John verteld:
De bungalow van Ursula blijkt op nog geen drie minuten rijden van Dieny’s huis te liggen. In feite ben ik er telkens langs gereden, echter het ligt zo tussen de bomen verscholen dat het vanaf de weg nauwelijks is te zien. Op het grote grasveld rondom de woning lopen labradors van verschillende de leeftijd.
“Ik vind het erg lief dat je komt helpen John.” Ik geef haar een knuffel en kus haar wangen als begroeting. “Moet je mij nu zien. Sta ik hier te blozen als een bakvis, nadat ik door een mooi man ben begroet.” Ik negeer haar opmerking en kijk mijn neefje aan. “Waar is de patiënt jongen?” Hij loopt voor me uit naar de keuken. Op de grond ligt een lange plank waaraan nog 2 ophangbeugels vast zitten. In de muur zitten grote gaten waar de schroeven met de pluggen hebben gezeten. “Dat gaat nooit meer houden in die gaten. Zelfs al we nieuwe gaten boren, zal dat maar voor beperkte tijd houden. Uiteindelijk zal het gewicht van hetgeen op de plank staat en de hefboomwerking met het gewicht van de hond, de plank toch weer loswrikken.” “Wat stel jij dan voor John? Ik kan toch niet alles op de grond laten staan.” Ik stel voor dat wij de plank tijdelijk ophangen, op nieuwe gaten. Op een later tijdstip zullen we dan met een meer definitieve oplossing komen. Ik vraag Bas of er een boor in de materiaalkoffer zit. Even later komt hij terug de keuken in met een oude, zo te zien nauwelijks gebruikte, Black & Decker. ‘Haal die koffer maar naar hier jongen. We hebben ook een steenboor en 4 passende pluggen nodig.”
Na even zoeken vindt hij een laatje met boren in verschillende soorten en maten.” “Hoe zie ik wat een steenboor is John?” “Ik loop op hem af en wijs in het laatje. Kijk jongen, die boren met zo’n klein beiteltje in de kop dat zijn steenboren. Vervolgens leg ik hem en passant ook nog het verschil tussen metaal- en houtboren uit.” “Gosh, dat heeft me nooit iemand geleerd!” “Dat is iets dat ik jou onmogelijk kan leren Bas. Daar weet ik namelijk zelf niets van.” Bas kijkt naar de verdrietig kijkende vrouw. “Dat is toch logies, je kunt toch niet alles weten.” Met de nodig moeite lukt het ons uiteindelijk, ondanks het aftandse materiaal, om de plank weer aan de muur te bevestigen. Een ding staat als een paal boven water. Mijn materiaal komt mee vanuit Nederland naar hier. “Wat ben ik voor een gastvrouw… Koffie?” “Als het niet te veel moeite is, graag Ursula.” “Het is indrukwekkend om te zien hoe de vrouw, met behulp van haar rudimentaire handjes, haar voeten en mond, even later 3 koppen koffie voor ons op tafel tovert. In haar eigen kopje heeft ze een rietje gezet. “Ik hoop niet dat je vies van me bent John. Maar zoals je zag moet ik veel dingen met mijn mond aanraken.” “Geen enkel probleem… Maar als je het goed vind zou ik graag even naar toilet gaan. De koffie van vanmorgen wil er uit.” Ze lacht. “Door de gang tweede deur rechts, is de badkamer.” “Dank je.” Het valt me meteen op dat net als in de keuken, ook in de badkamer geen enkele aanpassing is gedaan. Ik ruik rioollucht en ontdek dat die uit het bad komt. Ik laat de badkraan lopen en merk dat de stank gelijk afneemt. Het bad is blijkbaar langere tijd niet gebruikt dus stond de sifon droog. De douchekop in de inloopdouche druppelt dus draai ik de kraan dicht.
“Mag ik wat vragen Ursula?” “Natuurlijk, vraag maar raak.” “Ik zie dat er noch in de badkamer noch hier in de keuken aanpassingen zijn gedaan.” “Aanpassingen John? Ik heb mijn honden toch.” “Maar zou je het niet fijner vinden om toch meer dingen zelf en met minder moeite te kunnen?” “Zeker wel! Maar waar denk je dan aan?” Ik vertel haar dat het wel een forse investering vergt in geld en tijd, maar dat het mogelijk is om met slim geplaatste schakelaars en sensoren haar leven een stuk gemakkelijker, maar vooral zelfstandiger, in te richten.” Nadat ze nog wat vragen heeft gesteld, begint ze steeds meer te glunderen.” “En jij zou dat voor mij willen doen?” Ik knik. “maar dat moet je dan wel met mijn voorvrouw Dieny afkaarten. “Zij heeft me al gevraagd om een paar huizen in Andiane te verbouwen.” “Geweldig! … Ga jij haar idee werkelijkheid maken?” “Ik moet en wil wat doen voor de kost Ursula.” “Mag ik jou dan helpen John?” “Mogen jongen? Ik heb je hulp daarbij hard nodig.”
We horen de deurklopper. “Mogen we binnenkomen?” Al bij het horen van de stemmen begint Bas te stralen. “Laat jij ze binnen jongen?” Meteen schiet hij naar de gang. Ik kijk Ursula aan. “Elisa?” ze knikt lachend.
“Mag ik jullie voorstellen. Dat is mijn oom John.” Ik sta op om de meiden een hand te geven. Ik voel me bevreemd omdat ik niet weet wie ik moet aankijken. Ik schudt weliswaar één hand, maar kijk in twee lachende gezichten en voel een blos opkomen.” “Kijk maar even goed John! Dat zijn we gewend. Het is al fijn dat we geen walging in je gezicht zien.” “Walging? … Jullie zijn mooie jonge vrouwen.” “Zeg gerust vrouw. We hebben er veel met elkaar over gesproken. Wij beschouwen ons als één vrouw, ook al zijn we twee personen. Het grootste deel wat ons fysiek tot vrouw maakt dat delen we namelijk. Daarom hebben we besloten als Elisa en niet als Elly en Lisa verder te gaan. Waar de een is , is namelijk ook steeds de ander.” Het is aandoenlijk te horen, hoe de ’twee’ elkaar aanvullen. De vanzelfsprekendheid waarmee zij met hun handicap omgaan maakt dat het al snel als gewoon voelt. “We zouden ons niet kunnen voorstellen om verliefd te worden op twee verschillende jongens. Sterker nog we hebben al jaren geleden afgesproken dat als dat zou gebeuren, dat het niet door mocht gaan.” “Beide kijken nu duidelijk verliefd naar Bas.” “We denken dat we nou de jongen hebben gevonden die ons gelukkig kan maken.” “Bas zit te blozen tot achter z’n oren.” “J.. j..jullie ook koffie?” “Nee lieverd, doe maar wat fris als het mag.” “Gaan Jullie niet op het terras zitten. Het is heerlijk buiten?” “Nee meiden, gaan jullie maar met Bas. Ik wil met John door het huis lopen om te kijken welke aanpassingen mogelijk zijn.” “Aanpassingen?” “Kom nou maar mee naar het terras Elisa, ik leg het wel uit.”
“Vindt je het goed als ik met mijn GSM wat foto’s maak Ursula? Ik stuur ze later door naar mijn vrouw, zij is verpleegkundige op een revalidatie afdeling en heeft wellicht nog goede adviezen.” “Jou vrouw?” “Een lang verhaal Ursula, dat vertel ik later wel eens.” “Zullen we dan maar gelijk hier starten?” “Al op het moment dat ik vertel dat het mijn idee zou zijn om alle belangrijke functies zoals water en de bediening van de kookplaat via pedalen onder aan het aanrecht beschikbaar te maken, reageert ze enthousiast.” In de badkamer vraagt zij of het ook mogelijk is om de bediening van haar bidet naar de grond te verplaatsen. Op het moment dat ik dat beaam, drukt ze een zoen op mijn wang. Ik vraag haar of ze niet graag in bad gaat. Ze geeft aan met liefde in bad te gaan, maar nadat ze een paar keer is uitgegleden bij het uit bad komen, heeft ze het uit veiligheidsoverwegingen opgegeven. Ik vertel haar dat er tegenwoordig ook badkuipen met een deur bestaan en dat zo’n bad op een verhoging zou kunnen worden gemonteerd om zo het uitstappen gemakkelijker te maken. “De slaapkamer kunnen we overslaan of je moet ideeën hebben hoe je een liefhebbende vent in mijn bed kunt toveren. Een liefhebbende vent niet maar wel een sybian. ” “Wat de fuck is een sìbian?” “Dat laat ik je zo wel zien, op je laptop. Of heb je geen internet hier?” “Geen internet? Wat zou ik voor een lerares zijn zonder internet.” “Mag ik de slaapkamer dan toch even zien?” “Natuurlijk John. Je weet toch al wat daar regelmatig gebeurt. Ik zou het zeker anders wensen, maar ik ga me daar ook niet voor schamen. Het is voor mij niet zo dat bestialiteit mijn fetisj is. Mijn honden helpen me met bijna alles.” Ik wijs naar het bed. “Zou je dat niet hoger willen. Als het een stuk hoger is dan stapt dat veel gemakkelijker uit.” “Dat is zo John. Dat lijkt me nu ook een goed idee. Maar omdat ik veel kracht in mijn benen heb is dat eigenlijk nooit zo’n probleem geweest.” Nadat we ook voor de woonkamer wat ideeën hebben doorgesproken klapt Ursula haar laptop open. “Sìbian, hoe schrijf je dat?” “Met als tweede letter een Griekse Y. Zoek maar op Youtube.” “Even later zie ik haar ogen groter worden en haar mond zakt open. “Tjeemig John, als ik die vrouwen maar de helft van het genot beleven dat ze uitstralen, dan moet ik ook zo’n ding hebben.” “Niets dat je niet via internet kunt bestellen!” lach ik. Ze kijkt me serieus aan. “John, wil je een offerte voor me maken? Ik bedoel dan voor het materiaal en jou werkloon. Het wordt tijd dat ik eens ga genieten van mijn geld.” “Inclusief of exclusief?” “Ze kijkt me vragend aan. “Een sybian?” Ze lacht. “Waar was je al die tijd kerel?” “In vaste handen Ursula. Het is pas recent dat ik met Lianne ben samengekomen, eigenlijk pas tijdens onze zoektocht naar Dieny.” Haar lach verdwijnt van haar gezicht en ze kijkt me ernstig aan. “Zou jij je kunnen voorstellen te vrijen met een vrouw als mij?” Ik knik. “Dat zou ik me zeker kunnen voorstellen. Het is alleen dat ik met Lianne en Dieny…” “Dat weet ik toch! Maar het feit dat jij je het kunt voorstellen maakt me al blij.”
We lopen naar het terras waar Bas zit te tongen met een van de meiden. Het andere hoofd slaat de ogen open en kijkt ons lachend aan. “We hebben bezoek Bas.” De jongen lost gelijk en kijkt ons blozend aan. “Sorry ik wist niet dat…” “Hoezo sorry bas. Was het niet lekker om te zoenen met je meisje.” “Het was heerlijk!” “Nou jongen excuseer je dan niet. Geniet in godsnaam van elkaar… Wat jij John?” “Zeker Ursula. Liefde en liefhebben is niks om je voor te schamen.” “Willen jullie dat ook aan onze ouders vertellen?” “Hoe zo meiden? Waarom zijn jullie ouders dan naar hier gekomen, als het niet is om ook jullie je liefde en seksualiteit vrij te laten beleven. “Mama is hermafrodiet en papa is haar halfbroer. Waar wij vandaan komen werd hun relatie niet geaccepteerd. Nadat wij geboren zijn, en iedereen dat zag als straf van God, zijn ze gevlucht. We hebben op tal van plaatsen gewoond. Twee jaar geleden hebben zij Andiane ontdekt en voor het eerst sinds lang geluk gevonden.” “Hoe stellen zij zich jullie seksualiteit dan voor?” “Papa praat er helemaal niet over en Mama denkt dat we nooit allebei gelukkig kunnen worden. Niet met twee mannen, en ook niet met één. Een keer toen ik erg kwaad was heb ik gezegd dat zij goed praten heeft. Zij heeft immers papa en zowel een, weliswaar kleine, lul, maar ook een kutje. Dus daar waar zij op vele manieren plezier kan beleven, moeten wij het maar met onszelf doen.” “Ze heeft toen heel erg gehuild. Daarna hebben we het er nooit meer over gehad. Dat was ook nergens voor nodig.” “Maar nu hebben jullie Bas leren kennen?” Ze kijken me aan. “Ja nu wordt het echt. We houden van Bas en we willen ook… met hem..” “En jij Bas, wat wil jij?” “Ik John? Ik hou enorm veel van Elisa, al voordat zij verliefd op mij werden. Ik wil geen ander!” “Was jij al eerder op ons? Sinds wanneer?” “Sinds ik jullie voor het eerst hier bij Ursula heb gezien.” “Maar waarom heb je nooit? …” “Ik durfde niet! Ik was bang afgewezen te worden. Al was het maar door een van jullie.” Gelijk daarop wordt mijn neefje afwisselend door twee monden gezoend. De ene kus gaat naadloos over in de andere. Er is geen wachten, geen concurrentie, alleen liefde. Ik voel Ursula’s hand in mijn kruis, ze kijkt me verliefd aan. Ze fluistert “Sorry John… Ik wil alleen maar even voelen. De hele situatie maakt dat mijn jongeheer in mijn broek, met schokjes overeind komt. Op het moment dat ik voel dat zij haar hand wil terugtrekken, leg ik mijn hand op de hare. “Voel gerust als je dat wil.” Gelijk grijpt ze door mijn broek om mijn lul. “Als je zusjes ooit van je af willen, dan ben je hier meer dan welkom.” Ik lach naar haar. “Dat voel ik Ursula.”
“Lieverds. Zijn je ouders thuis? Het is weer eens tijd voor een oudergesprek.” “Papa is gisteren weer vertrokken naar het booreiland. Die komt pas over twee weken weer terug.” “Dan wordt het gewoon een gesprek tussen twee genetische gedrochten.” “Jullie zijn geen gedrochten, net zo min als Elisa een gedrocht is!” “Dat weet ik Bas. Maar dat is wel zoals de wereld buiten Andiane ons ziet.” “Dan kan die wereld buiten me gestolen worden!” “Je gaat Mama toch geen pijn doen Ursula?” “Nee meiden, ik ga jullie moeder er alleen van overtuigend, dat zij jullie hetzelfde geluk moet gunnen, als dat zij heeft. Uit angst dat jullie pijn wordt aangedaan, veroorzaakt zij zelf pijn. Dat wil ik haar laten inzien.” “Dank je wel Ursula.” Ze wuift hun dank weg. “Bas jongen, denk je dat je, mij even bij je schoonmoeder kunt afzetten. Dan rijden jullie daarna maar door naar huis. Het is aan de tijd dat je moeder ook kennis maakt met je lieverds.”
Ursula verteld:
“Wil jij rijden John?” “Nee jongen doe jij maar. Of vertrouw je me niet als ik met Elisa achterin kruip?” “Zeker wel.” Nog voordat ik iets kan vragen houdt John de deur voor me open. “Dank je?” “Dat spreek toch vanzelf.”
Wanneer we het huis naderen zie ik dat Helga buiten de was ophangt. Ik vraag Bas een klein eindje door te rijden en me daar uit te laten. Ik wil niet gelijk gaan uitleggen waarom haar dochters met twee vreemde mannen in een landrover doorrijden.”
“Hallo Helga.” “Óh Hoi Ursula, waar zijn Elisa.” “Die zijn nu naar Dieny.” “Naar Dieny? De voorgangster?” “Ja kun jij hier een andere Dieny dan?” Ze schudt met haar blonde hoofd. “Nee, maar om te zeggen dat ik haar ken.” “We hebben met haar gesproken toen wij ons hier wilden vestigen. Maar om eerlijk te zijn heb ik haar daarna, hooguit nog eens begroet als we elkaar in ’t dorp tegen kwamen. Maar ga zitten. Hoe gaat het met de leerresultaten van mijn meiden. Door al onze verhuizingen waren ze flink achterop geraakt.” “Ze doen het prima Helga. Ik kom niet voor hen. Eigenlijk kom ik voor jou.” Ze kijkt me verbaasd aan. “Voor mij?” “Ja dame voor jou. Maar ik zou het op prijs stellen als je me eerst wat te drinken zou aanbieden.” “Icetea?” “Lekker.”
“Waar wil je het met me over hebben?” “Eigenlijk gewoon over je liefdesleven.” “Ùh gewoon, vindt je het gewoon om? …” Ik knik. Hier in Andiane is het gewoon dat je open over die zaken bent. Volgens mij heb je tijdens jullie inauguratie gezworen dat je de waarheid en niets dan de waarheid hebt gesproken, teneinde tot Andiane te worden toegelaten.” “Maar dat heb ik toch ook. Herman is mijn halfbroer, het is daarom dat we zijn verstoten door onze familie.” “Dat mag kloppen, het feit dat jij hermafrodiet bent, dat heb je verzwegen.” “Hebben? ..Elisa?” “Alsjeblieft Ursula, dat hoeft toch niet iedereen te weten.” “Niet iedereen, maar wel onze voorgangers.” Ik zie tranen over haar wangen lopen. “Alsjeblieft, laat ons niet wegsturen. Wij, de meiden, wij zijn nooit zo gelukkig geweest als hier.” Ik sta op, kniel naast haar neer en streel met mijn vingers over haar schouder. “Niemand gaat jullie wegsturen, maar een eerlijk gesprek is wel op zijn plaats, vindt je ook niet?” Ze kijkt me verdrietig aan en knikt. “Ik vertel je alles wat je wil weten.” Ik ga weer tegenover haar zitten. Ze is een aparte vrouw. Ze is lang, heeft brede schouders en een relatief smal bovenlijf met twee kleine borsten. Haar heupen en kontpartij daarentegen zijn breed en vrouwelijk gevormd. Ondanks haar zorgvuldig gelakte en gemanicuurde nagels vallen haar grote handen en voeten op. “Waar moet ik beginnen?” “Oh, begin maar bij het moment dat jij en Herman iets kregen.” “Ùh, eigenlijk is er geen echt moment geweest. Het is eerder zo gegroeid. Mijn moeder heeft me nooit kunnen accepteren. Als mijn vader zich niet had verzet dan was ik als kleuter al geopereerd. Het is namelijk zo dat de meeste Hermafrodieten meer meisje of meer jongen zijn. Ik daarentegen heb zowel fysiek alsook in mijn genen bijna evenveel van elk geslacht. Mijn vader vond dat als ik oud genoeg was zelf mocht kiezen voor al dan niet een operatie. Kort daarop zijn ze gescheiden. Mijn moeder dacht waarschijnlijk dat zij dan haar zin kon doorzetten. Hierbij kwam ze echter bedrogen uit. Mijn vader kreeg de gedeelde voogdij.” “Zij kreeg al snel een nieuwe partner. Gelukkig heeft hij haar, voordat hij zich met een zatte kop te pletter reed, nog net weten te bezwangeren. Negen maanden later werd Herman geboren. Ondanks alles heeft mijn vader altijd alimentatie betaald, ook voor Herman. Toen ik 17 was is hij plotseling overleden. Dankzij zijn verzekeringen zit mijn moeder er nog altijd warmpjes bij.” “Heb je nooit zelf overwogen om je te laten opereren?” “Jawel.. Ik was toen twintig, denk ik. Ik wist dat ik me aangetrokken voelde tot mannen en vertelde dat aan Herman. We hadden altijd al een sterke vertrouwensband. Ik vertelde hem dat ik mijn mannelijke geslacht wilde laten weghalen. Hij heeft me toen onder tranen bekend dat hij van me hield zoals ik was. Hij vond me opwindend en had me regelmatig begluurd als ik met waste.”
“En zo zijn jullie bij elkaar gekomen?” ” Ja… Het duurde weliswaar even voordat ik voor mezelf durfde toe te geven dat ik ook van hem hield. Toen wij onze moeder vertelden van onze liefde, heeft ze ons letterlijk op straat gezet. De eerste jaren heb ik gewerkt zodat Herman zijn opleiding kon afmaken. Nu is het andersom. Herman verdient met zijn offshore werk genoeg zodat we hier onbezorgd kunnen leven. We hebben dure verzekeringen afgesloten zodat het Elisa ook later, nooit aan iets zal ontbreken. Want welke baas neemt hun in dienst?” “Dat zal inderdaad moeilijk worden. Maar ik ben een boon als ze hier in Andiane niets vinden waarmee zij in hun eigen behoeften kunnen voorzien. Dat moet je hun niet ontnemen. Het zijn zelfbewuste meiden, die willen wat zinvols doen met hun bestaan.” Terwijl ze knikt zie ik dat ze een paar tranen wegpinkt. “Mag ik jou wat intiems vragen Ursula?” “Zeker wijfie. Wat wil je weten.” Ze bloost letterlijk tot in haar decolleté.” “Je hebt geen armen en geen man. Hoe kun je.. je weet wel.” “Ja Helga. Ik denk dat je heel goed weet dat ik niet meer, zoals ik overigens wel in mijn tienerjaren deed, zolang met mij kut tegen iets aanwrijf totdat ik klaarkom. Die meiden van jou zijn niet op hun mooie hoofdjes gevallen. Ze hebben je vast al verteld dat ze vermoeden dat hun docente Ursula het met haar hulphonden doet.” “Dat hebben ze. Maar ik kan het maar moeilijk geloven. Voordat we in Andiane kwamen wonen had ik zelfs nog nooit van bestialiteit gehoord. Heb jij iets met dieren?” “Eigenlijk niet. Ik heb iets met seks en met harde piemels. Als ik een geschikte vent zou hebben, zouden mijn honden het uitsluitend nog met elkaar doen… Maar nu toch al alles op tafel ligt. Ik ben best wel nieuwsgierig naar jullie seksleven. ” Ze begint te glunderen… “Het is jammer dat Herman vaak en lang van huis is. Maar als hij dan weer thuiskomt maakt hij alle ontberingen goed. Je moet weten dat ik graag goed gevuld wordt. Gelukkig heeft hij vooraan gestaan toen de piemels werden uitgedeeld. Mijn pikje wordt nooit echt keihard. Niet zoals die van Herman. Gelukkig wordt hij wel stijf. Waar was ik gebleven? Soms, als ik ben klaargekomen, stop ik mijn halfslappe gevalletje in mijn kut. Als Herman me dan neukt en mijn pik zwelt weer aan. Het orgasme dat ik dan krijg is gewoon hemels.”
Ik zie dat ze zit te zwijmelen, negeer voor dit moment de natte plekken in haar blouse en sla hard met mijn hand op tafel. Geschrokken kijkt ze me aan. “M.. m..maar Ursula!?” “Hemels Helga? En waarom ontzeg jij je dochters dat hemelse gevoel?” Ze begint te schokschouderen. “Elisa… ze hebben me verteld dat zij verliefd zijn op een jongen .. Maar ik… Ik ben bang. Bang dat ze ongelukkig worden, dat ze worden misbruikt of erger nog ruzie krijgen met elkaar over één partner. Hoe moet dat? Ze delen hun geslachtsorganen, stel je voor dat één van hen de partner van de ander niet wil. Terwijl de één geniet wordt de ander verkracht.” De tweede keer die dag betast ik met mijn vingers haar schouder. “Ik begrijp je zorgen Helga. Maar vertrouw je dochters. Spreek met hen. Over je eigen gevoelens, je eigen seksualiteit en je angsten. Ze zijn verliefd Helga, verliefd op dezelfde jongeman, en hij is verliefd op hen. Meer nog dan vroeger hebben ze nu een moeder nodig die hun vragen wil beantwoorden.” “En als ik niet alle antwoorden heb? Dat zullen ze begrijpen wijfie. Maar sluit hun niet buiten. Ontken hun seksualiteit niet. Dat is precies datgene dat jullie moeder in het verleden heeft gedaan.” Op het moment dat de waarheid van mijn laatste woorden tot haar doordringt is ze ontroostbaar. Het duurt zeker vijf minuten voordat ze wat rustiger wordt. “Drink je een glas wijn met me Ursula. Ik heb nu iets sterkers dan icetea nodig.” “Lekker Helga.”
Met mijn mond haal ik het rietje uit mijn icetea en hang het in mijn wijnglas. “Sorry Ursula.” Niks aan het ‘handje’ wijfie?” Gelukkig breekt weer een lach bij haar door. Met mijn neus wijs ik naar haar borsten. “Je lekt!” Ze kijkt naar haar blouse en lacht. “Dat is halverwege de zwangerschap gestart en nooit meer gestopt. Herman noemt me wel eens zijn melkkoetje en drinkt het graag van de bron. Zo gauw als ik opgewonden raak begin ik te vloeien. Je vindt het natuurlijk pervers? Maar toen ik mijn lieverds nog zoogde, als ze dan alle twee aan mijn tieten lurkten… Ik kwam dan regelmatig klaar.” “Vertel dat aan je meiden lieverd. Je zult ze erg gelukkig maken.” “Drinken we nog eentje?” “Nee. Dat doen we niet! Jij rijdt me nu naar Dieny en je maakt kennis met het vriendje van Elisa.” “Dat wil ik best, maar dan zou ik eerst nog een flink glas wijn kunnen gebruiken.” “Als je dat maar laat. Ik ben namelijk niet zo handig met een auto zoals je zult begrijpen en de weg naar Inn Cestia is bepaald niet recht.”
De manier hoe zij achter het stuur zit en haar rijstijl, doen meer aan die van een man denken dan van een vrouw. Hoe dichter we bij Dieny’s huis komen hoe meer zij gespannen raakt. “Rustig maar wijfie, het zal wel loslopen.” Niet alleen Helga schrikt wanneer we bij het terras stoppen en Bas en Elisa in het zwembad zien. ‘Shit, ik heb hem nog nooit zwemkleding zien dragen. Bas die naakt met Elisa in het zwembad ligt te dollen dat lijkt me nog een stap te ver voor Helga.’ Er valt een pak van mijn hart als ik dichterbij gekomen zie dat Bas een zwembroek en Elisa een, weliswaar halterloos, badpak draagt dat ik herken als een van Dieny.
“Hallo meiden, amuseren jullie je?” Komt hoorbaar gespannen uit Helga’s mond” De meiden reageren geschrokken. “Mama, wat doe jij hier?” “Het leek me een goed idee, om eens kennis te maken met jullie vriendje.” Ze zijn zienderogen opgelucht en lachen. “Mama dit is Bas, de liefste jongen van de wereld… Bas dat is onze Mama, de liefst m..” Helga lacht. “Het is goed met jullie. Die liefste moeder had wel een andere vrouw nodig om haar ogen te openen.” Dan ben je echt niet de enige Helga!” Het is Dieny die met een dienblad het terras komt oplopen. Lianne en John zijn inmiddels ook opgestaan uit hun ligstoelen en stellen zich aan Helga voor. “Wijn voor de volwassenen en Cola voor de het jongvolk.” “Ursula, Helga, jullie doen toch ook mee.” “Als Bas ons straks terugbrengt.” “Dat doe ik.” Roept hij meteen. “Dat is niet nodig Ursula, jullie kunnen blijven logeren.” “Dat kan ik niet Dieny. Ik moet terug voor de honden. Maar dat laat onverlet dat Helga en Elisa kunnen blijven. Herman is offshore dus…” “maar dat is toch niet nodig, doe geen moeite.” Dieny roept naar binnen. “Livy lieverd, help jij mij zo mee om het bed in de Bed en Breakfast beneden te verschonen? De moeder van Elisa en zij blijven slapen.” Ze komt naar buiten met een fles wijn in een koeler. “Dag mevrouw Schneider.” “Hallo Livy, maar alsjeblieft noem me Helga.” “Ùh waar slapen John en Lianne vannacht Mama? Als jij het goed vind, dan slapen ze bij mij.” Ze lacht van oor tot oor. “Natuurlijk vind ik dat goed.”