraf kan ik me nauwelijks meer herinneren dat ik in bed terecht kwam.
Het is alweer licht als ik half en half wakker word, het voelt alsof er iemand naast me komt liggen. Omdat het lijkt alsof het in een droom gebeurt zak ik meteen weer weg in een snoozy staat van zijn, maar dat verandert al snel als in mijn droom die iemand mijn lijf streelt. Op datzelfde moment ben ik klaarwakker en als ik naast me kijk zie ik op dat moment het mooiste meisje aller tijden liggen. Op de een of andere manier lijkt ze op mijn moeder, maar ook op Layla die ik gistermiddag heb leren kennen. Ze is ehm… exotisch, lief, broeierig, aanwezig, mooi, verleidelijk, nou ja zeg, wat is dit.
Ze ligt op haar zij, ondersteunt haar hoofd met haar elleboog en als ze ziet dat ik wakker ben zegt ze liefjes ‘bonjour Antoine. Wat ben jij een slaapkop zeg.’ Ze ligt volledig aangekleed naast me terwijl ik dus echt helemaal geen draad aan mijn lijf heb. ‘Ehm…’ reageer ik nogal suffig, ‘wie ben jij?’ ‘Zazie, je nichtje. En je ligt in mijn bed’ ‘Ohw, excusé, dat wist ik niet…’ ‘Nou, blijf rustig liggen hoor, want wat in mijn bed ligt is ook een beetje van mij en jou wil ik wel houden’ giechelt ze dan.
Niet normaal zeg, die beauty is m’n nichtje, geen foute verrassing. Maar dan buigt ze zich over me heen en geeft ze me een kus op mijn mond. Tegelijk, alsof het de normaalste zaak van de wereld is, streelt ze me over mijn borst en buik, gevaarlijk dicht richting mijn pik, die iedere morgen toch al heel erg ijverig aanwezig op mijn lijf staat. Serieus, die meid is gek en ik weet niet hóe snel ik het bed uit moet zien te komen…
X. Zara
ik ben benieuwd naar wat Zazie allemaal te bieden heeft… 🙂
liefs,
m.
Het uiteinde was al leuk, het begin is nog veel beter.
Dit voorspelt veel goeds, Zara
Deel 1 en 2 prachtig gedetailleerd beschreven! Complimenten voor de prachtige opbouw en rijke context.