Achter de blokhut, deel 3

Wat voorafging: Kyle gaat met zijn kinderen, Aaron en Rose, op vakantie naar een afgelegen blokhut. Door een vergeten badpak ontstaan seksuele spanningen, en moeten zowel de kinderen als Kyle stoom afblazen.

De wandeling

Het weer leek de volgende dag slechter. Het was droog, maar bewolkt en frisjes. Te koud om te zwemmen, maar een perfecte dag voor een lange wandeling. Rose knikte enthousiast toen ik met dat voorstel kwam. Aaron haalde zijn schouders op: “Ik heb toch niks beters te doen.”
Ik glimlachte. Ik wist dat hij vanzelf enthousiast zou worden zodra we de steilere stukken zouden bereiken. Hij hield van fysieke uitdagingen, zeker nu hij langzaam sterker begon te worden dan zijn vader. En Rose zou af en toe wel hulp nodig hebben. Dat mocht hij dan oplossen. Hij werd altijd heel meewerkend als hij de sterke, beschermende broer uit kon hangen.

Al snel waren we er allemaal klaar voor en we begonnen aan onze wandeling. Het ging precies zoals ik verwacht had. Allebei hadden ze iets met de natuur, dus ze liepen al snel naast elkaar, en wezen elkaar op insecten en vogels die ze hadden gespot. Toen het pad steiler werd, moest ik rustiger aan doen. Aaron hielp Rose regelmatig een handje en ook al hield Rose Aaron wat op, toch moesten ze nog regelmatig een paar minuten op mij wachten. Ik zag Aarons tevreden blik. Het was voor mij moeilijker om mijn ego opzij te zetten dan ik had gedacht.

Na ongeveer een uurtje klimmen, bereikten we een open plek bovenop een heuvel. We stopten, keken om ons heen, en genoten van het uitzicht. Het was nog steeds koud, maar de wolken waren voor het grootste deel verdwenen, zodat we een geweldig uitzicht hadden. We konden het meer zien, in de richting waar we vandaan gekomen waren. Met ons kleine huisje aan de rand ervan. Links van ons was een traag meanderende rivier. Rechts en voor ons was niks anders dan meer bos en heuvels. Zover we konden kijken. Ik hield mijn vinger tegen mijn lippen, en toen de kinderen even ophielden met hun geklets, genoot ik een moment van de perfecte stilte. Slechts af en toe onderbroken door het geluid van een vogel of het zoemen van een insect.

“Wow,” fluisterde Aaron uiteindelijk, “dit is fantastisch.”
Rose zei niks, maar ze knikte instemmend.
“Dat is de natuur, kids. Ik ben blij dat jullie er allebei van kunnen genieten.”
Aaron zuchtte en knikte. Ik gaf ons nog een paar minuten, maar verbrak daarna de magie.
“Tijd om te kiezen. Het pad splitst zich naar links en naar rechts. Of we kunnen nu terug gaan. Aaron, Rose, wat willen jullie?”
Teruggaan was geen optie. Daar waren we het snel over eens. Aaron had een voorkeur voor het pad naar rechts: dieper het bos in. Rose wilde naar links, afdalen en daarna de rivier volgen. De bal lag bij mij.
“Oké nu de wolken verdwenen zijn, zal het snel warmer worden. Rechts is meer schaduw, dus dat heeft mijn voorkeur.”

We vervolgden ons pad, de rivier achter ons latend, dieper het bos in. De bomen sloten zich om ons heen. We liepen volledig in de schaduw. Hoe dieper we het bos inliepen, hoe aangenamer het werd.
Afgezien van af en toe een gefluisterde opmerking, als we weer iets hadden gezien dat we met de anderen wilden delen, was het verder aangenaam stil in het bos. Ik raakte wat achterop, maar de kinderen wachtten op me.
“Wat is dat, pap?” vroeg Aaron, terwijl hij naar een boom voor ons wees.
“Ik denk dat het een bijennest is.”
“Zou het verlaten zijn?” fluisterde Rose.
“Kan, maar ik weet het niet. Het is in het midden van een warme dag. Misschien zitten de bijen in het nest om koel te blijven.”

En toen ging het opeens snel. Heel snel.
Rose deed een stap naar voren. Ze stapte op een dode tak op de grond. De tak brak onder haar gewicht. Dat geluid moet een paar bijen hebben opgeschrikt. Er kwamen er een paar uit het nest, al snel gevolgd door meer en meer. Ze vormden een soort defensie om het nest heen.
“Voorzichtig, Rose,” zei ik. “loop voorzichtig achteruit. Ze zijn in de verdediging.”
Rose deed voorzichtig een stap terug. En nog een, en nog een. En toen, bij de derde stap, struikelde ze, en viel achterover op de grond. Aaron sprong instinctief naar voren om haar op te vangen. De bijen zagen deze plotselinge beweging duidelijk als een vorm van agressie. Hun formatie veranderde, en terwijl hun geluid luider werd, begon de zwerm in de richting van Aaron te bewegen.
“Rennen!” riep ik, “Ren zo snel je kan!”

Ik zag hoe Aaron Rose overeind hielp, maar hij was te langzaam. Dus sprong ik tussen de kinderen en de bijen in en begon met mijn armen te zwaaien, om de bijen bij mijn kinderen vandaan te houden. Ik voelde hoe ik de bijen raakte in de lucht en ik voelde ook steken in mijn hand. Maar het lukte me om ze bij mijn kinderen vandaan te houden. En van mijn gezicht.
“Veilig!” hoorde ik mijn zoon achter me.
Ik bleef nog een paar seconden zwaaien met mijn armen. Daarna draaide ik me om en begon zo snel als ik kon te rennen. De bijen kwamen in het begin achter me aan. Ik voelde een paar scherpe steken in mijn nek, maar het agressieve gezoem achter me werd minder. Het steken stopte. En ik viel op de grond tussen de bladeren, naast mijn kinderen.

“Dankjewel, pap,” mompelde Aaron, die de hard huilende Rose stevig vasthield.
Ik keek naar mijn handen. Steken. Tientallen, zo niet meer.
“Pak de waterfles, Aaron. Je moet me helpen. Probeer zoveel mogelijk angels te verwijderen, en spoel het gif weg. Begin in mijn nek, daarna mijn handen. En hou een fles water over voor op de terugweg.”
Terwijl ik instructies gaf, verspreidde een dof gevoel zich langzaam van mijn nek naar mijn hoofd. Gelukkig ging Aaron meteen aan de slag, en niet lang daarna begon Rose met mijn linkerhand. Ik voelde Aarons lippen in mijn nek. Hij probeerde zoveel mogelijk gif uit te zuigen. Slimme jongen.
Het brandende gevoel in mijn nek werd niet meer erger, en Aaron begon aan mijn rechterhand. Maar mijn nek en hoofd waren nog steeds gevoelloos. Ik was moe. Ik wilde gewoon even liggen en slapen. Maar ik wist dat ik moest proberen wakker te blijven.

“Oké, goed genoeg,” zei ik tegen de kinderen. Ik moest in beweging komen. Ik wist dat, als ik langer zou blijven zitten, ik niet meer op zou kunnen staan.
“We moeten terug naar het huisje. Help me even met opstaan.”
Dat deden ze. En niet alleen dat. Aaron hield me vast, en droeg een groot deel van mijn gewicht, terwijl ik begon terug te strompelen. Ik wilde mijn dankbaarheid uitspreken. Maar mijn hersenen waren niet meer in staat tot het vormen van woorden. Ik moest me concentreren op het lopen. Blijven lopen. Rechtervoet optillen. Naar voren. Rechtervoet neerzetten. Dan de linkervoet. En opnieuw.
Eindelijk begon het bos te wijken. We bereikten de top van de heuvel waar we eerder gestopt waren. We moesten nog ver, maar gelukkig alleen nog maar naar beneden.

Ik voelde hoe Aaron me praktisch droeg. Hoe hij me gidste. Hij wist de weg. Ik hoefde niet op te letten. Ik moest alleen blijven bewegen. Ik sloot mijn ogen voor het felle zonlicht. Linkervoet. Rechtervoet. Ik voelde me duizelig. Mijn hoofd was licht. Het was alsof ik zweefde. En toen voelde ik dat mijn achterhoofd iets hard raakte, en ik hoorde Rose naar adem snakken… en toen niks meer.

What’s up, doc?

Ik opende mijn ogen. Ik probeerde me te focussen. Zoveel licht. Zoveel wit. Zo wazig.
En toen een gezicht. Aarons gezicht. En nog één, Rose. Uiteindelijk kon ik hun gezicht goed genoeg zien. Ik zag zorgen in hun gezichtsuitdrukking. Maar ook opluchting en blijdschap.
Ik keek om me heen. Ik lag in een bed in iets wat op een dokterskamer leek. Ik probeerde op te staan, maar Aaron hield me tegen.
“Wacht, pap. Blijf liggen. Hou je rustig. Rose, kan jij dokter Hannaby halen?”
Rose verdween uit beeld. Ik hoorde een deur open en dicht gaan.
“Wat is er gebeurd?” wilde ik zeggen. Maar mijn mond dacht daar anders over, en ik hoorde mezelf alleen maar “wha hi veurd” mompelen.
“Shhh,” zei Aaron, terwijl hij zijn vinger tegen mijn lippen hield. “Wacht op de dokter, pap.”
Ik probeerde zijn hand weg te duwen, en toen merkte ik dat mijn handen volledig in verband gewikkeld waren. Mijn geheugen kwam langzaam terug. Iets met… bijen? Die me staken?
Oh, shit.

In ieder geval deden mijn ogen het weer. Ik zag de deur open gaan. Rose kwam terug, gevolgd door een man in de veertig, in een doktersjas.
“Welkom terug, meneer Jenkins. Was dat even schrikken!”
Terwijl hij sprak, duwde hij een naald in mijn arm. Ik voelde een koude vloeistof. Mijn hoofd werd snel helderder.
“Waar ben ik? Wat is er gebeurd?” Nu kwamen de woorden er wel goed uit.
“Nou laat ik zo beginnen, meneer, dat u trots kan zijn op uw kinderen. Je kan rustig stellen dat zij vandaag uw leven hebben gered.”

Ik kreeg eindelijk te horen wat er was gebeurd. De kinderen vertelden hoe ze me zo ongeveer de heuvel op hadden gesleept. Terwijl ze zagen dat ik steeds verder achteruit ging. Hoe ik flauw gevallen was, toen we de top hadden bereikt. En dat ze me niet meer wakker kregen. Dat ze me toen samen helemaal naar beneden hebben gedragen, naar het huisje en in de auto. Hoe Aaron vervolgens de lange, stoffige weg was afgereden, terwijl Rose steeds keek of ze al bereik had om een dokter te bellen. Dat ze toen hebben gewacht tot de dokter ons op was komen halen met zijn eigen auto.
“Ik durfde zelf niet verder te rijden, pap. We zaten nog op het modderpad, maar vlakbij de gewone weg. Daar is het veel drukker. Dat is veel te gevaarlijk.”

“Uw kinderen hebben alles perfect gedaan, meneer Jenkins. Dus ik kwam ze daar tegen, heb in de auto wat eerste hulp gegeven, en jullie toen hierheen gebracht, met mijn assistent. U bent enorm veel gestoken, meneer. En u blijkt nogal allergisch te zijn. Als uw kinderen het gif niet uit uw nek hadden gezogen….”
Hij schudde zijn hoofd.

“Maar uw handen zijn er nog steeds heel slecht aan toe. En we kunnen er niet zoveel aan doen. Behalve er zalf op smeren, en het verband steeds vervangen tot ze zijn geheeld. Uw dochter heeft zich vrijwillig aangemeld om te leren hoe ze uw handen moet reinigen, hoe ze er weer zalf op moet smeren, en hoe ze het verband weer aan moet brengen. Ze wordt uw persoonlijke verpleegster, de komende tijd.”
Hij keek op zijn horloge en pakte wat instrumenten.
“Oké, die injectie zal nu zijn werk wel gedaan hebben. Laten we eens kijken…”
Zijn stem werd zachter, terwijl hij me begon te onderzoeken. Hij checkte mijn hartslag, luisterde naar mijn longen, nam mijn temperatuur en wie weet wat allemaal meer.

“Prima!”
De dokter leek oprecht blij en een beetje verbaasd.
“Veel beter dan ik had gedacht. U herstelt snel. Uw handen hebben nog wel een paar dagen nodig. Maar verder bent u in orde. Ik denk dat ik u al wel kan laten gaan. Maar wat zijn uw verdere plannen? Heeft u hulp nodig?”
Ik keek naar de kinderen.
“Mijn plannen? Shit. Sorry, kids. Ik denk dat de vakantie voorbij is. We moeten…”
Maar op dat moment viel Rose me in de reden.
“Nee pap, alsjeblieft niet. Kunnen we niet terug naar de blokhut? Ik weet hoe ik voor je moet zorgen. Aaron en ik kunnen het huishouden doen. We hadden het zo leuk!”
“En bovendien,” vulde Aaron haar aan, “hoe was je van plan te gaan rijden met je handen in het verband?”
Ik keek naar mijn handen. Compleet in het verband. Hij had een goed punt.

“Oké, jullie hebben me overtuigd. We kunnen blijven. Maar….” Ik stak gebiedend mijn handen op, voor ze konden juichen. “… Ik verwacht dat jullie je dan aan je belofte houden. Ik kan niks. Jullie moeten al het werk doen. En geen gemits en gemaar. Anders vind ik toch wel een manier om thuis te komen!”
“Ja, pap!” “Dankjewel, pap!” riepen de kinderen, terwijl Rose me een knuffel gaf en Aaron me op mijn schouder klopte.
“Misschien moet ik me er niet mee bemoeien. Maar ik denk dat dat een verstandige keuze is, meneer. Het zijn goede kinderen. Ik rij jullie graag terug naar jullie vakantieverblijf.”
Het was inderdaad zijn zaak niet, maar ik glimlachte, en knikte instemmend.

Ik vroeg me af waarom de doktersassistente ook meeging in de auto. Maar toen we bij het modderpad aankwamen, zag ik dat daar nog steeds onze auto stond. Aaron gaf de sleuteltjes aan de assistente zodat zij achter ons aan kon rijden. Aaron kletste voluit over hoe moeilijk het was geweest om daar te komen met de auto, helemaal zelf. Maar het was hem gelukt. Hij had gedaan wat nodig was, en was geslaagd. Ik was zo verdomd trots op hem. Op allebei.
We stapten uit de auto, en Aaron en de dokter hielpen me bij het laatste steile stukje heuvelop. Ik wilde hun hulp weigeren, maar toen besefte ik me hoe moe ik was, en accepteerde hun hulp dankbaar.

Ze hielpen me in bed. Rose maakte mijn veters los en deed mijn schoenen uit.
Ik deed mijn ogen dicht. Op de achtergrond hoorde ik de dokter praten met Aaron en Rose. Ik viel diep in slaap nog voor de dokter en zijn assistente het huisje hadden verlaten.

Zuster Rose en meneer Jenkins

Ik sliep de hele middag, avond en nacht. Ik werd niet eens wakker toen Rose mijn verband verschoonde, voor ze zelf naar bed ging.
De volgende ochtend voelde ik me weer fris. Mijn handen jeukten als een gek, maar verder voelde ik me verbazingwekkend goed. Ik glimlachte naar de kinderen. Ze waren opgewekt en druk bezig. Aaron was water aan het koken voor thee en koffie, en Rose was boterhammen aan het smeren.
“Goedemorgen, pap!”
“Goedemorgen. Ik weet niet zeker of ik dat gisteren al heb gezegd, maar ik ben heel trots op jullie allebei.”
“Ja, dat heb je gisteren al gezegd. Maar we dachten dat dat kwam door de morfine,” grapte Aaron, “Fijn dat je er nog steeds zo over denkt.”
We ontbeten. Rose moest me voeren, zoals ik haar gevoerd had toen ze klein was. Ik had helemaal niks aan mijn handen op dit moment. Ik kon niet eens een vork vasthouden. Of een koffiekopje. Dus daar moest Rose me ook mee helpen. En dat deed ze, zonder een druppel te morsen. En met eindeloos geduld.

“Oké, ik zal de borden afwassen,” zei Aaron na het ontbijt, “dan kan jij het verband om papa’s handen verschonen.”
Rose pakte voorzichtig mijn hand om het verband eraf te halen. Opeens trok ze een vies gezicht.
“Pap, je hebt nog steeds dezelfde vieze kleren aan als gisteren. Je stinkt. Je moet douchen.”
“Maar de dokter zei dat mijn verband droog moet blijven. Ik denk niet dat ik zo kan douchen.”
“Niet zelf misschien. Maar ik kan wel helpen. Je handen schoonmaken is waarschijnlijk zelfs makkelijker in de douche. Aaron, help even zoeken naar de handdoeken. Papa moet onder de douche.”
En zonder op antwoord te wachten, begon ze al de knoopjes van mijn blouse los te maken.

Niet veel later had ik alleen mijn onderbroek nog aan, en stonden Rose en ik in de kleine douche achter het huisje. Ik zag niet voor me hoe we daar samen in konden zonder dat Rose nat zou worden. Zij had blijkbaar hetzelfde idee maar kwam met een simpele oplossing. Ze begon haar eigen kleren uit te trekken. Ze duwde ook haar onderbroekje omlaag.
“Rose, wat doe je…?”
Ze haalde haar schouders op.
“Ik wil niet dat mijn kleren nat worden. Niet genoeg reserve kleren. En je hebt me toch al naakt gezien, bij het zwemmen.”
Ik probeerde rustig te blijven ademhalen terwijl ze nonchalant uit haar onderbroek stapte, en haar gladde vulva weer aan me toonde.

En toen deed ze haar handen tussen het elastiek van mijn onderbroek.
“Nee wacht, wat…”
Rose zuchtte, een beetje geïrriteerd.
“Pap, ik moet je douchen. Weet je nog. Ik ben je verpleegster. Dus verman jezelf. Het is niet alsof ik nog nooit een…”
Haar stem stokte en haar ogen waren gefixeerd op mijn pik. Hij was nog steeds slap, doordat ik me probeerde te focussen op mest en wiskunde.
“… piemel heb gezien,” fluisterde Rose. “Wauw, in het echt is toch anders dan op internet.”
Maar daarna ging ze rechtop staan, en concentreerde zich weer op haar taak.
“Oké, aan het werk. Zuster Rose en meneer Jenkins. Geef me je handen, pap. Zodat ik het verband kan verwijderen.”

Ik focuste op mijn handen. Ik probeerde niet te denken aan het feit dat Rose en ik allebei helemaal naakt waren. Ik voelde hoe Rose voorzichtig het verband van mijn handen wikkelde. En ik schrok toen ik mijn ernstig beschadigde huid zag. De pijnstillers die de dokter voor me had achter gelaten waren kennelijk een stuk sterker dan ik had gedacht. Mijn handen zagen er echt vreselijk uit. Ik was blij dat ik die verdovende middelen had.
Ik had gedacht dat Rose flauw zou vallen, of weg zou lopen, bij het zien van mijn handen. Maar dat deed ze niet. Ze glimlachte alleen maar.
“Het ziet er al een stuk beter uit,” mompelde ze tevreden, terwijl ze zorgvuldig de laatste stukjes gaas verwijderde.
Een stuk beter? Hoe heeft het er dan in vredesnaam gisteren uitgezien?

“Oké, tijd om de douche aan te zetten, pap.”
Rose zette de kraan aan, en we stapten onder de straal.
“Probeer je handen buiten de straal te houden, pap. Ik zal je eerst wassen en je handen als laatste reinigen.”
Ik draaide mijn rug naar haar toe, en ze zeepte mijn rug in en spoelde hem daarna weer af. Ze pakte meer zeep, en toen voelde ik haar handen op mijn billen. Ze smeerde de ene in, en daarna de andere. Vervolgens ging ze met haar vinger door mijn spleet.
“Je kan nu niet goed vegen, maar we willen geen ontsteking. Kan je voorover buigen?”
Ik zuchtte, maar ik wist dat ze gelijk had. Haar handen trokken voorzichtig mijn billen uit elkaar, terwijl ze mijn kont waste met haar zachte, zeperige vingers. Ik kreunde, en mijn pik begon te groeien, terwijl haar vinger zachtjes tegen mijn gaatje wreef.

“Klaar. Nu de voorkant. Draai je maar om, pap.”
Ik twijfelde. Mijn pik was inmiddels op halve sterkte en ik wilde mijn jonge dochter niet laten schrikken.
“Kom op, pap. Schiet op, anders is het water op voor we klaar zijn.”
Ik zuchtte en draaide me om. Ik zag Roses ogen verbaasd naar beneden kijken. Daarna keek ze haastig weer naar mijn gezicht. Maar ze zei niks en begon mijn borstkas in te zepen.
Het hokje was klein. Rose was ontzettend dichtbij, en ik kon met geen mogelijkheid om haar naaktheid heen. De twee fraaie heuvels op haar borstkas. Haar gladde huid. Haar vulva. Zo glad, zo zacht. En dan nog haar handen die me aan het inzepen waren. Het hielp allemaal niet. Mijn erectie nam alleen maar toe.
Rose was klaar met mijn borstkas, ze hurkte en ging verder met mijn benen. Haar handen op mijn dijen, bijna tegen mijn balzak aan, was alles wat er nodig was om tot een volledige erectie te komen.

Ik zag Rose naar mijn kruis kijken. Even twijfelde ze.
“Sorry, pap,” mompelde ze terwijl ze snel met haar handen op en neer over de volle lengte van mijn pik ging. De voorhuid bewoog daardoor naar achteren. En nog een keer.
“Schoon genoeg?” vroeg ze.
Ik vocht tegen de neiging om nee te zeggen. Om haar te vragen om door te gaan. Haar handen op mijn pik was een zeldzaam fijn gevoel. Het was zo taboe, zo verkeerd, maar tegelijk zo geil…
Voor Rose was het niet seksueel. Tenminste, dat hoopte ik. Maar ik durfde het niet te vragen. Ze waste me alleen maar. Maar ik kon nu enkel maar fantaseren over hoe fijn het zou zijn als ze door zou gaan. Mijn pik strelen tot ik zou klaarkomen. Tot ik haar zou onderspuiten met talloze slierten sperma.
“Ja, schoon genoeg. Dank je,” bracht ik moeizaam uit. Ik was teleurgesteld en opgelucht tegelijkertijd, toen ze weer overeind kwam. Ik probeerde niet naar haar naakte lichaam te kijken, probeerde me te focussen op haar gezicht. Had ik het mis, of waren haar wangen ongewoon rood?

“Oké, tijd voor je handen. Dit kan pijn doen, pap. Zet je schrap.”
Het deed inderdaad pijn. Heel veel. Alleen al het water op mijn handen veroorzaakte helse pijnen. En het werd nog erger, toen Rose voorzichtig probeerde de viezigheid weg te wassen. Het gestolde bloed, de oude zalf. Ze deed het heel voorzichtig, maar toch had ik grote moeite om het niet uit te schreeuwen van de pijn.
Eindelijk, eindelijk was ze klaar met het wassen van mijn handen. Ze droogde ze af en deed er rijkelijk nieuwe zalf op. Daarna wikkelde ze vakkundig nieuw verband om mijn handen. Ik stond daar maar. Nog steeds naakt, maar mijn erectie was volledig verdwenen. Ik trilde. Ik had de muur nodig als steun.

Rose rende opeens weg en kwam terug met de pijnstillers.
“Stom, deze had ik je eerst moeten geven.”
“Het is goed, Rose. Je hebt het prima gedaan. Ik voelde bijna niks.”
“Dankjewel, pap.” Ze kuste mijn wang. “Maar je bent een slechte leugenaar.”
Ik glimlachte.

“Het wordt weer een hete dag, pap. Wil je een broek, of je zwembroek? En wel of geen T-shirt?”
“Alleen mijn zwembroek, liefje.”
Oh, wat was ik alweer moe.

Het lukte me om mijn benen op tijd op te tillen, zodat het niet nog lastiger werd voor Rose om me aan te kleden. Daarna waggelde ik naar de dichtstbijzijnde stoel. Rose rende het huisje in en kwam terug met mijn boek. Ze legde het naast me op het tafeltje. Ik keek uit over het meer. Aaron was al aan het zwemmen. Rose rende, naakt als de dag dat ze werd geboren, naar het meer en sprong erin. Ik sloot mijn slaperige ogen en ik voelde hoe de pijn in mijn handen langzaam minder werd.

(c) 2020 – 2024, door P.D. Vile