Andiane – Enclave van Paria’s en Zonderlingen – Deel 1

Voorwoord:
Dit is het lange vervolg op de 4 deler “Buitengewoon en onverwerkt.”
In de loop van dit verhaal passeren ook aspecten van bizar vooronderstelde seksualiteit de revue. Het zal zowat alle ‘Gertibaldi ‘categorieën toucheren.
Mogelijk is het begin beter te begrijpen wanneer de lezer eerst kennis maakt met John’s ‘achtergebleven’ vrouw Mieke en vriendin Ineke uit de miniserie :“Buitengewoon en onverwerkt.”

Andiane – Enclave van Paria’s en Zonderlingen – Deel 1
John verteld:
Ik besluit mijn zus niet eerst te bellen, maar aan het einde van mijn fietstraining ‘spontaan’ bij haar langs te gaan. Mogelijk is een van haar jongens op bezoek en is er geen ruimte voor een goed gesprek onder vier ogen.
Ik parkeer mijn racefiets tegen de voorgevel van haar matig onderhouden rijtjeswoning. Nog voordat ik mijn fiets heb vastgeketend vliegt de voordeur open. “John? Is iemand ziek! Ben ik een verjaardag vergeten?” Ik moet lachen. “Niets van dat zus. Ik wilde gewoon even bij je langskomen. Of komt het je nu niet uit.” “Gekke vent… Je weet toch dat jij mij altijd uitkomt.” “Zet die fiets van jou achterom en trek de poort in het slot, dan hoef jij je karretje niet vast te leggen.”
“Koffie?” “Heb je misschien een Radlertje?” “Nee sorry John. Ik heb geen fris in huis. Als de jongens komen nemen ze hun eigen Cola of pilsje mee. Barts weduwepensioen houdt niet bepaald over.” “Doe dan maar een bakkie Lianne.” Ze draait zich naar het aanrecht van de gedateerde keuken en begint met het vullen van haar koffiezetapparaat. Ondanks haar extra kilo’s en haar slecht zittende Zeeman kleding, is ze met haar 46 jaar nog steeds een mooie vrouw. In haar lange blonde haar, dat ze nog steeds los draagt, is nauwelijks grijs te ontdekken. Ik betrap me erop dat ik me afvraag of het nog steeds sluik schaamhaar is dat haar kutje bedekt. “Wat zit je naar me te staren John?” Ik voel dat ik begin te blozen. Het lijkt er even op dat Lianne iets wil zeggen, maar dan… “Geen suiker, alleen een beetje melk toch?” Ik knik.
Zwijgend zet ze een blikken koekjestrommel op tafel en tilt de deksel er af. “Speculaasje?” “Lekker Lianne.” Het is jaren geleden dat ik nog speculaas heb gegeten. Mieke en ik hebben nooit koekjes in huis maar trakteren ons wel regelmatig op een lekker stukje gebak van de warme bakker. Het koffiezetapparaat begint te pruttelen en Lianne haast zich om de koffie in een thermoskan te schudden. “Komen de jongens vandaag niet?” “Èh nee… Mike is voor een cursus in Montreal en Davy heeft dienst in het zorgcentrum.” “Meer verschillend kun je ze niet hebben hè Lianne.” Ik zie hoe een lach over haar gezicht trekt. ” “Nee zeker niet. Mike is de intellectueel en Davy de zorgzame. Maar ze zijn er wel alle twee voor mij en voor elkaar. Je kunt het slechter treffen… Maar vertel op John… Je komt niet zogenaamd spontaan langsfietsen om over mijn jongens te praten.” “Je hebt gelijk zus.” “Begin je nu weer te blozen?” Ik knik. “Ja en ik denkt dat jij heel goed weet waarom.” “Ik vraag het je nog één keer John… Wat kom je doen? Voor de dag ermee… of… vertrek!” Het laatste woord komt op fluistertoon. Ik voel tranen opwellen. “Stuur me alsjeblieft niet weg Lianne. Ik wil me er niet achter verschuilen. Maar het is Mieke die me heeft gestuurd. Zij was het die vindt dat ik de spoken uit mijn, uit ons, verleden eerst moet bestrijden voordat wij eventueel samen verder kunnen.”
Lianne kijkt me ongelovig aan “Dit komt uit Mieke’s koker?” Ik knik. “Ik moet me bij jou vrouw verontschuldigen. Ik dacht altijd dat zij de oppervlakkige seksslet van mijn lieve broer was.”
Ik besluit mijn zus, zonder in alle details te treden, te vertellen over het jarenlang ‘gestoorde’ seksleven tussen Mieke en mij tot aan de uiteindelijke samenlevingsovereenkomst met Ineke.”

Nadat ik klaar ben met vertellen staat Lianne op. “Gosh John… Dat vraagt om een borreltje… Ze verdwijnt naar de kelder en komt even later terug met een fles zonder etiket. Ze kijkt me aan. “Obstler!?… Heeft Mike voor me meegenomen van een skivakantie. Hij weet dat z’n oude moeder zo af en toe wel een borreltje lust.” Ze zet de fles op tafel, haalt twee borrelglaasjes uit de woonkamer en schenkt ze tot aan de rand vol. “Proost broer!” “De inhoud verdwijnt in een keer in haar keel. Ze trekt een vies gezicht en schudt met haar bovenlijf. “Sterk spul! Kom op John, drink eens leeg.” Ik volg haar voorbeeld. Nog voordat het brandend gevoel in mijn keel zich heeft verplaatst naar mijn maag, heeft Lianne de glaasjes weer gevuld. Zij zet het tweede glaasje aan haar lippen. Dit keer nipt ze alleen maar. “Wat wil je nu van mij John?” “Om eerlijk te zijn weet ik dat niet precies. Op dit moment zijn er alleen maar onduidelijkheden. Ik voel me emotioneel en onrustig zonder er echt een vinger op de oorzaak te kunnen leggen.” “En je denkt dat ik de antwoorden weet?” Ik knik. “Althans gedeeltelijk.” Ze kijkt me strak aan en lijkt een besluit te nemen. “Ja John… Al van de eerste keer wist ik dat jij er stond. Sterker nog. Ik wist van de uitgevallen training en hoopte er zelfs op dat jij ons zou betrappen. Ik heb er daarna steeds voor gezorgd dat jij in de buurt was als Dieny en ik met elkaar speelden.” Ik kijk mijn zus ongelovig aan. “Maar waarom Lianne?” “Moet ik dat echt voor je uittekenen John… We hielden van je… We hielden van jou en van elkaar!” Nu het hoge woord eruit is zie ik tranen over haar wangen lopen. “Wij hielden van je, maar jij zag dat niet.” “Ik hield toch ook van jullie. Dat doe ik nog steeds.” Lianne zit te snikken. “Ben je echt zo blind? Wij hielden van je zoals vrouwen houden van mannen.” Haar bekentenis slaat bij mij in als een bom. Als vanzelf pak ik het glaasje en drink het in een teug leeg. Lianne volgt mijn voorbeeld en schenkt meteen weer in. “Toen jij later iets kreeg met Mieke hebben Dieny en ik elkaar nachtenlang in slaap gehuild. Ons zusje heeft dat nooit kunnen verkroppen en heeft haar geluk gezocht bij haar Miran, de leider van die sekte. .” “En jij? Is het mijn schuld geweest dat jij je veelbelovende toekomst hebt vergooid?” Ze kijkt me verdrietig aan en knikt. “Schuld is het verkeerde woord. Het is niet zo dat je ons willens en wetens hebt gekrenkt. Wij hebben minstens net zo veel schuld. Wij zijn nooit eerlijk tegen jou geweest. In ieder geval niet voor wat betreft onze gevoelens voor jou.” “Maar jullie… jullie waren nog kinderen.” Ze knikt verdrietig. “Dat klopt, maar aan ons gevoel was niks kinderlijk.” Lianne’s stem breekt, fluisterend gaat ze verder. “… en dat is nooit over gegaan.” Over de tafel heen leg ik mijn handen op de hare. Mijn hart breekt bij het zien van haar verdriet. “M.. maar Lianne… Het had toch nooit iets kunnen worden… Dat zou Incest zijn geweest.” Ze recht haar rug en kijkt me strijdbaar aan. “So what John! In onze fantasie waren we met jou weg gegaan, naar een plek waar niemand ons zou kennen.” “Mag ik nog wat vragen?” Ze knikt woordeloos. “Waarom Bart?” Is dat zo moeilijk te begrijpen John. “Hij was zorgzaam, lief en de garantie dat ik altijd in jou buurt zou blijven. Hij had niet de intellectuele bagage om door te hebben dat ik eigenlijk nooit geheel de zijne ben geworden. Alhoewel ik er inmiddels van overtuigd ben dat hij wel iets gevoeld heeft.” We kijken elkaar lange tijd zwijgend aan.
“Ik mis haar nog steeds John; eigenlijk steeds meer.” “Ik mis haar ook lieverd. Ik mis haar en ga haar zoeken.” “Ik wil mee John… Het is onze zoektocht!”

Plotseling wordt de stilte doorbroken door het trillen van mijn gsm op de tafel. Ik kijk in het display. “Mieke?” Ik knik… “Neem op John.” ‘Hallo Mieke, zijn jullie uitgewandeld?’ … … ‘Èh ja, ik kom thuis eten.’ … … ‘Iets bestellen, prima… Bestel overigens maar wat extra. Lianne eet mee.’ Ik zie hoe mijn zus tegenover me heftig zit te schudden… ‘Is goed, we stappen zo op de fiets.’
“Hoe kun je idioot? Denk je nou echt dat ik mee ga om te zien hoe jij je laaft in je relationele geluk.” “Nee Lianne… Je gaat mee om te zien dat je grote broer die rol eindelijk gaat waarmaken. Dat hij de verantwoording neemt om niet alleen zijn eigen geluk. Maar ook dat van zijn enig overgebleven familie in de hand te nemen. Bovendien kunnen wij moeilijk onze zoektocht starten zonder hierover met Mieke te praten. Geen geheimen meer Lianne… Geen geheimen meer.” Ze laat haar hoofd zakken. “Ik ben bang John.” “Ik ook zus, maar ik laat me niet weerhouden.”

De zoekocht:
“Hoe ver is het nog tot dat hotel.” Lianne rijdt, ik kijk op het navigatie systeem. “Nog ongeveer een uur. Hoezo, moet ik rijden?” “Nee het gaat nog. Jou auto rijdt heel wat prettiger dan die ouwe Fiat van Bart. Het is gewoon omdat ik al jaren niet meer heb gereden. Vooral niet zo’n lange stukken. De routine is weg.” “Je rijdt anders prima.” “Even kijkt ze me trots aan. “Dank je.”
Het is inmiddels meer dan een maand geleden dat ik bij mijn zus ben langsgefietst. Na onze gezamenlijke maaltijd die avond, is lang gesproken. Er is gehuild maar ook gelachen. Van meet af aan was duidelijk dat wij op zoek zouden gaan naar ons zusje. Het was Mieke’s idee om mijn spaarverlof te ‘verzilveren’. Ook stond zij er op dat deze hele onderneming met een deel van ons spaargeld zou worden bekostigd.
“We zijn bijna twee weken onderweg John. Gaan we haar ooit nog vinden?” Ik kijk naar mijn zus die recht vooruit op de weg staart. “We hebben toch een spoor Lianne. Het is zeker dat de sekte meer dan 10 jaar in de buurt van Grossetto op een camping heeft gebivakkeerd. De kleine roodharige vrouw met Nederlands accent die de campingeigenaar omschreef, dat kan toch alleen maar Dieny zijn geweest?” “Denk je dat of geloof je dat, John? Hij herkende haar niet echt op haar jeugdfoto.” “Ik hoop het Lianne. Je wil toch nog niet opgeven.” Ik zie hoe ze nee schudt. “Maar waarom zijn ze naar Frankrijk gegaan? Ze hoefden daar niet weg.” Ik leg mijn hand op Lianne’s knie. “Dat weet ik toch ook niet lieverd. Ik heb misschien nog wel meer vragen als jij.” Ze is even stil. “Lieverd!? Dat zeg je maar zo?” Ik kijk haar van de zijkant aan. “Nee, dat voel ik zo. En dat gevoel is gedurende onze reis alleen maar gegroeid.” Ik zie hoe een traan over haar wang loopt en wrijf hem met een vinger weg.

“Daar is het… Kurhotel Stöckli. Zullen eerst inchecken en dan een kopje koffie drinken.” “Graag John. Ik ben eigenlijk best wel moe. Ik kijk haar aan. Is het geen idee om gewoon een paar dagen te blijven? De tijd nemen om te genieten van de omgeving en wat bij te tanken.” We zijn ondertussen uitgestapt en Lianne kijkt om zich heen. “Het is hier erg mooi John.” We lopen naar de receptie waar we vriendelijk worden begroet door een jongedame in Zwitserse klederdracht. Ik stel me voor en zeg dat we twee kamers hebben gereserveerd voor één nacht. Ze kijkt in haar computer. “Ah ja, ich sehe schon. Zwei einzelzimmer auf den namen Berns.” In mijn beste Duits probeer ik de vrouw duidelijk te maken dat we eigenlijk een paar dagen langer willen blijven. Ze begint gelijk op haar toetsenbord te tikken en kijkt me even later verontschuldigend aan. “Die zimmer sind ab morgen reserviert.” Nadat ik gevraagd heb of er misschien toch nog andere mogelijkheden zijn kijkt zij weer in haar computer. “Ich habe nur noch die Honeymoon Suite zur verfügung. Die ist erst in vier tagen versprochen.” “Dan würden wir die Suite gerne haben.” “Wat doe je… Gek?” “Even niet storen Lianne. Ik regel een kamer voor ons.” “Drei übernachtungen mit Volpension?” “Sehr Gerne.” Nadat ik de receptioniste mijn ID bewijs heb overhandigt vraagt ze mij om de autosleutels. “Gehen Sie ruhig rüber in unsere Bar. Ich mache die buchung fix und mein college bringt ihre koffer aufs Zimmer… Wen sie dan fertig sind begleitte ich ihnen zu der Suite.”

Ik bedank de dame, neem Lianne’s arm in de mijne en loop met haar naar de Bar. We nemen plaats in twee knusse fauteuils en worden meteen bediend. Al snel staan twee dampende koppen cappuccino voor ons. “Ze vroeg helemaal niet naar mijn ID bewijs.” “Dat is zakelijke discretie.” lach ik. “We hadden eenpersoonskamers gereserveerd voor één nacht. De kans dat wij dus twee echtelieden zijn is vrijwel nihil. Wat wij wel zijn, wil ze niet weten. Ze heeft nu een dure Suite voor drie nachten verhuurd.” Lianne lacht ook maar dan trekt toch een schaduw over haar gezicht. “Hoe duur?” “960 Euro voor drie nachten, all in.” Haar mond valt open. Ze spelt het bedrag en kijkt me ongelovig aan. “Ben je gek geworden John. Dat betaalden wij niet eens voor 14 dagen Ardennen met z’n vieren.” “Dan is het des te meer aan de tijd dat ik mijn zus hetgeen schenk dat haar toekomt.” Ze kijkt me nieuwsgierig aan. “En wat komt mij volgens mijn grote broer toe.” “Op zijn minst een beetje luxe, na een leven van soberheid.” Mijn antwoord lijkt haar niet echt blij te maken. “Zullen we dan maar… Ik wil me even fris maken en dan een stukje lopen. We zitten al de hele dag.”

De Suite overtreft zelfs mijn stoutste verwachtingen. Mieke en ik hebben best wel een paar luxe vakantieverblijven gehad maar dit slaat alles. Vanuit de voordeur komen we in een klein halletje met een kapstok. Het halletje geeft toegang tot een grote inloopkast met daarin twee grote kleerkasten. Op een lange tafel tegenover de kasten liggen onze koffers en tassen. Zowel vanuit het halletje alsook vanuit de kastruimte kun je doorlopen naar de eigenlijke suite. De Suite bestaat voor bijna de helft uit een halfronde glazen erker waarin op een verhoging een groot rond waterbed staat. Vanuit het bed kijk je uit over de wijngaarden en het meer. Een aparte badkamer is er niet. In een hoek prijkt een jacuzzi die groot genoeg is voor 4 personen. Achter een glazen wand bevind zich een grote douchecabine met sproeiers in de wanden en het plafond. Nadat de receptioniste ons alleen heeft gelaten beent Lianne als een opgewonden puber door de ruimte. “Moet je nou zien John. Die wastafels en het blad van de toilettafel. Is dat zwart graniet?” “Ik wrijf over het koude stenen oppervlak. “Ik denkt ’t wel.” “Ik heb altijd gedroomd van zo’n aanrechtblad. Maar dat zat er gewoon niet in met Bart’s salaris.” Ik kijk om me heen. “Heb jij die juffrouw net iets horen vertellen over het toilet?” “Auw, shit Ja John, ik moet best wel plassen, maar waar is in godsnaam het toilet.” Ik kijk om me heen. Het zal toch niet zo zijn dat ik de receptie moet bellen om te vragen waar de wc is. “Moet je hier kijken. Hier het symbool voor vrouwen en daar dat voor mannen. De geslachtsymbolen blijken, bij goed bekijken, de handvatten te zijn die de schuifdeuren openen naar twee aparte toiletruimtes. “Ik ga gelijk even plassen.” Terwijl mijn zus op het toilet is haal ik onze toilettassen uit de koffers en zet ze op de wastafels. “Zo dat lucht op.” Ik kijk in haar lachende gezicht.” “Je beseft toch wel dat wij ons in deze kamer niet kunnen verstoppen. Ik kan me hooguit terugtrekken op de wc.” Geschrokken kijkt ze me aan. “Tjemig, ja.. Dat is waar. Ik kan me natuurlijk op het toilet omkleden.” Ik moet lachen. “Lach je me nou uit John?” “Een beetje wel… Terwijl jij je op jou toilet uitkleed, kan ik douchen. Als ik me daarna op mijn toilet ga aankleden, spring jij onder de douche.” Nu de absurditeit tot haar doordringt verschijnt ook op Lianne’s gezicht voor het eerst sinds lange tijd, de volle lach die ik zo lang heb gemist. Ik kijk haar aan. “Bovendien is er niets aan jou wat ik niet al gezien heb.” “Ja, ja… 30 jaar en net zo veel kilo’s geleden.

Nadat wij ons aan de wastafel hebben fris gemaakt lopen wij via ons eigen terras naar buiten. Tegenover de parkeerplaats van ons Hotel blijkt een knooppunt van wandelroutes te zijn. We kiezen voor de kleine ‘panorama runde’ van 4 kilometer. Door het ruwe terrein, de vaak smalle paadjes, maar ook door ons voor dit soort wandelingen ongeschikte schoeisel, zijn we bijna dubbel zo lang onderweg dan gepland. Terug op onze Suite kleden wij ons snel om. Op verzoek van Lianne doe ik dat in de inloopkast. “Ik moet nog aan het idee wennen om mij voor jou ogen uit te kleden.” Op het moment dat wij de knusse eetzaal inlopen, zijn nog maar een paar gasten aanwezig. Een kelner begeleidt ons naar onze tafel . Het eten is heerlijk en de door mij bestelde huiswijn is daarbij een prima begeleider. Het doet me plezier om te zien hoe Lianne geniet. Ze geniet van het eten, maar vooral ook van de hele ambiance. “Zal ik je nog een beetje bijschenken zus?” Ze legt haar hand op het glas. “Nee laat maar. Hij is heerlijk, maar ik ben nu al een beetje tipsy.” “Ik houd de fles boven haar hand en begin te kantelen. Net voordat de wijn over haar hand loopt trekt ze terug. Haar lach laat me smelten. Ze fluistert. “Het zijn dat soort streken, waarop ik verliefd ben geworden.” Ze begint te blozen en neemt snel een slok wijn. “Ik voel me hier net een prinses John. Dit gevoel kan me niemand meer afnemen en zal ik koesteren totdat…” Ik leg mijn hand op haar lippen. “Totdat een nog fijner gevoel die plaats inneemt.”

Nadat ik de kelner gevraagd heb om nog een fles van dezelfde wijn in onze suite te bezorgen, stappen wij op. Lianne steekt haar arm door de mijne en legt haar hoofd op mijn schouder. “Dank je voor een heerlijke avond John.” “Die dank is geheel wederzijds lieverd.”
Ga jij maar vast douchen. Ik wacht even tot de wijn wordt bezorgd. Ze kijkt me gespannen aan. “Draai jij je dan om John.” “Als dat is wat je wil Lianne. Ik ga wel in die fauteuil bij het raam zitten.” “Dank je.” Ik draai de fauteuil naar het raam en ga zitten. “Heb jij je voor Bart ook nooit uitgekleed?” “Natuurlijk wel! Vooral voordat, ik na mijn zwangerschappen dikker werd, was hij helemaal gek van mijn lijf. Mijn tieten stonden altijd garant voor een stevige erectie.” “Heb je wel genoten van de seks.” “Wat een vraag John. Zeker heb ik genoten! Bart had weliswaar maar weinig fantasie en ik heb hem eerst moeten leren dat hij naast zijn piemel ook zijn vingers en mond kon gebruiken om zijn Meisie te bevredigen.” “Dat is waar ook,” herinner ik mij. “hij noemde je altijd zijn Meisie.” Net voordat ik het douchewater hoor lopen wordt mijn neus voor een kort moment geprikkeld door de weeïg zoete geur van een opgewonden vrouw.

Er wordt kort op de deur geklopt. ‘Zimmerservice!’ Ik sta op en loop naar het halletje. Discretie wordt hier inderdaad met de hoofdletter D geschreven. Op het tafeltje in het halletje staat op een zilveren dienblad de bestelde wijn en twee glazen. Wanneer ik naar binnenloop kijk ik door de ruit van de douchecabine tegen Lianne’s naakte achterkant. Ze heeft haar lange haren opgestoken en staat duidelijk te genieten van de warme waterstralen die haar lichaam vanaf meerdere kanten besproeien. Ik zet de wijn op het salontafeltje bij ons zitje en draai de fauteuil nu zo dat ik goed zicht heb op mijn douchende zus. Ik schenk mezelf al wat wijn in. Met mijn glas in de hand, af en toe nippend, geniet ik van het heerlijke schouwspel. Als het water plotseling stopt wordt de ban gebroken. “Hoe lang zit je al naar me te kijken?” Ùh, sinds ik de wijn heb gehaald en mijn blik per ongeluk op je mooie lijf viel. Ik kon er geen weerstand aan bieden.” Ze slaat de badjas om zich heen, die zij blijkbaar al eerder had klaargelegd.” “Dat was niet de afspraak.” “Wat was afspraak dan wel zus?” Blozend loopt ze op me af. Ze gaat vlak voor me staan, kijkt me kort aan en laat de badjas van haar schouders glijden. “Nou kijk maar John… Van dat strakke lijfje uit jou herinnering is, behalve mijn dikke tieten, niet veel meer over. Alles, is nou dik aan me. Mijn buik, mijn kont en mijn bovenbenen. Als om haar woorden kracht bij te zetten, draait ze zich om. “Kijk maar goed… Dat is in niets meer het tengere gymkontje van vroeger.” Ik sta op, pak haar bij haar schouders, draai haar om en kijk in haar betraande ogen. “Inderdaad Lianne, Je tengere jongenskontje is niet meer. Je bent een vrouw. Met alles erop en eraan wat een vrouw verleidelijk maakt. Het is een doodzonde dat je al jaren al die aantrekkelijkheden verstopt in slecht gesneden spijkerbroeken en veel te wijde blouses.” “Wat maakt dat nou nog uit. De man van wie ik wilde dat hij mij zag als een begeerlijke vrouw. Had daar geen oog voor.” Ze maakt zich los uit mijn blik, raapt haar badjas op en doet hem weer aan. “Mag ik ook nog een glas?” Ik reik haar het mijne. “Pak dit glas maar. Ik ga me nu douchen.”
Terwijl ik me uitkleed voel ik dat ze naar mij kijkt. Ook terwijl ik sta te douchen blijft ze ongegeneerd kijken en maken we regelmatig voor een kort moment oogcontact.

Nadat ik me heb afgedroogd hul ik mij in mijn badjas, trek een fauteuil bij en ga tegenover Lianne zitten. Terwijl ik me stond af te drogen heeft zij de glazen ingeschonken en nog terwijl ik ga zitten reikt ze mij een aan. “Dank je lieverd… Waar wil je op drinken?” Ik zie hoe ze nadenkt. Opdat deze zoektocht mag brengen wat wij ervan hopen en verwachten?” Wij klinken onze glazen. “Je mag er nog best wezen broer. Dat sporten doet je goed.” “Dank je… Maar dat sporten zoals jij het noemt komt eigenlijk voort uit seksuele frustratie.” Ze knikt. “Ik snap dat niet. Hoe kan het toch dat zo’n mooie vrouw als Mieke, zich niet kan geven aan de man waarvan ze zegt te houden. Te meer ik, zelfs heb kunnen genieten van seks met een man die eerder een goede vriend dan een geliefde was. De behoefte was daar en hij bevredigde die.” Aan haar praten is te horen dat de wijn haar grenzen heeft vervaagd. “En die behoefte. Is die er nog steeds?” Zonder me echt aan te kijken knikt ze. “Ik had gehoopt dat die met het toenemen van de jaren wel zou afnemen. Maar sinds Bart dood is wordt dat gevoel eerder nog sterker…. Gelukkig had ik mijn handen nog.” Tot haar verbazing begin ik hard te lachen. “Moet je ons nou zien. Jarenlang lopen we over van verlangen, en bevredigen dat ieder apart, door middel van handwerk.” “Ik weet natuurlijk niet hoe het voor jou voelde. Maar echte bevrediging voelt anders.” Ik sta op en pak haar hand. “Ga je mee naar bed Lianne?” “Ik ben bang John.” “Toch niet voor mij lieverd.” Ze schudt met haar hoofd. “Nee, misschien nog wel meer voor mezelf.” “Zullen we afspreken dat er niks gaat gebeuren dat we niet allebei willen.” Ze kijkt me aan. “Als we dit doen is er geen weg meer terug.” Ik druk een kus op haar voorhoofd. “Ik wil niet meer terug zus. Ik wil alleen nog maar vooruit.” Hand in hand lopen we naar het grote ronde bed. Vlak voor het bed laat ik mijn badjas van mijn schouders glijden. Even kijkt ze me twijfelend aan maar dan volgt haar badjas de mijne. Ik help haar op het bed. Nadat ze is gaan liggen deint ze nog even na. “Ooh John, wat is dat lekker, liggen op zo’n waterbed.” “Als dat zo is dan kan ik wel gaan. Gelijk grijpt ze naar mijn hand. “Ik wil Je John. Ik wacht al veel te lang.” Verliefd en ontroerd kruip ik naast mijn zus. Terwijl ik door haar haren streel sluit zij haar ogen. Ik streel haar gezicht , haar nek en haar hals. Haar borsten staan recht omhoog en voelen ongelofelijk stevig. Terwijl ik de onderkant van het roomwitte vlees bevoel zie ik hoe haar tepels samentrekken . Ik kan het niet nalaten om met mijn hele hand over haar harde speentjes te wrijven. Ik hoor en zie dat haar ademhaling dieper en onregelmatiger wordt. Het kan haar niet ontgaan dat mijn erectie tegen haar bovenbeen drukt. Terwijl ik haar buik streel trekken de spiertjes in haar buikwand onwillekeurig samen. De vrouwengeur die eerder op de avond voor een ogenblik mijn neus streelde, wordt sterker en bedwelmd me. Voorzichtig streel ik door het blonde sluike haar dat haar venusheuvel bedekt. Als vanzelf spreidt zij haar benen. Ik neem de uitnodiging aan en zak met mijn vingers af naar haar schaamspleet. Plotseling pakt ze mijn pols beet en trekt mijn hand weer een stuk omhoog. Wanneer ik haar aankijk brand haar blik rechtstreeks door tot mijn hart. “Ik wil je John… Niet je vingers, niet je mond… Ik wil jou!” fluistert ze.

Ik draai langzaam over haar heen. Het voelt vanzelfsprekend als haar hand mijn piemel aan de basis pakt en mijn eikel tussen haar glibberig hete schaamlippen plaatst. “Kijk me aan broer. Kijk me aan en neem me!” Gevangen in haar blik laat ik me zakken. Terwijl ik zie hoe tranen over haar gezicht lopen breek ook ik. Onze tranen vermengen zich op haar gezicht. Jaren van onbeantwoorde liefde vinden hun weg naar buiten. Voordat ik terug kan trekken voel ik haar handen strak op mijn billen. Ze houd me diep in haar buik gevangen. Het voelt alsof mijn eikel wordt gekust door haar baarmoedermond. Wanneer mijn armen mij niet langer kunnen dragen, zak ik voorzichtig over haar heen. “Niks doen jongen.’ Fluistert ze in mijn oor.’ Ik weet niet hoe lang we zo gelegen hebben. Noch weet ik wanneer het begonnen is. Het voelt alsof mijn pik met toenemende kracht wordt gekneed. “Ga omhoog lieverd… Ik wil het zien!” Even later verdrink ik weer in de verliefde blik van mijn zus. Haar greep om mijn pik wordt steeds sterker. Eerst nog nauwelijks voelbaar, maar dan steeds onstuimiger kantelt Lianne met haar heupen. Alsof ik een buitenstaander ben zie ik hoe een speekselspoortje van haar mondhoek op het matras druipt. Plotseling ligt ze helemaal stil. Haar ogen en mond vallen open, voordat zij vanuit haar heupen begint te schokken. Zij sleept me mee in haar orgasme, ik loop leeg in mijn zusje…. De heftige gevoelens en emoties van het moment laten me smelten.
Even later liggen we snikkend in elkaars armen. “Ben je verdrietig Lianne?” “Verdrietig?! Ik was voor even de gelukkigste vrouw op de wereld.” “Ben je dat dan nou niet meer?” Ze kust me op mijn mond. “Pas als we dit kunnen delen met ons zusje dan zal de cirkel rond zijn. Maar ik had dit nooit willen missen.” “Ik hou van jou Lianne.” “Ik ook van jou jongen, en dat doe ik al heel erg lang.” Daar waar het liefdespel normaal gesproken mee begint eindigt het onze. Onze monden en tongen vinden elkaar en bevestigen onze verboden liefde.”