We proosten op het genot en de liefde. Jacqueline geeft aan dat ze het begrijpt als Lianne nu wil slapen. Haar inspanning was immers marathon waardig. Hier wil mijn zus echter niets van weten. Dat zou vandaag de tweede keer zijn dat Jacqueline een vrouw naar de toppen van haar genot had gebracht zonder hiervoor te worden gecompenseerd. Wel vraagt ze, omdat ze nog nauwelijks ervaring heeft met wat meer extreme vormen van seks, waarmee eigenlijk ze Jacqueline kan plezieren. “Met het schaamrood op haar wangen verteld ze ons haar intiemste wens. Zij had deze fantasie eerder met haar man getracht uit te leven. Door zijn gebrek aan subtiliteit had ze echter al snel het stopwoord moeten gebruiken. Sindsdien had zij gewacht op een geschikte partner. Haar verlangen om haar fantasie uit te leven was net als bij Lianne, door de tijd, alleen maar toegenomen. Nadat ze alles heeft verteld, kijkt ze mijn zus verwachtingsvol aan. Lianne knikt alleen maar. Zij drinkt de laatste slok uit haar glas, trekt een la open en haalt twee leren zwepen met aan het einde een vlak leren lapje, te voorschijn. “Pauwenveren zijn mij te subtiel!” Lianne heeft het begrepen, ze neemt de zweepjes van haar ‘slachtoffer’ over en kijkt mij aan. “Leg jij haar vast John?” Ik doe wat me word gevraagd. Lianne schuift een dik kussen onder Jacqueline’s heupen. Op het moment dat ik het sjaaltje voor haar ogen wil binden schudt ze met haar hoofd. “Alsjeblieft. Ik wil dat Lianne mij het zicht ontneemt.” Mijn lieverd neem het sjaaltje van mij over. Terwijl ik me terugtrek in mijn hoekje, zie ik hoe zij eerst beide ogen kust alvorens het sjaaltje voor te binden. Het onregelmatig petsen van de paddle-zweepjes op de onbedekte huid vult de ruimte. Op het moment dat Lianne de zweepjes aan de kant legt is de huid van Jacqueline roze-rood gekleurd. Ook in de daaropvolgende behandeling van tenen en vingertoppen zit veel overeenkomst met dat verschil dat Lianne ook haar tanden gebruikt om aan tenen en vingertoppen te knabbelen. Daar waar mijn schatje deze behandeling nog stilliggend en diep zuchtend onderging rolt Jacqueline heen en weer en klinkt gekerm uit haar mond. Gegeven het extreme karakter van haar fantasie , heb ik haar gevraagd wat het stopwoord is dat zij en haar man hanteren. Het is ‘atardé’ wat zoveel als achterlijk betekend.
Inmiddels is Lianne op bed gekropen . Het gezicht en lichaam van onze gastvrouw ondergaat dezelfde behandeling als Lianne’s alleen dit keer ‘moins subtile’. Ook nu komen Liannes tanden tot inzet ter verhoging van de feestvreugde. Naast talloze kusjes knabbelt zij aan alles waar zij haar tanden in kan zetten. Lianne gaat zelfs zover dat zij de bruine tepelboontjes van onze vriendin tussen haar kiezen neemt en er met zichtbare druk op kauwt. “Oh no … Lianne stop! ‘Vanuit haar ooghoek kijkt ze naar mij. “Nee, fluister ik, dat is niet ’t stopwoord.” Met hernieuwd elan hervat mijn lieverd haar bijtwerkzaamheden, afwisselend met subtiele kusje op de eerder met haar tanden ‘gemartelde’ plekjes. Jacqueline rukt met armen en benen aan haar boeien. Ze kermt en kreunt. Het stopwoord kom echter niet over haar lippen. Nadat ook de buikwand door de kus-beetjes in een groot erotisch orgaan is veranderd kruipt Lianne omhoog tot bij het oor van Jacqueline. “Wat wil je slet?” “Ondertussen haal ik een grote injectiespuit met glijmiddel uit de koeler, waarin ik hem eerder, op uitdrukkelijk verzoek van Jacqueline gelegd heb. “Ik wil je hand, Lianne.” “Ik wil dat je erom vraagt.” “Ik wil je hand diep in mijn achterwerk.” Dank je lieverd… John, geef mij die spuit nu maar.”
Ze kruipt tussen de benen van Jacqueline, drukt de spuitopening in de kringspier en zet druk. Wanneer het koude glijmiddel in haar endeldarm glijdt begint Jacqueline snel en diep te zuchten. Voor een ogenblik ben ik bang dat ze in een status van hyperventilatie terechtkomt. Al na korte tijd wordt haar ademhaling rustiger en gaat over in langzaam en diep zuchten. Als de spuit bijna leeg is geeft Lianne hem aan mij en steekt haar rechterhand uit. Ik spuit de laatste rest over haar hand en smeer het zorgvuldig uit tot achter haar pols. Lianne vormt haar hand tot een zogenaamde gynaecologenhand en duwt haar vingers tegen de glimmend vettige kringspier. Getuige het feit dat het eerste deel van Lianne’s hand zonder moeite wordt toegelaten, is het zeker niet de eerste keer dat Jacqueline’s anus een indringer toelaat. Pas bij het breedste gedeelte van de hand is weerstand te zien. Onderwijl Lianne haar hand draait en duwt ligt Jacqueline doodstil. Op het moment dat de hand door de weerstand heen glijdt Ontsnapt een diepe keelgeluid uit Jacqueline’s openhangende mond. “A-Oui…oui.. wacht eventjes… alsjeblieft.” Het is een geil gezicht te zien hoe de anus zich om de pols van mijn zus samentrekt. “Mag de blinddoek af? Ik wil het zien?” Ik sta op, schuif de blinddoek omhoog en leg een extra kussen onder haar hoofd. Nu pas valt me op dat haar huid bedekt is met een film van transpiratie. Op haar bovenlip zijn zelfs druppeltjes zweet zichtbaar. Met onmiskenbare trots kijkt ze langs haar lichaam naar beneden. “Alsjeblieft Lianne, maak een vuist en neuk me!” Lianne straalt van opwinding “Óh John, je moest een weten hoe fijn dat voelt.” Aan de spierbeweging in haar onderarm zie ik dat Lianne een vuist maakt. Heel voorzichtig beweegt zij haar arm een beetje heen en weer. “Dieper alsjeblieft!” Even later zie ik dat Lianne pols in de anus verdwijnt. “Oui, oui… plus… plus.” Inmiddels is bijna de helft van Lianne’s onderarm aan het daglicht ontrokken. Door de druk en uitstulpingen in de buikwand zijn Lianne’s bewegingen, zelfs voor mij, van buitenaf zichtbaar…. Jacqueline’s orgasme begint letterlijk in haar tenen. Een kramp schiet van onderaf door Jacqueline’s hele lichaam. Haar mond en ogen staan wagenwijd open. Het lijkt eindeloos te duren voordat de kramp uit haar lichaam trekt. Nog minuten na haar giga orgasme zijn onwillekeurige spiersamentrekking in haar lichaam en ledematen te zien. Terwijl mijn lief haar hand voorzichtig terugtrekt, maak ik de riemen los. Lianne gaat naast haar liggen en Jacqueline kruipt snikkend in haar armen. “Al sinds ik een kind was droomde ik hiervan. Ik had vaak obstipatie. Mijn moeder bevrijdde mij dan met haar vingers van de poepballen. Het kon mij toen al niet diep genoeg gaan.”
Nadat Jacqueline is bijgekomen staat ze er op en stelt voor dat we nog een glaasje drinken. De dames slaan hun badjassen om en we gaan gezamenlijk naar de woonkamer.
“En jij John. Wat zou jij denken van een gloeiend orgasme?” Ze kijkt van mij naar Lianne. “Een vuurorgasme voor je lieve broer?” Ze knikt “Ik weet niet wat dat is maar, help me maar.” Onze gastvrouw staat op, loopt naar de open haard en port met een pook in het smeulend vuur waardoor het weer opgloeit. Bij een nauwelijks zichtbaar streepje op de vloer legt ze een kussen. “Komen jullie naar hier… Doe zijn broek maar vast uit.” Nadat mijn broek over een stoel hangt, begeleidt Jacqueline mij op het kussen en laat me knielen. Ze schuift een haardscherm tussen mijn geslacht en de gloed van het vuur. Dan blinddoekt ze me met een sjaaltje. Ik voel Lianne achter mij. “Ik doe jou ook een blinddoek om lieverd… John zet je knieën wat uit elkaar zodat je zus ertussen kan.”
“Ik voel hoe vanaf rechts mijn piemel en vanaf links mijn ballen worden omvat. Al vanaf de sessie van Lianne is mijn erectie niet meer weg geweest. Om mijn aandacht niet af te leiden, maar ook om Jacqueline niet af te schrikken heb ik mezelf al die tijd onder controle gehouden. Ik hoor hoe ze een krukje bij trekt en naast Lianne gaat zitten. Ze gaat over op een fluistertoon. “Beschouw dit als de finale test lieverds.” Ik wil net wat zeggen… “Nee nu geen vragen. Dat kan later…. Jullie hoeven alleen maar te weten dat er iemand is die wil weten of jullie met vuur durven te spelen…. Ik neem het haardscherm zo weg… Lianne als jij de eikel te lang onbedekt laat, dan heeft hij een brandblaar. Laat jij daarentegen je hand te lang voor om zijn eikel dan verbrandt jij je. … De truc is om niemand blaren te laten oplopen … … En om John letterlijk een letterlijk gloeiend heet orgasme te bezorgen!” “Wil je dit wel John? ik weet niet of ik dat kan!” Ik draai mijn hoofd naar achteren. “Jij bent de enige vrouw op de wereld aan wie ik mijn piemel wil toevertrouwen, liefje.” Ik geef een knikje in de richting van Jacqueline die het scherm gelijk wegtrekt. Het duurt maar kort voordat de gloed van het vuur mijn piemel bereikt… Lianne’s hand ligt nog stil om de basis van mijn pik… “Toe nou liefie.” “Oei, sorry!” Met toenemend raffinement trekt ze me af. Soms maakt ze korte snelle bewegingen, dan weer stelt ze mijn eikel, en dus even later ook haar hand, zo lang aan de gloed bloot, dat de grens tussen pijn en genot vervaagt. Met haar andere hand kneed ze mijn ballen, die waarschijnlijk door de wijn en de ongewone situatie, niet echt scheutig schijnen om hun storting snel te plegen.
Opeens voel ik Lianne’s lippen in mijn nek… ze kust en knabbelt voordat ze in mijn oor fluistert… Doe het maar lekkere vent van me… Laat me voelen dat je voor mij door het vuur wil gaan… Haar lippen in mijn nek en haar lieve woordjes zijn olie op mijn liefdesvuur. “Oeoeoh Ja, Lianne.. ik voel… ooh ja ut…..” Terwijl ik het gevoel heb dat het liters zaad zijn die ik in het vuur loos hoor van de zijkant vaag gefluister. “Spuit je zaad maar in het vuur, hier in Andiane zegt men dat dat geluk brengt!”
“Is zij echt de enige, John? … Is zij, de enige aan wie jij je piemel wil toevertrouwen?”
De ban wordt gebroken door een stem uit mijn, uit ons, verleden.” “Dieny?” “Ja lieverds… wie dachten jullie dan?” We rukken onze blinddoeken af, springen op, draaien ons om en kijken in het lachende, weliswaar verouderde, maar nog steeds herkenbare gezicht van ons jongste zusje. Ik voel tranen opwellen in mijn ooghoeken. Ik zie hoe Lianne, Dieny huilend om haar nek valt.” “Gek wijf! Waar was je al die tijd? We zoeken je al zo lang!” “Dat weet ik lieverd. Maar ik wilde eerst zeker weten of jullie uit het goede hout gesneden zijn. Ik heb hier verantwoording en kan mijn volgelingen niet zo maar blootstellen. Tal van vragen branden op mijn lippen. In het besef dat ik nog alle tijd zal hebben ze ook te stellen slik ik ze, voor dit moment, in.
Het is te danken aan de wijn en de belofte van Dieny dat ze ons de volgende morgen zal ophalen, dat wij een half uur later ,op onze kamer, in een onrustige slaap vallen.
De volgend ochtend aan het ontbijt:
“Jacqueline was dat alles een spel?” “Nee John, ’t was geen spel. Dat zou onze burgemeester en voorgangster Dieny niet willen. Omdat zij jullie wilde testen heb ik de waarheid op punten moeten buigen, waarvoor alsnog mijn excuses. “Ik ben gewoon een Nederlandse, maar ben al jaren met Dieny ‘onderweg’ geweest. Uiteindelijk heeft onze groep hier zijn thuis gevonden. We leven niet langer als zigeuners in caravans. Je zou kunnen zeggen dat dit dorp door onze beweging is opgekocht. Net als jullie zijn mijn man en ik broer en zus. Hij is de liefde van mijn leven.” Ik denk na. “Maar die foto, dat familiekiekje?” “In zekere zin is dat ook familie. Wij hebben de lieverds geadopteerd. Zij zijn slachtoffers. Slachtoffers van eeuwenlange onwetendheid, ontkenning en verstoting. Het is ten enenmale onbegrijpelijk dat de patriarchale en bevoogdende wetgeving, anno nu, nog steeds gehandhaafd wordt.” Ik denk even na. “Sorry Jacqueline. Maar nou klink je in mijn ogen toch wat sektarisch. ” Ik zie hoe zij nu ook nadenkt . “Je hebt gelijk John en in zekere zin zijn wij dat ook. Een sekte. Wij volgen een charismatisch persoon en hebben ons afgescheiden van de oorspronkelijke religie of maatschappij. Wij zijn de sekte van de drie geboden. Het Verbod op intolerantie, het verbod op dwang… En het Gebod om eenieder, die zich houdt aan de 1e 2 verboden, te respecteren.” Lianne kijkt me met een glimlach aan. “Daar is geen speld tussen te krijgen. Als iedereen zich volgens naar die regels zou gedragen dan zou alle ellende uit de wereld zijn verbannen.” “Dat zal wel zo zijn lieverd. Maar de zieken, zwakken en kanslozen in de maatschappij. Wie zorgt dan voor hen?” Het is Jacqueline die net de koffiekan van het aanrecht haalt die antwoord. “Het zit hem in het respect John. Zou het niet het toppunt van respectloosheid zijn als juist voor de groep, om met de woorden van Dieny te spreken ‘anders validen’, geen gelijkwaardige plaats zou zijn in onze gemeenschap. Neem nou bijvoorbeeld Eva, de moeder van Jerome en Marie. Ze heeft het intellect van een 7 jarige en net als ik een bovengemiddelde libido. Zij poetst zoals ik al zei bij onze volgers. Wij zijn de nieuwe Notabelen van Andiane. In ruil daarvoor wordt voor haar gezorgd. Zowel haar fysieke als materiële noden worden door de gemeenschap vervuld.” “Sorry Jacqueline maar het duizelt me…”
“Dat is waarschijnlijk mijn schuld. Overigens goede morgen lieverds.” Het is Dieny die via de terrasdeur binnenkomt. “Mag ik ook koffie Jacqueline?”
Ik sta wat onwennig op en neem mijn letterlijk kleine zusje. Ik ben 1.80, zij 1meter 55 in mijn armen. Ik druk een zoen op haar mond en voel dat zij haar lippen gelijk uit elkaar beweegt. Eerst nog wat onwennig, staan wij al snel hartstochtelijk te tongen. Ik wordt op mijn schouder getikt. “Laat je ook wat voor mij over?” Ik maak plaats voor Lianne en geniet vervolgens van het liefdevolle tongenspel van mijn zusters. Ze zijn nog steeds erg verschillend. Qua postuur lijken Lianne en ik nog het meest op elkaar. Lianne doet qua lengte nauwelijks voor mij onder. Met haar 1 meter 75 is ze voor een vrouw zelfs groot te noemen.
In schril contrast met Lianne’s lange donkerblonde haar staat de nog steeds rooie krullenbol van Dieny. Haar gezicht en schouders en voor zover ik me kan herinneren zelfs de bovenkant van haar borstje zijn bezaaid met sproetjes. Borstjes waren het toen, en borstjes zijn het nog steeds. Ik schat dat zij een klein b cup niet overtreffen. Terwijl ik mijn zussen zo bekijk bekruipt mij plotseling een gevoel waar ik nooit eerder bij heb stilgestaan. Dieny lijkt eigenlijk op niemand ik ken, niet van de kant van Berns, noch van die van de Klaassens.
“Jullie laten de koffie toch niet koud worden.” Het is Jacqueline die ons uit onze trance wekt.
Ik kan me voorstellen dat jullie enorm veel vragen hebben. Ik zelf heb ook een aantal. Maar laten we beginnen met de meest brandende. Ik wil jullie straks onze knusse enclave laten zien en ook aan een aantal volgers voorstellen. “Waarom noem je ze volgers?” Ze kijkt lachend van mij naar Lianne. “Zo ken ik je John, altijd vragen… Nooit de dingen gewoon maar nemen zoals ze zijn. Maar goed. Ik wil eigenlijk dat Jacqueline je antwoordt geeft op die vraag.” “Ze noemt ons volgers omdat wij, haar volgers ons zelf zo noemen. Het zijn Dieny en Miran, die zich het langst tegen die term hebben verweerd.
“Mag ik ook wat vragen?” ” Natuurlijk Lianne, Jullie mogen alles vragen. Ik wil alleen niet dat onze hernieuwde kennismaking overschaduwd wordt door een vragenvuur.” “Nee dan liever een vuurorgasme.” Mijn zussen schieten in de lach. “Hij is niks veranderd… Maar wat wou je vragen lieverd?” “Waarom ben je toen zonder met ons te praten van thuis weggegaan. En waarom ben jij die Miran toen gaan volgen en waar is hij nu.
“Dat zijn drie vragen tegelijk.. Maar allà. ” Ik ben niet weggegaan, ik ben weggestuurd. Ik weet nog steeds niet hoe het kwam, maar op de een af andere manier had jullie vader lucht gekregen van onze relatie.” “JULLIE vader?” “Komt… geduld… Op een dag toen wij alleen waren heeft hij me daarop aangesproken. Onder tranen hebben ik hem bekend dat ik van jou, maar ook van John die inmiddels omgang had met Mieke, hield. Hij sloeg zijn ogen ten hemel en vroeg zijn God, waarom net hij zo gestraft werd. Waarom kreeg juist hij dat koekoeksjong dat vervolgens ook nog eens zijn eigen vlees en bloed in de vernieling zou helpen. Ik was nog geen 18. Hij dreigde ermee mij in een heropvoedingsgesticht te plaatsen. Ik heb toen eieren voor mijn geld gekozen en ben van thuis weggelopen. En om dat gerucht voor eens en voor altijd uit de wereld te helpen. Miran was geen sekteleider. Jazeker, hij was 10 jaar ouder dan ik, we waren lotgenoten. Niet meer en niet minder.” “Lotgenoten… Hoe zo?” “Geduld Lianne. Laat me eerst mijn verhaal afmaken… Miran was 4 jaar eerder thuis verstoten. Hij had aan zijn moeder in vertrouwen verteld dat hij verliefd was op zijn 14 jarige zusje. Hij had haar nooit met ook maar één vinger aangeraakt, het was puur zijn gevoel. Moeder was gelijk naar Pa gelopen. Het Einde van het liedje was dat hij uit de familie werd verstoten en zijn zusje, de hoer, werd binnen enkele maanden uitgehuwelijkt naar Marokko. Hij heeft haar nooit meer teruggezien. En voordat jullie het vragen. Ja, ik ben eerst nog naar Mama gegaan. Ik wilde weten wie mijn vader was. Zei weigerde mij dat te vertellen en vond het Gods straf voor haar moment van zwakte, dat ik zo was geworden als ik was. Ik heb me omgedraaid, heb een koffertje gepakt en ben gegaan. Ik was er toen nog van overtuigd dat ‘ons’ soort relaties geen toekomst hadden. Mijn nog jonge hart was gebroken. Miran en ik, wij hebben elkaar getroost. Onze echte liefdes waren onbereikbaar.” Waar is Miran nu. “Overleden… Leukemie. Onze jongste was toen 8 jaar. In hetzelfde jaar dat ik Jacqueline en Dominique in Toscane ontmoette. Miran en ik hadden de visie voor onze beweging. Zij zijn de planners en hebben onze beweging onder de radar van bemoeizuchtige overheden op de kaart gezet.” “Je hebt kinderen?” “Jazeker. Livy is 16 en Bas 18. Miran en ik hebben lang getwijfeld. Bijna te lang. Naar ik heb gehoord heb jij twee jongens.” “Ja. Maar hoe weet jij dat.” “Laten we het erop houden dat ik zo mijn bronnen heb en jullie altijd ben blijven volgen.” Ik ben verward. “Maar waarom heb je nooit contact opgenomen.” Dat is voorlopig de laatste John. Vraag, bedoel ik . Jullie zijn beiden getrouwd. Ik wist niet of onze jeugdliefde hetzelfde voor jullie had betekend als voor mij. Ik was ervan overtuigd dat als dat wel zo was, jullie mij zouden zoeken.” Lianne legt haar handen op die van Dieny. Je hebt erg lang op ons moeten wachten.” Ze knikt en ik zie hoe een traantje over haar wang biggelt. Ik kus het traantje van haar wangen en kijk haar vragend aan. Een glimlach speelt om haar lippen “Toe maar John, je kunt niet wachten. Die vragende hondenogen ken ik nog van vroeger.” Ik kijk haar strak aan. Die test van gisteren?” “Wil jij dat beantwoorden Jacqueline, lieverd?” “Zeker wil ik dat. Voordat we stellen of andere samenlevingsvormen als aspiranten in onze gemeenschap opnemen zijn er een aantal zaken die we willen weten. Een voorwaarde is dat zij zich tolerant willen opstellen ten opzichte van andere samenlevingsvormen. Verder moeten ze niet uitsluitend op elkaar zijn gefocust. Het goed functioneren van onze gemeenschap vergt namelijk samenwerking op verschillende gebieden. En last but not least zijn de aspiranten gewild en bereid hun grenzen te verleggen.” “En zijn we geslaagd? ” Met vlag en wimpel! lieverds.”
Nadat we hebben ingepakt en afscheid hebben genomen van Jacqueline, rijden wij naar het centrum van Andiane. Stop hier even John. Ik moet nog even een pakketje afleveren. “Op een stoeltje aan de overkant van het pleintje voor de ‘VVV’ zien wij de jonge vrouw zitten die ons twee dagen eerder in alle vriendelijkheid, naar nu blijkt , in het ootje heeft genomen. Ze zwaait ons vriendelijk toe. “Dat is Isabel. Zij is geboren als Isaac op het Spaanse platteland. Hormonaal is ze helemaal een vrouw. Alleen van de finale operatie heeft ze afgezien. Voor meisjes als haar en haar transgender Partner Figo, die geboren is als Fiola is geen plaats in het Roomse Spanje. “Lianne kijkt Dieny vragend aan. Dus een meisje met een plasser en een jongen met een mosseltje.” “Dat zeg je heel mooi lieverd. Maar ja zo is het. We lopen samen het oude postkantoortje binnen. “Bonjour Henry…” “Ah.. Bonjour.” Dieny wordt hartelijk begroet door de oude man. Hij neemt het pakketje aan en beloofd alles zo als altijd af te handelen. Buiten leg ik een arm over Dieny’s schouder. “Die meneer wist twee dagen geleden ook nog niet wie jij was.” Ons zusje schiet in de lach Die meneer heb jullie nog niet gezien. Toen had zijn broer Felipe dienst. Ze zijn tweelingen en lovers.” Ik moet lachen. “Is hier in Andiane eigenlijk wel iets zoals het uitziet.” “Ze kijkt me ernstig aan.”Nee John, sommige mensen wennen daar nooit aan en trekken ondanks alles weer weg. Wij zijn begonnen als een gemeenschap waar mensen in incestueuze relaties een thuis vonden. Inmiddels, doordat we publiceren op het DarkWeb, melden zich ook andere outcasts. Het is de taak van Dominique ze van te voren goed te screenen.” “Is dat niet gevaarlijk?” Ik zie hoe Dieny bezorgd knikt. “Maar wat doe je als je idealen hebt en een veilige haven wilt bieden aan de verschoppelingen van deze tijd.” We stappen weer in mijn auto. Dieny navigeert ons door de kleine steegjes een heuvel op. We rijden een bos in. Na een kleine kilometer rijden we het bos weer uit. Op een open plek met uitzicht op Andiane staat een klassieke mediterrane villa. Er staat een groot bord aan de oprit. ‘Maison Inn Cestos: Bed en Breakfast.’ “Ligt dat er niet erg dik bovenop zusje?” Dieny lacht . “It’s all in your dirty mind Lianne… Inn Cestos is vrij vertaald Herberg der Manden.” “Het kan toch niet dat jij maar een halfzus bent van die gekke broer van ons. Jij hebt hetzelfde cynisme en zelfspot.”
“Kom… Ik wil jullie aan mijn kids voorstellen. Zo te horen liggen ze in het zwembad.” Wanneer we om het huis lopen horen we al een meidenstem. ‘Hmmm.. Bas, je doet dat steeds fijner.’ We kijken tegen de rug van een getinte jonge vrouw, die met haar slanke rug naar ons toe zit. “Kom op Bas haal je mond uit het mosseltje van je zus. Ik wil jullie aan twee lieve mensen voorstellen. Plotseling zien wij een rooie sproetenkop naast het lichaam van het meisje verschijnen. “Hey Mams, ben je al terug? Met een atletische beweging springt hij op de rand, en reikt zijn zus een hand. Kom Livy, ik trek je op. We oefenen straks wel verder.” De jonge man heeft een licht gezette bouw , een guitig gezicht en op dit moment een niet onaanzienlijke erectie. Dieny moet gemerkt hebben dat ik naar het kruis van mijn neefje kijk. “Ja John, op die leeftijd hoeven ze maar met hun vingers te knippen en hij staat. Livy draait zich ook om en komt lachend naar ons toe. Ik wordt getroffen door haar exotische schoonheid . ‘Dat moet ze van Miran hebben’ schiet door me heen. Puffy tepeltjes staan op een minimale verhoging van haar borstweefsel. Ze heeft een bol kontje en lange slanke gespierde benen.
“Dit is jullie oom John en dat is mijn zus, jullie tante, Lianne.” Zonder enige schroom of terughouding kussen de tieners ons achtereenvolgens eerst op de wangen en dan op onze mond. “Ik wil dat jullie nu elk naar jullie eigen kamer gaan en twee uurtjes leren en huiswerk maken. Morgen komt Ursula en dan moet het af. “Mogen we niet samen leren Màààmmm?” vraagt Livy met een smekend stemmetje. Dieny heeft blijkbaar vaker met dit bijltje gehakt, draait haar dochter aan haar schouder om en geeft haar een pets op haar billen.” Kom op, Geen gezeur, naar boven jullie! En laat ik niet merken dat jullie toch bij elkaar kruipen.” “Wat dan Mam?” “Basss!” Giechelend lopen de twee naar binnen.
“Lianne lacht. Je bent zeker erg trots op ze.” Dieny knikt. “Maar dat ben jij toch ook op jou jongens?” “Ja ze zijn erg verschillend, maar wel twee schatten. Het wordt overigens tijd dat ik ze weer eens bel.”
Dieny geeft ons een rondleiding door haar Villa. De inrichting is luxe zonder aan huiselijkheid in te boeten. De begane grond bestaat eigenlijk uit één grote ruimte, waarbij het woon, eet en keuken gedeelte naadloos in elkaar overlopen. Vanuit de glazen puien kijk je uit over het dal en het dorp. Het zijterras met het zwembad loopt aan de voorkant door in een breed balkon. “Zullen we even een bakje doen voordat we naar boven gaan?” Terwijl Dieny aan het aanrecht met een Italiaans koffiemachine in de weer gaat, lopen Lianne en ik door de kamer. De buitenmuur aan de bergkant van de Villa is behangen met ingelijste foto’s . Vanuit de keuken roept Dieny dat dit voor het overgrote deel de actuele volgelingen zijn die in het dorp wonen. Het lijkt een enerzijds een uittreksel uit het rariteitenkabinet maar meer nog worden Lianne en ik getroffen door de geborgenheid en sereniteit die uit de foto’s spreekt. In het midden hangt een wat grotere foto van Dieny met een ondanks zijn uitgemergelde gezicht en lichaam nog knappe getinte man. De 2 kindjes op de voorgrond zijn onmiskenbaar Livy en Bas. “Dat was drie weken voor zijn overlijden.” Dieny is inmiddels bij ons komen staan. Het was lotsverbondenheid die uiteindelijk uitgroeide tot een soort van liefde. Als ik naar Livy kijk, zie ik hem nog steeds.” Ze neemt ons mee naar een zitje waar drie cappuccino’s klaar staan. Als vanzelf vertellen wij elkaar hoe onze levens zijn verlopen. Dieny blijkt met name geïnteresseerd hoe het is gekomen dat Lianne en ik uiteindelijk toch nog bij elkaar zijn gekomen. “Eigenlijk waren we maar kneuzen. We hebben het nooit echt naar elkaar uitgesproken.” “Wat bedoel je?” “Wat ik bedoel Lianne is dat we nooit echt naar elkaar hebben uitgesproken dat het liefde was. Dat we van elkaar hielden.” “Lianne kijkt ons zusje bevreemd aan. “Maar we deden het toch met elkaar.” Dieny schudt haar rooie haardos. “Ja schat, we deden het met elkaar, ik krijg nou nog een natte doos als ik daaraan terugdenk. Maar hebben we nooit de 4 magische woorden. ‘Ik hou van jou’ tegen elkaar gezegd. Toen John iets kreeg met Mieke hebben met elkaar gehuild, maar hebben we ooit tegenover elkaar uitgesproken dat kwam omdat we zoveel van hem hielden. Dat we hem eigenlijk voor ons zelf wilden? En jij John, als je in je hart kijkt. Wat waren wij voor jou? Twee zusjes, die een lekker masturbatie plaatje leverden?” “Nee jullie waren veel meer voor mij. Ik heb altijd van jullie gehouden, eigenlijk heeft mijn gluren aan dat gevoel niks veranderd. Ik heb daar natuurlijk de laatste tijd veel over nagedacht. Waar eindigt de liefde die broers en zussen voor elkaar voelen en waar wordt het de liefde tussen man en vrouw? Neem nou bijvoorbeeld je kids. Was dat aan het zwembad een uiting van diepgewortelde liefde voor elkaar of puberale nieuwsgierigheid en de jacht naar genot?” Dieny lacht “Het lijkt wel of ik Miran hoor praten. Net als jij zat hij in de software, wat jullie nog niet weten is dat hij op de achtergrond altijd als freelancer voor Microsoft heeft gewerkt. Mede daardoor heeft het ons materieel nooit aan iets ontbroken. Waar ik naartoe wil is dat jullie computermannetjes altijd alles willen programmeren, ook het leven. Ik heb vaak met hem meegekeken. Hij heeft me uitgelegd, dat programmeren niks anders is dan heel vaak If – Then – Else, achter elkaar plaatsen.” Lianne denkt na.”Als – Dan – Anders?” Dieny knikt “Waarom zou alles in die hokjes moeten. Wat maakt het uit waarom mijn Bas het mosseltje van zijn zusje likt. Is dat echt alleen maar oké als het uit liefde gebeurt?” Wanneer Dieny mijn gepeins ziet, moet ze lachen. Ze drukt een kus op mijn voorhoofd en zet de inmiddels lege kopjes op een dienblad “Lusten jullie nog een?” “Ja lekker, Dieny.” “Lianne, leg jij onze grote broer maar uit wat gisteren met je is gebeurt. Ik bedoel dan niet hoe je gigantisch bent klaargekomen, maar wat je diep van binnen voelde.” Lianne kijk me aan en lacht “Dat laatste had ik al begrepen zusje.”
Ik voel me verward. Lianne schuift haar stoel zodat ze tegenover me komt te zitten. “John geef mij je handen alsjeblieft. Je bent je er waarschijnlijk niet van bewust, maar jij hebt me gisteren het ultieme bewijs van je liefde gegeven. Toen je inzag dat Jacqueline mij iets zou kunnen schenken waarna ik verlang en dat het niet in jou vermogen lag, gaf jij me onvoorwaardelijk vrij. Jou liefde voor mij was zo groot dat je mij op dat moment alles gunde.” “Maar ik ben meegekomen en heb ook genoten.” “Wat was gebeurt, als Jacqueline nee had gezegd?” “Dan was ik in de woonkamer gebleven.” “En toen je deelgenoot was van mijn genot, wat voelde je toen, geilheid? Lust?” In mijn hoofd reis ik terug naar de vorige avond. Ik zit weer in de fauteuil en zie hoe Lianne de toppen van genot bereikt. “Nee lieverd, weinig geilheid… Ik voelde een allesoverheersende liefde.” “Dat is het… precies dat gevoel bracht jij op mij over… Dat maakte dat ik kon los laten. Me laten vallen. Diep van binnen voelde ik namelijk dat het goed was en dat jij er voor mij zou zijn… Dat was nieuw en zo anders dan in mijn relatie met Bart, zoals overigens in bijna alle relaties die ik ken. Voor genot en verlangen is alleen nog plaats binnen de relatie. Bart was wars van anale seks. Dat mag natuurlijk. Maar hij had het nooit goedgekeurd als ik dat verlangen door een ander had laten vervullen. Dan heb ik het nog niet eens over jou en Mieke. Zij heeft om welke reden dan ook, laat ik zeggen, weinig seksdrive. Toch hield ze je gevangen, pas op het moment dat ze bang werd je kwijt te raken, gaf zij je een beetje vrij.” Inmiddels is Dieny terug met drie dampende mokken. Lianne buigt naar me toe en we zoenen elkaar. “Ik hou van je John.”
Dan draait ze zich weer om. “Ook van jou Dieny… Maar tegen mijn verwachting in, vind ik het ook moeilijk.” Ons jongste zusje lacht… “Ik begrijp wat je bedoelt schat. Je bent altijd in mijn gedachten gebleven en net als jij dacht ik, dat als ik je eindelijk zou terugzien, wij binnen vijf minuten over elkaar heen zouden rollen. Jullie zijn nu hier. De tijd zal leren of en hoe wij, in liefde, verder kunnen.” We slurpen rustig van onze cappuccino. Er hoeft niets meer gezegd te worden. Het feit alleen dat we bij elkaar zijn is op dit moment voldoende.